>
ဇူလုိင္ ၂၄၊ ၂၀၁၁
အထပ္ထပ္အသံုးျပဳထားသျဖင့္ ႏြမ္းလွ်က္ အေရာင္အဆင္းျပယ္လ်က္ရွိေနေသာ လက္ကိုင္ပ၀ါကို အသစ္အတိုင္း ျဖစ္ေအာင္ ေလ်ာ္ဖြပ္မီး ပူတိုက္ထားကာ က်က်နန ေသေသသပ္သပ္ေခါက္လ်က္ ခါၾကားညႇပ္ထားလိုက္ေသးသည္။ နဂိုေကာက္ေနေသာဆံပင္ကုတ္၀ဲက ပခံုးေပၚ မမီ့တမီက်ေနေခ်ေသး၏။ ရုတ္တရတ္ေသာ္ ကေလးေလး ေယာက္အေမရယ္လို႔ ဘယ္လိုမွထင္ဖြယ္မရွိ။ စိတ္ဓာတ္တက္ႂကြကာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျပည့္ေနသူတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ ကို ကူးစက္ခံစားရတာလည္း ပီတိတမ်ိဳးပင္ျဖစ္ေပမည္။ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး က်မစိတ္ပင္ ေပါ့ပါး သြားသလိုပင္ ခံစား လိုက္ရ၏။ ေရွးမဆြတုန္းက အႀကိမ္တရာထက္မနည္း ကိုယ္ကစျပီး လိုလုိလားလား ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ၾကည္လင္ခ်မ္းျမေသာ တံု႔ျပန္အျပံဳးကို တခါမွ မရရွိ မခံစားခဲ့ရစဖူးပါ။ အခုေတာ့ျဖင့္ ထုိသုိ႔မဟုတ္ၿပီ။
သူကပင္ စတင္၍ ျမင္ျမင္ခ်င္း ႏႈတ္ခမ္းတျပင္ျပင္ျဖစ္ေန၏။ ထံုးစံအတိုင္း က်မက စတင္ႏႈတ္ဆက္မည္ျပဳစဥ္ သူက ၀င္းပ ၾကည္လင္ေသာ မ်က္ႏွာ ရႊင္လန္းေသာအျပံဳးႏွင့္ ဆီးႀကိဳေမးလိုက္ေလ၏။ ႐ုံးသြားေတာ့မလို႔လားတဲ့။
‘ဟုတ္ကဲ့’
ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းမေျပာျဖစ္ေတာ့ဘဲ အံ့ၾသပီတိလႊမ္းလ်က္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူထံ ၀င္လုိက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းက မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ေခြၽးတလံုးလံုး၊ ေယာင္းမ တျပင္ျပင္၊ ဇြန္းတကိုင္ကုိင္ႏွင့္ ပ်ာေလာင္ခတ္ေနတုန္းရွိ၏။
‘၀င္းေရ … မေအးႏြယ္ ဘယ္သြားမလို႔လဲ မသိဘူး။ မ်က္ႏွာႀကီးကလည္း ျပံဳးၿဖီးေနတာပဲ’
က်မက တအံ့တၾသဆိုလိုက္မိသည္။ သူငယ္ခ်င္းက င႐ုတ္ဆံုထဲထည့္ထားေသာ ၾကက္သြန္နီ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ တို႔ကို တဒံုးဒံုး ထုေထာင္းေနရင္း…
‘သူ႔ ညီမအငယ္ဆီသြားမယ္ေလ၊ သူ႔သမီးသြားေခၚမလို႔တဲ့’
သူသည္ သူငယ္ခ်င္း၏ အစ္မ၀မ္းကြဲေတာ္စပ္သူျဖစ္၏။ ဆင္းရဲပင္ပန္းမႈဒဏ္ကို မခံႏုိင္ဟုဆိုကာ သူ႔ေယာက်ာ္းက သူ႔ကို ကေလးေလး ေယာက္ႏွင့္ထားပစ္ခဲ့ကာ သစၥာေဖာက္သြားျခင္းခံရသူလည္းျဖစ္၏။ ကေလးေလးေယာက္က ဆယ့္ခုႏွစ္ႏွစ္၊ ဆယ့္ေလးႏွစ္၊ ဆယ္ႏွစ္၊ ငါးႏွစ္ စသည္ျဖင့္ စားနိုင္ေသာက္နိုင္တုန္း၊ စားေကာင္း ေသာက္ေကာင္းတုန္း၊ ကေမာက္ကမ အရြယ္ကေလးမ်ားေပမို႔ အာေပါက္ေအာင္ေျပာ ဆိုရတုန္းအရြယ္။ မ်က္ႏွာလႊဲရေလာက္ေအာင္လည္း မဟုတ္ေသးသည့္အရြယ္။ မေအးႏြယ္ကို ေယာက်္ားကပစ္ခြာၿပီး အိမ္ေပၚမွထြက္စဥ္ မွစ၍ ဥမမယ္၊ စာမေျမာက္ ဟုိမေရာက္၊ ဒီမေရာက္ ကေလးမ်ား၏ မ်ားျပားလွသည့္ မႏုိင္မနင္းတာ၀န္၊ စား၀တ္ ေနေရး၏ ႀကီးမားသည့္ဒုကၡ၊ လြယ္ပိုးထားရေသာ ႏွလံုးသား၏ မ႐ႈမလွ အ႐ႈံးဒဏ္တို႔ကို မ်က္ကြယ္ျပဳလို႔မရႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရေလ၏။ ထုိမွစ၍ သူ႔ကိုဂ႐ုတစိုက္ျဖင့္ အေရးတယူေမးျမန္းေခၚေျပာေနမိ၏။ သူ႔သားသမီးမ်ားကို အတတ္ႏုိင္ဆံုး ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ ေျပာဆိုဆက္ဆံျဖစ္၏။ မုန္႔ဖိုးပဲဖိုး ကိုယ္တတ္နိုင္ သေလာက္ေလးေပးရ၏။ သူ၏ သုန္မႈန္ခက္ထန္လာမႈကို က႐ုဏာသက္ရ၏။ သူ၏ လိုခ်င္မ်က္စိကို နားလည္လာရ၏။ သူ႔ရင္တြင္းမွ အံုေနေသာ မီးပံုႀကီးကို စာနာသနားမိရ၏။ သူ႔ကေလးမ်ားကို ကြၽဲ႐ုိက္ ႏြား႐ုိက္ ႐ုိက္လွ်င္မခ်ိတင္ကဲျဖစ္လ်က္ နာက်င္၀မ္းနည္းရ၏။
က်မက မယံုႏုိင္သလို တအံ့တၾသ ၾကည့္ေျပာလွ်င္ သူ႔မ်က္ႏွာကား ျပံဳးျပံဳးႀကီးေန၏။ အိမြန္မွာ အနည္းငယ္ ရွက္ရိပ္စြန္းလ်က္ ရယ္ေနေလသည္။ အမွန္တစ္ကယ္ပင္ ထြားလာ၊ ၀လာ၊ လွလာလိုက္တာ။ ဆံပင္လည္း ခါးလည္ေက်ာ္ေနျပီ။ အံုေကာင္းကာ ေျဖာင့္စင္း နက္ေမွာင္ေန၏။ သူ႔အေဒၚအိမ္မွာ အိပ္လုိက္၊ စားလိုက္၊ သူ႔တူကို ထိန္းလိုက္ႏွင့္ ဟန္က်ပန္က် ေနနိင္ေန၏။ သူ႔အေဒၚငယ္က ေျပလည္ သျဖင့္ တလ တလ အိမြန္ကိုေပးေသာ မုန္ဖိုးပဲဖိုးပင္ တေသာင္းမ်ဳိး၊ ႏွစ္ေသာင္းမ်ဳိးရွိတတ္သည္။ ဒါကို မေအးႏြယ္က ႀကိဳယူေနက်။ သမီးျဖစ္သူကလည္း သူ႔လုပ္အားခဆိုကာ မညည္းမညဴဂုဏ္ယူစတမ္း ေပးေနၾက။
အ၀တ္အစားေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ကေလးႏွင့္ဆိုေတာ့ ‘အံမယ္ ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ၊ ငါ့တူမက အလာသားေဟ့’ လို႔ က်မ သူငယ္ခ်င္း ကေျပာေတာ့ အိမြန္က ရွက္ေနေခ်ေသး၏။ ေဒၚေလး၀င္းကလည္း၊ ေဒၚေလး၀င္းကလည္းႏွင့္သာ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိတိုင္း အရွက္ေျပေရ ရြတ္ေနေတာ့သည္။
‘ရည္းစားေတြဘာေတြ ရေနပလားေဟ့ အိမြန္’
‘ဟာ ဆရာမကလည္း ၊ သမီးက ကေလးပဲရွိေသးတာ’
မ်က္ႏွာနီနီႏွင့္ ပ်ာပ်ာသလဲ ရွင္းခ်က္ထုတ္ေသး၏။ ဒါကိုပဲ သူက သေဘာက်စြာ သူ႔သမီးေခါင္းေလး ပြတ္ပြတ္ျပီး တဟားဟားႏွင့္ သေဘာအ က်ႀကီး က်ေနေခ်ေသး၏။ သူဒီလိုမရယ္ေမာႏုိင္တာ အတန္ၾကာခဲ့ျပီပဲလို႔ ရင္ထဲမွ စိတ္မေကာင္းစြာ ေတြးျဖစ္ေသးသည္။
‘အံမယ္ ေဒၚေလး မိညိဳက အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနတာ၊ ပိပိကလည္း သမီးခ်ီမွရတယ္။ အေမက ဘုရားလိုက္ပို႔မယ္ဆိုလို႔ ျပန္လာရတာ၊ ညီမေလး ေတြလည္း လြမ္းတာေပါ့၊ ကိုႀကီးဖိုးေက်ာ္ကိုလည္း လြမ္းတာပါပဲ’
‘ဒီည သြားၾကမွာလား’
‘မသိဘူး ဆရာမရဲ႕၊ အေမက ဘယ္ေန႔ပို႔ေပးမလဲ မသိဘူး၊ ကိုၾကီးဖိုးေက်ာ္ကိုေစာင့္ဦးမယ္ ထင္တယ္ ၊ မိသားစုစံုစံုညီညီ သြားမယ္တဲ့’
‘ညည္းအေဖ လာေသးလား’
သူ႔ကြယ္ရာမွာ အိမြန္ကုိ တိုးတိုးေမးမိသည္။
‘မလာပါဘူး ဆရာမရယ္၊ အေဖက ေနကိုေနနိုင္ပါတယ္ေလ၊ အေဖ့ကို သိပ္စိတ္နာတာပဲ’
‘အံမယ္ ညည္းတို႔ တုန္ေနေအာင္ခ်စ္တယ္ မဟုတ္လား’
‘ခ်စ္တာေပါ့ ဆရာမရယ္၊ ဒီအေဖတေယာက္တည္းရွိတာ။ ဒါေပမယ့္ အေဖက သမီးတို႔ကို မခ်စ္ပါဘူး။ သူ႔မွာ ခ်စ္ရမယ့္သူေတြ ျပည့္လို႔’
က်မမွာ ေမးမိ၊ ေျပာမိၿပီးမွ ေနာင္တရသြားသည္။ ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ဒဏ္ရာဟာ အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ပဲ ရင္းခံေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။ က်မ သူ႔ကို ေတြေငးစြာ ၾကည့္ေနမိသည္။ အလိုလို ရင္နာလာ၏။ သူ႔အသံ ၾသၾသရယ္၊ သူ႔ပါးအို႔ နီနီရယ္ေတြ ၾကည့္ၿပီး က်မ သက္ျပင္းေမာတခ်က္ ရိႈက္လိုက္မိသည္ ထင္၏။
‘အိမြန္ေရ…သမီး လာပါဦး’
‘ေဟာ…အေမ ေခၚေနၿပီ။ ဆရာမ၊ သမီးသြားလိုက္ဦးမယ္’
‘ေအး…ေအး’
‘အိမြန္ေရ…’
‘လာၿပီ အေမ’
မေအးႏြယ္သည္ လြယ္အိတ္တစ္လံုးႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတေယာက္ကို လက္ခံစကားေျပာေနရာမွ သူ႔သမီးကို တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚေနေလ သည္။ အိမြန္က ႐ုတ္ခနဲထကာ အေျပးအလႊားသြားမည္ျပဳစဥ္ အငယ္ဆံုးမေလးက အာသြက္ခရာပီပီ သူ႔ဂါ၀န္ႏြမ္းေလးဖားဖားႏွင့္ အေျပး လာၿပီး …
‘အိမြန္ မပြားနဲ႔ မပြားနဲ႔၊ အေမက နင့္ဆံပင္ေတြ ေရာင္းမို႔တဲ့’
အို… က်မရင္ထဲ လႈပ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ တစံုတရာသည္ ရင္၀ကို လာေဆာင့္လိုက္သလို နင့္နဲစြာနာက်င္သြားမိ၏။ အိမြန္သည္ မ်က္လံုး ကေလးမ်ား ၀ိုင္းစက္သြားၿပီးလွ်င္ သူ႔ညီမေလးကို မယံုနိုင္သလို ျပန္ၾကည့္ေနေပသည္။
‘မပြားနဲ႔ အစ္မ သိလား’
‘အိမြန္ေရ သမီးေရ ျမန္ျမန္လာစမ္းပါဆို’
အိမြန္ထြက္သြားေတာ့ က်မက သူငယ္ခ်င္းဆီ ေလးဖင့္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
‘၀င္းေရ.. မေအးႏြယ္က အိမြန္ဆံပင္ကို ေရာင္းမယ္နဲ႔တူတယ္။’
‘ဘာရယ္’
‘ဟုတ္တယ္…။ ဟိုမယ္ ဆံပင္၀ယ္တဲ့အမ်ဳိးသမီး ေရာက္ေနတယ္’
က်မ သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာက ထိန္းမရေအာင္ပ်က္သြားေလ၏။
‘မဟုတ္တာဟယ္။ ကေလးစိတ္ထိခိုက္ေအာင္ … မေအးႏြယ္က မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ငါသြားေျပာမယ္’
‘မသြားနဲ႔’
က်မက သူငယ္ခ်င္း၏လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ဟန္႔တားလိုက္မိသည္။ သူငယ္ခ်င္းေရာ က်မပါ ငူငူႀကီးထိုင္ေနမိၾကသည္။ တစံုတရာ စကား မဆိုႏုိင္။ မၾကာပါ ။ ေရတြင္းကုန္းဖက္ဆီမွ ေျပးလာေသာ ေျခသံတဖုတ္ဖုတ္ကို ၾကားရသည္။ ထမီစြန္ေတာင္ဆြဲလွ်က္ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးေတြ ပိုးပုိးေပါက္ေပါက္က်ရင္း ႐ႈိက္ငိုေျပးထြက္လာေသာအိမြန္ကို ေတြ႔ရသည္။ သူ႔ဦးေခါင္းထက္မွ ရွည္လ်ားနက္ေမွာင္ေသာ ပိတုန္းေရာင္ ဆံေကသာႀကီးက ဂုတ္ပိုးအရင္းထိေရာက္ေအာင္တိုျပတ္လွ်က္ ရွိလာပါပေကာ။ ရင္ထဲတြင္ ဆို႔လံုးႀကီးတခုက လိႈက္တက္လာၿပီး မ်က္ႏွာ အသာလႊဲထားမိသည္။ က်မပင္ မ်က္ရည္မ်ားစို႔လာေလသည္။ မတတ္ႏုိင္ပါ။ ခံစားရျခင္းသည္ ဖံုးကြယ္မရစြာ ျဖစ္ေပၚေလ၏။ အိမြန္သည္ သူ႔အေဒၚ၏ ရင္ခြင္အတြင္းသို႔ အားကုန္ ေျပး၀င္လုိက္ရင္း တ႐ႈိက္႐ႈိက္၊ တအင့္အင့္ႏွင့္ ငိုေနေလသည္။ သူ႔ကိုယ္ေလးသည္ တခ်က္တခ်က္ တုန္ကနဲတုန္ကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ပါးစပ္မွလည္း ဗလံုးဗေထြး ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ေျပာေနရွာ၏။ ထိုခဏ၌ က်မသည္ မေအးႏြယ္ကို တူးတူးခါးခါး မုန္းသြားမိေလ၏။
‘ဟီး…ဟီး…သမီးက…သမီးက.တျမတ္တႏိုးထားတဲ့ဟာ ..အင့္..ဟာကို အေမ…အင့္..အေမ’
သူ ခပ္ငယ္ငယ္ ေနမေကာင္းျဖစ္စဥ္ ဆရာ၀န္က ဆံပင္ညွပ္ခိုင္းစဥ္ကလည္း သူ ငိုဖူးသည္။ အခုလို ယူက်ံဳးမရတသသ ႐ႈိက္ႀကီးငင္ႀကီးမေန။ သူ႔အေဒၚက သူ႔ဦးေခါင္းကို ညင္ညင္သာသာ ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမဴရင္း မ်က္ရည္က်ရွာေလသည္။
‘တိတ္ပါ သမီးရယ္၊ ဆံပင္က ျပန္ရွည္လာမွာေပါ့။ ကိုယ္က အခုမွ အသက္ငယ္ငယ္ေလး ရွိေသးတာ။ ဆံပင္တုိတိုက သမီးနဲ႔ လုိက္ပါတယ္၊ ဆုိင္မွာ ျပန္သြားညွပ္လိုက္ေနာ္ ၊ တိတ္ တိတ္’
သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ပါးေပၚမွ မ်က္ရည္စမ်ားသိမ္းဖယ္ေပးရင္း ႏွစ္သိမ့္ေနသည္။ အိမြန္သည္ မီးဖိုေခ်ာင္ေထာင့္မွာတိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြသာ တေပါက္ေပါက္က်ေနေခ်၏။ က်မသူငယ္ခ်င္းသည္ သူ႔အစ္မ၀မ္းကြဲရွိရာဆီသို႔ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးမ်ားျဖင့္ အလြန္စိတ္ ဆိုးမာန္ဆိုး ထြက္သြားေလသည္။ က်မကလည္း သူ႔ေနာက္မွ မေယာင္မလည္ လိုက္သြားမိသည္။
‘အစ္မ တစ္ကယ္ရက္စက္တယ္ သိလား။ ကိုယ့္ သားသမီးဆႏၵမပါဘဲနဲ႔ ဒီလိုအတင္းလုပ္လိုက္တာ ေကာင္းသလား။ ဘုရားလိုက္ပို႔မယ္ဆို ေခၚလာၿပီးေတာ့’
သူသည္ ေရတြင္းေဘာင္ေဘးက ပိေတာက္ျမစ္ဆံုေပၚ၌ ထုိင္ၿပီး က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ တစ္ေထာင္တန္မ်ားကိုသာ မဲၾကည့္ေနသည္။ တစံုတရာမေျပာ။ ဦးေခါင္းကိုလည္း တြင္တြင္ငံု႔ထား၏။ သူ႔မ်က္ႏွာလည္းအလြန္ပင္ ပ်က္ယြင္းေနရွာ၏။
‘ေျပာပါဦး၊ ဘယ္ေလာက္ႀကီးေတာင္ ရလို႔တဲ့လဲ…။ ေျပာစမ္းပါဦး’
‘ေသာင္းငါးေထာင္’
သူ႔အသံသည္ က်မသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏ ေဒါသသံႏွင့္ ဆန္႔က်င္လြန္းစြာ တိုးဖြတုန္ယင္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။သူမ်ား ငိုခ်လိုက္ဦးမွာလား။ က်မသည္ သူငယ္ခ်င္း၏ လက္ကိုဆြဲကိုင္ကာ ေခၚျပန္လာရသည္။ သူသည္ ဒူးႏွစ္လံုးေပၚတြင္ မ်က္ႏွာအပ္ရင္း ၿငိမ္သက္ေနခဲ့သည္။ က်မ လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္စဥ္ သူ႔ကိုယ္သည္လည္း တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနေခ်၏။ သူ ငိုေနၿပီေကာ။
‘အေမ..ဟို ေႂကြးခုႏွစ္ေထာင္ ဆပ္လိုက္လား’
‘ဆပ္လိုက္တယ္ေအ..။ အဲ့ဒါေက်မွ ေနာက္ထပ္ ဆန္ (၁) ခြဲေလာက္ ေတာင္းပန္ေျပာယူရမွာ မဟုတ္လား။ ဘုရားပန္းက ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္တဲ့၊ လွပါတယ္ေနာ္၊ အပြင့္ႀကီးႀကီးေလးေတြ ေရြးလာခဲ့တာပဲ။ ၾကက္သားက ေထာင့္ခုႏွစ္ရာဖိုး၊ ပဲႀကီးနဲ႔ ဆူးပုတ္ဟင္းခ်ဳိစားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ၀ယ္ခဲ့ေသးတယ္။ တို႔စရာလည္း စံုတယ္။ ညေန ဘုရားေစ်းက်ရင္ အ႐ုပ္ေတြ မပူဆာၾကနဲ႔ေနာ္။ ေရခဲမုန္႔ေလး၊ ဘာေလးစားၿပီး ျပန္တာေပါ့’
‘ဟာ..အေမကလည္း ဆပ္ကပ္မၾကည့္ေတာ့ဘူးလား’
‘ေစ်းႀကီးတယ္ဟယ္’
‘တုတ္ထုိးၾကည့္မယ္’
‘တစ္ႏွစ္လာလည္း ဒါခ်ည္းၾကည့္ေနရတာ။ မၾကည့္ခ်င္ပါဘူး။ အေမ.. က်ေနာ္လည္း လုပ္ခပါလာတာပဲ။ ပဲြၾကည့္ရေအာင္ မိုး၀င္း ၾကည့္ မယ္’
‘ကိုႀကီးဖိုးေက်ာ္ကလည္း ဖိုးခ်စ္က ေကာင္းတာကို’
သူတို႔ အျငင္းအခုန္လုပ္ေနစဥ္ အငယ္မကေလး စန္းစန္းခိုင္သည္ က်မရပ္ေနသည္ကို လွမ္းျမင္သြားၿပီး ၀မ္းသာအားရ ခုန္ေပါက္ေအာ္ဟစ္ကာ ႂကြားလုိက္ပါသည္။
‘ဆရာမေရ၊ သမီးတို႔အားလံုး ဘုရားပြားမလို႔၊ က်ိဳက္ေခါက္ဘုရားပြားမလို႔’
‘ေအး..ေအး.ေကာင္းတာေပါ့’
‘ဆရာမေကာ လုိက္မလား’
‘မလုိက္ပါဘူးေအ၊ ညည္းပဲ သြားပါ၊ ေအာင္မယ္ ဂါ၀န္ေလးက လွလိုက္တာ၊ ဘယ္သူ၀ယ္ေပးတာလဲ’
‘ေမ …’ သူက ၀ံ့၀့ံႂကြားႂကြား ရင္ေကာ့ေျဖ၏။ တက္ႂကြေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ အသံ၊ ဟန္၊ မ်က္ႏွာထား။
‘အခု …. သမီးတို႔အိမ္၊ ၾကက္သားဟင္း ခ်က္တယ္’
‘ေအး..ေအး..ေကာင္းတာေပါ့ကြယ္’
ဘာရယ္မသိ။ မ်က္ရည္လည္လာ မိျပန္၏။
‘ဆရာမ စားမလား’
‘မစားပါဘူးေအ။ ညည္းပဲ စားပါ။’
ထုိစဥ္ ထမင္းဇလံုကိုင္လ်က္ အိမ္ေပါက္၀ ေလွကားရင္းတြင္ ၀တ္ေကာင္းစားလွမ်ား၊ သနပ္ခါးအေဖြးသားမ်ားျဖင့္ အိမြန္က ၀ုန္းကနဲေဆာင့္ ထိုင္လုိက္ရင္း ပလုပ္ပေလာင္းအသံႏွင့္ သူ႔ထမင္းလုပ္တကို ေျမႇာက္ျပကာ က်မကို…
‘ဆရာမ စားပါဦး’ ဟု ေခၚလိုက္သည္။
ရင္ထဲတြင္ အမည္ေဖာ္ျပရန္ မစြမ္းသာေသာ ေ၀ဒနာတရပ္သည္ ေဆာင့္၀င္လာသျဖင့္ ႐ုတ္တရတ္ေသာ္ ဘာစကားမွပင္ ျပန္မေျဖလိုက္ႏုိင္။ ဆို႔က်ပ္တုန္ယင္ေနေလသည္။ အတန္ၾကာမွ…
‘ေအး..ေအး..စား..သမီး..စား.စား..’ ဟု ျပန္ေျဖနိုင္ေတာ့၏။ က်မ၏ အသံလိႈင္းမွာ အနားသတ္ မညီမညြတ္ပဲ ယိမ္းထုိးလႈပ္ခါ တုန္ယင္လွ်က္ ေနေလသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
