ဇူလုိင္ ၁၂၊ ၂၀၁၂
ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၉၉၉၊ ေအာက္တိုဘာ ၁၂။
က်ေနာ္ ခိုင့္ကို ရည္းစားစကားေျပာျခင္းကိစၥက ပူေလာင္ေျခာက္ေသြ႔ေနသည့္ ျမက္ေတာႀကီးကို မီးေလာင္သကဲ့သို႔ ေက်ာင္း၀န္းတစ္ခုလံုး ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ အလွ်င္အျမန္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားခဲ႔သည္။
ခိုင္သည္ အေတာ္လွေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ “အေတာ္” ဆိုသည့္ ျမန္မာစကားသည္ ခိုင့္အတြက္ လံုေလာက္ခ်င္မွ လံု ေလာက္ပါလိမ္႔မည္။ ခိုင္သည္ အလြန္လွပါသည္။ သူလွေၾကာင္းကို သူသိေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္သည္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ခိုင့္ ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕မိသည္ဆိုပါအံ့။ ပုရိသက်ားသတၱ၀ါမ်ားမဆိုထားဘိ မိန္းမျခင္းပင္ ႏွစ္ခါျပန္ၾကည့္ရေလာက္ေအာင္ ကုသိုလ္ ေကာင္းေသာသူျဖစ္သည္။
ခိုင္ႏွင့္က်ေနာ္က ေက်ာင္းမွာ ေမဂ်ာတူ။ အတန္းတူ။ အလြန္လွေသာ ခိုင့္ကိုကပ္ၿပီး ခ်စ္ခြင္႔ပန္ေသာ က်ေနာ္လိုအေကာင္ေတြ အလြန္မ်ား မည္ထင္သည္။ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ေရတြက္လို႔မရႏိုင္။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရိွမွန္း သူကိုယ္တိုင္မသိဟု က်ေနာ့္ကိုေျပာဖူးပါသည္။ တခ်ဳိ႕ က သူငယ္ခ်င္းေလးပါကြယ္ဆိုသည့္ အခ်ဳိးမ်ိဳးျဖင္႔ ခိုင္စိတ္တိုင္းက်ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ တခ်ဳိ႕က ေမာ္ေတာ္ကား၊ ဆိုင္ကယ္၊ တယ္လီဖုန္း စ သည့္ ပစၥည္းဥစၥာဓနအင္အားျဖင့္ ခိုင့္ကိုခ်ဥ္းကပ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ခိုင္႔အခ်စ္မွ မရလွ်င္ ေသပါေတာ႔မယ္ဆိုသည့္ပံုစံ။ တစ္ခ်ိဳ႕က ခိုင္စိတ္၀င္ စားလာေအာင္ မသိမသာ အားထုတ္သည္။
က်ေနာ္က သူငယ္ခ်င္းေလးပါဆိုသည့္ အူေၾကာင္ၾကားပံုစံလဲ မခ်ဳိးခ်င္။ အိမ္က အတိုင္းအတာျဖင့္ေပးေသာမုန္႔ဖိုးကိုေက်ာ္လြန္ၿပီး ႂကြား၀ါ ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔လဲ မျဖစ္ႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခိုင့္အခ်စ္ကိုမရလွ်င္ ေသပါေတာ႔မယ္ဆိုကာ သိသိသာသာတမ်ဳိး၊ မသိမသာတမ်ဳိး ခိုင္စိတ္တိုင္းက်ဖုိ႔ ႀကိဳးစားသည္။ ခိုင့္အခ်စ္ကို ဆြတ္ခူးဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ ခိုင္သည္ ႐ုပ္အလြန္လွၿပီး ဦးေဏွာက္မရိွေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္မဟုတ္ေပ။ က်ေနာ္ သူ႔ကိုေပးဖတ္သည့္ ေရႊဥေဒါင္းႀကီး၏ ႐ူပနႏၵီ၀တၳဳထဲက “႐ူပနႏီၵကို အျပင္မွာ မျမင္ဘူးလို႔မသိေပမယ္႔ နင္က ငါ့အတြက္ ႐ူပနႏၵီပါ” ဆိုသည့္ က်ေနာ့္ေျမႇာက္လံုးကိုသေဘာက်ေပမယ့္ က်ေနာ့္ကိုမေဘာမက်ပါ။ သူသြားလိုရာသို႔ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ဖို႔ က်ေနာ့္စက္ဘီးက ေလ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေနတတ္တာကိုလဲ သဘာ၀က်စြာ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ပါသည္။ သူႏွင့္အတူ လၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ဖို႔ ပိုက္ဆံလိုက္ေခ်းေနေသာ က်ေနာ့္ကို သံေယာဇဥ္ရိွသည္ထင္ရေပမယ့္ အခ်စ္ျဖစ္မလာခဲ႔ပါ။ “ငါ … နင့္အခ်စ္မရရင္ အိမ္ေထာင္မျပဳေတာ႔ဘူးဟာ” ဟုေျပာၿပီး ေမဂ်ာလိုက္ ေဘာ လံုးပြဲမွာ ပုဆိုးခါးေတာင္းႀကိဳက္၊ ေခြၽးသံတရႊဲရႊဲ၀င္ကစ္ေနေသာ က်ေနာ္႔ကို မယံုၾကည္တာမဆန္း။
ခိုင့္ကိုခ်စ္ခြင့္ပန္ေသာ သေကာင္႔သားမ်ား ဘယ္ႏွစ္ဦးရိွတာ က်ေနာ္မသိေပမယ့္ ခ်စ္ခြင့္ပန္ေသာလူေတြထဲတြင္ က်ေနာ္က ပထမ မဟုတ္ ေတာင္ တတိယထက္ မနိမ့္ေစခ်င္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပန္ခ်စ္တာ မခ်စ္တာ သူ႔အလုပ္။ ေျပာရမွာ ငါ့အလုပ္ဟုခံယူကာ ခိုင့္ကိုခ်စ္ခြင္႔ပန္မိေသာ ေပစုတ္စုတ္အေကာင္ က်ေနာ့္အေၾကာင္းမွာ ေက်ာင္း၀န္းတစ္ခုလံုး အံ့ၾသစရာျဖစ္သြားပံုရသည္။ “ဟယ္ အံ့ၾသတယ္။ တူသလား တန္သ လားဟယ္” ဆိုသည့္ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ အၾကည့္ခံရသည္။ “ဟေရာင္ … မင္း ခိုင္သဇင္ကို ပ႐ုိပို႔စ္လုပ္တယ္ဆို။ မင္းကြာ ဟား … ဟား … ဟား … ” ဆိုသည့္ ဟားျခင္းကို စပ္ျဖဲျဖဲခံယူရသည္။ “နင့္ဟယ္ ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ရွာလို႔ဟယ္ …” ဆိုသည့္ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းမ်ား ေျပာ ျခင္းကိုလဲ နာခံရသည္။
ဆရာမင္းလူ၏ ေရတမာ၀တၳဳကို ခိုင့္ကို အပိုင္၀ယ္ေပးသည္။ ၀တၳဳသည္ ၀တၳဳျဖစ္သည္။ အျပင္ေလာက မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္ က်႐ႈံးပါသည္။ ဒုတိယႏွစ္အစတြင္ ခိုင္သည္ ဆိုင္ကယ္ႀကီးစီးႏိုင္ေသာ၊ ပ်ံလန္ေနေအာင္၀တ္စားႏိုင္ေသာ တျခားေမဂ်ာကတစ္ေယာက္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ သည္။ က်ေနာ္ အသဲေတြကြဲခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနတုန္းမွာ ခိုင္သည္ ေက်ာင္းအခ်ိန္ေတြပင္ မမွန္ေတာ႔။ ဆိုင္ကယ္ႀကီးေနာက္ကလိုက္ၿပီး အ တန္းေတြ လစ္တတ္လာသည္။ မမွီေသာစာေတြ ျပန္ကူးေပးဖို႔ က်ေနာ႔္မွာလည္း မွတ္စုစံုလင္သည္မဟုတ္။ က်ေနာ္ကလဲ အၾကာႀကီး အ သည္းကြဲတတ္သည္ မဟုတ္သလို ခိုင္ကလဲ မျပစ္မရိွသူပီပီ က်ေနာ့္ကို ပံုမွန္ဘဲဆက္ဆံသည္။ က်ေနာ္ကလဲ ရည္းစားငုတ္တုတ္ႀကီးရိွေနပါ လ်က္နဲ႔ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ ဆက္လက္ခ်စ္ပါရေစလဲ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့။ ဒီလိုႏွင့္ ေက်ာင္းၿပီးသည္အထိ ခိုင္ႏွင့္ က်ေနာ္က သူငယ္ခ်င္း။ သူ႔ဟား၊ ငါ့ဟား တကယ့္သူငယ္ခ်င္း အရင္းအခ်ာေတြ ျဖစ္ေနခဲ႔သည္။ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ ဘာမွမထူးဆန္းေသာ ကိစၥျဖစ္ခဲ့သလို ခိုင္ႏွင့္က်ေနာ့္ ၾကားမွာလဲ ဘာအဖုအထံုးမွ မရိွခဲ႔။ အရင္ကတည္းက မျဖစ္ႏိုင္ေသာကိစၥ မျဖစ္လာတာ အံ့ၾသစရာကိစၥမွ မဟုတ္တာေလ။
သကၠရာဇ္ ၂၀၁၂၊ ဇူလိုင္လ ၃ ရက္။
“ဟယ္ ဖိုးထက္ႀကီး”
ကြမ္း၀ယ္ၿပီး ျပန္အထြက္ က်ေနာ့္ငယ္နာမည္ေခၚျခင္းကိုခံလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ေမာ့အၾကည့္တြင္ အရင္လိုလွေနဆဲျဖစ္ေသာ ခိုင္။ ခိုင္မွ ခိုင္အစစ္။
“ဟယ္ ဖိုးထက္ႀကီး …။ နင္ဒီမွာရိွမွန္းေတာ့ ၾကားမိသား၊ နင္ဘာလုပ္လုပ္တာလဲ။ ကြမ္းမျပတ္ဘူးမို႔လား”
နင့္အခ်စ္ကိုရဖို႔ ငါကြမ္းျဖတ္ဆိုလဲ ျဖတ္ပါ့မည္ဆိုသည့္စကားကို ႏွစ္ဦးလံုး သတိတရျဖင့္ ရီမိၾကသည္။
“ေအးဟ ဟဲ … ဟဲ။ နင္ ဒီကို ဘာလုပ္လုပ္တာလဲ”
“ေအး အလည္ဘဲဆိုပါေတာ့။ ဟိုမွာ ငါ့အမ်ဳိးသားေလ။ ဒါက ငါ႔သား …”
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေစ်း၀ယ္ေနဟန္ရိွသည့္ က်ေနာ္မသိေသာ သားသားနားနား အမိ်ဳးသားတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရသည္။ သူ႔ေနာက္က အိမ္ ေဖာ္ေကာင္မေလး ျဖစ္ဟန္ရိွသည့္ ေကာင္မေလးခ်ီထားသည့္ ၀၀ကစ္ကစ္ ခ်စ္စရာ ကေလးေလးတေယာက္။
“ဟ ကေလးေတာင္ရပလား။ နင့္ ေယာကၤ်ားကလဲ ဘယ္သူႀကီးလဲ”
“ေတာ္စမ္း။ နင့္ပါးစပ္ စည္းကမ္းရိွစမ္း။ ဟိုမွာ ကိုေအာင္လာေနၿပီ။ မိတ္ဆက္ေပးမယ္။ ေလွ်ာက္ေျပာမေနန႔ဲ”
ကိုေအာင္ဆိုသည့္ သူ႔အမ်ဳိးသားသည္ သူ႔ထက္ အသက္အနည္းငယ္ၾကီးပံုရသည္။ မ်က္ႏွာၾကည္ၾကည္လင္လင္ျဖင္႔ ခ်စ္ခင္ဖြယ္ရိွပံုလဲ ရ သည္။
“ကိုေအာင္ .. ဒါ ခိုင္ေလးတို႔ေက်ာင္းတံုးက သူငယ္ခ်င္း ဖိုးထက္။ သူဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ ဟုတ္တယ္မို႔လား။”
“ဟုတ္ကဲ႔ ..ကိုေအာင္ က်ေနာ္ဖိုးထက္ပါ။ အလုပ္လုပ္ေနတယ္ဆိုတာထက္ ကြၽန္ခံေနတယ္ေျပာပါေတာ႔ဗ်ာ .. ဟဲ … ဟဲ …” ဟုဆိုကာ က် ေနာ့္ ညာဘက္လက္ကို ကမ္းေပးလိုက္သည္။
ကိုေအာင္က လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင္႔ က်ေနာ္႔လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ….
“ဟာဗ်ာ မဟုတ္တာ။ ဒီလိုဘဲေပါ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကိုလဲ ခိုင္ေလးကိုခင္သလို ခင္မင္ပါ။ လာဗ်ာ တခုခုစားရင္း စကားေျပာၾကရေအာင္”
က်ေနာ္ သူတို႔မိသားစုေလးကို အနီးနားရိွ ျမန္မာထမင္းဆိုင္ သန္႔သန္႔ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ေခၚသြားခဲ႔သည္။ စကားစျမည္ေျပာၾကရင္း ခိုင့္အမ်ဳိး သားႏွင့္ က်ေနာ္ အဖြဲ႕က်ေနခဲ႔သည္။ ခိုင့္အမ်ဳိးသားသည္ အစိုးရအရာရိွ ခပ္ႀကီးႀကီးဘ၀မွ ေဆးခြင္႔ယူၿပီး အရပ္ဖက္ကို ေျပာင္းထားသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရးေလာကတြင္ သူတို႔အဖြဲ႔ႀကီးသည္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ေတာင္႔တင္းၿပီး လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ခြင္႔ရိွေသာ အဖြဲ႔အ စည္းႀကီး၏ အရာရိွတစ္ေယာက္ဆိုတာ သိလာရသည္။ ခိုင္ႏွင့္ က်ေနာ္ႏွင့္က ဟိုေကာင့္ေတြ႔ေသးလား။ ဟိုေကာင္မေကာ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ။ ဟိုတစ္ေယာက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီဟဲ့။ ဟိုတေကာင္ေကာ ေပ်ာက္ေနတယ္။ စသည္ျဖင္႔ ေက်ာင္းတုံုးက သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းေတြ ေျပာေနၾကတံုးမွာ ကိုေအာင္က ကေလးေလးကို ျမဴေခ်ာ႔ေနသည္။ သူ႔မိန္းမ ခိုင္အဆီေတြစားေနသည္ကို ၀င္ေရာက္ဟန္႔တားသည္။
ထမင္းဆိုင္ကျပန္ထြက္ခ်ိန္မွာ ကိုေအာင္က လိပ္စာကဒ္တစ္ခုထုတ္ေပးသည္။ သူတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဖြင္႔ထားေသာ ရန္ကုန္က ဟို တယ္တစ္ခု လိပ္စာျဖစ္သည္။ “႐ုံးလိပ္စာေတာ့ သိၿပီးသားဆိုေတာ့ မေပးေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ဟိုတယ္က မန္ေနဂ်ာကိုေမးလိုက္ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ဆီ ေရာက္ပါတယ္” ဆိုသည့္ ကိုေအာင့္၏ ရည္မြန္ေဖာ္ေရြမႈကို သတိျပဳမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ဗမာဏခပ္မ်ားမ်ားရိွေသာ ေဒၚလာမ်ား လဲလွယ္ခ်င္ သည္ဆိုသျဖင့္ လိုက္လံပို႔ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဘာလီကြၽန္းကိုအလည္သြားခ်င္လု႔ိဆုိသျဖင္႔ ဗီဇာ၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္၊ ဟိုတယ္ ကိစၥ မ်ား က်ေနာ္ကူညီေပးလိုက္သည္။
အိမ္ကိုအလည္ေခၚခ်င္ေပမယ့္ အလုပ္ပိတ္ရက္မွာ ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္အိပ္ေနၾကမည့္ အိမ္ကလူမ်ားေၾကာင့္ မေခၚျဖစ္ခဲ႔။ သူတို႔ တည္းခိုရာကို ေမးၾကည္႔ေတာ႔ ေစ်းအေတာ္ႀကီးၿပီး သူေဌးမ်ားသာ တည္းခိုႏိုင္ေသာဟိုတယ္တစ္ခုမွာ။ လိုအပ္တာရိွရင္ေျပာဖုိ႔ က်ေနာ့္ဖုန္းနံပါတ္ကို ေပး ခဲ့သည္။ က်ေနာ္ကူညီႏိုင္တာဆိုရင္ ကူညီပါ႔မယ္ေျပာၿပီး လမ္းအခြဲမွာ ခိုင္က က်ေနာ့္ကို ေကာင္းေကာင္းႏႈတ္မဆက္ႏိုင္။ ခ်ာတိတ္ေကာင္ ေလး ဂ်ီက်ေနသည္ကို ေခ်ာ့ေနရသည္။ ကေလးက အာျဗဲႀကီးႏွင့္ ေအာ္ငိုေနသျဖင့္ ကိုေအာင္ႏွင့္ ခိုင္ပ်ာယာခပ္ေနသည္ကို အလိုက္သိစြာ က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္။
အိမ္အနားေရာက္ေတာ႔ က်ေနာ္ေရဆာလာသည္။ ေရဆာ ဘီယာေသာက္ဆိုသည့္အေျပာကို သတိတယရိွေပမယ္႔ ဒီတလသံုးဖို႔ ခ်န္ထား သည့္ လက္က်န္ေငြနည္းေနတာကို သတိျပဳမိသည္။ ေရေသာက္ဖုိ႔အိမ္ကို အျမန္ျပန္မွပါေလလို႔ေတြးၿပီး အိမ္သို႔ေျခဦးလွည့္အၿပီးမွာမွ က် ေနာ့္စိတ္တြင္ ဘီယာေသာက္ခ်င္စိတ္က ျပင္းျပင္းျပျပ ရိွလာသည္။ အို..ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်း။ ဘီယာေသာက္လိုက္အံုးမည္။
ထိုင္ေနၾကဆိုင္အေရာက္တြင္ ဘီယာတစ္လံုးမွာလိုက္သည္။ ဘီယာလာခ်ေပးေသာေကာင္မေလးကို သတိမထားမိဘဲ ဘီယာ ေအး မ ေအး သတိထားေနမိခဲ႔သည္။ ေအးစက္ေနေသာ ဘီယာခြက္ႀကီးကိုအေမာ့တြင္ ဘီယာအရသာသည္ ခါးသက္သက္ရိွမေနဘဲ ခ်ဳိျမေနသျဖင္႔ ဘီယာခြက္ကို စားပြဲေပၚသုိ႔ အလန္႔တၾကား ျပန္ခ်လိုက္သည္။ ေသခ်ာေအာင္ တခ်ဳိက္ ျပန္ခ်ဳိက္သည္။
ဟုတ္သားဘဲ။ ဒီေန႔ က်ေနာ္ေသာက္ေသာ ဘီယာေတြသည္ အရင္ေန႔ေတြထက္ ပိုခ်ဳိ၊ ပိုေမႊး၊ ပိုမိုအရသာရိွေနခဲ႔သည္။ ေနာက္ေနာင္ ၾကံဳ ႀကိဳက္မွ ကိုေအာင့္ကို ဘီယာတိုက္ဖို႔ခ်ိန္းရအံုးမည္။ “ခ်ဳိ အီ ေမႊး ဘီယာေတြ ရိွတယ္ဗ်” ဆိုတာကို သူယံုမွ ယံုၾကည္ပါ႔မလား။ ခိုင္ကေတာ႔ က်ေနာ္ ဘာေျပာေျပာ မယံုၾကည္သူဆိုေတာ့ အေထြအထူးရွင္းျပဖုိ႔ လိုမည္မထင္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
