>
အေလွ်ာ့ေခတ္
မိုးနတ္သား
ဇြန္ ၂၅၊ ၂၀၁၁
ယခုအခါ စစ္အစိုးရကေန ေခတ္အစိုးရ ေျပာင္းၿပီးေနာက္ ဤျပည္ေရႊဝါ၌ ေလွ်ာ့ခ်ေရးမ်ား ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ က်င္းပေတာ့မည့္အေၾကာင္း ေၾကညာ ေမာင္းခပ္ေန၏။
ေလွ်ာ့ခ်ေရးမ်ားကား မ်ားလွဘိေခ်သည္။
အေလအလြင့္ ေလွ်ာ့ခ်ေရး။
ေလွ်ာ့မွ ျဖစ္ေတာ့မည္၊ တတိုင္းျပည္လံုး လူအေလအလြင့္ႏွင့္ ပလပ္စတစ္အေလအလြင့္မ်ား ေထာင္းလေမာင္းထေနသည္။ သံုးၿပီးလြင့္ပစ္ထားေသာ ပလပ္စတစ္မ်ား၊ ဂၽြတ္ဂၽြတ္အိပ္မ်ားေပါသလို ဘြဲ႔ရၿပီး လြင့္ပစ္ထားေသာ ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားမ်ားလည္း ေပါလွသည္။
ေထာင္သက္တမ္း ေလွ်ာ့ခ်ေရး။
အျမန္ဆံုးေလွ်ာ့ရမည့္ အလုပ္ပင္။ ေထာင္ထဲေရာက္ေနသူအမ်ားစုမွာ ရဲေရာ တရားသူႀကီးေရာ ဘုန္းႀကီးေရာ စစ္တပ္ေရာ တတိုင္းျပည္လံုး ထိုးသည့္ ခ်ဲမႈႏွင့္ က်ေနတာမ်ဳိးေတြက မ်ားသည္။ သစ္ေတာႀကီးလိုက္ခုတ္ ႏိုင္ငံျခား ေရာင္းစားေနသူေတြက တည္းခိုခန္းႀကီးေတြ ေဆာက္ၿပီး ေမာ္ဒယ္ေတြႏွင့္ ေပ်ာ္တယ္ေလ လုပ္ေနခ်ိန္တြင္ ကိုယ္သံုးဖို႔ ကိုယ့္ရြာနားက သစ္တပင္ ခုတ္မိ၍ ေထာင္က်ခံလို္က္ရတာမ်ဳိးေတြ မ်ားသည္။ သိန္းေပါင္းသန္းႏွင့္ခ်ီ၍ ဘံုးၾက အုပ္ၾက ခိုးၾက ဆိုးၾကလုပ္ေနသူေတြ ႏိုင္ငံမ်က္ႏွာစာတက္ လင္းလက္ ေတာက္ပေနၾကခ်ိန္တြင္ ဒန္အိုးဒန္ခြက္ေလး ယူမိ၍၊ အက်ႌလံုခ်ည္ေလး ႐ုပ္မိ၍ ေထာင္ထဲေရာက္ေနသည္က မ်ားေပသည္။ ဒုကၡေရာက္သူ၊ ဆင္းရဲသူ၊ သဘာဝေဘးဒဏ္ ခံစားရသူ၊ အကူအညီလိုသူမ်ားကို ကူညီ ကယ္ဆယ္မိ၍ ေထာင္က်ေနသူမ်ားလည္း ကမၻာလံုးအံ့ဘြယ္ ရွိေခ်ေသးသည္။ ဆက္ခ်ထားလွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္အေနႏွင့္ မတရားလြန္းရာက်ေပေတာ့မည္။
ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ေလ်ာ့ခ်ေရး။
ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ အစိုးရေတြျဖစ္ၾက၊ ဝန္ႀကီးေတြ ျဖစ္ၾက၊ အမတ္ေတြ ျဖစ္ၾက။ ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ ခ႐ုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေတြျဖစ္ၾက၊ ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေတြျဖစ္ၾက။ ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ လူမႈေရး ေယာင္ေယာင္ ဝါးရင္းတုတ္ေဆာင္အဖြဲ႔ကေန ႏိုင္ငံျပဳေတာ့မည္ ဆိုသည့္ ပါတီျဖစ္ရ။ ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလာက္ အာေဖာင္ရာကေန လြတ္ေတာ္ထဲ ေဖာင္ခြင့္ရလာၾက။ ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ စီးပြားေရးေလးေတြ ပြင့္လာၿပီး ကုမၸဏီေတြ ဖြင့္ခြင့္ရ၊ ႏိုင္ငံျခား ဆိုတာႀကီးေတြ ေရာက္ခြင့္ရ။ ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ပဲ ႏိုင္ငံေတာ္ အၾကံေပးႀကီးေတြ ျဖစ္ခြင့္ရ။ ကဲ အားလံုး အားလံုး ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ႏိုင္ငံေရး အက်ဳိး ခံစားခြင့္ရေနၾကၿပီ။ ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ ဒီလိုေကာင္းစားေနၾကၿပီး ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ဆက္ရိွေနေသးတယ္ ဆိုရင္ေတာ့၊ ဒီ သူျမတ္ေတြကို ဆက္ၿပီး စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာ ညႇဥ္းဆဲေနအံုးမည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ တိုင္းျပည္ႀကီး အတြက္ ဘာတစက္ကမွ ေကာင္းႏိုင္စရာရွိေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။
ကေလးစစ္သားေလ်ာ့ခ်ေရး။
ကေလးမ်ားကို ကုိယ့္ကေလးေတြလို႔ပဲ ေတြးေပးၾကပါ ဗိုလ္မင္းမ်ား ခင္ဗ်ား။
ဘာတစက္ကေလးမွ အသံုးမက်သည့္ ဥပေဒမ်ား ဒုႏွင့္ဒယ္ႏွင့္ ေလ်ာ့ခ်ေရး။
ဒီကိစၥကေတာ့ တိုင္းျပည္လံုးဆိုင္ရာ ရီစရာႀကီး ျဖစ္ေနသည္မွာ ၾကာေခ်ၿပီ။ (ဥပမာ၊ တေဒၚလာ ေျခာက္က်ပ္) အူေၾကာင္ၾကား ဥပေဒေတြ မႈိထက္ပင္ေပါသည္ဟု ဆိုၾကတံု၏။ ကုိယ့္ပိုက္ဆံႏွင့္ကို မတရားသျဖင့္ေစ်းေပးရၿပီး ငွားရမ္း သံုးစြဲခြင့္ျပဳသည္ ဆိုတာမ်ိဳး၊ (ဥပမာ ဖုန္း) ဖုန္သုတ္ဖို႔ေလာက္ပင္ အသံုးမဝင္ေတာ့သည့္ ယင္း ဂၿဂိဳးဂေျဂာင္ ဥပေဒမ်ားကို ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရြင္ေရးအတြက္ ေဘးဆိုးႀကီးမ်ား ဟုလည္း ကင္ပြန္းတပ္ၾကသည္။
တခါသံုးလူမ်ား ေလ်ာ့ခ်ေရး။
တိုင္းျပည္ က်က္သေရအတြက္ အခက္ေပြရမည့္လူမ်ားတည္း။ (ဥပမာ ဒီပဲယင္း အေရးအခင္းမ်ဳိးမွာ သံုးခဲ့သည့္ ေရႊဝါေရာင္ အေရးအခင္းမ်ားမွာသံုးခဲ့သည့္ ၾကံ႕ခိုင္ေရး အဖြဲ႔ဝင္မ်ား၊ အမႏုႆမ်ား အပါအဝင္ လူအခ်ဳိ႕)
ေခတ္ဖ်က္သူေဌးမ်ား ေလွ်ာ့ခ်ေရး။
ဒါလည္း မလုပ္မျဖစ္ေတာ့ေပ။ တေန႔ကပင္ ျပည္ႀကီးငေတ လူ႔အေလတေယာက္၏ ရြံ႕စရာမွန္း မသိ၊ ေထြးစရာမွန္းမသိ စကားမ်ားကို ၾကားလိုက္ရေသးသည္။ တိုင္းျပည္ႀကီးေလာက္လန္း ထိုလူ႔ေပါက္ပန္း သူေဌးေလးသည္ တတိုင္းျပည္လံုး ဆင္းရဲတြင္း နက္ေစသည့္ တပါတီအာဏာရွင္အစိုးရကို အမ်ားတကာ ျဖဳတ္ခ်ေနခ်ိန္ သူတို႔သားအဖ ကၽြန္းခုတ္ၿပီး ေဒၚလာေတြ အလုပ္ျဖစ္သည့္ အေၾကာင္း ေျပာသြား၏။
ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲဝင္သူေတြေၾကာင့္ ကေန႔လိုမ်ဳိး သန္႔ရွင္းမည့္ အရပ္သား အစိုးရသစ္ႀကီး ေပၚလာသည္ကိုမွ မေထာက္မညႇာ၊ အစိုးရသစ္ႀကီး၏ ေထာင္သက္တမ္း ေလွ်ာ့ခ်ေရး စီမံကိန္းႀကီးကိုမွ အားမနာ၊ ေနာက္ဆံုး သူဒီလို မတရား ခ်မ္းသာခြင့္ ဘာေၾကာင့္ ရေနေလသည္ကိုမွ မသိသား ဆိုးရြားစြာ ဒီမိုကေရစီ လိုခ်င္သူမ်ားသည္ ထိုက္သင့္သည့္ ျပစ္ဒဏ္ ခံေနရေပသည္ဟု ေျပာသြားေသးသည္။
စစ္တပ္က ျပည္သူကိုအမုန္းခံ အရြံခံ၊ တိုင္းရင္းသားေတြႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္ေရး အပ်က္ခံ၊ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အေသခံ အေၾကခံ ႏွိပ္ကြပ္ေနခ်ိန္၊ တိုင္းရင္းသားမ်ား ဓားစာခံ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ကၽြန္းခုတ္ ေက်ာက္တူး ပါမစ္တူးကာ ႐ူးသလိုလို ထူးသလိုလိုႏွင့္ ႏိုင္ငံလံုးပိုင္ သယံဇာတမ်ားျဖင့္ ေမာင္းမအေပါင္း ေလးငါးေသာင္း ျခံရံကာ ယင္းတို႔ သားအဖတေတြ ေကာင္းေကာင္းစား ေကာင္းေကာင္း ယားေနရသည့္ ပံုမ်ားလည္း မျမင္ခ်င္မွအဆံုးပင္။
သူမ်ားေတြ ေထာင္က်ခံ အေသခံ၊ တတိုင္းျပည္လံုးက ကေလးငယ္ေတြ ျခင္ကိုက္တာေလာက္ႏွင့္ အေသခံေနရခ်ိန္ ယင္းတို႔သမီး ႐ႈမၿငီးေလးမွာ အီတာလ်ံသြား၍ ေဆးကုသခြင့္ေတာင္ ရေနေပသည္။ တိုင္းျပည္ႀကီး ခ်စ္လြန္လြန္းလို႔ အသက္စေတးၿပီး ကာကြယ္ေပးေနရပါသည္ ဆိုေသာ ဘယ္စစ္သားႏွင့္ ဘယ္သားသမီးမ်ား ဘယ္ႏိုင္ငံျခားေလးမ်ား ေရာက္ဖူးၾကပါသနည္း။ တခ်ဳိ႕ စစ္သည္မ်ားေတာ့ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီခ်ရင္း ၾကယ္ေခါင္တို႔ ဘာတို႔ ေရာက္ဖူးၾကတာေတာ့ ရွိလိမ့္မည္။ အေနာက္ဆို မိုးေရးတို႔၊ ဘာတို႔ေပါ့ေလ၊ အင္း မဲေဆာက္တို႔ ဘာတို႔လည္း ႏိုင္ငံျခား ဆိုရင္ေတာ့ နဲနဲပါးပါး ေရာက္ဖူးၾကေပမွာေပါ့။
သယံဇာတ ေလ်ာ့ခ်ေရး။
သယံဇာတ က်ိန္စာ သင့္ၿပီး ဘာမွ အသံုးမက်သည့္ ႏိုင္ငံသားမ်ားျဖစ္မွာ စိုးရိမ္သည့္ အတြက္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အခ်ဳိ႕ႏွင့္ အထက္ပါ ေခတ္ဖ်က္သူေဌးမ်ားသည္ တရက္လွ်င္ ၁၈ နာရီေလာက္ အလုပ္ လုပ္ၿပီးသကာလ သယံဇာတမ်ားကို ဝိုင္းဝန္း ေလ်ာ့ခ်ေပးေနပါသည္။ ခု ဘာမွ သိပ္မက်န္ေတာ့၍ လွ်ပ္စစ္ထုတ္ျခင္းျဖင့္ ျမစ္ႀကီးေတြကိုပင္ တဖက္လွည့္ႏွင့္ ေရာင္းေနပါၿပီ။
ျပည္တြင္းစစ္ ေလွ်ာ့ခ်ေရး။
ျပည္တြင္းစစ္ရွိသ၍ ႏိုင္ငံေမႊး ႏိုင္ငံေတာင္ ေျပာင္ဖို႔ မလြယ္ေရးခ် မလြယ္ေပ။ ဘာပညာႏွင့္မွ် ဘာမွ မဘာႏိုင္သည့္ ႏိုင္ငံတြင္ ေျမေပၚ ေျမေအာက္ ရွိတာေလး ေရာင္းခ် စားေသာက္ ေနရသည့္အျပင္ ႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္တာေတာင္ တိုက္လို႔မၿပီး ခုိက္လို႔မၿပီး တိုက္ၿပီးရင္း တိုက္ေနအံုးမည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ျပာတလင္း ေခါင္ေတာ့မည္ မုခ်။
ျခစားမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရး။
ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ေတာ့ အေတာ္ကို မလြယ္ေခ်၊ ခုတေလာ သမၼတႀကီး၏ မိန္႔ခြန္းအတိုင္း ကလီးဖို႔ ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို တစက္ခ်ီးမွ ျပန္လွန္ ကလီးရေကာင္းမွန္း မသိၾကဘဲ အႏိုင္က်င့္ရ လြယ္သည့္ ပညာေရးဝန္ထမ္းမ်ားကို ျပဴးျပဴးျပဲျပဲ သြားလုပ္ေနသည္။ ဒီလစာေလး ႏွစ္ပဲေျခာက္ျပားႏွင့္ ကိုယ္ဆိုရင္ အဲဒီေနရာ လုပ္ႏိုင္မလား၊ ကိုယ့္သားသမီး ဆိုရင္ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမ လုပ္ခိုင္းမလား စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔ ေကာင္းသည္။
ဆိုင္ကယ္တစီး တရက္ငွားခ တေသာင္းေလာက္ တန္ဖိုးရွိေနသည့္ ေခတ္တြင္ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ေက်ာင္းတက္ေသာ ဆရာမ်ားအဖို႔ တလ အရင္းကိုက သံုးသိန္းေလာက္ က်ေနသည္။ ေျမျဖဴကိုင္၍ ေရာဂါ အျဖစ္ခံေနမည့္အစား ကုိယ့္ဖာသာ ဆိုင္ကယ္ငွားၿပီး အံုနာေၾကးေတာင္း ထိုင္စား၍ ရသည္။
ဒါေတာင္ စားစရိတ္၊ ေနစရိတ္ေတြ မပါေသး။ ကိုယ့္မိတၱဴဖိုး ကိုယ္ရွင္း၊ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရသည့္ ပညာသင္စရိတ္ေတြ မပါေသး။
စစ္ဗိုလ္မ်ားလို အစစအရာရာ ဖရီးကစ္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ေပ။
ဒါေပမယ့္ လစာက်ေတာ့ သံုးေသာင္းေလာက္သာ ရသည္။ ေျပာရရင္ ေရဖိုး မီးဖိုးေတာင္ရွိသည္ မဟုတ္။
စစ္ဗိုလ္ေတြလိုလည္း ေက်ာင္းစရိတ္မကုန္၊ လစာပိုရ၊ အခြန္အခေတာင္ ရီးတီးယားတား လုပ္ႏိုင္သည့္ ဦးပိုင္ လီမိတက္ေတြ လုပ္ခြင့္ရ၊ ပါမစ္ေတြရ၊ ေျမေတြရေနသည္ မဟုတ္ေပ။ ႏိုင္ငံသား၊ ႏိုင္ငံ့ ဝန္ထမ္းတာခ်င္း အတူတူ စစ္ဗိုလ္မ်ားက ဘာ့ေၾကာင့္ အခြင့္အေရးေတြ ပိုရေနသလဲ ဆိုသဟာကို နားပင္ မလည္ေခ်။ ေသနတ္ရိွလို႔ ဟုသာ ေျပာရေပေတာ့မည္။
စစ္ဗိုလ္ေတြကေရာ ကုိယ့္ကိုယ္ကို တရားတယ္ ထင္ေနၾကသလား၊ ႏိုင္ငံပိုခ်စ္တယ္ ထင္ေနၾက သလားဆိုတာလဲ ေမးၾကည့္ခ်င္သည္။ စဥ္းစားရဲရင္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။ မေျဖခ်င္ေနပါ။ ဌာနအေနႏွင့္ ၾကည့္လွ်င္လည္း စစ္အသံုးစရိတ္မ်ားကား အစစ္အေဆး မရွိ၊ အိုးပင္း ဒလေဟာ။ ပညာေရးဌာနကား စစ္တပ္၏ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းဖိုးေလာက္ေတာင္ ရသည္မဟုတ္။
အဲဒါကို ကလီးမယ္ ဆိုၿပီး ပညာေရးကို လာတီးတာေတာ့ သက္သက္ ဗိုလ္က်စိုးမိုးမႈပင္ ျဖစ္သည္။ ဘာမွ အလုပ္ ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ရသည့္ အမတ္မ်ား၊ ဝန္မ်ားေတာင္ လစာ သိန္းေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ ေပးထားရေသးသည္။ တေနကုန္ တေနခန္း ကေလးေတြႏွင့္ တစာစာ ေအာ္ေနရသည့္ ဆရာ ဆရာမေတြက အငတ္ေနရမွာလား၊ တံုးလံုး ေနရမွာလား၊ လမ္းထြက္အိပ္ရမွာလား၊ လႊတ္ေတာ္ႀကီးမ်ား အေနျဖင့္ေတာ့ စဥ္းစားဖို႔ ေကာင္းသည္။ ဒါေတြ စဥ္းစားရေအာင္ လႊတ္ေတာ္ ေပၚလာသည္ မဟုတ္တံုေလာ။
ဆင္းရဲမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရး။
အဲဒါက အေလွ်ာ့တကာတို႔၏ ထိပ္ေခါင္၊ အေလွ်ာ့ေတာင္တန္းႀကီးေပတည္း။ ေခတ္ဖ်က္ သူေဌးေတြကို မေလွ်ာ့ႏိုင္ဘဲ၊ ျပည္တြင္းစစ္ေတြကို မေလွ်ာ့ႏိုင္ဘဲ၊ ခ်စားမႈေတြကို မေလွ်ာ့ႏိုင္ဘဲ၊ အခြင့္ထူးခံေတြကို မေလွ်ာ့ႏိုင္ဘဲ၊ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို မေလွ်ာ့ႏိုင္ဘဲ ဆင္းရဲမႈႀကီးကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ေတာ့ ေျပာျပန္ရန္လဲ ေအာင္မင္း လြန္ရာက်ေတာ့မည္။
ဆင္းရဲမႈေလွ်ာ့ခ်ေရးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး စစ္တမ္းေကာက္ဖို႔ လူတေယာက္ႏွင့္စ၍ စကားေျပာၾကည့္ရာ “လြယ္ပါတယ္၊ ဆင္းရဲသားေတြ အကုန္ သတ္ပစ္လိုက္ေပါ့” ဟု ဆိုသျဖင့္ ဆက္လက္ မေကာက္ရဲေတာ့ပါ အမိ ျမန္မာျပည္ႀကီးခင္မ်ား … … …။
ေၾသာ္ – ေမ့ေတာ့မလို႔။ ေလွ်ာ့ဖို႔ စဥ္းစားသင့္ေသာ အရာႀကီး ဟုတ္ မဟုတ္ တတုိင္းျပည္လံုး စဥ္းစားခန္း ထုတ္ရမည့္ ကိစၥႀကီး ရွိေပေသးသည္။
ႏိုင္ငံမ်ား ေလွ်ာ့ခ်ေရး။
ယခုေခတ္အစိုးရ၌ ႏိုင္ငံမ်ား တဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာခဲ့ေခ်၏။ ဟိုတုန္းက တိုင္းႏွင့္ ျပည္နယ္မ်ားကို ေဒသႀကီးဟု စကားလံုးအားျဖည့္၍ အစိုးရအသီးသီး ဖြဲ႔ေပးလိုက္၏။ ကိုယ့္အစိုးရႏွင့္ကိုယ္ ျဖစ္သည့္ေနာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ႏိုင္ငံ၊ မႏၱေလးႏိုင္ငံ၊ တနသၤာရီႏိုင္ငံ၊ မြန္ႏိုင္ငံ၊ ကရင္ႏိုင္ငံ၊ ကခ်င္ႏိုင္ငံ၊ ရွမ္းႏိုင္ငံ၊ ရခုိင္ႏိုင္ငံ၊ ခ်င္းႏိုင္ငံ၊ ကယားႏိုင္ငံ စသည္ျဖင့္ ေခၚရေပေတာ့မည္။
အဲလိုမွ မဟုတ္ရင္ ဖြဲ႔ထားသည့္အစိုးရသည္ အလုပ္အကိုင္ မယ္မယ္ရရရွိမည္ မဟုတ္ေခ်။ သို႔ဆိုလွ်င္ လစာေပးေနရေသာ ျပည္သူမ်ားအဖို႔ မ်ားစြာ နစ္နာရမည္။ အျခားဖြံ႔ၿဖိဳးေရးေတြကလည္း လုပ္စရာေတြ တပံုတပင္ ရွိေသးသည္။ ကခ်င္ႏိုင္ငံအစိုးရသည္ ကိုယ့္ျပည္တြင္း စစ္ခင္းေနသည့္ ကိစၥကို တလံုးတပါဒမွ် မေျပာပံုေထာက္ေတာ့ အစိုးရစရိတ္ ကုန္က်ရသည္မွာ တျပားမွ မတန္သလိုပင္။ အစိုးရအဖြဲ႔ ရွိၿပီး သတင္းေလးမွ ထုတ္ျပန္စရာ သတင္းစာထားလို႔ လက္ကမ္းစာရြက္ေလးမွ မေဝျခမ္းႏိုင္သည့္အတြက္ အစိုးရအဖြဲ႔ဟု ေျပာရမွာလည္း သိမ္ငယ္စရာ ေကာင္းေနျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံမ်ားေလွ်ာ့ခ်ေရး လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္လည္း စဥ္းစားေပးၾကပါရန္ ေမတၱာရပ္ပါသည္ အမိႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး။
သ႐ုပ္ေဖာ္ – ကာတြန္း ေစာငို
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
