ဂ်ပန္ေခတ္က မဟဝွါ
ဘိုဘိုလန္းစင္၊ ဇန္န၀ါရီ ၁၁၊ ၂၀၁၃
မဟဝွါကို ဂ်ပန္႔ေခတ္ လြတ္လပ္ေရးရစက ဗုန္းက်င္းထဲ ေမြးခဲ့သည္။ လူေတြဟာ ေျမၾကြက္ေတြလိုပဲ က်င္းထဲကကို မတက္ရဘူးဟု သူ႔အေမႀကီးမေသခင္က ေျပာေလ့ရွိသည္။ ရန္ကုန္ ေနျပည္ေတာ္မွာ လြတ္လပ္ေရးပြဲခံခ်ိန္တြင္ ေတာနယ္ေက်းလက္က လူမ်ား ပလိပ္ေျပး ဓျမေျပး ဗုံးေျပးေျပးေနရသျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးဆိုဒါ သိမွသိၾကပါစ။ ေခတ္ဆိုးႀကီးမွာ အစစ ရွားပါးရသည့္အထဲ ဂ်ပန္က ကားသိမ္း ပစၥည္းသိမ္း သမီးဆြဲ အိမ္သိမ္းေတြရန္က လြတ္ေအာင္ေရွာင္ရတာက ပိုခက္ေသးသည္။ မဟဝွါ အေဖႀကီး မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ေရဒီယိုဖြက္ထားတာကို ကလိတာ လူသိမွျဖင့္ ကင္ေပတိုင္လက္မေရာက္ပါလား။ ဒီၾကားထဲ ေလနတ္သားတဲ့ သတင္းစာေတြ ေလယာဥ္ေပၚက ႀကဲတာ ခိုးဖတ္ရ၊ မဟာမိတ္ျပန္အလာ ေမွ်ာ္ၾကရ။ ရွိသည့္ ဗမာတပ္ကလဲ ဂ်ပန္တပ္ေအာက္မွာ ေနရင္း ဂ်ပန္က်င့္ အကုန္ယူကာ လူေတြကို အာဏာျပတတ္ေသးသည္။ အဲသဟာႏွင့္ မဟဝွါ မတ္တတ္မေျပးမီတြင္ အဂၤလိပ္ေတြ ျပန္လာသည္။ ဂ်ပန္ေအာက္က ဗမာတပ္က ႀကိဳဇယားညွိထားသည့္အတိုင္း ၿခံခုန္သြားၿပီး အဂၤလိပ္တပ္ႏွင့့္ ေပါင္းကာ တပ္သစ္ဖြဲ႔သည္။ ဂ်ပန္တေခတ္လုံး ဂ်ပန္ကို ေရစိမ္တိုက္လာေသာ ကရင္ ရခိုင္ႏွင့္ ျပည္သူ႔ေျပာက္ၾကားတပ္ေတြ သူပုန္လိုလို တရားမဝင္တပ္လိုလို ျဖစ္ကုန္သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္က အဓိပတိႀကီးနား ဝိုင္းေနသည့္ ရန္ကုန္ မ်က္ႏွာႀကီးမ်ားလဲ ေနာက္လာသည့္ ဗမာ အစိုးရ အဆက္ဆက္ကို သမီးေပး သမက္ယူနည္းႏွင့္ ဝင္လုံးသည္။ အဂၤလိပ္ကို ပုန္ကန္ခဲ့သည့္ ဗမာ စစ္ဗိုလ္ေတြ အဂၤလန္ စစ္ပညာသင္ သြားသည့္ေခတ္တြင္ အရင္ေခတ္ မ်က္ႏွာႀကီးေတြ အိတ္ထဲဖိတ္ကုန္ၾကသည္။ ဒါေတြကို ခင္ႏွင္းယုက အတက္ႏွင့္အဆင္း၊ ခံပြင့္စသည့္ ဝတၳဳမ်ားႏွင့္ စာစီသည္။
ထားေတာ့ မဟဝွါ ေက်ာင္းထားခ်ိန္တြင္ မိဘမ်ား လက္ထက္က ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းက မေကာင္းေတာ့ပါဘူးဆိုပီး လြတ္လပ္သည့္ ျမန္မာျပည္ႀကီးတြင္ ဘိုေက်ာင္းပို႔သည္။ ေက်ာင္းတက္စမွာ စစ္ေတြျဖစ္ျပန္သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္ကလိုပဲ လူေတြ ဟိုေျပးဒီေျပး မဟဝွါတို႔ပင္ ကံသီ၍ အစိုးရတပ္လက္က လြတ္သြားသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္ကလိုပါပဲ လက္ႀကဲႀကီးကိုး။ အစုစု လူသိန္းခ်ီေသ၊ က်ပ္ကုေဋခ်ီဆုံးပီး ႏိုင္ငံျခားက လက္နက္ေတြမွာရ၍ စီးပြားေရး မေကာင္းေတာ့ခ်ိန္တြင္ ယိုေပါက္ခိုးေပါက္ေတြက အာဏာရ သူရဲေကာင္းႀကီးေတြ ခိုးၾကလုၾကရာက အေဝမမွ်၍ ကြဲၿပဲကုန္ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေသနတ္အၿမဲတမ္းကိုင္ထားသည့္ သူရဲႀကီးေတြက ဂ်ပန္႔ေခတ္က ေသနတ္ကိုင္ဖူးသည့္ သူရဲေဟာင္းေတြဆီက အာဏာကို ကယ္တင္သည္ဟု ဆို၏။ ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံ တကယ္တည္မည္ဆို၏။ တိုင္းျပည္ကို လက္နက္ႏွင့္ ထင္တိုင္းႀကဲတာကေတာ့ ဂ်ပန္႔လက္က်ေတြပါပဲ။ အဂၤလိပ္ အေမရိကန္ကလဲ တပည့္သစ္ေတြကို တယ္ခ်စ္၍ အမ်ိဳးစုံ ၾကည့္ရႈပါသည္။ တရုတ္ႀကီးေအာက္ေရာက္သြားသည့္ သူပုန္ေတြကို ကာထားမည့္ ဒိုမီႏိုျပားတျပားစာ ေပးရတာပဲ သဒၶါပါရဲ့။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မဟဝွါ အပ်ိဳျဖစ္လို႔ ဘုန္းႏိုင္ဝတၳဳဖတ္၊ မာမာေအးသီခ်င္း နားေထာင္သည့္ အရြယ္ေရာက္ခဲ့သည္။ စာေတြ သီခ်င္းေတြကေတာ့ ဂ်ပန္ေခတ္ကထက္ အမ်ားႀကီး ပိုထြက္လာပါသည္။ တကယ္တမ္း အရည္အခ်င္း ပီပီျမည္ျမည္ရွိရဲ့လားဆိုတာကိုေတာ့ ထြန္းဦးထြန္းေဖ၊ ေအာင္လင္း၊ ေမာင္ၾကည္ရွင္စသည့္ ျမန္မာမႈဂိုဏ္းမ်ားက သေဘာက် ေထာက္ခံမည္မဟုတ္၊ ဆန္းခ်င္တိုင္းဆန္းလာတဲ့ အေျခခံမခိုင္တာေတြလို႔ပဲ ေျပာၾကမည္၊ သက္ေဝေပၚလာသည့္ေနာက္ ဗမာသီခ်င္းက တန္းကုန္ေလၿပီဟု ဦးထြန္းေဖက ေရးျပလိမ့္မည္။ ဂ်ပန္ဝင္ခါနီးနဲ႔ ဂ်ပန္႔လက္ထက္ကလဲ ဂ်ပန္အသြားနဲ႔ ေတးဆန္းေတြ စစ္သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးထြက္ခဲ့တာပဲ။ ေခတ္ဆိုတာ ေပၚပင္လိုက္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။
ခက္သည္က မဟဝွါ ေကာလိပ္အေရာက္တြင္ ျပည္ပႏွင့္ အဆက္အသြယ္ေတြ ျပတ္ကုန္၍ သူ႔ေရွ႕က အမေတြလို အေမရိကန္ ဖင္လန္ဆိုတာေတြ မသြားရေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေတာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေခြ်းမ စစ္ဗိုလ္အမ်ိဳးေတြ ခိုင္းဖတ္ေတြ မဟုတ္လွ်င္ မသြားရ၊ ဒါနဲ႔ မဟဝွါ ရုံးမန္ေနဂ်ာႀကီးျဖစ္လာသည္။ အလုပ္ဖင္ဂြ်တ္တက္ေအာင္ လုပ္၍ ရာထူးေတာ့ တဆင့္ခ်င္းတက္ပါသည္။ ႏိုင္ငံျခားသြားရဘို႔ကေတာ့ တမ်ိဳးခက္ျပန္သည္။ မဟဝွါေမာင္ေတြ အကိုေတြက ျပည္ေျပးေတြ သူပုန္ေတြျဖစ္ေနသည္။ မဟဝွါ အေၾကာင္းကို ရုံးထဲကပဲ ျပန္အစီရင္ခံေနသူေတြလဲ ရွိ၏။ မဟဝွါ ငယ္စဥ္ကလဲ မိဘေတြက အာေဘာင္နီေတြဆိုပီး မိဘမႏိုင္လွ်င္ သားသမီးကို အေခ်ာင္ေဆာ္တတ္သည့္ အက်င့္ေလးေတြ ႀကံဳခဲ့ရသည္။ မဟဝွါအကို တႏိုင္ငံလုံးအဆင့္ဝင္ ေက်ာင္းသားကို အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းေပးမဝင္ေစသည့္ အလိုေတာ္ရိဆရာမ်ိဳးေတြ၊ ေနာက္ မဟဝွါ သူငယ္ခ်င္းအေဆာင္ စာသြားက်က္လွ်င္ ညအအိပ္မခံဘဲ ျပန္ခိုင္းသည့္ အေဆာင္မွဴးေတြ ရွိ၏။ လြတ္လပ္သည့္ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံႀကီးမွာ လြတ္လဲမလြတ္လပ္ေတာ့၊ ျပည္နယ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အျမစ္ၿဖိဳပီး ကထဲက ျပည္ေထာင္စုလဲ မဟုတ္ေတာ့။ ေတာင္ေပၚေတြမွာလဲ စစ္ေတြက အခိုးတလူလူ၊ စစ္ကားရိုက္သည့္ ရုပ္ရွင္ေတြလဲ အကယ္ဒမီေတြရဆဲ။ စစ္သားကို လူတတန္းစားလို ျဖစ္ေအာင္ ပညာေရးနဲ႔ လူထုဘဝထဲမွာလဲ မႈိင္းေတြက တိုက္ဆဲ။ သုိ႔ႏွင့္ အေရးအခင္းတဲ့ ျဖစ္ျပန္ပါပီ။ မဟဝွါလဲ နယ္က ၿမိဳ႕တက္ေျပးရသည္။ သူပုန္႔အိမ္လို ျမင္ေနၾကေသာ မဟဝွါတို႔အိမ္ အရွာခံရသည္။ မဟဝွါအမ်ိဳးေတြ ေတာခိုၾက၊ ေထာင္က်ၾကႏွင့္ မဟဝွါလဲ ဆံပင္အေတာ္ျဖဴလာပီ။ လူေတြလဲ ဂ်ပန္႔ေခတ္ထက္ေတာင္ ပါးရွားရွာတယ္ေအ၊ မဆလေခတ္ က်ပ္လွပီမွတ္တာ ဒီေခတ္က ပိုဆိုးပါကလားလို႔ မဟဝွါ အေမႀကီး မေသခင္က ညည္းညည္းသြားတာကို မဟဝွါ ျပန္ၾကားေနတတ္သည္။
ေကာင္းတာေတြလဲ ရွိပါတယ္အေမ၊ ဂ်ပန္႔ေခတ္ကလိုေတာ့ ၿမိဳ႕ကလူေတြ စစ္မေျပးရေတာ့ဘူးေပါ့။ ႏိုင္ငံျခားပဲ ထြက္ခ်င္ေနၾကတာ၊ ပတ္စပို႔ရုံးမွာလဲ လူေတြစီလို႔။ ခုေခတ္မွာ က်မတို႔ေခတ္ထက္ သာတဲ့ ေဒၚလာစား ဆိုတဲ့ အလုပ္ေတြ ေပၚေနပါပီ။ အန္ဂ်ီအိုဆိုတဲ့ အလုပ္ကလဲ ေခြးေလွးပ်ားေတာ လူဆင္းရဲ ရွိတိုင္း ေထာင္ေနၾကတယ္ အေမ။ အေမ့ကို ေခါင္းတင္ဖြဲ႔ခဲ့တဲ့ အန္ဂ်ီအိုမွာေတာင္ ေထာင္တဲ့ဘုန္းႀကီးက စိတ္ေဖာက္ပီး ေငြစာရင္းမရွင္းႏိုင္လို႔ ဇာတ္ေတြရႈပ္ေနတယ္ ဆိုပါလား စသည့္စကားေတြက မဟဝွါ ဘုရားရွိခိုးတိုင္း သူ႔အေမကို တပီး ေျပာတတ္သည့္ စကားမ်ားျဖစ္သည္။
ဒါနဲ႔ အေမ၊ က်မတို႕ ငယ္ငယ္ကလို ပါတီေတြ လႊတ္ေတာ္ေတြ ျပန္ျဖစ္ေနျပန္ပီ။ ဒီတခါ ဦးႏုေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ေဒၚစုတဲ့ အေမတို႔ ေခၚေနက် ေကာင္မေလးက ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး ျဖစ္ေနပီ။ ဗမာစကားကို ဘိုသံႀကီးနဲ႔ ေျပာေပမယ့္ ဗမာစိတ္ေတာ့ မ်ားပုံရတယ္ အေမရဲ့။ ဗမာလို နားလည္တဲ့ ပရိသတ္ကို သူ႔ေလာက္မွ မတတ္မသိလို႔ ကရုဏာေဒါေသာနဲ႔ ဆိုဆုံးမေနတာ အားပါးတရပဲ။ ရြာက အသက္ ၈ဝ ၉ဝ ဆရာေတာ္ႀကီးလိုပဲ။
ဆရာေတာ္ ဆိုလို႔ တေလာက အေမတို႔ ကိုးကြယ္တဲ့ ေရႊက်င္တိုက္အုပ္ႀကီးက က်မကို ေမးတယ္.. ဟဲ့ မိဟဝွါ အခု ဘာေခတ္တုံးေဟတဲ့။ က်မလဲ သူဘာေျပာခ်င္မွန္းမသိတာေရာ သူ႔ကို စခ်င္တာနဲ႔ေရာ မသိပါဗရား ဂ်ပန္႔ေခတ္ မွတ္တာပဲ ဗရားလို႔ ေလွ်ာက္ေတာ့ ေအးဟဲ့ ဟုတ္ပုံရတယ္ တေလာက ငါဗယာေၾကာ္ ဘုဥ္းေပးခ်င္လို႔ ကေလးေတြ ကပၸိခိုင္းတာ တကြင္းကို ၅ဝ တဲ့ဟ.. နင့္အေမတဲ့မွပဲ.. ဂ်ပန္ေခတ္ပဲ ေနရမယ္။ ငါ့ေက်ာင္းလဲ ဘာလမ္းေဖာက္မလို႔ဆိုလား သိမ္းမယ္ပဲ လာလာေျပာေနတယ္။ ငါ ေတာင္ေျခ ဇရပ္သြားေနရမွာလား .. ဒီဂ်ပန္႔သားေတြ တယ္လဲအရွိန္အေစာ္ျပင္းသဟဲ့လို႔ မိန္႔တယ္။ လြတ္လပ္ေရးေတြ ဒီမိုကေရစီေတြ မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူး အေမရယ္၊ အေမေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္ေခတ္ကမွ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ အသက္ရွဴေခ်ာင္လိမ့္အုံးမယ္။ အဂၤလိပ္လဲ အခု ျပန္လာမယ္လို႔ ေျပာသံၾကားတယ္။ ဘဏ္ဖြင့္မယ္ဆိုလား၊ ဘိလပ္ေရေရာင္းမယ္ဆိုလားပဲ အေမေရ့။
မဟဝွါ ေျပာခ်င္ေသးသည္ကေတာ့ ဟဝွါေဒးလီးထြက္မွပဲ ဖတ္ေတာ့ေနာ။
(http://bobolansin.wordpress.com/2013/01/09/%E1%80%82%E1%80%BA%E1%80%95%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%81%E1%80%90%E1%80%B9%E1%80%80-%E1%80%99%E1%80%9F%E1%80%9D%E1%80%BD%E1%80%AB/ ကေန ကူးယူပါတယ္။ သည္ကေန ခြင့္ေတာင္းလိုက္ပါတယ္ )
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
This article is deliberately attacks on DASSK. .Daw Su never speaks Burmese language in English tongue.She never even uses a word in English whenever she gives a speech in Burmese.So I feel ,this article express something odd on Daw Su but I don’t know why.