>
ေမခ
ေအာက္တုိဘာ ၁၃၊ ၂၀၁၁
(၆၄)
သုစႏၵာပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ ကေလးေမြးျခင္းႏွင့္ ေမြးကင္းစကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးသည္ အလြန္သင့္ေတာ္ေသာအခိ်န္အခါ ျဖစ္ခဲ့ သည္။
မိြဳင္းသည္ သုစႏၵာတြင္ ကိုယ္၀န္လြယ္ထားရၿပီဆိုတာကို သူမ်ားေတြမသိခင္္ အၾကာႀကီးကတည္းကပင္ သိေနခဲ့သည္။ သူမသည္ သူမ၏ ေတြ႕ရိွခ်က္ကို စံအိမ္ေတာ္ကလူေတြအားလံုးအား က်စ္က်စ္လစ္လစ္ေလး သိုသိုသိပ္သိပ္ေလး ေပးသိေစသည္။
“ငါတုိ႔အားလံုး မဟာေဒ၀ီမယ္ဘုရားကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾကရမယ္။ ဒါမွ မယ္ဘုရားက က်န္းမာၿပီးေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးေမြးေပး ႏုိင္လိမ့္မယ္” သူမက အားလံုးကိုေျပာလိုက္သည္။ စားဖိုမွဴးက မိြဳင္းထံမွ အထူးညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္းလိုက္နာၿပီး စားစရာမ်ားကိုခ်က္ျပဳတ္ ရသည္။ ေရွာင္ရွားစရာမ်ားကို ေရွာင္ရွားရသည္။ ေလးလံေသာပစၥည္းမ်ား မမရ။ ခ်ဥ္ဖတ္မ်ား မစားရ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ငွက္ေပ်ာသီးမ်ား မစားရ။ ထမင္းႏွင့္ ၾကက္သားကေတာ့ အိုေကဟု သူမ ေျပာသည္။ ဟင္းႏုႏြယ္ရြက္ႏွင့္ အျခားႏူညံ့ေသာအရြက္မ်ားကိုစ ားခြင့္ျပဳသည္။
မြဳိင္းသည္ သူမ ပထမဆံုးသိရသည့္ သည္ကိုယ္၀န္ကိစၥအတြက္ မေမ့ေလ်ာ့ပဲ စႏၵကူးရိွ ဒိန္းမတ္ဆရာ၀န္ အားသူမ၏သံသယကို အတည္ ျပဳ ခိုင္းသည္။
ညေနခင္းေနေအးခိ်န္၌္ ၀ရံတာတြင္ သူတုိ႔ထြက္ထိုင္ၾကၿပီး မိဘနွစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သူတုိ႔ကေလးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အိပ္မက္ ေတြကို ေျပာေနၾကေလသည္။ သူတုိ႔နွစ္ေယာက္သည္ ကိုယ္၀န္ရိွသည့္သတင္းကိုၾကားလိုက္ရေသာအခါ ထိတ္လန္႔အံ့ၾသၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ သြားရသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ခံစားရသလို မည္သူတဦးတေယာက္ကမွ် ခံစားၾကလိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ယံုၾကည္မိၾကေလသည္။
“ေမာင္ သားေလးလိုခ်င္လား” သုစႏၵာက စ၀္ကို ညေနခင္းမွာပဲ ေမးလိုက္သည္။
“ဘာေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ အေရးႀကီးတာက ေမာင္တုိ႔ကေလး က်န္းက်န္းမာမာေမြးႏုိင္ဖုိ႔ပဲ” စ၀္မ်က္နွာမွာ သည္လိုအေပ်ာ္ဆံုးျဖစ္ေနတာမ်ဳိး တခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့ေခ်။
“ဒါေပမဲ့ေလ သမီးေလးေမြးလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ သူ႔အတြက္ အေမြဆက္ခံဖုိ႔ေလ” သူမ ပူပန္စြာျဖင့္ေတြးမိသည္။ တကမၻာလံုးက နန္း ေမြဆက္ခံဖုိ႔အတြက္ သားေယာက္က်ားေလးကိုသာ လိုခ်င္ၾကသည္။
“ဘာလဲ ေျပာပါဦး” သုစႏၵာက နက္နက္နဲနဲ ေတြးၿပီးေျပာသည္။
“ေမာင့္သမီးက ေနာက္ဆက္ခံမဲ့ နမ့္ပန္းျပည္နယ္ရဲ့ ဘုရင္မ မျဖစ္ဖုိ႔ အေၾကာင္းမရိွပါဖူး။ မိန္းကေလးေတြက ေယာက္က်ားေလးေတြလို လုပ္ႏုိင္ကိုင္ႏုိင္ၾကတယ္လုိ႔ ေမာင္ယံုၾကည္တယ္ေလ။ ေမာင္တုိ႔နားက ေမာင္း႐ုိင္းခြန္မိန္းကိုၾကည့္ေလ။ သူဆို အေစာခ်ည္းကတည္းက ေၾကျငာထားတာေလ သူ႔သမီး ရွစ္ေယာက္ထဲက အႀကီးဆံုးသမီးက သူ႔အ႐ုိက္အရာကိုဆက္ခံရမယ္လုိ႔ေလ”
“အဲဒါမွန္တယ္။ က်မတုိ႔ တိုင္းယိုင္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက အေတာ္ၾကာေနခဲ့ၿပီပဲ။ ေမာင့္ဦးေလး ဆာစ၀္စိန္အခ်ိန္ကတည္းကဆိုရင္ေလ” သုစႏၵာ သည္ သူမ၏ကံေကာင္းျခင္းႏွင့္ သူမ၏လင္ေတာ္ေမာင္၏ ပြင့္လင္းေသာစိတ္ထားကို သိလိုက္ရလုိ႔ ေက်းဇူးတင္မိေလသည္။
“ေမာင္ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ေမာင္တုိ႔သားစဥ္ေျမးဆက္ ျပည္နယ္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္လာၾကတာ ေမာင္တုိ႔သမီးလက္ထက္အထိဆို အေတာ္ ကို ၾကာရွည္လံုေလာက္ေနပါၿပီ”
သုစႏၵာကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ပါ။ သူသည္ ဒီမိုကေရစီနည္းက်က် ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခံရၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္္တာမ်ဳိးကို ဘယ္ေလာက္ထိ နွစ္သက္သေဘာက်လဲဆိုတာ သူမ အသိဆံုးျဖစ္ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ သည္ေနရာတြင္ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ေျပာင္းလဲေနတာကို သူမ မနဲ နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရသည္။ စ၀္၏ အိပ္မက္မ်ား၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ တကယ္မျပႏုိင္မီွတြင္ ဆယ္စုနွစ္တခု ကုန္လြန္သြားႏုိင္ေလသည္။
တေန႔တြင္ စ၀္က ေၾကျငာေလသည္။ “ေမာင့္အတြင္းေရးမွဴးကို ေမာင္တုိ႔ကေလးအတြက္ သင့္ေတာ္မဲ့ နာနီတေယာက္ အရွာခိုင္းထားတယ္”
“သိပ္အလ်င္စလို မျဖစ္လြန္းဖူးလား” သုစႏၵာ ေမးလိုက္သည္။ “ကေလးက ေနာက္ေျခာက္လထိေမြးဦးမွာ မဟုတ္ဖူး”
သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း စ၀္သည္ သူတုိ႔နွစ္ေယာက္ၾကားကဆက္ဆံေရးကို အျမဲေအးခ်မ္း တည္ၿငိမ္စြာတည္ေဆာက္ေလ့ရိွသည္။ သူသည္ ဖခင္စိတ္ျဖင့္ အလြန္အမင္း ကာကြယ္စိုးရိမ္စိတ္မ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ေနသည္ဟု သူမျမင္သည္။
(၆၅)
သူက သူမကို ပိုထိေတြ႕ အၾကံဉာဏ္မ်ားေပးသည့္အတြက္ သူမ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ေပ်ာ္ရႊင္မိေလသည္။
“အခ်စ္ အားေဆးေတြပိုစားရမယ္ေနာ္။
အိုဗာတင္းေသာက္ၿပီးပလား။
တင္းနစ္ေတြ သိပ္မကစားသင့္ဖူးလုိ႔ေမာင္ထင္တယ္။
ဒီေန႔ တေရး အိပ္ၿပီးပလား။
အခ်စ္ကလည္းေလ ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔ဟာ သိပ္အလုပ္လုပ္တာပဲ”
သည္လို အျပဳအယုအယေတြေၾကာင့္ သုစႏၵာမွာ စိတ္ေအးသက္သာ၊ ယံုၾကည္မႈျပည့္၊ အတားအဆီးမရိွ အင္ေတြအားေတြျပည့္လာေလ သည္။ သူမသည္ မက်န္းမာသည့္ပံု နည္းနည္းလုပ္သင့္္ခဲ့ေသာ္လည္း သူမက မလုပ္ခဲ့ေခ်။ တကယ္ေတာ့မူ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ႏွင့္ ကေလးေမြးေသာအလုပ္ေတြကို သူမ ေန႔စဥ္ပံုမွန္ထိေတြ႕ေနရသည္။
သူမသည္ အခိ်န္ပို သပ္သပ္ယူၿပီး လက္ေတြတိုက္႐ုိက္ေလ့လာသင္ၾကားဖုိ႔ အစီအစဥ္ဆဲြေလသည္။ သူမဖတ္ထားေသာ ကေလးေမြးတာ ကေလးျပဳစုတာေတြကို ေဒါက္တာစေပါက္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ဖုိ႔လည္း ျပင္ထားေလသည္။
…. ….. ….
ထိုညသည္ လန္ရီွ (စီ) ေလးလေျမာက္လျပည့္ည ျဖစ္သည္။ ခြန္မိန္း၏သမီးေတာ္ေလးသည္ ထိုညတြင္ေရာက္ရိွလာေလသည္။ သုစႏၵာ၏ အေမသည္ ဂ်ာမဏီႏုိင္ငံမွ ေခတၱေရာက္ရိွေနသည္။ စ၀္ႏွင့္ သုစႏၵာအေမက စိုးရိမ္တႀကီးျဖင့္ သုစႏၵာကို ကားေပၚတင္သည္။ ကားနွစ္စီးျဖင့္ စႏၵကူးေဘာ္တြင္း၌ ကိုယ္ပိုင္ေဆး႐ုံတြင္ရိွေသာ ဒိန္းမတ္ဆရာ၀န္ထံသြားၾကေသည္။ သူတုိ႔သည္ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားခဲ့ၿပီး နမ့္ပန္းမွသြားလွ်င္ တနာရီခဲြေလာက္သာ ၾကာမည္။ နမ့္ပန္းမွ နွစ္မိုင္ခန္႔အေရာက္တြင္ သုစႏၵာက ေအာ္ဟစ္ေျပာေတာ့သည္။
“အခုခ်က္ျခင္းျပန္လွည့္ပါ။ က်မ စႏၵကူးထိ ေစာင့္မေနႏုိင္ေတာ့ဖူး”
သူတုိ႔ကားသည္ အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္သုိ႔ျပန္လွည့္လာခဲ့ၾကသည္။ နန္းႏြမ္း၏အကူအညီျဖင့္ သူတုိ႔၏သမီးဦးေလးကို ေနာက္ႏွစ္နာရီအၾကာ တြင္ ေမြးဖြားသန္႔စင္လိုက္ၾကေလသည္။ သမီးေလးသည္ ေခ်ာေမာလွပၿပီး အဂၤါအားလံုး ၿပီးျပည့္စံုေလသည္။
ႏူးညံ့စိုစြတ္ေသာ ဆံစအုပ္အုပ္ေလးေတြသည္ ပန္းနုေရာင္မ်က္နွာေလးေပၚ ဖံုးေနေလသည္။ စ၀္သည္ စိုးရိမ္ပူစြာျဖင့္ လက္ထဲတြင္အနီွး အထုပ္ေလးကိုပိုက္ထားၿပီး ေကာ္ေရဒါအေပၚထပ္တြင္ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေနေတာ့ေလသည္။ သူတုိ႔သည္ သူတုိ႔၏ တိုင္းယိုင္ ခြန္မိန္းတေယာက္သည္ ေမြးကင္းစကေလးကိုေကာက္ခ်ီဖူးသလား (သုိ႔မဟုတ္) ေမြးခန္းေရွ႕တြင္ နီးကပ္စြာေနဖူးသလားဆိုတာမ်ဳိးကို မမွတ္မိ မေတြးတတ္ၾကေတာ့ေခ်။ သူတုိ႔ကိုးကြယ္ေသာ သက္ေတာ္ရဆရာေတာ္ႀကီးတပါးက ခြန္မိန္းကို မီးေနခန္းနား မကပ္ရ ေမြးကင္းစ ကေလးကမခ်ီရ။ ထိုသုိ႔ျပဳလုပ္လွ်င္ ခြန္မိန္းကိုအကာကြယ္ေပးထားေသာတန္ခိုးမ်ားက ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး၊ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြကို မကာကြယ္ႏုိင္ေတာ့ဟု မိန္႔ေေလသည္။ စ၀္ကေတာ့မူ ထိုသတိေပးခ်က္မ်ားကို ပခံုးတြန္႔ၿပီးသာေနေလ၏။
ေဗဒင္ဆရာ ဆရာဘဟန္ႏွင့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးသန္းတုိ႔သည္ ေမြးၿပီးၿပီးျခင္း မိနစ္အနည္းအတြင္း ေရာက္ရိွလာၾကသည္။ ေဗဒင္ဆရာသည္ နမ့္ပန္းခြန္မိန္း၏ ပထမဆံုးေသာသမီးေတာ္အတြက္ ဇာတာဖြဲ႔ရန္္ ထန္းလက္ရြက္ကို ထုတ္သည္။ ေမြးစာရင္းစာရြက္ထဲက ေမြးဖြားခ်ိန္ႏွင့္ အျခားလိုအပ္တာေတြကိုေမးျမန္းၿပီး သမီးေတာ္၏ အနာဂတ္အတြက္ တြက္ခ်က္ေနေတာ့သည္။ သုိ႔ရာတြင္ တိုင္းယိုင္ထံုးစံအရ မိဘမ်ား သည္ ကေလးအမည္ေပးတာကို ေစာင့္ၾကရေလသည္။ သုစႏၵာကေတာ့ ေရွးထံုးအစဥ္အလာေတြအတိုင္းလုပ္ရတာကို သေဘာမေတြ႕ လွေခ်။ သုိ႔ေသာ္ သူမ၏သမီးအမည္ေပးတာကို သူမကဘာမွ ၀င္ေရာက္ကန့္ကြက္ေျပာဆိုျခင္းမျပဳလုပ္ပဲ သမီးေလးက ၾကာသပေတးသူ ဆိုေတာ့ အမည္အစတြင္ ဘီ၊ အမ္၊ သုိ႔မဟုတ္ ပီတုိ႔ႏွင့္ စလွ်င္ရၿပီဟု ေတြးေနမိေလသည္။ တပတ္လံုး ေန႔တိုင္းပင္ သူမေရြးထားေသာ အကၡရာအစအတိုင္း အမည္မ်ားကို ေရြးၿပီးေပးၾကေလသည္။ သူမသည္ သူ႔သမီးေလး၏ လက္၀ါးေလးေတြ ေျခဖ၀ါးေလးေတြကိုကိုင္ၾကည့္ ေနမိစဥ္ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္မ်ားႏွင့္ အၾကံေပးၾကသူမ်ားက သမီးအတြက္ သင့္ေတာ္ေသာ အမည္တခုကိုေရြးခ်ယ္ေနၾကသည္ဟု အမွတ္ တမဲ့ၾကားေနရေလသည္။
“က်မေတာ့ နိပါတ္ေတာ္ေတြထဲက ပပ၀တီဆိုတဲ့ နံမယ္ကိုႀကိဳက္တယ္” ၀မ္းကဲြ ညီမတေယာက္ကေျပာသည္။
“ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့” စ၀္က တုန္႔ျပန္လိုက္သည္။
“တိုင္းယိုင္နံမယ္ ေမာက္ခမ္းဆိုရင္ေကာ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ”
(၆၆)
“ဒါလည္း လံုး၀မႀကိဳက္ဖူး” ဘာျဖစ္လာမလဲဆိုတာ စ၀္ သိလိုက္ပါသည္။ သူ႔ေဆြမ်ဳိး တိုင္းယိုင္လူမ်ဳိးေတြက ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ဘ၀ကို ၀င္ ေရာက္ဖက္စြက္ၾကတာမ်ဳိးကို သူမနွစ္သက္ေခ်။
“ငါနဲ႔ သုစႏၵာပဲဆံုးျဖတ္ေတာ့မယ္” သူသည္ ေဆြမ်ဳိးေတြကို ေက်ာခိုင္းလွည့္လိုက္ၿပီး သုစႏၵာႏွင့္ သမီးရိွရာ အိပ္ခန္းတြင္းသုိ႔ ၀င္ခ်သြားလိုက္ ေလေတာ့သည္။ သူတုိ႔သည္ နိပါတ္ေတာ္ေတြထဲက မာလာဆိုေသာအမည္ကို ေရြးလိုက္ၾကသည္။
အမည္ေလးက လွပၿပီး ေခၚလုိ႔လည္းေကာင္းတယ္။ အမည္သည္ ဗုဒၶနိပါတ္ေတာ္ေတြက အမည္လည္းျဖစ္သည္။ ေဗဒင္ဆရာကလည္း သေဘာက် ေက်နပ္ေလသည္။ အမည္ေရွ႕က စ၀္ထည့္လိုက္တာႏွင့္ပင္ သမီးသည္ အလိုလိုပင္ ေတာ္၀င္ ခြန္မိန္းမိသားစု၀င္ျဖစ္သြား ေတာ့သည္။ တိုင္းယိုင္ထံုးစံအရ သည္အမည္သည္ သူမ၏ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးတြင္ က်န္ရိွေနမည္ျဖစ္ၿပီး လက္ထပ္ခိ်န္ေရာက္သည့္တိုင္ ေအာင္ ေျပာင္းလဲလုိ႔မရေတာ့ေခ်။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ မင္းသမီးေလးသည္ အေရွ့စံအိမ္ေတာ္တြင္ အေရးအႀကီးဆံုးေသာ သူတေယာက္ျဖစ္လာသည္။ ကေလးထိန္းနာနီ ႏုိင္းႏုိင္း က ဒုတိယ အေရးႀကီးသူျဖစ္လာေလသည္။ သူမသည္ နာနီအလုပ္ေလွ်ာက္ၾကေသာသူေတြထဲမွ အေရြးခံထားရသူျဖစ္ေသာ္လည္း သူမ သည္ အသက္ေျခာက္ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ရိွေနေလၿပီ။ သူမသည္ သင္တန္းဆင္းသူနာျပဳဆရာမ၊ ၀မ္းဆဲြဆရာမတုိ႔လုပ္ကိုင္ဖူးၿပီး သူမ၏ လင္ေယာက္က်ား၊ ကေလးေတြ၏ အသက္ရွည္ေအာင္ သူမ၏ဘ၀ထက္ ပုိၿပီးအေလးထားလ်က္ လိုအပ္သမွ်ကိုိ သူမတတ္ႏုိင္သ၍ လုပ္ ကိုင္ေပးေနခဲ့သည္။ သူမသည္ တိုင္းယိုင္ႏွင့္ ျမန္မာစကားကိုသာေျပာၿပီး အဂၤလိပ္လိုမေျပာေခ်။ သူမ သူနာျပဳသင္တန္းတက္ေနခ်ိန္တြင္ ဘက္တစ္ ခရစ္ယံဘာသာသုိ႔ ေျပာင္းခဲ့ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္အိမ္ေတာ္က၀န္ထမ္းမ်ားသည္ သူမ၏အသက္ အရြယ္ႏွင့္ အလုပ္ကို ေလးစားၾကေလသည္။ သူတုိ႔က သူမ၏ဘာသာေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေပါင္းစည္းဆက္သြယ္မႈအေပၚေတာ့ သံသယျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေလသည္။ မြဳိင္းက စိုးရိမ္ႀကီးစြာျဖင့္ သူမ၏မယ္ဘုရားကို စံုစမ္းေမးျမန္းသည္။ ႏုိင္းႏုိင္းက သူမတုိ႔၏ မင္းသမီးေလးကို ခရစ္ယံဘာသာသုိ႔ သြတ္သြင္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနသလားဟု ပူပန္မိေလသည္။
သုစႏၵာကေတာ့ သည္ကိစၥကို စိတ္မပူေခ်။ သူမအေနႏွင့္ သူမတုိ႔ေနထိုင္ေသာပတ္၀န္းက်င္တြင္ ကေလးမ်ား အလြန္မ်ားျပားေလရာ သူမ၏သမီး က်န္းမာေရးအတြက္ သူနာျပဳကုိ မလိုလားအပ္ေသာ အႏၱရာယ္မ်ားမက်ေရာက္ေစရန္ ေကာင္းစြာျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးႏုိင္ ေရးကိုသာ ေတြးေလသည္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ေသႏုိင္သည့္ငွက္ဖ်ားေရာဂါပိုးကိုသယ္ေဆာင္ေသာ ျခင္မ်ား၊ ေသေစေသာ ကင္ၿမီးေကာက္မ်ားႏွင့္ အျခား အဆိပ္ရိွေသာကင္းေျခမ်ား၊ စသည့္အေကာင္တုိ႔ကို ကေလးပုခက္ျခင္ေထာင္အတြင္းမွာပင္ ေတြ႕ရတတ္ေလ သည္။ သုစႏၵာ တိတ္တိတ္္အလစ္တြင္ ကေလးအိပ္ခန္းအတြင္းသုိ႔ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ညတိုင္း ၀င္၀င္ ၾကည့္ရေလသည္။ ေန႔ဆိုလွ်င္လည္း သူမသည္ စံအိမ္ေတာ္ကိုလာၾကေသာဧည့္သည္မ်ားကို သံသယမ်က္လံုးျဖင့္ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္သည္။ သူတုိ႔ေတြက တီဘီ၊ ေက်ာက္ေရာ ဂါ၊ လက္ပ႐ုိစီ၊ တိုက္ဖြိဳက္ႏွင့္ အျခားကူးစက္တတ္ေသာ ေရာဂါေတြမ်ားသယ္လာေလမလား။ တခါတရံတြင္မူ သူမသည္ ညလယ္ေခါင္ႀကီး တြင္ နိုးၿပီး ထထိုင္ေနတတ္သည္။ သူမသမီးေလးကို ဂ်ာမဏီမွာပဲ ႀကီးျပင္းေစတာေကာင္းမည္။ ဟိုမွာဆို ဒီလိုအႏၱရာယ္ေတြေဘးမွ ေ၀းမည္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးအထူးကုဆရာ၀န္ႏွင့္လည္း ျပလုိ႔ရသည္။ ႏုိင္းႏုိင္း၏ စြမ္းရည္ေၾကာင့္ သုစႏၵာ၏သံသယမ်ားေၾကာက္စိတ္မ်ားကို တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့က်သြားေစေလသည္။ သမီးေတာ္ေလး က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ပံုမွန္ကေလးတေယာက္လို ႀကီးျပင္းေစျခင္းျဖင့္ သူမကို ေပ်ာ္ရႊင္လာေအာင္ ကူညီေပးေလသည္။
ရွစ္လအရြယ္သုိ႔ေရာက္လာေသာအခါ မာလာသည္ သူမ၏မိဘမ်ားႏွင့္ ပထမဆံုး တရား၀င္အလုပ္မ်ားစတင္ လႈပ္ရွားေလသည္။
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က ဖိတ္စာကိုဖတ္ၾကားသည္။ “နမ့္ပန္းခြန္မိန္း စ၀္ခြန္ဖႏွင့္ မဟာေဒ၀ီ စ၀္သုစႏၵာတုိ႔၏သမီးေတာ္ မင္းသမီးေလး၏အမည္ေပး ကင္မြန္းတပ္ မဂၤလာပဲြကို အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္၌ ၁၃၁၈ နတ္ေတာ္လျပည့္ေက်ာ္ (၁၁) ရက္ေန႔၊ နံနက္ (၁၀) နာရီအခ်ိန္တြင္ က်င္းပ မည္ ျဖစ္ပါသျဖင့္ ႂကြေရာက္ခ်ီးျမႇင့့္္ၾကပါရန္ ေလးစားစြာျဖင့္ဖိတ္ၾကားအပ္ပါသည္။ လက္ဖြဲ႔ျခင္းသည္းခံပါ။”
ဂုဏ္သေရရိွလူႀကီးမ်ား၊ နမ့္ပန္းျပည္နယ္၏ ၀ါေတာ္အႀကီးဆံုး ဆရာေတာ္သံုးပါးႏွင့္ ဖိတ္ၾကားထားေသာ ဧည့္ပရိသတ္ တရာေက်ာ္သည္ အေရွ့စံအိမ္ေတာ္၏ ပထမထပ္ႏွင့္ ျမက္ခင္းျပင္တြင္ ျပည့္လံွ်သြားေတာ့သည္။ ခန္းမတခုလံုးက ပရိေဘာဂမ်ားကိုထုတ္ၿပီး ေကာေဇာအထူ မ်ား ခန္းလံုးျပည့္ခင္းထားလိုက္သည္။ ေဆြမ်ဳိးထဲတြင္ အသက္အႀကီးဆံုးျဖစ္ေသာ အန္တီႀကီးဘုရားသည္လည္း အခမ္းအနားတက္ဖုိ႔ အဖိတ္ခဲ့ရေလသည္။ ႀကီးမားေသာေငြဖလားထဲတြင္ ပဲြအတြက္ အထူးမဂၤလာရိွေသာပစၥည္းမ်ားကိုထည့္ထားၿပီး အန္တီႀကီးဘုရားကကိုင္ထားသည္။ ဖလားထဲတြင္ ေမႊးႀကိဳင္ေသာ နံ႔သာရည္၊ နံ႔သာျဖဴ၊ ကရမက္၊ ရွင္မေတာင္ သနပ္ခါးမ်ားေသြးထည့္ထား သည္။ ပန္းမ်ဳိးစံု ပြင့္ခ်ပ္မ်ား၊ ေရေမႊး၊ စိန္၊ ပတၱျမား၊ နီလာ၊ ျမ၊ ပုလဲ ၊ ေက်ာက္စိမ္း ႏွင့္ လြန္ခဲ့ေသာတပတ္လံုး စံအိမ္ေတာ္ကလူေတြ ေတာ ထဲသြားရွာထားရေသာ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ သစ္ရြက္မ်ားကို ထည့္ထားေလသည္။ သုစႏၵာက သမီးေလးကို ခ်ီမလာသည္။ သူမကို ပန္းႏုေရာင္ ဇာဂါ၀န္ရွည္ေလး ၀တ္ထားေပးသည္။
(၆၇)
သုစႏၵာငယ္စဥ္က ဂ်ာမဏီတြင္ ဘက္ပတစ္ ခရစ္ယံဘာသာ၀င္စဥ္ကလိုျဖစ္ေလသည္။ ဧည့္သည္မ်ားၾကားမွ သူမျဖတ္သြားၿပီး စင္ျမင့္ေလး ေပၚရိွ ျပင္ထားေသာဆိုဖာထိုင္ခံုေပၚမွာ ထားလိုက္သည္။
သမီးေလးကို ဆရာေတာ္ေတြ၏ေအာက္တြင္ ခ်ထားလိုက္ၿပီးေနာက္ အန္တီႀကီးဘုရားက သမီးေတာ္ေလးကို စ၀္မာလာဟုအမည္ေခၚ တြင္ လိုက္ေၾကာင္းေၾကျငာလိုက္ေလသည္။ အန္တီႀကီးဘုရားသည္ အေမႊးနံ႔သာမ်ားျဖင့္ စိမ္ထားေသာ သစ္ရြက္ေလးျဖင့္ ေျမးမေတာ္ကို ပက္ျဖန္းလိုက္ၿပီး ဆုမြန္ေကာင္းမ်ားေတာင္းၿပီီး ခ်ီးျမႇင့္ေပးေလသည္။ ထိုသုိ႔ျပဳလုပ္ေပးျခင္းသည္ မင္းသမီးေလးအတြက္ အလြန္ႀကီးမား လြန္း=ေနသည္။ ၿပီးေနာက္သမီးေတာ္ေလးကို သူကအခန္းဆီသုိ႔ ေပြ႕ခီ်သြားေလသည္။ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ား၊ ျမင္းတေကာင္ႏွင့္ မ်ားျပားလွေသာ လိေမၼာ္စိုက္ခင္းမ်ားကို သူမ၏အေဖက အသိမွတ္ျပဳေပးအပ္ေနေသာအခါ သူမက ရိွမေနေတာ့ပါ။ ဆုေတာင္းေပးေနေသာအခ်ိန္၊ ဧည့္သည္မ်ား စားေသာက္ပဲြႏွင့္ နာရီမ်ားစြာ အလုပ္႐ႈပ္ေနခိ်န္တြင္ေတာ့ သူမက ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲႏုိင္ျခင္း မရိွ ေသးေခ်။
တေန႔တြင္ တာေပါ့ရြာ ေျမာက္ပိုင္းကလူမ်ားသည္ အလြန္လွပေသာ ၾကက္တူေရြးအရွင္တေကာင္ကို အထူးလက္ေဆာင္အျဖစ္ သုစႏၵာ ဆီယူေဆာင္ေပးေလသည္။ငွက္ေလး၏ေခါင္းသည္ ခရမ္းေရာင္ျဖစ္သည္။ ေခါင္းထိပ္က အေမႊးေလးသည္လွပ က်က္သေရရိွေနၿပီး အၿမီး က ရွည္ေလသည္။ သူ႔နႈတ္သီးက နီရဲေနသည္။ တကိုယ္လံုးရိွ အေမႊးႏွင့္အေတာင္သည္ စိမ္းစိုု၀င္းေတာက္ေနသည္။ အျမီးပိုင္း၏ ေအာက္ပိုင္းသည္ ေရႊေရာင္ရဲရဲထေနသည္။ သူ႔အေတာင္ေတြအျဖတ္ခံထားရတာကို သုစႏၵာ ခ်က္ျခင္းသတိျပဳလိုက္မိေလသည္။
“မင္းလက္ေဆာင္အတြက္ သိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” သုစႏၵာေျပာလိုက္သည္။ “ဒါေပမဲ့ ဒီသိပ္လွတဲ့ငွက္ေလးကိုက်မက လက္ခံယံုပဲလက္ ခံတာပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို က်မျပန္လႊတ္ေပးလိုက္မွာ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ က်မဆီကို ဒီလိုအေကာင္ေတြ ယူမလာပါနဲ႔ေတာ့”
သုစႏၵာသည္ ဒီကိစၥကို အရင္ဆံုးရွင္းရွင္းသိေအာင္လုပ္ထားမွျဖစ္မည္ဟု ေတြးမိေလသည္။ သူမသည္ ဘယ္တိရစၧာန္ကိုမွ ဖမ္းဆီး ခ်ဳပ္ေနွာင္မထားလိုပဲ သူတုိ႔ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးအတိုင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနေစ့ခ်င္ေလသည္။ သူမ၏အရင္က စ၀္အံုဆိုင္၏ မဟာ ေဒ၀ီသည္ ၀က္၀ံေလးမ်ားကိုျခံခတ္ၿပီး က်ဳံးအနီးတြင္ေမြးထားခဲ့ရာ သူတုိ႔ကိုထိန္းေက်ာင္းေပးေသာသူေတြက တေကာင္စီကို ေနာက္ဆံုး တြင္ သတ္ပစ္လိုက္ၾကေလသည္။ သည့္မတိုင္ခင္ကလည္း အလြန္ေ၀းကြာလွေသာ ျပည္နယ္ေတာင္ေပၚရြာဆီကရြာသားမ်ားသည္ သုစႏၵာ အတြက္ က်ားသစ္ေပါက္ေလးတေကာင္ ယူလာေပးဖူးေသးေလသည္။
သူမမွာ က်ားသစ္ကိုအစာေကြၽးဖုိ႔ ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ႏုိင္။ ေတာထဲျပန္လႊတ္ဖုိ႔လည္းေကာင္းေကာင္း သန္မာမႀကီးထြားလာႏုိင္ ပဲျဖစ္ေန ေလသည္။ထိုအခါ သူမအတြက္ ေၾကာက္စရာအေတြ႕အၾကံဳကို ရလိုက္သည္။ အကူညီမဲ့လ်က္ ေနရွာေသာ လွပသည့္က်ားသစ္ေပါက္ေလးမွာ အားအင္ခ်ိနဲ႔လာၿပီး ေငးေမာငိုင္ေတြေနေတာ့သည္။ မိုင္ရွစ္ရာအတြင္းတြင္ တိရစၧာန္ေဆးကုဆရာ၀န္လည္းမရိွပဲ သူမ၏ ျပဳစုမႈေအာက္တြင္ ေနာက္ဆံုး၌ က်ားသစ္ေပါက္ေလးမွာ အစာငတ္ၿပီးေသဆံုးသြားရေတာ့ေလသည္။ သူမမွာ တုန္လႈပ္ ၀မ္းနည္း ေၾကကဲြခဲ့ရသည္။ထို႔ေၾကာင့္ အခုအခါ ေတာေကာင္အ႐ုိင္းမ်ား၏ပံုဆို လက္မခံႏုိင္ေတာ့ပဲျဖစ္ေနေလသည္။ တာေပါ့ရြာသားမ်ားသည္ ဒီလိုငွက္မ်ဳိး အမ်ားႀကီး အေၾကာင္းမလွစြာ မထားခဲ့သည့္အတြက္ ေတာ္ေပေသးသည္။
ဘူေကာင္းက ၾကက္တူေရြးေလးကို စစ္ေဆးၾကည့္ၿပီးေနာက္ ျဖတ္ထားေသာအေတာင္ေလးသည္ ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္အတြင္း ျပန္ေပါက္လာၿပီး ငွက္ေလးသည္ ေတာထဲသုိ႔ ပံ်သြားႏုိင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို သုစႏၵာအား အာမခံၿပီးေျပာၾကားေလသည္။ သူသည္ ၾကက္တူ ေရြးေလးကိုျပဳစုဖုိ႔ တာ၀န္ယူလိုက္ၿပီး ေစ်းသုိ႔ အျမန္သြားကာ ႀကီးမားေသာ ေလွာင္အိမ္တခုႏွင့္ လတ္ဆတ္ေသာ အသီးမ်ားကိုရွာ၀ယ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္အနီးက မာလကာပင္ႀကီးကို ၾကက္တူေရြးေလွာင္အိမ္ထားဖုိ႔ အေကာင္းဆံုးေနရာအျဖစ္ ေရြးလိုက္သည္။ လူ တေယာက္က ေလွာင္အိမ္အနားတြင္ အျမဲေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီး ေၾကာင္လာလွ်င္ေမာင္းလႊတ္ရေလသည္။ သစ္ပင္မ်ား၏သစ္ရြက္အုပ္အုပ္ မ်ားသည္ ၾကက္တူေရြးေလးအတြက္ အရိပ္ရၿပီး ေနေရာင္မွ ကာကြယ္ၿပီးသားလည္းျဖစ္ေစသည္။
ၾကက္တူေရြးေလးသည္ ပထမေန့တြင္ အစာကို ပ်ာယာခတ္ၿပီးမစားေခ်။ သူသည္ ငွက္ေပ်ာသီးႏွင့္ ဖရဲသီးအမွည့္ ်ားကို ႀကိဳက္ေလသည္။ ဒုတိယေန့သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ မာလကာပင္ႀကီးေပၚတြင္ သူ႔ဧည့္သည္မ်ားေရာက္ရိွလာၾကသည္။ ခန္႔မွန္းေျခ အေကာင္ေျခာက္ဆယ္ ေလာက္ရိွေသာ ၾကက္တူေရြးအုပ္ႀကီးသည္ သူ႔ဆီကိုဦးတည္ၿပီး အကိုင္းေတြေပၚဆင္းလာနားၾကေလသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
