၀တၳဳတို

ႏုိင္ဝင္းသီ ● ၿမိဳ႕ျပသစ္႐ြက္မ်ား


ႏုိင္ဝင္းသီ ● ၿမိဳ႕ျပသစ္႐ြက္မ်ား
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၁၆၊ ၂၀၁၇

အပူဆံခ်ည္မွ်င္ေတြ ဖိုသီဖတ္သီႏွင့္ ဖားလ်ားေဝေနေသာ ေန႔လယ္ခင္းတခုတြင္ ၿမိဳ႕ျပတစ္ေနရာရွိ တခုေသာ ကားမွတ္ တိုင္သို႔ သူေရာက္ေနခဲ့သည္။ ကားမွတ္တိုင္မွာ သူ႔လိုပဲကားေစာင့္ေနသူ ဆယ့္ေလးငါးေယာက္ခန္႔ ရွိေနသည္။ အဲဒီလူေတြ ဟာ ဘယ္ကလာတာလဲ သူမသိပါ။ အဲဒီလူေတြ ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ သူမသိပါ။

“ကမာၻႀကီးကပဲ ပိုၿပီးေတာ့ ပူေႏြးလာတာလား။ လူေတြကပဲ သူတို႔မ်က္လံုးေတြကို သူမ်ားမျမင္ေအာင္ဖံုးကြယ္ထားခ်င္တာလားေတာ့မသိဘူး။ေနကာမ်က္မွန္တပ္တဲ့လူေတြ ခါတိုင္းထက္ ပိုမ်ားလာတယ္ဗ်”

ခရီးသည္မ်ားထဲမွ ေနကာမ်က္မွန္တပ္ထားေသာ လူတေယာက္က အျခားလူတေယာက္ကို ေျပာလိုက္သည္။

“ဟုတ္တယ္ဗ်”

သူ၏အဆိုျပဳခ်က္ကို ေထာက္ခံေသာလူကလည္း ေနကာမ်က္မွန္တပ္ထားေသာ လူတေယာက္ ျဖစ္ေနသည္။ သူ နည္းနည္း
ေတာ့ရယ္ေမာလိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ မရယ္ျဖစ္ပါ။ သူတို႔ေျပာမွ သူသတိထားမိသည္။ ဆယ္လူလာဖုန္း ခါးခ်ိတ္ ထားသည့္ လူတေယာက္ကလည္း ေနကာမ်က္မွန္တပ္ထားသည္။ စကတ္တိုတိုေလးဝတ္ထားသည့္ ေကာင္မေလး တ ေယာက္ကလည္း ေနကာမ်က္မွန္တပ္ထားသည္။ ျမမာလာကတၱီပါဖိနပ္ကို ခန္႔ညားစြာစီးထားသည့္ပြဲစားတေယာက္ကလည္း ေနကာမ်က္မွန္တပ္ထားသည္။ အမႈသည္ဆီကပိုက္ဆံကို ေႂကြးေတာင္းသလို ေတာင္းေလ့ရွိသည့္ ေရွ႕ေနတေယာက္ ကလည္း ေနကာမ်က္မွန္တပ္ထားသည္။ လူနာတေယာက္ကို သံုးမိနစ္ပဲၾကည့္ေလ့ရွိသည့္ အထူးကုဆရာဝန္ႀကီး တေယာက္ကလည္း ေနကာမ်က္မွန္ တပ္ထားသည္။ ေနာက္ဆံုး ၿမိဳ႕ျပကိုယ္တိုင္ ခရမ္းျပာႏုအိုဇုန္းလႊာကို ဆုတ္ၿဖဲေဖာက္ဝင္ လာသည့္ အပူလက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ခုခံကာကြယ္နိုင္ရန္အတြက္ ေနကာမ်က္မွန္ တလက္ တပ္ဆင္ထားႏုိင္ပါသည္။

အပူလႈိင္းေတြၾကားမွာ သစ္ရြက္ေႂကြေတြလို ရွပ္တိုက္ေမ်ာလြင့္သြားေသာ ေနကာမ်က္မွန္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး သူပင့္သက္တ
ခ်က္ ရႈိက္လိုက္ေလသည္။

တခ်ဳိ႕ေနကာမ်က္မွန္ေတြက ဘီယာဆိုင္တဆိုင္မွာ ဘီယာေသာက္ေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ေနကာမ်က္မွန္ေတြကေတာ့ မီနီမား
ကက္တခုမွာ ေစ်းဝယ္ေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ေနကာမ်က္မွန္ေတြက အဆင့္ျမင့္တည္းခိုခန္းေတြမွာ တည္းခိုေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ ေနကာမ်က္မွန္ေတြကေတာ့ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ဝယ္သူအလာကို ေစာင့္ေနၾကပါသည္။

ၾကည့္စမ္း။ ေတာ္ေတာ္မ်ားျပားတဲ့ ေနကာမ်က္မွန္ေတြပါလား။ သူတို႔တေတြ ေနကာမ်က္မွန္အေၾကာင္းေျပာမွ သူ႔ဆီကိုတေစၧ
ေျခာက္သလို ေရာက္ေရာက္လာတတ္ေသာေကာင္မေလး တေယာက္ကို သူသတိရသြားပါသည္။

အဲဒီေကာင္မေလးေရာ အခုအခ်ိန္မွာ ေနကာမ်က္မွန္တလက္ တပ္ဆင္ထားႏိုင္ပါသလား။

သူႏွင့္ေတြ႔သည့္ ေနာက္ဆံုးအေခါက္မွာတုန္းကေတာ့ ေကာင္မေလး၏ဆလင္းဘက္ထဲမွာ ေရဘင္မ်က္မွန္တလက္ သူေတြ႔ ခဲ့သည္။ အဲဒီမ်က္မွန္ဟာ ေကာင္မေလးရဲ႕မ်က္မွန္ဆိုလွ်င္ေတာ့ကိစၥမရွိပါ။ ေကာင္မေလးရဲ႕မ်က္မွန္မဟုတ္ဘဲ တျခားလူတ
ေယာက္၏မ်က္မွန္ျဖစ္ေနလွ်င္ေတာ့ ထိုကိစၥသည္ ဝမ္းနည္းစရာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းလွပါသည္။

ေကာင္မေလးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း မၾကာခဏ သူဝမ္းနည္းခဲ့ဖူးပါသည္။

ယြန္းခင္ခင္ေရ.. တို႔ေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ေတြ႔သင့္တာပါကြယ္။ ဒါေပမဲ့တို႔ဟာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ေတြ႔ခဲ့ရေလတယ္။ ေတြပခဲ့တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့လည္း တို႔ေတြရဲ့ဘဝမွာ လြဲေခ်ာ္မွားယြင္းမႈေတြနဲ႔ ေနသား တက်ျဖစ္ေနခဲ့ၾကၿပီေလ။

ေကာင္မေလးကိုသတိရလိုက္တိုင္း သူ႔ရင္ထဲမွာ အျမဲတမ္းနာက်င္ေနတတ္သည္။

ေကာင္မေလးကေတာ့ ေရစိုေနေသာသူမ၏ဆံပင္မ်ားကို ေမြးပြတဘက္ႀကီးႏွင့္သုတ္ရင္း သူ႔ကိုေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။ (ေကာင္မ
ေလး၏ဆံညိဳႏုမွ်င္မ်ားသည္ ညိဳညိဳ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြျဖစ္ၿပီး အလြန္ႏူးညံ့လွပါသည္)

“ ေဟာဒီကမာၻႀကီးေပၚမွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ေဝါဟာရကို ကြၽန္မ မၾကားခ်င္ဆံုးပဲ။ အဲဒီ`အခ်စ္´ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာကြၽန္မနဲ႔မဆိုင္သ
လို ကြၽန္မအျမဲတမ္းခံစားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္မစိတ္ညစ္ေအာင္ `အခ်စ္´အေၾကာင္းကို ရွင္ဘယ္ေတာ့မေျပာနဲ႔။ ရွင့္ အႏုပညာကိစၥအတြက္ေတာ့ ရွင္ဘာမွမပူနဲ႔။ ရွင့္ကို ကြၽန္မအတတ္ႏုိင္ဆံုးကူညီသြားမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲမသိဘူး။ ရွင့္ကို ေတာ့ ကြၽန္မတအားခင္တာပဲ သိလား”

ေကာင္မေလး သူ႔ဆီကို ေရာက္လာေလတိုင္း ေငြစကၠဴေတြ အထပ္လိုက္အထပ္လိုက္ ပါလာတတ္သည္။ သူ႔ အႏုပညာ ႐ူးသြပ္မႈအတြက္ သံုးဖို႔ဟုဆိုပါသည္။ ေကာင္မေလးျပန္သြားေလတိုင္း ေမႊးရီေသာကိုယ္သင္းရနံ႔ေလး သူ႔အပါးမွာ စြဲထင္ က်န္ရစ္ခဲ့တတ္သည္။ ေၾကကြဲရပါသည္ ယြန္းခင္ခင္။

အခုလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ အဲဒီခ်စ္လွစြာေသာ သစ္ရြက္ကေလးဟာ ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးမွာမ်ားတဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနပါလိမ့္။ ခါး
သက္နာက်င္စရာေကာင္းတဲ့ညေပါင္းမ်ားစြာကို ဘယ္လိုစိတ္အခံမ်ိဳးနဲ႔မ်ား ျဖတ္သန္းေ႐ြ႕လ်ားေနပါလိမ့္။ သစ္ရြက္ကေလး ေရ.. ခ်စ္လွစြာေသာၿမိဳ႕ျပသစ္ရြက္ကေလးေရ …

“ေဟ့လူ ဘာေစာင့္ေနတာလဲဗ်”

ေနကာမ်က္မွန္တလက္ သူ႔အနားသို႔ကပ္လာၿပီး သူ႔ကို စကားလာေျပာေတာ့ ရုတ္တရက္ သူေၾကာင္သြားသည္။ မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ၿမိဳ႕သစ္မွာေနထိုင္ေသာ သူမိတ္ေဆြတဦး ျဖစ္ေနေလသည္။

“ၿမိဳ႕သစ္တခုရဲ့ အေနအထား အခင္းအက်င္းအရ လူေနနည္းပါးေသးေပမယ့္ စာအုပ္ဆိုင္ေလးတဆိုင္ ဖြင့္မယ္စိတ္ကူးထား
တယ္ဗ်ာ။ အရက္ဆိုင္တဆိုင္ဖြင့္တာထက္စာရင္ စာအုပ္ဆုိင္ဖြင့္တာက ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ.. ေနာ္”

သူႏွင့္စေတြ႕စဥ္ကာလက ထိုလူေျပာခဲ့ေသာစကားျဖစ္သည္။ အဲဒီလူကို သူအလြန္ေလးစားသြားပါသည္။ ရသကို ဆြတ္ယူ စားသံုးခြင့္ရမည့္ရသခ်ဳိ႕တဲ့ေနေသာလူသားေတြအတြက္လည္း သူ ပီတိေတြ ေဝစီသြားခဲ့ပါသည္။

ရီေဝေဝညေနခင္းမ်ားကို ခံစားေပ်ာ္ေမာတတ္ေသာသူသည္ စာအုပ္ဆိုင္ယဥ္ေက်းမႈကိုေတာ့ ၫြတ္ႏူးသူျဖစ္ပါသည္။ သို႔ ေသာ္လည္း ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းသည္မွာ ထိုလူ၏စိတ္ကူးသည္ အတၱတခု၏ ေလာင္ကြၽမ္းမႈေအာက္တြင္ ေအးခဲေပ်ာ္ဝင္ သြားၿပီး အခါလြန္မိုးေရစက္မ်ားေအာက္သို႔ ေမ်ာပါသြားျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

ထိုလူ၏ စိတ္ကူးစိတ္သမ္းကို ေကာက္ရသြားသည့္လူကေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္ေလးတဆိုင္ ဖြင့္ေကာင္းဖြင့္ထားႏုိင္ပါသည္။ သူ စာအုပ္ဆိုင္လုပ္မည့္ ေနရာေလးကေတာ့ ညေနခင္းဆိုလွ်င္ မီးေရာင္လက္လက္ႏွင့္ ေသတင္းကုပ္ေလးတခု ျဖစ္လာခဲ့ေလ သည္။

“လုပ္တုန္းကေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္ေလးပါဗ်ာ…ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ စားေသာက္ဆိုင္ ေလးျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္”

အဲဒီလူကို သူဘာမွျပန္မေျပာခဲ့ပါ။ နဂိုကတည္းက စာအုပ္ဆိုင္မဖြင့္ဘဲ ဘီယာဆိုင္ဖြင့္မည့္ဟု သူ႔ကို ႀကိဳတင္ၿပီးေျပာထားခဲ့လွ်င္ သူ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမိမွာမဟုတ္ပါ။

ေလာကႀကီးမွာ ဝမ္းနည္းစရာကိစၥေတြကို ေနရာတိုင္းလိုလိုမွာ ထိစမ္းျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ အဲဒီလူသာစာအုပ္ဆိုင္ေလးလုပ္ခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ သူကိုင္ထားေသာႀကိမ္ျခင္းႀကီးထဲမွာ လူသားေတြ လူသားဆန္ေစဖို႔၊ လူသားေတြ ႏွလံုးသည္းပြတ္ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ ေပ်ာင္းလာေစဖို႔၊ လူသားေတြ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈကိုျမတ္ႏုိးတြယ္မက္လာေစဖို႔မဂၢဇင္းစာအုပ္ေတြပါလာမည္။ ဝတၱဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္ေလးေတြ ပါလာခဲ့မည္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ စာအုပ္ေလးေတြ အေသအခ်ာပါလာခဲ့မည္။

အခုေတာ့ ထိုစာအုပ္ေတြအစား တံဆိပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးတပ္အရက္ပုလင္းမ်ား၊ ဘီယာဘူးမ်ား၊ ငရုတ္ဆီပုလင္းမ်ား၊ သြားၾကားထိုးတံ မ်ား၊ တခါသံုးတူမ်ား၊ ေဂၚဖီထုပ္၊ မုန္လာဥနီ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ရွမ္းနံနံ၊ ကန္စြန္းရြက္၊ ကိုက္လန္၊ ပိုးစိုးပက္စက္ေသဆံုးေနေသာ ၾကက္သံုးေကာင္၊ ယင္နားေနေသာအသားတြဲ တစ္တြဲ။

“သြားဦးမယ္ေနာ္။ ပစၥည္းျပတ္ေနလို႔ေစ်းလာဝယ္တာ။ ကိုယ္ခြဲမရွိေတာ့ လုပ္ရတာနည္းနည္းေတာ့ ပင္ပန္းတယ္ဗ်ာ”

အပူေငြ႔ေတြကို စုပ္ယူမ်ိဳခ်ထားသည့္ ကတၱရာလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ခရီးသည္ေတြ ျပည့္သိပ္အုံခဲေနေသာလိုင္းကားတစီး တအီအီနွင့္ ေမာင္းဝင္လာသည္။ ၿမိဳ႕သစ္ကိုသြားမည့္ကားျဖစ္သည္။ ထိုလူ ႀကိမ္ျခင္းႀကီးကို မႏုိင္မနင္းသယ္မၿပီး ကားေပၚ သို႔ အတင္းတိုးေဝွ႔တက္သြားသည္။ ယင္ေကာင္ေတြပါ သူ႔ေနာက္က တဝီဝီနွင့္ကပ္ၿပီးပါသြားေလသည္။ ထူးေတာ့လည္း သိပ္မထူးလွပါဘူး။ အဲဒီလူဟာလည္း ကူးစက္ေရာဂါတမ်ဳိးကို လက္လီလက္ကား ျဖန႔္ျဖဴးေပးေနတဲ့ ယင္ေကာင္တေကာင္ပါ ပဲ။

တလြန္႔လြန္႔နွင့္ လႈပ္ခါေနေသာတံလွ်ပ္လိႈင္းမွ်င္ေတြၾကားထဲကို ေမာင္းဝင္သြားေသာ လိုင္းကားကိုၾကည့္ၿပီး သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေက်ာ္သာ (ပဲခူး) ၏ “ပလူတစ္ေကာင္၏ေတာင္ပံ” ဝတၱဳေလးကို အဆက္အစပ္မရွိ ဖ်တ္ခနဲ သူသတိရသြားပါသည္။
ေတာင္ပံေတြခ်ၿပီးခ်ိန္၊ ေတာင္ပံေတြက်ၿပီးခ်ိန္မွ ပလူတစ္ေကာင္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ဟာ ဘာမွမရွိႏုိင္ေတာ့မွန္း ကြၽန္ေတာ္သိေန
သည္တဲ့။ ဒီတခါ ေမာင္ေက်ာ္သာ (ပဲခူး) ႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ အဲဒီပလူကို ေနကာမ်က္မွန္တလက္တပ္ဆင္ခိုင္းဖို႔ သူစိတ္ကူးထား လိုက္သည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနေသာ သူငယ္ခ်င္းေရွ႕ေနတေယာက္၏လွ်ာကိုလည္း ေနကာ မ်က္မွန္တလက္တပ္ဆင္ေပးဖို႔ သူစိတ္ကူးထားလိုက္ပါသည္။

အပူလက္ေခ်ာင္းေတြက တိမ္တိုက္ေတြၾကားက သန္စြမ္းစြာ ဆန္႔ထြက္လာၾကသည္။ ကားေတြက တစီးၿပီးတစီး ထိုးဆိုက္
လာၾကသည္။ တစီးၿပီးတစီး ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ လူေတြလည္း အတူတူပါပဲ။ ဆင္းလာသည့္လူႏွင့္၊ တက္သြားသည့္လူႏွင့္၊ သူ႔လိုပဲ ေခ်ာင္သည့္ကားကိုစီးဖို႔ အခ်ိန္ေတြထိုးေကြၽးၿပီး ေစာင့္သည့္လူႏွင့္၊ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာေစ်းေအာ္ေရာင္းသည့္ လူႏွင့္ၿမိဳ႕ျပ၏ ေန႔လယ္ခင္းေအာ္ပရာကို အမွားအယြင္းမရွိ ခင္းက်င္းကျပေနေလသည္။ အႏုပညာနည္းနည္းေလးမွ မဆန္ တဲ့ေအာ္ပရာပါပဲ။

သူ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေန႔လယ္ခင္းေအာ္ပရာကို ၾကည့္ေငးေနသည့္အခ်ိန္မွာပင္ ႏုိ႔ႏွစ္ေရာင္ ပါဂဲ်ရုိတစီးသည္ သူ႔ေရွ႕
တည့္တည့္သို႔ အိခနဲ ထိုးရပ္လာေလသည္။

“ေဟ့ေကာင္…. ဘယ္သြားမလို႔လဲ၊ လာျမန္ျမန္တက္”

ကားေပၚသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနကာမ်က္မွန္တပ္ထားေသာ စူစူပံု႔ပံု႔မ်က္ႏွာႀကီးတခုကို သူလွမ္းျမင္လိုက္ရပါ သည္။ ၾကည့္စမ္း။ ဒီလူဟာ သူႏွင့္ သုံးနွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကြဲကြာေနခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းပါလား။

သူ ဘာမွစဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ကားေပၚသို႔ ေျပးတက္လိုက္ပါသည္။

ကားထဲသို႔ေရာက္သြားသည္နွင့္ မူးရီေမႊးရစ္သြားၿပီး သူ႔တကိုယ္လံုးသည္ ေအးျမလန္းဆန္းသြားေလသည္။
သူငယ္ခ်င္းဟာ မျမင္မေတြ႔ရတာၾကာျမင့္လို႔ႏွင့္တူသည္၊ ဝဝအိအိႀကီးျဖစ္ေနေလသည္။ သူ႔ကိုၾကည့္ရသည္မွာ ယာဥ္ေမာင္း ေနသည္ႏွင့္မတူဘဲ စတီယာရင္ႏွင့္ထိုင္ခံုၾကားမွာ ညႇပ္ေနေသာ ဝက္ဝံဝတုတ္တေကာင္ႏွင့္သာ တူေနေလသည္။ ဟုတ္ တာေပါ့။ နည္းပညာေတြေပါက္ကြဲေနတဲ့ အိုင္တီေခတ္ႀကီးထဲမွာ အေမြးအမွင္ထူထူႏွင့္ ဝက္ဝံတေကာင္ဟာလည္း ကား ေမာင္းေနႏုိင္တာေပါ့။

သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ဘက္ကို ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ၿပီး …

“ဟိုတေလာက မ်ဳိးျမင့္ႀကီး ငါ့ဆီကိုေရာက္လာေသးတယ္ကြ… သူ႔သမီးကိုကြန္ပ်ဴတာတက္ခိုင္းမလို႔ဆိုလား ေငြသုံးေသာင္း
ေလာက္ေခ်းပါတဲ့။ တစ္လ ငါးေထာင္ျပန္ဆပ္သြားပါမယ္တဲ့။ ဒီေကာင္ေတြ လိုခ်င္တာပဲသိတာကြ။ ငါ့မွာ ဘယ္လိုေသာကေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို သိၾကတာမဟုတ္ဘူး”

ကားက မီးပြိဳင့္တခုတြင္ အိစက္ညက္ေညာစြာ ရပ္သြားသည္။ သူငယ္ခ်င္းက ဒက္ (ရွ္) ဘုတ္ထဲမွ ဘီယာဘူးတဘူးကိုယူ၍ ေဖာက္ၿပီး ေမာ့လိုက္သည္။ တဝက္ခန္႔ေသာက္ၿပီးမွ ….

“ငါ့မိန္းမက မာ့ (ခ္) တူးတစ္စီး ပူဆာေနတာ ခုထိစိတ္ႀကိဳက္ရွာလို႔မေတြ႔ေသးဘူး။ ေနာက္ၿပီး ငါ့ေကာင္မေလးကလည္း ယုဇန ဥယ်ာဥ္မွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။ စမ္းေခ်ာင္းလို၊ ေက်ာက္ေျမာင္းလိုေနရာမ်ိဳးကို ေျပာင္းခ်င္တယ္တဲ့ကြာ။ ဘယ့္နွယ့္ လုပ္ၾကမလဲ။ ကုန္ေပါက္ေတြ … ကုန္ေပါက္ေတြ”

လြန္ခဲ့သည့္သံုးႏွစ္ေလာက္အထိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမွာ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ရွိပါသည္။ သူႏွင့္မေတြ႔သည့္ ကာလအပိုင္းအျခား ထဲမွာ အလဲအထပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေနသလဲ သူ မခန္႔မွန္းတတ္ပါ။

ေနာက္ၿပီး သူ႔ေကာင္မေလးဆိုတာကလည္း ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ ေကာင္မေလးမွန္း သူ မေျပာတတ္ပါ။

သူငယ္ခ်င္းက ဘီယာဘူးကို တကြတ္ကြတ္နွင့္ ေမာ့လိုက္ျပန္သည္။ ေျပာင္စင္သြားေအာင္ ေမာ့လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပီး ေတာ့ေရွ႕ေနာက္ ေဘးဘယ္ညာမၾကည့္ဘဲ ဘီယာဘူးခြံကို လမ္းေပၚသို႔ပစ္ခ်လိုက္ေလသည္။

ၾကည့္စမ္း။ ဒီေကာင္ဟာ ေတာ္ေတာ္စုတ္ပဲ့တဲ့ ေကာင္ပါလား။ မီးပိြဳင့္က စိမ္းသြားသည္။ ကားေလးက ညက္ေညာညင္သာစြာ ႏွင့္ ေရြ႕လ်ားသြားေလသည္။

“ငါ့မွာ ကုန္ေပါက္ေတြခ်ည္းပါပဲကြာ၊ ဒီၾကားထဲ ေရွ႕အပတ္ထဲမွာ ေဘာက္ေထာ္က တိုက္သစ္တလံုးကို ေငြေခ်ရဦးမယ္ကြာ။
စုစပ္လုပ္ငန္းတခုအတြက္ ရွယ္ယာေငြ သိန္းေလးေထာင္ေလာက္ ထည့္ဖို႔လည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒါ မ်ဳိးျမင့္ႀကီးကို ေခ်ာ့ၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ရတယ္”

သူငယ္ခ်င္းသည္ ကားေမာင္းေနရင္းနွင့္ ဒက္ (ရွ္) ဘုတ္ထဲသို႔ ႏႈိက္လိုက္ျပန္သည္။ သည္တခါမွာေတာ့ ဘီယာဘူး မဟုတ္ ေတာ့ပါ။ ကြမ္းယာထုပ္ျဖစ္သည္။ ကြမ္းယာထုပ္ထဲမွ ကြမ္းတယာယူၿပီး သည္ေကာင့္ပါးစပ္ထဲသို႔ ပစ္သြင္းလိုက္သည္။ ဘုရား ဘုရား၊ ဒီေကာင္ဟာ လမ္းမေပၚကိုမ်ား ကြမ္းတံေတြးေတြ တပ်စ္ပ်စ္နဲ႔ ေထြးခ်ဦးေနမလားမသိဘူး။

သူငယ္ခ်င္းကိုၾကည့္ၿပီး သူ အေတာ့္ကိုစိတ္ဆင္းရဲသြားပါသည္။ သူ ထင္ထားသည့္ အတိုင္းပင္ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းသည္ ကြမ္းယာကို တစိြစိြနွင့္ဝါးေနရင္းက ေဘးမွန္မ်ားကိုခ်လိုက္ၿပီး ကြမ္းေသြးမ်ားကို လမ္းမေပၚသို႔ ဗ်စ္ခနဲေနေအာင္ ေထြးခ် လိုက္ေလသည္။

“ေနဦးကြ…ဟိုတေလာက ငါတို႔ေနခဲ့တဲ့ အထက (၄) မွာ ပင္စင္စား ဆရာဆရာမႀကီးေတြကို အာစရိယပူေဇာ္ပြဲဆိုလား၊ အလွဴေငြလာေကာက္လို႔ ေငြသုံးေထာင္ထည့္လိုက္ရေသးတယ္။ အလုပ္မအားေတာ့လည္း မသြားျဖစ္လိုက္ပါဘူးကြာ”

ကားက မီးပြိဳင့္တခုတြင္ ရပ္သြားျပန္သည္။ သူငယ္ခ်င္းက ကြမ္းေသြးမ်ားကို စိမ္ေျပနေျပႏွင့္ တဗ်စ္ဗ်စ္ေထြးခ်ျပန္သည္။ မည္းနက္သန္႔စင္ေနေသာ ကတၱရာလမ္းမၾကီးေပၚတြင္ ရဲခနဲ ရဲခနဲ ျဖစ္သြားေလသည္။

“မင္းလည္း အားလပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဖုန္းေလးဘာေလးဆက္ပါကြ။ ဘီယာေလးဘာေလး သြားေသာက္ၾကတာေပါ့။ သီခ်င္း
ေလးဘာေလး သြားဆိုၾကတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့”

သူငယ္ခ်င္းက မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္နွာေပးျဖင့္ ရယ္ေမာလိုက္သည္။ ရယ္လိုက္မွ ဒီေကာင့္မ်က္ႏွာက ေမထုန္မဲ့သားစပ္နည္းျဖင့္ မ်ဳိးေဖာက္ထားသည့္ ဝက္တေကာင္ႏွင့္ သြားတူေနမွန္း သူသတိျပဳမိေတာ့သည္။

သူႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္ေနသည့္ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း သူငယ္ခ်င္းသည္ စီးပြားဥစၥာေရာ၊ စာရိတၱစုတ္ပဲ့
သည့္ေနရာမွာေရာ အေတာ့္ကို တိုးတက္လာခဲ့ပါသည္။ သိန္းသံုးရာေက်ာ္တန္ ကားကိုစီးၿပီး သုံးက်ပ္ခြဲပင္မတန္သည့္စကား ကို တလမ္းလုံး ဒီေကာင္ေျပာလာခဲ့သည္။

ကားေပၚ၌ထိုင္ေနရင္းနွင့္ သူ႔တကိုယ္လံုး မြန္းက်ပ္ေမာဟိုက္လာေလသည္။ ေနာက္ထပ္ ငါးမိနစ္ေလာက္ဆက္ေနလိုက္လွ်င္ သူငယ္ခ်င္း၏ေခါင္းကို တခုခုႏွင့္ ရုိက္ခြဲမိမွာ ေသခ်ာလွပါသည္။ အခုေတာင္ လက္ဖဝါးေတြထဲမွာ ယားယံလွပါၿပီ။

သို႔ေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းပဲ ကံေကာင္းသြားတာလား။ သူပဲ ကံေကာင္းသြားတာလားေတာ့မသိ။ ကားသည္ ပုဂၢလိက
ဘဏ္တိုက္တစ္ခုေရွ႕၌ ရပ္သြားေလသည္။

ကားေပၚမွ အဆင္းတြင္ သူငယ္ခ်င္းသည္ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ ပလုတ္ပေလာင္း ဝါးေနေသာကြမ္းယာကို ပလက္ေဖာင္းေပၚသို႔ ဖြီးခနဲေနေအာင္ေထြးခ်လိုက္ရင္း ….

“သြားမယ္ေဟ့ေကာင္၊ ေနာက္မွေတြ႕ၾကတာေပါ့” ဟု သူ႔ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဘဏ္တိုက္ထဲသို႔ မန္ဒါလီတေကာင္လို ယက္ကန္ ယက္ကန္ႏွင့္ ဝင္သြားေလသည္။ သူကားရပ္ထားခဲ့သည့္ေနရာနွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနေသာခ်ာတိတ္ကေလးတေယာက္ကို သူလွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုခ်ာတိတ္ကေလးအနီးတြင္ တခစ္ခစ္ရယ္ေမာေနေသာလိပ္ျပာမေလးတေကာင္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပမုဆိုးသံုးေယာက္ ရွိေနေလသည္။

သူ ပခံုးတခ်က္တြန္႔လိုက္သည္။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနေသာ ခ်ာတိတ္ကေလးအနီးသို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး ….

“ညီေလး …ေစာေစာကဘဏ္ထဲဝင္သြားတဲ့ အေမြးအမွ်င္ထူထူနဲ႔လူကို မွတ္မိတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီေကာင္ ျပန္ထြက္လာ
ရင္ ေဂၚနဲ႔ေကာ္ျပီး နီးစပ္ရာအမႈိက္ပံုးထဲကိုပစ္ထည့္လိုက္။ အဲဒီလိုေကာင္စားမ်ိဳးေတြက အမိႈက္အႀကီးစားကြသိလား”

ခ်ာတိတ္ေလး၏မ်က္လံုးေတြက ဝိုင္းစက္သြားေလသည္။ သူ႔ရဲ႕စကားကို ခ်ာတိတ္ကေလး နားလည္ပံုမရပါ။

သူ႔ကို ေၾကာင္စီစီႏွင့္ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ ခ်ာတိတ္ကေလးေရွ႕မွ သူထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ ခ်ာတိတ္ကေလးကို ေက်ာခိုင္း ၿပီး ေလးငါးေျခာက္လွမ္းပဲ လွမ္းရေသးသည္။ ေႏြဦးေလသည္ ၿမိဳ႕ျပထဲသို႔ ျမင္းရုိင္းတေကာင္လို ေဝ့ခတ္ခုန္ေပါက္သြားေလ သည္။

ဖုန္မႈန္မ်ား၊ သဲမ်ား၊ ဂီတသံမ်ား၊ ၿမိဳ႕ျပ၏ သက္ျပင္းရႈိက္သံမ်ား၊ သစ္ရြက္ေျခာက္အပိုင္းအစမ်ား၊ ယြန္းခင္ခင္၏ စိတၱဇညမ်ား၊
ေတာေျခာက္သံမ်ား၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ား အားလံုးဟာ ေလထဲသို႔ တရွပ္ရွပ္နွင့္ ေမ်ာလြင့္သြားေလသည္။

ထူးဆန္းမႈတခုမွာ ပူျပင္းရွတေသာေန႔လည္ခင္းထဲသို႔ ပရမ္းပတာနွင့္ေမ်ာလြင့္သြားေသာ ၿမိဳ႕ျပသစ္႐ြက္တရြက္မွာ သူ ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနျခင္းပင္။ ။

နိုင္ဝင္းသီ


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts