>
ဇြန္ ၁၀၊ ၂၀၁၁
အခုတေလာ သတင္းေတြမွာ ပင္စင္စားေတြအသံကို ၾကားေနရပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ပင္စင္ရေငြကို တိုးေပးသင့္တာ အေတာ္ၾကာေနပါၿပီ။ ျမန္မာ ျပည္မွာ ေငြတန္ဖိုး အဆမတန္ေဖာင္းပြေနတာက ေတာ္ေတာ္ ၾကာေနပါၿပီ။ ေငြတရာ၊ ေငြ ႏွစ္ရာဆိုတာက ကေလးမုန္႔ဖိုးဘဲရွိပါတယ္။
က်မအဖိုးက သြင္းကုန္ထုတ္ကုန္လုပ္ငန္းက ၫႊန္မွဴးရာထူးနဲ႔ ၁၉၈၂ ေလာက္က ပင္စင္ယူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအ ခ်ိန္က အဖိုးရဲ႕ပင္စင္လစာက ၃၀၀ ေက်ာ္ ေလာက္ရတယ္တဲ့။ အဖြားက ျပည္တြင္းအခြန္ကေန ပင္စင္ယူ လိုက္ေတာ့ ပင္စင္လ စာ ၂၀၀ နီးပါးရပါတယ္။ အဖိုးနဲ႔အဖြားက ပင္စင္စားေတြအျဖစ္ ဘယ္သားသမီး ဆီက မွ လက္ျဖန္႔စရာမလိုဘဲ သူတို႔ဘာသာ ေနထိုင္စားေသာက္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေန႔စားတေယာက္ကို ၃ က်ပ္ ၈၅ ျပား ေပးတဲ့ေခတ္ပါ။ သားသမီးေတြက သိတတ္လို႔ ကန္ေတာ့ရင္ေတာ့ ေငြပိုေငြလ်ံအျဖစ္ လွဴႏိုင္ တန္းႏိုင္ပါတယ္။
က်မ ဘႀကီး ဘဏ္လုပ္ငန္းကေနပင္စင္ယူေတာ့ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာပါ။ သူရတဲ့ ပင္စင္လစာ ေငြ ၆၀၀ ရာက သံုးမေ လာက္ေတာ့ သူ႔ဇနီးစုေဆာင္းထားတဲ့ေငြေလးကို အရင္းအႏွီးျပဳၿပီး အတိုးအမ်ားႀကီးမယူ ဘဲ ႏွစ္ဦးႏွ စ္ဖက္ အလုပ္ျဖစ္ယံု ေစ်းသည္ေတြ ကို ေငြတိုးခ်ရသတဲ့။ အဒီအခ်ိန္က ဆန္တျပည္ကို ၂၅ က်ပ္ေလာက္ျဖစ္ေ နပါၿပီ။ ထမင္းစားခ်ိန္ ဧည့္သည္လာရင္ ထမင္းစားေခၚဖို႔ ဝန္မေလးၾကေသးပါဘူး။ က်မအ ဖြား အျမဲေျပာေျ ပာေနတတ္တာက ကမာၻမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးက ဧည့္ဝတ္ေက်တဲ့လူမ်ဳိး ေတြတဲ့။
က်မအေဖ ပင္စင္ယူေတာ့ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာပါ။ က်မေက်ာင္းၿပီးတဲ့ႏွစ္မွာ အေဖပင္စင္ယူလိုက္ပါတယ္။ အေဖ့ပင္ စင္ ေငြ ၆၀၀ က်ပ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မရပ္တည္ႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။ က်မလည္း က်ဴရွင္သင္၊ အေဖလည္း က်ဴရွင္သင္ေ တာ့မွ ေက်ာင္းေနဆဲ ေမာင္နဲ႔ညီမ အဆင္ေျပပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္တခြက္ကို ၃ က်ပ္ေလာက္ျ ဖစ္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ လက္ဖက္ရည္အရမ္းႀကိဳက္တဲ့ က်မအေမ လက္ဖက္ရည္ ေလ်ာ့ေ သာက္ ေနရပါၿပီ။
၁၉၉၅ ကေန ၂၀၀၁ အထိ က်မက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား အျဖစ္ေထာင္ထဲမွာ ရွိေနစဥ္ ၁၉၉၆ မွာ က်မအေဖဆံုးပါးသြားပါတယ္။ ဆက္လက္ခံစားပိုင္ခြင့္အျဖစ္ က်မအေမက လစဥ္ ေငြ ၃၀၀ က်ပ္ ရရွိပါတယ္။ အေမကံေကာင္းတာက က်မရဲ႕ ေမာင္ေရာ၊ ညီမေရာ၊ အမကပါ၊ တဦးတည္းက်န္ေသာ မိခင္ကို ေစာင့္ေ ရွာက္ၾက ေလ ေတာ့ အေမမ်က္ႏွာမငယ္ရေပမယ့္၊ အကယ္၍ အေဖ့ပင္စင္ေငြ ၃၀၀ က်ပ္နဲ႔သာ အေမရပ္တည္ ရ မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုမွရပ္တည္ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆန္တျပည္ကို ၅၀ က်ပ္နဲ႔ ၆၀ က်ပ္ၾကားထဲမွာ ရွိပါတယ္။ ကက အငွားယာဥ္ေတြေပၚကာစျဖစ္လို႔ ခရီးစနဲ႔ ခရီးဆံုးကို ေငြ ၂၀၀ က်ပ္ က်သင့္တဲ့အခ်ိန္ပါ။
၂၀၀၃ မွာ က်မအေမဆံုးေတာ့ အေမမထုတ္ျဖစ္တဲ့ ပင္စင္လစာ ၆ လစာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လို႔သြားထုတ္ မယ္ဆိုရင္ ေထာက္ခံစာယူရမယ္။ ေသစာရင္း အိမ္ေထာင္စုစာရင္း ဘာညာလိုအပ္တာေတြနဲ႔ မကာမိလို႔ က်မတို႔ညီအမေတြလဲ ဒီ အတိုင္းဘဲ ထားလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါက က်မတို႔မိသားစုရင္ဆိုင္ဘူးတဲ့ ပင္စင္စား ဘဝေတြပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဆန္တျပည္ေတာင္ ၅၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိပါ တယ္။ အေမရတဲ့ေငြ ၃၀၀ ဟာ ကေလးမုန္႔ဖိုးသာသာပါဘဲ။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ က်မတို႔မိသားစုလိုက္ ေျမာက္ဒဂံုဘက္ကို ေျပာင္းေရြ႕ ေနထိုင္ ခဲ့ရပါတယ္။ မႏၱေလးလမ္းေစ်းမွာ က်မ ၾကံဳခဲ့ဘူးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္မိလို႔ပါ။ မႏၱ ေလးလမ္းထိပ္မွာ မနက္ ၉ နာရီနဲ႔ ၁၀ နာရီၾကားဆိုရင္ အသားခပ္လတ္လတ္ အဝတ္ အစားႏြမ္းပါးေပမယ့္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ အဖြားႀကီးတေယာက္ ဒန္ဖလားေျ ပာင္ေျပာင္ ေလးေရွ႕ခ်ၿပီး ထို္င္ေနေလ့ရွိပါတယ္။ တျခားေတာင္းစားသူေတြလို တဂ်ီဂ်ီနဲ႔ ေတာင္း တာမ်ိဳးမဟုတ္ ဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ထိုင္ေနတာပါ။ ၁၀ နာရီေက်ာ္လာရင္ စစ္ကိုင္း လမ္းမွာရွိတဲ့ က်မရဲ႕ဆိုင္ဘက္ကို အျမဲလမ္းေလွ်ာက္လာတတ္ပါတယ္။ တခါကေတာ့ က်မဆိုင္ထဲဝင္လာၿပီး မုန္႔ဟင္းခါး ၂၀၀ ဖိုးေရာင္းပါလို႔ သူကေျပာပါတယ္။ က်မဆိုင္ က အလုပ္သမားေတြက တပြဲ ၃၀၀ ေရာင္းလို႔ ၂၀၀ ဖိုးဆိုရင္ မေရာင္းရဲဘူး လို႔ ေျပာ ပါတယ္။ က်မေဈးကျပန္လာတာနဲ႔တိုးလို႔ က်မက ေရာင္းေပးလိုက္ပါေျပာမွ ဆိုင္က ကေလးေတြ က ေရာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။
သူက မုန္႔ဟင္းဖတ္ မပါလဲရတယ္။ မုန္႔ဟင္းရည္ ပိုထဲ့ပါလို႔ေျပာပါတယ္။ က်မက အဲဒီအဖြားႀကီးကို စိတ္ဝင္စားေနတာၾကာၿပီမို႔လို႔ အဖြားခဏထိုင္ပါလို႔ ေျပာ ၿပီး ေမးလိုက္ပါတယ္ “ အဖြားက အိမ္မွာ ထမင္းနဲ႔စား မ လို႔လား” ဆိုေတာ့ အဖြားႀကီးက ေခါင္းညိတ္ အေျဖေပးပါတယ္။ က်မကလဲ စိတ္ထဲမွာ အလွဴလုပ္ခ်င္စိတ္ေ ပၚလာလို႔ ဒီမွာ အဝစားသြားပါလားလို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဖြားက ေခါင္းခါျငင္းဆန္ၿပီး အိမ္မွာ အဖိုးႀကီးဆာေ နလိမ့္မယ္တဲ့။ က်မလဲ ဆိုင္ကေကာင္မေလးေတြကို ပိုထည့္ခိုင္းလိုက္ ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆန္တျပည္ကို အညံ့ဆံုးဆိုရင္ေတာင္ ၉၀၀ ေလာက္ေပးရပါ တယ္။
တရက္မွာေတာ့ အဖြားႀကီးက သူဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ မုန္႔ဟင္းခါး အေႂကြး ေရာင္းဖို႔ေျပာပါတယ္။ က်မလဲသနားလို႔ သူ႕ကို ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံ ျပန္ ရဖို႔ က်မ မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေန႔မွာ သူက ရာတန္အႏြမ္းေလး ၂ ရြက္ လာေပးပါတယ္။ က်မက ျပန္လွဴလိုက္လို႔ က်မကို ဆုေတြတသီခ်ည္းေပးပါတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အေႂကြးယူသြားရင္ ေတာင္းမွေပးပါတယ္။ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးထဲ အဖြားမပါ ပါဘူး။
သူ႔ကို က်မေန႔တိုင္းေတြ႕ပါတယ္။ က်မဆီမွာ သူဘယ္ေတာ့မွ အလကားမ စားပါဘူး။ ၂၀၀က်ပ္ေတာ့ သူကေပးပါတယ္။ က်မဆိုင္မွာ ရပ္ကြက္လူႀကီးနဲ႔ သူ႔က ေတာ္က မၾကာခဏ အလကားအားေပးေပမယ့္ အဖြား ကေတာ့ ေငြ ၂၀၀ က်ပ္ကို ေပး သြားတတ္ပါတယ္။
က်မရဲ႕ဆိုင္နားမွာဘဲ အသက္ ၇၆ ႏွစ္ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့ တပ္မေတာ္က အနား ယူထားတဲ့ အဖိုးႀကီးလဲရွိပါတယ္။ သူက ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္ကိုလဲမွီတဲ့လူပါ။ ေဗဒင္ေဟာစားပါတယ္။ အဖိုးက ေသြးတိုးေၾကာက္လို႔ မုန္႔ဟင္းခါး မစားပါဘူး။ သက္ ႀကီးရြယ္အိုဆိုေတာ့ ေရေႏြးလိုခ်င္လို႔ လာဝယ္တာပါ။ က်မက ေရေႏြးအလ ကားေပး ေနၾကပါ။ အဖိုးက ကိုယ္ခ်င္းစာစကားေျပာရွာပါတယ္။ ညည္း ေလာင္စာဖိုးကုန္မွာ ေပါ့တဲ့။ အဖိုးမွာ သားတေယာက္ရွိတယ္တဲ့။ သူ႔သားက တလကို ေငြ ၂ ေသာင္း ေထာက္ပံ့တယ္တဲ့။ အဖိုးက သူပိုင္တဲ့အိမ္ကို တျခမ္းျခမ္းၿပီး ငွားထားတယ္တဲ့။ အဲဒီ ကေန တလကို ေငြ ၂ ေသာင္းရတယ္။ ေဗဒင္ေဟာတာက သိပ္မ်ားမ်ား စားစား မရပါ ဘူး။
အဖိုးက ေနမေကာင္းရင္ ေဆးခန္းမျပဘူး။ ကြမ္းယာဆိုင္မွာေရာင္းတဲ့ ေဆးတြဲဘဲ ဝယ္ေသာက္တယ္။ က်မ ကြမ္းယာဆိုင္မွာ မုန္႔သြားတယ္တုန္း အဖိုးနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ က်မက အဖိုးေနမေကာင္းဘူးလားလို႔ေမးလိုက္ေတာ့ အဖိုးက ေသြးတိုးေန လို႔တဲ့။ က်မက ေဆးခန္းျပပါလားလို႔ေျပာေတာ့ အဖိုးက “ေဆးခန္းတခါသြားရင္ ေငြ ၁၅၀၀၊ ၂၀၀၀ ေလာက္ကုန္တာသမီးရဲ႕။ ေသြးတိုးတိုင္း ေဆးခန္းေျပးရရင္ အဖိုး ထ မင္းေတာင္ စားရမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ပင္စင္စားေတြရဲ႕ဘဝဟာ အေတာ္ကိုေအာက္က် ေနာက္က်ႏိုင္ၾကပါတယ္။ တေယာက္ထဲေန တဲ့ အဖိုးက ထမင္းလခ တလကို ၂ ေသာင္း ၅ ေထာင္ ေပးေန ရပါတယ္။ ေခြၽတာ တဲ့အေနနဲ႔ ေန႔တိုင္း လက္ ဖက္ရည္မ ေသာက္ဘဲ တထုပ္ ၇၅ က်ပ္တန္ ေကာ္ဖီမစ္ကိုဘဲ အိမ္မွာဝယ္ေသာက္ပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္တ ခြက္ကို ၂၅၀ – ၃၀၀ ေလာက္ေပးရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ က်မဟာ အျမဲတန္းဂ႐ုစိုက္ေနမိတဲ့ လူ ၂ ေယာက္ ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ အခုတေလာ က်မဆိုင္ေရွ႕က အဖြားျဖတ္မသြားတာ သတိျပဳေနမိပါတယ္။ က်မရင္ ထဲမွာစိတ္ပူေနမိတာ အမွန္ပါဘဲ။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီရက္ေတြ အတြင္းမွာဘဲ က်မရဲ႕ကိစၥတခု ရွိလို႔ေတာင္ဒဂံု ဘက္ ကို သြားရပါတယ္။ အေတာ္တိုက္ဆိုင္တယ္ လို႔ ေျပာ ရမွာပါ။ က်မသြားတဲ့လမ္းထဲက တဲအိမ္တလံုးရဲ႕ အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွာထိုင္ေနတဲ့ အဖြားကို ေတြ႕ပါတယ္။ က်မ ထိတ္ကနဲဝမ္းသာသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီရပ္ကြက္ထဲက အမကို ေမးလိုက္မိပါတယ္။
အမက ညီမ .. ဖြားမိနဲ႔သိလားတဲ့၊ က်မက သိတယ္လို႔ေျပာေတာ့ အမက “ဖြားမိက သနားဖို႔ေကာငး္တယ္တဲ့၊ သူ႕ေယာက္က်္ားက ေတာေက်ာင္းဆရာ၊ သူတို႔ ေခတ္က ၇ တန္းေအာင္ရင္ ေတာပိုင္းမွာ မူလတန္းဆရာ လုပ္လို႔ရတယ္ေလ။ ပင္စင္ စားႀကီးေပါ့။ သားေထာက္သမီးခံလဲမရွိဘူး။ ဖြားမိက ပညာမတတ္ရွာဘူး။ သူ႕ခင္ပြန္း ကိုဘဲ မွီခိုေနရတာ။ အဖိုးႀကီး အိပ္ရာထဲလဲေနတာ၂ ႏွစ္ နီးပါးၾကာေနၿပီ။ ပင္စင္လခ ေတြက မေလာက္မငွဆိုေတာ့ ေနေကာင္းေနတုန္းကဆိုရင္ အဖိုးဂ်ာနယ္ေလး ဘာ ေလးေရာင္းတယ္ေလ။ အခုေတာ့ ဖြားမိဘဲ လုပ္ကိုင္ေကြၽးေမြးေနရတာတဲ့။ အသက္ ႀကီးမွ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ေနရတယ္တဲ့။ အဲဒီအမက ဖြားမိလုပ္တဲ့အလုပ္ကို ေသခ်ာ သိပံုမရလို႔ က်မလဲ ေျပာမျပခဲ့ပါဘူး။
က်မျပန္ခါနီးေတာ့ ဖြားမိအိမ္ကိုဝင္လိုက္ပါတယ္။ အိမ္ေလးက ယိုင္ယိုင္နဲ႔ နဲ႔ေလးပါ။ အိမ္မိုးထားတဲ့ဓ နိေတြလဲ ေပါက္ျပဲေနပါတယ္။ ထရံေတြလဲ ေဆြးေျမ့ေနပါ တယ္။ အိမ္မွတကယ့္ကို အိမ္ျဖစ္တယ္ဆို႐ံုေလးပါ ဘဲ။ အဖြား ဘာျဖစ္လို႔ဆို္င္ဘက္ မလာတာလဲလို႔ က်မကေမးေတာ့ အဖြားက “ေနမေကာင္းဘူး သမီးရယ္တဲ့၊ က်မ အိမ္ထဲကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္ထဲက အိပ္ယာေလးေပၚမွာ ပိန္ပိန္လွီလွီ အဖိုး တေယာက္ အိပ္ေနပါတယ္။ က်မ အိမ္ထဲကိုလွမ္းၾကည့္တာကို အဖြားက သိသြား ေတာ့ “အဲဒါ အိမ္သားေလ၊ သူေနမေကာင္းတာၾကာၿပီ၊ အရင္ကေတာ့ ေဆးခန္းမွန္မွန္ သြားႏိုင္တယ္ အခုေတာ့ ဆရာဝန္မျပႏိုင္တာေ တာင္ၾကာသြားၿပီ” တဲ့ ။ က်မက ဘာ ေရာဂါလဲေမးေတာ့ ေက်ာင္းဆရာဘဝတုန္းက ႐ွဴခဲ့ရတဲ့ ေျမျဖဴမႈန္႔ေတြေ ၾကာင့္ေ ရာ၊ ဂ်ာနယ္ေရာင္းတုန္းက မနက္ေစာေစာထ ဂ်ာနယ္တိုက္မွာ ဂ်ာနယ္သြားယူရေတာ့ ပင္ပန္းတာေ တြေ ရာ ေပါင္းသြားတာေပါ့ေလ။ ေသြးတိုး၊ ႏွလံုး၊ ရင္က်ပ္၊ အို … အစံု ဘဲ။ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာရင္ေတာ့ သက္သက္သာသာေနႏိုင္မွာေပါ့။ အင္း အခုေတာ့ သူ လဲ ခံစားရတာ မသက္သာ၊ အဖြားလဲ သူ႔ကိုျမင္ရတာ မသက္သာဘူးသမီးရယ္တဲ့။
က်မလဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေငြေလးကို အဖြားလက္ထဲထည့္ေပးေတာ့ အ ဖြားမ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြဝဲေနပါ တယ္။ က်မလဲ ခ်မ္းသာတာမဟုတ္ေလေတာ့ အမ်ားႀကီး မေပးႏိုင္ေပမယ့္ က်မမိဘေတြသာဆိုရင္ ဆိုတဲ့အေ တြးေၾကာင့္ က်မ ေပး ခဲ့မိပါတယ္။ ဒီေငြဟာ သူ႔တို႔အတြက္ တညေနစာအဟာရကုိ သံုးေဆာင္ႏိုင္မယ္လို႕ က်မ ထင္မိပါတယ္။ ဒါဆို က်မ အိုမင္းလို႔ မစြမ္းႏိုင္သူေတြကို လွဴရက်ဳိးနပ္ပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဖိုးကိုေ တာ့ ေလ်ာ့ရမွာေပ့ါ။ က်မ လက္ဖက္ရည္မေသာက္ရတာက ျပ ႆနာတခု မဟုတ္ဘူးေလ။
အခုေတာ့ က်မရဲ႕ အဖိုးနဲ႔ အဖြားလဲ ပင္စင္လခနဲ႔ အသက္ရွင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အခါမွာ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကို မွီခိုေနရပါတယ္။ တခါတေလေတာ့ သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြနဲ႔ တစံုတရာ သေဘာထားကြဲလြဲခဲ့ရင္ ကိုယ့္အ ခန္းထဲမွာ ကိုယ့္ဖာသာဘဲ ဝမ္းနည္းေနၾကရတဲ့ အိုမင္းမစြမ္းေတြျဖစ္ေနပါၿပီ။ ငယ္ဘဝအေတြ႕ အၾကံဳေ တြ ကို စား ျမံဳျပန္ရင္း ရေသ့စိတ္ေျဖေနၾကရတဲ့ ဘဝေတြပါ။
က်မရဲ႕ ဘႀကီးေတြ ႀကီးေဒၚေတြလဲ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ မရပ္တည္ႏိုင္ၾက ေတာ့ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကိုဘဲ အားကိုးေနၾကပါတယ္။ က်မရဲ႕ႀကီးေဒၚကေျပာပါ တယ္ “အသက္ရွည္တယ္ဆိုတာ လူေတြလိုခ်င္ တမ္းတတဲ့ အရာျဖစ္ေပမဲ့ ျမန္မာျပည္ က အသက္ႀကီးရြယ္အိုေတြဆိုတာက ဝဋ္ဒုကၡႀကီးတဲ့ေတြဘဲ ျဖစ္ရမယ္” တဲ့ေလ။ ကိုယ္တိုင္လဲ မခ်မ္းသာ၊သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကိုလဲ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ျဖစ္ေစပါတယ္။
ႀကီးေဒၚရဲ႕အယူအဆအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ အသက္ ၅၈ ႏွစ္နဲ႔ လူ႔ေလာက ကိုေက်ာခိုင္းခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ အေဖနဲ႔ အေမက ဝဋ္ဒုကၡနည္းသူေတြမ်ားလားဆိုတဲ့ အ ေတြးနဲ႔ က်မရင္ထဲမွာ မတင္မက် ခံစားရပါတယ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
