စည္းကမ္းမရိွေသာ မႏၱေလးသို႔

က်ေနာ္က မႏၱေလးမွာေမြးေသာအေကာင္မဟုတ္ေပမယ္႔ လူမွန္း မသိတတ္စအရြယ္ကတည္းက မႏၱေလးမွာေနခဲ႔ရေသာေၾကာင္႔ မႏၱေလး သားကြဟု အျမဲေျပာတတ္သည္။ “မႏၱေလးသားကြ” ဟူေသာစကား၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ႂကြား၀ါခ်င္ေသာ အေငြ႔အသက္ နည္းနည္းပါေန သည္ကို သတိထားမိေပလိမ္႔မည္။

သူ႔ဘာသာ ဘယ္မွာေမြးေမြး၊ ဘယ္မွာႀကီးႀကီး ဘာႂကြားစရာလိုသလဲဟု ထင္ခ်င္စရာရိွသည္။ သို႔ေသာ္ မႏၱေလးသား၊ မႏၱေလးသူမ်ားက က်ဳံးေရေသာက္၊ နန္းရိပ္ခိုေနခဲ႔ရသည္ကိုဂုဏ္ယူကာ ႂကြား၀ါခ်င္ၾကဟန္တူသည္။

ရန္ကုန္သား အႂကြား၊ ေမာ္လၿမိဳင္သား အစား၊ မႏၱလာသားစကားဆိုသည့္ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ တိတိပပမရိွေသာ အရပ္စကားမ်ား ရိွၾကသည္။ ရန္ကုန္က ဟိုးႏွစ္အၾကာၾကီးကတည္းက ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ေတာ္၊ အစိုးရ ႐ံုးစိုက္ရာၿမိဳ႕ပီပီ မ်က္စိၾကီး၊ နားႀကီးရိွသည္။ ယခုအခ်ိန္ထိ ရန္ကုန္ ႏွင့္ မႏၱေလးသည္ ကြာဟခ်က္ၾကီးၾကီးမားမားရိွေနေသးသည္။ ရန္ကုန္က အဆက္အသြယ္ေကာင္းသည္။ ႏိုင္ငံျခား အလုပ္ထြက္လုပ္ခ်င္ သလား၊ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခ်င္သလား၊ အဆင္႔အတန္းမွီ သင္တန္းမ်ားမ်ားစားစားကို ေရြးခ်ယ္တက္ေရာက္ခ်င္သလား။ ရန္ ကုန္သည္ မင္းသမီး၊ ရန္ကုန္သည္ အထင္ႀကီးစရာ။

ထို႔အျပင္ ဗန္းစကားမ်ား၊ ေခတ္မွီ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုမ်ားသည္ ရန္ကုန္မွစတင္သည္ဟု ေျပာလွ်င္ရမည္။သုိ႔ေသာ္ “သားႀကီးကလဲကြာ..သား ႀကီးကလဲ “ဆိုသည္႔ ရန္ကုန္သားမ်ား သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း အေခၚအေျပာသည္ က်ေနာ္တို႔မႏၱေလးသားမ်ားအတြက္ နားစိမ္းသည္။ နား ထဲသို႔ ကန္႔လန္႔၀င္သည္။

ေမာ္လၿမိဳင္သား အစားဆိုတာေတာ႔ က်ေနာ္မၾကံဳဘူးသျဖင္႔ ေကာက္ခ်က္မခ်တတ္။ ေရႊျမိဳင္သူမ်ားကေတာ႔ အဆက္အေပါက္ ေကာင္း ေကာင္း ၊ ျပည့္ျပည့္ျဖိဳးျဖိဳးျဖင့္ လွၾကသည္ကိုေတာ႔ သတိထားမိသည္။

မႏၱေလးသားမ်ား သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း သံေယာဇဥ္ထားပံု၊ ႀကီးပံုသည္ ရန္ကုန္သားမ်ားထက္ေတာ့သာသည္ဟု က်ေနာ္မွတ္ခ်က္ခ်ခ်င္ သည္။ မႏၱေလးက ရန္ကုန္လို အာရံုေထြျပားစရာ မ်ားမ်ားစားစားမရိွလွ။ က်ေနာ္တို႔လို အထက္မေရာက္ ေအာက္မေရာက္ လူငယ္ေတြ စုေ၀းဖို႔ လဘက္ရည္ဆိုင္ဆိုသည္ကလဲ လက္ခ်ိဳးရည္တြက္လို႔ရမည္။ ဥပမာ မႏၱေလး တကၠသိုလ္အနီးက Unison လဘက္ရည္ဆိုင္လိုမ်ိဳး ရိွခဲ႔သည္။ ေက်ာင္းတက္၊ အိမ္ျပန္၊ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ခဏတစ္ျဖဳတ္ လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ဖို႔ ျပန္ထြက္လာလွ်င္ ဒီဆိုင္ေတြဘဲရိွသည္။ ဒီေတာ႔ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ မျမင္ခ်င္၊ မေတြ႔ခ်င္ အဆံုး။ ရက္တစ္ရက္မွာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္ ေပ်ာက္ေနလွ်င္ဘဲ သတိထားမိၾကသည္။

ၿပီးေတာ႔ မႏၱေလးမွာက မႏၱေလးသားေတြအတြက္ သြားေရးလာေရးသည္ လြယ္ကူသည္။ တရပ္တေၾကးမွ ခဏတျဖဳတ္ အလည္သေဘာ လာသူမ်ားအတြက္ မႏၱေလးသည္ သြားေရးလာေရး အလြန္ခက္သည္ဟု ညည္းျငဴၾကသည္။ ဟုတ္ေပလိမ္႔မည္။ Taxi မရိွသေလာက္ ရွား ပါးသည္။ ဘတ္စ္ကားစနစ္က ဆိုးဆိုးရြားရြား။ အခ်ိန္အၾကာၾကီးေစာင့္စီးမွ အိပဲ့ အိပဲ့သြားေသာ ဘတ္စ္ကားၾကီးေတြသာ ရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ မႏၱေလးသား၊ မႏၱေလးသူမ်ားသည္ ကိုယ့္စိတ္ကုိယ္ပုိင္ စက္ဘီးစီးၾကသည္။ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၂ မတိုင္ခင္အထိ စက္ဘီးသည္ က်ေနာ္တို႔ လူငယ္ေတြအတြက္ မရိွမျဖစ္။ တတ္ႏိုင္သူမ်ားက ဆိုင္ကယ္စီးၾကေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ လက္တစ္ဆုပ္စာ။

ေနာက္ေတာ႔ တရုတ္ဆိုင္ကယ္ေတြ ေဖာခ်င္း၊ ေသာခ်င္း ရိွလာသည္။ အစိုးရလိုင္စင္ခ်ေပးၿပီးေသာအခါ စက္ဘီးၿမိဳ႕ေတာ္မွ ဆိုင္ကယ္ၿမိဳ႕ ေတာ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားသည္ဟု ဆိုရမည္ထင္သည္။ အရည္အေသြးခပ္ညံ့ညံ့ဆိုင္ကယ္မ်ားႏွင္႔ ႏိုင္ငံသံယံဇာတာေတြကို သြယ္၀ိုက္ေသာ နည္းအားျဖင့္ လဲျပစ္ခဲ႔ၾကရသည္။

မႏၱေလးကို ဆရာႀကီး ျမသန္းတင္႔က ဖီးနစ္ငွက္အျဖစ္တင္စားခဲ႔သည္။ အပ်က္အစီးေတြ မီးေတာက္ မီးလွ်ံေတြၾကားမွ မၾကာခဏ ျပန္လည္ ရွင္သန္လာတာကို ဆရာကဆိုလိုရင္း ျဖစ္မည္။ အေမလူထုေဒၚအမာက မႏၱေလးသူ၊ မႏၱေလးသားမ်ားဆိုသည့္စာအုပ္ျဖင္႔ မႏၱေလးကို ခ်စ္ ခင္စဖြယ္ေကာင္းေအာင္ သရုပ္ေဖာ္ခဲ႔သည္။

မႏၱေလးသည္ ဖုန္ထူသည္။ ျခင္ေပါသည္။ ပူသည္။ စသည္ျဖင္႔ အျပစ္ေတြခ်ည္း ေရြးျမင္ေသာ သူမ်ား၏ မွတ္ခ်က္ကိုလဲ က်ေနာ္ သတိထား မိသည္။ မွန္သင္႔သေလာက္ မွန္ေပမယ္႔ မႏၱေလးသည္ကား သူ႔ဟန္၊ သူ႔မူျဖင္႔ မေျပာင္းမလဲ ဆက္လက္ ခ်ီတက္ဆဲျဖစ္သည္။

ဟိုတစ္ေန႔က မႏၱေလးကို အေမစု ခရီးသြားစဥ္ မန္းပရိတ္သတ္ ၾကိဳဆိုၾကပံုမ်ား၏ အြန္လိုင္းေပၚရိွ ဓာတ္ပံုမ်ားကို က်ေနာ္ၾကည္႔ၿပီး မေျပာင္း မလဲ မႏၱေလးကို ေတြ႔ျမင္ရသည္။ စက္ဘီးၿမိဳ႕ေတာ္၊ ဆိုင္ကယ္ၿမိဳ႕ေတာ္။ ရည္မြန္ေဖာ္ေရြေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္။ သမိုင္းအစဥ္ဆက္ ေနာက္တန္းက မသိသလို မွီခိုတြယ္ကပ္ၿပီး မလုိုက္လိုေသာ၊ မလိုက္ေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္။ ဆိုင္ကယ္ေတြ တေမွ်ာ္တေခၚ အတန္းလိုက္ၾကီး အေမစုကိုၾကိဳတာ ေတြ႔ၿပီး ဒါမွ ငါ႔မႏၱေလးကြဟု ဂုဏ္ယူမိသည္။

ဆိုင္ကယ္စီးသူေတြ ဆိုင္ကယ္စီးဦးထုပ္မေဆာင္းတာကို အျပစ္တင္တာလဲ ေတြ႔ရသည္။ ဆိုင္ကယ္စီးသူမ်ားရဲ႕ အသက္အႏၱရယ္ကို စိုး ရိမ္ၿပီးေျပာသည္႔ မွတ္ခ်က္ေတြကို က်ေနာ္ခ်စ္မိေပမယ့္ အေရာင္အေသြးပါေသာမွတ္ခ်က္မ်ားကို က်ေနာ္က ၾကည့္မရခ်င္။
“ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဒါလား”
“စည္းကမ္းမရိွတဲ့ ဒီလူေတြနဲ႔ ဒီမိုကေရစီဘယ္လိုသြားမလဲ” ဆိုသည့္ ဆရာေလသံ၊ အထက္စီးေလသံေတြ ေတြ႔ရသည္။

မႏၱေလးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ တျခားၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီးမ်ားကဲ႔သို႔ လမ္းစနစ္မျပည္႔စံုေသာ ၿမိဳ႕ၾကီးျဖစ္သည္။ တိုးပြား၊ မ်ားျပား လာေသာ လူဦးေရႏွင္႔ တန္းတူညီမွ်ေအာင္ စနစ္က်ေသာ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးကို အစိုးရက မဖန္တီးေပးႏိုင္။ ရန္ကုန္မွာ ဘတ္စ္ကား ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း စီးလို႔ရေနသည့္တိုင္ေအာင္ မႏၱေလးမွာက မျပည့္စံုမလံုေလာက္။ မင္းတုန္းမင္းၾကီးက ေလးေထာင္႔ကြက္ၾကေအာင္ တည္ထားခဲ႔ေသာ ၿမိဳ႕ၾကီး၏ လမ္းဆံု၊ လမ္းခြတိုင္းမွာ အခ်က္ျပမီးမရိွ။ ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ စက္ဘီးေတြ ၊ ကားေတြက ၀င္ခ်င္သလို၀င္၊ ထြက္ခ်င္သလိုထြက္။ စည္း ကမ္းနည္းၾကသည္ ဆိုရမည္။

သို႔ေသာ္ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းသည္က မႏၱေလးသူ မႏၱေလးသားမ်ားသည္ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး နားလည္စိတ္၊ အေလွ်ာ႔ေပးစိတ္ျဖင္႔ ေရွာင္ ၾက၊ ရွားၾကသည္။ သူစိမ္းတစ္ေယာက္က မႏၱေလးၿမိဳ႕ၾကီး၏ စက္ဘီးဆိုင္ကယ္ေတြ ေရွာင္ၾက၊ ကြင္းၾက၊ ေက်ာ္တက္ၾက သြားလာေနၾကသည္ကို ေတြ႔လွ်င္ ဘယ္လိုမွနားလည္မေပးႏိုင္။ စည္းကမ္းမရိွဘူးဟု အထင္ေရာက္စရာရိွသည္။

ၿပီးခဲ႔ေသာ ႏွစ္ႏွစ္က မႏၱေလးကို လြမ္းလြမ္းတတ၊ သတိတရျဖင္႔ က်ေနာ္ျပန္သြားခဲ႔သည္။ မႏၱေလးလမ္းေတြကို အလြတ္နီးပါး ရေနေသာ က်ေနာ့္အတြက္ မႏၱေလးမွာေနသူ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွဆိုင္ကယ္ကိုယူၿပီးထြက္လာေတာ႔ “ဟဲ့ လမ္းေတြေျပာင္းသြားၿပီေနာ္” ဆိုသည္႔ သတိ ေပးသံကို အေရးရာမလုပ္မိ။ က်ေနာ္သြားေနၾက ဘုရားၾကီး အေရွ႕မုဒ္လမ္းမၾကီးဘက္ကို ခ်ဳိး၀င္လိုက္ေတာ႔ က်ေနာ္႔ေရွ႕မွ ယာဥ္ထိန္းရဲ ႏွစ္ေယာက္ ခုန္၀င္ကာတားသည္။ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ရိွၿပီး ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ေဆာင္းထားေသာ က်ေနာ္႔ကိုစစ္ေဆးတာ ပူစရာမရိွဟု ေတြး ကာ ရပ္ေပးလိုက္သည္။ ေတြးထင္ထားသလို မပူမပင္ျဖစ္ရေသာကိစၥမဟုတ္။ က်ေနာ္က လမ္းေျပာင္းျပန္ေမာင္းလာသည္တဲ႔။ တစ္လမ္း ေမာင္းဆိုသည့္အမွတ္အသားက ဘယ္မွာလဲလို႔က်ေနာ္ေမးေတာ့ သတင္းစာထဲမွာ ေၾကာ္ၿငာၿပီးၿပီတဲ႔ေလ။ က်ေနာ္မႏၱေလးကို မခြဲခြာစဥ္ အခ်ိန္အထိ သည္လမ္းမၾကီးသည္ ႏွစ္လမ္းေမာင္း။ က်ေနာ္ရွင္းျပေပမယ့္မရေတာ႔။ ညီေလး ဒဏ္ေငြေဆာင္ခ်င္ရင္ ဒီမွာ တစ္ခါတည္း ေဆာင္ပါဟုဆိုသျဖင္႔ သူတို႔အဖြဲ႔နားေနေသာ အနီးနားရိွဆိုင္ခန္းထဲသို႔ က်ေနာ္လိုက္သြားသည္။ “ဥပေဒဆိုတာ မသိလို႔ ဆိုၿပီး ေျပာလို႔မရဘူး” ညီေလးရဟူသည့္ ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးျပဳတ္၊ ဦးထုပ္ဘိုသီဖတ္သီေဆာင္းထားေသာ ရဲက က်ေနာ္႔ကိုဆရာလုပ္ေနတာကို စကားမမ်ားခ်င္။

ဆိုင္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ စိတ္အေႏွာင္႔အယွက္ျဖစ္စရာ ထပ္ေတြ႔ရသည္။ ေနပူပူ၊ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္မွာ ပုလင္းေထာင္ေနၾကျခင္းျဖစ္ သည္။ က်ေနာ္ သူတို႔ရင္ဘတ္က ကုိယ္ပိုင္အမွတ္ေတြကို စိတ္ျဖင္႔မွတ္ထားလိုက္သည္။ အရက္ေသာက္ေနသာသူတို႔ အဖြဲ႔ႏွင္႔ က်ေနာ္ ရန္မျဖစ္ခ်င္။ တာ၀န္ခ်ိန္မွာ အရက္ပုလင္းေထာင္ၿပီး ေသာက္သင္႔သလား၊ မေသာက္သင္႔သလား မခြဲျခားတတ္ေသာ အေမာင္ ျပည္သူ႔ ၀န္ထမ္းမ်ားက က်ေနာ္႔ကို ၀ိုင္း၀န္းဆရာလုပ္တာ က်ေနာ္ခံလိုက္သည္။ က်ေနာ္မွားတာက မွားတာဘဲျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္မွာအျပစ္ရိွသည္။ သတ္မွတ္ဒဏ္ေငြေဆာင္ၿပီး က်ေနာ္ျပန္ထြက္လာေတာ့ က်ေနာ္ေမာင္း၀င္လာသလို ကားတစ္စီးေမာင္း၀င္လာသည္။ ဆိုင္ခန္းထဲရိွ သ ေကာင့္ သားမ်ား ျပဴးျပဴးျပာျပာ ေျပးထြက္လာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ကားေမာင္းသူ၏ ပုခံုးေပၚမွအပြင္႔မ်ားကိုျမင္အၿပီးမွာ ခ်က္ခ်င္း ေနာက္ျပန္ ဆုတ္သြားၾကသည္။ က်ေနာ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္က ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ျပန္၀င္သြားၾကသည္။

တကယ္က်ေတာ႔ ကားေပၚရိွ ကားေမာင္းသူ အရာရိွသည္ က်ေနာ့္လို မသိလုိ႔ မွားတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ယာဥ္ထိန္းရဲမ်ားက တားကာ ႏိုင္ငံ႔၀န္ထမ္းမုိ႔ အေရးမယူခ်င္ရင္ေတာင္ အသိေပးသင္႔သည္ဟု က်ေနာ္ေတြးမိသည္။ အခုေတာ႔ သူတို႔က မသိခ်င္ေယာင္ေတာင္ေဆာင္လုိက္ၾကေသးသည္။ က်ေနာ့္ ေဒါသ၊ မခံခ်င္စိတ္မ်ားက အထြတ္ထိတ္ေရာက္သြားသည္။ အပ္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ က်ေနာ့္ႏွလံုးသား ကို ထိုးဆြေနသလို အခံရ ခက္လာသည္။သူတို႔ ပုလင္းေထာင္ေနသည့္ ဆိုင္ခန္းေလးသို႔ က်ေနာ္ျပန္သြားကာ ပိုက္ဆံျပန္ေပးဆိုၿပီး က်ေနာ္႔ လိုင္စင္ကို ထုိးေပးလိုက္သည္။ သူတို႔နားမလည္။ “လိုင္စင္သိမ္းထားလိုက္၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ က်ေနာ္႔ကိုအေရးယူတာ က်ေနာ္မေၾကနပ္ဘူး။ ရံုးခ်ဳပ္ကို က်ေနာ္လိုက္ေရြးမယ္” ဆိုၿပီး က်ေနာ္ေျပာေတာ႔ ဆိုလိုရင္းကိုနားလည္သည္။ “သူတို႔ကိုေတာ႔ ဖမ္းလို႔မရဘူး ငါ့ညီရဆိုသည္႔ ေျဖ ရွင္းသံ” ကို ၾကားရသည္။ “မႏၱေလးမွာ ဘုရားသား၊ စစ္သား၊ ေက်ာင္းသား ဖမ္းလို႔မရတာ မင္းလဲသိမွာပါ” လည္း ေျပာသည္။ “မင္း မေက်နပ္ေတာ့ မင္းဘာလုပ္ခ်င္လဲ” ဆိုတာလဲ ပါလိုက္ေသးသည္။ ေဒါသထြက္လြန္းသျဖင္႔ “ထြက္ကြာ .. တစ္ေယာက္ခ်င္းထိုးမယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ သူတို႔မိုက္သလို က်ေနာ္မိုက္လုိ႔မျဖစ္။ က်ေနာ္႔ပိုက္ဆံျပန္ေပးသည္။ လုိင္စင္ယူထားလိုက္ၾကသည္။

စိတ္အေႏွာင္႔အယွက္ျဖင္႔ ဘုရားသြားဖူးၿပီး လမ္း ၃၀ ရိွ ယာဥ္ထိန္းရဲ ရံုးခ်ဳပ္ကို က်ေနာ္ေရာက္ေတာ႔ ခုနအဖြဲ႔မွ ႏွစ္ေယာက္ေရာက္ေနၿပီ။ ေအးျမၾကည္လင္ေသာ မဟာျမတ္မုနိ ဘုရားႀကီး၏ အရိပ္အာ၀ါသေအာက္မွျပန္လာေသာက်ေနာ္သည္ မခံမရပ္ႏိုင္စိတ္မ်ားျဖင္႔ တာ၀န္ မွဴးရံုးခန္းသို႔ က်ေနာ္၀င္သြားသည္။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ဆက္ဆံသူမ်ားလဲရိွသည္။ ဘာလာေၾကာင္ေနတာလဲဆိုသည့္ အၾကည့္ျဖင္႔ ၾကည့္ ေနၾကသူမ်ားလဲရိွသည္။ အံ့ၾသတၾကီးၾကည့္သူမ်ားလဲပါသည္။ မ်က္လံုးေတြ အမ်ားႀကီး အလယ္မွာ က်ေနာ္႔ ေဒါသေတြကိ ု ယဥ္ယဥ္ေက်း ေက်း ေဖာက္ခြဲသည္။ က်ေနာ္မွားတာ လက္ခံတယ္။ က်ေနာ့္ကို ဒဏ္ရိုက္တာ လက္ခံတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဥပေဒက သူ႔တမ်ိဳး၊ ငါ့တမ်ိဳး မျဖစ္ သင့္ဘူး။ ေနာက္ က်ေနာ့္ကိုဖမ္းတဲ့ရဲက ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးျပဳတ္နဲ႔ဖမ္းတာ။ ျမန္မာလူမ်ိဳး က်ေနာ္နားလည္ေပးႏိုင္ေပမယ္႔ ႏိုင္ငံျခားသား ေတြနဲ႔ဆို ရွက္စရာေကာင္းတယ္။ အရက္ေသာက္ေနတဲ႔ ရဲေတြက စည္းကမ္းေဖာက္တဲ႔ လူကို ဥပေဒစကားေတြ ေျပာတာ ရီစရာေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္လိုအရပ္သားကို လမ္းေျပာင္းျပန္ေမာင္းလို႔ဖမ္းရင္ အဲဒီလမ္းေျပာင္းျပန္ေမာင္းတဲ့အရာရိွကိုေကာ ဘာလို႔မဖမ္းသလဲ ေမးခြန္းေတြ ေမးသည္။ ဘယ္သူမွ ေရေရရာရာ မေျဖႏိုင္ၾက။ ေအးပါ ညီေလးရာ။ ဒီလိုပါဘဲကြာဆိုသည့္အေျဖေတြ ေပးၾကသည္။ ရင္ဘတ္မွ ကိုယ္ပိုင္ အမွတ္မ်ားကို က်ေနာ့္ကို ေမးသည္။ က်ေနာ္႔ကို မေက်နပ္ ဘာလုပ္ခ်င္သလဲဆိုသည့္ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္း လူမိုက္တစ္ေယာက္နံပါတ္ကလြဲၿပီး က်န္တဲ့သူနံပါတ္မ်ားကို က်ေနာ္မေျပာျပလိုက္။ သူတို႔ အေရးယူပါမယ္။ ညီေလးလိုင္စင္လဲ ျပန္ယူသြားပါ။ ဒဏ္ေၾကးလဲ မေဆာင္ပါနဲ႔ ဆိုတာကို က်ေနာ္လက္မခံခဲ႔ေတာ႔။ ပိုက္ဆံအတြက္ က်ေနာ္ကက္ကက္လန္ရန္လာေတြ႔ေနတယ္ဟု ထင္သြားမည္စိုးသည္။ တရားမွ်တ ျခင္းအတြက္ ႏႈတ္သီးေကာင္း လွ်ာပါး က်ေနာ္ရန္ေတြ႔ျခင္းျဖစ္သည္။

က်ေနာ္မွားတာ က်ေနာ္ဒဏ္ေၾကးေပးမယ္။ အေရးယူတာ အေရးမယူတာ ဒီက ခင္ဗ်ားတို႔ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းေတြအလုပ္ဆိုၿပီး လွ်ာထပ္ရွည္ ေပးခဲ႔သည္။ တာ၀န္မွဴးစားပြဲေရွ႕ ထီးထီးရပ္ၿပီးေျပာေနရာမွ က်ေနာ္ျပန္ထြက္လာေတာ့ တိတ္ဆိတ္က်န္ရစ္ခဲ႔သည္။ မခိုင္မာေသာ ဥပေဒ၏ အမွန္တရားအတြက္ သူတို႔ေကာ က်ေနာ္ပါ အရုပ္ဆိုးေသာေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္သြားခဲ႔သည္။

အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ဆိုင္ကယ္စီး အုပ္ထုပ္မေဆာင္းဘဲ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္၊ ေမာင္းခ်င္တိုင္း ေမာင္းေနေသာသူမ်ားလဲ ေတြ႔ရသည္။ မႏၱေလး ေနပူပူမွာ လက္ဘက္ရည္ပူပူေသာက္ရင္း က်ေနာ္စဥ္းစားေနမိသည္။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ကိုယ္႔တာ၀န္ကုိယ္ယူရေသာ စနစ္။ ပညာေရး အားေကာင္းမွ ဒီမိုကေရစီစနစ္အားေကာင္းမယ္ ထင္သည္။ သူ႔တစ္မ်ိဳး၊ ငါ႔တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနေသာ ဥပေဒမ်ားႏွင္႔ က်ေနာ္႔ ေရွ႕က စည္းကမ္းမရိွ ျဖတ္ေမာင္းေနၾကေသာ မ်ိဳးဆက္သစ္ မႏၱေလးသူ၊ မႏၱေလးသားမ်ားကို ဘယ္လို ထိမ္းလို႔ရမွာလဲ။ ဘယ္သူကေရာ ဥပေဒကို ေလးစားႏိုင္မွာလဲ။ ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြ စည္းကမ္းေကာင္းဖို႔က ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း လုပ္ယူလို႔ရႏိုင္ေသာကိစၥမဟုတ္ဟု ထင္သည္။ ပညာေရး ေကာင္းေကာင္း၊ ဥပေဒ၊ စမ္းကမ္း၊ ကာလနား ခိုင္ခိုင္မာမာျဖင့္ ေလ့က်င့္ေပးရမည္႔ ကိစၥ ျဖစ္မည္။

“ဒီမိုကေရစီဆိုတာ လမ္းေပၚ စပါးတက္လွမ္းေနတာ မဟုတ္ဘူး” ဆိုသည့္ အနစ္နာခံ၊ ကိုယ္က်ိဳးမဖက္သည္႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စကားကို က်ေနာ္ လက္ခံသည္။ လိုက္နာဖုိ႔ ၾကိဳးစားသင္႔သည္ဆိုတာ နားလည္ခံစားမိသည္။ အခုေတာ့ “ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဒါလား။ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္မေဆာင္းတဲ႔ စည္းကမ္းမလိုက္နာတဲ့ လူေတြနဲ႔ NLD နဲ႔ ကိုက္ပါ႔ကြာ။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ လမ္းေပၚ ထမိန္တက္လွမ္းတာလား” … အရက္ေသာက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ဥပေဒစကားမ်ားလာေျပာသည္႔ ယာဥ္ထိန္းရဲေတြ ျပန္ေတြ႔ရသလို ခံစားမိသည္။ အပြင္႔ေတြႏွင့္လူကို မဖမ္းရဲဘဲ က်ေနာ္လို သာ မန္ျပည္သူကို စကားအၾကီးၾကီးေတြေျပာေနေသာ သူမ်ားကို ျပန္ေတြ႔ရသလိုမ်ိဳး။ မေက်နပ္ေတာ႔ ဘာလုပ္ခ်င္လဲဆိုသည့္ရဲမ်ားကို ရြံ႕သလို အႏွီမွတ္ခ်က္ေပးသူမ်ားကို ရြံမိသည္။

မႏၱေလးသူ၊ မႏၱေလးသားမ်ား ဆိုင္ကယ္စီးသည့္ေနရာမွာ စည္းကမ္းနည္းတာ ဟုတ္ပါလိမ္႔မည္။ စည္းကမ္းနည္းတယ္ဆိုတာ ပညာနည္း လို႔မဟုတ္လား။ ပညာနည္းေအာင္ ဘယ္သူေတြက လုပ္ထားခဲ႔ၾကသလဲ။ ျပည္သူျပည္သားေတြ ပညာနည္းေအာင္ ဘယ္သူေတြက ပစ္ ထားခဲ႔ၾကသလဲ။ အဂၤလိပ္ေတြက ကြၽန္သေဘာက္ေတြလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ပညာေကာင္းေကာင္းသင္မေပးခဲ့၊ က်ေနာ္တို႔ အစိုးရအဆက္ဆက္က ျပည္သူျပည္သားေတြ ပညာေရးထက္ အာဏာေရးက ပိုအေရးၾကီးခဲ႔ၾကသည္။

အႏွစ္ႏွစ္ အလလ မျပဳမျပင္ဘဲထားခဲ႔ေသာ အိမ္အိုၾကီးတစ္လံုးကို ျပန္ျပင္ဖို႔ဆိုလွ်င္ မုိးေတြ ယုိုခ်င္တုိင္း ယိုေနေသာ ေခါင္ကို အရင္အုပ္ရမည္။ အမိုးေတြ ျပန္မုိးရမည္။ ေနာက္မွ ၾကမ္းခင္းေဆြးေနတာ၊ ထရံေတြ ေပါက္ေနတာ လဲရမည္။ ေခါင္မလံုတာကို မျမင္ႏိုင္ဘဲ ၾကမ္းခင္းက ျပည္သူေတြ ေဆြးျမည့္ေနတာကို လက္ညိွဳးထိုးခ်င္ၾကေသာသူမ်ားကို က်ေနာ္အံ့ၾသမိသည္။ ခင္ဗ်ားတို႔အသိုင္းအ၀ိုင္းဘဲ ဥပေဒလိုက္နာ ေအာင္ အရင္လုပ္ပါအံုးဟု ျပည္သူက အစိုးရ လက္ညိွဳးထိုး၊ အစိုးရက ျပည္သူ လက္ညိွဳးထိုး သံသရာလည္ေနေသာ ၀မ္းနည္းစရာအလုပ္ကိုဘဲ လုပ္ရမည္လား မသိေတာ႔။

ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေဒၚစုကို ၾကိဳဆိုၾကေသာ မန္းသားမ်ား၏ ဓာတ္ပံုမ်ားကိုၾကည္႔ကာ က်ေနာ့္ မန္းဌာနီကိုျပန္ခ်င္စိတ္ေတြ အလြန္အက်ဴး ျဖစ္လာသည္။ အဲဒီ ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္က မႏၱေလးကို က်ေနာ္ စိတ္နာသြားခဲ႔ဟန္တူသည္။ “မႏၱေလးမွာ ႀကီးတဲ႔ေကာင္ လမ္းေျပာင္း ျပန္စီးမိလို႔ အဖမ္ခံရတယ္ေဟ႔” ဆိုသည့္ သူငယ္ခ်င္း၏မွတ္ခ်က္ကို က်ေနာ္ မခံမရပ္ႏိုင္စြာထားၿပီး ထြက္ေျပးခဲ႔သည္။ အခုေတာ႔ က်ေနာ္ စိတ္ေကာက္ထားခဲ႔ေသာ ဖီးနစ္ၿမိဳ႕ၾကီးသည္ အားနည္းသူဘက္မွရပ္ကာ အမွန္တရားအတြက္ တာ၀န္ေက်ခဲ႔ၿပီျဖစ္သည္။ က်ေနာ္႔ ၿမိဳ႕ၾကီးကို ဂုဏ္ျပဳဖုိ႔၊ အေလးျပဳဖို႔ ျပန္အံုးမွျဖစ္မည္။ လမ္းေျပာင္းျပန္ထပ္သြားမိလို႔ ဖမ္းမယ္ဆိုလွ်င္လဲ အဆင္႔အတန္းရိွေသာရဲမ်ား၏ တန္းတူညီမွ် ဥပေဒျဖင့္ အေရးယူမႈကို ေမွ်ာ္လင္႔လို႔ရေကာင္းပါရဲ႕။ ကိုခင္ေမာင္ျမင္႔လို တရားဥပေဒကို အေကာင္းဆံုးထိန္းေက်ာင္းႏိုင္ေသာရဲေတြႏွင္႔ ေတြ႕ရတန္ေကာင္းပါရဲ႕။ က်န္းမာ ခ်မ္းသာပါေစ ကိုခင္ေမာင္ျမင္႔။

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ