ညဥ့္ဦးယံဆိုေသာ အေမရဲ့အိမ္ျပန္ခိ်န္
ေလာအယ္စုိး၊ ဇန္န၀ါရီ ၂၉၊ ၂၀၁၃
“ဒီအိမ္ကလူေတြ တစ္ေယာက္မွမရိွၾကဘူးထင္တယ္”
ကြ်န္ေတာ္ ဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ မိတ္ေဆြျဖစ္သူက ေၾကာင္သြားပံုရသည္။ ကဲ … ၾကည့္လိုက္ပါအံုး။ သူမကို ေစာင္ပံုေတြၾကားထဲမွာျမုပ္ထားသလိုမ်ဴိးပါ။
သူ …
ေဒၚငယ္တစ္ေယာက္ တကယ့္ကို ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို နွစ္နွစ္ျခိုက္ျခိုက္ၾကီး ေစာင္ပံုထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာပါ။
တကယ္ကိုအိပ္ေပ်ာ္ေနျခင္းလား။ ဒါမွမဟုတ္ေဆးအရိွန္ေတြေၾကာင့္ပဲ မူးနံုန္းျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလား မသိပါဘူး။ ေဆးကုသမႈေတြရဲ့ ေဘးထြက္ဆိုးကို်းေတြေၾကာင့္ သူမ၏ဦးေခါင္းကို ေျပာင္သြားေအာင္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ရိတ္ေပးလိုက္ပံုရပါတယ္။
အသက္ ၆၈ နွစ္ရိွျပီျဖစ္ေသာ ေဒၚငယ္ကိုမနွစ္ကမွ ကြ်န္္ေတာ္ရင္းရင္းနီွးနီွးသိကြ်မ္းခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ အျမဲတမ္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနတတ္ျခင္း၊ ဘ၀ေလာကဓံလိႈင္း ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲၾကီးမားပေစ သူအျမဲၾကိုးစားျပီး အေကာင္းဘက္ကျမင္တတ္သူတဦးပါ။
“ဒီအမို်းသမီး တနွစ္ေလာက္ပဲ အသက္ရွင္ရပါေတာ့မယ္လို႔ ကင္ဆာအထူးကုဆရာ၀န္မၾကီး ေျပာေသာစကားကို သူမအား ကြ်န္ေတာ္ဘာသာျပန္ မေပးရက္ပါ။ ထို.ေၾကာင့္သူမ၏ခင္ပြန္းကို တိုးတိုးေလး ဒီအေၾကာင္းကို ေျပာျပလိုက္မိသည္။ ဖထီးလည္း စိတ္မေကာင္းရံုကလဲြျပီးဘာတတ္နိုင္မွာလည္း။ ဒါေပမဲ့သူမကေတာ့ ျပံုးလို.။
“ငါ့တူရယ္ … ဆရာ၀န္မၾကီးကိုေျပာေပးပါ။ အခုလို အေဒၚ့ကိုၾကည့္ေပးတာ ေက်းဇူးအရမ္းတင္တာပဲ။ အေဒၚေနေကာင္းတာနဲ. အဂၤလိပ္စာအတန္းကိုခ်က္ျခင္း သြားတက္မွာပါ။ ေက်ာင္းပ်က္ရက္ေတြလည္း မ်ားေနျပီေလ။ …”
အားတက္သေရာ ေဒၚငယ္တစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္ကိုေျပာရွာသည္။ အေမရိကန္နိုင္ငံေရာက္ ဒုကၡသည္ေတြ ဒီကိုေရာက္လို႔ အသက္ ၆၅ နွစ္ေက်ာ္သြားရင္ ပင္စင္သေဘာမို်း သူတို႔ တေတြအား လစဥ္ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးသည္။
“အေဒၚငယ္ငယ္ေလးကတည္းက နွစ္တန္းေလာက္ပဲေနခဲ့ရေတာ့ ေက်ာင္းကိုအရမ္းတက္ခ်င္ခဲ့တာပါ။ ဒီေရာက္မွပဲ စားဖို.ေသာက္ဖို.ဘာမွပူပင္စရာမလိုေတာ့ စာကိုပဲသင္ခ်င္ေနတာပါ ငါ့တူရယ္။”
အဂၤလိပ္စာသင္ခ်င္စိတ္၊ ဆနၵေဇာေတြျပင္းထန္ေနေပမဲ့ ေဒၚငယ္ကို သူမ၏က်န္းမာေရးက ခြင့္မျပုနိုင္ေတာ့ပါ။ ရာသီဥတုျပင္းထန္လွေသာ ေဆာင္းတစ္ညတြင္ အဂၤလိပ္စကားကိုအတန္အသင့္ေျပာနိုင္သူ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္၏ အကူအညီျဖင့္ ေဒၚငယ္အား အေရးေပၚေဆးရံုသို႔ ပို႔လိုက္ရသည္။ ေခ်ာင္းမ်ား မျပတ္ဆိုးလာျခင္း၊ အသက္ရွူ၍မရေအာင္ ရင္မွနာက်င္လာျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး သူမ ေဆးရံုကိုေရာက္ခဲ့ျခင္းပါ။
သူမကို ဘုရားသခင္၏ေကာင္းကင္တမန္အလား အသက္ ၇၀ ေက်ာ္အေမရိကန္အမိ်ဳးသမီးၾကီး “အန္း ” ကပဲ ေဆြမေတာ္မို်းမေတာ္ သူမကို ၄င္း၏မိသားစု၀င္ေတြထက္
ပိုျပီး ဂရုစိုက္ကာ ၾကည့္ရႈျပုစုေပးပါတယ္။ ေဒၚငယ္က သူမထက္ အသက္ ၅နွစ္ခန္႔သာၾကီးေပမဲ့ အန္းကို “ဂရင္းမား ” သို႔မဟုတ္ အဖြားဟုေခၚရွာပါသည္။
“ေျပာေပးပါငါ့တူရယ္ ဂရင္းမားကို ဘယ္ေတာ့မွေက်းဇူးမေမ့ပါဘူး … လို႔ ” ဟူ၍ ကြ်န္ေတာ္နွင့္ေတြ႔တိုင္း ေဒၚငယ္တစ္ေယာက္ ျပံုးျပီးေျပာရွာသည္။
အၾကီးဆံုး သူမ၏သားကေတာင္ ၄၂ ေက်ာ္၍ ေနပါျပီ။ အငယ္ဆံုးက သမီးေလး။ သားက ၄ ေယာက္၊ သမီးေလးကအငယ္ဆံုး။ နံပါတ္ေလးသားက ၾသစေၾတးလ်မွာ။ သူလည္း ကရင္အမို်းသမီးတေယာက္နွင့္ အိမ္ေထာင္က်သည္ဟု ၾကားသည္။
“ငါကေတာ့ေျပာတယ္။ အေမ မင္းကိုေတြ႔ခ်င္လိုက္တာ သားရယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲ ငါ့တူရယ္။ ဟိုကေနဒီကို လာဖို႔ဆိုတာ။”
သူမချမာ အရမ္းကိုမက်န္းမမာျဖစ္ေနသည့္ၾကားမွ တတိယသားျဖစ္သူ၏ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ သမီးငယ္နွစ္ဦးကို နိုင္သေလာက္ တာ၀န္ယူရေသး၏။
“ေအးေလ…။ ငါ့တူလည္း သူတို႔ရဲ့ အေၾကာင္း ၾကားမွာေပါ့။” ဟူ၍သာေဒၚငယ္တစ္ေယာက္ သက္ျပင္းရွည္ၾကီးခ်ကာ ကြ်န္ေတာ့္အားေျပာဘူးပါသည္။
တတိယသားျဖစ္သူ၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ သမီးနွစ္ေယာက္၏ဖခင္ ဆိုသူကလည္း ဒီအေမရိကန္နိုင္ငံၾကီးကို မေရာက္ခင္ ထိုင္းနိုင္ငံက ဒုကၡသယ္စခန္းမွာ ပထမအိမ္ေထာင္နဲ႔ ကဲြ။ အခု ဒီေရာက္ေတာ့လည္း သူလိုတစ္အိမ္ေထာင္ကဲြ ကေလးနွစ္ေယာက္မေအနဲ. ခ်စ္သူေတြျဖစ္လို႔။ အိမ္ကိုလည္း ကပ္တယ္ကို မရိွေတာ့ဘူး။ အိမ္မွာရိွေနတဲ့အခိ်န္ဆိုလည္း အရက္နံကေလးကလည္း တသင္းသင္းနဲ.ေပါ့။ သူလည္း ခ်စ္သူအမို်းသမီးနဲ႔ အခိ်န္ေတြေပးေနရေတာ့။ သမီးနွစ္ေယာက္ရယ္၊ အေမ့့အတြက္အခိ်န္ဆိုတာ ဘယ္ရိွေတာ့မွာလဲ မဟုတ္လား။
ဒီလိုအေနအထား ေလာကဓံကို ေဒၚငယ္တစ္ေယာက္ ျပံုးျပံုးၾကီး ရင္ဆိုင္ပါတယ္။
“ငါ့တူရယ္ … မင္းရဲ့အေဒၚက၊ သူ႔ရဲ့ “ဂရင္းကဒ္” (အေမရိကန္နိုင္ငံတြင္အျမဲတမ္းေနထိုင္ခြင့္) ကို ဘယ္ေတာ့ရေတာ့မလဲ ဆိုတာပဲ ငါ့ကို တခိ်န္လံုး ေမးေနတယ္ကြာ။ ငါလည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ေက်းဇူးျပုျပီး ကူညီေပးပါအုန္း။ သူ႔ချမာ မေသခင္ေလးမွာ အဲဒီဂရင္းကဒ္ေလးေတာ့ ျမင္သြားခ်င္တဲ့ပံုပဲ။”
ဟူ၍ အားကိုးတၾကီးေမးလာေသာ ေဒၚငယ္၏ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို ကြ်န္ေတာ္က
“ဖထီးရယ္ ေစာင့္သာေနပါ။ အခိ်န္တန္ရင္ ေရာက္လာမွာပါ”
ဟူူ၍သာေျဖလိုက္ရသည္။
တကယ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း တတ္နိုင္သည့္ကိစၥတစ္ခုမဟုတ္။
လြန္ခဲ့ေသာငါးလခန္႔တုန္းက အမ်ားျမန္မာနိုင္ငံမွ ဒုကၡသည္မ်ားနည္းတူ သူတို႔တစ္ေတြလည္း၊ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္၊ လက္ေဗြေတြနိွပ္ျပီး အတူတင္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။
“ငါ့တူေရ လုပ္ပါအုန္း၊ အိမ္မွာပိုးဟပ္ေတြလည္း မနိုင္ေတာ့ဘူး။ ပိုးဟပ္သတ္တဲ့ ေဆးေလး ၀ယ္ေပးပါအုံး” ဟူူ၍ တယ္လီဖုန္းဆက္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေဒၚ၏ငယ္အိမ္ ေရာက္ျပန္ေသးသည္။
သူတို႔တေတြ၏ အစားအေသာက္ခ်က္ျပုတ္ေသာ မီးဖိုနွင္ ့ျပည့္ကာလံွ်ေနေသာ စားၾကြင္းစားက်န္ကို စြန္႔ပစ္ထားသည့္အမိႈက္ပံုကလည္း အသြင္သ႑ာန္က တူေနသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပိုးဟပ္၊ ၾကြက္တို႔၏ ထံုးစံ ေပ်ာ္ရာ႒ါနၾကီးတစ္ခုျဖစ္ေနသည္က မဆန္း။
ယခင္က သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေနခဲ့ပံုရေသာ ေဒၚငယ္တစ္ေယာက္က အိပ္ယာေပၚမွာ လဲွေလ်ာင္းေနရေတာ့ က်န္ေသာမိသားစု၀င္တို႔က ဒီအိမ္တြင္းသန္႔ရွင္းေရးကိစၥ သူတို႔တေတြနွင့္ လံုး၀ပတ္သတ္ပံုမရဟုသာ သတ္မွတ္ထားပံုရသည္။
“သူ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္တုန္းက အစိုးရတပ္စခန္းမွာ ရဲေဘာ္ေတြေရခပ္ခိုင္းတံုး ေခ်ာ္က်သြားလို႔ စစ္ဘိနပ္နဲ႔ ခါးကို အကန္ခံခဲ့ရတယ္။ ဒဏ္ရာက ေအးလာရင္ အခုခိ်န္ထိ ျပန္ျပန္ထတံုးပဲ။”
ေဆးရံုတက္တုန္း ဖထီးကကြ်န္ေတာ့ကို ေျပာျပခဲ့တာ သတိရမိပါသည္။
“အေဒၚအတြက္ ဘုရားေက်ာင္းေတြက ဆုေတာင္းေပးေနၾကတယ္ ၾကားလို႔ ၀မ္းသာပါတယ္။ သူတို႔တစ္ေတြလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြယ္။”
“အခိ်န္ရရင္ ေက်းဇူးျပုျပီး ခဏေလး လာခဲ့ပါလား။ သူ ေနာက္ဆံုးအေျခအေန ေရာက္လာလို႔ အထူးဂရုစိုက္ေပးတဲ့ေနရာကို ပို႔လိုက္ရျပီကြယ္။”
ဟူေသာ အန္တီအန္း၏ တယ္လီဖုန္းဆက္လာ၍ အေၾကာင္းၾကားလာျခင္းကို ကြ်န္ေတာ္မအံ့ၾသပါ။
သူမ၏အျပံုးက မ်က္နွာထက္တြင္ အစဥ္ရိွေနေသာ္လည္း ကင္ဆာေရာဂါ၏အေျခအေနက ပို၍ပို၍ ဆိုး၀ါးလာေနျပီျဖစ္သည္။
ေအးစိမ့္ျပီး နွင္းေဖြးေဖြးထေနေသာ ဒီဇင္ဘာလ၀က္ေလာက္တြင္ သူမလို ကင္ဆာေရာဂါသည္မ်ားကို ေနာက္ဆံုးထားရိွေသာ ရိပ္သာကေလးတစ္ခုကို ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ရိွသြားပါသည္။ ေရာဂါသည္မ်ား၏ အကန္႔အသတ္သာရိွေသာ ေန႔ရက္ အခိ်န္မ်ားအတြင္း ျငိမ္းခ်မ္းစြာ သူတို႔တေတြ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ခိ်န္အထိ ေနြးေနြးေထြးေထြးေလး ခနၶာေရာ စိတ္နွလံုးပါရိွသြားေစရန္ ခရစ္ယာန္အဖဲြ႔အစည္းတစ္ခုမွ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ရိပ္သာကေလးျဖစ္သည္။
အမွန္ပါ … … တကယ့္အိမ္အတိုင္းပါပဲ။
ခရစ္စမတ္သီခ်င္းေတြကလည္း မတိုးမက်ယ္ဖြင့္ထားလို႔။
ေဒၚငယ္တစ္ေယာက္ ကုတင္ေပၚတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာလဲွေလ်ာင္းေနသည္။
ေျမးမေလးကေတာ့ တီဗီြဇတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကိ ုၾကည့္ေနေလရဲ့။
ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ျပီး အေတာ္ကေလးၾကာမွ သူမအိပ္ယာကနိုးတယ္။
ဘယ္လိုပဲ ေရာဂါေ၀ဒနာကို ခံစားေနရပါေလေစ။ သူမ အျမဲတမ္းၾကိုးစားျပီး ျပံုးရွာပါတယ္။
ခင္ပြန္းသည္ျဖစ္သူက ေဒၚငယ္တစ္ေယာက္ လူေတြကို သိပ္မမွတ္မိေတာ့ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။
သူနာျပုဆရာမၾကီးက ေမးလာေတာ့ သူမရင္ဘတ္မွာ အရမ္းေအာင့္ျပီး နာတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ မိမိရဲ့အိမ္၊ သား၊ ေျမးေလးေတြကို အရမ္းကိုသံေယာဇဥ္ၾကီးမားေသာ ေဒၚငယ္တစ္ေယာက္ ဒီတခါ သူမအိမ္ကို မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ တိတ္ဆိတ္ေသာ ဒီေနရာေလးမွာပဲ ဆက္ျပီးေနခြင့္ရေအာင္ ေမတၱာ ရပ္ခံေပးပါလို႔ သာ သူနာျပုဆရာမၾကီးကို ကြ်န္ေတာ္ကေန တဆင့္ေျပာခိုင္းပါတယ္။
အျပင္မွာလည္း ညဥ့္ဦးယံဆိုေပမယ့္ အေမွာင္ထုက သိပ္သည္းလြန္းတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ထင္မိတယ္။
ေဒၚငယ့္အတြက္ ေခါင္းေလာင္းထိုးမယ့္အခိ်န္ကို ဘုရားရွင္သာ အသိနိုင္ဆံုးပဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ခံစားမိလိုက္ပါတယ္။
ဒီနွစ္ ခရစ္စမတ္ကာလကေတာ့ ေဒၚငယ္အတြက္ ျပင္းထန္ေသာမုန္တိုင္းတစ္ခုကို ေက်ာ္ျဖတ္ရေသာအခိ်န္ပါ။
ေလးရက္ခန္႔ၾကာျပီးေနာက္ သူမကို သက္ၾကီးအိုရြယ္သူမ်ားကို ၾကည့္ရႈျပုစုေသာေနရာသို႔ ေရြ႔ေျပာင္းေပးလိုက္ေၾကာင္း သိလိုက္ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္မွန္းမသိပါ။ အဲဒီလူအိုရံုမွာေတာ့ ေဒၚငယ္တစ္ေယာက္ မေပ်ာ္ပိုက္ေၾကာင္း၊ အိမ္ကိုသာ ျပန္ခ်င္ေနေၾကာင္း အန္တီအန္းမွတဆင့္ သိရပါတယ္။
အဲဒီရက္ေတြအတြင္း ကြ်န္ေတာ္သူမထံကိုမေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။
ကြ်န္ေတာ့္အလုပ္ကိစၥနွင့္ပတ္သတ္၍ တစ္ေနရာသို႔ ေရာက္ေနခိုက္ အန္တီအန္းဆီမွ တယ္လီဖုန္းဆက္ကာ
“ေဒၚငယ္တစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္နာရီပိုင္းပဲ အသက္ရွင္ရေတာ့မယ္ဆိုတာ အေၾကာင္းၾကားတာပါ”
လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို အေၾကာင္းၾကားလာပါတယ္။
အေဆာက္အဦးရဲ့ အျပင္ဘက္ ေကာင္းကင္ယံကို ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆီးနွင္းလႊာနွင့္အတူ မိုးစက္ပါးပါးေလးေတြ ေျမျပင္ကို ညွင္ညွင္သာသာေလးက်ေနေလရဲ့။
ကရင္လူမို်း အမ်ားစုေနထိုင္ေသာ ဒီျမို.ကေလးမွာ တစ္နိုင္တစ္ပိုင္ ကရင္နွစ္သစ္ကူး အခမ္းအနားေလးကို က်င္းပဆင္နဲြျပီး မြန္းလဲြပိုင္းမွာေတာ့ လူဦးေရတစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုကို ဆက္ျပီးသြားၾကတယ္။ ခရစ္ယာန္အမ်ားစုတို႔ရဲ့ ၀တ္ျပုရာေန႔ေတာ ့မဟုတ္ပါ။ ေဒၚငယ့္အတြက္ ေနာက္ဆံုး ၀တ္ျပုကိုးကြယ္ျခင္း အစီအစဥ္တစ္ခုပါ။
ဘုရားေက်ာင္းအ၀င္၀မွာေတာ့ ေဒၚငယ္ရဲ့ခ်စ္စရာ့အျပံုးကေလးနဲ. ဓါတ္ပံုကို နာေရးမွတ္တမ္းစာအုပ္မွာ ယွဥ္ျပီးေတာ့ ခ်ထားပါတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းက အမ်ားစုက ေရာက္လာေသာ ကရင္ညီအကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဒီအသုဘရႈမွတ္တမ္းစာအုပ္ေလးဟာ သူတို႔တစ္ေတြနဲ႔ ဘာမွ မပတ္သက္ေသာအရာ တစ္ခုလိုပဲ မွတ္ယူထားပံုရပါတယ္။
အသုဘရႈလာၾကေသာ လူအမ်ားစုက ကရင္သင္တိုင္းေတြ အေရာင္စံုကို ၀တ္လို႔။ တရားေဟာေသာ အေမရိကန္ဆရာၾကီးကလည္း ကရင္သင္တိုင္းအနီေရာင္ၾကီး၀တ္လို႔ တရား ေဒသနာေ၀ငွပါတယ္။
ေဒၚငယ္နဲ႔ သူနဲ႔ သိကြ်မ္းခဲ့ရျခင္း၊ ေန႔ရက္ေတြအေၾကာင္းကိုလည္း တရားေဒသနာမွာ ထည့္ျပီး ေဟာသြားပါတယ္။ အန္တီအန္းတစ္ေယာက္လည္း ကရင္သင္တိုင္းကို ၀တ္လို.။ ပန္းေခြေတြၾကားထဲက သတၱဳအေခါင္းတလားထဲမွာ ေဒၚငယ္တစ္ေယာက္လည္း ကရင္သင္တိုင္းၾကီးကို၀တ္လို႔။
ေသပန္းပြင့္တယ္လို႔မ်ား ေျပာရေလာက္ေအာင္ နွစ္နွစ္ျခိုက္ျခိုက္ အိပ္စက္အနားယူေနတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ထူးထူးျခားျခား ဈာပန၀တ္ျပုျခင္း အစီအစဥ္ကို ဓမၼေတးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဆိုျပီးျပီးခ်င္း ေဒၚငယ္ အရမ္းနွစ္သက္ေသာ ကရင္ဘာသာအားျဖင့္ …
“မိုးမိုး ဟိုတာခီးလီး” ျမန္မာလိုျပန္ရရင္ “ေမေမေရ မိုးခု်ပ္ျပီေလး”
ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးနဲ႔ သူမကို နႈတ္ဆက္ၾကတယ္။
ေဒၚငယ္ကို ေသာကေတြအမ်ားဆံုး ေပးခဲ့ေသာသားက ပရိတ္သတ္ေတြရဲ့ၾကားထဲက အျပင္ကိုထြက္ျပီး ရိႈက္ၾကီးတငင္ ငိုရွာတယ္။
ဒါပါပဲ … မိခင္ေတြရဲ.ေမတၱာအားအင္ဟာ အရာရာကိုေဖာက္ထြင္း ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္စျမဲပဲ မဟုတ္ပါလား။
သူငယ္စဥ္တံုးက မအိပ္ေသးခင္မိခင္ၾကီးက သူ႔ကိုေခ်ာ့သိပ္ခဲ့ေသာ ဒီသီခ်င္းေလးဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ အဓိပၸါယ္ နက္ရိႈင္းသလဲဆိုတာ သူနဲ႔ သူ႔မိခင္ေဒၚငယ္ တစ္ေယာက္ အသိဆံုး မဟုတ္ပါလား။
အေခါင္းကို မပိတ္ေသးခင္ ေျမးငယ္ေလးေတြလည္း ရိႈက္ၾကီးတငင္ငိုျပီး အဖြားျဖစ္သူကို သူမနဲ႔ ၄င္းတို႔တစ္ေတြရဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို ျပန္ျပီးတမ္းတၾကတယ္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘုရားေက်ာင္းထဲကေန အျပင္လမ္းမေပၚ ထြက္လိုက္တယ္။
“ငါ့တူရယ္ ဆရာ၀န္မၾကီးကို ေျပာေပးပါ။ အေဒၚေနေကာင္းတာနဲ႔ ေက်ာင္းျပန္တက္ပါရေစလို႔ …”
ဆိုတာရယ္ …
“ငါတို႔ကို ဂရုစိုက္ကူညီေပးတဲ့ ဒီနိုင္ငံၾကီးကိုလည္း ဘုရားသခင္ေကာင္းခီ်းေပးပါေစ”
လို႔ သူေျပာေျပာေနတဲ့ စကားသံေတြကို ကြ်န္ေတာ္နားထဲမွာ အလိုလိုေနရင္း ၾကားေနရသလိုပဲ။
ျပီးေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းလွေသာ ေဒၚငယ္ရဲ့အျပံုးေလး ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ နွလံုးအာရံုထဲ ၀င္းကနဲ ေပၚလာတယ္။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
