>
ျမဴတိမ္ေဝေဝ … ေတာင္ခုိးေဝးေဝး – ၉
ေမခ
ေမ ၁၄၊ ၂၀၁၁
မိုးမခ၏ အထူးက႑၊ ဘာသာျပန္ အခန္းဆက္ တင္ဆက္မႈ
(Twilight over Burma by Inge Sargent ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္တာျဖစ္တယ္)
လတ္ဆတ္ လွပေသာဇြန္တေန့တြင္ျဖစ္သည္။ ခုတ္ထြင္ျပီး ေတာမီးရိွု့ထားေသာ လယ္ေတာေတြေပၚက နွင္းျမူေတြကို မိုးကဖယ္ရွားရွင္းလင္းပစ္လိုက္သည္။ ေတာင္တန္းေတြကိုၾကည့္ဖို့ စ၀္က သုစနၵာကို ေခၚသြားသည္။ျပင္ပ ၀န္းက်င္က ျပီးျပည့္စံုေနသည္။ ေလက ေျပျပီးရွင္းသန့္ေနသည္။ လမ္းေပၚကေျမၾကီးသည္ ေျခာက္ေနသျဖင့္ သူတို့ ကားဘီးရံြ့ထဲနစ္မွာ မပူရေတာ့။သူတို့ လင္းရိုဘာကားေပၚတြင္ ေနာက္လိုက္အေဖာ္မ်ားပါတင္ေခၚခဲ့ျပီး ေတာင္ေပၚက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို့သြားၾကမည္။
ထိုအခိ်န္မွ စလို့ သူ့ေနာက္ေတာ္ပါးမ်ားသည္ လင္းရိုဘာကားသြားမည့္လမ္းကို ေတာခုတ္ဓါးမ်ားျဖင့္ ခုတ္ထြင္ ရွင္းၾကေတာ့သည္။ျခံုနြယ္ပိတ္ေပါင္း သစ္ပင္နြယ္ပင္မ်ားသည္ တပင္မွ တပင္သို့ ကူးလူးဆက္ေပါက္ေနၾကသည္။ နုနယ္ေသာ အပင္ေလးေတြကလည္း ေနရာအနံွ့တြင္ေပါက္ေရာက္ေနၾကေလသည္။ ေတာရိုင္းျခံုပုတ္အစုေလးေတြရိွေသာ လမ္းကိုျဖတ္သည့္အခါခို်ေမႊးေသာလိႈင္းေလးေတြနွင့္ သံပုရာ ပန္းပြင့္နံ့ေလးမ်ား ေလထဲေမ်ာပါလာသည္။ ေတာလမ္းခရီးတခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနေလသည္။ ကားစက္သံနွင့္ ေတာခုတ္ဒါးလဲႊခုတ္သံေတြက သာေအးခ်မ္းေနေသာေတာကို ဖ်က္ဆီးပစ္ေနသည္။
အခိ်န္ပိုယူရတာကလဲြလို့ သူတို့ ေတာင္ေပၚတက္ရေသာ ၆မိုင္ခရီးသည္ဘာ ျပႆနာမွ် မရိွေခ်။ မိုင္၀က္ေလာက္တက္ျပီးေသာအခါ ဒရိုင္ဘာကို ကားရပ္ခိုင္းလိုက္ျပီး စ၀္ကေျပာသည္။
‘ က်န္တဲ့ ခရီးကို ငါတို့ လမ္းေလွ်ာက္တက္ၾကရေအာင္ ဆရာေတာ့္ကို အေနွာက္အယွက္မေပးခ်င္ဖူး ‘
သုစနၵာဘက္လွည့္ျပီး ဆက္၍
‘ ဆရာေတာ္ကလူေတြနဲ့ ကင္းကင္းေနတယ္ ဒါေပမဲ့ ေတာေကာင္ေတြနဲ့ေတာ့ ခဏခဏေတြ့ေနရတာပဲ ရြာသားေတြေျပာတာေတာ့ သူတို့ အမို်းမို်းေတြ့ေနရတာပဲတဲ့ ဆရာေတာ့္ရဲ့တဲနားမွာေလ က်ားသစ္ က်ား ၀က္၀ံ ဆင္ေတာင္ပါတယ္တဲ့ ‘
သုစနၵာသည္ ဖ်တ္ဆို ေတာေကာင္တေကာင္ေပၚလာျပီး သူ့ကို ဖမ္းကိုက္လိုက္မွာကို စိုးသည့္အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္ကို သူက သတိထားၾကည့္ေနသည္။ သူမကိုေတာ့ မျဖစ္နိုင္ပါဖူး ။
သို့ျဖစ္ေသာ္လည္း သူမသည္ ဦးျပည္းရိတ္ထားသည့္ အညိုေရာင္သကၤန္း၀တ္ထားေသာ အရပ္ျပတ္ျပတ္ ရဟန္းတပါးကို ဖူးလိုက္ရေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ သူတို့ကိုျမင္လွ်င္ ခပ္သုတ္သုတ္ ျြကသြားသည္ ။လူေတြနွင့္ ေရွာင္ ကြင္းေနခ်င္ပံုရေလသည္။ ဆရာေတာ္၏ေက်ာင္းသကၤန္းတဲေလး ေရွ့တြင္ ဆန္ ဆီ ဆား သၾကား နို့ဆီဗူး တို့ကိုထားခဲ့လိုက္သည္။ ထိုအစာမ်ားျဖင့္ ဆရာေတာ္ ဘုန္းေပးေနေသာ ေတာထဲက သစ္သီးသစ္ဖု သစ္ျမစ္ သစ္ရြက္ တို့နွင့္ေရာေနွာျပီး အားျဖစ္ေစရန္ အတြက္ျဖစ္ေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၅နွစ္ကတည္းက လူေတြ၊ေပ်ာ္စရာေတြနွင့္ ေ၀းကြာရာတြင္ တပါးတည္း လာ၍ တရားက်င့္ၾကံအားထုတ္ေနသည္ကိုသုစနၵာသိရသည္။
သူမတို့ ဂ်ာမဏီနိုင္ငံတြင္လည္း မယ္သီလရွင္မ်ားသည္ သူတို့ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းထဲတြင္သာေနထိုင္ၾကျပီး ျပင္ပကမၻာနွင့္ အဆက္အသြယ္ျပုလုပ္ျခင္းမရိွေၾကာင္းကို သူမၾကားဖူးးပါသည္။သို့ေသာ္ ယခုအျခအေနနွင့္ကား ျခားနားေလသည္။
သူမသည္ စ၀္နွင့္သူ၏အေျခြအရံေတြအေနာက္ကေန ျဖည္းျဖည္းေလးဆင္းလိုက္ျပီး ဆရာေတာ္သြားမည့္လမ္းကိုရွင္းေပးလိုက္ၾကသည္။ ဟိုး.. ေအာက္ကျမင္ေနရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သူမအသက္ရႈဖို့ ေမ့သြားေလသည္။ စိမ္းညို့ျမရည္ ေနေသာစနၵကူးျမစ္ၾကီးသည္ စိမ္းစိမ္းစိိုရႊမ္းလဲ့ေနေသာေတာင္မ်ားနွင့္ ျဖူေဖြးေဖြး အေရွ့စံအိမ္ေတာ္ကို ေကြ့ပတ္ လ်က္ တအိအိ စီးဆင္းေနေလသည္။
အေရွ့စံအိမ္ေတာ္အေဟာင္းေနရာသာက်န္ေတာ့သည္ ။အေရွ့စံအိမ္ေတာ္သည္ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းက ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရေလသည္။ လူဦးေရ တေသာင္းငါးေထာင္ရိွေသာ နမ့္ပန္းျမို့ေလးထဲက လူေတြေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနေပလိမ့္မည္။သူတို့ေနၾကေသာ အိမ္ေလးေတြ တလံုးနွစ္လံုးသည္ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ေဆာက္ထားၾကျပီး ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ စိမ္းစိုေနသည့္ သစ္ပင္မ်ားက အရိပ္ထိုးေပးေနေလသည္။အခို့်ေနရာတြင္ ရက္ရက္စက္စက္ ရဲရဲနီေသာ ပန္းမ်ားပြင့္ဆာေ၀ေနေတာ့၏။ ေျမာက္နွင့္ အေနာက္မွာေတာ့ ေတာင္ေၾကာတေလွ်ာက္သည္ စိုျမစိမ္းလ်က္လတ္ဆတ္ေနေသာ စပါးခင္းေတြက ဖံုးလႊမ္းထားသည္။ ခို်ျမိန္ေသာ စပါးစိမ္းနုနံ့ေတြ ေလထဲသင္းေမႊးပံ့်ေနေသးသည္။
စိမ္းစိုျမေၾကာ တေလွ်ာက္ဆက္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အဆံုးမွာေတာ့ နက္ေမွာင္ေသာ ကြ်န္းေတာၾကီးကိုေတြ့ရသည္။ ေတာင္ေၾကာ ေတာအုပ္တခုလံုးကေန ဟိုး ၾကမ္းတမ္းေသာေတာင္ေတြေပၚမွာထိေပါက္ေနေလသည္။ ေတာင္ထိပ္ေတြမွာေတာ့ထံုးျဖူျဖူ ေခါင္းေလာင္းပံု ေစတီေလးေတြကို ဒါဇင္မွ်ျမင္ေနရသည္။ တခို့်မွာ တဆူတည္း တခို့်မွာ အစုလိုက္ျဖစ္ေလသည္။
တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းလွပေသာ ေတာင္ေတြေၾကာင့္ သုစနၵာ စူးစူးနစ္နစ္ ခံစားေနရသည္။ ထိတ္စရာအျမင္ေတြေၾကာင့္ သူမကအားလံုးကိုျခံုငံုျပီး သူမစိတ္ထဲတြင္ တင္းၾကပ္ ေနေသာ စိတ္ခံစားမႈမ်ား စည္းခ်က္အညီ ျပည့္လံွ်ေနေလသည္။ ေအးခ်မ္း တိတ္ဆိတ္ တည္ျငိမ္ေနေသာ ေတာင္တန္းေတြေအာက္မွာ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ သူမ၏ေပ်ာ္ရႊင္မႈ သူမခြန္မိန္း၏ေပ်ာ္ရႊင္မႈ နွင့္ သူမတို့အတူတကြေနထိုင္ရေသာဘ၀ သည္ တိုတိုေလးျဖစ္ေနေလမလား …သူမ ခံစားသိေနေလသည္။
ေၾကာက္ရံြ့စိတ္မ်ား ဖံုးလႊမ္းလာျပီးေနာက္ သူမဒူးေတြတုန္ယင္ အားနည္းလာ၍ မ်က္နွာကေသြးဆုတ္လာေတာ့သည္။ သူမ သတိလစ္မသြားေအာင္ သစ္ငုတ္တိုၾကီးက ကယ္တင္လိုက္ေလသည္။ သူမသည္ ထိုင္ခ်လိုက္ျပီး လႈပ္ခါယိမ္းထိုးေနေသာ သူမ၏ခနၶာကို ျပိုလဲမက်သြားေစရန္ ထိန္းလိုက္ရသည္။ စ၀္ေမးလိုက္တာကိုသူမ ၾကားလိုက္သည္။
‘ေတာင္တက္ရလို့ အားကုန္ေနျပီလား အခ်စ္ ၾကည့္ရတာ အားမရိွေတာ့ သလိုပဲ ‘
‘ က်မ ေနလို့ သိပ္မေကာင္းဘူး ‘ ဟုသာ သူမ ျပန္ေျပာနိုင္သည္။
သူမ၏ ေၾကာက္စရာ အျမင္ေတြကို သူ့အား ေပးမသိေစခ်င္ေပ။ သူမသည္ ရိုးသားစြာပဲ အေတြးေတြကို ရင္ထဲစိတ္ထဲက ထုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ စ၀္က သူမကို ထူမျပီး ေက်ာက္ေတာင္အစြန္းကေန ေခၚသြားလိုက္သည္။ သူမကို ေၾကာက္စရာ ေနရာမွ တြန္းထုတ္သြားတာေတာင္မွ သူမက ထိုျမင္ကြင္းကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ျမင္ေယာင္ေနမိေတာ့သည္။
သူတို့သည္ၾကီးမားေသာ ျမစ္ကမ္းပါးေပၚတြင္ ရိွေနၾကေသာ ရြာေလးေတြကို ျမင္ေနရသည္။ မၾကာခင္ကမွ သူတို့ သြားလည္ခဲ့ဖူးေသာ တာေပါ့ေခၚ ေခါက္ဆဲြရြာကို စ၀္က လက္ညိွုးညႊန္ျပသည္။
သည္ေနရာမွ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ အနံ့မ်ားရသည္ဟု စိတ္ထဲေတြးမိသည္။ ရြာသားေတြက ဆန္ကို အခ်ဥ္ေဖာက္ေနရာ ေနရာအနံွ့အျပားတြင္ျဖစ္သည္။ ဆန္ကိုဘယ္လို အမႈန့္ျဖစ္ေအာင္လုပ္လဲဆိုတာ သူမ ျမင္ဖူးသည္။ ဆန္ကို အရင္ဆံုး အမႈန့္မွ မုန့္နယ္တံုးလုပ္သည္။ ျပီးမွ အခ်ဥ္ေဖာက္သည္။ အဆီတံုးေလးေတြျဖစ္ေအာင္လုပ္သည္။ေခါက္ဆဲြလံုးရွည္ေတြလုပ္ျပီး ေဈးမွာ ေရာင္းေလသည္။ ခ်ဥ္ငံစပ္ျဖင့္ တို့စားလွ်င္ အလြန္ စားေကာင္းသည္။
ျမစ္ေအာက္ဘက္ အနည္းငယ္ေ၀းေသာအရပ္တြင္ ပန္ဆိုင္းရြာရိွတာသူမသိသည္။ ထိုရြာတြင္ ေရွးကတည္းက လုပ္လာၾကေသာ အခုေတာ့ ေခတ္မီွေနျပီျဖစ္ေသာ တိုင္းယိုင္မိုင္းကိုင္ စကၠူလုပ္ငန္းရိွေလသည္။ သူမျပန္သတိရသည္မွာ တိုင္းယိုင္မေလး ေလး ေယာက္လား ငါးေယာက္လား က ပိုးစာပင္အေခါက္မ်ားကို ေရထည့္ထားေသာ အိုးထဲထည့္ ျပီး မီးျဖင့္ ၾကိုလိုက္ၾကသည္။ ေပ်ာ့ဖတ္ရည္ကို ထူျပစ္လာသည္အထိေမႊေပးရသည္။
၇နွစ္မွ ၁၀နွစ္အရြယ္ ေကာင္မေလး ၃ေယာက္က အိုးကို မီးဖိုေပၚမွ ခ်သည္။အဆက္မျပတ္ တခစ္ခစ္ရယ္ေနၾကေသာ ေကာင္မေလး၃ေယာက္သည္ ထို ေစးကပ္ေနေသာအရည္မ်ားကို ေဘာင္က်က္ထားေသာ ဇာကြက္ထဲေလာင္းခ်ျပီး ညီေအာင္ညိွေပးသည္။ သူတို့သည္ ေပ်ာ့ဖတ္မ်ားကို ခတ္သြက္သြက္ ညီေအာင္ညိွေပးေနတာကို မိန္းမၾကီးေတြက ေစာင့္ၾကည့္ေပးသည္။
ျပီးလွ်င္တေပ သံုးေပ ေဘာင္ေတြကို မတ္မတ္ေထာင္ျပီးေနေရာင္မွာ လွမ္းသည္။ ေနေရာင္၏ အပူျပင္းအား စိုထိုင္းဆ အေျခအေနေပၚမူတည္ျပီး အညိုေရာင္ ေပ်ာ့ဖတ္မ်ားသည္ အျဖူေရာင္ အျဖစ္ နာရီပိုင္းအတြင္းတြင္ ေျပာင္းလဲသြားေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ စကၠူခ်ပ္ၾကီးသည္ မာတင္းေတာင့္ေနသည္။ပံုကေတာ့ ရႈပ္ေထြးေနေသာ အမွ်င္အစက္ အကြက္ သဘာ၀ ဒီဇိုင္းမ်ားျဖင့္ ေပၚလာေတာ့သည္။ထို့ေနာက္ ေဘာင္က်က္ထားေသာစကၠူခ်ပ္မ်ားကို ေကာင္မေလးေတြက လြယ္ကူစြာခြာခ်လိုက္သည္။ ေရွးအနုပညာ၏ စံနမူနာမ်ားကို ထုတ္လုပ္ျပေနေသာ အခ်က္ကို သူတို့ ေမ့ေနၾကေလသည္။
‘ ေမာင္တို့ သြားမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ သစ္စက္ကို သြားဖို့ အခိ်န္ေပးရဦးမယ္ ‘
စ၀္ေျပာလိုက္သည္။ စည္းခ်က္က်က် စိုးစီစီေအာ္ျမည္ေနၾကေသာ ပိုးေကာင္ေလးေတြအသံနွင့္ တစာစာအဆက္မျပတ္ စကားမ်ားေနၾကေသာ ဇရက္သံေတြကို ထားရစ္ခဲ့ၾကေလသည္။
သုစနၵာသည္ ခ်က္ျခင္းပင္ သစ္စက္ဆိုေသာ စကားကို အသိ ရလိုက္သည္။သူမကိုတင္ေဆာင္လာေသာ လင္းရိုဘာသည္ နမ့္ပန္းေတာင္ေၾကာေတြ နွင့္ ေတာင္ကုန္းေတြေပၚမွ တရၾကမ္း ဆင္းခ်လာေလသည္။သူတို့ကို သူမ၏ သေဘာအက်ဆံုးမိသားစုဆီေခၚေဆာင္သြားသည္။
အသက္၄၀ အရြယ္ ဆင္ထီး မဟာ ဆမ္ ၊သူ့မိန္းမ နန္းဆမ္ ၊ နွင့္ သူတို့၏ ငါးနွစ္အရြယ္ သား စိုင္းလန့္ တို့ဆီျဖစ္ေလသည္။သူတို့ကား သစ္စက္နားနီးလာေသာအခါ စိုင္းလန့္သည္ သူ့ကိုယ္ျဖင့္္ လမ္းပိတ္ရန္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနသည္။ သူ့အရပ္က ၅ေပခဲြရိွေနျပီ။ သူ့အရပ္နွင့္အေလးခိ်န္သည္ အလုပ္ျဖစ္ေနေပျပီ။ သူရိွေနတာကို ဘယ္ ကားကမွ သိမွာမဟုတ္တဲ့ အတြက္ သူ့ကို တိုက္မည့္ အနၱရာယ္ကို ၾကိုသိ၍ သူကအရင္ တအားကုန္းေအာ္ေလသည္။စိုင္းလန့္သည္ သူ့ကိုယ္ျဖင့္ကားထဲကို မရွာေဖြခင္မွာ ကားေပၚက လူေတြကို အရင္ဆင္းေစေလသည္။ သူသည္ ကားေပၚကငွက္ေပ်ာသီး ၊ဖရဲသီး၊ သေဘၤာသီး ၊ၾကံတို့ကိုရွာေဖြသည္။
သူစိတ္မပ်က္ေပ။ သုစနၵာထံမွ ရေသာ ငွက္ေပ်ာသီးကိုမူ သူက အခံြခြာျပီးသားကို လိုခ်င္္ေလသည္။သူမကသူ့ကို ဖရဲသီးအေသးေလးေကြ်းလွ်င္ သူက ေခါင္းကိုရမ္း လႈပ္ခါျပသည္ ။ဖရဲသီးက မွည့္မွ သူစားေလသည္။ စမ္းသပ္ျပီးမွ ညိုတိုတို လူပို်ေပါက္က ဖရဲသီးကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ျြကပ္ျြကပ္၀ါးေလ၏။ဒါကုန္သြားလွ်င္ သူေနာက္ထပ္ေတာင္းျပန္ေတာ့သည္။
‘ သတိထား ‘
စ၀္ေအာ္လိုက္ေသာအခိ်န္တြင္ စိုင္းလန့္သည္ေရွ့ခြာျဖင့္ သုစနၵာ၏ေျခေထာက္ကို ေပါက္လိုက္သည္။
ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေသာ ဆင္ဦးစီးနွစ္ေယာက္က သူ့နားရြက္ေနာက္ကို ခြ်န္းျဖင့္ ထိုးထည့္လိုက္သည္။
သူ့မွာ ေရြးစရာလမ္းမရိွေပ။ သူသည္ သူတို့လက္ကလြတ္ေျမာက္ဖို့ ဆနၵျပျပီး စူးရွစြာေအာ္ဟစ္ေနေတာ့သည္။ သူ့နာက်င္ေသာ ဒုကၡကိုသူ့အေမသိေအာင္ ေအာ္ေနေလသည္။ နန္းဆမ္က သစ္ပံုနားမွာရိွေနသည္။ သစ္ပံုအေပၚဆံုးသို့ သစ္တတံုးမတင္ျပီးေသာအခါ သူမသည္သူ့သားကို ကယ္ဖို့ လာသည္။
သူ့ကို သူမက မိနစ္အနည္းငယ္မွ် နွစ္သိမ့္ရံုသာ တတ္နိုင္ေလသည္။သူသည္ ဧည့္သည္ေတြကို ေနာက္ထပ္ ဂရုမစိုက္ေတာ့ပဲ သစ္ပံုနားက သစ္တံုးေတြကိုသာ သြားေဆာ့ကစားေနသည္။သစ္လံုးေတြကို ဟန္ခ်က္ညီညီ ျဖင့္ မနိုင္ဖို့ သူၾကိုးစားေနေတာ့သည္။
ျပုတ္က်သြားလွ်င္သူသည္ သူ့အေမကို ေအာ္ေခၚျပန္သည္။ သူမကေတာ့ လွည့္ ဂရုမစိုက္အားေပ။
ၾကီးစြာေသာဒုကၡနွင့္ စိတ္ဆိုးေဒါသ ၾကားတြင္ သူမ၏ တိရစၧာန္မိခင္စိတ္ျဖင့္ အကူညီေပးဖို့ ခဲြျခားသိျမင္ေနပါသည္။
သူ့မိသားစုအေရးဘာေတြပဲျဖစ္ေနေန ဖခင္လုပ္သူ မဟာဆမ္ကေတာ့ စိတ္ မ၀င္စားပဲ သူ့အလုပ္မွာသာ အာရံုထားေလသည္။
သူသည္ သူ့အလုပ္ျဖစ္ေသာ သစ္လံုးေပၚတြင္သာ အာရံုရိွျပီး သူ့သခင္ ဆင္ဦးစီးေလး၏အလိုကိုလိုက္ေလ်ာ ျပီး ရိုကို်းျပေနရသည္။
ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းက ဂ်ပန္စစ္သား၏ ေသနတ္က်ည္ဆန္ေၾကာင့္ မဟာဆမ္၏မ်က္လံုးတလံုး ဆံုးရံွုးခဲ့ရသည္။အခုေတာ့သူသည္ စမ္းေခ်ာင္းေလးေဘးမွာရိွေသာ သစ္စက္ေလးထဲမွာသာ သူ့ေန့စဥ္အလုပ္ကို စိတ္၀င္စားေတာ့သည္။သူ့အကို်းစီးပြား သည္ သစ္ပံုၾကီးမ်ား ကြ်န္းသစ္လံုးရွည္ၾကီးမ်ား ေပၚတြင္သာရိွေနျပီး တဲတင္းကုတ္ေလးနွစ္ခုထဲက ပစၥည္းေတြက သူတို့အတြက္ဘာမွ ထုတ္လုပ္မေပးနိုင္ေပ။
ထိုေနရာတြင္ ဆင္ေတြအတြက္ နားေနရန္ တင္းကုတ္ ပင္မရိွ။လူေတြအတြက္ အမိုးမိုးထားေသာတဲေလးသာရိွျပီး သစ္စက္အတြက္ အလုပ္လုပ္သူမ်ားေနၾကေလသည္။
‘ ၁၁နာရီထိုးေတာ့မယ္ မိနစ္နည္းနည္းပဲလိုေတာ့တယ္ ‘
စ၀္ေျပာသည္။
‘ ဒါဘာေၾကာင့္မ်ားအေရးၾကီးေနတာလဲ
‘သုစနၵာ စပ္စုစြာပင္ျပန္ေမးသည္။
‘ အခ်စ္ေတြ့ပါလိမ့္မယ္ ‘
သူမ အေသအခ်ာကိုေတြ့ရသည္။ ၁၁နာရီတိတိထိုးသည္နွင့္ သစ္လံုးမ်ားကိုမထားေသာ ဆင္ၾကီးမ်ားသည္ နွာေမာင္းေပၚက သစ္လံုးမ်ားကို ပစ္ခ်လိုက္ၾကျပီး လ်င္ျမန္စြာျဖင့္ သူတို့ သားမ်ားကိုေခၚယူျပီးေနာက္ ေတာထဲထြက္သြားၾကေတာ့၏။ နုရြေသာ၀ါး ရြက္ေလးေတြကို ၀ါးစားရင္းက ၀ါးေတာအုပ္ထဲမွာေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကေတာ့သည္။ဆင္ေတြမွာ ေတာထဲ၀င္ဖို့ အခြင့္ရတာကို သုစနၵာသိရေလသည္။ သူတို့ စားေသာက္စရာမ်ားရိွေသာေတာထဲသို့ ထိုအခိ်န္နံနက္ တိုင္းအစာရွာထြက္ၾကသည္။
သစ္စက္တြင္ သူတို့အတြက္ အစာသပ္သပ္ ေထာက္ပံ့ေကြ်းေမြးတာမရိွေခ်။ သူတို့ကိုယ္ထဲက နာရီျဖင့္ အခိ်န္က်လွ်င္ သူတို့ဘာသာေတာထဲသြား အစာရွာစားၾကေလသည္။
‘ သူတို့ အစာ၀ရင္ျပန္လာၾကလား ‘
သုစနၵာေမးလိုက္သည္။
‘ မနက္တိုင္း၅နာရီထိုးတာနဲ့ သူတို့ ဆင္ဦးစီးေတြက ေတာထဲ၀င္သြားရွာျပီးျပန္ေခၚလာရတာပဲ ‘ ဘယ္ေနရာမွာ စားက်က္အေကာင္းဆံုးလဲ ဘယ္ေနရာသြားေခၚရမလဲဆိုတာ သူသိတယ္ေလ။ ေန့တိုင္း ေျပးတမ္းလိုက္တမ္း တူတူပုန္းတမ္း ကစားျပီး သူတို့ျပန္ပါလာတာပဲ ၊ သူတို့ေနာက္ေျခမွာ ခတ္ထားတဲ့ ထူးသံၾကိုးၾကီးေတြကၾကီးတယ္ေလ သူတို့ ၁၀မိုင္ထက္ပိုမ ေျပးနိုင္ၾကဖူး ‘
သူမတို့ အေရွ့စံအိမ္ေတာ္သို့ျပန္လာၾကေသာအခါ လမ္းတြင္ သုစနၵာသည္ မနက္က သူမ ထင္ထင္ရွားရွားၾကီးကို ျမင္ေတြ့ သိခဲ့ရေသာအေၾကာင္းေတြကို ထားပစ္ခဲ့ဖို့ ၾကိုးစားသည္။ သူမတို့ ေတာင္ေတြေပၚမွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြရခဲ့တာ သူမအတြက္ ခံစားမႈအသစ္ေတြရခဲ့တာကို သူမ အလြန္ေက်းဇူးတင္ေနမိေလသည္။ သို့ေသာ္လည္း သူမကို ဒုကၡမ်ားက်ေရာက္မည့္ နိမိတ္လကၡဏာမ်ားတည့္တည့္ၾကီးျပသည့္ အခိ်န္မ်ားက သူမအလြန္ စိတ္အေနွာက္အယွက္ျဖစ္ရေလသည္။ ထိုအခိ်န္ကတည္းက သူမခံစားရေသာ ေသာကစိုးရိမ္မႈကို မည္သူတဦးတေယာက္ကိုမွ် မဖြင့္ဟဖို့ စိတ္ထဲတြင္ ခိုင္ခိုင္မာမာၾကီး ဆံုးျဖတ္ထားမိေလသည္။
သုစနၵာသည္ လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားကို စီမံရာတြင္ သဘာ၀အတိုင္း လြယ္ကူစြာလုပ္ေဆာင္ေသာေၾကာင့္ ၾကီးမာေးသာ စံအိမ္ေတာ္ၾကီးတခုလံုးသည္ ေခ်ာေမြ့စြာ လည္ပတ္ေနေလသည္။ သူမသည္မနက္တိုင္း ပန္းအိုး ၂၀ကို ပန္းမ်ားလဲသည္။ တေန့စားရမည့္ ဟင္း မီးနူးကို စီစဥ္ေပးသည္။အလုပ္သမားေတြလုပ္ရမည့္ အလုပ္ အခိ်န္စာရင္း ဆဲြေပးသည္။
သုစနၵာသိလိုက္ရတာကေတာ့ စံအိမ္ေတာ္တြင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကေသာ သူတိုင္းသည္ တပတ္လံုး ေန့စဥ္အလုပ္ဆင္းေနၾကျခင္းပဲ ျဖစ္ေလသည္။ ပထမ အပတ္အနည္းငယ္တုန္းကေတာ့ သုစနၵာထင္ေနတာက သူမေရာက္လာကာစမို့ အခုလို လူတိုင္းေန့စဥ္လာေနၾကတာဟု ထင္ေနခဲ့ဖူးသည္။ သို့ေသာ္လည္းလခီ်ၾကာလာေသာအခါ မေျပာင္းမလဲ ဆက္လက္ လာေနၾကေသာေၾကာင့္ သုစနၵာသည္ အတြင္းေရးမွူး နွင့္ စားပဲြထိုးကိုေခၚျပီး ဒီကိစၥကိုေဆြးေနြးရေတာ့သည္။ စားပဲြထိုး ေကာလိန္က စံအိမ္ေတာ္မွာ အလုပ္လာလုပ္ေနၾကေသာ သူမ်ားသည္ နားရက္မလိုခ်င္ၾကပဲ စံအိမ္ေတာ္ကိုေန့စဥ္ တပတ္လံုး လာလုပ္လိုေနၾကသည္ ဟုဆိုေလသည္။ သုစနၵာဒါကိုလက္မခံနိုင္ေခ်။သူမ စံအိမ္ေတာ္က၀န္ထမ္းေတြကို မတရားခိုင္းေနသည္ဟုယူဆျပီး ျငင္းဆိုေလသည္။
ထိုအစား သုစနၵာက လအလိုက္ အလုပ္ဂူ်တီ ဇယားကိုဆဲြေတာ့သည္။တပတ္အတြင္း တရက္စီတြင္တေယာက္စီ၏ အလုပ္လုပ္ခိ်န္ နားခိ်န္တို့ကို အေသအခ်ာ ေရးဆဲြသည္။
အလုပ္သမားမ်ား၏ ထမင္းစားခန္းအတြင္းက စားပဲြေပၚတြင္ အလုပ္ဇယားသည္ အလြန္ စိတ္အားထက္သန္စြာျဖင့္ ဂုဏ္ယူစြာျဖင့္ ေရာက္ရိွလာေတာ့သည္။ သို့ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း သူမ စိတ္ေတြ ရႈပ္ေထြးမႈက တေန့ျပီးတေန့ ပိုၾကီးထြားလာရျပန္သည္။ အလုပ္နားရက္ရေသာ လူသည္ နားရက္မယူပဲ တေန့လံုးစံအိမ္ေတာ္မွာပဲလာေနေပ်ာ္ရႊင္စြာ လုပ္ေနတာေတြ့ေနရလို့ျဖစ္ေလသည္။
ေနာက္အစည္းအေ၀းမွာေတာ့ သုစနၵာက အလုပ္သမား အဆင့္ အတန္းမ်ားကို ရွင္းလင္းေျပာျပသည္။ သူတို့က သူတို့အတြက္ လိုအပ္မွ သာလွ်င္ အလုပ္နားရက္ယူခ်င္ၾကသည္ဟုဆိုသည္။ အလုပ္အခိ်န္ဇယားအရ နားရက္ မယူလိုၾကဟုဆိုေလသည္။
သူတို့က အလုပ္ကို မွန္မွန္လာေနရာတာက သူတို့ အတြက္ပိုေကာင္းသည္။ သူတို့အလုပ္တာ၀န္ကို ယူေနၾကရတာပိုေကာင္းသည္။ သူတို့အတြက္ ပဲြရိွတဲ့အခါ မိသားစု ကိစၥရိွတဲ့အခါ သို့မဟုတ္ ဘာသာေရး လုပ္ငန္းမ်ားရိွတဲ့အခါတို့က်မွသာ တေယာက္ခ်င္း ခြင့္ယူလိုၾကသည္ဟုဆိုၾကေလသည္။ သူတို့က သုစနၵာကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိေစသည္မွာ သုစနၵာ၏နည္းလမ္းအတိုင္းလုပ္ကိုင္ေစျခင္းသည္ သူတို့အတြက္ အေရးမၾကီးေသာကိစၥတခု ဟုခံစားရျပီး မလုပ္လိုဟုဆိုၾကျပန္ေလသည္။
မိြုင္းသည္ သုစနၵာတို့ နမ့္ပန္းကိုေရာက္လာသည့္ေန့မွစ၍ သူမအတြက္ အလြန္ အားကိုး အသံုးက် စိတ္ခ်မ္းသာ သေဘာက်ရေသာ အထိန္းေတာ္အေဖာ္တေယာက္ျဖစ္သည္။သူမသည္ ပိန္သြယ္သြယ္ တိုင္းယိုင္းမေတြၾကားမွာ ထူးထူးျခားျခား ေလးလံ၀ဖိုင့္ေသာ မိန္းမတေယာက္ျဖစ္တာကို သုစနၵာ သတိျပုမိသည္။
သူမ၏ အဆင့္ပံုပန္း အရလည္းေကာင္း သူမ၏ ေယာက်ာ္းသည္စားပဲြထိုးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္လည္းေကာင္းသူမသည္စံအိမ္ေတာ္အတြင္းရိွအလုပ္သမားအားလံုး၏ ေလးစားျခင္းကိုလည္း ခံရျပီး သူမ၏ၾသဇာကိုလည္း အမို်းသား၀န္ထမ္းအားလံုးကလက္ခံၾကေၾကာင္းေတြ့ရေလသည္။ သူမ၏မ်က္၀န္းနက္နက္သည္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ဟန္ကိုျပေနသည္။
သူမ၏မ်က္နွာ၀ိုင္း၀ိုင္းသည္ မနက္ကေန ညထိတိုင္ေအာင္ အျပစ္ကင္းေသာ အျပံုးျဖင့္ ေနနိုင္ေလသည္။ သူမအသံက ၾသဇာအျပည့္ရိွသည္။ သူမသည္ သုစနၵာေဘးတြင္ အစဥ္ နုညံ့ သိမ္ေမြ့စြာျပုမႈေျပာဆိုသည္။ ညိုေမွာင္ရွည္လ်ားေသာ ဆံပင္ကို စည္းျပီးလိပ္တင္ထားသည္။ မ်က္နွာေပၚတြင္ သနပ္ခါးထူထူပိန္းပိန္းလိမ္းထားေသးသည္။ သုစနၵာ ပိုးလံုခ်ည္ေခါက္ေတြကိုလည္း အရာမထင္ေအာင္ေခါက္ေပးတတ္သည္။ မိြုင္းနွင့္သာဆိုလွ်င္သုစနၵာသည္ တိုင္းယိုင္စကားကို ရဲရဲေျပာဆိုတတ္ျပီး သူမကို ပထမဆံုး ေန့ရက္ေတြမွာတိုင္းယိုင္စကားကို သည္းညဥ္းခံျပီး သင္ေပးခဲ့ေသာ္လည္း စည္းကမ္းတင္းၾကပ္ေသာ ဆရာတေယာက္ျဖစ္ျပန္ေလသည္။
တမနက္ခင္းမွာေတာ့ သုစနၵာအတြက္အေရးၾကီးေသာ ဧည့္သည္လာမည္ျဖစ္သျဖင့္ ၾကိုတင္ျပင္ဆင္စရာမ်ားရိွရာ အဆင္သင့္ျဖစ္ဖို့ မွာစရာမ်ားရိွေနေသာ္လည္း မိြုင္းေပၚမလာတာေတြ့ရေလသည္။ သူမ၏အိပ္ခန္းတံခါးကို စားပဲြထိုး ေကာလိန္ လာေခါက္ျပီး မိြုင္းေနမေကာင္းလို့ မလာနိုင္တဲ့အေၾကာင္း အခုေတာ့ တိုင္းရင္းေဆးနဲ့ပဲ ကုေနေၾကာင္းေျပာသည္။ သူ့ၾကည့္ရတာ သိပ္စိုးရိမ္ပံုလည္း မေပါက္ေပ။ ေနာက္တေန့မနက္က်ေတာ့လည္းအလုပ္ကို မိြုင္းေပၚမလာပါ။ ထို့ေၾကာင့္ သုစနၵာသည္ သူ့အိမ္က အထိန္းေတာ္ကို ကိုယ္တိုင္သြားၾကည့္ဖို့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေလသည္။
ပူျပင္းေသာ ေနေရာင္ကိုကာကြယ္ဖို့ နီေတာက္ေတာက္ ပိုးထီးကိုေဆာင္းျပီး စပ္စုေသာ ကေလး တဒါဇင္ျဖင့္ ကံု်းေနာက္ဘက္မွာရိွေသာ အေစခံရပ္ကြက္သို့သုစနၵာ သြားေလသည္။ သုစနၵာသည္ ေကာလိန္နွင့္ မိြုင္းတို့ ပိုင္ဆိုင္ေသာ သစ္သားအိမ္ကို အကူျဖင့္လိုက္ရွာရသည္။ အိမ္ေရွ့ဆင္၀င္တြင္ လူဒါဇင္ေက်ာ္က၀ိုင္းေ၀ဖန္ ေမးျမန္း ေနၾကေသာေၾကာင့္ အလြန္ခက္ခဲစြာ ၀င္ရသည္။ အခို့်က ေရေနြးၾကမ္းကို ခြက္ေသးေသးေလးျဖင့္ ေသာက္ေနသည္။ အခို့်က သနပ္ဖက္ေဆးေပါ့လိပ္ၾကီးမ်ားကို ဖြာေနသည္။ အခို့်ကမူ လက္ထဲက ပုတီးေပၚအာရံုထားလ်က္ ပုတီးစိတ္ေနေလသည္။
အသက္ၾကီးၾကီး အမို်းသမီးတေယာက္က သုစနၵာကို ခရီးဦးၾကိုျပုျပီး မိြုင္း၏ အိပ္ရာေဘးသို့ေခၚသြားေလသည္။ဖ်ာၾကမ္းေလးေပၚမွာသူမလဲွေလ်ာင္းေနသည္။ သူမေဘးတြင္ လူေတြ၀ိုင္းအံုေနတာကို ေမ့ေလ်ာ့ေနဟန္ရိွသည္။ သူမလက္ကိုကိုင္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အနၱရာယ္ၾကီးစြာျဖင့္အဖ်ားအလြန္တက္ေနေသာေၾကာင့္ ပူက်က္ေနတာကို သုစနၵာသိလိုက္ရသည္။ သုစနၵာ အထိတ္တလန့္ျဖစ္သြားသည္ ။သို့ေသာ္ စိုးရိမ္ရေသာအေျခအေနကို သူတို့အား ေပးမသိ ေစေခ်။ အခိ်န္ဆဲြေနလို့ မျဖစ္ေတာ့။ သူမသည္ သူမ၏ဒရိုင္ဘာကို ျမို့ထဲက ဆရာ၀န္တေယာက္ေယာက္ကို အျမန္ေျပးပင့္ခိုင္းလိုက္သည္။ သုနၵာက ခ်က္ျခင္းပင္ ေရေအးအ၀တ္ျဖင့္ တကိုယ္လံုးေရပတ္တိုက္ ပူေနေသာ နဖူးေပၚေရပတ္ အၾကိမ္ၾကိမ္တင္ေပးေနသည္။
‘ မိြုင္း ျပန္ေကာင္းလာပါေစ မိြုင္း ျပန္ေကာင္းလာပါေစ ‘
ဆရာ၀န္သည္ ကုလားျပည္က ဘဲြ့ရထားျပီး ေရာဂါကို အခိ်န္မၾကာပဲ ရွာေဖြေတြ့ရိွသြားခဲ့သည္။ တိုက္ဖိြုက္ အူေရာင္ငန္းဖ်ားေရာဂါ ။ ခ်က္ျခင္းပင္ သူမကိုေဆးရံုတင္လိုက္သည္။ အိမ္မွာ မကုေပ။
မိြုင္းသည္ စိုးရိမ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဖ်ားေနတာျဖစ္ဘည္။ သူမသည္ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ျပီး ဆံပင္မ်ား အေထြးလိုက္ ခြ်တ္က်ေနသည္။ ၂ပတ္ၾကာသည့္တိုင္ သူမသည္ အေျခအေန မေကာင္းလွေသးေခ်။ ထို့ေနာက္တမနက္မွာေတာ့ မိြုင္းေနေသာရြာက ရြာလူၾကီး၊ လူ၅၀ေလာက္ နွင့္ သူမ၏ သူငယ္ခ်င္းေဆြမို်းမ်ားေရာက္လာၾကျပီး သုစနၵာထံ ခြင့္ေတာင္းၾကသည္။
‘ ကြ်န္ေတာ္တို့လာခြင့္ေတာင္းတာပါ မယ္ဘုရားက သူ့ကိုေသခြင့္ျပုေပးဖို့ပါ။ ‘
ရြာလူၾကီးက သူမကိုေျပာသည္။
‘ ဘာလို့ က်မကို ဒီလို လာေျပာရတာလဲ ‘
သူမသည္ တုန္လႈပ္စြာ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ သူမသည္ ေအာက္နႈတ္ခမ္းကို နာလာသည္အထိ ဖိကိုက္ေနမိေတာ့သည္။
‘ မိြုင္းေနျပန္ေကာင္းလာမွာပါ သူ မေသရဖူး’
‘ ခြင့္ျပုေပးပါ ။ သူမကိုေျပာေပးပါ ဒါ တိုင္းယိုင္ထံုးစံပါ ။ ကြ်န္ေတာ္တို့ရဲ့ အရွင္ သခင္အေမဘုရား ‘
ရြာလူၾကီးက တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းေသာ အသံျဖင့္ေျပာသည္။
‘ မိြုင္းက ေသခ်င္ေနပါတယ္ ေစာင့္ေနတာ ၂ပတ္ရိွပါျပီ ကြ်န္ေတာ္သိပါတယ္ ။ဒါေပမဲ့ သူမဟာ မယ္ဘုရားရဲ့ အေစအပါးျဖစ္ပါတယ္ သူေသခ်င္ေနေပမဲ့ မယ္ဘုရားက ခြင့္ျပုမွ သူ့ ၀ိညာဥ္က သြားခ်င္ရာကို ထြက္သြားလို့ရမွာ ။မယ္ဘုရားကခြင့္ျပုမွ သူေသလို့ရမွာပါ။ ေက်းဇူးျပုျပီး သူ့ကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးလိုက္ပါ ။ မိြုင္းကို ေသခြင့္ေပးလိုက္ပါ ‘
သုစနၵာသည္ ေခါင္းငံုခ်လိုက္ျပီး ဘာမွ ျပန္မေျပာနိုင္ေတာ့ပါ။ သူမစိတ္ထဲ၌ ၀ရံုးသုန္းကားျဖစ္ေနတာကို မနည္း ထိန္းေနရသည္။ စိတ္ထဲကေန လူတိုင္းကို စူးစူး၀ါး၀ါးျဖင့္ ေအာ္ထုတ္ပစ္ေနမိေတာ့သည္။ သုစနၵာသည္ မိြုင္း၏အသက္ကို ရွင္ဖို့ ေသဖို့ ၾကိုးကိုင္ထားေသာ အရွင္သခင္ျဖစ္သည္ဆိုေသာ စကားကို သူမ မယံုၾကည္နိုင္။ တိုင္းယိုင္ထံုးစံ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ သူမသည္ တာ၀န္ယူျပီး ေသဖို့ ခြင့္ျပုေပးရမည္ဆိုေသာစကားကို လံုး၀လက္မခံနိုင္ေခ်။ အထူးသျဖင့္ မိြုင္းသည္ေသဖို့ အလြန္ငယ္ေနေသးေလသည္။
မ်က္ၾကည့္အားလံုးသည္ သူမအေပၚ စူျပံုက်ေနသည္။ မည္သူမွ် အသက္ရႈပံုမရ။ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္ ေနၾကသည္။ သုစနၵာသည္ ေခါင္းကိုမတ္လိုက္ျပီး အင္အားအျပည့္ၾသဇာသံအျပည့္ျဖင့္
‘ ငါ မိြုင္းကို ေသခြင့္မျပုနိုင္ဖူး ။ မိြုင္း အသက္ဆက္ရွင္ေနတာ လိုခ်င္တယ္’
သူမသည္ ၾကမ္းခင္းေပၚမွထရပ္လိုက္ျပီး မည္သူတဦးတေယာက္ကိုမွထပ္မံေျပာဆိုခြင့္ မေပးေတာ့ပဲ အခန္းတြင္းမွ ထြက္ခ်လာခဲ့သည္။ အခိ်န္ကုန္ခံမေနေတာ့ကဲ သူမ ဒရိုင္ဘာကို ေခၚျပီးေဆးရံုသို့သြားခိုင္းလိုက္သည္။ မိြုင္းသည္ သတိလစ္ေနဆဲျဖစ္သည္။
သို့ေသာ္ သုစနၵာက
‘မိြုင္း မင္းအသက္ရွင္ရမယ္ ။ မင္းကို ေသခြင့္ မေပးနိုင္ဖူ း’
ဟု ခပ္သြက္သြက္ ျမန္ျမန္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရြတ္ေနေသာအခါ
မိြုင္း၏ ျဖူေဖ်ာ့ေနေသာ နွုတ္ခမ္းေလးတရြရြလႈပ္လာသည္ဟု ခံစားရေလ၏။
ထို့ေနာက္မေတာ့မိြုင္းရွင္ေနသည္။ ထိုေန့မွာပဲ သူမသည္ ေနေကာင္းလာသည္။ ခပ္ျမန္ျမန္ နွင့္ လံုး၀ပင္ ျပန္ေနေကာင္းလာေတာ့သည္။ သူမ၏ ဆံပင္ေတြ အားလံုးျပန္ေပါက္လာျပီး အလုပ္ျပန္၀င္လာနိုင္သည္။ တပတ္မွာ ၇ရက္ အလုပ္ျပန္ဆင္းနိုင္ေလသည္။သူမက သုစနၵာကို မၾကာခဏေျပာသည္မွာ
‘ က်မကို ေသခြင့္မေပးတာကို သိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အေမဘုရား ‘
ထိုကိစၥျဖစ္ျပီးေနာက္ သူမ၏လူထု ေဆြမို်းမ်ား နွင့္ ရြာသားမ်ားသည္ သူမကိုပိုမို ၾကည္ညိုေလးစားလာၾကျပီး အနီးနားတ၀ိုက္မွာေနရင္ေတာင္မွ ရိုေသ ေၾကာက္ရံြ့ေနၾကတာကို သူမ သတိထားမိေလသည္။ အရင္ကထက္ သူမ၏ထင္ျမင္ခ်က္ မ်ား ေကာင္းခီ်းေပးမႈမ်ား အေပၚသူမသည္ သာမန္လူတေယာက္မဟုတ္ပဲ အလြန္ တန္ခိုးရိွသူတေယာက္လို ျမင္ေနမႈအတြက္ သူမမွာ စိုးရိမ္စြာခံစား လာရေတာ့သည္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
