NICHOLAS MONSARRAT – THE SHIP THAT DIED OF SHAME
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၁၊ ၂၀၁၅
=========
မုိးမခမဂၢဇင္း အတြဲ ၂၊ အမွတ္ ၂ (ေဖေဖာ္၀ါရီ) ၂၀၁၅ မွ စတင္ေဖာ္ျပေနသည့္ မုိးမခဘာသာျပန္၀တၳဳတုိက႑တြင္ အခန္းဆက္ေဖာ္ျပေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မုိးမခအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာ ပရိတ္သတ္မ်ားအတြက္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါသည္။
=========
လင္းအားႀကီးအခ်ိန္ေလာက္မွာပဲ က်ဳပ္တုိ႔ဆီျဖည့္ဖုိ႔ ဆိပ္ကမ္းကုိေရာက္တယ္။
က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ႕အေျခအေနေတာ့ မတရားပင္ပန္းေနၾကၿပီေလ။ နွစ္ေယာက္စလုံးက နွစ္ရက္ခဲြလုံးလုံး တစ္ခါမွ မ်က္စိမွိတ္မနားခဲ့ရဘူး။ က်ဳပ္လည္း သေဘၤာအိပ္ခန္းထဲမွာ ေခါင္းခ်တာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တာပဲ။ ေဟာ္စကင္ျပန္ ဝင္လာၿပီးႏႈိးမွပဲ ႏုိးေတာ့တယ္။ ဒီငနဲၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ေနပုံပဲဗ်။ ေပါင္မုန္႔ေတြေရာ၊ ခ်ိစ္ေတြေရာ အသီးေတြေရာအျပင္ ကြန္တိန္နန္တယ္ေဒးလီးေမးလ္ သတင္းစာတစ္ေစာင္ပါ ပါေသး။ က်ဳပ္ကလည္း စားပဲြေပၚခ်လာတဲ့သတင္းစာကုိၾကည့္ၿပီး မ်က္စိေတြပြတ္သပ္ရင္း …. “သတင္းစာထဲမွာ ဘာေတြပါလုိ႔တုန္း”
ေဟာ့စကင္ကျပံဳးၿပီး
“ခင္ဗ်ားကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္နာမည္ႀကီးျဖစ္ေနၿပီဗ်ဳိ႕။ ခင္ဗ်ားနာမည္သာ မသိၾကေသးတာ”
က်ဳပ္လည္းခ်က္ခ်င္းထၿပီး သတင္းစာကုိ ေကာက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့တယ္။ မ်က္ႏွာဖုံသတင္းကေတာ့ စာတုိက္နဲ႔ေၾကးနန္းသယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးကားကုိ မ်က္နွာဖုံးစြပ္နဲ႔လူေတြက ပစ္ခတ္တုိက္ခတ္ၿပီး ကားထဲမွာပါတဲ့ ေရႊေခ်ာင္းေသတၱာေတြကုိ ယူၿပီး အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ကားတစ္စင္းေပၚတင္ၿပီးေတာ့ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ သြားၾကသတဲ့။ တုိက္ပဲြသတင္း အေသး စိတ္မေဖၚျပေပမယ့္ လူႏွစ္ေယာက္ကုိ ေသြးေအးေအးနဲ႔ သတ္သြားသတဲ့။ တစ္ေယာက္က ဘဏ္တုိက္သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရး သမား၊ တစ္ေယာက္က စာတုိက္နဲ႔ေၾကးနန္းအရာရွိ၊ သူတို႔က ခုခံၾကလုိ႔တဲ့။ အျဖစ္အပ်က္က လြန္ခဲ့တဲ့သုံးရက္ကသတင္း၊ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ကားက တစ္နာရီမုိင္ ရွစ္ဆယ္ႏႈန္းေလာက္နဲ႔ ထြက္ေျပးသြားတာတဲ့။ လမ္းမွာ ကေလးတစ္ ေယာက္ေတာင္ တုိက္မိသြားၿပီး ဒဏ္ရာရသြားေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားတယ္။ ထြက္ေျပးသြားတဲ့ကားဟာ လန္ဒန္ေတာင္ပုိ္င္း ဘက္မွာျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းေဖာ္ျပခ်က္အရ အဲဒီေရႊေတြဟာ ဥေရာပတုိက္ဘက္ေရာက္ေလာက္ၿပီဟု ယူဆထားတယ္။ လုယက္တုိက္ခိုက္သူမ်ား (သတင္းစာရဲ႕အဆုိအရ) လုယက္တုိက္ခိုက္သူမ်ားဟာ အဂၤလန္ရဲ႕သမုိင္းမွာ အႀကီးဆုံးေသာ ဘဏ္တုိက္လုရက္မႈႀကီးျဖစ္တယ္လုိ႔ ေဖာ္ျပထားတယ္။ ေလဆိပ္ေတြ၊ ဆိပ္ကမ္းေတြအားလုံးလည္း ပိတ္ထားတယ္။ ေရႊ ေခ်ာင္းေတြရဲ႕တန္ဖုိးက ေပါင္ ၄၀၀၀၀၀ (ေလးသိန္း) ရွိိၿပီး ေသတၱာရွစ္လုံးနဲ႔ထည့္ထားတာတဲ့ ေသတၱာေပၚမွာ ေတာ္ဝင္အမွတ္တံဆိပ္ခတ္ႏွိပ္ထားသတဲ့။
ဒီေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔လည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ကုတ္ကုတ္ အေတာ္ၾကာႀကီး ေနလုိက္ၾကတယ္။ လႈပ္ရွားလုိ႔လည္း မရဲဘူးေလ။ က်ဳပ္ တုိ႔တေတြလည္း အနားယူဖုိ႔လုိအပ္ပါတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔အတြက္လည္း အခေၾကးေငြေတာ့ ရပါတယ္။ ေဟာ္စကင္ရဲ႕အဆုိအရ ေပါင္ ၄၀၀၀ အရဆုိရင္လည္း ဓါးျမတုိက္သြားတဲ့ ေရႊတန္ဖိုးရဲ႕ တစ္ရာခုိင္းေပါ့။ ဒါလည္း က်ဳပ္တုိ႔အတြက္ေတာ့ မနည္းပါဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔ရထားတာ စုေဆာင္းထားတာနဲ႔ ေပါင္းလုိက္ရင္ အေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္က ေဟာ္စကင္ကုိ ဒီလုပ္ငန္း ကရပ္ၿပီး ေတာ္ၿပီလုိ႔ အၾကံေပးပါတယ္။ က်ဳပ္က …
“ဒီလုပ္ငန္းႀကီးက ေရရွည္မယ့္အလုပ္ မဟုတ္ဖူးဗ်။ မတရားကံေကာင္းေနလုိ႔သာ အခုခ်ိန္ထိလြတ္ေျမာက္ေနတာ။ က်ဳပ္တုိ႔ လည္း ထုိက္တန္သေလာက္စုမိေဆာင္းမိေနၿပီပဲ။ ထြက္ၾကစုိ႔ ေတာ္ၾကစုိ႔ ရပ္ၾကစုိ႔”
ေဟာ္စကင္က ေခါင္းရမ္းျပၿပီး
“ထြက္လုိ႔မရဘူးဗ်”
က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား ပစ္ကပ္ဒလီ စားေသာက္ဆုိင္ႀကီးမွာ စားေသာက္ေနတာ။ ေဟာ့စကင္ကဆက္ၿပီး …
“က်ဳပ္တုိ႔လုပ္ငန္းက အရမ္းေအာင္ျမင္ေနၿပီပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ထြက္ရ ရပ္ရမွာလဲ”
က်ဳပ္က
“ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ အဆုံးတေန႔ၾကရင္ က်ဳပ္တုိ႔တေတြ မိသြားၾကမွာေၾကာင့္မုိ႔ပဲ”
ေဟာ့စကင္က
“ဘာျဖစ္လုိ႔မိရမွာလဲ ေရွ႕ေလွ်ာက္ တစ္လတစ္ခါပဲ အလုပ္လုပ္ၾကမယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ အခုရွိေနတဲ့ အဆက္အသြယ္ေတြနဲ႔ တစ္ လ တစ္ေခါက္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပင္ဆင္ၿပီးေတာ့ လုပ္ၾကမယ္ဆုိရင္ အႏၱရာယ္မရွိေလာက္ပါဘူး”
“သက္ဆုိင္ရာတာဝန္ရွိသူေတြကလည္း ေနာက္ဆုံးၾကရင္ က်ဳပ္တုိ႔လုပ္ရပ္ေတြကုိ သိသြားမွာပဲဗ်။ က်ဳပ္တု႔ိ ေရလက္ၾကားကုိ အေခါက္ေခါက္ျဖတ္ေနၾကတာ သူတုိ႔ သတိမထားရွိေနၾကတယ္။ သူတို႔သတိမထားမိပဲ မရွိႏုိင္ဘူးဗ်”
ေဟာ့စကင္က
“စိတ္မပူစမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ”
ေဟာ္စကင္သည္္ ခြက္ထဲမွအရက္ကုိ အကုန္ေမာ့ေသာက္လုိက္ၿပီး ဝိတ္တာကုိေခၚၿပီး ေနာက္တစ္ခြက္မွာလုိက္သည္။
က်ဳပ္က
“သက္ဆုိင္ရာေတြဆုိတာ က်ဳပ္တုိ႔ေလာက္ မကြၽမ္းပါဘူး မသိပါဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔လုိ ပင္လယ္ေခၚသံသိေနတဲ့သူေတြ မဟုတ္ ၾကပါဘူးဗ်”
ေဟာ့စကင္ေျပာလုိက္တဲ့ ပင္လယ္ေခၚသံဆုိတဲ့စာလုံးကုိ က်ဳပ္သေဘာမေတြ႔ႏုိင္ေတာ့ဘူးဗ်။ မွန္ပါတယ္ က်ဳပ္ပင္လယ္ေခၚ သံေၾကာင့္ တုိက္ပဲြဝင္ၿပီးၿပီ။ အခုလုပ္ေနတဲ့ကိစၥေတြက အေပါစားဆန္လြန္းအားႀကီးတယ္။ ေအာက္တန္းက်တယ္။ က်ဳပ္က ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ …
“ဘာပဲေျပာေျပာ က်ဳပ္က ဒီလုပ္ငန္းထဲမွာ အၿမဲမေနႏုိင္ဘူး။ ေမာင္ရင္ကေတာ့ ေမာင့္ရင့္သေဘာအတုိင္းပဲ။ က်ဳပ္က မၾကာ ခင္ထြက္ေတာ့မယ္”
ေဟာ့စကင္က မေက်မနပ္နဲ႔ …
“အဲဒီစိတ္ကူးကေတာ့ အေတာ္ ဉာဏ္အေျမႇာ္အျမင္မရွိတဲ့စိတ္ကူးပဲဗ်”
က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား အရက္ခြက္ကုိယ္စီနွင့္ တေယာက္မ်က္နွာ တေယာက္ ကုိယ္စီၾကည့္ေနပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေတြး မိတာက ရာဇဝတ္သား ဒုစ႐ုိက္ဂုိဏ္းသားေတြဟာ အတူတဲြလုပ္ေနရာကေနၿပီး ခဲြထြက္ဖုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ၾကတဲ့သေဘာကုိ ေတြးမိ ပါတယ္။ အခုေနမွာ က်ဳပ္က လုပ္ငန္းထဲကပဲထြက္ထြက္၊ မၾကာခင္မွာပဲထြက္ထြက္၊ ေဟာ္စကင္ဆုိတဲ့ငနဲက ရဲကုိ လက္တုိ႔ ၿပီး က်ဳပ္ကိုေခ်ာက္ခ်မွာ။ သူကေတာ့ မပါသေယာင္လုပ္ေနမွာ။ က်ဳပ္အေျခအေနကလည္း သူေခ်ာက္ခ်ရင္ ခံရမယ့္ အေန အထား။ ေဟာ့စကင္ကလည္း ေခ်ာက္ခ်မယ့္အေနအထား။ က်ဳပ္က ေလသံတုိးတုိးနဲ႔ ….“ေအးေလ ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့”
စိတ္သက္သာရသြားျခင္းဟာ တျခားတေနရာမွလာပုံရပါတယ္။ က်ဳပ္ဆီကမဟုတ္သလုိ ေဟာ္စကင္ဆီကလည္း ဟုတ္ပုံ မရဘူး။ ေဟာ္စကင္ကလည္း ဘယ္လုိမွ အလြယ္တကူလႊတ္ေပးမယ့္ပုံမေပၚဘူး။ ဒီအေျခအေနဆုိးက ကယ္တင္ဖုိ႔ အထူး ႀကိဳးစားရမွာ၊ ကံၾကမၼာနဲ႔ကယ္တင္ႏုိင္မည္ျဖစ္ျဖစ္ မေတာ္တဆတခုခုျဖစ္လုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒါမွဘဲ လြတ္လမ္းရွိေတာ့မွာေပါ့။
“ရိန္းလူသတ္မႈမ်ား” ဆုိတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔သတင္းေတြကေတာ့ မ်က္နွာဖုံးသတင္းေတြ ေနာက္ဆက္တဲြသတင္းေတြအျဖစ္ အဂၤ လန္ သတင္းစာေတြတင္မက ဥေရာပသတင္းစာေတြအထိ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနသည္။ လူသတ္မႈထဲမွာ ေသြးေအးရက္စက္မႈပါတယ္။ လိင္ေဖာက္ျပန္တာပါတယ္။ အျခားလွ်ဳိ႕ဝွက္ဆန္းျပားတဲ့ဇာတ္လမ္းေတြလည္း ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ လူသတ္မႈ က်ဴးလြန္ တဲ့ရိန္းဟာ ႏွစ္အတန္ၾကာ စိတ္ေရာဂါကုေဆး႐ုံ (အ႐ူးေထာင္) ဘယ္လုိ႔ ဘယ္လုိ စီမံေဆာင္ရြက္လုိက္တယ္ မေျပာ တတ္ဖူး။ သူဟာ စိတ္ေရာဂါရွင္တဦးမဟုုတ္ဖူးဆုိၿပီး လႊတ္ေပးလုိက္ျခင္းခံရပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ ၁၀ ရက္အတြင္းမွာလည္း ၈ ႏွစ္ထက္မေက်ာ္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ရိန္းက လည္ပင္းညႇစ္သတ္လုိက္သတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေလထဲမွာေပ်ာက္သလုိ ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ရိန္းရဲ႕အတိတ္ကအမႈေတြကလည္း အထပ္ထပ္ေပၚလာတယ္။ ဘယ္လူသတ္ မႈအတြက္ အလုိရွိတယ္ဆုိတဲ့သတင္းမ်ိဳးေပါ့။ ဓာတ္ပုံနွင့္တကြ သတင္းအခ်က္အလက္ အျပည့္အစုံေဖာ္ျပထားပါတယ္၊ ဓာတ္ပုံထဲမွာေတာ့ လူရည္သန္႔သန္႔ ခပ္ဝဝလူတေယာက္ေပါ့။ ဓာတ္ပုံထဲက သူ႔ပုံပန္းက ျပဇာတ္ေတြထဲက ခရစ္ယာန္ သင္းအုပ္္ဆရာ ပုံစံမ်ဳိးဗ်။ အေျပာအဆုိ အမတန္ယဥ္ေက်းၿပီး ရည္ရည္မြန္မြန္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ၾကင္ၾကင္နာနာ ေနတတ္ တဲ့သူဟု သူနဲ႔ဆုံဖူးၾကေျပာဖူးၾကသူမ်ားက ေျပာၾကတယ္။
သူ႔အိတ္ထဲမွာ သၾကားလုံးေတြထည့္ၿပီး ကေလးေတြကုိ ေပးတတ္သတဲ့။ အဲဒီလုိလူကလည္း ၈ ႏွစ္မေက်ာ္ေသးတဲ့ကေလး ေလးေယာက္ကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္သြားေလေတာ့ သူ႔ကုိ စိတၱဇလူသတ္သမားအျဖစ္နဲ႔ စာနယ္ဇင္းေတြကေဖာ္ျပ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြကလည္း အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ရဲအဖဲြ႔ေတြကိုလည္း မေက်မနပ္ဆႏၵျပၾက ျဖစ္ၾကတာေပါ့၊ စိတၱဇ လူသတ္သမားႀကီးရိန္းဟာ ေပ်ာက္ဆုံးေနတာ တလေက်ာ္လာၿပီမုိ႔ အခုေတာ့ တျဖည္းျဖည္း သတင္းေတြက တိတ္ဆိတ္ သြားပါတယ္။
အခ်ိန္က ညေနေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခ်ိန္။ အဲဒီလုိ ေမွာင္ရီဝုိးတဝါးအခ်ိန္မွာကုိ က်ဳပ္သေဘၤာေပၚ စိတၱဇလူသတ္သမားရိန္း တက္ လာ တာနဲ႔ က်ဳပ္မွတ္မိတယ္။
ေဟာ့စကင္က ေခၚလာတာပဲေပါ့ဗ်ာ။ ေဟာ့စကင္က အဲဒီငနဲကုိ သူေဌးသားႀကီးတစ္ေယာက္လုိလုိ သူတုိးသားတေယာက္ လုိလုိ ပင့္လာတာပဲ။ ေဟာ့စကင္လည္း အဲဒီငနဲႀကီးနဲ႔ သေဘၤာဝမ္းထဲဆင္းသြားတာကုိ က်ဳပ္က ၾကည့္ေနရတယ္။ တခ်ိန္ ထဲမွာ က်ဳပ္ေခါင္းထဲအေတြးေတြက ဝင္လာတယ္။ မဟုတ္ေသးဘူး မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒါေတာ့ လြန္လြန္းလာၿပီ။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ေအာက္ကုိ မိတ္ဆက္ခံဖုိ႔ လုိက္ဆင္းခဲ့ပါတယ္။ သေဘၤာကယ္ဘင္ စားပဲြေပၚမွာထုိင္ရင္း အဲဒီငနဲနဲ႔ လက္ဆဲြႏႈတ္ ဆက္ရတာ တကယ့္ကုိနိမ့္က် ေအာက္တန္းက်တဲ့အလုပ္ပဲဗ်။ ငနဲရဲ႕လက္ေတြက ခပ္ဝဝေခြၽးစုိ႔စုိ႔ပဲဗ်။ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္ရင္ သူက က်ဳပ္ကုိ ဖက္ပါတယ္။ သူဖက္ပုံက တရင္းတႏွီး မိတ္ဆက္တဦး ေတြ႔ၾကတဲ့ပုံေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္သတၱပတ္ နွစ္ပတ္သုံးပတ္က ေသြးစြန္းခဲ့တဲ့လက္ကုိ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆဲြရသလုိ ခံစားရၿပီး လည္ေခ်ာင္းေတြလည္းေျခာက္ အာေခါင္ေတြလည္း ေျခာက္လာသလုိ ခံစားရပါတယ္။ ဒါနဲ႔က်ဳပ္က လက္ဆဲြေနေသာလက္ကုိ အျမန္႐ုတ္လုိက္ပါတယ္။
ရိန္းက စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘူးဗ်။ ဒီေတာ့ သူ႔အသံက ဘယ္လုိရွိတယ္ဆုိတာ မသိရဘူးေပါ့ဗ်ာ။ သူဟာ ေဒါင့္စြန္းကခုံမွာ ထုိင္ေနလွ်က္ သူ႔ပုံပန္းၾကည့္ရတာ ေသဒဏ္အက်ခံရတဲ့ပုံမ်ိဳးပဲဗ်။ က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔ေတြ႔ရတဲ့အခါ ပူေလာင္တဲ့ငရဲတြင္းထဲက အ လင္းေရာင္ ေတြ႔ရသလုိမ်ဳိးျဖစ္မွာေပါ့။ သူ႔အျဖစ္ကလည္း လူကတရားခံဝရမ္းေျပး ရဲေတြ၊ လူေတြအားလုံးရဲ႕ လုိက္ရွာျခင္းကုိ ခံေနရတဲ့သူ။ က်ဳပ္တုိ႔ကေတာ့ ေငြနဲ႔အဝယ္ခံရၿပီး သူ႔ကုိအကူညီေပးေနတဲ့သူ။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ေနာက္ဆုံးေကာက္႐ုိးတမွ်င္ ျဖစ္ႏုိင္ေပတာေပါ့။
က်ဳပ္က ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ ဘဲဥပုံမ်က္နွာဝဝကုိတခ်က္ၾကည့္ၿပီး အေပၚတက္ခဲ့တယ္။ ကုန္းပတ္ပဲ့နင္းခန္းထဲကုိ က်ဳပ္ ေရာက္ေတာ့ ေဟာ္စကင္ကလည္း လုိက္လာတယ္။ က်ဳပ္က ရြံရွာစက္ဆုတ္တဲ့အသံနဲ႔ …
“ဘယ္လုိလုပ္လုိက္တာလဲဗ်ာ … မင္း႐ူးမ်ားေနၿပီလား”
ေဟာ့စကင္က ….
“ဒါအလုပ္ပဲဗ် … အလုပ္လက္ ခံတဲ့သေဘာေပါ့”
ေဟာ့စကင့္ေလသံက ဘာမွမထူးျခားတဲ့ပုံစံမ်ဳိးေျပာေနေပမယ့္ သူ႔ရင္ထဲကခံစားမႈကေတာ့ မေကာင္းဆုိးဝါး ဒုစ႐ုိက္အလုပ္ မွာ အဆုံးစြန္ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာ သူလည္းခံစားမိမွာဘဲ။ အဲဒီခံစားမႈကုိ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး သူက …
“သူလည္း က်ဳပ္တုိ႔သယ္ပုိ႔ရတဲ့ ကုန္ပစၥည္းတခုေပါ့ဗ်ာ။ တျခားတျခား ကုန္ပစၥည္းေတြလုိပဲေပါ့”
က်ဳပ္က မေက်မနပ္နဲ႔ …
“သူက တျခားကုန္ပစၥည္းေတြလုိမွ မဟုတ္တာ။ သူက လူသတ္ေကာင္၊ မဒိန္းသမား အဲဒီျပစ္မႈႏွစ္ခုစလုံးကုိ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့သူ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ကလည္း ခုနစ္နွစ္ ရွစ္နွစ္အရြယ္ကေလးေတြကုိ သတ္လာတဲ့အေကာင္”
က်ဳပ္က စေတြးတစ္ခ်က္ၿမိဳလုိက္ၿပီး …
“ဒါကေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔လုပ္ခဲ့သမွ်ထဲမွာ အဆုိးဝါးဆုံးအလုပ္ပဲဗ်ာ”
ေဟာ့စကင္က က်ဳပ္နားကုိကပ္လာၿပီး ေလသံတုိးတုိးနဲ႔
“ဒီလုိရွိတယ္ေလ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး သိပါတယ္။ ဒီငနဲဟာ ရာဇဝတ္ေဘးက ေျပးမလြတ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ ျပင္သစ္ေျမကုိ အေျခခ်တာနဲ႔ သူ႔ကုိ ၿဗိတိန္ရဲဖမ္းမွာပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ကေတာ့ သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ခ ျမတ္ျမတ္ေလးရတာေပါ့ဗ်ာ”
က်ဳပ္က မေက်မနပ္နဲ႔ …
“ဘယ္ေလာက္ပဲရရဗ်ာ…”
ေဟာ္စကင္က ေလသံတုိးတုိးနဲ႔ ….
“ရိန္းက အလြန္ခ်မ္းသာတဲ့လူဗ်။ ေပါင္ ႏွစ္ေသာင္းငါးေထာင္ေလာက္ ဖြက္ထားႏုိင္ခဲ့တဲ့လူ။ အခု သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ခ ငါး ေထာင္ေပးေပမယ့္ အဆင္ေျပရင္ အားလုံးက်ဳပ္တုိ႔ ရသြားႏုိင္တယ္”
ေဟာ့စကင္သည္ က်ဳပ္ကုိ အနီးကပ္ၿပီး ၾကည့္ပါတယ္။ သူ႔မ်က္လုံးေတြက အေမွာင္ထဲမွာေတာင္ အေရာင္ေတာက္ေနတယ္။ သူက က်ဳပ္ကို ေငြနဲ႔ဘန္းျပၿပီး ျမဴဆြယ္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ဘက္ကေတာ့ စိတ္ဒုံးဒုံးခ်လုိက္ပါၿပီ။ သူဘာေတြပဲေျပာေျပာ ဘယ္လုိပဲ ျဖားေယာင္းျဖားေယာင္း က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ရြံရွာစက္ဆုပ္တဲ့စိတ္ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ဒါေပ မယ့္ က်ဳပ္ေခါင္းထဲမွာရွိေနတာတခုကေတာ့ ရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဒီခရီးစဥ္ကုိ အစီအစဥ္အတုိင္းလုပ္ရမယ္၊ ပုိက္ဆံ ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။ ေငြေရေၾကးေရးေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔အလုပ္က ကုန္သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးအလုပ္ပဲ၊ ရိန္းက လည္း ကုန္ပစၥည္းတစ္ခုပဲ။ က်ဳပ္အျဖစ္က ဒီဒုစ႐ုိက္ကုန္သြယ္မႈအလုပ္ထဲမွာ ပိေနၿပီ ညႇပ္ေနၿပီ ေရာက္ေနၿပီ။ က်ဳပ္တုိ႔ သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းေတြထဲမွာ စီးကရက္ေတြသယ္ေပးခဲ့တယ္၊ အရက္ေတြသယ္ေပးခဲ့တယ္၊ မူးယစ္ေဆးဝါးေတြ သယ္ေပးခဲ့တယ္၊ လူကုန္ကူးတဲ့အမ်ဳိးသမီးေတြကုိ သယ္ေပးခဲ့တယ္၊ လူေသအေကာင္ေတြလည္း သယ္ေပးခဲ့တယ္၊ ခုိးယူ ဓါးျမတုိက္ခဲ့တဲ့ ေရႊေခ်ာင္းေတြကုိလည္း သယ္ေပးခဲ့တယ္၊ က်ဳပ္တို႔ မေကာင္းမႈဒုစရုိက္ သယ္္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးအလုပ္ေတြ လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။
က်ဳပ္ကေခါင္းခါလုိက္ၿပီး
“ဒါကေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔လုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္ထဲမွာ အဆုိးဝါးဆုံးအလုပ္ပဲဗ်ာ”
အဲဒီလုိ ပါးစပ္ကၿငီးတြားလုိက္ေပမယ့္ အလုပ္က က်ဳပ္ေခါင္းထဲမွာ ပိေနတယ္။
စိတ္ထဲမွာ မသုိးမသန္႔ျဖစ္တာနဲ႔ ေလွခါးထိပ္သြားၿပီ ေအာက္ကယ္ဘင္ အခန္းထဲသြားၿပီး ေအာက္ကုိလွမ္းၾကည့္လုိက္တယ။ ရိန္းဟာ က်ဳပ္တုိ႔ထားခဲ့တဲ့အတုိင္း ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနတယ္။ သူလည္း က်ဳပ္ေျခသံကုိ ၾကားလုိ႔ေမာ့ၾကည့္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ ေယာက္ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံမိသြားၾကတယ္။ ရိန္းက ပုခုံးတြန္႔ျပတယ္။ သူ႔ဟန္ပန္က ဟုတ္တယ္ က်ဳပ္ကရိန္္းပဲ၊ ခင္မ်ား က်ဳပ္ကုိ သေဘာမက်ဘူး မေက်နပ္ဘူးဆုိတာ က်ဳပ္သိတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း က်ဳပ္ကုိ သေဘာမက်က်ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းတုိ႔က က်ဳပ္ပုိက္ဆံႏွစ္ေသာင္းငါးေထာင္ယူၿပီး ဒီကလြတ္ေအာင္ ကယ္ေပးၾကရမွာေလ။ က်ဳပ္တုိ႔ ဘယ္ေတာ့စထြက္မလဲ သူ႔မ်က္ လုံးေတြက အဲဒီလုိေျပာေနပုံဗ်။ က်ဳပ္ကေနာက္ျပန္ဆုတ္လုိက္ၿပီး သေဘၤာပဲ့နင္းခန္းထဲဝင္လုိက္တယ္၊ သေဘၤာအင္ဂ်င္စက္ ကုိမႏႈိးခင္ က်ဳပ္က …..
“သနားစရာေကာင္းလုိက္တဲ့ MGB1087 ရယ္။ မင္းကလည္း ဒီလုိလုပ္ေနတာကုိ သေဘာက်မယ္မထင္ပါဘူး”
လင္မင္တန္ျမစ္ထဲက က်ဳပ္တုိ႔သေဘၤာ ထြက္လုိက္တာနဲ႔တၿပိဳင္တည္း အေရွ႕ေတာင္ေလက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တုိက္ခတ္ပါ တယ္။ ဒီပုံအတိုင္းဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႔ခရီးက မလြယ္ေပဘူး။
က်ဳပ္တုိ႔သြားရမယ့္ခရီးက အေတာ္ေဝးတယ္။ ဆိုနစ္ကြၽန္းကုိျဖတ္ရမယ္။ လြဳိက္ကြၽန္းစုရဲ႕အေနာက္ဘက္ကပတ္ၿပီး ျပင္သစ္ ကမ္းေျခ ခ်န္းေပါက္ကြၽန္းဆြယ္ကုိသြားရမယ္။ အဲဒီကတခါ ေတာင္ဘက္ကုိကူးၿပီး စိန္႔မာလုိကုိ သြားရမွာေပါ့၊ ေဟာ္စကင္ ရဲ႕ေျပာစကားအရ ရာဇဝတ္ေကာင္ရိန္းက စိန္႔မာလုိမွာ ဆင္းမွာတဲ့။ စိန္႔မာလုိက ေရာ့ခ္ကမ္းေျခ၊ အဲဒီမွာက်ေတာ့ ရိန္းအ တြက္ ရဲလက္ကလြတ္ေအာင္ ေရွာင္ႏုိင္ဖုိ႔လမ္းမ်ားတယ္၊။ စိန္႔မာလုိအထိ ေရာက္ေအာင္သြားရမယ့္ခရီးက မုိင္ရာေက်ာ္ခရီး။ အဂၤလန္ျပင္သစ္ေရလက္ၾကားရဲ႕တကယ္အကာကြယ္မဲ့တဲ့ပင္လယ္ျပင္ကုိ ျဖတ္ရမယ္။ လႈိင္းေတြအင္မတန္ၾကမ္းတဲ့ ပင္လယ္ ျပင္၊ ဒီၾကားထဲမွာ ေလက ျပင္းထန္စြာတုိက္စျပဳေနတယ္။ လႈိင္းလုံးကလည္း တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာ။ ၿဗိတိန္ကမ္းေျခ တဝိုက္မွာလည္း ဘယ္ေနရာမွ ရာသီဥတုေကာင္းတာ မျမင္ဘူး။
က်ဳပ္တုိ႔က ည၁၀နာေလာက္က ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ မနက္မုိးလင္းခါနီးက်ေတာ့ ဆုိးတန္႔ကုိ ျဖတ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဝုိက္ကြၽန္း ဆြယ္ရဲ႕အေနာက္ဖ်ားအစြန္ကုိပတ္ျဖတ္ဖု႔ိ ႀကိဳးစားရတာ အဲဒီဘက္လည္းေရာက္ဖုိ႔ ေလကအျပင္းတုိက္ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕၊ ေဒါသ ႀကီး လႈိင္းလုံးျပင္းထန္တဲ့ပင္လယ္ျပင္ကုိ MGB1087 ရင္ဆုိင္ရေတာ့တာပဲ။ ေလကထန္ လႈိင္းကႀကီးနဲ႔ လိႈင္းလုံးႀကီးတစ္လုံး႐ုိက္ခတ္လုိက္ရင္ က်ဳပ္တုိ႔သေဘၤာဟာ ဦးတည္ရာဘက္က ေျပာင္းေျပာင္းသြားပါေရာ။ ေလကလည္း အျပင္းထန္တုိက္ ေနတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔သေဘၤာကလည္း ေလျပင္းမုန္တုိင္း လိႈင္းလုံးေလေတြၾကားထဲမွာ တလူးလူးတလိမ့္လိမ့္ ျဖတ္ေနရပါ တယ္။
က်ဳပ္တုိ႔သေဘၤာဟာ ေလဒဏ္ လိႈင္းဒဏ္ကုိ သုံးနာရီေက်ာ္ အျပင္းအထန္ခံစားရၿပီးေနာက္ ေနာက္ထပ္ဘာေတြ ျဖစ္လာမလဲ ဆုိ တာကုိ က်ဳပ္သံသယဝင္လာမိတယ္။ ရိန္းကေတာ့ ေအာက္ထပ္သေဘၤာကယ္ဘင္ထဲမွာ လိႈ္င္းမူးေနတယ္လုိ႔ ေဟာ္စကင္ က ေျပာတာပဲ။ ေဟာ္စကင္ကေတာ့ က်ဳပ္ေဘးမွာေနၿပီး အင္ဂ်င္ကုိထိန္း ပဲ့ကုိင္ကြင္းကုိ ဝင္ထိန္းလုပ္ေနရတာေပါ့။
တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးဟာ အရမ္းအရမ္းကုိ ပင္ပန္းတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ႕ကုိယ္လုံးမွာလည္း ပင္လယ္ ေရေတြက ရႊဲရႊဲစုိလုိ႔။ က်ဳပ္တို႔အခ်ိန္က အဂၤလိပ္ကမ္းေျခက ခြာေနေေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ထပ္ ဒီထပ္ဆုိးတဲ့ ေလ ဒဏ္ လႈိင္းဒဏ္ကုိ ရင္ဆုိင္ရအုံးမယ့္ပုံပဲ။ က်ဳပ္က ေဟာ္စကင္ကုိ လွမ္းေအာ္ေျပာမိတယ္။
“က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ မလြယ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔သေဘၤာဟာ ဒီလိႈင္းဒဏ္ ေလဒဏ္ၾကားမွာ ဦးတည္ရာေရာက္ဖုိ႔ ေရမုိင္ ႏွစ္မုိင္ သုံးမုိင္ေရာက္ဖုိ႔ တအားခုတ္ေမာင္းေနရတယ္။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကလည္း ၾကမ္းတထက္ၾကမ္း မယ္ထင္တယ္။ အင္ဂ်င္စက္က တခုုခုေဖာက္သြားလုိ႔ကေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ျမႇဳပ္ၿပီးသားပဲဗ်ဳိ႕”
ေဟာ့စကင္က ေလဒဏ္လိႈင္းဒဏ္ေတြၾကားထဲက က်ဳပ္ကုိျပံဳးျပတယ္။
“ျမႇဳပ္တယ္ဆုိတဲ့စကားလုံးကေတာ့ အေကာင္းဆုံးေဝါဟာရပဲဗ်ဳိ႕”
အဲဒီလုိေအာ္ေျပာ ျပံဳးျပလုိက္တဲ့ေဟာ့စကင္ကုိ အဲဒီအခုိက္အတန္႔ေလးမွာ က်ဳပ္သေဘာက်သြားတယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ တုိက္ပဲြေတြၾကား အခက္ခဲေတြၾကား အတူတူရင္ဆုိင္ခဲ့ၾကတဲ့ ေဟာ္စကင္ရဲ႕ပုံစံမ်ဳိး ျပန္ေပါက္လာသလုိမ်ဳိးျဖစ္ပါ တယ္။
အေျခအေနကေတာ့ ပုိပုိဆုိးလာတယ္။ MGB1087 ဟာ အျပင္းအထန္ဆုံး လိႈင္းေလ ဒဏ္ကုိ အျပင္းထန္ခံေနရွာတယ္၊ လိႈုင္းလုံးႀကီး တစ္လုံးနွင့္ႀကံဳတုိင္း အျပင္းအထန္ျဖတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ လိႈင္းလုံးႀကီးရဲ႕ ေရေတြကလည္း က်ဳပ္တို႔ ပဲ႔စင္က လူေတြကုိိ စိုေစ႐ုံမကဘူး၊ ေအာက္က ကယ္ဘင္တုိ႔စက္ခန္းအထိ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။
ေလကလည္း ထန္သထက္ ထန္လာတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔အေျခအေန ေနာက္ျပန္ကမ္းျပန္ကပ္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိ္င္ဘူး၊ ေရွ႕ဆက္တုိးရင္ လည္း ဒီလိႈင္းလုံးႀကီးတလုံးရဲ႕ေအာက္မွာ က်ဳပ္တုိ႔ စုန္းစုန္းျမႇဳပ္ေတာ့မွာ။ ေန႔ခင္းေလာက္အေရာက္ MGB1087 အင္ဂ်င္က ေဖာက္လာေတာ့တာပဲ။ ပင္လယ္ေရေတြ အင္ဂ်င္ထဲကုိဝင္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပါပဲ။ အင္ဂ်င္ေဖာက္ၿပီး စက္ရွိန္က်သြား တာနဲ႔တၿပိဳင္တည္း က်ဳပ္တုိ႔အေျခက လိႈင္းလုံးႀကီးေတြျဖတ္ဖုိ႔ အားမရွိေတာ့။
ေဟာ့စကင္နဲ႔က်ဳပ္ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ၾကည့္လုိက္တယ္၊ ရာသီဥတုကလည္း အလြန္ဆိုး၊ သေဘၤာစက္အရွိန္က လည္းက်လာ၊ ပင္လယ္လိႈင္းလုံးတလုံးပုတ္လုိက္စဥ္ ပါးစပ္ထဲဝင္လာတဲ့ေရငန္ေတြ ေထြးထုတ္ရင္း က်ဳပ္က လွမ္းေအာ္ၿပီး ေျပာလုိက္တယ္။
“က်ဳပ္တုိ႔ လွည့္ျပန္မွျဖစ္မယ္ထင္တယ္”
ေဟာ့စကင္က က်ဳပ္ကုိျပန္ၾကည့္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာဟာတင္းမာေနေပမယ့္ သူလည္း က်ဳပ္လုိုပဲ၊ ေၾကာက္စိတ္ေတြဝင္လာ ေနၿပီဆုိတာ က်ဳပ္ရိပ္မိတယ္။ အေျခအေနက မေၾကာက္လုိ႔လည္း မျဖစ္ဘူးေလ။ က်ဳပ္တုိ႔လက္ရွိေရာက္ေနတဲ့ေနရာက အငူထိပ္ မိုင္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္မွာေရာက္ေနတာ။ အကာအကြယ္ရွိတဲ့ ကမ္းတခုကုိကပ္ဖုိ႔ဆုိတာ မုိင္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ကြာ လွမ္းေနေသးတယ္။ အဲဒီခရီးကုိေရာက္ဖုိ႔ဆုိတာက MGB1087 ကုိ ေခါင္းျပန္လွည့္ရမယ္။ မုန္တုိင္းကထန္ ရာသီဥတု က လည္းဆုိး၊ အင္ဂ်င္ကလည္း အားနည္းၿပီး ဒုကၡေပးေနတယ္။ အဲဒီအေျခအေနမ်ိဳးမွာ က်ဳပ္တုိ႔သေဘၤာဟာ ဒုတိယအႀကိမ္ ဆုံမယ့္ လႈိင္းဒဏ္ကုိ ခံႏုိင္ပါ့မလား မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျပန္မလွည့္လုိ႔ကလည္း မျဖစ္ဘူးေလ။ အခုျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ျပန္မ လွည့္လုိက္ရင္ က်ဳပ္တုိ႔အေျခအေနက ေနာက္က်သြားေတာ့မွာ။ ဆက္သြားျပန္ရင္လည္း စုန္းစုန္းျမႇဳပ္ရမယ့္လမ္းကုိပဲရွိ ေတာ့တယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ MGB1087 ဟာ ေရွ႕တုိးသည္ျဖစ္ေစ ေနာက္ဆုတ္သည္ျဖစ္ေစ အႏၱရာယ္နဲ႔ရင္ဆုိင္ရမွာ အမွန္ပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕လက္ငင္းအေျခအေနအရ ကံၾကမၼာကေတာ့ ဒီေကာင္မႀကီး MGB1087 လက္ထဲမွာေရာက္ေနၿပီပဲ။
က်ဳပ္က ျပန္လွည့္ဖို႔ထပ္ကာတလဲလဲ ႀကိဳးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အင္ဂ်င္ပါဝါက ေနာက္ကုိျပည့္ျပည့္ဝဝ ျပန္လွည့္ဖုိ႔မရ ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ျပန္လွည့္လုိက္လုိ႔ ခရီးတဝက္ေလာက္ေရာက္ရင္ လႈိင္းဒဏ္နဲ႔ဆုံၿပီး မူလလမ္းေၾကာင္းေပၚျပန္ေရာက္သြားျပန္ေရာ၊ လႈိင္းဒဏ္အျပင္ ေလျပင္းမုန္တုိင္းကလည္း ေျပာင္းျပန္တုိက္ေနတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ျပန္လွည့္လုိ႔ တ၀က္ေလာက္ ေရာက္တုိင္း ခ်ာလပတ္လည္ၿပီး မူလလမ္းေၾကာင္းျပန္ေရာက္ေနေတာ့တာပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ က်ဳပ္တုိ႔ကေတာ့ ေနာက္ တႀကိမ္ ႀကိဳးစားရျပန္တာေတာ့။
အဲသလုိျဖစ္ေနတဲ့တခ်ိန္ထဲမွာ သေဘၤာဟာ ေဝဒနာခံစားေနတဲ့ေရာဂါသည္တေယာက္လုိ ၾကက္သီးထစရာ တုန္ခါလုိ႔ ေနပါ တယ္။ သေဘၤာထဲကုိဝင္လာတဲ့ေရေတြကလည္း ေအာက္ထပ္ကယ္ဘင္ထဲေရာက္တဲ့အျပင္ အင္ဂ်င္စက္ဂီယာေတြထိ ေရာက္တဲ့သေဘာရွိတယ္။ အေျခအေနက အရမ္းကုိဆုိးေနၿပီ။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ MGB1087ဟာ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေကာင္မႀကီးဟာ သူ႔ရဲဲ႕ေနာက္ဆုံးအပုိခြန္အားေတြသုံးၿပီး ေတာ့ ေနာက္ဆုံးရေအာင္ ေကြ႔လုိက္ႏုိင္ပါတယ္။ ေကြ႕လုိက္ႏုိင္တာနဲ႔ တဆက္တည္းပဲ ခရီးလမ္းေၾကာင္းက စေတာ့တာပါပဲ၊
က်ဳပ္ရင္ထဲမွာခံစားေနတာကေတာ့ ဒီေကာင္မႀကီး ဆက္လက္အသက္မရွင္ႏုိင္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။ အဲဒါကုိ လက္ကုိင္ဘီး ကုိင္ေနရတဲ့ခံစားမႈက ရေနတာ။ အင္ဂ်င္စက္သံကလည္း တျဖည္းျဖည္းက်ဆုံးေနၿပီ။ ဒီအတုိင္းဆုိရင္ အေျခအေနအားလုံးက MGB1087 ဟာ ကမ္းနားကုိေရာက္ေအာင္ မသြားေလာက္ႏုိ္င္ေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ေမာင္းႏွင္အားကလည္း ေလ်ာ့သထက္ ေလ်ာ့လာၿပီ။ ဟုိးေရွ႕ေဝးေဝးမွာ ကမ္းေျခကုိ ဝုိးတဝါးျမင္ရပါၿပီ။ အဲဒီကမ္းေျခကုိေရာက္ဖုိ႔ဆုိတာက မျဖစ္ႏုိင္သေလာက္ ျဖစ္ ေနပါေတာ့တယ္။ မ်က္စိက လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ခရီးကုိ လက္ေတြ႔က နီးနီးမလာႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။
လႈိင္းလုံးေတြကလည္း တလုံးၿပီးတလုံး က်ဳပ္တုိ႔အေပၚ ဖိစီးေနတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔သေဘၤာက လႈိင္းလုံးတလုံးေအာက္ကုိ ေရာက္သြားလုိက္ ေနာက္တလုံးနဲ႔ရင္ဆုိင္္လာရ လိႈင္းလုံးေအာက္ကုိ ထပ္ေရာက္သြားျပန္၊ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္တဲ့ ပင္လယ္ ျပင္ႀကီးထဲမွာ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕သေဘၤာက တျဖည္းျဖည္းေသးသထက္ေသးလာေတာ့တယ္။
ေနာက္ဆုံး လႈိင္းလုံးႀကီးတလုံး ထိလုိက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ က်ဳပ္တု႔ိသေဘၤာ ဒီေကာင္မႀကီးဟာ ေနာက္ထပ္မခံႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ဆုံး ျဖတ္လုိက္သလုိပါပဲ။ ႀကိဳးစားအားထုတ္ မႈမလုပ္ေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေအာက္ဘက္ကယ္ဘင္ခန္းဆီက က်ဳိးသံပဲ့သံေတြၾကားရတယ္။ ျဗဳန္းဆုိ ကယ္ဘင္တံခါးႀကီးက တခုခုက ႐ုိက္ခက္လုိက္သလုိ ပြင့္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ရိန္းထြက္လာပါတယ္။ သူ႔ပုံပန္းၾကည့္ရတာ အရမ္းအေျခအေနဆုိးေနၿပီ။ လႈိင္း မူး ေလမူး ပင္လယ္မူတဲ့ဒဏ္ကုိခံရလုိ႔ မ်က္ႏွာတခုလုံးကလည္း ညိဳမဲစိမ္းပုတ္ေနတယ္။ သူ႔ကုိၾကည့္ရတာ ေသဆုံးေနၿပီး သားလူလုိျဖစ္ေနတယ္။ သူက ဟုိၾကည့္ ဒီၾကည့္ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔မ်က္စိထဲမွာ သူသတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ုပုံေတြကုိျမင္ေယာင္ေနတဲ့ပုံပဲ။ တလုံးၿပီးတလုံး ဖုံးအုပ္လာတဲ့လႈိင္းလုံးေတြက သူသတ္ခဲ့တဲ့ကေလးေတြလုိ႔ ျမင္ေနပုံရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ MGB1087 သေဘၤာရဲ႕ အင္ဂ်င္စက္ဟာ ေခ်ာင္းတခ်က္ဆုိးၿပီး ရပ္တန္႔ေသဆုံးသြားပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ အေျခအေနက ကူရာမဲ့ ကယ္ရမဲ့ျဖစ္ၿပီး လႈိင္းလုံးတလုံးဖိလုိက္တုိင္း ျမႇဳပ္ေနရတဲ့ဘဝေပါ့။ MGB1087 ဟာ ေရျပည့္ေနတဲ့ သေဘၤာပ်က္ႀကီးကုိ လႈိင္းလုံးေတြဖိတာတုိ႔ မုန္းတုိင္းေတြတုိက္တာတုိ႔ ခံေနရပါေတာ့တယ္။ ေဟာ္စကင္က ထိန္႔လန္႔ ေၾကာက္ရြံ႕ၿပီး အသက္မရွိေတာ့သလုိျဖစ္ေနတဲ့ ရိန္းရဲ႕ပုခံုးကုိကုိင္လႈပ္ၿပီး ဟိုးအေဝးေဝးမွာရွိေနတဲ့ ကုန္းေျမကုိ လွမ္းျပပါ တယ္။ အဲဒီကုန္းေျမကလည္း အေဝး အေဝးႀကီးမွာရွိေနေလေတာ့ လႈိင္းလုံးေတြၾကားက ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက မသဲကဲြပါဘူး။
ေဟာ္စကင္က အဲဒီလုိလက္ညႇိဳးထုိးျပေနတာဟာ ဘယ္ေလာက္ထိေရာက္သလဲလုိ႔ မေျပာတတ္ဘူး။ ရိန္းကေတာ့ အဲဒါဟာ ေသခ်ာခုိင္မာတဲ့လမ္းေၾကာင္းလုိ႔ ယုံၾကည္သြားပုံရၿပီး ေခါင္းညိမ့္ျပတယ္။ သူ႔ကုိယ္သူလည္း ေနာက္ဆုံးခြန္အားအျဖစ္ စု စည္းလုိက္ပုံရတယ္။ ေနာက္ဆုံး လိႈင္းလုံးႀကီးတခု က်ဳပ္တုိ႔အေပၚဖိအလာမွာ ရိန္းဟာ ပင္လယ္ထဲကုိ ခုန္ခ်လုိက္ပါ ေတာ့တယ္။
အဲဒီအလုပ္ဟာ သင့္ေလ်ာ္ဆုံးအလုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ ရိန္းအတြက္ေတာ့ လုပ္လုိ႔မရပါဘူး။ သူဟာ သေဘၤာသား ေရကူးသမား လည္းမဟုတ္တဲ့အျပင္ ခြန္အားကလည္း မရွိေတာ့ဘူးေလ။ က်ဳပ္တုိ႔လွမ္းျမင္ရတာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ေခါင္းႀကီး လိႈင္းလုံးေတြေအာက္မွာ နစ္ျမႇဳပ္သြားတာကုိ ျမင္ေနရေတာ့တာပါပဲ။ သေဘၤာႀကီးကလည္း လႈိင္းလုံးေအာက္ေရထဲမွာ စုန္းစုန္းျမႇဳပ္ပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕အျဖစ္က ေသဆုံးေနၿပီးသားလုိျဖစ္တဲ့ ရိန္းရယ္ ေဟာ္စကင္ရယ္ သေဘၤာႀကီးရယ္ က်ဳပ္ရယ္ အားလုံးဟာ ေဒါသအျမက္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနတဲ့ ပင္လယ္ျပင္မွာ ေသဆုံးၾကဖုိ႔ပဲ ရွိေတာ့တာပဲ။
ေဟာ္စကင္ဟာ က်ဳပ္ပုခုံးကုိ သူ႔ဘက္ဆဲြလွည့္ လိုက္တယ္။ က်ဳပ္ သူနဲ႔မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္ ေတြ႔လုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔မ်က္နွာ ဟာ အရင္တုန္းကလုိ မာနတခဲြသားမဟုတ္ေတာ့ပဲ အလြန္ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕ေနပုံရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ဳပ္တုိ႔ေျခ ေထာက္ေအာက္ကသေဘၤာဟာ တုန္ခါၿပီး ေရေအာက္ကုိ နစ္သထက္ ဆဲြ၍သြားပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခိ်န္မွာ ေဟာ္စကင္က ထိတ္လန္႔တၾကားေအာ္ေျပာတယ္။
“က်ဳပ္က ေရမကူးတတ္ဘူးဗ်”
က်ဳပ္က ရယ္ခ်င္စိတ္တအားျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္ျပင္ျပင္းတခ်က္ရႈလုိက္ၿပီး …
“က်ဳပ္ကေတာ့ ေရကူးတတ္တယ္ဗ် ျပႆနာမရွိဘူး”
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သေဘၤာဟာ ေရေအာက္ကုိျမႇဳပ္သြားၿပီး က်ဳပ္က လႈိင္းထန္ ေလထန္တဲ့ၾကားထဲမွာ ကမ္းဘက္ကုိမွန္းၿပီး ကူးရေတာ့တာေပါ့။ အဲဒါ ေဟာ္စကင့္ကုိ ေနာက္ဆုံးျမင္လုိက္ရတာပဲျဖစ္ပါတယ္။
* * * * * *
က်ဳပ္ေျပာခ်င္တဲ့ဇာတ္လမ္းက ဒါပါပဲဗ်ာ။ က်ဳပ္ဇာတ္လမ္းအစမွာေျပာခဲ့သလုိ က်ဳပ္နားမလည္ႏုိင္တာေတြက အမ်ားႀကီးဗ်။ က်ဳပ္တို႔ ေကာင္မႀကီး MGB1087 ဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ ေရထဲမွာ နစ္ျမႇဳပ္ အေသခံလုိက္ ရတာတုန္း။ ဘာေတြမ်ားျဖစ္သြားလုိ႔ပါလိမ့္၊ က်ဳပ္တုိ႔ဒီသေဘၤာႀကီးကုိ ေကာင္းေအာင္အစြမ္းကုန္ တီထြင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီေကာင္မႀကီး က ေနာက္ဆုံးအေျခအေနမွာ အားေလ်ာ့လုိက္သလုိပဲဗ်။ က်ဳပ္တုိ႔ေစခုိင္းသမွ် ေနာက္ဆုံးခရီးစဥ္ဟာ ဒီေကာင္မႀကီး သည္းမခံႏုိင္ေတာ့တဲ့အျဖစ္ကုိေရာက္ သြားပုံပဲ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီအေတြးဟာ အေတာ္အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏုိင္တဲ့ အေတြးဗ်။ က်ဳပ္မွာ အဲဒီအေတြးအတြက္ က်ဳပ္မွာဘာ လက္ ဆုပ္ လက္ကုိင္ျပစရာ မရွိပါဘူး။ စစ္အတြင္းကာလက ဒီေကာင္မႀကီးဟာ သူ႔ရဲ႕ခက္ခဲဆုိးဝါးတဲ့ အေျခအေနေတြအကုန္လုံးကုိ ရင္ဆုိင္ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္တာပဲဗ်ဳိ႕။
ဒီေကာင္မႀကီး ဒီသေဘၤာ 1087 အျပစ္မရွိရွာပါဘူး။ အျပစ္ရွိတဲ့သူက က်ဳပ္ပါ။ က်ဳပ္က ဒီေကာင္မႀကီး ဒီသေဘၤာႀကီး အရွက္ ရသည္ထက္ရေအာင္ ဒုစရုိက္မႈေတြကုိ လုပ္ခဲ့ခုိင္းခဲ့မိတာကုိး။
သေဘၤာႀကီးနစ္ျမဳပ္သြားရတာ က်ဳပ္အျပစ္ပါ။ သေဘၤာႀကီးက ရွက္ၿပီးေသသြားရရွာတာပါ။
ၿပီး ပါ ၿပီ
ေမာင္မုိးသူ
၂၀၁၅ ဇန္နဝါရီ ၁၃ ရက္။
ရွက္ၿပီးေသတဲ့သေဘာၤ (အပုိင္း – ၁)
ရွက္ၿပီးေသတဲ့သေဘာၤ (အပုိင္း – ၂)
ရွက္ၿပီးေသတဲ့သေဘာၤ (အပုိင္း – ၃)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ