>
စက္တင္ဘာ ၁၀၊ ၂၀၁၁
ပန္းခ်ီအား ဤေနရာမွယူပါသည္။ကုိယ့္အစ္မတစ္ေယာက္ပုိ႔လုိက္သည့္ ပါဆယ္ေလးကုိဖြင့္လုိက္ေသာအခါ မဂၢဇင္းေလးတစ္အုပ္၊ ဆည္းဆာေရာင္စုံဟပ္ေနသည့္ ျမစ္တစ္စင္းပုံနွင့္မ်က္ႏွာဖုံးေလး၊ ေနာက္ေၾကာဖုံးမွာေတာ့“ထေလာ့ျမစ္မင္းဧရာ”တဲ့။ ဆရာဒဂုန္တာယာ၏ကဗ်ာေလးက ေနရာယူလွ်က္၊ ကဗ်ာကုိတုိးတုိးညည္းမိရာအဆုံးမွာေတာ့ ….
ျမစ္မင္းဧရာဝတီ ထေလာ့ လွေလာ့ ကေလာ့
ကေလာ့ဧရာဝတီ ေရေတြစီးေလာ့။
ကုိယ့္ညာဘက္ရင္အုံသည္ ဒိတ္ဒိတ္နွင့္တုိးလာေတာ့သည္၊ လႈိင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ားနွင့္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးေနေသာဧရာဝတီသည္ ကုိယ့္ေရွ႕ သုိ႔ေရာက္လာေတာ့သည္။
“ဗြမ္း” ကနဲခုန္ဆင္းလုိက္သည္။ ကုိယ့္တုိ႔ညီအစ္ကုိတေတြ ကူးၾကခတ္ၾကႏွင့္ ေသာင္စပ္မွာ၊ ေသာင္ထြန္း၍ ကမ္းဆိပ္သာခ်ိန္ ခုလုိတေပါင္း မွာ ရြာသားတုိ႔ နံနက္တစ္ႀကိမ္ ညေနတစ္ႀကိမ္ ေရခ်ိဳးဆင္းၾကျမဲ။ အေဒၚေတြ အစ္မေတြ ႏွမေတြကလဲ အဝတ္ေလွ်ာ္ၾက ေခါင္းေလွ်ာ္ၾကႏွင့္ ျမစ္႐ုိးသည္ ႏုိးထလွ်က္။
ရြာ့ေခါင္းရင္းမလွမ္းမကမ္းမွ ေကြ႔၍စီးဆင္းသြားေသာ ျမစ္မင္းဧရာဝတီ၊ ဥတုသုံးပါးလုံး အလွမဆိတ္သည့္ျမစ္။ ေဆာင္းရာသီႏွင္းမႈံၾကား တြင္ျဖစ္ေစ၊ မုသ္သုံဦးလႈိင္းျမဴးခ်ိန္မွာျဖစ္ေစ၊ ေလွမဆိတ္ လူမတိတ္ႏွင့္ လွျမဲလွလွ်က္သာ။
ဝါဆုိဝါေခါင္ ေရေတြေဖာင္သည့္အခါတြင္ေတာ့ ရြာဦးေရႊဒါလီေစတီနံေဘး ေခ်ာင္းကေလးမွ ျမစ္ေရတုိ႔စီးဝင္ကာ ကုိယ္တုိ႔ရြာကေလးေရေတြေဖြးေတာ့သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ႏြားစာက်င္းမ်ားက သူ႔အိမ္ကုိယ့္အိမ္လွည့္လည္စရာ ေလွငယ္ေလးေတြ ျဖစ္ခဲ့ေပါ့။
ေရဝင္ၾကာလွ်င္ေတာ့ ကြ်ဲေတြ ႏြားေတြကုိ ေရလြတ္ရာကုန္းတြင္းပုိင္းဆီ ပုိ႔ၾကရျမဲ။ ကုန္းဆယ္သူဆယ္၊ ကန္သင္းဖုိ႔သူဖုိ႔၊ ႏြားတုိ႔အတြက္တလွည့္ေက်းဇူးျပဳၾကႏွင့္ မေမာႏုိင္မပန္းႏုိင္။ သုိ႔တုိင္ ဧရာဝတီကုိအျပစ္မျမင္အား။
ေရဦးေပါက္စတြင္လည္း အညာဆီကေမ်ာလာခဲ့ေသာ ထင္းေတြကုိအျပိဳင္ဆည္ၾက၊ ရွင္ဥပဂုတ္ေဖါင္ပူေဇာ္ေမွ်ာၾကႏွင့္ ျမစ္႐ုိးေနတုိ႔၏ ဓေလ့ဘာသာမ်ား။
ျမစ္ေရက်သြားသည့္အခါမွာတာ့ ႏုံးတင္ခဲ့သည့္ေျမမွာ ထြန္ၾကယက္ၾကနွင့္ ႏြားေငါက္သံေတြ ကြင္းလုံးေဝေတာ့သည္။ သုိ႔ေတြးေနစဥ္ ကုိယ့္ရင္သည္ က်င္ကနဲ နာက်င္သြားျပန္သည္၊ သည္ဧရာဝတီေပါ့၊ သူေလ .. သူ … “တစိမ္းဆန္သည့္ဧရာဝတီ” ဟု ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းတြင္ ေရးခဲ့ဖူးသည့္ ဝတၳဳေလးက ႐ုတ္ခ်ည္းေပၚလာသည္။ ကုိယ့္တုိ႔ညီမေလး “မတူး” ရဲ့အေၾကာင္း၊ ေရအလွ်င္တြင္ နစ္မြန္းဆုံးပါးသြားခဲ့ေသာ ညီမေလး၊ ညီမေလးေရ၊ သုိ႔နွယ္ ေၾကကြဲဖြယ္ကုိေပးခဲ့ေသာ္ျငား ကုိယ္တုိ႔ဧရာဝတီကုိ မစိမ္းႏုိင္။ သူေက်ာေပၚမွာစီးနင္း၍ ခရီးစုံဆန္ အတန္တန္ပင္။
သည္ျမစ္ကမ္းမွာ ကုိယ့္အေမလြမ္းတမ္တခဲ့ဖူးသည္။
သည္ျမစ္ကမ္းမွာ ကုိယ့္အေမ ကုိယ့္ကုိေမွ်ာ္ေနခဲ့ဖူးသည္။
သည္ျမစ္ကမ္းမွာ ကုိယ့္အေဖ ကုန္ကူးသြားခဲ့ဖူးသည္။
သည္ျမစ္ကမ္းမွာ ကုိယ့္အစ္မေတြ ကုိယ့္ႏွမေတြ ေစ်းသြားၾက ေက်ာင္းတက္ၾကဖူးသည္။
သည္ျမစ္ကမ္းမွာ တံငါေလွေတြ ဆုိက္ကပ္ခဲ့ဖူးသည္။
သည္ျမစ္ကမ္းမွာ ဝါးေဖာင္ႀကီးေတြဆုိက္ကပ္ခဲ့ဖူးသည္။
သည္ျမစ္ကမ္းမွာ အုိးေလွေတြဆုိက္ကပ္ခဲ့ဖူးသည္။
သည္ျမစ္ကမ္းမွာ ရြာ့ႏြား ရြာ့ကြ်ဲတုိ႔ေရေသာက္ဆင္းခဲ့ဖူးသည္။
သည္ျမစ္ကမ္းမွာ ရြာ့လုံမတုိ႔အတြက္ လုလင္ေတြေတြးသီခဲ့ဖူးသည္။
သည္ျမစ္ကမ္းမွာ …. …. …
ဂဏန္းခ်၍ ကုိယ္ေရတြက္ေနမိစဥ္၊ သေဘၤာတစ္စင္း၏ တူ.. တူ.. ဟု ဥၾသဆြဲသံကုိ ပဲ့တင္ၾကားေယာင္မိျပန္သည္။
မြန္းတည့္လုခ်ိန္ဆုိ မႏၲေလးႏွင့္ျပည္ေျပးဆြဲေနသည့္ ျပည္ကုတုိ႔သေဘၤာ ဧရာေပၚမွာ ေပၚလာျမဲ။ ေက်းလက္ေနတုိ႔အတြက္ အခ်ိန္မွတ္စရာ နာရီတမ်ိဳးပင္။ သေဘၤာႀကီးဟုေခၚသည့္ အညာဆန္ႀကီးကုိလည္း ရက္ျခားဆန္တက္သြားတာကုိ ေတြ႔ရတတ္သည္။
ထုိသုိ႔ေတြ႔ေနက် အျဖဴေရာင္သေဘၤာမ်ားအျပင္ အမဲေရာင္သေဘၤာႀကီးမ်ားကုိလည္း မၾကာခဏေတြ႔ရတတ္သည္။ ေရနံတင္သေဘၤာႀကီး မ်ားနွင့္ ေျပာင္ ၂၁၊ ၾကံ ၁၈၊ စသည့္အမည္မ်ားနွင့္ ေသာင္တူးသေဘၤာႀကီးမ်ား။
တေပါင္းတန္ခူး ဧရာဝတီေရနည္းခ်ိန္ဆုိလွ်င္ ထုိေသာင္တူးသေဘၤာႀကီးတုိ႔ ေရာက္လာၾကစျမဲ၊ ထြန္းေနေသာေသာင္မ်ားကုိ တူးၿဖိဳေပးၾက သည္။ ေျပာင္းလြယ္ေသာ ေရေၾကာင္းကုိ မေစာင္းတိမ္းေအာင္ ေသာင္မ်ားကုိဖယ္ရွားေပးၾကသည္။
ၿဗိတိသွ်အစုိးရလက္ထက္ကတည္းက စီမံထားခဲ့ေသာေရေၾကာင္းထိန္းသိမ္းမႈမ်ားပင္၊ ေနာင္ကုိယ္တုိ႔အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ထုိသေဘၤာ ႀကီးမ်ားကုိ မေတြ႔ျမင္ရေတာ့ေခ်။ တစတစေသာင္ေတြက်ယ္ေျပာလာခဲ့သည္ကုိသာ သတိထားမိသည္။ တဖက္ေသာင္ထြန္းလွ်င္ တဖက္ကမ္းၿပိဳျမဲနိယာမအတုိင္း ကမ္းနံေဘးရြာေလးတခ်ဳိ႕ ကမ္းၿပိဳသည့္ထဲပါခဲ့ၾကသည္။ ဟုိအေရွ႕ဖက္ကမ္းမွာေတာ့ သဲေသာင္ျပင္ႀကီး တေမွ်ာ္တေခၚ။
ငါးျမာကေဆးဟုနာမည္ႀကီးခဲ့ေသာ ငါးျမာႀကီးရြာဆုိလွ်င္ ျမစ္ႏွင့္ေဝးစြာက်န္ခဲ့ၿပီ။ ျမစ္ေၾကာင္းသည္ ထိန္းသူမဲ့ခဲ့ၿပီ။ ၾကံ့တုိ႔ ေျပာင္ တုိ႔ဆုိသည့္သေဘၤာႀကီးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ပါလိမ့္။ ေနာင္မွသိရသည္၊ အမွတ္မထင္ ထုိေသာင္တူးတပ္မွာ အမႈထမ္းခဲ့ ဖူးေသာ အဖုိးအုိတစ္ဦးနွင့္ဆုံမွ “သက္သက္ေလာင္စာဆီကုန္တယ္” ဆုိၿပီး ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီဥကၠဌႀကီးက ဖ်က္သိမ္းခုိင္း လုိက္ သည္တဲ့။ နယ္ခ်ဲ႕ဆုိသူ၏ သိမ္းယူထားေသာေျမေပၚထားသည့္ အေျမွာ္အျမင္ႏွင့္ မ်ဳိးခ်စ္ဆုိသည့္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၏ အေျမႇာ္အျမင္ႏွစ္ခုကုိ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္တတ္ခဲ့သည္။
ယခုလည္းလာျပန္ေခ်ၿပီ။ “ဆရာထက္ တပည့္လက္ေစာင္းတုံး”ဟု ဆုိး႐ုိးပင္ေျပာင္းရေတာ့မည့္ထင့္။ ဆုိးေမြဆက္ခံသူမ်ား၏ ဂုဏ္ယူ ဝမ္းေျမာက္စြာ ေႂကြးေၾကာ္ေနသံမ်ား နားမဆံ႔ၾကားရသည္။ ရင္မဆံ့ေအာင္ခံစားရသည္။ သူ႐ုိ႕လက္ထက္မွာ တံတားႀကီးက ဘယ္နွစ္ စင္း၊ ေရကာတာႀကီးကဘယ္နွစ္ခု စသည့္စသည့္ဂုဏ္ေဖာ္သံမ်ား၊ ထုိအသံတုိ႔ကုိသာ ထပ္တလဲလဲ ဂုဏ္ယူစြာႂကြားဝါေနခဲ့သည္။ တံတား တုိင္နွင့္တိုက္မိ၍ တိမ္းေမွာက္သြားေသာသေဘၤာမ်ား၊ ေသဆုံးသြားေသာျပည္သူမ်ား ေရလႊမ္း၍ ပ်က္စီးသြားေသာ စုိက္ခင္းမ်ားစသည္ကုိမူ ဘယ္ေသာအခါမွ ျပည္သူတုိ႔သိရမည္မဟုတ္ေခ်။
ထုိစဥ္က ေျပာခြင့္မသာခဲ့သည့္ စကားေလးေတြကုိ ယခုေျပာျပလုိက္ခ်င္သည္။ ၿဗိတိသွ်အစုိးရလက္ထက္က အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခု….
ေရေၾကာင္းဌာနႏွင့္ လမ္းတံတားဌာနတုိ႔၏ျပႆနာ၊ ဧရာဝတီျမစ္ေပၚ တံတားေတြထုိးကာ လမ္းေတြတုိးခ်ဲ႕ေဖာက္ဖုိ႔အဆုိတင္သြင္းေသာအခါ ေရေၾကာင္းဌာနက ကန္႔ကြက္ခဲ့သည္တဲ့။ “ယခုလုိ မလုိအပ္ဘဲတံတားေတြထုိးျခင္းသည္ ျမစ္ေၾကာင္းတိမ္ေကာ ပ်က္စီးႏုိင္ေၾကာင္း၊ လူေတြကေမာ္ေတာ္ကားကုိသာအသုံးမ်ားျပီး ေရေၾကာင္းကုိ အသုံးမျပဳေသာအခါ လႈပ္ခတ္မႈမရွိ၍အနည္ထုိင္လြယ္ကာ ျမစ္ ေၾကာင္းမ်ားတိမ္ေကာလာတတ္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ေရေၾကာင္းကုိသာ တြင္တြင္သုံးသင့္ေၾကာင္း ေထာက္ျပခဲ့သည္။ ခုိင္လုံေသာ ထုိအေၾကာင္းျပေၾကာင့္ လမ္းတံတားဌာနက စီမံကိန္းကုိပယ္ဖ်က္ေပးခဲ့သည္တဲ့။
ဒီအေၾကာင္းကုိေရာ သူတုိ႔တစ္ေတြသိမွသိခဲ့ပါေလစ။ သိလွ်င္ေကာ တန္ဘုိးထားမွ ထားၾကမွာပါစ။ အသိပညာရွင္ အတတ္ပညာရွင္တုိ႔ ေနရာမဲ့ခဲ့သည္မွာ ၾကာေျငာင္းခဲ့ၿပီမဟုတ္လား။
မ်က္စိတဆုံးၾကည့္ေသာနယ္ခ်ဲ႕ႏွင့္ မ်က္ေမႊးတဆုံၾကည့္ေသာ မ်ဳိးခ်စ္ဆုိသူတုိ႔ကုိ ဘယ္သူကသူ႔ေပၚပုိခ်စ္တယ္ဆုိတာ ဧရာဝတီအသိ ဆုံးျဖစ္ေပမည္။
တကယ္လုိ႔ ဧရာဝတီရဲ့လႈိင္းၾကက္ခြက္သံေလးေတြကုိသာ ဘာသာျပန္တတ္မည္ဆုိလွ်င္ “အခ်င္းတုိ႔ အေျမႇာ္အျမင္ရွိေသာနယ္ခ်ဲ႕က ငါ့ အက်ိဳးရွိရာျပဳလုပ္ခဲ့မႈတုိ႔ကုိ သင္တုိ႔ကပယ္ဖ်က္ၾက၍ သူပယ္ဖ်က္ခဲ့ေသာ ငါအက်ိဳးမဲ့မႈကုိကား သင္တုိ႔တစ္ေတြ မသူေတာ္တုိ႔နွင့္ေပါင္းကာ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာ ျပဳလုပ္ေနၾကေလသည္တကား”ဟု ၿငီးတြားသံကုိ ၾကားရမည္ဧကန္။
သုိ႔ႏွယ္အေတြးစီးေၾကာင္းမွာေမ်ာပါရင္း လက္ထဲကမဂၢဇင္းစာအုပ္ကေလးကုိ ငုိင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဆည္းဆာရိပ္ဟပ္ထင္ေနေသာ ဧရာ ဝတီ။ ဒါ.. ဧရာဝတီရဲ့ဆည္းဆာလား၊ ဆည္းဆာဆုိတာ ဧရာဝတီရဲ့ေနဝင္ခ်ိန္လား။
အုိ …. မဟုတ္ဘူး …. မဟုတ္ဘူး …. ဒါ…. ဧရာဝတီရဲ့အ႐ုဏ္ …ဒါ..ဧရာဝတီရဲ့အ႐ုဏ္ …. ဒါ… ဧရာဝတီရဲ့ အ႐ုဏ္…. ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
