>
ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ သို႔မဟုတ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာသူ
ေလာအယ္စိုး
ဧၿပီ ၁၇၊ ၂၀၁၁
သူတေယာက္တည္း အျမဲတမ္း လမ္းေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေနတတ္သည္။ တေယာက္ဆိုမွ အျမဲတမ္း တေယာက္တည္းပါ။ ရီေမာေသာအခ်ိန္မ်ားမွာလည္း တေယာက္တည္း၊ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေသာအခါမွာလည္း တေယာက္တည္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဘယ္အရာကိုမွလည္း သူ အျပစ္မတင္ေတာ့ပါ။ ၾကံဳေတြ႔လာေသာ အေျခအေန စိမ္ေခၚမႈအသစ္မ်ားတို႔ကို အေကာင္းဆံုး ရင္ဆိုင္ရန္သာရွိေတာ့သည္ဟု သူ ခံယူထားပံုရသည္။ သူ၏ အႀကီးမားဆံုး အားသာခ်က္ သို႔မဟုတ္ ေျဖဆည္ရာကေတာ့ ဘာသာတရားကို အလြန္ကိုင္း႐ႈိင္းျခင္းေပတည္း။
“အရာရာအားလံုးက ဘုရားရွင္လက္ထဲမွာပါ အကိုရာ”
က်ေနာ္ထက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အသက္ႀကီးေသာ္လည္း သူက အျမဲတမ္း က်ေနာ့္ကို အကို ဟု ေခၚသည္။ တခါ မိုးတဖြဲဖြဲက်ေနစဥ္ လမ္းအတူတူေလွ်ာက္ၾကရင္း …
“ဒီလိုမိုးေတြရြာေနရင္ က်ေနာ္အေမ့ကို အရမ္းသတိရတာပဲ။ မနက္ကတည္းက ငါးမွ်ားတံ တေခ်ာင္းနဲ႔ ရြာကထြက္သြားလိုက္တာ ညေနခင္း မိုးေတြရြာလို႔ က်ေနာ္က မွ်ားလို႔ရတဲ့ငါးေတြကိုယူလာ အေမက ဒီ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ငါးေတြကို ခ်က္”
ကိုေက်ာ္ေက်ာ္တေယာက္ စကားပင္ ဆက္မေျပာႏိုင္ရွာ၊ မ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္မ်ားပင္ စို႔လာသည္။
“ဘာလိုလိုနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဒီ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကိုေရာက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေတာင္ ရွိသြားၿပီ”
အမွန္ပါ။ သူ က်ေနာ္ေနထိုင္ေသာ ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ေရာက္ရွိေနသည္မွာ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။
“ငယ္ငယ္ကေလးထဲက ေက်ာင္းကို ၂ ႏွစ္ေလာက္သာ ေနဖူးတာပါ”
ျမန္မာစာကိုေတာ့ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ အနည္းငယ္ ေရးတတ္ ဖတ္တတ္သည္။ ဇာတိကေတာ့ မြန္ျပည္နယ္ ဘီးလင္းၿမိဳ႕အနီး ရြာတရြာကပါ။ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္မွာ ၅ ႏွစ္ေလာက္ေန။ ၁ဝ ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ မယ္လ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေနၿပီးတာနဲ႔ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္တေယာက္ ဒီ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို ေရာက္လာတာပါ။
“က်ေနာ္ ဒီေရာဂါကို က်ေနာ့္မိန္းမဆီက ကူးခဲ့တာပါ။ သူက အိမ္ေထာင္ ၂ ဆက္ေလာက္ အရင္က်ခဲ့ေတာ့ တေယာက္ေယာက္ဆီက ကူးခဲ့တာေနမွာပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ကြဲၿပီး သူ႔ထက္ အသက္ ၁ဝ ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အသက္ႀကီးတဲ့ အဖိုးႀကီးတေယာက္နဲ႔ ေပါင္းေနရင္း ဒီေရာဂါနဲ႔ပဲ ဆံုးသြားတာပါ အကိုရာ”
မည္သို႔မွ် ခံစားပံုမရေသာ မ်က္ႏွာထား သို႔မဟုတ္ နာက်င္လြန္း၊ ထံုက်င္ေနေသာ ႏွလံုးသားမွ ပြင့္အံလာေသာ စကားျဖစ္ပံုရသည္။
“ဒီမွာ ေဆးခန္းကို က်ေနာ္ တလ တခါ သြားရတယ္၊ ဆရာဝန္က ေဆးကိုလည္း ဂ႐ုတစိုက္ ေသာက္ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ အစားအေသာက္ကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းစားဖို႔ အစိုးရက က်ေနာ့္ကို ကူညီထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အကိုရာ … တခါခါ တေယာက္တည္းေနေနရတာကိုက အရမ္းကို အားငယ္မိတာပါ၊ က်ေနာ္က ရီရင္လည္း တေယာက္တည္း၊ ငိုရရင္လည္း တေယာက္တည္း မဟုတ္လား”
ကိုေက်ာ္ေက်ာ္တေယာက္ မိသားစုဝင္တဦးမွမပါဘဲ ဒီႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
“ရြာမွာေနတုန္းကေတာ့ ေပၚတာ ၂ ခါေလာက္ ထမ္းဖူးပါတယ္၊ ၈၈ အေရးအခင္းၿပီးတာနဲ႔ ရြာကေန ထြက္ခဲ့တာပဲ။ ႏိုင္ငံေရးေတြ ဒီမိုကေရစီေၾကာင့္ ဘာေၾကာင့္ ညာေၾကာင့္ ထူးထူးျခားျခား မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္အိမ္ထဲေနတဲ့ ညီမိန္းမနဲ႔ အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ အိမ္ကထြက္ခဲ့တာပါ”
တခါတရံ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္တေယာက္ သူ မဖတ္တတ္ေသာစာမ်ားကို က်ေနာ့္ထံယူလာၿပီး ေမတၱာရပ္ခံကာ ဖတ္ေစသည္။ အဂၤလိပ္စာကို မတတ္ေသာသူ႔အတြက္ စာတိုက္ပံုးမွ ေၾကာ္ျငာစာရြက္မ်ားကိုလည္း ယူယူလာတတ္သည္။ မည္သို႔ပင္ အခက္အခဲ အထီးက်န္မႈမ်ားႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ေစကာမူ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၏ ထူးျခားခ်က္တခုက ဘဝကို ႀကိဳးစားၾကံ႕ၾကံ႕ခံကာ ရင္ဆိုင္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
“ဒီလို ကိုယ့္အတြက္ သီးသန္႔အိမ္ မရခင္ အစိုးရက က်ေနာ့္ကို အေဆာင္တခုမွာ ၈ လေလာက္ သြားထားပါတယ္။ သူတုိ႔စကားကလည္း မတတ္။ အစားအေသာက္ကလည္းအတူေတာ့ က်ေနာ္အရမ္းကို ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ တခ်ဳိ႕အေမရိကန္ေတြက က်ေနာ့္ကို ႏွိမ္သလိုဆက္ဆံေတာ့ အရမ္းကို ခံျပင္းမိတာပါ။ ဒီႏိုင္ငံကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးတခုနဲ႔လာခဲ့တာပါ။ ဒုကၡသည္စခန္းကေန သြားစရာကလည္း ဘယ္ကိုမွ မရွိေတာ့ ကိုယ္ဘဝအတြက္ တက္လမ္းေလး ဘာေလးရွိမယ္ထင္လို႔ လာခဲ့တာေပါ့။ ေအးေလ က်ေနာ္ကလည္း ဒီေရာက္ေတာ့ အသက္က ငါးဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီကိုး”
ဟု ေၾကကြဲမႈလႊမ္းေနေသာအျပံဳးျဖင့္ သူ က်ေနာ့္ကို တခါမက ေျပာေျပာတတ္သည္။ ၂ ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ သူေရာက္ရွိေနသည့္ကာလအတြင္း ယေန႔တိုင္ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္တေယာက္ မည္သည့္ အလုပ္မွ် မရေသးပါ။ ဘာသာစကား အတားအဆီးေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ကူးစက္ခံထားရေသာ ေရာဂါေၾကာင့္ သိမ္ငယ္ေနေသာစိတ္ျဖင့္ အလုပ္ေလွ်ာက္ဖို႔အတြက္ သူ႔ခမ်ာ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးျဖစ္ေနသည္ဟု က်ေနာ္ ထင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က ပ်င္းရိေသာသူတေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ နံနက္ ေနမထြက္ခင္ ေစာေစာထ အခ်ိန္မွန္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းသို႔ေရာက္ၿပီး ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ သနားခ်စ္ခင္မႈကို ခံရသူတေယာက္ျဖစ္သည္။ မူလတန္းပညာေရးကိုပင္ ဆံုးခန္းေအာင္သင္ၾကားခြင့္ မရခဲ့ေသာ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္တေယာက္ အဂၤစာႏွင့္စကားကို အတိုင္းတတာတခုရ နားလည္ကာ ေျပာတတ္ၿပီ။ ပညာကို မယ္မယ္ရရသင္ၾကားျခင္းမရွိခဲ့ဘူးေသာ သူတေယာက္အတြက္ ၾကံဳေတြ႔ေနရေသာ စိတ္ေသာက နာက်င္မႈမ်ားၾကားမွ ယခုလိုႀကိဳးစားၿပီး သင္ယူေနသည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရေပေတာ့မည္။
(ဟိုင္း … ေဟာင္းအာယူ … ဆီးယူ ဘိုင္း) စသည့္ စေသာ အဂၤလိပ္စကားလံုးမ်ားကို ကိုေက်ာ္ေက်ာ္တေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနစဥ္ ေတြ႔ျမင္သမွ်ေသာ မိတ္ေဆြ၊ မိမိႏွင့္ မသိကၽြမ္းေသာသူမ်ားကိုလည္း အစဥ္ျပံဳးကာ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္တေယာက္ ႏႈတ္ဆက္တတ္သည္၊ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ေတာ့ …
“မဂၤလာပါ ဆရာ”
ဆံပင္ကလည္း ရွည္၊ မုတ္ဆိတ္ေမြးႀကီး တကားကားႏွင့္ဆိုေတာ့ တခါတရံ တခ်ဳိ႕ေသာ အေမရိကန္တို႔၏ မယံုသကၤာ မ်က္လံုးတို႔ကိုလည္း ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က အျပံဳးျဖင့္ပင္ အစဥ္ တုံ႔ျပန္တတ္သည္္။
“က်ေနာ္ ဒီေရာဂါရွိေနလို႔ ဘာသာတူ အသိုင္းအဝိုင္းကလည္း သူတို႔အိမ္ေတြဘာေတြ သြားလည္ရင္ မႀကိဳက္ၾကဘူး အကို .. ဘာလုပ္ရမလဲ၊ သူတို႔တေတြလက္မခံေတာ့ မသြား႐ုံပဲရွိေတာ့တာေပါ့ မဟုတ္လား”
အစားအေသာက္ကိုလည္း အရသာရွိစြာ ခ်က္ျပဳတ္တတ္သလို အိမ္ကိုလည္း သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္ေနေအာင္ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္တေယာက္ အျမဲထားသည္။ မယံုမရွိပါႏွင့္၊ တေယာက္တည္း ၎ေနထိုင္ေသာ အိမ္ငယ္ကေလး၏ စားပြဲေပၚတြင္ ပန္းအိုးကေလးကို အစဥ္ထိုးထားတတ္သည္။ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္တေယာက္ ေၾကကြဲနာက်င္မႈမ်ားၾကားမွ ဘဝ၏အဓိပၸာယ္ႏွင့္ တန္ဖိုး၊ အလွတရားကို ႀကိဳးစားရွာေဖြသည္။
“ည က်ေနာ္ ၉ နာရီ ၁ဝ နာရီေလာက္ဆို အိပ္ၿပီ၊ မနက္က်ရင္ေတာ့ ၃ နာရီဆို ႏိုးေနၿပီ၊ တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ဘုရားဝတ္ျပဳ၊ ၿပီးေတာ့ တေန႔စာစားဖို႔အတြက္ ခ်က္ျပဳတ္၊ ၇ နာရီေက်ာ္တာနဲ႔ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကိုထြက္ ေက်ာင္းကိုတခါတည္း သြားလိုက္တာပါပဲ”
“မႏွစ္တုန္းကေတာ့ သမီးနဲ႔ ၂ ခါေလာက္ တယ္လီဖုန္းဆက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူက နယ္စပ္မွာပါ၊ အိမ္ေထာင္က်လို႔ ကေလးေတာင္ရေနၿပီ၊ ဘာလိုလိုနဲ႔ က်ေနာ္ေတာင္ အဖိုးျဖစ္သြားၿပီပဲ”
ဟု ၎၏ တဦးတည္းေသာ သမီးကေလးအေၾကာင္းကို က်ေနာ့္ကို ေျပာျပပါသည္။
“ကိုယ့္အတြက္ ေနထိုင္စားေသာက္ဖို႔အတြက္ ဘာမွကိုမပူရပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အေဖတေယာက္ အေနနဲ႔ကေတာ့ က်ေနာ္ သမီးကို ေထာက္ပံ့ခ်င္တာေပါ့ေနာ္”
အမွန္ပါ။ ၎တဦးတေယာက္အတြက္ အလုပ္အကိုင္မရွိေစကာမူ ပူပန္စရာမလိုပါ။
သို႔ေသာ္ အလုပ္လုပ္သကဲ့သို႔ပင္သေဘာထားကာ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္လို ဘဝတူမ်ားက ေန႔စဥ္ နံနက္ ၈း၃ဝ မွ ညေန ၃း၃ဝ အထိ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔မ်ားမွလြဲ၍ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းသို႔ သြားရသည္။ သူတို႔တေတြ ဒီအေမရိကန္လိုႏိုင္ငံႀကီးမွာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းကိုတက္ရင္း ဘဝရွင္သန္ရပ္တည္မႈ အတြက္ ေျဖရွင္းေနရေပသည္။ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၏ အတန္းေဖာ္မ်ားကလည္းအသက္ ၁၈ ႏွစ္မွ ၆ဝ ေက်ာ္နီးပါးထိ အရြယ္စံု၊ ႏိုင္ငံစံုမွဒုကၡသည္ပုဂိၢဳလ္ႀကီးမ်ား၊ ‘ပညာလို အိုသည္မရွိ’ ဆို႐ုိးစကားသည္ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ တခါတရံ မမွန္ပါ။ သိခ်င္ တတ္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ လားလားမွ မဟုတ္။ ၎တို႔အတြက္ အသက္ႀကီးေသာေခြးကို လက္ေပးသင္သလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနသည္။ အလုပ္မရခင္ ဒီမွာ ဘဝရပ္တည္ရွင္သန္ဖို႔အတြက္ သူတို႔တေတြမွာ ဘာမွေရြးခ်ယ္စရာလမ္း မရွိ၊ ဒီလမ္္းကိုပင္ ေရြးခ်ယ္ရေပေတာ့မည္။ ၆ လ တခါ ၿမိဳ႕လည္ရွိ အစိုးရ လူမႈဖူလံုေရး႐ံုးႀကီးသို႔သြားၿပီး ကားမ်ားသက္တမ္း တိုးရသလို ၎တို႔ကို ေနာင္ ၆ လ အစိုးရမွ ဆက္လက္ေထာက္ပံ့ရန္အတြက္ ပံုမွန္သက္တမ္းတိုးရသည္။ ဘာလိုလိုႏွင့္ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္တေယာက္ ၄ ႀကိမ္တိုင္တိုင္ေအာင္ သက္တမ္းတိုးျခင္းကိစၥ ၿပီးသြားေလၿပီ။
ကမၻာ့၊ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကိုလည္း ကိုေက်ာ္ေက်ာ္တေယာက္ စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိပါ။ သိလည္း တကယ္ မသိတာပါ။ အေသခ်ာဆံုးတခုကေတာ့ မိမိကိုယ္ကို ၁ဝဝ % ျမန္မာျပည္မွ ဒုကၡသည္တေယာက္မွန္းေတာ့ သိသည္။
“အိုင္ အမ္ ရီဖူဂ်ီ”
ဟူေသာ အဂၤလိပ္စကားကိုေတာ့ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္တေယာက္ ဂုဏ္ယူၿပီး ရဲေတြ႔ရင္လည္း ေျပာ၊ ေဆး႐ုံသြားရင္လည္း ေျပာ၊ ၿမိဳ႕ထဲမွ အိမ္ျပန္မတတ္ေသာအခါ ေတြ႔သမွ်လူကို အကူအညီ ေတာင္းသည့္အခါ အျမဲ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ေျပာတတ္သည္။
အထီးက်န္ဆန္လြန္းေသာအခါ အေမ့ကိုလည္း သတိရ၊ သမီးႏွင့္ မျမင္ဖူးေသာ ေျမးကေလးကိုလည္း လြမ္း၊ ငယ္စဥ္က်င္လည္ခဲ့ဖူးေသာ ေရေျမေတာေတာင္ ေက်းငွက္သံတို႔ကိုလည္း မေဖာ္ျပတတ္ေအာင္ တခါတရံ တမ္းတတတ္သည္။
“ဘဝက အလြန္ဆံုး ေမာ္လၿမိဳင္ ဒါမွမဟုတ္ ရန္ကုန္ေလာက္မွာပဲေနမယ္လို႔ ရည္မွန္းခဲ့တာ၊ အခုေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို ေတာင္ေရာက္ေနပါလား၊ ေအးေလ အရာရာအားလံုးက ဘုရားလက္ထက္မွာပဲ မဟုတ္ဘူးလား အကို”
က်ေနာ္ ျပံဳး၍ သူ႔ကို ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္မိသည္။
ႏွင္းမႈန္ေတြၾကား ေဖြးေနေအာင္ ထူထပ္ပိတ္သည္းေသာ ေရခန္းဖုံးလမ္းမေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သာယာေသာ ေႏြဦးကာလမွာပဲ ၾကံဳၾကံဳ က်ေနာ္ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ကိုျမင္တိုင္း တေယာက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနတတ္သည္။
တကယ္ပါ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္တေယာက္ အတိတ္၊ အနာဂတ္မ်ားကို ေခတၱေမ့ထားၿပီး ယေန႔ ယခု ပစၥဳပၸန္အခ်ိန္အတြက္ သူ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ကဲ့သို႔ပင္ က်ေနာ္တေယာက္လည္း လမ္းေလွ်ာက္ေနဆဲ။ ။
သ႐ုပ္ေဖာ္ – ေအာင္ထက္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
