>
ဒီတစ္ႏွစ္ၿပီးရင္ ေနာက္တစ္ႏွစ္
မသက္ (ပစ္တိုင္းေထာင္)
မိုးမခ၊ ေမ ၁၄၊ ၂၀၁၁
(ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေ၀ဒနာသည္တို႔ရဲ့ ပင္ကိုယ္ေရး ခံစားခ်က္မ်ား)
HIVဆိုတာ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ (၂၀၀၀)ခုနွစ္ေလာက္တံုးက ဘာမွန္းမသိခဲ့ပါဘူး။ တခါတေလ သူမ်ားေတြေၿပာသံ ႀကားရင္လဲ ဘာကိုေျပာတာလဲ၊ ဘာျဖစ္လာမွာမုိ႔လဲဆိုတဲ႔ အေပၚယံအေတြးနဲ႔ သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ ေနာင္တ ခ်ိန္မွာ ဒီ HIV ဆိုတာ ကိုယ္က မသိလိုက္ဘဲ ကိုယ္က မဖိတ္ေခၚဘဲနဲ႔ ကိုယ္ဆီမွာအျမစ္တြယ္ေနတဲ့ဟာ ျဖစ္ေနတယ္။
ကၽြန္မတို႔မွာ မိသားစု ေမာင္နွမမ်ားတယ္။ က်မအိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေယာက်ၤားနဲ႔ ကြဲေနခ်ိန္မွာ မိဘအိမ္မွာ ျပန္ ေနခဲ့ၿပီး အိမ္မွာ ေစ်းေရာင္းတယ္။ တေန႔မွာ ကြဲေနတဲ့ ေယာက်ၤားက ေျပာစရာရွိလို႔ ခ်ိန္းတဲ့အတြက္ သြားေတြ႔ တဲ့ အခါမွာ သူ႔မွာ HIV ပိုးေတြ႔တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပျပီး သူငိုတယ္။ ကိုယ္ေယာက္်ားငိုေနေတာ့လဲ ဘယ္စိတ္ ေကာင္းမလဲ၊ သူကိုအားေပးမိတယ္။ HIV ပိုးေတြ႔လို႔ဆိုၿပီး သူငိုေနလို႔သာ၊ ကိုယ္ကဘာမွသိတာ မဟုတ္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက စိတ္ထဲဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ေယာက်ၤားနဲ႔ မၾကာခဏျပန္ဆံုျဖစ္တယ္။ တရက္မွာေတာ့ သူဆိုင္ကယ္တိုက္မႈျဖစ္တယ္။ တိုက္လိုက္ တဲ့အရွိန္ေၾကာင့္ သတိလစ္လဲက်သြားတဲ့အတြက္ ေခါင္းကြဲၿပီး ေသြးေတြထြက္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ သူ႔ကို ဘယ္သူကမွ ေပြ႕ထူၿပီး မထိမကိုင္ရဲၾကဘူး။ သူ႔မွာ HIV ပိုးရွိတာ သိေနတဲ့အတြက္ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြက လဲ ကူးခံရမွာစိုးၿပီး မကိုင္ရဲၾကဘူး။ ေနာက္ပိုင္း မိသားစုဝင္ေတြ လာမွသာ ေဆးရံုကို ေရာက္သြားေတာ့တယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္အၿပီး သူလဲအျပင္ကို သိပ္မထြက္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ရဲ႕အေပါင္းအသင္းေတြကလဲ သူေရွ႕မွာ ဘာမွ မေျပာေပမဲ့ ကြယ္ရာမွာ ေသာက္ထားတဲ့ေဆးလိပ္ေတာင္ လႊင့္ျပစ္တာကို သူကိုယ္တိုင္ေတြ႔လုိက္ရတဲ့အခ်ိန္ မွာ အရမ္းဝမ္းနည္းတဲ့အေၾကာင္း ကၽြန္မကို ျပန္ေျပာျပတယ္။
သူ႔အိမ္ကလဲ ဒီေရာဂါက ကုရာနတၳိ ေဆးမရွိဆိုတာ သိထားၾကေတာ့ ဘယ္ကထြက္တဲ့ ဗမာေဆးဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီ HIV ေရာဂါေပ်ာက္တယ္ဆိုရင္ ဝယ္တိုက္၊ ဘယ္ဆရာက ေရႊနဲ႔ေဖာ္ထားလို႔ ဒီေဆးကတစ္ဖံု ဘယ္ ေလာက္ဆို ဝယ္တိုက္နဲ႔၊ HIV ေပ်ာက္တယ္လို႔ ၾကားတာနဲ႔ ေျပးကုေတာ့တာဘဲ။ သူ႔မွာလဲ တစ္ရက္ထက္ တစ္ရက္ ပိန္လာတယ္။ မိသားစုက ျပဳစုေပးေပမယ့္ အေပါင္းအသင္းနဲ႔ အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္က ေ႐ွာင္လာေတာ့ ဘယ္မွ မသြားေတာ့ဘဲ အိမ္မွာဘဲ ေဆးအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႀကိတ္ကုေနတယ္၊ ဝမ္းကလည္းမၾကာခဏသြားတယ္၊ အစားအေသာက္ကလည္း မစားနိုင္၊ ေနကလည္း မေကာင္းနဲ႔၊ မၾကာပါဘူး၊ အိပ္ယာထဲ လဲေတာ့တာေပါ့။
သူ႔မိဘေတြ ကုသေပးေပမဲ့ အိပ္ယာထဲလဲၿပီး ၂လေလာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူဆံုးသြားတယ္။ သူမဆံုးခင္မွာ သူဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း အေတြ႔မခံ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ေ႐ွာင္ဖယ္ၿပီးေနသြားတဲ့့အတြက္ ဝမ္းနည္း ခဲ့ရတယ္။
ကိုုယ္႔ေယာက်ာ္းဆံုးတယ္ဆိုေပမယ့္ ကြဲေနခ်ိန္ဆိုေတာ့လည္း ပိန္ေျခာက္ေသလား၊ ဝၿဖိဳးေသလားဆိုတာ ကၽြန္မမသိခဲ့ရဘူး။ ဒီၾကားထဲ သူ႔ရဲ့မိဘေတြက HIV က ကၽြန္မဆီက ကူးခံရတာလိ႔ု ေျပာသံၾကားေတာ့ စိတ္ဆိုးၿပီး ဝမ္းနည္းရတယ္။ ကိုယ္ကသာ ကိုယ့္အပူနဲ႔ကုိယ္မို႔ ဘာမွမသိေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ပတ္ဝန္းက်င္က စူးစမ္းတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ကိုုုုုုုုုုုုုုုုုုယ္႔ေ႐ွ႕မွာ မဟုုတ္ေတာင္ ကြယ္ရာမွာ သူ႔ေယာက်ာ္းက HIV နဲ႔ ဆံုးသြားတာဆိုတဲ့ အျပစ္တင္သံလိုလို သနားလို႔ေျပာသလိုုလိုေတြ အေျပာခံရတယ္။
ေယာက်ာ္းဆံုးသြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအသက္ ၂၅ ႏွစ္ပဲ ႐ွိေသးတယ္။ ငယ္ရြယ္တဲ့အရြယ္ျဖစ္တဲ့အတြက္လည္း တစ္ခ်ိဳ႕ေယာက္်ားေတြရဲ႕စိတ္ဝင္စားတာခံရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မေယာက်ာ္း HIV နဲ႔ ဆံုးတယ္ဆိုတာ တစ္ေယာက္စကားတစ္ေယာက္နားနဲ႔ ၾကားတဲ့အခါ သူတို႔လည္း ေနာက္ဆုတ္သြားၾကတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ ကိုယ္ လွလွပပျပင္ဆင္ၿပီးေနမိရင္လည္း တစ္ခ်ိဳ႕ႏွမခ်င္းမစာနာတဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္စုက မၾကားတၾကားနဲ႔ “သြားမစနဲ႔၊ သူ႔ေယာက်ာ္းက A နဲ႔ေသတာ၊ က်ီးအာသီးလိုပဲကြ”လို႔ တားၾကတယ္။ ဘယ္မိန္းမကမွေတာ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကို စိတ္ဝင္စားလို႔ စကားလိုက္ေျပာပါလို႔ မေတာင္းဆိုပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ကိုယ္ ေနေနတဲ့သူကို လာပတ္သက္ၿပီး သူတို႔ကပဲ ႐ႈံ႕ခ်ၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေယာက်ာ္းဆံုးၿပီး ၁ႏွစ္ေလာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ STD ဌာနကို သြားၿပီး ေသြးစစ္ခဲ့တယ္။ က်န္းက်န္း မာမာနဲ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ စစ္ခဲ့တာပါ။ ဆရာဝန္ရဲ႕ေျပာျပခ်က္အရ ကိုယ့္မွာလည္း HIVပိုး ရွိေနၿပီဆိုတာကို သိရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ႏွစ္သိမ့္ေျပာျပေပးေနတဲ့စကားေတြက မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္နဲ႔ မယံုၾကည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အခု ေသြးလာစစ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ လူကဘာမွမျဖစ္တာလို႔ဘဲ ကိုယ္႔စိတ္ကိုအားတင္းၿပီး ျပန္ခဲ့ရတယ္။ ဘယ္ ေလာက္ပဲ ေျဖသိမ့္ပါေစ၊ ရင္ထဲမွာေတာ့ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ မရွိေတာ့သလို ငါေသရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိကပဲ အိမ္မက္ဆိုးေတြမက္ေနသလို အခါခါခံစားရပါတယ္။
သာမန္လူလိုပဲ ေနထိုင္လာခဲ့ခ်ိန္မွာ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ထဲမွာ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕ယြင္းလာခဲ့တယ္။ လူကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိန္လာခဲ့တယ္၊ အစားအေသာက္လဲ အရင္လိုမစားႏိုင္ဘဲ ညညဆို အိပ္မရလို႔ မအိပ္ခဲ့ရတဲ့ ရက္ေတြက မနည္းဘူး။ အစားအေသာက္မမွန္ရတဲ့အထဲ အစားမွားလိုက္တာနဲ႔ ဝမ္းပ်က္လာတယ္။ ကိုယ့္ ေယာက်ာ္းတုန္းကလဲ ဒီဝမ္းပ်က္တာက စတာဆိုေတာ့ ရင္ထဲမွာ စိုးရိမ္စိတ္ဝင္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ႔မွ ေတာ့ ဖြင့္မေျပာခဲ့ဘူး။ အိမ္မိသားစုကိုုေတာင္ အသိမေပးဘဲ ကိုယ္ဘာသာ ေဆးသြားဝယ္ေသာက္တယ္။ ခဏေတာ့ သက္သာေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း ရက္ျခားဆိုသလို ဝမ္းပ်က္လာတယ္။ အိမ္လဲ အသိမေပးရဲေတာ့ လူကလဲ ဝမ္းပ်က္ေနတာနဲ႔ဘဲ တေန႔တျခား ပိန္လိုက္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ရဲ့အေပါင္းအသင္း အိမ္နီး ခ်င္းေတြရဲ့ စူးစမ္းတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္တာကို ခံခဲ့ရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕ယြင္းလာခဲ့တာ ေနာက္ဆံုးဝမ္းေလွ်ာၿပီး အိပ္ယာထဲက မထႏုိင္ေလာက္ ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ လံုးဝရပ္သြားတာမဟုတ္ဘဲ ေန႔စဥ္သြားေနတဲ့ဝမ္းေၾကာင့္ လူကလဲ သိသိသာသာ ပိန္က် သြားတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အိမ္နီးနားခ်င္းေတြရဲ႕အိမ္မွာ နားနားေနေန TV ထိုင္ၾကည့္ မိတယ္။ တခါတစ္ေလ ေရေတြ ဘာေတြ ခပ္ေသာက္မိတယ္။ အစပိုင္းမွာ သတိမထားမိေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္း ကိုယ္ လာရင္ မႀကိဳက္တဲ့အမူအရာေတြ ကိုယ္ေရခပ္ေသာက္မိတဲ့ေရခြက္ကို ဆပ္ျပာနဲ႔ အခါခါေဆးေနတာေတြ ႀကံဳလာတဲ့အခါမွာ အားငယ္စိတ္ေတြ ဝင္လာတယ္။ ကိုယ္က စကားေျပာရင္း ေခ်ာင္းဆိုးမိရင္ေတာင္ ထထြက္သြားတာနဲ႔ ႀကံဳလာတဲ့အခါ ဘယ္မွမထြက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ အိပ္ယာထဲ လဲခဲ့ရတယ္။ အိမ္မိသားစုကလဲ သူတို႔ပါ HIV ကူးခံရမွာ ေၾကာက္ၿပီး ေခၚမွလာ၊ ခိုင္းမွလုပ္ေပးနဲ႔ ေဝးေဝးကေနပဲ ေစာင့္ေ႐ွာက္ၿပီး က်န္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အနားေတာင္မကပ္ၾကေတာ့ဘူး။
ဒီၾကားထဲ ငယ္႐ြယ္တဲ့ ေမာင္၊ ညီမေတြက ဘာမွမေျပာေပမဲ့ သိနားလည္လာၾကတဲ့ ေမာင္၊ ညီမေတြက ကိုယ့္မွာ ဒီေရာဂါရတာ သူတို႔အေပါင္းအသင္းေတြၾကားမွာ မ်က္ႏွာငယ္သလို၊ ဒီအိပ္ယာထဲလဲေနတာကဘဲ သူတို႔ကိုထိခိုက္သလို ေျပာလာၾကတယ္။ ညီမျဖစ္တဲ့သူကလဲ ဘယ္အဝတ္အစား မဝတ္နဲ႔၊ ဘယ္ဟာဝတ္နဲ႔ မသိမသာ ခြဲျခားလာတယ္။ ကိုယ့္မွာ HIV ပိုး႐ွိလို႔ အိမ္မိသားစုကလဲ မကပ္ရဲ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ အိမ္နီးခ်င္း ေတြကလဲ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြ႐ွိလာေတာ့ အားငယ္ၿပီး စိတ္ဓါတ္က်လာတယ္။ တခါတစ္ရံ တစ္ေယာက္ထဲ အိပ္ယာထဲ ပက္လက္အိပ္ေနရတဲ့ ဘဝဟာ အထီးက်န္တဲ့စိတ္ေတြ ဝင္လာခဲ့ပါတယ္။
ဘယ္မွမသြားမလာႏိုင္တဲ့ အေဖကေတာ့ ကိုယ့္ဘဝကို စာနာနားလည္မႈ အေပးႏိုင္ဆံုး လူတစ္ေယာက္ပါ။ မိသားစုမွာ အေဖ့ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ဝင္ေငြ မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ မိသားစုစားဝတ္ေနေရးအတြက္ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ အေမကေတာ့ ေစ်းျပန္လာရင္ စားခ်င္တဲ့ မုန္႔ေလးေတြဝယ္လာၿပီး ေကၽြးၿပီး ေမတၱာမပ်က္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ တစ္ခါတစ္ေလ ရင္နာခဲ့ရတယ္၊ အိပ္ယာထဲမွာ က်ိတ္ငိုခဲ့ရတယ္။ ကိုယ္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္က ေရေတာင္ သူမ်ားခပ္ေပးမွ ေသာက္ရတဲ့ဘဝ ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ေရဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်ိဳးခ်င္ေနပါေစ၊ ေရတစ္ပံုးေတာင္ မခပ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ညီမေတြ အလုပ္ကျပန္လာမွ သူတို႔ အတဲြအထူနဲ႔ ကိုယ့္မွာ သန္႔ရွင္းနိိုင္တဲ့ အျဖစ္ပါ။
ဒီ HIV ပိုးရွိရင္ ဆက္သြယ္လို႔ရတဲ့ လူမႈေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြ ရွိေပမဲ့လည္း ကိုယ့္မွာ မဆက္သြယ္ရဲခဲ့ဘူး၊ အိမ္ကသိသြားရင္၊ ဆက္သြယ္မိတဲ့ လူေတြထဲမွာ ကိုယ္အသိ၊ မိသားစုရဲ႕အေပါင္းအသင္းေတြပါေနခဲ့ရင္ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ဘယ္အဖဲြ႔ရွိရွိ ၾကားေနသိေနေပမယ့္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ဖြင့္ေျပာၿပီး အကူအညီ မေတာင္းရဲခဲ့ဘူး။ အိပ္ယာထဲလဲတဲ့အခ်ိန္ေတြက ရက္မွလအထိ ကူးခဲ့ေပမဲ့ တစ္ေယာက္ထဲ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းမွလဲ ဖြင့္မေျပာရဲ၊ မဆက္သြယ္ရဲနဲ႔ ေနလာခဲ့တာ ၾကာေတာ့ ေသမဲ့ရက္ကို ေစာင့္ေနရတဲ့ဘဝ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ေသာက္ေနတဲ့ေဆးနဲ႔ ေရာဂါက တျခားဆီဆိုေတာ့ ဘာမွမထူးျခားဘဲ ပိုဆိုးလာခဲ့တယ္။ ဒီၾကားထဲ ဟိုအရြက္ေထာင္းေသာက္၊ ဒီအရြက္ျပဳတ္စားနဲ႔ သူမ်ားေျပာသမွ် အဟုတ္မွတ္ခဲ့ရတယ္။ ကိုယ္ဘဝကလည္း ဒီအခ်ိန္မွာ ေရနစ္ေနတဲ့ သူလိုပါဘဲ လက္လွမ္းမီွရာဆဲြတဲ့ဘဝ ျဖစ္ေနတယ္။
တစ္ရက္မွာေတာ့ အိမ္နားကတစ္ေယာက္က ေရႊျခေသၤ့အဖဲြ႔က HIV နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လုပ္ေပးေနတယ္။ ေဆးကုေပးတယ္ဆိုၿပီး သူ႔မိန္းမကို ကၽြန္မဆီလႊတ္ၿပီး ေရႊျခေသၤ့ရဲ့အကူအညီယူသင့္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အိမ္မိသားစုက လက္မခံမွာ ေၾကာက္တဲ့အတြက္ လာရင္ ျပႆနာျဖစ္မွာစိုးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ အေမ့ကို ဝိုင္းကူေျပာေပးပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ့ အေျခအေနကလည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေသမဲ့ရက္ အိပ္ယာေပၚက ေစာင့္ေနရတဲ့ဘဝဆိုေတာ့ အရမ္းေမ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
ကၽြန္မဆီကိုေရာက္လာတဲ့ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း ၾကည္လင္းဉာဏ္ဆုိတဲ့ေကာင္ကေလးလည္း ကၽြန္မဆီကို အလြယ္တကူ ဝင္ထြက္ခြင့္ရခဲ့တာ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ သူကၽြန္မဆီကိုု ေရာက္လာခ်ိန္မွာ အေဖရဲ့လက္ခံမႈနဲ႔ အိပ္ယာထဲလဲေနတဲ့ ကၽြန္မကို လာၿပီး အားေပးစကားေတြ ေျပာပါတယ္၊ အေမနဲ႔ ညီမေတြကေတာ့ အကဲခတ္ တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ေပါ့၊ ေမာင္ေတြကလည္း သူလာေတာ့ တျခားကို ထြက္သြားၾကတယ္။ သူက က်န္မာေရး အေျခအေနေမးၿပီး ေရာက္တဲ့ေန႔မွာပဲ ညေနပိုင္း ေဆးခန္းလိုက္ျပတယ္။ ဆုိင္ကယ္ေပၚမွာေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာ မထိုင္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ေနာက္က ညီမျဖစ္သူက ထိန္းလိုက္ေပးခဲ့ရတယ္။
ေဆးခန္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လိုုအပ္တဲ့ေဆးကုသမႈခံယူၿပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာ အိမ္မွာ ေဆးခ်ိပ္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာလဲ ၾကည္လင္းဉာဏ္ကတစ္ေနကုုန္ေစာင့္ၿပီး အားေပးစကားေတြ ေျပာတယ္။ အိမ္က မိသားစု ကိုလည္း HIV ပိုးအေၾကာင္း ဗဟုသုတေတြ၊ မိသားစုက ခဲြျခားမထားဖို႔နဲ႔ သာမာန္လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘဝကို ျပန္ရရင္ မိသားစုမွာ တန္ဖိုးရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္ေၾကာင္းကိုု နားလည္လာေအာင္ ေျပာျပပါတယ္၊ ေဆးခန္းသြားရမယ့္ ရက္ေတြမွာလည္း လမ္းမေလွ်ာက္ႏုုိင္ေသးတဲ့ ကၽြန္မကို ဂရုတစိုက္လိုက္ပို႔ ေပးပါတယ္။
ဆရာမေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ကလဲ တစ္ေန႔တျခားက်န္းမာလာတဲ့ ကၽြန္မကို အားေပးစကားေတြေျပာၿပီး ဂ႐ု စိုက္ ကုသေပးခဲ့ပါတယ္။ ၾကည္လင္းဉာဏ္ရဲ႕အားေပးႏွစ္သိမ့္မႈနဲ႔၊ ဂ႐ုစိုက္ ေစာင့္ေ႐ွာက္မႈ၊ ဆရာမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ရဲ႕ ေစတနာထား ကုသမႈေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မက်န္းမာေရး ျပန္ေကာင္းလာပါတယ္။ အိမ္ကို ရက္ျခားလာၿပီး က်န္းမာေရးအသိပညာေပးရင္း ဂ႐ုတစိုုက္ေစာင့္ေ႐ွာက္တတ္တဲ့ ၾကည္လင္းဉာဏ္ေၾကာင့္ မိသားစုကလဲ ကၽြန္မကို ပစ္ပယ္မထားေတာ့ဘဲ နားလည္လက္ခံလာၿပီး ဝိုင္းဝန္းေစာင့္ေ႐ွာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေသြးသား မေတာ္စပ္ဘဲ ေစတနာအျပည့္နဲ႔ ဂ႐ုစိုက္ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးတဲ့ ၾကည္လင္းဉာဏ္ေၾကာင့္ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြတင္ မကပါဘူး၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကပါ ကၽြန္မအေပၚ ျပန္လည္ၿပီး ဆက္ဆံေရး ေကာင္းမြန္လာၾကပါတယ္။ က်န္းမာေရးျပန္ေကာင္းလာတဲ့အတြက္လည္း အိမ္အလုပ္ေတြကို ဝိုင္းၿပီး ကူညီလုပ္ကိုင္ ေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ေ႐ႊျခေသၤ့လိုက္သြားရင္လဲ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈ မ႐ွိတဲ့အတြက္ စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းသာဝမ္းနဲ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဖြဲ႔ဝင္ေတြရဲ႕ အားေပးမႈ၊ အဖြဲ႕ကလူေတြရဲ႕ေႏြးေထြးမႈေတြေၾကာင့္ ဘဝကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္စြမ္း ႐ွိလာပါတယ္။ အားလပ္ရက္ေတြမွာ ဘဝတူ PLHA ေတြကို အားေပးရင္း လက္တြဲေခၚယူရင္း ေစတနာ့ဝန္ထမ္း လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ ဘဝတူေတြကို အားေပးရင္းနဲ႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း က်န္းမာ လာခဲ့ပါတယ္။
အဖြဲ႕က လႊတ္တဲ့အတြက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ HIV/AIDS နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သင္တန္းေတြ သြားေရာက္ၿပီး တက္တဲ့အခါမွ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အသိေတြ တိုးခဲ့ပါတယ္။ ဘဝမွာ ပထမဆံုး ေ႐ႊတိဂံုဘုရားကိုဖူးရင္း မ်က္ရည္ က်ခဲ့ရပါတယ္။ မေသလို႔ ဖူးခြင့္ရတဲ့အတြက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ကန္ေတာ့ရင္း ဝမ္းသာခဲ့ရပါတယ္။ သင္တန္းက ျပန္လာၿပီး ဘဝတူ PLHA ေတြကို HIV နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ႐ွင္းျပရင္း အခ်င္းခ်င္းပိုလို႔ ရင္းႏွီးလာၾကပါတယ္။
ဒီၾကားထဲမွာ က်န္္းမာေရးျပန္ေကာင္းလာတဲ့အတြက္ ဝမ္းသာေနခ်ိန္မွာ ညတိုင္ေခ်ာင္းဆိုးလာခဲ့တယ္။ တညလံုး ဆိုးတဲ့ေခ်ာင္းက မနက္ေရာက္ရင္ လူက မလႈပ္ႏုိင္ေအာင္ ေမာပန္းမႈကို ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တလေလာက္မရပ္ဘဲ မၾကာခဏဆိုးေနတဲ့အတြက္ TB စစ္ေဆးၾကည့္တဲ့အခါမွာ TB ေဆး စေသာက္ခဲ့ ရတယ္။ TB ေဆးေသာက္ၿပီးရင္ ARV ေဆးေသာက္ရေတာ့မယ္လုိ႔ ဆရာမကေျပာပါတယ္။ ARV ေဆး အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြလဲ ေပးဖတ္ပါတယ္။ ေတြ႕ဆံုပြဲေတြမွာလဲ ဆရာေတြက ART အေၾကာင္း ေျပာၾကပါတယ္။
ကၽြန္မ ARV ေဆးေသာက္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲေတာ္ေတာ္ ဆင္းရဲခဲ့ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ARV ဆိုတာ ေသာက္မိတာနဲ႔ ရပ္မရတဲ့ေဆး ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ပါ။ စေသာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ က်ားအၿမီးဆြဲေတာ့တာဘဲ လႊတ္လို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ တံုးတိုက္တိုက္ ႐ိုက္လဲလဲ ဆြဲပါသားရေတာ့မွာေလ။ ၿပီးေတာ့ ေစ်းကလဲ ႀကီးမွႀကီး။ လစဥ္စားဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔၊ တစ္လစာေဆးဘိုး စဥ္းစား႐ုံနဲ႔ ရင္ေလးစရာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဒီေဆးက မေသမခ်င္း တသက္လံုး ေသာက္သြားရမွာ။ ေဆးဘိုးမေျပာနဲ႔ အခုက်န္းမာလာတာေတာင္ အိမ္ကေကၽြး၊ အဖြဲ႕က အာဟရေလးေထာက္ပံ့ေနလို႔ပါ။ ဒီ ARV ေဆးအေၾကာင္း စဥ္းစားရင္ စိတ္ဆင္းရဲ ရတယ္။ အိမ္မိသားစုဆိုတာကလဲ ဘယ္ႏွစ္လအထိ ဝယ္ေပးႏုိင္မွာလဲ။ တေန႔စာ တေန႔ေတာင္မွ အလ်င္မီရံု ႐ွိတာပါ။ ဒီၾကားထဲ ကိုယ့္ဝင္ေငြကလဲ ႐ွိတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ သူတို႔ေကၽြးေနတာကိုဘဲ ေက်းဇူးတင္ေနရတာပါ။
အိမ္မွာ ကိုယ္တိုင္ပင္လို႔ရတဲ့ ကိုယ့္ကိုနားလည္ေပးႏိုင္တဲ့ အေဖ႐ွိေပမဲ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္တဲ့သူကို စိတ္ဆင္းရဲမႈ မေပးခ်င္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အဖြဲ႕က ဦးတိုးလြင္က ARV ေသာက္ရေအာင္ လာအားေပးေပမဲ့ ကိုယ္အခက္အခဲ ကိုယ္အသိဆံုးျဖစ္လုိ႔ အျမဲတမ္းေခါင္းခါခဲ့ရတယ္။ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအဝိုင္းဆိုတာကလဲ ေျပးမၾကည့္နဲ႔ ေတြးၾကည့္႐ံုနဲ႔တင္ ဘယ္သူဆီကမွ မေမွ်ာ္လင့္ရဲဘူး။
က်န္းမာေရးျပန္မေကာင္းတဲ့ ကၽြန္မဟာ ဒီေဆးအေၾကာင္းေတြးရင္ ပိုစိတ္ဆင္းရဲခဲ့ပါတယ္။ TB ေဆး (၆)လျပည့္ၿပီးရင္ ARV ေသာက္သင့္တယ္ဆိုေပမယ့္ အခုလို အခုေသာက္ရေလာက္ေအာင္ အဆင္မေျပႏိုင္ တာက ေငြေၾကးျပႆနာပါ။ တေန႔တရက္ထဲ ေသာက္ရမွာမဟုတ္ဘဲ တသက္တာလံုးအတြက္ ေသာက္ရမဲ့ ေဆးျဖစ္ေနလို႔ပါ။
ကၽြန္မတို႔အိမ္မိသားစုကလဲ မ်ားၿပီး အေဖရဲ႕ ဝင္ေငြက႐ွိတာမဟုတ္ေတာ့ အေမရဲ႕ဝင္ေငြ ေမာင္/ညီ မေတြရဲ႕လုပ္အားနဲ႔ ေန႔စဥ္စားဝတ္ေနေရး ေျဖ႐ွင္းေနရတာ ဒီေဆးဖိုးအေၾကာင္းကို ကၽြန္မဘယ္လိုေျပာရမလဲ မစဥ္းစားတတ္ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔တရက္မွာ ဦးတိုးလြင္ေရာက္လာၿပီး ARV ေဆးေသာက္ဖို႔အတြက္ ေဆး (၃) လစာ အလႈ႐ွင္ ႐ွာေတြ႕ေၾကာင္း၊ (၃) လေဆးေသာက္ၿပီး က်န္းမာလာရင္ ကိုယ့္ေဆးဘိုးကို အလုပ္လုပ္ရင္း႐ွာေဖြႏိုင္ေၾကာင္း ႐ွင္းျပတယ္။ အဖြဲ႔ဆရာဝန္ဆီ သြားေရာက္တိုင္ပင္ၿပီး (၂၄.၁.၂၀၀၉) ရက္ေန႔မွာ ARV ေဆးစေသာက္ရတယ္။ ARV ေဆးေသာက္ၿပီး (၃) ရက္ေလာက္မွာ တစ္ကိုယ္လံုးအနီစက္ေတြထြက္လို႔ ေဆးခန္းေျပးရျပန္တယ္။ ေဆးမတဲ့တာေၾကာင့္ အစားအေသာက္ပ်က္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေဆးေျပာင္းၿပီးမွ ျပန္က်န္းမာလာတယ္။
အခုဆိုရင္ အဖြဲ႕လူႀကီးေတြရဲ႕ ဆက္သြယ္ေပးမႈေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ၾကက္ေျခနီအသင္းက ျပဳလုပ္တဲ့ စီမံခ်က္မွာ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနပါတယ္။ ေ႐ႊျခေသၤ့ဘက္မွာလဲ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း လုပ္ေပးတဲ့အတြက္ စီမံခ်က္လစာနဲ႔ ေ႐ႊျခေသၤ့ေထာက္ပံ့ေငြတို႔ေၾကာင့္ ARV ေဆးဆက္ေသာက္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မဘဝမွာ ဟိုတုန္းက မသိေသးတဲ့ HIV အေၾကာင္းေတြ၊ အရင္တုန္းကမသိခဲ့တဲ့ က်န္းမာေရးအသိေတြ၊ မဆံုမေတြ႔ဘူးတဲ့ ဘဝတူေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံလာရတဲ့အတြက္ ဘဝမွာရွင္သန္ခြင့္ တန္ဖိုးႀကီးလွပါတယ္။
အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ဘဝတူေတြကို သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုတဲ့အခါမွာလည္း အိပ္ယာထဲက မထႏိုင္ေသးတဲ့ ကုိယ္ရ့ဲဘဝတူေတြကို ဟိုတစ္ခ်ိန္တုန္းက အိပ္ယာထဲကဘဝကို စာနာၿပီး သူတို႔ကို စာနာမႈအျပည့္နဲ႔ အားေပး ႏွစ္သိမ့္ခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ ေဘးမွာရွိတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ အခုလိုျပန္ၿပီး က်န္းမာေရးေကာင္းလာတဲ့ ကၽြန္မကို တအံ့တၾသနဲ႔ ေမးျမန္းၾကတယ္။ ကိုုယ္တိုင္ကဖြင့္ေျပာၿပီး ရင္းႏွီးမႈရခဲ့အတြက္ သူတို႔ေမးသမွ်ကို နားလည္လက္ခံလာေအာင္ရွင္းျပၿပီး ဘဝတူေတြကို ပစ္ပယ္ခြဲျခားမႈေတြ မရွိလာေအာင္ ေျပာျပတယ္။ ကုိယ္တိုင္ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းဝင္လုပ္တဲ့အခါမွာ ကၽြန္မအိပ္ယာထဲလဲတုန္းက ေစတနာအျပည့္နဲ႔ ဂရုတစိုက္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ ၾကည္လင္းဉာဏ္နဲ႔အဖြဲ႔က လူေတြကို စာနာမိလာတယ္။ အခ်ိ္န္၊ သြားလာမႈ၊ အၾကင္နာေတြအားလံုးဟာ တကယ္ေတာ့ ေတာ္တန္ရုံေစတနာနဲ႔ လူတိုင္းမလုပ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ပါ။ PLHA ဆိုုတာနဲ႔ ခြဲျခားခံေနရတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ့ဘဝကို လူေဘာင္ထဲျပန္ေရာက္ေအာင္ ေဖးမတြဲေခၚခဲ့တဲ့ ေစတနာေတြကို သိလာခဲ့ရတယ္။
တစ္ရက္မွာေတာ့ အဖြဲ႔ကလႊတ္တဲ့အတြက္ ရြာက ဘဝတူတစ္ေယာက္ဆီသြားခဲ့တယ္။ ရင္းႏွီးၿပီးသား လူလဲျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေဝးလြန္းတဲ့ခရီးကို ေတြ႔ခ်င္စိတ္နဲ႔ သြားခဲ့တယ္။ ရြာေရာက္ေတာ့ သူ႔ကိုေတြ႔လိုက္ရတာ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ မေကာင္းပါဘူး၊ အိမ္ဝင္းထဲရဲ့ေဘးမွာ တဲေလးထိုးၿပီး ထားတယ္၊ ခုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္ျဖစ္ ေနတဲ့သူက ကၽြန္မတို႔ဘဝတူေတြ သူ႔ဆီလာတယ္ဆိုၿပီး ဝမ္းသာလြန္းလို႔ ငိုရွာတယ္။ သူ႔မိသားစုက ဂ႐ုစိုက္ ေပမယ့္ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက သူ႔ေၾကာင့္ အိမ္အဝင္အထြက္မရွိေတာ့ေၾကာင္း အမျဖစ္သူက ရွင္းျပပါတယ္။ ေျခသည္းလက္သည္းေတြ ႐ွည္ေနလို႔ ကၽြန္မညွပ္ေပးေနခ်ိန္မွာ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက သူတို႔အိမ္ဝင္းထဲကေန လွမ္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ မိသားစုကလဲ ပစ္မထားေပမဲ့ တသီးတျခားခြဲထားတာကို ေတြ႔ခဲ့ရၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ခြဲျခားမႈကို ခံရတဲ့ သူ႔အေၾကာင္းစဥ္းစားရင္း အိမ္အျပန္လမ္းမွာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ သူဆံုးသြားခဲ့ရတယ္။
ကၽြန္မတုိ႔ဘဝတူေတြ စုေပါင္းမိတဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး အဖြဲ႕ေလးေတြ (၁၀) ေယာက္ တစ္ဖြဲ႕၊ (၁၅) ေယာက္တစ္ဖြဲ႕ ထူေထာင္ၾကတယ္။ အပတ္စဥ္ ဆုေငြထည့္ၿပီး အရင္းအႏီွးမ်ားလာရင္ လုပ္ငန္း တစ္ခုထူေထာင္မယ္။ အဖြဲ႕အစည္းထဲက မက်န္းမာသူ႐ွိရင္ ေထာက္ပံ့မယ္ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ထားၿပီး ဖြဲ႕စည္း တယ္။ ဖြဲ႕စည္းကာစအခ်ိန္မွာ အားလံုးတက္ၾကြၾကေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူေတြက လစဥ္ တစ္လ(၂) ၾကိမ္ ေတာင္ မဆံုျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမိ်ဳးနဲ႔ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သေဘာထားကြဲလြဲမႈေတြ ႐ွိလာပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလဲ လူကေနမေကာင္းလို႔ ၊တခ်ိဳ႕လည္း လူေနေကာင္းေပမယ့္ အခ်ိန္မရလို႔ ဆိုတာေတြ ျဖစ္လာ ပါတယ္။ ဝင္ေငြရမဲ့ အလုပ္တစ္ခု လုပ္မယ္လို႔ အေျခတည္ၿပီး ေဆြးေႏြးမိခဲ့ရင္လဲ (၁၅) ေယာက္႐ွိရင္ (၅) ေယာက္ေလာက္ပဲ တကယ္စိတ္ဝင္တစား႐ွိတာနဲ႔ ႀကံဳလာပါတယ္။
အဓိက အားနည္းခ်က္က တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေလးစားမႈနဲ႕ အဖြဲ႕ကို မွန္ကန္တဲ့စည္းကမ္း မခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ညွာတာေထာက္ထားမႈနဲ႔ ေလ်ာ့နည္းတဲ့စည္းကမ္းေတြေၾကာင့္ အဖြဲ႕အစည္း မခုိင္မာ ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ကလဲ တစ္ခါတေလ အစည္းအေဝးရက္ေတာင္ မအားတာနဲ႔ ႀကံဳတတ္ပါတယ္။ ဟိုတုန္းက ေတာ့ SHG ဆိုတဲ့အေပၚမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရည္မွန္းခ်က္ေတြနဲ႔ပါ။ အခုေတာ့ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု တည္ ေထာင္ရင္ တက္ညီလက္ညီနဲ႔ ဝိုင္းဝန္းၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္မွ ပီျပင္မွာကို သိလာခဲ့တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ ရယ္၊ အဖြဲ႔သားရယ္ မခြဲျခားဘဲ ကိုယ္တိုင္အားလံုး ပူးေပါင္းမွ ခိုင္မာမွာပါ။
အခုေတာ့ မခိုင္မာတဲ့ SHG ကို ဘယ္လိုနည္းလမ္းေတြနဲ႔ ျပဳျပင္မလဲဆိုတာ ဝိုင္းဝန္းေဆြးေႏြးၾကပါ တယ္။ ေနာင္လာမဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ မေအာင္ျမင္တဲ့ SHG ေတြကို နမူနာယူၿပီး ခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းေတြကို လိုက္နာမဲ့သူေတြ စုေပါင္းၿပီး SHG ျပန္ထူေထာင္လာေအာင္ ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။
အခုဆိုရင္ ကၽြန္မေဆးေသာက္တာ (၂) ႏွစ္တာ ကာလထဲသို႔ ေရာက္ေနပါၿပီ။ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ အခ်ိန္ တိက်၊ ရက္မပ်က္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ (၈) နာရီထိုး မႏိုးေသးတာနဲ႔၊ (၈) နာရီထိုးခ်ိန္မွာ လမ္းေပၚမွာ ရွိေနတုန္းမို႔ အခ်ိန္ေက်ာ္သြားတာနဲ႔ ေဆးေသာက္မပ်က္ေအာင္ အေတာ္ဂ႐ုစိုက္ေနရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ တစ္လနဲ႔တစ္လ ေဆးဖိုးကို မနည္း႐ွာရပါတယ္။ ဘယ္ၿမိဳ႕မွာ ARV ေဆးအခမဲ့ရတယ္လို႔ၾကားရင္ ကၽြန္မ အဲဒီ ၿမိဳ႕ကလူ ျဖစ္ခ်င္လိုက္တာ။ အဲဒီက PLHA ဘဝတူေတြ ကံေကာင္းပါတယ္။
မႏၲေလးမွာ ေဆးရတယ္။ ဒါေပမဲ့ TB ႐ွိတဲ့သူရယ္၊ ကေလးရယ္၊ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္ရယ္မွဆိုေတာ့ ကိုယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေဝးခဲ့တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ၂၀၁၁ ေရာက္ရင္ ရမယ္ဆိုတဲ့ အသံေလးေတာ့ ၾကားရတယ္။ ေသြးေဖါက္ စစ္၊ စာရင္းသြင္းဘို႔သြား၊ တလတခါ စထရင္သြား သြားထုတ္ေနရတဲ့အတြက္ တစ္ခါတစ္ေလ ကုိယ့္ေဆးဘိုး ေတာင္ ပါပါသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ၿမိဳ႕နယ္မွာ ARV ေပးတဲ့ စီမံခ်က္ေလးသာ႐ွိခဲ့ရင္ ေကာင္းမွာပါ။ ကိုယ္တိုင္က အခုက်န္းမာလာလို႔ ဒီေဆးဝယ္ ေသာက္ႏိုင္တာပါ။ ဘဝတူတခ်ိဳ႕ ARV ေသာက္သင့္ေနခ်ိန္မွာ မေသာက္ရဘဲ ေသသြားရတာဟာ ေစ်းအရမ္းႀကီးတာေၾကာင့္ပါ။ အခုဆို ေ႐ႊျခေသၤ့အဖြဲ႔ရဲ႕ ေထာက္ပံ့ကူညီမႈ၊ လိုက္လံေဆာင္ရြက္ေပးမႈေတြေၾကာင့္ မႏၲေလး၊ လား႐ႈိးၿမိဳ႕ေတြအထိ ေဆးထုတ္ယူေသာက္ခြင့္ ရတဲ့သူ ရေနၾကပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ ကိုယ့္အသက္ကို ေလွကားထစ္ တက္သလို ေမြးေနတာပါဘဲ၊ ဒီတစ္ႏွစ္ၿပီးရင္ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ဆိုၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ အားေပးတယ္၊ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ ရေနတဲ့ဘ၀ကိုလဲ အက်ဳိးရွိေအာင္ေနမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ ထားတယ္၊ မိသားစုထဲမွာလဲ ကိုယ္ရွိေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မေသခင္ သူတို႔အေပၚမွာ ဘာေတြ ေကာင္းခဲ့တယ္ ဆိုတာ က်န္ခဲ့ခ်င္တယ္၊ ဘ၀တူေတြထဲမွာလဲ နားလည္မႈေတြနဲ႔အတူ HIV ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းေသသြားတာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါတို႔တေတြ ဒီအလုပ္ေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုၿပီး ေနာက္လူေတြ သိေစခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ိန္မွာ ရလာမဲ့ ARV စီမံခ်က္မွာ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ၿပီး လုပ္ကိုင္ခ်င္တယ္၊ ဟိုတုန္းကနဲ႔ မတူတဲ့စိတ္ေတြေၾကာင့္ ငါမေသခင္ ဘာလုပ္ခဲ့မလဲဆိုတာ အၿမဲေတြးထားတယ္၊ အိပ္ယာထဲလဲခဲ့တဲ့ ဘ၀ကေန သာမန္လူလို ေနႏိုင္လာတဲ့အတြက္ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ခရီးမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးထားပါတယ္……….
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
