ဇန္န၀ါရီ ၁၁၊ ၂၀၁၃
ဒီေန႔ သံေခ်ာင္း ေက်ာင္းမသြား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ လယ္ထဲတြင္ပုစြန္လုံးသြားႏႈိက္သည္။ ေက်ာင္းေျပးခ်င္၍ေတာ့မဟုတ္၊ ဦးႀကီးျမ အိမ္မွာ ေရာက္ေနတုန္း ဟင္းေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ထမင္း ေကၽြးခ်င္သည္။
မေန႕က ထမင္းဝိုင္းမွာ အေမမ်က္ရည္ဝဲေနတာ သံေခ်ာင္းသတိထားမိသည္။ ဆင္းရဲလြန္းလို႕ ဧည့္သည္အစ္ကိုအရင္းကိုေတာင္ သားေလး ငါးေလး ဝယ္ခ်က္မေကၽြးႏိုင္သည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနပုံရသည္။ ဒီေန႕ေတာ့ အေမၿပဳံးႏိုင္ေပေတာ့မည္။ အေမေပ်ာ္လွ်င္ သံေခ်ာင္းလည္းေပ်ာ္သည္။ အေမ့ကို သံေခ်ာင္းခ်စ္သည္ေလ။
သံေခ်ာင္းသည္ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကို စလြယ္သိုင္းလ်က္ ပုဆိုးတိုတိုဝတ္ကာ ပုစြန္တြင္းမ်ား ကို တစ္တြင္းၿပီး တစ္တြင္းႏႈိက္သည္။ တစ္ကိုယ္လုံးရႊံ႕မ်ားေပက်ံၿပီး ပုစြန္လုံးညွပ္သျဖင့္ လက္တြင္ ဒဏ္ရာမ်ားလည္း ဗရပြျဖစ္ေနသည္။ သို႕ေသာ္ သံေခ်ာင္းေပ်ာ္သည္။ ရသမွ်ပုစြန္လုံးမ်ားကို တက္မ ခ်ဳိး၊ ဗိုက္မွာစိုက္ၿပီး ခါးပုံစထဲ အကုန္စုထည့္သည္။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ခါးပုံစျပဳတ္က်မတတ္ ပုစြန္လုံးေတြ မ်ားမ်ားရရွိသည္။
“ကဲ ျပန္ၾကရေအာင္ေဟ့”
“ေအး ဟုတ္တယ္၊ ေက်ာင္းဆင္းသံေခ်ာင္းေတာင္ ေခါက္သြားၿပီ”
သံေခ်ာင္းတို႕ ေက်ာင္းေျပးတစ္စု အၿပဳံးကိုယ္စီျဖင့္ အိမ္ျပန္ၾကသည္။ ယေန႕ည ထမင္းဝိုင္း တြင္ ၿပဳံးေနမည့္အေမ့မ်က္ႏွာကို ပုံေဖၚရင္း သံေခ်ာင္းေက်နပ္ေနမိသည္။ ေဟာ အိမ္ေရာက္ၿပီ။
“ဟင္ အေမ”!
ၿခံေပါက္ဝတြင္ ဒုတ္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ေစာင့္ႀကဳိေနသည့္အေမ့ကိုၾကည့္ၿပီး သံေခ်ာင္းအံ့ၾသသြား သည္။
“လာခဲ့ ေခြးေကာင္ေလး၊ ေက်ာင္းမသြားဘဲ ဘယ္ သေဝထိုးေနတာလဲ”
“ဟို… ဟို…”
ၿပဳံးေနမည့္အေမ့မ်က္ႏွာကို ျမင္ရရန္ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ေသာ သံေခ်ာင္း အေမ့လက္ထဲမွဒုတ္ကို ျမင္ၿပီး စကားေတြအေယာင္ေယာင္အမွားမွား၊ ဘယ္က စေျပာရမည္မသိခင္…။
“လာစမ္း ကဲဟယ္ … ေက်ာင္းေျပးဦး…”
“ဖုန္း … ဖုန္း..”
“လူႀကီးက ပညာတတ္ေစခ်င္လို႕ အပင္ပန္းခံၿပီးေက်ာင္းထားတယ္၊ ေက်ာင္းမသြားဘူး။ ဒီေလာက္ေတာင္ ဗြက္ထဲဆင္းခ်င္ရင္လည္း အဲဒီထဲမွာပဲ တစ္သက္လုံးေန အိမ္ျပန္မလာနဲ႕”
“မဟုတ္ဘူး အေမ”
“နင္ ငါ့ကို ျပန္မေျပာနဲ႕၊ ထပ္လုပ္လိုက္ရမလား။ သံေခ်ာင္း နင္ၾကပ္ၾကပ္သတိထားေနာ္၊ အိမ္မွာ နင္ၿဂဳိဟ္အေမႊဆုံးပဲ၊ နင့္ေၾကာင့္ ငါစိတ္ညစ္ရေပါင္းမ်ားၿပီ”
“ဗ်ာ…”
သံေခ်ာင္း အေတာ္စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ အေမ့မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
ေၾသာ္… အေမရယ္.. ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ အေမစိတ္ညစ္ရေပါင္း မ်ားေနၿပီလား၊ ကၽြန္ေတာ္က ဒီအိမ္မွာ တကယ္ပဲၿဂိဳဟ္ေကာင္ တစ္ေယာက္ လား၊ သံေခ်ာင္းအေမ့အတြက္ အေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။ အေမ ဒုတ္ျဖင့္ရိုက္တာ မနာပါ။ သို႕ေသာ္ အေမ့စကားေတြေၾကာင့္ သံေခ်ာင္းရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ထိခိုက္ နာက်င္သြားသည္။
ခါးပုံစအတြင္း ပုစြန္လုံးမ်ားကို အိမ္ေဘးရွိေျမာင္းထဲသြန္ခ်ရင္း မိမိေၾကာင့္ေသဆုံးခဲ့ရေသာ ပုစြန္လုံးမ်ားကိုလည္း သနားေနမိသည္။
“ငါဟာ အိမ္မွာ တကယ္ပဲ ၿဂိဳဟ္ေကာင္လား၊ ငါ့ေၾကာင့္ အေမသိပ္စိတ္ဆင္းရဲေနရလား၊ ငါ အေမ့ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုတာ အေမမ သိဘူးလား၊ အစ္မက်ေတာ့လည္း အႀကီးဆုံးမို႕လို႕ခ်စ္တယ္၊ ညီေလးက်ေတာ့လည္း အငယ္ဆုံးမို႕လို႕ အလိုလိုက္တယ္၊ ငါ့က်ေတာ့ အလတ္ေကာင္တဲ့၊ ဆိုးလိုက္ တဲ့ကံ”
အစ္မႏွင့္ညီေလးကို အေမခ်စ္လို႕ သံေခ်ာင္းမနာလိုမျဖစ္၊ ျဖစ္ခ်င္တာက သံေခ်ာင္းကိုလည္း ခ်စ္ေစခ်င္သည္။ သံေခ်ာင္းကလည္း အားလုံးကိုခ်စ္သည္။ အစ အေနာက္လည္းသန္သည္။ သံေခ်ာင္း စေနာက္သည္ကို မခံႏိုင္၍ အေမႏွင့္တိုင္သျဖင့္ အရိုက္ခံရေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့ၿပီ။ အစ္မ ဘုရားပန္းအိုးလဲေနစဥ္ ကလိဝင္ထိုးလို႕ ပန္းအိုးက်ကြဲတုန္းကလည္း အရိုက္ခံရသည္။ အငယ္ ေကာင္စား ေနသည့္ ေျပာင္းဖူးကို ယူၿပီးဖြက္ထားတုန္းကလည္း အရိုက္ခံရသည္။ ဦးရွမ္းႀကီး ကၽြဲေရခ် တာလိုက္သြားရင္း ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရဆင္းကူးတုန္းကလည္း အရိုက္ခံရသည္။ အရီးညြန္႕ၿခံထဲ သရက္သီးတက္ခူးရင္း အပင္ေပၚကျပဳတ္က်တာ သိသြားတုန္းကလည္း အရိုက္ခံရသည္။ အဲဒီတုန္းက မွ မိေအးႏွစ္ခါနာ ျဖစ္သည္။
အရိုက္ခံရဖန္မ်ားလာေတာ့ အေမသံေခ်ာင္းကို မခ်စ္ဟု ယူဆလာသည္။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ သံေခ်ာင္းကိုခ်စ္ေသာ အေဖ့ကို တမ္းတ မိသည္။ သို႕ေသာ္ အေဖသည္ သံေခ်ာင္းဆီ အဘယ္နည္းႏွင့္ မွ် ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့၊ အေဖဆုံးတာ သုံးႏွစ္ရွိေပၿပီ။
“ဟဲ့ ေကာင္ေလး၊ ခုထိအိမ္ေပၚမတက္ေသးဘူးလား၊ ေရစိုထဲမွာ အေအးမိၿပီးဖ်ားရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ၊ ကဲဟယ္ .. ကဲဟယ္..”
“ျဖန္း … ျဖန္း…”
အိမ္ေဘးရွိေျမာင္းထဲ ပုစြန္လုံးမ်ားသြန္ခ်ရင္း အေတြးထဲလြင့္ေမ်ာေနတုန္း အေမေရာက္လာၿပီး ထပ္တီးလိုက္မွ သတိျပန္ဝင္လာသည္။ သံေခ်ာင္းအေမ့ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ မခန္႕ ေလးစားလုပ္သည္ထင္ၿပီး ထပ္ရိုက္သည္။ ရိုက္သည္၊ ရိုက္သည္၊ လက္ထဲမွ ဝါးျခမ္းျပား က်ဳိးေက် စုတ္ဖြာသြားသည္အထိ ရိုက္သည္။ အေမ သိပ္ေဒါသ ထြက္ေနသည္။
သံေခ်ာင္းတစ္ခ်က္မွမတြန္႕ပါ၊ ငိုလည္းမငိုပါ၊ သံေခ်ာင္းအေမ့ကိုၾကည့္တာ မေလးစားလို႕ မဟုတ္၊ သနားလို႕ျဖစ္ပါသည္။ သံေခ်ာင္းအတြက္ အေမ သိပ္ပင္ပန္းလြန္းေနၿပီေလ။
*********
ညစာ စားဝိုင္းတြင္ သံေခ်ာင္းကိုမေတြ႕။ အေမ အိမ္ခန္းထဲ သြားရွာသည္။ အိမ္ေအာက္တြင္ရွာ သည္။ အိမ္ေနာက္တြင္ရွာသည္၊ မေတြ႕။ အိမ္မွာစိတ္ေကာက္လွ်င္ အဘိုးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ သြား ေနေလ့ရွိသျဖင့္ ေက်ာင္းကိုလိုက္သြားသည္၊ မေတြ႕။ အေမ စိတ္ပူစ ျပဳလာၿပီ။
“ညႀကီး ေမွာင္ေမွာင္ ဒီကေလး ဘယ္မ်ားသြားပါလိမ့္”
ရင္ထဲတထိတ္ထိတ္ျဖစ္လာသည္။ နီးစပ္ရာ သံေခ်ာင္းသူငယ္ခ်င္းအိမ္မ်ားကိုလည္း ေလွ်ာက္ ၾကည့္သည္။ ေရတြင္းေရကန္ေတြထဲ ဓာတ္မီးမ်ားျဖင့္ထိုးၾကည့္သည္၊ ဘာအရိပ္အေယာင္မွ်မေတြ႕။ ေလွဆိပ္ ျမစ္ဆိပ္တို႕တြင္ ဦးႀကီးျမသြားစုံစမ္းသည္၊ ဘာသဲလြန္စမွ်မရ။ ညဥ္႕အေတာ္နက္လာၿပီ။ စားအံ့ဆဲဆဲ ထမင္းပြဲသည္လည္း သည္အတိုင္းပင္။ ဘယ္လိုမွရွာမရသျဖင့္ အေမအိမ္ျပန္လာၿပီး အစ္မႏွင့္ ညီေလးကိုဖက္ကာ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုပါေလေတာ့သည္။
“သားေလးေရ.. မင္းဘယ္ကိုသြားေနလဲ၊ အေမ့ဆီ ျပန္လာပါ လူေလးရယ္…၊ မင္းကိုရိုက္တာ အေမမခ်စ္လို႕ မဟုတ္ပါဘူး၊ သိပ္ခ်စ္ လြန္းလို႕ပါ။ သားေလးတစ္ခုခုျဖစ္မွာ စိုးရိမ္လြန္းလို႕ပါ ကေလးရယ္…”
အေမ ညေနက သံေခ်ာင္းကို စိတ္လိုက္မာန္ပါ ရိုက္လိုက္မိၿပီးကတည္းက စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ခုေတာ့ ပိုၿပီးယူက်ဳံးမရ ခံစား လာရၿပီ။
“သားေလး အေမ့ကို မုန္းသြားၿပီလားကြယ္…၊ အေမ မင္းကိုသိပ္ခ်စ္တယ္၊ အေမ့ကို ခြဲမသြားပါ နဲ႕လူေလးရယ္..”
သံေခ်ာင္းကို အေမတကယ္ခ်စ္ပါသည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်ဴခ်ာလြန္းသျဖင့္ ေသမင္းထံမွ အတင္းအၾကပ္ျပန္လုယူထားရေသာအႀကိမ္းေပါင္းလည္းမနည္း။ တစ္ခါတုန္းကဆိုလွ်င္ သံေခ်ာင္းကို ျပဳစုရင္း အအိပ္ပ်က္ အစားပ်က္ ရက္ေတြမ်ားလာသျဖင့္ အေမကိုယ္တိုင္ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာသြားခဲ့ဘူး သည္။ ဤသည္ကို သံေခ်ာင္းမသိ။
သံေခ်ာင္း ႏို႕စို႕အရြယ္က အေဖရယ္ အေမရယ္ အစ္မရယ္ သံေခ်ာင္းရယ္ ျမစ္တစ္ဘက္ကမ္း မွရြာတြင္ေနေသာ အဘိုးအဖြားတို႕ကို သြားကန္ေတာ့ၿပီးအျပန္ သံေခ်ာင္းကိုခ်ီလ်က္ ေလွေဘာင္တြင္ ထိုင္ေနေသာအေဖ ရုတ္တရက္ ေလွအေစာင္းမွာ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး သား အဖႏွစ္ေယာက္စလုံး ျမစ္ထဲ ျပဳတ္က်သြားခဲ့သည္။ ေလွေပၚမွခရီးသည္အားလုံး ထိတ္လန္႕ေအာ္ဟစ္ေနစဥ္အတြင္းမွာပဲ အေမ ေရထဲခုန္ ခ်ၿပီး သံေခ်ာင္းကို လိုက္ဆယ္ဘို႕ႀကိဳးစားသည္။
သို႕ေသာ္ ေရမကူးတတ္သျဖင့္ ေရထဲတြင္ယက္ကန္ယက္ကန္လႈပ္ရွားရင္း အေမပါနစ္ျမဳပ္ သြားခဲ့သည္။ ေလွထိုးသားမ်ား ဝိုင္းဝန္း ဆယ္ယူသျဖင့္ အေမကုန္းေပၚျပန္ေရာက္လာကာ ေရမ်ားအန္ ထုတ္ၿပီး သတိရသည္ႏွင့္တၿပဳိင္နက္ သံေခ်ာင္းကိုေမးသည္။ အေမ ရင္ေတြပူေလာင္ေနသည္။ အေဖ့ အတြက္ေတာ့ပူစရာမလို၊ အေဖက ကၽြမ္းက်င္ေရလုပ္သား။ အစ္မကေတာ့ အေမ့ကိုဖက္ၿပီး တအီးအီး ငိုေနသည္။ ထိုစဥ္အတြင္းမွာပဲ သံေခ်ာင္းကိုေပြ႕ယူၿပီး အေဖကမ္းေပၚတက္လာသည္။
အဲဒီကတည္းက အေမ သံေခ်ာင္းကိုပိုၿပီး ဂရုစိုက္လာသည္။ မ်က္စိေအာက္မွအေပ်ာက္မခံ။ တစ္ခါတစ္ခါစိတ္ေကာက္ၿပီး အဘိုးဘုန္းႀကီးႏွင့္သြားေနသည့္အခါ အိမ္မွာအေမ မေနတတ္။ ျပန္လိုက္ ေခၚသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ထင္ရာသြား၊ ေပ်ာ္သလိုေနသည္ကို အလိုလိုက္ခ်င္ေပမင့္ စိတ္ဓာတ္ ပ်က္စီးသြားမည္စိုး၍ တစ္ခါတစ္ခါ ရိုက္ၿပီးဆုံးမရသည္။ သံေခ်ာင္းကိုရိုက္ၿပီးတိုင္း အိမ္ခန္းထဲမွာ အေမသြားငိုသည္။ ဒီေန႕ညေနကလည္း အေမ အႀကီးအက်ယ္ငိုခဲ့ၿပီးၿပီ၊ အခုလည္း ငိုေနရဆဲပါပဲ။
“အေမ.. အေမ…”
“ဟင္! ဦးႀကီးျမေရ လာပါဦး၊ ဒီမွာ အေမ့ကို ေခၚလို႕မရေတာ့ဘူး”
အစ္မသည္ ငိုယိုၿပီး ဦးႀကီးျမကိုလွမ္းေခၚသည္။ ဦးႀကီးျမလာၾကည့္ေတာ့ သံေခ်ာင္းအိပ္ယာ ေဘးတြင္ ထိုင္လွ်က္သတိလစ္ ေမ့ေမ်ာေနေသာအေမ့ကို ေတြ႕ရသည္။
********
သံေခ်ာင္း အိမ္မွထြက္ေျပးလာခဲ့သည္။ သံေခ်ာင္းေၾကာင့္ အေမစိတ္ညစ္ရေပါင္းမ်ားၿပီ… တဲ့။ အေမ့ကို ဆက္ၿပီးဒုကၡမေပးခ်င္ေတာ့၊ အေမ့ေမတၱာကို မခံစားရတဲ့ သားတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႕လည္း ဒီ ေလာကႀကီးထဲမွာ မေနလိုေတာ့၊ သံေခ်ာင္း တစ္လမ္းလုံးငိုၿပီး တစ္ည လုံးေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ တစ္ရြာၿပီးတစ္ရြာ၊ တစ္နယ္ၿပီးတစ္နယ္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရာ မိမိကိုယ္ကို ဘယ္ေနရာေရာက္ေနမွန္းပင္ မသိေတာ့။
ညဥ္႕နက္အားႀကီးခ်ိန္ တစ္ေနရာအေရာက္ ၾကယ္ေရာင္မႈန္ပ်ပ်ေအာက္မွ အေမွာင္ထုထဲတြင္ သခၤ်ဳိင္းဂူတခ်ဳိ႕ကို သြားေတြ႕သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ဇရပ္အိုတစ္ခုရွိၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ဧရာမ ကုကၠဳိပင္ႀကီးမ်ားျဖင့္ အုံ႕ဆိုင္းညဳိ႕မႈိင္းေနသည္။ ညွီစို႕စို႕အနံ႕တမ်ဳိး လည္းရသည္။ သံေခ်ာင္း အုတ္ဂူ မ်ားအၾကား ဝင္ေရာက္သြားခ်ိန္ ရုတ္တရက္ထပ်ံေျပးၾကေသာ လင္းႏို႕မ်ား၊ ေတာေခြးမ်ား၏လႈပ္ရွားမႈ မွတပါး အားလုံးၿငိမ္သက္ေနသည္။ သံေခ်ာင္း ေဘးဘီဝဲယာကိုေဝ့ဝိုက္ၾကည့္ရင္း သုႆာန္ေစာင့္သရဲ ႀကီးကိုရွာေနသည္။ ခၽြတ္ခၽြတ္ သံၾကားလို႕ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့လည္း မေတြ႕၊ ၿခဳံပုတ္ထဲမွ ၾကြက္ တိုးသံပဲျဖစ္မည္။
“ေဟာ ေတြ႕ၿပီ”
အုပ္ဆိုင္းေနသည့္ ကုကၠဳိပင္ႀကီး၏ကိုင္းဖ်ားတြင္ ၿငိမ့္ေတာင့္ၿငိမ့္ေတာင့္လႈပ္ေနသည္။ သံေခ်ာင္း ကုကၠဳိပင္ရင္းသို႕ တေရြ႕ေရြ႕တိုးသြားရင္း ပင္ေျခအေရာက္တြင္ ေဝါကနဲ ငွက္တစ္အုပ္ ထပ်ံသျဖင့္ ကုကၠဳိကိုင္းမ်ား လႈပ္ရမ္းကုန္ၾကသည္။
“သရဲႀကီးရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုစားပါ၊ အေမ့ကို စိတ္ညစ္ေအာင္ လုပ္မိတဲ့သား၊ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ အေမဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မညစ္ရေအာင္ လုပ္ေပးပါ၊ အေမခ်စ္တာကိုမွ မခံရတဲ့သား ကၽြန္ေတာ့္ကို မထားပါနဲ႕၊ အစိမ္းလိုက္ကိုက္စားပစ္ပါ၊ ကိုက္စားပစ္ပါ… ကၽြန္ေတာ္ၿဂိဳဟ္ေကာင္ပါ သရဲႀကီးရယ္… အီး… အီး…..”
သံေခ်ာင္း ကုကၠဳိပင္ရင္းတြင္ ေခါင္းစိုက္ၿပီး သရဲႀကီးကိုတိုင္တည္ကာ ငိုယိုေနသည္။ သရဲစား လို႕ေသသြားလွ်င္ အရာရာအဆင္ေျပသြားလိမ့္မည္ဟု သံေခ်ာင္းထင္ေနသည္။ သို႕ေသာ္ သရဲမစားခင္ အေမ့ကိုေတာ့ ဝေအာင္ျမင္သြားခ်င္ေသးသည္။ ထရံၾကားမွ ျဖဳတ္ယူလာခဲ့ေသာ အေမ့ဓာတ္ပုံ ေလးကို ထုတ္ၾကည့္သည္။ အေမွာင္ထု အားႀကီးေနသျဖင့္ ေရးေရးမွ်မျမင္။ မ်က္ရည္စက္မ်ား အေမ့ဓာတ္ပုံေပၚ တေပါက္ေပါက္က်သည္။ ခဏအၾကာ အေမ့ဓာတ္ပုံကို ရင္တြင္အပ္ကာ ကုကၠဳိပင္ ေျခရင္းတြင္ လွဲအိပ္လိုက္သည္၊ အေမ့ကိုဖက္ထားရင္း သရဲစားခံေတာ့မည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ကိုစားပါ သရဲႀကီးရယ္…..”
*******
သံေခ်ာင္း ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါပင္ပန္းၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခဳိက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားရာမွ တစုံတဦးက ပုခုံး ကို ကိုင္လႈပ္ႏႈိးေနသလိုခံစားရသျဖင့္ မ်က္လုံး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
“ဟင္..!”
မိန္းမႀကီးတစ္ဦးက သံေခ်ာင္းကို အေပၚစီးမွ ငုံ႕ၾကည့္ေနသည္။
“အိုး… မိုးစင္စင္လင္းေနၿပီ၊ ညက သရဲႀကီးသံေခ်ာင္းကိုမစား။ ဒါျဖင့္သူကဘယ္သူလဲ၊ သရဲမ ႀကီးလား၊ မျဖစ္ႏိုင္၊ အဝတ္အစားမွာ ခပ္ႏြမ္း ႏြမ္းျဖစ္ေသာ္လည္း အရမ္းႀကီးညစ္ပတ္ စုတ္ၿပဲမေန၊ အသားအရည္ စိုေျပၿပီး မ်က္ႏွာမွာၾကည္လင္ေနသည္၊ စိတ္မႏွံ႕ရွာသည့္ အရူးမႀကီး တေယာက္သာ ျဖစ္မည္။”
“သားေလး… ငါ့သားေလး အေမ့ဆီ ျပန္လာတယ္ေနာ္”
အရူးမႀကီးသည္ မ်က္ရည္မ်ားက်ကာ ဝမ္းသာအားရ ဖက္မည္အျပဳ သံေခ်ာင္းအနည္းငယ္ ေနာက္တြန္႕သြားသည္။
“သားရယ္ … အေမ့ကို မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား၊ မင္းအေမေလ…၊ သူတို႕က မင္းကိုေသၿပီဆိုၿပီး ဒီမွာလာျမွဳပ္ၾကတာ၊ အေမလက္မခံႏိုင္ဘူး၊ မင္းမေသဘူး…၊ ငါ့သားေလး မေသရပါဘူး။ တေန႕ အေမ့ ဆီျပန္လာမွာပဲဆိုၿပီး ေန႕တိုင္း ဒီကလာေစာင့္ေနတာပါကြယ္…၊ အေမဟာ မင္းရဲ႕ အေမအစစ္ပါ သားေလးရယ္…။”
အရူးမႀကီးသည္ သူေျပာခ်င္သည္မ်ားကို တရစပ္ေျပာၿပီး တရႈံ႕ရႈံ႕ငိုေနသည္။ သံေခ်ာင္း အရူးမ ႀကီးကိုတလွည့္ အေမ့ဓာတ္ပုံကိုတ လွည့္ၾကည့္ၿပီး သနားလာသည္။ သံေခ်ာင္းကို “သား….” လို႕ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေခၚလိုက္သည့္အတြက္ ရင္ထဲမွာ အမ်ဳိးအမည္မသိေသာ ၾကည္ႏူးေအးျမမႈကိုလည္း ခံစားရသည္။ အရူးမႀကီး၏မ်က္ႏွာတြင္ မိခင္တို႕၏ေမတၱာ၊ ၾကင္နာမႈ အရိပ္အေငြ႕မ်ားကို ေတြ႕ျမင္ေန ရသည္။
သံေခ်ာင္းအေမ့ကို သတိရသည္။ အေမ့ရင္ခြင္တြင္ ေခါင္းအပ္ၿပီး “အေမ….”လို႕ အားရပါးရ အက်ယ္ႀကီးေခၚလိုက္ခ်င္သည္။ အေမ့ဓာတ္ပုံေလးကို ၾကည့္သည္။ ၿပီး အရူးမႀကီးကိုၾကည့္သည္ အေမ့ရုပ္သြင္ကို ျမင္လာသည္။
“အေမ…”
“ဟင္ ! သား…”
အရူးမႀကီးသည္ ဝမ္းသာအားရ သံေခ်ာင္းကိုဖက္လိုက္သည္။ သူမရင္ခြင္ထဲတြင္ သံေခ်ာင္း ၾကည္ႏူးစြာ မ်က္ရည္က်ေနသည္။
အရူးမႀကီးတြင္ ရွားရွားပါးပါး သားေလးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဘူးသည္။ သံေခ်ာင္းအရြယ္ ရွင္ျပဳမည့္ ဆဲဆဲတြင္ ရုတ္တရက္ေသဆုံးခဲ့သျဖင့္ သားေဇာကပ္ကာ စိတ္ေနာက္သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သားကို ျမွဳပ္ႏွံရာဤသခၤ်ဳိင္းသို႕ ေန႕စဥ္လာ၍ သားေလးျပန္လည္ႏိုးထလာမည့္ေန႕ကို ေစာင့္ေနရွာသည္။ တရြာလုံး တနယ္လုံးက သူမကိုသနားၾကသည္။ အမ်ဳိးမ်ဳိးေျဖာင့္ဖ်ေသာ္လည္းမရ၊ မနက္မိုးလင္းသည္ ႏွင့္တၿပဳိင္နက္ သခၤ်ဳိင္းသို႕ေရာက္လာသည္၊ ယေန႕ေတာ့ သူမဆႏၵျပည့္ၿပီ။
သူမ၏နာမည္အရင္းမွာ ေဒၚျမဟန္ျဖစ္သည္၊ သို႕ေသာ္တရြာလုံးက ေလးေလးစားစား သူမကို အေမဟန္ဟုေခၚၾကသည္။ အေမဟန္သည္ သားအတြက္ ေန႕စဥ္ယူလာေနက်ျဖစ္ေသာ စားစရာမ်ား ကို သံေခ်ာင္းအားခ်ေကၽြးသည္။ တရြာလုံးကေပးၾကသျဖင့္ အေမဟန္တြင္ စားစရာေပါသည္။
“သားေလး ေရာ့ စားလိုက္ဦး၊ မင္း သိပ္ဆာေနမွာေပါ့”
ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းျဖင့္ ထည့္ယူလာေသာ ဘီစကြတ္မုန္႕အက်ဳိးအေၾကမ်ား၊ ကန္စြန္းဥ ျပဳတ္မ်ားႏွင့္ ငွက္ေပ်ာသီးမ်ားကို သံေခ်ာင္းေရွ႕ခ်ေပးသည္။ သံေခ်ာင္း အေမဟန္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ သည္။
“စားေလ… သားေလး၊ ကန္စြန္းဥျပဳတ္ကို မင္းသိပ္ႀကဳိက္တယ္ မဟုတ္လား”
“ဗ်ာ… !”
ဟုတ္သည္ သိပ္ႀကဳိက္သည္၊ သံေခ်ာင္း ႀကဳိက္တတ္မွန္းသိလို႕ပဲ အေမမၾကာမၾကာ ျပဳတ္ ေကၽြးသည္။ ကန္စြန္းဥျပဳတ္ျမင္ၿပီး အေမ့ကို သတိရျပန္သည္။ သတိရတိုင္းလည္း မ်က္ရည္က်ရသည္။
“ဟင္… သားေလး ငိုေနတယ္၊ ဒါမႀကဳိက္လို႕လား၊ ႀကဳိက္တာေျပာေလ အေမဝယ္ေကၽြးမယ္”
“ဟင္အင္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ ႀကဳိက္ပါတယ္”
သံေခ်ာင္းႀကဳိက္ပါသည္။ ႀကဳိက္လြန္းလို႕ အိမ္မွာကန္စြန္းဥျပဳတ္လွ်င္ မိမိရသည့္ေဝစုအျပင္ အေမ့လက္ထဲမွပင္ လုယူလိုက္ေသးသည္။ အစားအေသာက္ႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ အေမဘာမွမေျပာ၊ ျပန္ေပးလွ်င္လည္းမယူ “ငါ့သားပဲ စားလိုက္ေတာ့”ဟု အၿမဲေျပာတတ္သည္။
“ေၾသာ္… အေမရယ္…”
သံေခ်ာင္း ကန္စြန္းဥ တစ္လုံးယူၿပီး အေမဟန္ကိုေပးသည္။
“ေရာ့ အေမ အရင္စားပါ”
“စားပါ သားေလးရယ္၊ မင္းမ်က္ႏွာျမင္ေနရရင္ အေမဘာမွ မလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး”
သား၏ “အေမ” ေခၚသံ မၾကားရတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ အေမဟန္သည္ သံေခ်ာင္းေခၚလိုက္ ေသာ “အေမ”ဆိုသည့္အသံတြင္ နစ္ဝင္ၾကည္ႏူး ေနေလသည္။ သံေခ်ာင္းကိုေတြ႕ၿပီးေနာက္ စိတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္းအနယ္ထိုင္လာသည္။ လႈပ္ရွားမႈမ်ား တည္ၿငိမ္သိမ္ေမြ႕လာသည္။ သူရူးဟူ၍ပင္ မဆိုႏိုင္၊ ပကတိ ပီဘိ မိခင္တစ္ေယာက္ပမာ။
သံေခ်ာင္း ညကတည္းက ဘာမွမစားရေသး၊ ဗိုက္ဆာဆာႏွင့္ ကန္စြန္းဥျပဳတ္မ်ား တစ္ခုၿပီး တစ္ခုပလုပ္ပေလာင္းစားေနသည္။ အေမဟန္ၾကည့္ရင္း ပီတိျဖစ္ေနသည္။ သံေခ်ာင္းစားရင္း ေရ ေသာက္ခ်င္သည့္ဟန္ ဟိုဟိုသည္သည္ၾကည့္သည္။
“ဟင္ သားေလး ေရေသာက္ခ်င္ေနတယ္ေနာ္၊ ဟုတ္သားပဲ”
အေမဟန္မွာ ေရဗူးမပါ၊ ယူခဲ့ဘို႕လည္းစိတ္ကူးမရွိ။ မိမိေရဆာတိုင္း ဇရပ္ေဘးကေျမာင္းထဲ ဆင္းၿပီးငုံ႕ေသာက္လိုက္သည္ခ်ည့္။ ယခုေတာ့ အသိစိတ္ အနည္းငယ္ျပန္ဝင္လာၿပီျဖစ္၍ ထိုေျမာင္း ထဲမွေရကို မေသာက္သင့္မွန္းသိလာၿပီ၊ သားကိုလည္း ထိုေရကိုယူ၍ မတိုက္ခ်င္၊ သားေလး ေရာဂါရသြားလွ်င္ မခက္ပါလား။
“ကဲ သားေရ၊ ခဏေလာက္ သည္းခံလိုက္ဦး၊ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္ ဟိုက်မွေသာက္ေတာ့၊ အေမလည္း အိမ္က်မွ ေရမိုးခ်ဳိးရဦးမယ္”
*******
အေမဟန္၏အိမ္ကေလးတြင္ လူမ်ားစုေဝးေရာက္ရွိလာၾကသည္။ တဆင့္စကား တဆင့္နား ျဖင့္ အေမဟန္ အရူးေပ်ာက္သြားၿပီဟုဆိုသည္ကို ဝမ္းသာအားရ လာေရာက္ၾကည့္ရႈအားေပးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အခ်ဳိက စားစရာေသာက္စရာမ်ား အဝတ္အထည္မ်ား ယူလာေပးၾကသည္။
သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္း ဖီလိမ္းျပင္ဆင္လိုက္ေတာ့လည္း အေမဟန္သည္ တကယ့္ေက်ာင္းအမႀကီး အသြင္၊ ျမင္ရသူတိုင္းရဲ႕ရင္မွာ ဝမ္းသာလြန္းလို႕ မ်က္ရည္မ်ားပင္ စို႕ၾကရသည္။ လူတိုင္းက သံေခ်ာင္း ကို ေက်းဇူးတင္ေနၾကသည္။ အေမဟန္သည္ ရုတ္တရက္ အိမ္ထဲဝင္သြားၿပီး အႏွစ္ႏွစ္ အလလက သိမ္းထားေသာ သကၤန္းပရိကၡယာအစုံကို ထုတ္ယူလာသျဖင့္ လူအမ်ားအံ့ၾသကုန္ၾကသည္။ ဤ ပရိကၡယာသည္ သားေလးမေသခင္က ရွင္ျပဳဘို႕ဝယ္ထားေသာ ပရိကၡယာျဖစ္သည္။
“သားေရ… ေဟာဒါ မင္းအတြက္ အေမဝယ္ထားတာေလ၊ မင္း ကိုရင္ဝတ္ခ်င္တယ္ဆို၊ လာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားၾကရေအာင္ေနာ္”
သံေခ်ာင္း ပရိကၡယာကိုတစ္လွည့္ အေမဟန္ကိုတစ္လွည့္ၾကည့္သည္။ ဟုတ္သည္ သံေခ်ာင္း ကိုရင္ဝတ္ခ်င္သည္ဟု အေမ့ကိုေျပာဘူးသည္။ သို႕ေသာ္ ပရိကၡယာမဝယ္ႏိုင္ေသးသည္ကတေၾကာင္း အငယ္ေကာင္ကို အရြယ္ေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ခ်င္ေသးသည္ကတေၾကာင္းေၾကာင့္ ကိုရင္ျဖစ္ခြင့္မရ ေသးေပ။ ခုေတာ့ သည္အေမက သံေခ်ာင္းကို ကိုရင္ဝတ္ေပးေတာ့မည္…တဲ့၊ အို… ဝမ္းသာလိုက္ သည့္ျဖစ္ျခင္း၊ သံေခ်ာင္း အေမဟန္ကို ဖက္၍ငိုလိုက္သည္။ အေမဟန္လည္း ငိုသည္၊ လာေရာက္ ၾကည့္ရႈေနၾကသူေတြအားလုံးလည္း ငိုကုန္ၾကသည္။ ဝမ္းသား၍ က်ေသာ မ်က္ရည္မ်ားပင္။
*********
သံေခ်ာင္း အိမ္ကထြက္လာသည္မွာ တစ္ပတ္ခန္႕ၾကာသြားၿပီ။ အေမဟန္ကိုလည္း အေမရင္း ကဲ့သို႕ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားကလည္း အေမဟန္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သံေခ်ာင္းကို သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ သံေခ်ာင္းအတြက္ အားလုံးအဆင္ေျပပါသည္။ သို႕ေသာ္ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ အေမ့ကိုေတာ့ တစ္စကၠန္႕ေလးမွ်မေမ့၊ ညအိပ္ယာဝင္တိုင္း အေမ့ကိုရည္မွန္းၿပီး သံေခ်ာင္းရွိခိုးသည္။ အေမစိတ္ညစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့မိသမွ်အတြက္လည္း သံေခ်ာင္းေနာင္တရေနသည္။ ခုလို မေျပာမဆို အိမ္ကထြက္လာခဲ့သည့္အတြက္ေရာ အေမစိတ္ဆိုးေနဦးမည္လား၊ ေတြးမိတိုင္း သံေခ်ာင္း စိတ္ မေကာင္းျဖစ္ရသည္။
“ကဲကဲ (၉) နာရီထိုးတာနဲ႕ မ႑ပ္က စထြက္ၾကမယ္။ အိုးစည္ ဒိုးပတ္အဖြဲ႕သားမ်ား ကြမ္း ေတာင္ကိုင္ ပန္းေတာင္ကိုင္ လွပ်ဳိျဖဴမ်ား အားလုံးအားလုံး အသီးသီးေနရာယူထားၾကပါ။”
ရြာလူႀကီး၏ ေဆာ္ၾသသံၾကားမွ သံေခ်ာင္းအေတြးသံသရာမွ ျပန္ႏိုးထလာသည္။ သံေခ်ာင္းကို ဒီေန႕ ရွင္ေလာင္းလွည့္ၾကမည္။ အေမဟန္သည္ သံေခ်ာင္းေရာက္စကတည္းကပင္ သကၤန္းဝတ္ေပး ခ်င္ေသာ္လည္း ရြာသူရြားသားမ်ား၏ေတာင္းဆုိမႈအရ ကုသိုလ္ပါဝင္ျပဳလုပ္ခ်င္သည္ဟုဆိုၾကသျဖင့္ ရက္သတၱ တစ္ပတ္ေရႊ႕ဆိုင္းခဲ့သည္။
တစ္ရြာလုံး၏ဝိုင္းဝန္းကူညီမႈျဖင့္ အေမဟန္႕အိမ္တြင္ အလွဴပြဲႀကီး စည္ကားသိုက္ၿမဳိက္ေနေပ သည္။ ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားက မ႑ပ္ထဲတြင္ ကာလသား/ကာလသမီးမ်ား အိုးစည္ ဒိုးပတ္အဖြဲ႕မ်ားကို ရွင္ေလာင္းလွည့္ရာတြင္ အစီစဥ္တက်လိုက္ပါႏိုင္ရန္ ေနရာခ်ေပးေနသည္။ ေမာင္ရင္ေလာင္း သံေခ်ာင္းစီးရမည့္ ျမင္းျဖဴႀကီးကလည္း ကုန္းႏွီးမ်ား ကႀကဳိးတန္ဆာမ်ားျဖင့္ ၾကြရြလွပေနသည္။
အလွဴ႕အမႀကီးအေမဟန္သည္ မိတ္ကပ္ပညာရွင္မ်ားႏွင့္အတူ သံေခ်ာင္းကို အလွျပင္ေပးရင္း ဝမ္းသာပီတိျဖစ္ေနသည္။ အေမဟန္႕မ်က္ႏွာတြင္ အေမွ်ာ္လင့္အေတာင့္တဆုံးေသာ လိုအင္ဆႏၵႀကီး ျပည့္ဝေတာ့မည္ျဖစ္၍ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ အၿပဳံးမ်ားကို ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။
အေမဟန္ကိုၾကည့္ၿပီး သံေခ်ာင္းလည္းေပ်ာ္ပါသည္။ သည္လိုရွင္ျပဳေတာ့မည့္အခ်ိန္တြင္ သံေခ်ာင္းအနားမွာ အေမ့ကိုလည္းရွိေစခ်င္သည္။ အေမသည္ သံေခ်ာင္းအတြက္ တကယ့္ခြန္းအားကို ျဖစ္ေစသည္မဟုတ္ပါလား။ သံေခ်ာင္းအေမ့ကို သတိရေနသည္။
“ကဲ သားေလးေရ သြားရေအာင္၊ အားလုံးအဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ”
“ဟုတ္ကဲ့ အေမ”
ရွင္ေလာင္းလွည့္ရန္ သံေခ်ာင္းတို႕သားအမိ မ႑ပ္အတြင္းသို႕ ဆင္းလာၾကသည္။ ေစာင့္ဆိုင္း ေနၾကေသာပရိသတ္ႀကီးက လက္ခုပ္လက္ဝါးတီး၊ အိုးစည္ဗုံေမာင္းတီးၿပီး ေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ဆက္ ႀကဳိဆို ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ မ႑ပ္ရွိရာသို႕ ႏြားလွည္းတစ္စီးေမာင္းဝင္လာသည္။ လွည္းေမာင္းလာသူကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့…
“ဟင္!… ဦးႀကီးျမ”
သံေခ်ာင္း ဦးႀကီးျမကိုၾကည့္ၿပီး မင္သက္ေနမိသည္။ ဦးႀကီးျမလွည္းေပၚမွဆင္းၿပီး သံေခ်ာင္းဆီ ေလွ်ာက္လာသည္။
“သံေခ်ာင္း … လူေလး”
“ဦးႀကီးျမ”
“ရွာလိုက္ရတာ လူေလးရယ္၊ ရြာေတြႏွံ႕ေနၿပီ၊ ခုမွ ဒီမွာရွိတယ္ဆိုတာ သတင္းၾကားလို႕ လွည္း ေကာက္ၿပီး ထြက္လာတာ”
“အေမ ေနေကာင္းလားဟင္ ဦးႀကီးျမ”
“မင္းအေမ မင္းစိတ္နဲ႕ အိပ္ယာထဲမွာ ေမ်ာေနၿပီလူေလး”
“ဗ်ာ!….”
သံေခ်ာင္းတုန္လႈပ္စြာျဖင့္ ဦးႀကီးျမကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ဦးႀကီးျမထံမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ စကားသံတို႕သည္ အေျမာက္ဆံမ်ားပမာ သံေခ်ာင္း၏နားစည္ကို တရစပ္ထိမွန္သြားသည္။ ရြားသူရြာ သားမ်ားလည္း ဝိုင္းဝန္းစုၿပဳံလာၾကသည္။
“ဟုတ္တယ္လူေလး၊ မင္းထြက္သြားတဲ့ေန႕ကတည္းက မင္းအိပ္ယာနားမွာ တငိုငို တရီရီနဲ႕ ဘာမွေကၽြးလို႕မရဘူး၊ ရက္ၾကာလာေတာ့ လုံးဝလဲသြားေတာ့တာပဲ”
မွားၿပီ၊ မွားသြားၿပီ။ အေမ သံေခ်ာင္းကိုမခ်စ္ဟု ထင္ခဲ့မိတာ လုံးဝမွားသြားၿပီ။ ခုထိ သံေခ်ာင္း အေမ့ကိုႏွိပ္စက္ေနမိတုန္းပါပဲလား။ သံေခ်ာင္းမထိန္းႏိုင္ေတာ့၊ ဦးႀကီးျမကိုဖက္ၿပီး အားရေအာင္ ငိုခ် လိုက္သည္။
“ကဲ ကဲ လူေလး၊ အခ်ိန္မီ ျပန္ၾကရေအာင္ လွည္းေပၚတက္”
“ဗ်ာ..”
“အို…”
“ဟင္…”
ရြာသူရြာသားမ်ား ပြက္စိပြက္စိ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။
“ဘယ္လို ဘယ္လို၊ ကၽြန္မသားေလးကို ေခၚသြားမလို႕ ဟုတ္လား”
အေမဟန္ သံေခ်ာင္းကိုအတင္းဆြဲယူၿပီး ဦးႀကီးျမကို ျပဴးျပဴးျပာျပာၾကည့္ကာ ေမးေနသည္။ ဦးႀကီးျမလည္း အေမဟန္ကိုၾကည့္ကာ အံ့အားသင့္ေနသည္။ လူအမ်ားကလည္း သံေခ်ာင္းကို ျပန္မေပးခ်င္ၾက၊ သံေခ်ာင္းသည္ အားလုံး၏အခ်စ္ေတာ္။ အထူးသျဖင့္ အေမဟန္ကို အရူးဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့သည့္ ေက်းဇူးရွင္ကေလးမို႕ အားလုံးက သံေယာဇဥ္ရွိၾကသည္။
သားေလးေသဆုံးခဲ့စဥ္က ရူးသြပ္သည္အထိျဖစ္ခဲ့ရေသာအေမဟန္၊ ယခုတဖန္ ထပ္မံဆုံးရႈံးရ ဦးမည္ဆိုလွ်င္ မည္သို႕မည္ပုံျဖစ္ရဦးမည္နည္း၊ ေတြးပင္မေတြးတတ္ေတာ့၊ ရြာသားမ်ားအႀကံရခက္ေန ၾကသည္။
“ေဟ့ မေပးနဲ႕ကြာ၊ ဒီလူႀကီးကို ရြာျပင္ေမာင္းထုတ္လိုက္”
ေနာက္နားမွ လူငယ္တစ္စုက လွမ္းေအာ္ၾကသည္။ သည္လိုလုပ္၍လည္းမျဖစ္၊ မိခင္အရင္းမွာ သားစိတ္ျဖင့္ ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္ေနသည္။ မိခင္အသက္ရွင္က်န္းမာေရးအတြက္ ဒီသားသာလွ်င္ ပဓာနျဖစ္ေနသည္။ ထည့္ေပးလိုက္ျပန္လွ်င္လည္း အေမဟန္အတြက္ ရတက္မေအးစရာ။ ေနာက္ဆုံး ေတာ့ ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားက သံေခ်ာင္းကိုယ္တိုင္ပင္ စိတ္ႀကဳိက္ဆုံးျဖတ္ခိုင္းေတာ့သည္။
“သားေလး… အေမ့ကို ပစ္သြားဦးမလို႕လားဟင္၊ မသြားရဘူး မသြားရဘူး၊ သားေလးမရွိရင္ အေမ မေနဘူး”
“အေမရယ္… အဟင့္ အဟင့္ အီး…”
သားအမိႏွစ္ေယာက္ တင္းၾကပ္စြာဖက္ၿပီး ငိုၾကသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားမွာလည္း မ်က္ရည္ မဆည္ႏိုင္ၾကေပ။ သံေခ်ာင္း ဆုံးျဖတ္ရခက္ေနသည္။ သံေခ်ာင္းခ်စ္သည့္အေမသည္ သံေခ်ာင္း ေၾကာင့္ ေသဆုံးေတာ့မည္၊ သံေခ်ာင္းလိုက္သြားမွျဖစ္မည္။ ေမတၱာငတ္သူဟု ယူဆၿပီး မိခင္သတ္သူ တစ္ေယာက္ေတာ့ သံေခ်ာင္းမျဖစ္ခ်င္။ ျပန္ရမည္၊ အေမ့ဆီ အေရာက္ျပန္ရမည္။ အိမ္ေရာက္လွ်င္ အေမ့ကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း သံေခ်ာင္း ဖြင့္ဟေျပာလိုက္မည္။
အင္း သံေခ်ာင္းျပန္လိုက္သြားမည္ဆိုလွ်င္ သားဆုံးမိခင္ႀကီး အေမဟန္ေရာ ဘယ္လိုက်န္ရစ္ ခဲ့မည္နည္း။ အေမဟန္ သံေခ်ာင္းကို သိပ္ခ်စ္သည္။ သံေခ်ာင္းလည္း အေမဟန္႕ကိုခ်စ္သည္။ ဒါ ေၾကာင့္လည္း ရြာသူရြာသားအားလုံးက သံေခ်ာင္းကို ဝိုင္းခ်စ္ၾကသည္။ သံေခ်ာင္းေၾကာင့္ အေမဟန္ ေပ်ာ္ရသလို အေမဟန္ေၾကာင့္ သံေခ်ာင္း စိတ္ခ်မ္းသာရသည္။ သံေခ်ာင္းတို႕သားအမိကိုၾကည့္ၿပီး တရြာလုံးကလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးၾကရသည္။
ေန႕စဥ္ ဟိုအိမ္သည္အိမ္က ထမင္းဖိတ္ေကၽြးၾကသျဖင့္ အိမ္မွာတနပ္မွပင္ ခ်က္မစားရေသး။ ဤသို႕ ကိုယ့္အေပၚေက်းဇူးရွိေသာသူမ်ားထံမွလည္း သံေခ်ာင္း ရက္ရက္စက္စက္ ထြက္မသြားခ်င္။ သို႕ေသာ္ သံေခ်ာင္း ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုေတာ့ ခ်ကိုခ်ရမည္။ သံေခ်ာင္းျပန္လိုက္သြားလွ်င္ အေမဟန္ ဘယ္လိုျဖစ္က်န္ခဲ့မလဲ၊ ……လဲ၊ …….လဲ၊ သံေခ်ာင္း ေခါင္းထဲတြင္ ခ်ာခ်ာလည္ေနသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လိုက္သြားပါရေစ အေမ”
“ဟယ္… ဟင္… ဟာ”
အားလုံးအံ့ၾသကုန္ၾကသည္။ သံေခ်ာင္းေျပာၿပီး အေမဟန္႕ရင္ခြင္ထဲတြင္ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုခ် လိုက္သည္။
“ခြင့္ျပဳပါ အမႀကီးရယ္၊ သူသာမပါခဲ့ရင္ သူ႕အေမရဲ႕အျဖစ္က ဘယ္လိုမွ မေတြးဝန္႕စရာမို႕ပါ”
ဦးႀကီးျမ အေမဟန္ကို အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ေနသည္။ လူမ်ားအားလုံးက အေမဟန္၏ တုန္႕ျပန္ခ်က္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ အေမဟန္သည္ အနားတြင္ရွိေသာ ဗန္းထဲမွသကၤန္းေလး ကိုယူကာ သံေခ်ာင္းကိုၿခဳံေပးၿပီး ဖက္ငိုလိုက္သည္။
“အေမ့သားကို အေမဘယ္ေတာ့မ်ားမွ သကၤန္းဝတ္ေပးခြင့္ ရမလဲကြယ္…၊ အေမ့ရင္ေတြ ပူေလာင္ေနၿပီ သားရယ္…”
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းဘုန္းႀကီးၾကြလာၿပီး အေမဟန္ကို ေျဖာင့္ဖ်ရသည္။ သံေခ်ာင္း ကိုလည္း မိခင္ႀကီးေနေကာင္းလွ်င္ ဒီမိခင္ႀကီးကို တစ္လွည့္လာၾကည့္ဘို႕ အမိန္႕ရွိသည္။ သံေခ်ာင္း အဝတ္အစားလဲကာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၊ အေမဟန္ႏွင့္ ရြာလူႀကီးမ်ားကိုဦးခ်ၿပီး လွည္းေပၚတက္ ထြက္ လာခဲ့သည္။
အေမဟန္ႏွင့္ ရြာသူရြာသားမ်ား ငိုယိုလွ်က္ လွည္းေနာက္မွလိုက္လာၾကသည္။ သံေခ်ာင္း လည္း လွည္းေပၚတြင္ငိုေနသည္။ ရြာစည္းရိုးအေရာက္တြင္ အေမဟန္ႏွင့္အဖြဲ႕ လက္ျပရင္းက်န္ရစ္ခဲ့ သည္။ သံေခ်ာင္းရင္ထဲတြင္ ဆို႕တက္လာသည္။ ခ်စ္သည္ သံေခ်ာင္းအေမဟန္ကို အရမ္းခ်စ္ပါသည္။ တေန႕ေန႕ ေရာက္ေအာင္ျပန္လာခဲ့ဦးမည္။ မ်က္ရည္မ်ားသုတ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ဘို႕ အေမဟန္ကို လွမ္း ၾကည့္လိုက္သည္။
“ဟင္…! အေမ…”
သံေခ်ာင္း က်ယ္ေလာင္စြာေအာ္ဟစ္ရင္း လွည္းေပၚမွေျပးဆင္းသြားသည္။ အေမဟန္ လူအုပ္ ထဲတြင္ မူးမိုက္လဲက်သြားၿပီ။ သံေခ်ာင္း အေမဟန္ကို ေျပးေပြ႕ဖက္ၿပီး တစာစာေခၚေသာ္လည္း အေမဟန္ ျပန္မထူးႏိုင္ေပ။
“အေမ… အေမေရ…၊ အေမ့…၊ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့သားပါ အေမရယ္…”
******
သားေပ်ာက္မိခင္မ်ားႏွင့္ မိခင္ေပ်ာက္သားမ်ားသို႔ ….
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ေအာ္ ဆရာစံရယ္ တကယ့္ကို ဗီဒီယိုၾကည့္ေနရသလိုပါလားးးးးး မ်က္ရည္က်မိပါသည္ဆရာစံဘုရား
အားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ညီ အရွင္ဇဋိလာလကၤာရ၊ ရင္တြင္းျဖစ္ စစ္စစ္ေလးပါ။
အေမ့ကိုသတိရတယ္ဗ်ာ၊အေမေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။
မိဘကိုတမ္းတရသူခ်င္းမို႕ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ထပ္ေလာင္းဆုေတာင္းေပးပါတယ္ စာေရးသူရဲ႕ မိဘမ်ားနဲ႕ ကိုမိုးဆက္ရဲ႕ အေမ သုဂတိဘုံမွာ ဆုံၾကပါေစ…လို႕။
what a excellence pan!
Thank you very much ကိုရင္အာယု။ This story is made up of my tears.
It is simple story but i learn united myanmar’s attitude. such a burmese cultural traditions can be seen only in myanmar. eventhose, out of question of thangyaung mother’s love amay han and hers villagers lovingkindness is very rare to find in united states. i do not mean to say us multiple culture is good or bad but it is very difficult to meet with those helping each other in US. that why i am proud to be a burmese. may loving kindness be practiced in all societies. thank you author and keep going please.
Thank you very much Akklin. If we want, we can forget about other countries’ traditions but we must show our lovely culture, tradition and good relationship of our Burmese families. And also we have to encourage, raise and appreciate our juniors to understand the lovingkindness of the parents.
ဘုန္းႀကီး
ေရးခ်က္ေတြက လြန္လွပါလား။ ထိတယ္ဘုရား။ တကယ္ပါ။ ဘုန္းႀကီး စာမူကုိ ဓတ္ရွင္ရိုက္ၾကမယ္ထင္တယ္ဘုရား။ ကေလးသရုပ္ေဆာင္ကေတာ့ ေကာင္းရမွာေပ့ါေလ။
ဆက္လက္ရွဳ႔စားမယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ထင္တယ္။ ဒါကုိ ရုပ္ရွင္ရုိက္မယ္ထင္တယ္။ လွ်င္တဲ့ေကာင္ရမွာပဲ ။ ဗီဒီယုိေတာ့မေပးနဲ႔ဘုရား။ သူက အရည္အေသြးကုိအျပည့္ျပလုိ႔မရဘူး။
တပည့္ေတာ္ထင္တာေတြကုိေလွ်ာက္တာပါဘုရား။ ေကာင္းတာကေတာ့ အေတာ့္ကုိေကာင္းတာပါ။
အခုလိုအားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ ညီ။ စာေရးဆရာ ကံထြန္းသစ္ကလည္း နည္းနည္းေလးဆြဲဆန္႕ၿပီး ရုပ္ရွင္ရိုက္ဘို႕အႀကံေပးပါတယ္။ ဖတ္တဲ့သူ အမ်ားစုကလည္း အဲလိုေတြေျပာၾကပါတယ္။ အင္း ကားႀကီးရိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးၿပီး ထပ္ေရးရမွာေပါ့၊ ခက္တာက ကိုယ္က အခ်ိန္ဆင္းရဲတယ္။ ေလာေလာဆည္ေတာ့ ဇာတ္ညႊန္းခြဲၿပီး ရိုက္ခ်င္ရိုက္လို႕ဆိုၿပီး မင္းသမီး စိုးမိုးၾကည္ကိုေပးထားတယ္။ အားေပးတာေက်းဇူပဲ ေမာင္သုစိတၱေရ။