>
ျမဴတိမ္ေဝေဝ … ေတာင္ခုိးေဝးေဝး – ၁၁
ေမခ
ဇြန္ ၂၅၊ ၂၀၁၁
မိုးမခ၏ အထူးက႑၊ ဘာသာျပန္ အခန္းဆက္ တင္ဆက္မႈ
(Twilight over Burma by Inge Sargent ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္တာျဖစ္တယ္)
အခန္း၇
ေနာက္တခါ မိုးရာသီသည္ ၾကီးမားေသာ ကြ်န္းရြက္ေတြေပၚက ဖုန္ေတြကိုေဆးေၾကာပစ္သည္။ ေျမၾကီးေတြကို သန့္စင္ေစသည္။ ထြန္ယက္စိုက္ပို်းဖို့ရာ ျပန္လည္ အသက္ဆက္ေပးသည္။တေတာလံုးသည္ လန္းဆန္းလတ္ဆတ္စိုလြင္စိမ္းျမေနေတာ့သည္။ စနၵကူးျမစ္ေရမ်ားလည္း ျပည့္လံ်လာျပီးေနာက္ နမ့္ပန္းျပည္နယ္တခုလံုးက ေရငတ္ေနေသာ စပါးခင္းေတြကိုေရသြင္းနိုင္ခဲ့ေလသည္။
လယ္သမားမ်ားသည္ သီးနံွမ်ားကိုစိုက္ပို်းျပီးၾကေသာအခါ မိုးနွင့္ ေနကို ေစာင့္ေနၾကရသည္။ ျပီးမွ သူတို့ အလုပ္ကိုဆက္လုပ္နိုင္ၾကသည္။ ေနြမိုးသည္သုတ္သုတ္ရြာျပီး ျမန္ျမန္ထြက္သြားတတ္သည္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ လူငယ္ လူၾကီးမက်န္ ျပည့္နက္စည္ကားေနျပီး တရားထိုင္ၾကသည္။ ဗုဒၶ၏ တရားကိုရွာၾကေလသည္။ အေရွ့စံအိမ္ေတာ္အနီးနားက ရြာေတြမွ နံနက္ေစာေစာ တံုးေမာင္းေခါက္သံသည္ တရားထိုင္မည့္သူမ်ားကို ဖိတ္ေခၚသံလည္းျဖစ္ေလသည္။
‘ လာမဲ့နွစ္ပတ္မွာ ေမာင္ တရားစခန္း၀င္မယ္ ‘
စ၀္က သုစနၵာကိုေျပာသည္။သူ့ေမြးေန့မတိုင္မီွ ရက္အနည္း ငယ္အလိုတြင္ျဖစ္သည္။
‘ အခ်စ္ေကာလိုက္ ၀င္မလား ဆရာေတာ္တပါး မနက္တိုင္းလာျပီး တရားျပမွာေလ ‘
သုစနၵာက ခ်က္ျခင္း ျပန္မေျဖပဲေနလိုက္ေလသည္။ သူမသည္ တရား ဘယ္လိုထိုင္ရသလဲဆိုတာကို စိတ္၀င္စားေသာ္လည္း ယခုတိုင္ တရားထိုင္ဖို့အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးေခ်။သူ့မ်က္လံုးထဲတြင္ တရားထိုင္ျခင္းသည္ ဗုဒၶဘာသာကို ကိုယ္က သက္၀င္ ယံုၾကည္မႈကိုျပရာေရာက္သျဖင့္ သူမအဖို့သည္လိုလုပ္ဖို့ မျပင္ဆင္ရေသးေပ။
တကယ္ေတာ့မူ သူမ၏ကေလးဘ၀က ဘာသာေရးသည္ သူမအတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ သူမ၏လိုအပ္မႈမ်ားကို မျဖည့္ဆည္းေပးနိုင္ခဲ့တာေတာ့ေသခ်ာသည္။ သို့ေသာ္ သူမအဖို့ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာကို နားလည္ဖို့ အခိ်န္ယူရေပဦးမည္။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား တရားထိုင္ေသာေန့သို့ေရာက္လာသည္။ သူတို့ျပုလုပ္ေနၾကပံုကို သုစနၵာေတြ့ေနရသည္။ စ၀္က သီဟိုဠ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ မွာေပးထားေသာ ဗုဒၶဘာသာနွင့္ပတ္သက္ေသာ စာအုပ္မ်ားစြာကို သူမဖတ္ရႈေလ့လာေနရတာထက္ သူမ၏လူထုေတြေန့စဥ္ ဘာသာေရးနွင့္ ပတ္သက္ျပီးျပုလုပ္ေဆာင္ရြက္ေနၾကတာေတြ တရားထိုင္ေနၾကတာေတြကို ၾကည့္ျပီး လက္ေတြ့ သင္ၾကားတာကမွ ပိုမို အကို်းရိွလိမ့္မည္ဟု ေတြးမိေလသည္။
သူမ၏အလုပ္သမားမ်ားသည္ အျမဲပဲဲေကာင္းေသာအလုပ္ကို လုပ္ၾကသည္။သူမကလည္း သူတို့အတြက္လိုအပ္ေသာေငြ အ၀တ္အစား အစားအစာ နွင့္ အျခားလိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေပးေလသည္။ တေယာက္ေယာက္က ေထာက္ပံ့ဖို့ အခြင့္မသာေသးလွ်င္ သူတို့သည္ ဖ်ားေနသူမ်ား အကူညီမဲ့ေနသူမ်ား နွင့္ စိတ္ဓါတ္ပ်က္ျပားေနသူမ်ား ကို ၾကင္နာ သနားတတ္ၾကသည္။ ထို့ေၾကာင့္ မိဘမဲ့ကေလးမ်ားေဂဟာ၊ လူအိုရံု သို့မဟုတ္ စိတ္ကုေဆးရံုမ်ား မရိွေခ်။
ထို့ေနာက္ နမ့္ပန္းျမို့ကလူေတြသည္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ရဟန္းေတာ္အပါး ၅၀၀ ကို ဆြမ္းကြမ္းေဆး မခို့်တဲ့ရေအာင္ ေထာက္ပံ့ေပးလွူထားၾကေလသည္။ မနက္ပိုင္းတြင္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားသည္ အ၀ါေရာင္ သကၤန္းမ်ားရံုျပီး သပိတ္ျဖင့္ ဆြမ္းခံထြက္ၾကသည္။
တိုင္းယိုင္အမို်းသမီးမ်ားသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းေလာင္းဖို့ ေန့စဥ္ နံနက္ေစာေစာထ၍ ဆြမ္းခ်က္ၾကရသည္မွာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ခဲ့ျပီျဖစ္ေလသည္။တခိ်န္တည္းမွာပင္ သုစနၵာသည္ သူ့လူေတြ သည္လို အတားအဆီးမရိွ ရက္ရက္ေရာေရာလွူဒါန္းေနၾကတာကို ၾကည့္ျပီး စိုးရိမ္မိခံစားေလသည္။ သူတို့ေတြက သည္လိုနည္းနည္းေလး ေပးလွူလိုက္တာနွင့္ သူတို့ ယံုၾကည္မႈကို ဘယ္လို အေထာက္အပံ့ျဖစ္မွာမို့လဲဟု သူမေတြးေလသည္။
သူမစတင္ျပီး ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းဖတ္ရွူ့ေလ့လာသည္။ဘုရား တရား သံဃာ ရတနာသံုးပါး ၊ ဒုကၡသစၥာ၊ သမုဒယသစၥာ၊နိေရာဓသစၥာ၊မဂၢသစၥာ ဟူေသာ သစၥာေလးပါး၊ ဘ၀ေနထိုင္နည္းျဖစ္ေသာမဂၢင္ရွစ္ပါး၊ ေလာကသံုးပါးျဖစ္ေသာ သတၱေလာ ၾသကာသေလာက၊ သခၤါရေလာက ၊ ေမတၱာ ကရုဏာ မုဒိတာဥေပကၡာ ဟူေသာ ျဗဟၼ၀ိဟာရတရားေလးပါးအေၾကာင္းမ်ားကိုဖတ္ရွူ့ေလသည္။
ျပီးေနာက္ သူမအဖို့ ပထမဆံုးခ်က္ျခင္းပင္ သစၥာေလးပါးနွင့္ စတင္ဒုကၡ ေရာက္ေတာ့့ေလသည္။ သည္မွာေျပာထားတာက ဘ၀ဆိုသည္မွာ တဏွာ ဟုဆိုေလသည္။ သည္အဆိုးျမင္ အပ်က္ျမင္ ၀ါဒကို သူမပယ္ခ်သည္။ ထို့အျပင္ ရိွေသးသည္ မွာ တဏွာ၏အရင္းခံသည္ လိုခ်င္တပ္မက္မႈ နွင့္ လိုခ်င္တာကိုရေအာင္ယူေတာ့ စဲြလမ္းသည္ဟုဆိုျပန္ေလသည္။ သုစနၵာကေတာ့ သေဘာမေပါက္ေခ်။
စဲြလန္းမႈသည္ ဆနၵပဲ မဟုတ္လား ။
လူေတြအားလံုးသည္ စဲြလမ္းမႈကို ပယ္သပ္ျပီး ရဟန္း၀တ္ၾကလွ်င္ လူ့အဖဲြ့အစည္းသည္ မည္သို့ျဖစ္လာပါမည္နည္း။ ရဟန္းေတြလိုအပ္ေသာ အေထာက္အပံ့ေတြအတြက္ဘယ္သူကမွ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးအျဖစ္ ခံမည္မထင္ေခ်။
ဆင္းရဲေသာ ဘ၀ကို ေရြးခ်ယ္ျပီး ရဟန္း၀တ္ၾကေပလိမ့္မည္။သူမသည္ တရားထိုင္ဖို့ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးေၾကာင္း သုစနၵာသိေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သုစနၵာက စ၀္ကိုေျပာလိုက္သည္။
‘ဒီလိုေမးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဒါေပမဲ့ က်မ ေနာက္တနွစ္ေလာက္ ေစာင့္တာ ပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ေမာင္က က်မကို တရားထိုင္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပေလ ‘
သူ့အတြက္ အလြန္အေရးၾကီးေသာတရားထိုင္သည့္ အေတြ့အၾကံုကိုသူမ အား အတူသိေစခ်င္ေသာ္လည္း သုစနၵာက အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးသည့္အတြက္ သူက သူမကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္သာေငးၾကည့္ေနမိေတာ့ေလသည္။
သို့ေသာ္ သူသည္ သူမ၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္အေပၚဘယ္ေတာ့မွ လႊမ္းမိုးခ်ယ္လွယ္မည္ မဟုတ္မွန္းသိခဲ့သည္။ ဒါမွ မဟုတ္ ဇြတ္ဖိအားေပးလုပ္ခိုင္းမည္မဟုတ္ေခ်။ သူ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း သူနွင့္တူညီေသာ သေဘာအတိုင္း သူမကလိုက္မလုပ္မိျခင္းအတြက္ သူမက အျပစ္လုပ္မိသလို ခံစားရျပန္ေလသည္။
ေနာက္တခုအေနနွင့္လည္း သူမကို တိုင္းယိုင္ထံုးစံအခမ္းအနားျဖင့္ တရား၀င္ မဟာေဒ၀ီအျဖစ္ အသိမွတ္ျပုေသာ ကိစၥကိုလည္း သူမ၏အေတြးေတြေၾကာင့္သူက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္ေလသည္။
ဟိုကိုရြာက ရြာလူၾကီးမ်ားသည္ သူတို့ ခြန္မိန္းကို အလြန္အေရးၾကီးေသာ မီးသျဂိုလ္ပဲြတခု အတြက္လာဖိတ္ၾကေလသည္။ ရြာဦးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္အရွင္သူျမတ္ဘုန္းေတာ္ၾကီးသည္ ၀ါေတာ္ ၆၀ျပည့္ရန္ ၆လအလိုတြင္ ဘ၀နတ္ထံ ပံ်လြန္ေတာ္မူသြားသျဖင့္ ဘုန္းၾကီးပံ်ပဲြကို ခမ္းနားအၾကီးက်ယ္ဆံုး က်င္းပမည္ျဖစ္သည္။
ဆရာေတာ္၏ရုပ္ကလပ္ေတာ္ကို မပုပ္သိုးရေအာင္ သင္းၾကိုင္ေသာ အေမႊးအထံုေဆးမ်ားျဖင့္ စီရင္ထားျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအနီးကျပည္နယ္ရင္ခဲြရံုေလးတြင္ ထားေလသည္။ ဘုန္းၾကီးပံ်ပဲြကို ၃ရက္က်င္းပမည္ျဖစ္ရာ ထိုေန့သို့ေရာက္လာခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ စ၀္က ေနာက္ဆံုးေန့တြင္ သုစနၵာနွင့္ အတူ ဘုန္းၾကီးပံ်ပဲြကိုတက္ေရာက္မည္ျဖစ္သည္။
သုစနၵာက တိုင္းယိုင္အသုဘမ်ားစြာကို တက္ေရာက္ခဲ့ဖူးေလသည္။ အားလံုးလိုလိုက အသုဘ အခမ္းအနားကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖင့္ ျပုလုပ္တတ္ၾကျပီး ေပ်ာ္စရာ အလုပ္တခုလိုပင္ သေဘာထားၾကတာကို ေတြ့ရသည္။ အ၀တ္အစားအားျဖင့္လည္းေကာင္း ကိုယ္အမူအယာျဖင့္လည္းေကာင္း တက္ေရာက္လာၾကေသာ သူအမ်ားစုမွာစိတ္မသာမယာ ၀မ္းနည္း ပူေဆြးေၾကကဲြေနၾကဟန္မေတြ့ရေခ်။ သူတက္ခဲ့ဖူးေသာ ဂ်ာမဏီက အသုဘေတြလို မဟုတ္ေခ်။
တိုင္းယိုင္လူမို်းတို့သည္ လူေသဆံုးသြားျပီးေနာက္ မဆံုးနိုင္ေသာ ေနာက္တဘ၀သို့ေရာက္ရိွသြားျပီး သံသရာတေလွ်ာက္တြင္ ေမြးဖြားျခင္းနွင့္ ေသျခင္းတို့ကို ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ၾကံုၾကိုက္ေနၾကရသည္ဟု ၀မ္းေျမာက္စြာယံုၾကည္ၾကေလသည္။သူမအံ့တာကေတာ့ သည္လို အေရးၾကီးေသာ ဗုဒၶဘာသာ ဆရာေတာ္ၾကီးတပါး၏အသုဘသည္ ပိုျပီး ပူေဆြး၀မ္းနည္းေၾကကဲြစရာမဟုတ္ပါလား။
သုစနၵာေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုမဟုတ္ပဲ ၾကည္လင္ျပံုးေပ်ာ္ေနၾကေသာ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူအုပ္ၾကီးသည္ ဆရာေတာ္၏ အေခါင္းေတာ္တလား အေဆာက္အဦး အနီးတြင္ စုရံုးေရာက္ရိွေနၾကသည္။ သူတို့တြင္ ပူေဆြး၀မ္းနည္းေနၾကဟန္မို်း မေတြ့ရေခ်။ လူစီးေၾကာင္းၾကီးသည္ သူတို့ ဆရာေတာ္ အသက္ရွင္စဥ္က ၾကည္ညိုေလးစားၾကသလိုပင္ ဆရာေတာ္၏ ရုပ္ကလပ္ကို ေနာက္ဆံုးးအေနျဖင့္ ကန္ေတာ့ၾကရန္ တလား ဆီ ခ်ည္းကပ္လာေနၾကေလသည္။
လက္ထဲတြင္ ပန္းစည္းမ်ားကိုကိုင္ထားၾကျပီး တလားအနီးတြင္ ဒူးေထာက္ျပီး ကန္ေတာ့ၾကျခင္းျဖင့္ ရိုေသေလးစားမႈကိုျပၾကသည္။ ဟိုကို ရြာလူၾကီးက ပါဠိစာမ်ားကိုရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ေသာအခါ စ၀္နွင့္ သုစနၵာသည္ အခမ္းအနား၀န္ၾကီးမ်ားနွင့္အတူ ပါ၀င္တက္ေရာက္ၾကသည္။
နံနက္ခင္းေလညွင္းေျပသည္ စိတ္ေအးခ်မ္းသာေစေသာ ရြတ္ဖတ္သံမ်ားကို ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေသာလူအုပ္မ်ားနွင့္ ေ၀းရာ သစ္ပင္ထိပ္ေတြဆီမွ ေတာအုပ္ဆီသို့ သယ္ေဆာင္သြားေလသည္။
ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ျပီးေသာအခါ စ၀္နွင့္ သုစနၵာတို့သည္ အေစာင့္အေရွာက္မ်ားျခံရံျပီး မီးသျဂိုလ္မည့္ေနရာသို့သြားၾကသည္။ထိုေနရာကို ရြာသားမ်ားသည္ အပတ္ေပါင္းမ်ားစြာကပင္ အေခါင္းတလားရထား ကိုဆဲြရန္ ၀ါးၾကိုးမ်ားကို ၾကိုတင္ျပုလုပ္ထားခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္ဆံုးထိေတြ့သည့္အေနျဖင့္ ေပေျခာက္ရာရွည္ေသာ ၀ါးၾကိုးေလးေခ်ာင္းတပ္ထားသည့္ ေခါင္းတလားကို ဆဲြမလား ဟု စ၀္ကိုေမးေလသည္။ ၾကိုးတခုစီဘက္တြင္ ရြာအလိုက္ ရြာသားေတြက ဆဲြၾကဖို့ ေစာင့္ေနၾကသည္။ သူတို့အလုပ္လုပ္ေနၾကေသာအခါ ေနာက္ခံအျဖစ္ ေတးသီခ်င္းမ်ားကို တီးမႈတ္ေပးထားျပီး အမို်းသမီးမ်ားသည္ စားစရာမ်ား ျပင္ဆင္ခ်က္ျပုတ္ေနၾကေလသည္။ အေပါက္ထဲသို့ ၀ါးထဲနစ္ျမုပ္ထားေသာ ေရြေဖာ္စာမ်ားကိုထိုးထည့္သည္။ ေတာင့္တင္းေသာ အရြယ္တူ ၾကိုးေလးေခ်ာင္းကို လိမ္က်စ္ထားသျဖင့္ ၾကိုးကပိုမိုေလးလံခိုင္မာလာသည္။
ခိုင္ခန့္ေသာ ဘီးေလးဘီးတပ္ထားသည့္ ေခါင္းတလား၏အေရွ့နွင့္ ေနာက္တဘက္စီတြင္ ၾကိုးမ်ားကို ရြာသားေတြကခိုင္ခိုင္ခ်ည္လိုက္ၾကသည္ကို စ၀္တို့ေမာင္နံွ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ထို့ေနာက္မေတာ့ ဆရာေတာ္၏ေနာက္ဆံုးခရီးကိုစတင္ေတာ့မည့္ ေခါင္းတလားသည္ တလားစင္အနီးနား ၾကီးက်ယ္လွေသာ အခမ္းအနားတြင္ ပလက္ေဖာင္းအေပၚ နိမ့္က်ေနသည္။ ေတာင္ေၾကာနွင့္မူ ေပရာေပါင္းမ်ားစြာေ၀းကြာလွသည္။ မီးသျဂိုလ္ရန္အတြက္ စင္ကို အေသးစိတ္ျပုလုပ္ထားသည္။ အျဖူေရာင္္ ေလးေထာင့္စင္ေလးကို ၁၅ေပအျမင့္တြင္ျပုလုပ္ထားသည္။ ၀ါးၾကမ္းခင္းကိုရက္ထားသည္။ ထိပ္တြင္ ဘံုခုနွစ္ဆင့္ အမိုးခြ်န္ခြ်န္ပါေလသည္။
ထို့ေနာက္တြင္ မယံုၾကည္နိုင္ေသာ ျမင္ကြင္းကိုစတင္ ဖြင့္လွစ္ျပလိုက္ေတာ့သည္။ ဒါဇင္ေက်ာ္ေသာ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္လူေတြ ၾကိုးတေလွ်ာက္ ေနရာယူလိုက္ၾကသည္ ။နားကဲြလုမတတ္အခ်က္ေပး အိမ္လုပ္ အေျမာက္သံထြက္ေပၚလာျပီးေနာက္ ဆဲြစစ္ပဲြ စတင္ေလေတာ့သည္။ စိတ္အားထက္သန္စြာျဖင့္ ရြာသားမ်ားသည္ ရုတ္တရက္ခ်က္ျခင္းပင္ ေခါင္းတလားရထားၾကီး၏ ဆန့္က်င္ဘက္သို့ ၾကိုးကိုဆဲြလိုက္ၾကသည္။
ပထမတြင္ တလားရထားသည္ မီးသျဂိုလ္စင္ရိွရာ ထင္းပံုေပၚသို့ အရိွန္ျဖင့္ထိုးတက္သြားသည္။ သို့ေသာ္ တျခားတဘက္က အရိွန္ကုန္သြားေသာအခါ တလားရထားသည္ ေအာက္သို့တဖန္ထိုးက်လာျပီး စတင္ထြက္ခြာသည့္ေနရာသို့ ျပန္ေရာက္ရိွသြားေလသည္။
လူတိုင္းသည္ အသုဘအခမ္းအနားေနရာတြင္ စုရံုးေနၾကျပီး တဘက္နွင့္တဘက္ ထူးဆန္းစြာျဖင့္ အျပိုင္အဆိုင္ျဖစ္လာၾကေလသည္။ ေမာေနေသာ စစ္သည္ေတာ္တေယာက္ ထြက္သြားျပီး အစား၀င္ဖို့ေစာင့္ေနသူ အတြက္ေနရာလပ္မရိွေအာင္ပင္ ၾကိုးတေလွ်ာက္တြင္လူမ်ား ျပည့္ၾကပ္ေနသည္။
ကေလးနွင့္ အမို်းသမီးေတြက ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္အားေပးေနၾကသည္။ ရုန္းကန္ ေရွ့တိုး ေနာက္ဆုတ္ျဖင့္ တလားရထားသည္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တနာရီခန့္အၾကာမွ မီးသျဂိုလ္စင္ ထင္းပံုေပၚသို့ေရာက္ရိွသြားေတာ့သည္။ သည္လို တလားကို ဆဲြလိုက္ျပန္ခ်လိုက္ အျပိုင္အဆိုင္ လုပ္ေနၾကသည္မွာ ဆရာေတာ္ကို၀ိညာဥ္ေလာကနွင့္ ေလာကီလူ့ေလာက တို့အျပိုင္ဆဲြ ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္ဟု စ၀္က သုစနၵာကိုရွင္းျပသည္။
တကယ္လို့ လူ့ေလာကီအားက အနိုင္ရသြားလွ်င္ ဘာျဖစ္နိုင္မလဲ ။ သို့ေသာ္ ဒီလို ဆန့္က်င္ျပီးေမးတဲ့ ေမးခြန္းမို်းမေမးေတာ့ ပါဖူးေလ ဟု သူမဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။
သုစနၵာသည္ ဥယ်ာဥ္ထဲက ပန္းေတြကိုေလွ်ာက္ၾကည့္ျပီး အျပန္တြင္ စ၀္၏ကိုယ္ပိုင္ရံုးခန္းအေရွ့တြင္ တိုင္းယိုင္လူၾကီးမ်ား တဒါဇင္ေက်ာ္မွ် စုေနၾကသည္ကို ေတြ့လိုက္ရသည္။ သူတို့ၾကည့္ရတာ စိတ္ပ်က္အားငယ္ ျပီး မရႊင္မျပျဖစ္ေနပံုရေလသည္။ ဧည့္သည္မ်ားသည္ စ၀္နွင့္ေတြ့ျပီးျပန္ၾကခိ်န္ဆိုလွ်င္ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနက်ျဖစ္တာကို သူမေတြ့ေနက်ျဖစ္ေလသည္။ ဘာမ်ားျဖစ္လို့ပါလိမ့္ သူမ စိုးရိမ္သြားသည္။ သူမသည္ သတိထားျပီး ၾကီးမားေသာ ျပင္သစ္ဟန္ မွန္တံခါးမၾကီးကိုဖြင့္လိုက္ျပီးေနာက္ သူဘာေတြေလ့လာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆိုတာအရင္ သိေအာင္လုပ္ရမည္ဟု ေတြးထားသည္။
သူမကသူ့ကို သူ့ဧည့္သည္ေတြအေၾကာင္းမေမးခင္မွာပင္ သူက သက္ျပင္းၾကီးခ်လိုက္ျပီး ေျပာလိုက္သည္။
‘ သူတို့ အရင္က ေတာင္းဆိုခ်က္အေဟာင္းကိုျပန္ လာေျပာၾကတာ ‘
‘ ဒီေတာ့ ေမာင့္အေျဖကလည္း မျဖစ္ဖူးလို့ ထပ္ေျပာလိုက္တယ္ေပါ့ ။ မဟုတ္ဖူးလား ။ ‘
သုစနၵာကသူ့ေရွ့က ျဖတ္၍ထိုင္ခံုမွာ အက်အန ထိုင္ခ်လိုက္ျပီး လက္ေခါက္ထားေသာ လက္ေမာင္းကို ကြ်န္းစားပဲြေပၚ ေထာင့္မွန္က်က် တင္ထားလိုက္သည္။သူသည္ ေပါလစ္တင္ထားေသာ စားပဲြေပၚျဖတ္လ်က္သူမလက္ကို စိတ္မပါစြာျဖင့္ ဆဲြယူလိုက္သည္။
‘ အခ်စ္ … ဒီပဲြကို တကယ္ ျဖစ္ခ်င္တယ္မဟုတ္လား ။ မဟုတ္ဖူးလား ‘
စ၀္ေမးလိုက္သည္။ သူမမ်က္နွာေပၚက အျပံုးပန္းကို သူေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီးစြာျဖင့္ လိုက္ရွာၾကည့္ေနသည္။
“အင္း ။ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ ေမာင္သိပါတယ္။ “
သုစနၵာက စိတ္အားထက္သန္စြာျပန္ေျပာသည္။ သူမျပံုးဘဲေနသည္။
‘ က်မ ဒီေရာက္ျပီး တိုင္းယိုင္လိုလက္ထပ္ပဲြ နွစ္ခါျပန္မလုပ္ခ်င္ဖူး ဒါေပမဲ့ အခုဟာက မတူဖူးေလ ‘
‘ ဒါေပမဲ့ အခ်စ္က ေမာင့္ မဟာေဒ၀ီေလ ။ ဘယ္သူကမွ ေမးေနမွာမဟုတ္ပါဖူး ။ဘာေၾကာင့္ မလိုအပ္ဘဲ ထံုးတမ္း အစဥ္အလာေတြကို လုပ္ခ်င္ရတာလဲ ‘
စ၀္သည္ သူမကိုေနာက္ဘက္ကဆဲြလွည့္လိုက္ျပီး မ်က္ေစာင္းျဖင့္ ၾကည့္ေလသည္။
‘ ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ အကန္ေတာ့ခံတာနဲ့ မဟာေဒ၀ီဘဲြ့အပ္နွင္းတဲ့အခမ္းအနားက က်မနဲ့ ေမာင့္ျပည္နယ္ အတြက္ လိုအပ္တယ္ ‘
သူမက ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
‘ ေမာင့္အတြက္ ၾကီးမားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေမာင့္ဘ၀မွာ ပါ၀င္ေစခ်င္တယ္။ သူတို့ဘက္ကလည္း အခြင့္အေရးရိွတယ္ေလ။ ျပီးေတာ့ က်မ …. က်မလည္းပဲ လူထုရဲ့ အသိအမွတ္ျပုတာခံခ်င္တယ္။ က်မအတြက္ ေသခ်ာဖို့လိုအပ္တယ္။ က်မက ေမာင့္ေဘးမွာ အျမဲ ပိုင္ဆိုင္ေနခ်င္တယ္။ ‘
စ၀္က ေနာက္ထပ္ ဘာကိုမွ မေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ေခ်။ သူ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို သူမကအျမဲပင္ေထာက္ခံေလ့ရိွသည္ဟု သူထင္ျမင္ယူဆေနခဲ့သည္။ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ ပကာသန သက္သက္ျဖစ္ေသာ အတိတ္ကလုပ္ခဲ့ေသာ အရာေတြကိုျပန္ေျပာင္းေျပာရင္း အရသာခံဖို့အတြက္ သည္အခမ္းအနားကို ဆက္မလုပ္သင့္ဖူးဟု သူထင္ေနေလသည္။
သူသည္ ထိုင္ခံုေနာက္ဘက္တိုးထိုင္ခ်လိုက္ျပီး ျပတင္းေပါက္မွ တဆင့္ အျပင္တြင္ ျမင္ေနရေသာ စိမ္းနုနု အရြက္သစ္ေလးေတြ ထြက္ေနသည့္ ေညာင္ပင္ၾကီးကို ေငးၾကည့္ေနလိုက္ေလသည္။ ေတာင္ဘက္က တိုက္လာေသာ ေလကေအးစိမ့္ေနတာမို့ တုန္တုန္ရီရီပင္ျဖစ္လာေလသည္။
သူသည္ သူတာ၀န္ယူရသည့္ကိစၥမ်ားျဖင့္ သာမာန္ လူဘ၀လိုျပန္သြားရမည္မွာ အလြန္ေ၀းကြာေနျပီဟုခံစားရသည္။ သူ့လူထုသည္သူ့ကို ရိုးရာထံုးတမ္း အစဥ္အလာအတိုင္း ျပုလုပ္ျပီး အတိတ္နွင့္ ခိ်တ္ဆက္ေပးလိုၾကသည္မွာ သူတို့ အတြက္ မွန္ကန္ေသာ အခြင့္အေရးျဖစ္ျပီး သူမကိုလည္း မဟာေဒ၀ီအျဖစ္ တရား၀င္ အသိအမွတ္ျပုပဲြ လုပ္ရမည္သာျဖစ္ေလသည္။
ရုတ္ခ်ည္းေပၚလာေသာအသိျဖင့္ စ၀္က အခန္းအျပင္ဘက္တြင္ ရပ္ေစာင့္ခိုင္းထားေသာ ဇင္းန ကိုေခၚလိုက္သည္။
‘ လူၾကီးေတြကို အခုခ်က္ျခင္းေျပးျပီးသြားေျပာလိုက္္အခုပဲ ရံုးခန္းကိုျပန္လာၾကပါလို့ ။ ငါ သူတို့နဲ့ စကားနဲနဲ ထပ္ေျပာခ်င္ေသးတယ္ ‘
ျပီးေနာက္သူသည္ သုစနၵာဘက္သို့လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ့မ်က္လံုးထဲတြင္ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာပါရိွေနေတာ့သည္။
‘ ေမာင့္စိတ္ကူးေတြကိုေျပာင္းလိုက္ေတာ့မယ္ ။ မဟုတ္ေသးပါဖူး ။အခ်စ္ေမာင့္အတြက္ စိတ္ကူးေျပာင္းေပးပါလား’
သူေျပာလိုက္ရင္းက သူမ၏ အေရာင္တလက္လက္ထေနေသာ အျပံုးကိုျမင္လိုက္ရေလသည္။
သူ့လင္ေတာ္ေမာင္၏ အံ့အားသင့္စရာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ သူမ အေပၚ လႊမ္းမိုး ေနေၾကာင္း နားလည္လာမိိေတာ့သည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ျမန္မာျပည္၏အဆင့္ဆင့္ေသာ အုပ္ခု်ပ္ေရးဌာနမ်ားနွင့္ မိန္းတိုင္းနယ္ ရိွလူထုအားလံုးက သူမကို နမ့္ပန္းျပည္နယ္၏ မဟာေဒ၀ီအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပုျခင္းကို ခံရေလသည္။ မျပည့္စံု မလံုျခံု စိတ္မ်ားကိုျဖစ္ေပၚေစေသာ အေၾကာင္းမ်ား ကိုဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္ျပီျဖစ္သည္။ စ၀္အိမ္မွ ခရီးထြက္သြားသည့္အခိ်န္မ်ားတြင္ သူမတေယာက္တည္းအိမ္တြင္ စိုးရိမ္ေၾကာက္ရံြ့ ထိတ္လန့္စြာ ညညလန့္နိုးရေသာအျဖစ္မ်ားမွ လြန္ေျမာက္နိုင္ျပီျဖစ္သည္။ သူမသည္ နမ့္ပန္းျပည္နယ္ ခြန္မိန္း မိသားစု၏ တရား၀င္ မဟာေဒ၀ီအျဖစ္အသိအမွတ္ျပုခံရေသာအခါ သူမအေနျဖင့္ မ်က္နွာျဖူနိုင္ငံျခားသူတေယာက္၊ အျပင္လူတေယာက္အျဖစ္ စိုးထိတ္ေနစရာ မလိုေတာ့ေခ်။ (ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
(ဓာတ္ပုံ – ရွမ္းျပည္၊ သီေပါနယ္မွာ ယခုအခ်ိန္ထိ မ်ဴိးခ်စ္ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမိသားစု အိမ္မ်ား၊ ဆိုင္မ်ားမွာ အထက္ပါ သီေပါေစာ္ဘြားနဲ႔ မဟာေဒ၀ီတို႔ပုံကို အျမတ္တႏိုး သိမ္းဆည္း ခ်ိတ္ဆြဲထားဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ယခုအခန္းဆက္ေဆာင္းပါးကို ထည့္သြင္းကတည္းက ရွမ္းျပည္က ပရိသတ္ေတြထံက အဆိုပါ ဓာတ္ပုံမ်ားကို ရုိက္ျပီး လွမ္းပို႔ေပးၾကတဲ့အတြက္ အခုလို တင္ျပႏိုင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။)