(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၆၊ ၂၀၁၈
သံဃာ့ဒါန ဆြမ္းေလာင္းဓမၼာ႐ုံ။
ရန္ကုန္- မႏၱေလး ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းမႀကီးေဘးတြင္ရွိၿပီး ၿမိဳ႕ကေလး၏ အခ်က္အခ်ာက်ေသာ စည္ပင္သာယာေစ်းႏွင့္ လည္းနီးသျဖင့္ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ဟု ဆိုႏုိင္သည့္ေနရာျဖစ္သည္။ ဤဆြမ္းေလာင္းဓမၼာ႐ုံတြင္ သံဃာ့ဒါနဆြမ္းေလာင္းအသင္းမွ ေန႔စဥ္ၿမိဳ႕ေပၚဘုန္းႀကီးေက်ာင္း (၂၆) ေက်ာင္းရွိ သံဃာအပါး (၆၀၀) ေက်ာ္တို႔အား အ႐ုဏ္ဆြမ္းေလာင္းလွဴေပးေနသျဖင့္ကုသိုလ္ေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ မုဒိတာပြားၾကရေလရာ ၿမိဳ႕ဂုဏ္က်က္သေရကိုေဆာင္သည့္ေနရာေလးဟုဆုိလွ်င္လည္း မွား မည္မဟုတ္ေပ။ အပတ္စဥ္ တနဂၤေႏြေန႔မွလြဲ၍ ေန႔စဥ္နံနက္တိုင္း ဤဓမၼာ႐ုံေလးတြင္ လူစည္ကားေလ့ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ဆြမ္းေလာင္းျခင္းကိစၥေၾကာင့္ လူစည္ကားေနျခင္းက မဟုတ္ေပ။ ဆြမ္းေလာင္းလွဴျခင္းကိစၥမွာ ေန႔စဥ္အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္ မနက္ ေလးနာရီခြဲမွစတင္ၿပီး နံနက္ ၅ နာရီခြဲ ေျခာက္နာရီခန္႔အတြင္း ၿပီးျပတ္သည္။ ဆြမ္းေလာင္းၿပီးခ်ိန္တြင္ အသင္းမွ ေဝယ်ာဝစၥျပဳလုပ္သူမ်ား အလွဴ႕ရွင္မ်ားႏွင့္ အက်ဳိးေဆာင္မ်ားမွာ အိမ္ျပန္အနားယူၾကေသာေၾကာင့္ ဓမၼာ႐ုံအတြင္း လူရွင္း သြားေလ့ရွိၿပီး နံနက္ရွစ္နာရီေက်ာ္သည္နွင့္ လူမ်ားတဖြဲဖြဲျပန္လည္ေရာက္ရွိလာကာ မြန္းတည့္ခ်ိန္အထိ စည္ကားေလ့ရွိ သည္။ ထိုသူမ်ားတြင္ ဆြမ္းေလာင္းအသင္းမွတာဝန္ရွိသူအခ်ိဳ႕နွင့္ က်န္လူအမ်ားစုမွာ လုပ္သက္ပင္စင္ သက္ျပည့္ပင္စင္ စသည္ျဖင့္ တာဝန္မွွအနားယူထားၿပီးျဖစ္ေသာ အသက္အရြယ္ႀကီးသူ အၿငိမ္းစားဝန္ထမ္းေဟာင္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။
အၿငိမ္းစားယူၿပီးသူတို႔ၾကံဳေတြ႔ရတတ္ေသာထံုးစံအတိုင္း သြားေနက် မိမိတု႔ိ႐ုံးဌာနမ်ားသို႔လည္း သြားရန္မရွိေတာ့သလို အိမ္ တြင္လည္း လုပ္စရာထူးထူးေထြေထြမရွိေသာအခါ ေယာင္ခ်ာခ်ာႏွင့္ ပ်င္းရိၿပီး အထီးက်န္ဆန္လာၾကသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ စိတ္ ဓာတ္ေပ်ာ့သူမ်ားဆိုလွ်င္ မိမိတို႔ကိုယ္ကို မိမိတို႔ အသံုးမဝင္ေတာ့ေသာ၊ ဘာမွ်အရာမဝင္ေတာ့ေသာသူမ်ားအျဖစ္ အား ငယ္စိတ္ဝင္ကာ အိမ္ထဲမွ အိမ့္အျပင္မထြက္ေတာ့ဘဲ စိတ္က်ေရာဂါကဲ႔သို႔ပင္ ျဖစ္လာတတ္ၾကသည္။ ထိုသို႔ ပင္စင္နာ မက်လို သူတို႔က မိမိတို႔ကဲ့သို႔ သက္တူရြယ္တူ ဘဝတူမ်ား အားစကားေျပာေဖၚရွာၿပီး ဘဝကိုၿငီးေေငြ႕ဖြယ္မျဖစ္ေအာင္ ဖန္ တီးေနထိုင္တတ္္ၾကသည္။ ဤၿမိဳ႕ကေလးမွ ပင္စင္စားအမ်ားစုကမူ ဘာသာေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ လူမႈေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ား တြင္ တတ္္ႏုိင္သည့္ဘက္မွ ပါဝင္အားျဖည့္ေဆာင္ရြက္ရင္း ဤဓမၼာ႐ုံတြင္ စုရပ္သဖြယ္ျပဳကာ အေစာင့္တာဝန္ယူထားေသာဦးေက်ာ္တင့္တည္ေပးသည့္ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးႏွင့္ စကားဝိုင္းဖြဲ႕ေလ့ရိွၾကသည္။ နံနက္စာအျဖစ္ လၻက္ရည္ မုန္႔ စသည္ သံုး ေဆာင္လိုသူမ်ားအတြက္လည္း ဓမၼာ႐ုံ၏ေတာင္ဘက္ကပ္လွ်က္ေနရာတြင္ လၻက္ရည္ဆိုင္ရိွေနေသာေၾကာင့္ အဆင္္ေျပ လွသည္။ ဤပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား စပ္မိစပ္ရာ အမ်ားဆံုးေျပာျဖစ္ၾကသည့္စကားမ်ားက ေန႔စဥ္ဖတ္ေနၾကရေသာ သတင္းစာႏွင့္ ဂ်ာနယ္မ်ားပါသတင္းထူးမ်ားအေၾကာင္း မိမိတို႔ၾကံဳေတြ႕ခဲ႔ရသည့္ ႒ာနဆိုင္ရာလုပ္ငန္းမ်ားအေၾကာင္း ယခင္ ယခု ကြာျခားမႈ စနစ္မ်ားအေၾကာင္း ေငြေၾကးတန္ဖိုးႏွင့္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ားအေၾကာင္း၊ ဝန္ထမ္းလစာ ပင္စင္လစာ တိုးသင့္သည့္အေၾကာင္း ႏွင့္ တစ္ခါတစ္ရံ သူတို႔ႏွင့္ အနည္းငယ္စိမ္းေနသည့္ ေဖ႔စ္ဘုတ္၊ အင္တာနက္စသည့္အေၾကာင္းမ်ားသာျဖစ္သည္။ အမွန္ ဆိုရလွ်င္ ဘာသာေရးအေၾကာင္း တရားဓမၼအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကသည္က အလြန္နည္းပါးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အေၾကာင္း အရာတစ္ခုကို အေျခအတင္ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကရင္း အခ်င္းခ်င္းျငင္းခံုၾကသည္မ်ားလည္း ရွိသည္။
သူတို႔အေၾကာင္းသိေနၾကေသာ လူငယ္အခ်ဳိ႕ကလည္း သူတို႔စကားဝိုင္းကို အပ်င္းလည္းေျပ ဗဟုသုတလည္းရရန္ လာ ေရာက္နားေထာင္ၾကသည္မ်ားရွိသည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ဤဓမၼာ႐ုံစကားဝိုင္းေလးမွာ ၿမိဳ႕ကေလး၏ ခ်စ္စရာပံုရိပ္မ်ားထဲမွအလွတရားတစ္ခုျဖစ္ေနသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ စာေရးသူကေတာ့ ထိုေနရာေလးကိုကိုယ္႔သေဘာႏွင့္ကိုယ္္ “ပင္စင္ ေလထန္ကုန္း” ဟု အမည္ေပးထားလိုက္သည္။
ယေန႔လည္း နံနက္ (၈) နာရီခန္႔ေလာက္မွစ၍ ေန႔စဥ္လာေနက်လူမ်ား တဖြဲဖြဲေရာက္လာၾကၿပီး ထံုးစံအတိုင္း ေစာေစာလာ တတ္ေလ့ရွိေသာ ဆြမ္းေလာင္းအသင္းဒုဥကၠ႒ ဦးေဖသန္း၊ အၿငိမ္းစားပညာေရးမွဴးႀကီး ဦးထြန္းၾကည္၊ အၿငိမ္းစားအထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဦးခ်စ္ၿမိဳင္၊ အၿငိမ္းစားလက္ေထာက္စက္႐ုံမွဴး ဦးညဳိ၊ တရားသူႀကီးေဟာင္း ဦးကံဦး၊ အၿင္ိမ္းစားျပန္ ဆက္မွဴး ဦးမိုးျမင့္၊ အၿငိမ္းစား ဒိုင္မွဴး ဦးျမင့္ေအာင္ႏွင ့္အၿငိမ္းစား ဒုဦးစီးဦးပုတို႔ စကားဝိုင္းဖြဲ႔ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ စကားလည္း နည္းၿပီး အျမဲတမ္းလိုလို သူတို႔စကားဝိုင္းကို ေဘးမွနားေထာင္ေလ့ရွိေသာ အေစာင့္ႀကီးဦးေက်ာ္တင့္လည္းရွိေနသည္။ အ မွန္စင္စစ္ သူသည္လည္း လွ်ပ္စစ္ဌာနမွပင္စင္ယူထားေသာ အၿငိမ္းစားတစ္ဦးသာျဖစ္သည္။ ပင္စင္ယူၿပီးခိိ်န္တြင္ အ လကားအခ်ိန္ျဖဳန္းမေနလိုသျဖင့္ လစာအနည္းအမ်ားကိုအဓိကမထားဘဲ အပ်င္းလည္းေျပ ကုသိုလ္လည္းရသေဘာျဖင့္ ဓမၼာ႐ုံတြင္ အေစာင့္တာဝန္ယူထားျခင္းျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း အျခားသူမ်ားေျပာသည့္စကားမ်ားကို နား ေထာင္သည္။ ႀကိဳက္လွ်င္ မွတ္သားၿပီး သေဘာက်လွ်င္ ရယ္သည္။ ေရေႏြးၾကမ္းကုန္္လွ်င္ အတြင္္ထပ္ျဖည့္ေပးသည္။ သူက စကားမ်ားမ်ားေျပာလ့ရွိသူ မဟုတ္ေပ။
“ကိုကံဦး အခု မနက္ မနက္ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ေသးလားဗ်”
“ေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္ ကိုခ်စ္ၿမိဳင္ေရ သိပ္အေစာႀကီးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ မနက္ေျခာက္နာရီေလာက္မွ ေလွ်ာက္တယ္’
“ေနာက္မက်ဘူးလား ဘာျဖစ္လို႔ အေစာမေလွ်ာက္တာလဲဗ်။ အဲဒီထက္ေစာၿပီးေလွ်ာက္ရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလား”
ဦးကံဦး၏အေျဖကို ဦးညိဳက ဝင္၍ေထာက္ေမးသည္။
“ေစာေစာေလးေလွ်ာက္တာေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ေလွ်ာက္ရတာက ဒီရန္ကုန္ – မႏၱေလးလမ္းမ ႀကီးေပၚေလွ်ာက္ရတာဗ်။ ကိုယ္က လမ္းေဘးကေလွ်ာက္ေနေပမယ့္ တစ္ညလံုးေမာင္းလာတဲ့ ဟိုက္ေဝးကားေတြ ကိုစိတ္မ ခ်ရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က ကားသမားေတြ အိပ္ငိုက္တတ္တဲ့အခ်ိန္”
“ဟုတ္တယ္အဲဒါ သတိထားရမယ္ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးရက္ေလာက္ကပဲ မနက္ငါးနာရီေလာက္ လမ္းေဘးမွာ အေျပးေလ့က်င့္ေနတဲ့ရဲေမေလးတစ္ေယာက္ကို ေနာက္ကေမာင္္းလာတဲ့ လိုက္ထရပ္ကားတစ္စီးကဝင္တိုက္လိ႔ု႔ ေပါင္ေတြ လက္ေတြ က်ိ္ဳးသြား တယ္။ အသက္မေသတာ ကံေကာင္းေသးတာေပါ့”
ဦးကံဦး၏အေၾကာင္းျပခ်က္ကို ဦးမိုးျမင့္က ဝင္၍ေထာက္ခံသည္။
“ဟုတ္တယ္ဗ်။ က်ဳပ္တို႔က အသက္အရြယ္လည္းႀကီးၿပီ။ သတိထားမွရမယ္။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ေဘးကေန လမ္း ေျပာင္းျပန္ေလွ်ာက္တာ ပိုေကာင္းတယ္ဗ်။ ေရွ႕ကလာတဲ့ကားကို ကိုယ္ကျမင္ရေတာ့ ေရွာင္တတ္တိမ္းတတ္တာေပါ့”
ဦးေဖသန္းက သူ႔အယူအဆကို ဝင္ေျပာသည္။
“ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ ဘယ္လိုပဲေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ သတိေတာ့အျမဲထားေနရမွာပဲ။ ဒါနဲ႔ မေန႔က ကြၽန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ လာရင္း မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ဆံုလို႔ ဟိုေျမာက္ဘက္က လၻက္ရည္ဆိုင္မွာစကားေျပာရင္း လၻက္ရည္္ဝင္ေသာက္ၾကတာ ေဈးတက္သြားတာပဲဗ်။ ႐ုိး႐ုိးတစ္ခြက္ကို သံုးရာ၊ ရွယ္ဆိုရင္ ေလးရာတဲ့ဗ်”
“ခင္ဗ်ားက အခုမွသိတာလား။ ေစ်းတက္တာ တစ္လေလာက္ရွိၿပီဗ်”
လၻက္ရည္ေစ်းတက္ျခင္းကို တအံ႔တၾသေျပာေနေသာဦးခ်စ္ၿမိဳင္အား ကိုျမင့္ေအာင္က ဝင္ေျပာသည္။
“ေအးဗ်ာ က်ဳပ္ကလည္း လၻက္ရည္မေသာက္တာၾကာၿပီကိုးဗ်”
“ဟုတ္တယ္ေလ ကိုခ်စ္ၿမိဳင္ရဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႔အျမဲေသာက္ေနတဲ့ ေဈးခ်ဳိပါတယ္ဆိုတဲ့ ေတာင္ဘက္ကပ္လွ်က္က ဆိုင္ေတာင္ အရင္က ႐ိုး႐ိုးတစ္ခြက္ႏွစ္ရာ၊ ရွယ္တစ္ခြက္ ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ကေန အခု ႐ိုး႐ိုး ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္၊ ရွယ္ သံုးရာျဖစ္သြားၿပီ”
ဦးေဖသန္းက ေတာင္ဘက္ကပ္လွ်က္တြင္ရွိေနေသာဆိုင္ကိုေမးေငါ့ျပရင္း ဝင္ေျပာသည္။
“ေအးဗ်ာ ေဈးေတြကလည္း ဘာေၾကာင့္တက္မွန္းကို မသိဘူး”
ဦးခ်စ္လိႈင္က ဤသို႔ေျပာလိုက္ခ်ိန္တြင္ သူကိုယ္တိုင္က စားေသာက္ဆိုင္ဖြင့္ထားေသာ ဦးကံဦးက
“အခြန္ဗ် အခြန္ အခြန္ ငါးရာခိုင္ႏႈန္းေဆာင္ေနရေတာ့ ဆိုင္ေတြလည္း ေစ်းတက္ရတာေပါ႔ဗ်ာ။ ေစ်းမတက္ရင္လည္း လုပ္ အားခေပးရတာနဲ႔ အခြန္ေဆာင္ရတာနဲ႔တင္ ဘာမွက်န္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး” ဟု ဝင္ေျပာသည္။ ဤတြင္ ဦးျမင့္ေအာင္က ရယ္ေမာရင္း ….
“အစားအေသာက္ေဈးတက္တာေတြကို အျပစ္ေျပာရင္ေတာ့ ဦးကံဦးက ႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူးဗ်ဳိ႕။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႔ဆိုင္မွာလည္း အရင္ကေခါက္ဆြဲေက်ာ္္တစ္ပြဲ ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာကေန အခုတစ္ပြဲသံုးေထာင္ျဖစ္ေနၿပီေလဗ်ာ” ဟု ဝင္ေျပာ လိုက္သည္။
“ဒါကေတာ့ ေရာင္းတဲ့သူေတြကလည္း မတက္လို႔မရဘူးေလကြာ။ အခြန္ကလည္း ဘယ္ဘက္ကမွ လြတ္တာမွမဟုတ္တာ။ ေရခြန္ မီတာခြန္ စည္ပင္ခြန္ လမ္းခြန္ ကုန္သြယ္ခြန္ ဝင္ေငြခြန္ ေနာက္ဆံုး က်ဳပ္တို႔ဖုန္းေျပာေနတဲ့ ေလခြန္ ဘာမ်ားလြတ္ တာရွိေသးလို႔လဲ”
ဦးကံဦး အလိုမက်သည့္ေလသံႏွင့္ေျပာလိုက္ခ်္ိန္တြင္ အၿငိမ္းစားပညာေရးမွဴး ဦးထြန္းၾကည္က “ေမာင္ရင္တို႔ ေျပာေနၾက တာက အခြန္ေကာက္တာကို အျပစ္တင္ခ်င္တဲ့သေဘာပဲ။ ဒါက အျပစ္တင္လို႔မရဘူးေလ။ အဲဒီအခြန္ေတြကို တာဝန္သိသိ ေဆာင္ၾကမွလည္း တိုင္းျပည္ဘ႑ာက တိုးလာမွာ။ အဲဒီေဆာင္လိုက္တဲ့အခြန္ေတြက နိုင္ငံေတာ္ဘ႑ာေငြျဖစ္သြားမွာ ဒီ အတိုင္း တစ္ျခားေနရာေတြမွာလည္း ဘာသာေရးကိစၥ၊ လူမႈေရးကိစၥေတြနဲ႔ လွဴေနၾကတာပဲကို။ အခြန္ေဆာင္တာက ကိုယ့္ တိုင္းျပည္အတြက္ လွဴတယ္လို႔စိတ္ထားတတ္ရင္ ေစတနာကုသိုလ္ေတာင္ျဖစ္ေသးတယ္” ဟုု သူ႔သေဘာထားအျမင္ကို သံုးသပ္ျပေလသည္။ ဤတြင္တခ်္ိန္လံုး ၿငိမ္၍နားေထာင္လာခဲ႔ေသာ ဦးပုက “ကြၽန္ေတာ္ သၾကားစက္မွာတာဝန္ထမ္း ေဆာင္စဥ္က အေတြ႕အၾကံဳေလးတစ္ခုေျပာျပဦးမယ္” ဟုအစခ်ီကာ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုကို ေျပာျပေလသည္။
****
၁၉၈၅ ခုႏွစ္ပတ္ဝန္းက်င္က နိုင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ ၾကံစီမံကိန္းမ်ားအေကာင္အထည္ေဖၚေဆာင္ရြက္ေနခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး သၾကား စက္ႀကီးမ်ားလည္း အရွိန္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ တြင္က်ယ္စြာလည္ပတ္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဦးပုတို႔တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ ေဇယ်ဝတီသၾကားစက္တြင္လည္း ၾကံရာသီတြင္ ကုန္ၾကမ္းမ်ား အလံုးအရင္းေရာက္ရွိလာတတ္သည္ေၾကာင့္ စက္မ်ားကို ေန႔ညမျပတ္ လည္ပတ္ေနရရာ စက္႐ုံဝန္ထမ္းမ်ားကိုလည္း အျမဲတမ္းဝန္ထမ္းမ်ားအျပင္ ရာသီခ်ိန္ဝန္ထမ္းမ်ားပါ တိုးခ်ဲ႕ခန္႔ ထားၿပီး ေဆာင္ရြက္ေနရခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဝန္ထမ္းမ်ားမွာလည္း ပညာအရည္အခ်င္းအရ သူ႔ဌာနႏွင့္သူ တာဝန္ယူထားရၿပီး ေန႔ဆိုင္း ညဆိုင္းမ်ား ခြဲျခားထားသည္။
အခ်ဳိ႕ဝန္ထမ္းမ်ားက မိသားစုလိုက္ စက္ဝန္းအတြင္းေနထိုင္ၾကၿပီး အခ်ဳိ႕က စက္႐ုံျပင္ပရွိ မိမိတို႔အိမ္မ်ားတြင္ ေနထိုင္၍ အလုပ္ဆင္းၾကသည္။ ထိုဝန္ထမ္းမ်ားထဲတြင္ စက္႐ုံအတြင္း ညေစာင့္တာဝန္ယူထားေသာ ကိုဖိုးစီဆိုသူလည္းပါရွိေလသည္။
ကိုဖိ္ုးစီမွာ စက္္႐ုံရွိရာၿမိဳ႕ကေလးႏွင့္ သံုးေလးမိုင္ခန္႔ေဝးကြာေသာ ေက်းရြာမွျဖစ္ၿပီး စက္႐ုံ၏အျမဲတမ္းဝန္ထမ္းျဖစ္၍ မိသားစု ႏွင့္အတူ အလုပ္သမားတန္းလ်ားတြင္ ေနထိုင္္သည္။ ညဘက္တြင္ အေစာင့္တာဝန္ယူ၍ ေန႔ဘက္တြင္မူ သူ၏ဇနီးသည္ႏွင့္အတူစက္႐ုံအျပင္ဘက္ ဂိတ္ေပါက္အနီးတြင္ မုန္႔ဟင္းခါးေရာင္းသည္။ ကိုဖိုးစည္မွာ ႐ိုးသားၿပီး စိတ္သေဘာေကာင္းသူျဖစ္ျခင္း ေၾကာင့္ ဝန္ထမ္းအမ်ားစုက ခင္မင္ၾကကာ မနက္တုိုင္း သူတို႔လင္မယား၏ မုန္႔ဆိုင္၌သာ အားေပးစားေသာက္ၾကသည္္ ေၾကာင့္ သူတို႔၏မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္္ေလးမွာ ေရာင္းေကာင္းလွကာ ေငြေၾကးကေလးမ်ားလည္း စုေဆာင္းမိၾကသည္။ ကိုဖိုးစီမွာစိတ္သေဘာေကာင္းသူျဖစ္ေသာ္လည္း ကပ္ေစးႏွဲွသူအျဖစ္ နာမည္ရသူျဖစ္သည္။
ညဘက္တာဝန္ၿပီးဆံုး၍ အနားရသူဝန္ထမ္းတစ္ခ်ိဳ႕က ဂိတ္ဝအနီးရွိတဲကေလးထဲတြင္ စုထိုင္၍ စပ္မိစပ္ရာ စကားေျပာၾက ရင္း ပ်င္းလာေသာအခါ ဖဲထုပ္ေလးတစ္ထုပ္ႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း အေပ်ာ္တမ္းဖဲ႐ိုက္ၾကသည္။ ထိုသို႔ဖဲ႐ိုက္ၾကခ်ိန္တြင္လည္း စက္႐ုံတာဝန္ရွိလူႀကီးမ်ားလာ၍ျမင္ေတြ႕သြားလွ်င္ ဆူခံထိမည္စိုးေသာေၾကာင့္ ကိုဖိုးစီကေစာင့္ေပးရသည္။ ကိုဖိုးစီက ကိုယ္္တိုင္ဖဲဝင္မ႐ိုက္ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ ဖဲေကာင္းေသာအိမ္မွ ၾကားဝင္ထိုးတတ္သည္။ ထိုသို႔ၾကားဝင္ထိုးၿပီး နိုင္ လွ်င္ ဆက္မထိုးေတာ့ပဲ ရသည့္ပိုက္ဆံကိုက်စ္၍စုထားတတ္သည္။
အျခားသူမ်ားက ႏိုင္လွ်င္ အခ်င္းခ်င္း မုန္႔ျပန္ဝယ္ေကြၽးျခင္း လၻက္ရည္တိုက္ျခင္းမ်ားျပဳလုပ္တတ္ေသာ္လည္း ကိုဖိုးစီက ေတာ့သူူရသြားသည့္ပိုက္ဆံကို ဘယ္ခါမွျပန္မထုတ္တတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ က်န္လူအမ်ားစုကလည္း အခြင့္ၾကံဳလွ်င္ ကိုဖိုးစိီအားပညာေပးရန္ေစာင့္ေနၾကသည္။
တစ္ညတြင္ က်န္လူမ်ားဖဲကစားေနၾကသည္ကို ကိုိုဖိုးစီကေဘးမွ ရပ္ၾကည့္ေနသည္။ အေျခအေနေစာင္ၾကည့္ၿပီး သာသည့္ အိမ္ဘက္မွၾကားဝင္ထိုးမည္ျပဳစဥ္ က်န္လူမ်ားက သူ႔အား “ဟိတ္ေကာင္ဖိုးစီ မင္းအဲဒီလိုသူမ်ား ေနာက္ကေနၾကား ဝင္ဝင္ ထိုးေနတာ ဇယား႐ႈတ္တယ္ကြာ မထိုးနဲ႔။ မင္းသတၱိရွိရင္ တစ္အိမ္ဝင္႐ိုက္ ငါတို႔ဖယ္ေပးမယ္” ဟုေျပာေလရာ ကိုဖိုးစီစိတ္ထဲေအာင့္သက္သက္ျဖင့္ မခံခ်င္ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ရိုက္မယ္ကြာ မင္းဖယ္ေပး” ဟုေျပာကာ ဖဲစီးေနေသာအိမ္မွ လူကို ဖယ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ထိုလူကလည္း သူအသင့္အတင့္ႏိုင္္ထားၿပီမို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ထြက္ေပးသည္။ ကိုဖိုးစီဝင္ထိုင္ ႐ိုက္သည့္အခ်ိန္မွစ၍ ထိုအိမ္ကဖဲမေကာင္းေတာ့ဘဲ အလွည့္္တိုင္း ဒိုင္ေအာက္လွ်ိဳၿပီး အစားခံေနရသည္။ တစ္ခါမွ ဤကဲ့သို႔ ကိုယ္တိုင္ထိုက္မ႐ိုက္ဖူးပါဘဲ ေဘးမွထိုင္၍ၾကားထိုးကာ နိုင္လွ်င္ ကုတ္က်စ္ျပန္တတ္ေသာ ကိုဖိုးစီတစ္ေယာက္ ယခုကဲ႔သို႔ အရႈံးမ်ားလာေသာအခါ ရႈံးတင္းတင္းလာၿပီး ရိုက္သူေနရာ၌မေနေတာ့ဘဲ ဒိုင္ကိုင္ေလသည္။ ကံကနိမ္႔လာၿပီမို႔ ဒိုင္လုပ္ ေသာအခါတြင္လည္း ဆက္တိုက္ေလ်ာ္ေနရေတာ့ရာ ဝိုင္းသိမ္းေသာအခါ စုစုေပါင္းလက္ငင္းေငြသား က်ပ္ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ရႈံးသြားသည့္အျပင္ အေႂကြးသံုးရာခန္႔တင္သြားသည္။ ထိုေခတ္ သူ၏လစာႏွင့္တြက္လွ်င္ တစ္ႏွစ္စာမကသည့္ ေငြေၾကး ပမာဏ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္အထိနာေလသည္။ ေနာက္ေန႔တြင္ သူ၏သတင္းမွာ စက္႐ုံတြင္းတြင္တျဖည္းျဖည္းပ်ံ႕ႏံွ႔သြားၿပီး တခ်ဳိ႕သူမ်ားက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ကပ္ေစးႏွဲေသာကိုဖိုးစီကို စိတ္ ကသိကေအာင့္ျဖစ္ေအာင္ ေနာက္ခ်င္ေျပာင္ခ်င္ၾကသျဖင့္ ေတြ႕သူတိုင္းက သူ႔အား “ကိုဖိုးစီ ခင္ဗ်ားညက ေတာ္ေတာ္႐ံႈးသြား တယ္ဆို” ဟု ေမးၾကေလသည္။
ခဏ ခဏ ေမးလာေသာအခါ ကိုဖိုးစီက စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ျပန္ေျပာခ်လိုက္ေသာစကားေၾကာင့္ ၾကားရသူမ်ားက ငိုရမလို ရယ္ရမလိုျဖစ္သြားၾကေလသည္။ သူေျပာလိုက္သည့္စကားမွာ “ေအး… ဟုတ္တယ္ေဟ့ ညက ငါဖဲ႐ံႈးတာေတာ့ဟုတ္တယ္ ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔မွတ္ထားဖို႔ရာ ငစီ မရႈံးဘူးကြ။ အဲဒီေငြေလာက္ေတာ့ ငါတို႔က ေနာက္ေန႔ကစၿပီး မုန္႔ဟင္းခါးကို ဟင္းရည္ က်ဲၿပီး မုန္႔ဖတ္နည္းနည္းေလွ်ာ့လိုက္႐ုံပဲကြ။ တကယ္႐ႈံးမွာက မင္းတို႔ရံႈးမွာ” ဟူ၍ျဖစ္ေလသည္။
ဦးပု၏စကားဆံုးသြားေသာအခါ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံႏွင့္ စကားေျပာရန္ခဲယဥ္းလွေသာ ဓမၼာ႐ုံေစာင့္ႀကီးဦးေက်ာ္တင့္က “ဟုတ္ တယ္ဗ်ိဳ႕ အခုလည္း အခြန္ေတြဘယ္လိုလာလာ ဆိုင္ရွင္ေတြ ညည္းညဴမေနနဲ႔။ ငစီ မ႐ံႈးဘူး။ စားသံုးသူေတြပဲ ႐ံႈးတာဗ်” ဟု ေျပာလိုက္သည္ေၾကာင့္ တဝိုင္းလံုးက ရယ္ေမာလိုက္ၾကေတာ့သည္။
ေက်ာ္ေဆြဝင္း (ေရႊအင္း)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
