အဂၤလိပ္လို Exile ဆိုသည္ကို ျမန္မာလိုျပန္ပါက နယ္ႏွင္ခံဟုဆိုေသာ္ ရမည္ထင္ပါ၏၊
မင္းလက္၀ဲသုႏၵရ အမတ္ၾကီးဦးျမတ္စံသည္ ေရႊနန္းရွင္ဘုရင္က ျငိဳျငင္ေသာေၾကာင့္ မဲဇာအရပ္သို႔ နယ္ႏွင္ျခင္းခံရေသာအခါ ေနျပည္ ေတာ္ကို လြမ္းဆြတ္သတိရမိသည္။ သူစပ္ဆိုခဲ့ေသာ ရတုပိုဒ္စံု ၃ ပိုဒ္လံုးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေႏွာင္းလူမ်ား တဖြဖြရြတ္ဆိုရေသာ ရတုပိုဒ္ စံုမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ လူ႔ႏွလံုးသားသည္ လြမ္းဆြတ္ျပီဟုဆိုသည္ႏွင့္ အႏုပညာဖန္တီးႏိုင္ေသာစြမ္းအား ကိုျဖစ္ေစႏိုင္ပါသည္။
“ခ်စ္၍ေခၚမည္ လိုက္ေတာ္မူခဲ့ မေျပာင္းႏဲြ႔ ႏွင့့္” ဗဒံုမင္း၏ ကဗ်ာမ်ားကိုလည္း ျမန္မာစာေပသမိုင္းတြင္ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ေတြ႔ ၾကရပါ သည္၊ “ မလြမ္းေရာ႔ေသာ္ေကာ့ ကြ်န္းေမာ့ေမာ့ ေျမာက္ခြင္ “ အစ ခီ် ဦးၾကီး၏ ရြာအလွကိုလည္းခံစားႏိုင္ၾကပါသည္၊
ျမန္မာစာေပတြင္ ဇာတိေျမကို ဖြဲ႔ေသာ။ လွပေသာ အေရးအဖြဲ႔တို႔မွာ မ်ားေျမာင္လွပါသည္၊
ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြအားလံုးသည္ တခ်ိန္မဟုတ္တခ်ိန္ တနည္းမဟုတ္ တနည္း ဇာတိကိုခြဲခြါဘူးၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္ပါ၏၊ ထိုအခါ အလြမ္း ဓါတ္သည္ အလိုလို ေပၚေပါက္ လာတတ္ၾကပါသည္။ တခ်ဳိ႕က ဤအလြမ္းဓါတ္သည္ လူကို ေပ်ာ့ညံ့ေစသည္ဟုလည္း ဆိုၾကပါသည္။ အႏု ပညာသည္တဦး၏ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းအားသည္ မိမိ ခင္မင္ လြမ္းဆြတ္ရာအရပ္ႏွင့္ ခြဲခြာရေသာ အခ်ိန္ေရာက္မွ ျဖစ္ေပၚလာတတ္သည္ဟု အလြန္အမင္း ဆိုသူကဆို ၾကပါသည္။
ကြ်န္ေတာ့္ကို ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လည္သံုးသတ္မိခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္သည္ စကၤာပူျမိဳ႕ကိုေရာက္ ေနပါျပီ။ လြမ္းတတ္ေသာအရြယ္ကား မဟုတ္ ေတာ့ျပီ။ ရြာမျပန္ခ်င္ ဘူးလားဆိုေတာ့ ရြာကိုျပန္လိုလွပါ၏၊ သို႔ေသာ္ စား၀တ္ေနေရးကို ဦးစားေပးရမည့္ မိမိအေျခအေနအရ ကြ်န္ေတာ္ ရြာကို ျပန္ခ်င္တိုင္းျပန္၍ မရႏိုင္ေတာ့ျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ သားႏွစ္ေယာက္ရွိရာ သူတို႔ပညာေရးကို စထား ျပီးျပီျဖစ္၍လည္း ရြာျပန္ရန္ အေျခ အေန မေပးေတာ့ပါ၊ သူတို႔ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိဘႏွစ္ပါးက မအား၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သြား၍ရျပီဆိုေတာ့လည္း သူတို႔က မအားျပန္ေတာ့၊ သည္လိုႏွင့္ ရြာကို မေရာက္သည္မွာ ၾကာလွေခ်ျပီ။
အေမ ဆံုးသည္မွာ ၁၉၈၆ ခုဆိုေတာ့ ရြာျပန္မည္ ဟု အားခဲထားေသာ စိတ္သည္ အရင္လို ထက္သန္မႈ မရွိေတာ့တာလည္း ပါပါလိမ့္မည္၊ အေဖ ဆံုးေတာ့ လည္းကြ်န္ေတာ္ မေရာက္ အကိုႏွင့္အမ ေရွ႔ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆံုးၾကေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္ မေရာက္ ျဖစ္ေတာ့ပါ။ အခု အိမ္မွာ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာဟူ၍ မရွိၾကေတာ့ျပီ။ အိမ္ကို အေမေဆာက္သြားေသာ အိမ္မို႔ မေရာင္း ရက္ပါ၊ မသိတတ္သိတတ္ ကြ်န္ေတာ့သား ၁ရ ႏွစ္အရြယ္ ကလည္း မေရာင္းပါႏွင့္ ဆို၍ ကြ်န္ေတာ္ ဇာတိကအိမ္ကို ေရာင္းရန္မ ရည္ရြယ္ပါ၊ သို႔ေပမဲ့ အိမ္မွာ ကာလၾကာရွည္ ျပန္ျပီး နားနား ေနေန ေန ႏိုင္ဘို႔ အခြင့္အေရးကား နည္းသည္ထက္ နည္းသြားေပျပီ၊
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရြာသည္ ျမန္မာျပည္ အလယ္္ပိုင္း ဧရာ၀တီႏွင့္ မူးျမစ္အၾကား ေျမျပန္႔ လြင္ျပင္ မွာတည္ရွိပါသည္၊ ထံုးစံအရ မိုးေခါင္ ေရရွား ရပ္၀န္းေဒသမွာ ေရအလြန္ ရွားေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမီဳ႔ မွာ အ၀ီစိ ေရ အလြန္ေပါပါ သည္၊ ေျမေအာက္ ေပသံုးရာေလာက္ တူးမိလ်င္ အလိုအေလ်ာက္ ပန္းထြက္ေသာ ေရေၾကာ ကိုေတြ႔ ရတတ္ပါ္သည္၊ ခင္ဦးသည္ ေရႊဘို ျမိဳ႔ ေျမာက္ဖက္ ၁၄ မိုင္ကြာ ေရွး ဘုရင္ အေလာင္း ဘုရားလက္ထက္ေတာ္ က ဘုရင္ကို ေတာ္လွန္ခဲ့သူ ဦးခ်စ္ညိဳ အပိုင္စားရေသာ ရြာၾကီးတရြာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္၊
ေႏြအခါမွာ ပူအိုက္စြတ္စိုျပီး ေဆာင္းအခါမွာ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ေအးလွပါသည္၊ ေျမာက္ ဖက္ အာရွ ကုန္းေျမျမင့္ မွေအးျမေသာေလသည္ အဆီးအတားမရွိ တိုက္ခိုက္လာပါသည္၊ ေျမာက္ေလ ေတြ တသုန္သုန္ တိုက္ေနျပီဆိုလ်င္ အိမ္မွာ မီးမဖိုဘဲေန၍ မရႏိုင္ပါ၊ ထိုမီးဖို ေဘးတြင္ထိုင္ရင္း အေမသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္ က ပံုျပင္ ေတြ စကားပံုေတြ ကို တေန႔ႏွင့္ တေန႔ မထပ္ရေအာင္ ေျပာျပတတ္ပါသည္၊
ခင္ဦးျမိဳ႔ေျမာက္ဘက္ ရ မိုင္ခန္႔အကြာ အင္ၾကင္းပင္ရြာမွာ ေ၀ဘူဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ၏ ေမြးဖြား ရာ ခ်က္ ျမွဳတ္ရာ ေနရာ ျဖစ္ပါသည္၊ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ငယ္စဥ္က အင္ၾကင္းပင္ ရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္ ထံမွာ သာသနာ့ေဘာင္ သ႔ို ကူး၀င္ျပီး မွ ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္၊ တရားေတြ႔ေသာ္ ငယ္ဆရာကို ေက်းဇူးဆပ္ ရန္ ရြာကို ျပန္ခဲ့ ပါ၏၊ ႏွာသီးဖ်ားမွာေလကေလး တိုးေနတာကို သိေနလ်င္ အဓိသီလ၊ အဓိစိတၱ၊ အဓိပညာ ျပည့္စံု ျပီးေျမာက္ျပီး ထိုက်င့္စဥ္ သည္ပင္ နိဗန္ ျဖတ္လမ္းပါ ဘုရားဟု ရဲရဲၾကီး ေလ်ာက္တင္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္၊
ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ ေ၀ဘ၊ူ ေက်ာက္ဆည္၊ ေရႊဘို၊ အင္ၾကင္းပင္ေလးးဌာန မွာသံုးလစီ ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူျပီး သၾကၤန္ ပြဲေတာ္အၾကိဳ သံုးလမွာ အင္ၾကင္းပင္ ေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသံုး ပါသည္၊ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္ဆန္း တရက္ေန႔ တိုင္း ခင္ဦး ျမိဳ႔ လမ္းမေတာ္ တေလ်ာက္ ဆြမ္းဆံစိမ္း အလႈခံေတာ္မူ ပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ဆရာေတာ့္ ကို ပင့္ေဆာင္ လာေသာ ကားေပၚမွ ဆင္းခ်ိန္က စျပီး ဆရာေတာ္ ၾကြေလရာေနာက္ မွ သပိတ္ပိုက္ခါ လိုက္ ၾကရပါသည္၊ ဆရာေတာ္ သူ႔ေက်ာင္းေပၚ ျပန္ေရာက္သည္အထိ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ၾကပါသည္၊ အင္ၾကင္းပင္ ၾကီးေတြ၊ စိမ္းစိုလန္းဆန္းေသာ ကန္ေတာ္ၾကီးေတြ ႏွင့္ ေမြ႔ ေပ်ာ္ဘြယ္ေကာင္း ေသာ ဆရာေတာ့္ ေက်ာင္းမွာ တေနကုန္ေန ျပီးမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္ျပန္ ၾကပါသည္၊
ႏွစ္စဥ္ ဇႏၷ၀ါရီ လေရာက္ျပီဆိုလ်င္ တႏွစ္ တၾကိမ္ အာစရိယ ပူေဖာ္ပြဲ ကို က်င္းပၾကသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မူလတန္းမွာ သင္ခဲ့ရေသာ ဆရာေတြ ပင္ အသက္ထင္ရွားရွိၾကတံုးျဖစ္ပါသည္၊ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ စုေပါင္း အလႈေငြေတြ ေကာက္ခံၾကျပီး ဆရာေတြ ကို ကန္ေတာ့ ၾကပါသည္၊ သည္ႏွစ္က်င္းပေသာ ဆရာ ကေတာ့ပြဲဓါတ္ပံုေတြက္ု ခ်က္ခ်င္း Facebook မွာျမင္ၾက ရပါ၏၊ ပရိတ္သတ္၏ ေရွ႔ တည့္တည့္ တိုက္ပံုျဖဴျဖဴ ႏွင့္ ထိုင္ေနသူမွာ ပညာေရး ၀န္ၾကီး ဦးစန္းလြင္ျဖစ္ပါသည္၊ ကန္ေတာ့ခံ ဆရာ ဆရာမ ၾကီးမ်ား အားလံုးမွာ ကြ်န္ေတာ္ အေမ၏ မိတ္ေဆြေတြ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ေတြ ဘဲ ျဖစ္ ၾကပါသည္၊
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခတ္က ခင္ဦးမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းဆိုေသာ္လည္း ၁၀ တန္းစာေမးပြဲ အတြက္ စာစစ္ဌာန မရွိပါ ၊ ၁၄ မိုင္ေ၀းေသာ ေရႊဘိုျမိဳ႔ ကို စာေမးပြဲေျဖ ဘို႔ သြားၾကရပါသည္၊
အနီးဆံုးတကၠသိုလ္မွာ မႏၱေလးမွာရွိျပီး ကြ်န္ေတာ့္ အကိုအမ ၆ ေယာက္လံုးက မႏၱေလး တကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႔ ရၾကပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ့္ အေမသည္ မူလတန္းျပဆရာမ ျဖစ္ရာ တၾကိမ္တြင္ မႏၱေလး တကၠသိုလ္သို႔ ေမာင္ႏွစ္မ ၄ ေယာက္ အျပိဳင္နက္ထည္းပို႔ ရပါသည္၊
ကြ်န္ေတာ့္ေမြး ရပ္ေျမ အေၾကာင္းေရး ရမည္ဆိုလ်င္ အေမ့အေၾကာင္းကိုမေရးဘဲမျပည့္စံု ႏိုင္ပါ၊ အေမသည္မူလတန္းျပ ဆရာမ တေယာက္ျဖစ္ျပီး ခင္ဦး အ၊ထ၊က တြင္ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ အမႈထမ္းခဲ့ပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္သိတတ္ေသာ အရြယ္မွာအေမ့တြင္ တပည့္တပန္းေတြ အမ်ားၾကီးရွိ ေနပါျပီ၊ ေကာင္စီေခတ္က ေကာင္စီလူၾကီးအမ်ားစုမွာ အေမ့ တပည့္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္၊
အေမသည္ ၁၂၆ က်ပ္မွ်ေသာ သူ႔လစာျဖင့္ အဘယ္ပံုႏွင့္ သားသမီး ခုႏွစ္ ေယာက္ ကို တကၠသိုလ္ သို႔ ပို႔ ခဲ့ပါေလသနည္း၊ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္ က ဆပ္ျပာ ဓါတ္ခဲ၊ နာရီ စသည္ျဖင့္ အိမ္သံုး ပစၥည္း မ်ိဳးစံု ကို ခြဲတန္းျဖင့္ ေရာင္းခ်ပါသည္၊ သမ၀ါယမ တာ၀န္ခံမွာ အေမ၏ တပည့္ျဖစ္ရာ အေမ့ မွာ ေက်ာင္းသား ေတြရွိတယ္ဆိုျပီး ခြဲတန္းကို မၾကာမၾကာ ခ်ေပးပါသည္၊ အေမသည္ ရသမွ် ပစၥည္းေတြကို စုကာ မႏၱေလး ေဈးခ်ိဳသို႔ သြားပါသည္၊ အေဖ့ အစ္ကို တေယာက္ က ေဈးခ်ိဳေတာ္တြင္ ဆိုင္ဖြင့္ ထားရာ သူ႔ ဆိုင္သို႕ အကုန္ ျပန္သြင္း ပါသည္၊ ပိုက္ဆံ ရမွ တကၠသိုလ္ ထဲကိုသြားျပီး အကိုေတြ ကို ပိုက္ဆံေပးရပါသည္၊ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ က သူ႔သားေတြကို ပညာသင္ေပးတာဟု ခဏ ခဏ အေမ ကေျပာဘူးပါသည္၊
အသံုးလံုးေခတ္က ကြ်န္ေတာ္သည္ ျမိဳ႔ ႏွင့္ ၁၂ မိုင္ခန္႔ေ၀းေသာ ကုန္းၾကီးေက်းရြာတြင္ ဆရာ သြား လုပ္ရ ပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္ဖ်ားေနသည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ရွိရာသို႔ ညၾကီးမင္းၾကီး အေဖၚတေယာက္ ႏွင့္ စက္ဘီးစီးျပီးအေမ ေရာက္ခ်လာဘူးပါသည္၊ အေမ့ကို အိုမင္းလွျပီ ဟု ထင္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ အံ့အားသင့္၍ မဆံုး၊ ကြ်န္ေတာ္ စက္မႈတကၠသိုလ္ တက္ေနစဥ္ တေန႔ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ကဆြဲလိုက္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ၀တ္ထားေသာ လက္တိုအကၤ်ီ လက္မွာ ဗြီပံုစံ ကြဲျပီး ပါလာပါသည္၊ ထိုအေၾကာင္းကို အမွတ္မထင္ စာေရးျပီး အေမ့ထံ စာတိုက္မွ ပို႔ လိုက္ပါသည္၊ မ်ားမၾကာမီ စာတိုက္မွာ ပါဆယ္ ေရာက္သျဖင့္ သြားေရြးရာ အေမ ခ်ဳပ္ျပီး ပို႔ ေသာ အကၤ်ီ ျဖစ္ေနေလသည္၊
အေမသည္ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္မလာမခ်င္း အိမ္ေရွ႔ က တန္းယားခံုမွာ ထိုင္ျပီးေစာင့္ေနတတ္ သည္၊ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က အေမ ဒုတ္ကိုင္ျပီး ရိုက္မွာကို အလြန္ေၾကာက္ခဲ့ရပါသည္၊ အၾကိမ္ၾကိမ္လည္း အရုိက္ခံရဘူးပါသည္၊ တခါေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ၁၀ တန္းအေရာက္ တေန႔ မွာ ညေန မိုးခ်ဳပ္သည္အထိ ကြ်န္ေတာ္ မျပန္လာေသး ၊ ဆရာမတေယာက္ ကခိုင္း တာကို ကြ်န္ေတာ္ ျပီးေအာင္ လုပ္ေနရ ၍ ေနာက္က်ရျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ စိတ္ဆိုး ေဒါသ ၾကီးေသာ အေမသည္ သူငယ္ခ်င္းေရွ႔ မွာကြ်န္ေတာ့္ကို ရိုက္သည္၊ ကြ်န္ေတာ္က “ ကြ်န္ေတာ္ကို မရုိက္ ပါနဲ႕ “ဟု မင္ႏွင့္ေမာင္းႏွင့္ အေမ့ ကို ကြ်န္ေတာ္ ေျပာလိုက္ေလသည္၊ ထိုအခ်ိန္က စျပီး အေမ ကြ်န္ေတာ့္ ကို မရိုက္ေတာ့ပါ၊
အခုအင္တာနက္ ေခတ္ၾကီးတြင္ ကြ်န္ ေတာ့္သား ႏွစ္ေယာက္ စလံုး အိုးမကြာ အိမ္ မကြာ ပညာ သင္ႏိုင္ၾကပါျပီ။ အေဖတို႔ေခတ္ က Fire Drill လုပ္ရသလားဟုေမးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ တြင္ ေျဖစရာ အေျဖ မရွိ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခတ္ ကေက်ာင္းတက္ၾကရပံု ဆရာေတြကို ရိုေသ ေလးစားၾကရပံု မ်ား မွာ အခုေခတ္ ႏွင့္ ကြာခ်င္တိုင္းကြာေနပါျပီ၊ သားအငယ္မွာ အိမ္လာ ျပီး တရုပ္စာသင္ေပး ေသာ တရုပ္ဆရာမကို သူငယ္ခ်င္း ဆက္ဆံသလို ဆက္ဆံ ပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္ေစ့ႏွင့္ကား မေတြ႔ သို႔ေသာ္ ဘာမွလည္းမေျပာႏိုင္၊
ကြ်န္ေတာ္က သားအၾကီးေကာင္ ကို ည ၉နာရီ မထိုးမီ အိမ္သို႕အျမဲျပန္လာရမည္ဟု အမိန္႕ ထုတ္သည္၊ သားကလည္းမနာခံသလို အေမလုပ္သူက သားဘက္က ရပ္ေလသည္၊ မီးေတြ ထိန္ထိန္ ျငီးေနေသာ စကၤာပူ မွာ သားျဖစ္သူ ကို ည ၉နာရီေနာက္ဆံုးထားျပီး ျပန္လာေစဘို႕ ကြ်န္ေတာ္မတတ္ႏိုင္၊ အျပင္ေရာက္တိုင္း တနာရီ တၾကိမ္ ဖံုးေခၚ ရမယ္ ဆိုေတာ့ လည္း ေခၚတၾကိမ္ မေခၚတၾကိမ္၊
ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ကြ်န္ေတာ္တို႕ ျမိဳ႕အေရွ႕ဘက္ တြင္ေရကန္ၾကီးတကန္ရွိရာ မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ကန္ေဘးေရာက္သြားျပီး ေရကူး ေရခ်ိဳး ေဆာ့ၾကသည္၊ တေန႕ ေရကန္ေဘး က သဖန္းသီးပင္ လား မန္က်ည္းပင္ လား မ မွတ္မိေသာ အပင္ေပၚတက္ ၾကသည္၊ သစ္ပင္ တ၀က္ ေရာက္ခါရွိေသး၊ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားေရာက္ေနသူမွာ အိမ္ေဘးမွ အကို႕ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနသည္၊ သူက “မင္းအေမ သိရဲ့လား “ဆိုကာ အတင္းအိမ္ျပန္ခိုင္း သည္၊ သူလည္း ျပန္လိုက္လာပါသည္၊
စကၤာပူမွာ ကြ်န္ေတာ့္သားေတြ ကို မိတ္ ေဆြေတြက ထိမ္းေက်ာင္းေပးၾကလိမ့္ မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ မေမွ်ာ္လင့္ ႏိုင္ပါ၊ ထိမ္းသိမ္းဘို႕ ေနေန သာသာ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ေသာ မိတ္ေဆြဟူ၍ အိမ္ေဘး မွာမရွိပါ၊ ဒီအရပ္မွာ အိမ္နီးခ်င္းဆိုသည္မွာ ဖါသိဖါသာေနၾကေသာ ေတြ႕လ်င္ျပံဳးျပ ရံုေလာက္သာ ရင္းႏီွး ၾကသူေတြျဖစ္ပါေလသည္၊
ကြ်န္ေတာ့္ တို႔တံုးက တကၠသိုလ္တက္ ရန္ မိုင္ ငါးရာေက်ာ္ေ၀းေသာ ရန္ကုန္ကိုလာ ရပါသည္၊ ပညာေရးေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကို လာရ ေသာ္ လည္း ကြ်န္ေတာ္ သည္ အေမ့ကိုေန႔ တိုင္းလြမ္း ေနေလသည္၊ တခါေသာ္ ေက်ာင္းရက္ ရွည္ မပိတ္ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ သို႔ ျပန္ခ် သြားသည္၊ အေမ့မွာ ခရီးစားရိတ္ေပးစရာ ပိုက္ ဆံ အပို မရွိ၊ သို႔ေသာ္ အေမသည္ ကြ်န္ေတာ့္ ကို မဆိုပါ၊ ျငီးျငဴ ၾကိမ္းေမာင္းျခင္းမရွိ အျပန္ ခရီး စားရိတ္ ကို ရွာေပးရွာပါသည္၊ အခုေခတ္လို ဓါတ္ပံုေတြ အသံေတြကို စကၠန္႔ ပိုင္းအတြင္း ပိုႏိုင္လ်င္ အေမ့ကို လြမ္းစိတ္ သက္သာမည္ထင္ပါသည္၊ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ အေမ ကြယ္လြန္သည့္ တိုင္ အိမ္မွာ တယ္လီဖုန္း မဆင္ ႏိုင္။ အေမ ႏွင့္ အိမ္ ႏွင့္ ဖံုးေျပာလိုက္ရ ေသာ အေတြ႔အၾကံဳ ကို ကြ်န္ေတာ္ မရလိုက္ပါ၊
ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းေတြ ႏွင့္တရုပ္လိုေျပာ ကြန္ပ်ဳတာႏွင့္ တေနကုန္ Chatting လုပ္ေန ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ သားႏွစ္ေယာက္ ကို ျမန္မာတို႔ ၏ ဂါရ၀ တရား နိ၀ါတ တရားမ်ားအေၾကာင္း ကို ေျပာျပရန္ အခြင့္အေရးမ်ားမ်ားစားစား မရဘူးပါ၊ လူၾကီးသူမေတြ ေရွ႔မွာသြားလ်င္ ခါးကို ကိုင္းညႊတ္ရမည္ဟု၄င္း၊ ေပးစရာကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေပး ရမည္ဟု ဆိုလ်င္ ၄င္း ကြ်န္ေတာ္ ေျပာလ်င္ ၀ိုင္းျပီး ရယ္ၾကပါေလသည္၊ ျမန္မာေတြ၏ ဇာတိေသြးဇာတိမာန္ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အဆင့္ျမင့္မား ခဲ့ေသာ အတိတ္ ရာဇ၀င္ အေၾကာင္းကို အဂၤလိပ္လိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ရွင္း မျပတတ္ပါ၊ ဘုရား၊ တရား သံဃာ ရတနာျမတ္ သံုးပါး ကသာ ဘ၀လံုျခံဳမႈ ကို ေပးႏိုင္လိမ့္ မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုမူ အခြင့္ရတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ေျပာပါသည္၊ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္ ေအးခ်မ္းမႈေတြႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အမိေျမမွာဆိုလ်င္ သူတို႕ပို၍ နား၀င္ေအာင္ ေျပာျပ ႏိုင္လိမ့္မည္ ဟုကြ်န္ေတာ္ထင္ပါသည္၊
သူတို႔ပညာေရးေၾကာင့္ သာကြ်န္ေတာ္တို႕ ရြာသို႔ မျပန္ ႏိုင္ ျဖစ္ရပံု ကို အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္လ်င္ ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ရွင္းျပရပါလိမ့္မည္၊
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
