>
ခ်ဳိတူးေဇာ္နဲ႔စကားလက္ဆုံ (၃)
မိုးမခ၊ ေအာက္တိုဘာ ၂၇၊၂၀၁၁
ေမး။ ။ရုုပ္ရွင္ရိုုက္ေနတဲ့ ဒါရိုုက္တာတဦးအေနနဲ႔ ဘာေတြ အားထုုတ္ခ့ဲသလဲ။
ေျဖ။ ။ ဒါ႐ိုက္တာတေယာက္အေနနဲ႕က်ေနာ္စဥ္ဆက္မျပတ္အားထုတ္ခဲ့တာ ၂ ပိုင္း႐ွိပါတယ္။ ပထမ ၁ ပိုင္းကျမန္မာျပည္ရဲ႕ေနရာအႏွံ႕အျပားမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ မတရားမႈေတြ၊ မမွ်တမႈေတြကိုအႏုပညာနဲ႕တင္ျပဖို႕၊ ေနာက္တပိုင္းကေတာ့ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုးအဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရလို႕ အဘက္ဘက္က ပ်က္စီးသြားရတဲ့ က်ေနာ္တို႔တန္ဖုိးကိုျပန္လည္တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို႕။
ေမး။။ ၉၂၊ ၉၃ တုုန္းက ခင္ဗ်ားလုုပ္ႏိုုင္ခဲ့တဲ့ စတုုတၳႏွစ္ျမိဳ့ျပေက်ာင္းသူဇာတ္ကားလိုုမ်ဴိးေတြ ျပန္ရိုုက္ႏိုုင္လိမ့္မယ္လိုု႔ ခင္ဗ်ားကေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့တာေပါ့။ အထင္နဲ႔ အျမင္ ဘာကြာသလဲ။
ေျဖ။ ။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ၉ ႏွစ္တိတိေက်ာခိုင္းၿပီးထြက္လာခဲ့တဲ့ ဗီဒီယိုဒါ႐ုိက္တာအလုပ္ကိုျပန္လုပ္ေတာ့တိုင္းျပည္ႀကီးဟာ ၈၈ ကာလနဲ႔ အပံုႀကီးကြာျခားသြားခဲ့ၿပီ။ ေနရာတိုင္းမွာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူေတြ၊အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈေတြ၊ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္ျပားမႈေတြ …။ ဒါေတြကိုၾကည့္ၿပီးရန္သူကိုဘယ္လိုတိုက္ရပါ့ဆိုတာထက္ ကိုယ့္တပ္ကိုကိုယ္ ဘယ္လိုစုစည္းရပါ့လို႕ခံစားမိတဲ့ စစ္သည္တေယာက္လို နာက်င္မိတယ္။
ေမး။။ ၂၀၀၆ မွာ ျပန္ရိုုက္တဲ့ဇာတ္ကားက ဘာလဲ။ ခင္ဗ်ားကိုုယ္တိုုင္က ရင္ေကာ့ေခါင္းေမာ့ျပီး အႏုုပညာေတြ ျပန္ဖန္တီး ထုုတ္လုုပ္ႏုုိင္ခဲ့သလား။
ေျဖ။ ။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္က စၿပီးကားျပန္႐ုိက္တဲ့အခါမွာဆရာၿငိမ္းေက်ာ္ရဲ႕၀တၳဳမ်ိဳးေတြ၊ သံသရာစက္၀န္းတေနရာရာလို ဇာတ္ကားမ်ိဳးေတြကိုႀကိဳးစားၿပီး႐ိုက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္က်ေနာ္တို႔ တန္ဖိုးမထားတတ္ရင္ အာဏာ႐ွင္စနစ္သာမက ႏုိင္ငံတကာမွာ၊ လူမ်ိဳးတိုင္းဆီမွာက်ေနာ္တိုု႔ကိုုယ္တိုုင္ အႏွိမ္ခံရမယ္။ ဒါဟာပိုဆိုးတယ္။ ေနရာတိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔လူမ်ိဳးေတြဟာကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းမသိေအာင္ က်ဆင္းသြားခဲ့ၾကတယ္။အခ်င္းခ်င္းလည္း တန္ဖိုးမထားၾကေတာ့ဘူး။ ဘတ္စ္ကားစပယ္ယာကလူေတြကို ေအာ္ဟစ္ဆဲဆို ေနတယ္။ တကၠစီဒ႐ိုင္ဘာက ကားငွားတဲ့လူကို အထင္ေသးဆက္ဆံတယ္။ လူတိုင္းကပိုက္ဆံဆိုတာနဲ႔ပဲ တန္ဖုိးျဖတ္ၾကတယ္။ ပညာတတ္ဆိုတာတန္ဖိုးမဲ့ေအာင္ပညာေရးစနစ္ကနိမ့္ပါးသည္ထက္နိမ့္ပါး၊ လာတယ္။
ေမး။။ အဲဒါေတြကိုု ရုုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ျပန္ျပီး ထင္ဟတ္ႏိုုင္ရဲ့လား။ ခင္ဗ်ားဘာေတြထင္ဟတ္ျပီး ျပႏိုုင္သလဲ။
ေျဖ။ ။အရင္က အရက္ေသာက္တာကို႐ွက္စရာေၾကာက္စရာလို႕ သေဘာထားတဲ့လူမ်ိဳးေတြ၊ အရင္က အင္မတန္မွအ႐ွက္အေၾကာက္ႀကီးခဲ့တဲ့လူမ်ိဳးေတြေလ။ အခုုဆိုု ပလက္ေဖါင္းအျပည့္ ဘီယာဆိုင္မွာမိန္းကေလး ေယာက်္ားေလးေတြ ညေနတိုင္းအျပည့္။ မိန္းကေလး ေယာက်္ားေလး အရြယ္ေရာက္႐ုပ္ကေလးသင့္တင့္တဲ့သူမွန္သမွ် “စပြန္ဆာ” ဆိုတဲ့စကားလံုးကို ေရလဲသံုးလုိ႔လက္ျဖန္႔ေနၾကတဲ့ ေခတ္။ အလဲအလွယ္ေတြ လုုပ္ေနၾကတဲ့ ေခတ္။ အဲဒီေခတ္ႀကီးကိုျမင္ေအာင္ျပန္ၿပီး ႐ွက္တတ္၊ ေၾကာက္တတ္လာေအာင္ က်ေနာ္ အႏုပညာသမားတေယာက္ အေနနဲ႕အားထုတ္ပါတယ္။
ေမး။။ ျမန္မာျပည္က ဆင္ဆာေတြ စိစစ္ေရးေတြကေကာ ခင္ဗ်ားတင္ျပတာေတြကိုု လက္ခံသလား၊ ခြင့္ျပဳလိုု႔လား။
ေျဖ။ ။ ဆင္ဆာအေနနဲ႔က်ေနာ္တင္ျပတာကို လက္ခံေအာင္ အႏုပညာေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး အားထုတ္ခဲ့တယ္။က်ေနာ္ ႏိုင္ငံေရးသမား မဟုတ္ဘူး။ အႏုပညာသမားပါ။ အႏုပညာသမားဆိုတာ ေခတ္အဆက္ဆက္သူျမင္တာကို ျမင္တဲ့အတိုင္း၊ ခံစားရတာကို ခံစားတဲ့အတိုင္း ေရးမွာ၊ ေျပာမွာ၊ ဖန္တီးမွာပဲလို႔ … ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း သူတုုိ႔ကိုု ေျပာျပတယ္။ အဲဒီ့အတြက္ ေ႐ွ႕ပိုင္းဇာတ္ကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လြတ္ခဲ့တယ္။
ေမး။။ က်ေနာ္တိုု႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုုယ္တိုုင္ ဗီဒီယိုုကားေတြရိုုက္ေနတဲ့ဒါရိုုက္တာထိုုင္ခုုံကေန ၀ုုန္းကနဲ ထရပ္ျပီး ေနျပည္ေတာ္ကိုု ေဒါသတၾကီးနဲ႔ကန္႔ကြက္ဖိုု႔ ထထြက္သြားတဲ့ အျပင္က ဘ၀ဇာတ္၀င္ခန္း အေျပာင္းအလဲကိုုေျပာျပေစခ်င္တယ္။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအၾကိဳကာလမွာ ခ်ဳိတူးေဇာ္တေယာက္ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ကိုု ပါတီႏိုုင္ငံေရးအလံတခုုအျဖစ္ အလြဲမသုုံးရေအာင္ ကန္႔ကြက္တဲ့လႈပ္ရွားမႈကိုု လုုပ္ခဲ့တယ္ေလ။ ဘယ္လိုုျဖစ္သြားရတုုန္း အႏုုပညာသမားၾကီး ရဲ့။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ္တို႔လုိလူမ်ိဳးေတြကို“ဘလက္ခ္လ္စ္”အေနနဲ႕ သတ္မွတ္ထားေပမယ့္ အတိုုင္းအတာတခုုအထိေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားေျပာသလိုုပါပဲ … ေနာက္ပိုင္းမွာ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္မီကာလတခုမွာ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္မယ့္ ပါတီေတြ မွတ္ပံုတင္ၾကေတာ့ပါတီတခုက ခြပ္ေဒါင္းအလံကို သံုးတာနဲ႔ ကန္႔ကြက္ဖို႔ အေရးေပၚလာေကာ။ သတင္းစာထဲမွာအလံနဲ႔ အမွတ္တံဆိပ္ကို ကန္႔ကြက္ႏိုင္ေၾကာင္း ေၾကညာထားေပမယ့္ ကန္႕ကြက္မယ့္သူဘယ္သူမွ မ႐ွိၾကေသးဘူး။ က်ေနာ္လည္းတျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ ဘယ္သူမ်ားကန္႕ကြက္မလဲလုိ႔။ ဟိုုလူ လုုပ္ႏိုုး၊ဒီလူ လုုပ္ႏိုုးေပါ့။ က်ေနာ္ကိုုယ္တိုုင္လည္း အဲသည္ ႏိုုးႏိုုးထဲမွာ ပါေနတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္ဆံုးေၾကညာထားတဲ့ကန္႔သတ္ရက္ကုန္ဖို႕ ၂ ရက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဘယ္သူမွ ကန္႔ကြက္မယ့္သူ ေပၚမလာဘူး။ ဒါနဲ႕ဒီကသူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔နဲ႔ က်ေနာ္တိုု႔ တာ၀န္ယူၿပီး ကန္႔ကြက္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒါ ၈၈ေနာက္ပိုင္းကာလ ပထမဆံုး ေ႐ွ႕ကိုျပန္ထြက္ခဲ့တာပဲ။
၂၀၀၇ေရႊ၀ါေရာင္မွာလည္း ေနာက္ကပဲ ေနခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ဖါသာ လုပ္သင့္တယ္ ထင္တာကို ေနာက္ကပဲလုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ၂၀၀၈ နာဂစ္မွာလည္း ကိုယ့္ဖါသာ ပိုက္ဆံ႐ွာ၊ ပိုက္ဆံစု ဆန္ေတြ၀ယ္၊ဆန္အိတ္ေတြလိုက္ပို႔ တာမ်ိဳးပဲ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဘာမွ လူလံုးမထြက္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ခုလုိ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး လုပ္ပစ္မယ္ဆိုေတာ့ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။အနီးမွာ႐ွိတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ကူညီေထာက္ပ့့ံမႈနဲ႕ ေနျပည္ေတာ္ထိသြားၿပီးကန္႕ကြက္စာ တင္ခဲ့တယ္။
ေမး။ ။ အဲသည္ ၂၀၁၀ေရြးေကာက္ပြဲအၾကိဳ ကာလေတြမွာ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ဘာေတြ အေကာင္းျမင္ျပီးဗီဒီယိုုရုုပ္ရွင္ေတြ ရိုုက္ခဲ့တာ ရွိသလဲ။
ေျဖ။ ။ အဲဒီက စၿပီး အာဏာပိုုင္ေတြကက်ေနာ့္ကိုု ဂ႐ုစိုက္စရာျဖစ္သြားခဲ့တယ္ ထင္တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ“စတုတၳႏွစ္ၿမိဳ႕ျပေက်ာင္းသူ” နဲ႕ခ်ိတ္ဆက္တင္ျပထားတဲ့ “လြမ္းစိမ့္” ကို ႐ုိက္ၿပီးေနၿပီ။“လြမ္းစိမ့္”ကို ေရြးေကာက္ပြဲအကာအကြယ္နဲ႕ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေပါင္းစည္းေရးဆိုတဲ့ နိဂံုးနဲ႕ ႐ိုက္ခဲ့တယ္။
ေမး။ ။ က်ေနာ္တိုု႔အေနနဲ႔ေျပာရရင္ အဲသည္တုုန္းက စစ္အစုုိးရဖက္က ၈၈ အေရးေတာ္ပုုံကိုု နင္းေျခ ေစာ္ကားဖ်က္ဆီးထားတဲ့ ၀ါဒျဖန္႔ရုုပ္ရွင္ေတြ၊ ဗီဒီယိုုေတြ ရိုုက္ေန ထုုတ္ေနျပသေနတယ္လိုု႔ပဲ မွတ္မိတယ္။ ခင္ဗ်ားရုုပ္ရွင္အေၾကာင္း အသံေတာင္ မၾကားခဲ့ရပါဘူး။
ေျဖ။ ။ ဟုုတ္တယ္။ အျမဲတမ္းမွာစစ္အစုုိးရနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြဟာ ၈၈ အေရးေတာ္ပုုံကိုု မင္းမဲ့စရိုုက္ေတြ၊ လူဆိုုးလူသြမ္း၊ လူရမ္းကားေတြရဲ့ လုုပ္ရပ္ေတြ၊ ဆူပူလႈံေဆာ္ အၾကမ္းဖက္တာေတြအျဖစ္ အျမဲတမ္းသရုုပ္ေဖာ္တယ္။ အဲသည္လိုု ကားေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ နံမယ္တပ္ျပီး မေျပာခ်င္ဘူး။ျမန္မာတျပည္လုုံး သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္က “လြမ္းစိမ့္”ကုုိ ရိုုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အစိုးရက သူတုိ႔လူေတြ (နံမယ္တပ္ေျပာမယ္ဗ်ာ၊ မေျပာလိုု႔ရွိရင္သူႏိုုးႏိုုး ငါႏိုုးႏိုုးနဲ႔ ဟိုုလိုုလိုု ဒီလိုုလိုု လူေတြခ်ည္းပဲမိုု႔လိုု႔)စင္ေရာ္ေမာင္ေမာင္တို႕၊ တင္သန္းဦးတို႕၊ ေ၀မိႈင္းညိဳတို႕ ဒါ႐ိုက္တာေတြနဲ႕ ႏွစ္စဥ္၀ါဒျဖန္႔႐ုိက္ေနတဲ့၊ ႐ုိက္ခဲ့တဲ့ ၈၈ ကို လူဆိုးလူသြမ္း လူရမ္းကားေတြကဆူပူေအာင္လုပ္ခဲ့တာဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားေတြကို ေခ်ဖ်က္ဖို႔ က်ေနာ္ရုပ္ရွင္ရိုုက္တယ္။
၈၈ ဆိုတာတကယ့္ကို စာေပအႏုပညာအလုပ္ေတြကို ေ႐ွ႕တန္းကလုပ္ခဲ့တဲ့တကယ့္ကိုတိုင္းျပည္ကိုခ်စ္တဲ့၊ တကယ့္ကို ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးျမင့္မားတဲ့ လူငယ္ေလးေတြကေက်ာင္းသားေလးေတြက တိုုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေတြ ဘ၀ေတြ စြန္႔ျပီးလုပ္ခဲ့တာဆိုတာကိုျပဖို႔ က်ေနာ္ “လႊမ္းစိမ့္” ကိုု ႐ိုက္ခဲ့တာ။ က်ေနာ္ ဇာတ္ကား ျပသခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး။၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲလိုု ကာလမွာ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆိုုတဲ့ေပါင္းစည္းေရးဆိုုတဲ့ နိဂုုံးနဲ႔ ရုုပ္ရွင္အႏုုပညာတခုု ဖန္တီးထုုတ္လုုပ္ခြင့္၊ျပသခြင့္မရဘူး။ အပိတ္ခံခဲ့ရတယ္။ ခင္ဗ်ားတိုု႔ ဘာအသံၾကားမွာလဲ။
ေမး။။ ခင္ဗ်ားက ဒီေလာက္ ျပဴးျပဲေနတဲ့ ဆင္ဆာဘုုတ္ေတြ စိစစ္ေရးေတြေအာက္မွာ ဘယ္လိုုမ်ဴိးရိုုက္ခဲ့တာလဲ။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ့္ဇာတ္ကားက (ဗီဒီယိုု) က၈၇၊ ၈၈ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ က်ေနာ္တိုု႔ အာရ္အိုုင္တီေက်ာင္းၾကီးကိုု ေနာက္ခံထားတယ္။၈၇မွာ ၇၅က်ပ္တန္ေငြေတြ အသိမ္းခံရတာေတြ ပါတယ္။ ၈၈ အေၾကာင္းပါတယ္။ အဲဒီကားမွာအဲဒီေခတ္တကၠသိုလ္နဲ႕ အဲဒီေခတ္က တကၠသိုလ္ရဲ႕ စာေပ အႏုပညာလႈပ္႐ွားမႈေတြကို အဓိကထားတင္ျပထားခဲ့တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ေက်ာ္ က ခင္ဗ်ားတုုိ႔ က်ေနာ္တိုု႔ေတြ၊ ညီအကိုုေမာင္ႏွမေတြ လြယ္အိတ္ေလးေတြ လြယ္ျပီး တကၠသိုုလ္ပရ၀ုုဏ္ထဲမွာ သြားလာေနတာေတြျပန္ျမင္ေယာင္ျပီး ျပထားတယ္။
ေမး။။ အဲဒါက ေနာက္ဆုုံးက်ေတာ့လည္း ျပခြင့္မရဘူးဆိုုတဲ့ သေဘာေပါ့။
ေျဖ။ ။ အဲသလိုု ေျပာရမွာပဲ။ အဲဒီဇာတ္ကားကိုပထမျပင္ဆင္ခ်က္ ၁၈ ခ်က္နဲ႕ ျပင္ဆင္ခုိင္းခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႕ကအဲဒီျပင္ဆင္ခ်က္ေတြကို ျငင္းဆန္ၿပီး ျပန္လည္ထုေခ်တဲ့စာတေစာင္တင္ခဲ့တယ္။ ျပင္ဆင္ခ်က္ေတြအတိုင္းပဲျပင္ဆင္ပါ၊ လံုး၀ ထုေခ်ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့ စာ အေၾကာင္းျပန္ခဲ့သလုိ၊ အဲဒီလိုထုေခ်တဲ့အတြက္ ပိုဆိုးမယ္လို႕ ဆင္ဆာညႊန္ၾကားေရးမွဴးကိုယ္တိုင္က ပ႐ိုဂ်ဴဆာကိုေခၚေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့လြမ္းစိမ့္ကို “ဆိုင္းငံ့” ဆိုတဲ့ စာ တေၾကာင္းနဲ႕ပိတ္ထားလိုက္တာ. . ခုခ်ိန္ထိပါပဲ။
ေမး။ ။ အင္း … အဲသည္အခ်ိန္ ေခတ္ျပိဳင္ကာလမွာ က်ေနာ္တိုု႔ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုုတာ ခင္ဗ်ားကိုု ေျပာျပမွ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ဒါရိုုက္တာတင္သန္းဦးရဲ့ “အရုုဏ္ဦးမွာဖူးသည့္ၾကာ” ကိုု ကန္႔ကြက္တဲ့အေနနဲ႔အဲသည္ဇာတ္၀င္ခန္းေတြရိုုက္ခဲ့တဲ့ သရုုပ္ေဆာင္တဦးနဲ႔ သူ႔အေပါင္းအပါေတြ အေမရိကန္ကိုလာေဖ်ာ္ေျဖၾကေတာ့ အေမရိကန္ေရာက္ ျမန္မာ့အေရးတက္ၾကြလႈပ္ရွားသူုုေတြကကန္႔ကြက္ခဲ့တယ္။ ဆႏၵျပဆန္႔က်င္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုုံးမွာေတာ့ သူတိုု႔ေတြကိုုအေမရိကန္အစုုိးရက ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပးခဲ့ရတယ္။ အေမရိကန္ေရာက္ျမန္မာကြန္ျမဴနီတီအမ်ားစုအေနနဲ႔ စစ္အစုုိးရေနာက္လိုုက္ အႏုုပညာသမားဆိုုသူေတြကိုု“အနီကပ္” ျပႏိုုင္ခဲ့တယ္ ဆိုုၾကပါဆိုုဗ်ာ။ တိုုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာတခုေပါ့ေလ။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ္ ၾကားေတာ့ ၾကားလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာကေတာ့အဲသည္လိုမ်ဴိး သတင္းကိုေတာင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မၾကားရတဲ့ အျဖစ္ပါဗ်ာ။
ေမး။။ ဒါဆိုုရင္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကာလမွာ ၈၈ရဲ့ သမိုုင္းအမွန္ကိုု အႏုုပညာနဲ႔ရင္ဆိုုင္ ထုုတ္ေဖာ္ဖိုု႔ ၾကိဳးစားခဲ့တာေတာင္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ ခုုထိလည္းဆိုုင္းငံ့ဆိုုျပီး ပိတ္ထားတယ္ ဆိုုေတာ့ က်ေနာ္တိုု႔ ျမန္မာျပည္မွာ ၂၀၁၀ေရြးေကာက္ပြဲအလြန္ကာလမွာလည္း ႏိုုင္ငံေရးပြင့္လင္းမႈေတြ ေျပာဖိုု႔ ထားဦး၊ခင္ဗ်ားရဲ့ အႏုုပညာပြင့္လင္းမႈေတြေတာင္ မျမင္ရေသးဘူးလိုု႔ ေျပာရင္ ရမလား။
ေျဖ။ ။ အဲဒါေတာ့ ခင္ဗ်ားေျပာတာပဲ။က်ေနာ္ကေတာ့ “ဆိုုင္းငံ့” ဆိုုတဲ့ စာတေၾကာင္းနဲ႔ အခုု ျမင္တဲ့အတိုုင္းပဲေလ။
ေမး။ ။ ခင္ဗ်ားအခုေျပာေနတာေတြကို မယုံဘူးဗ်ာ။က်ေနာ္က အဲသလိုေျပာမယ္။ ဘာမဟုတ္တဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ တကၠသိုလ္ေနာက္ခံအခ်စ္ဇာတ္ကားတကားကို အစုိးရတရပ္ရဲ့ ဆင္ဆာဘုတ္က “ႏိုင္ငံေရးေတြပါေနတယ္”ဆိုျပီး “ဆိုင္းငံ့” လုပ္ျပီး ျပသခြင့္ပိတ္လိုက္တယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။မယုံဘူး။ ခင္ဗ်ား ေလ်ာက္ေျပာေနတာပဲလို႔ က်ေနာ္က ေျပာမယ္။ ခင္ဗ်ားလက္ထဲမွာ အဲသည္ အစုိးရရဲ့ဆင္ဆာဘုတ္က ျပင္ဆင္ခိုင္းတဲ့စာကို ပရိသတ္ၾကီးကို တိုက္ရိုက္ခ်ျပလို႔ မရဘူးလား။က်ေနာ္တို႔အားလုံး ရုပ္ရွင္မၾကည့္ရရင္ေနပါ။ စစ္အစုိးရဆင္ဆာလူၾကီးေတြရဲ့ စာကိုေတာ့ၾကည့္ခြင့္မေပးႏိုင္ဘူးလား။
ေျဖ။ ။ရပါတယ္။ က်ေနာ္ရ့ဲ “လြမ္းစိမ့္” ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားအေခြနဲ႔ အတူ တြဲသိမ္းထားတဲ့ စာဒီမွာ ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ္ ထုတ္ျပလိုက္မယ္။ ၾကည့္ပါ။
(ခ်ဳိတူးေဇာ္၏ လြမ္းစိမ့္ကားကို ျမန္မာအစုိးရ ဗီဒီယိုဆင္ဆာအဖြဲ႔က အခ်က္ ၁၈ ခ်က္ႏွင့္ ျပင္ဆင္မႈျပဳရန္ တားျမစ္သည့္ စာ)
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
