>
ျမဴတိမ္ေဝေဝ … ေတာင္ခုိးေဝးေဝး – ၅
ေမခ
ဧျပီ ၆၊ ၂၀၁၁
မိုးမခ၏ အထူးက႑၊ ဘာသာျပန္ အခန္းဆက္ တင္ဆက္မႈ
(Twilight over Burma by Inge Sargent ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္တာျဖစ္တယ္)
သည္အတြက္ စိတ္ညစ္စရာ စိတ္ရႈပ္စရာေတြအမ်ားၾကီးၾကံုေတြ့ခဲ့ရသည္။ သူသည္ မိသားစုဘ၀ကို သူမပါ၀င္နိုင္ရန္ အစီအစဥ္မ်ားေရးဆဲြခဲ့ရသည္။ သို့ေသာ္ ဒါေတြက ျပီးသြားခဲ့ေလသည္။ စ၀္က ဒါေတြအတြက္ စိုးရိမ္ေနစရာ မလိုေတာ့ေၾကာင္းသိခဲ့ေလသည္။ သူဇနီးက ပထမဆံုးေန့ကပင္ ျပသလိုက္ခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ သူမအတြက္ ဘာအကူအညီမွ မလိုေခ်။
ညစာစားျပီးေသာအခါ ထိုည ပင္သူတို့သည္ တမိုး ေအာက္တြင္ အစီအစဥ္မ်ားေရးဆဲြၾကသည္။ သူက သုစနၵာကို သူတို့ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္စြာေနထိုင္ၾကမည့္ ဒုတိယထပ္ကို အေသးစိတ္လိုက္လံျပသသည္။ သက္ေတာင့္သက္သာရိွေသာ နားေနခန္း ၊ဇိမ္က်က် ေရခို်းခန္း ၊ ျမင္ကြင္းက်ယ္ ၀ရံတာ ၊ အိပ္ခန္း နွင့္ က်ယ္၀န္းေသာ အားကစားလုပ္ရန္ေနရာ တို့ျဖစ္ေလသည္။ ထိုအခန္းကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ပင္ ကိုလိုနီအေငြ့အသက္ ေခတ္မီွအေမရိကန္ နွင့္ ျမန္မာ ဟန္တို့ ေရာယွက္ထားေလသည္။ သူတို့ ကိုယ္ပိုင္အခန္းကိုေတာ့မူ သုစနၵာက သူ့ စိတ္ကူးေလးေတြပါေရာစြက္ ထပ္ျဖည့္ခ်င္ေလသည္။
သူမအတြက္ အခန္းက်ယ္နွင့္ မ်က္နွာက်က္ ျမင့္ျမင့္တို့ကို ဂ်ာမဏီမွာကပင္ က်င့္သားရေနေလသည္။ သို့ေသာ္ သည္အအရြယ္ပမာဏကိုေတာ့ သူတို့ တိုင္းတာနိုင္မည္မထင္ေခ်။
သူတို့ အိပ္ရာက ျပင္ထားျပီးျဖစ္သည္။ ျခင္ေထာင္စကို ေမႊ့ယာေအာက္မွာ ထိုးညွပ္ထည့္ထားသည္။ ငွက္ဖ်ားသည္ သည္အရပ္တြင္ အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ေသနိုင္သည့္ ေရာဂါမို်းလည္းျဖစ္သည္။ ျခင္ေထာင္စကို အလွအတြက္ ၾကမ္းေပၚတဲြလဲခ်ထားသည္မွာမေကာင္းလွေခ်။ အခန္းျပတင္းေပါက္ တံခါးမ်ား ကို ခန္းစီးလိုက္ကာ တပ္ထားသည့္တိုင္ေအာင္ ျခင္အတြက္္ မလံုျခံုနိုင္ေပ။
စ၀္က လက္ဖက္္ရည္ေသာက္ဖို့ ၀ရံတာမွာျပင္ခိုင္းလိုက္သည္။ ခိုင္းသည့္ေကာင္ေလးကို သူတို့ေနာက္ဘက္မွာ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းခိုင္းသည္။ သူေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ ေပ်ာ္စရာညေနခင္းေတြထဲက ပထမဆံုးေသာ ေပ်ာ္စရာ ညေနခင္းေလးတခုပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ သုစနၵာ့လက္ေမာင္းကို သူကိုင္လိုက္သည္။ သူမဆံစေလးေတြနွင့္ သူမနားေနာက္က ညံ့သက္ ေမႊးသင္းေသာ ေရေမႊးနံ့ေလးကို ေမႊးေလသည္။ သူတို့နွစ္ေယာက္သား ဒီေန့အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေနာင္ေရွ့ေရးေတြ ေတြးပူရတာေတြ ေျပာၾကေလသည္။ ျပီးေတာ့ သူတို့ နွစ္ေယာက္၏ ကိုယ္ပိုင္ အိပ္ရာေပၚတြင္ ပထမဆံုး ခ်စ္ခန္းဖြင့္္ၾကေလသည္။
ဖေယာင္းတိုင္မီးေရာင္ေလးက ေနာက္ဆံုးမေတာ့ သူတို့ကို စိတ္ၾကည္နူးေစသည္။ ေတာင္ေပၚ လက္ဖက္ျခံေတြမွ ေလနွင့္ အတူ လြင့္ပါလာေသာ လက္ဖက္နံ့ကသင္း ေမႊးေနသည္။ သူက သူ့ သတို့သမီးကို ဆိုဖာေပၚဆဲြထူသည္။ သူ့ရင္ထဲ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနေသာ သူမ ကို ေမႊးသည္။ သည္လို ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္လွပေေသာ ညေနခင္းကို ဘယ္သူကမွ ဖ်က္ဆီးခ်င္ၾကမွာ မဟုတ္ေခ်။ ျငိမ္ျငိမ္ေလးေစာင့္ေငးၾကည့္ေနလွ်င္ ေရျပင္ေပၚ ထိုးက်ေနေသာ ေငြလမင္းအေရာင္က ေရာင္ျပန္ထလက္ေနသည္။ ရႈလိုက္ေသာေလထဲတြင္ ျမစ္ကမ္းဘက္မွ လာေသာ ေျမသင္းနံ့ကို ရေလသည္။
စ၀္ သူ့မ်က္မွန္ကို ခြ်တ္ျပီး မ်က္လံုးပိတ္လိုက္သည္။ မျဖစ္နိုင္ဖူးထင္ေသာ မထင္မွတ္ေသာ စိတ္ခံစားမႈ ေလးေလးနက္နက္မ်ား ရင္ထဲျပည့္နက္ေနေၾကာင္းစ၀္ က်ယ္က်ယ္ျပန့္ျပန့္ သိလာခဲ့ေလသည္။
“ ေမာင္သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ အခ်စ္ရယ္ ေမာင္ဟာေလ အခုခိ်န္ ကမၻာေပၚမွာ အေပ်ာ္ဆံုးလူျဖစ္မယ္ထင္တယ္ အခ်စ္သိလား ေမာင္ဟာေလ အိမ္ျပန္လာနိုင္ခဲ့ျပီး လုပ္ခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြအားလံုး ျပီးျပည့္စံုေအာင္ လုပ္နိုင္ခဲ့တယ္ ပိုေတာင္ပိုေနေသးတယ္ ဟုတ္တယ္ ေမာင္ လုပ္နိုင္ခဲ့တယ္”
သို့ေသာ္ ထူးဆန္းစြာပင္ သူမထံမွ ဘာမွ တုန့္ျပန္သံ မၾကားရ။ သူၾကည့္လိုက္သည္။ သူမသည္ နွစ္နွစ္ျခိုက္ျခိုက္ပင္ အိပ္ေမာက်ေနရွာေလသည္။
တေန့လယ္လံုးထက္ပင္ ပို၍ သူမ၏ ပါးေလးက နုဖတ္ ရဲ ေနသည္။ ရွည္လ်ား နက္ေမွာင္ ေရႊညိုေရာင္ သန္းေသာ ဆံစေတြက ပါးစပ္ေပၚဖံုးေနသည္။ ရင္တခုန္ခုန္ျဖစ္ရေသာ တေန့လံုးတြင္ အလြန္မ်ားျပားလွေသာဧည့္ခံပဲြမ်ား အလြန္မ်ားျပားလွေသာ လူမ်ား ျဖင့္ျပည့္လံ်ေနေတာ့သည္။ သူမက လူေတြကို ဖမ္းစား လိုက္နိုင္ေလသည္။ သည္ကိစၥက စ၀္ကို
ျပႆနာ မျဖစ္ေစပါ။ နမ့္ပန္းမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲၾကာၾကာ သူ့ေဘးမွာ သူမရိွေနလွ်င္ ျပီးေလသည္။
၁၉၅၂ က ေအးျမေသာ ေဖေဖာ္၀ါရီ တေန့ တြင္ဒန္ဗားရိွ မာရီအို စားေသာက္ဆိုင္ ကို သတိရလိုက္သည္။
သူ၏ ဂ်ာမန္သူ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္း၏ညစာစား ေမြးေန့ပဲြတြင္ သူ့စိတ္ေတြ လြန္စြာ လႈပ္ခတ္ တုန္ခါေနေတာ့သည္။သူမကို မ်က္ၾကည့္မလဲႊ ေငးစိုက္ေနမိခဲ့သည္။ ထိုေန့မွ စလို့ သူနွင့္ သူမသည္ နိုင္ငံျခားသား ေက်ာင္းသား ပါတီပဲြတြင္ ထပ္ဆံုမိၾကျပန္ေလရာ စဲြေဆာင္မႈရိွေသာ ထူးျခား လွပလြန္းေသာ သူမပံုရိပ္သည္ သူ့နွလံုးထဲတြင္ စဲြနစ္တြယ္ရစ္ေလသည္။
သူမ၏ ေနြးေထြးမႈ ေဖာ္ေရြ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေျပာဆိုတတ္မႈ သူမ ကိုယ္ေန ဣေျနၵေလးေတြေၾကာင့္ သူနွင့္ သူမတို့ အခိ်န္အေတာ္ၾကာေအာင္ အေဖာ္အျဖစ္တဲြခဲ့ၾကေလသည္။ ေလးလခန့္ၾကာျပီးေနာက္ သူ့စိတ္ထဲတြင္ မာရီယာမရိွလွ်င္ မေနတတ္ျဖစ္လာေလသည္။ သူ့အတြက္ အေျခေနေကာင္းတခုရရိွလာလွ်င္ မာရီယာ့ကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းဖို့ သူအၾကီးအက်ယ္စီစဥ္ ၾကံထားေလသည္။
သူက သင့္ေလွ်ာ္တဲ့ ေနာက္ခံ ေတးသံရယ္ စကားေျပာဖို့ အစရွာရတာရယ္ လုပ္ေနရသည္။သူကံေကာင္းနိုင္ပါ့မလား စ၀္ဘာမွ မစားနိုင္ေတာ့ပါ စားပဲြထိုးေျပာေသာစကားကို သူဘာသာမျပန္တတ္ေတာ့ သူ့ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွား တုန္ရင္ေနေတာ့သည္။မာရီယာကိုသူ တကယ္ ခ်စ္သည္။ သူ့ဘက္ကေသခ်ာေနေသာ္လည္း မာရီယာကေတာ့ သူမ၏ အနာဂတ္တြင္ သူပါ၀င္ပါ့မလား။သူမက သူမ၏မိသားစုကိုစြန့္ခြာျပီး သူမနိုင္ငံမွ ထြက္ခြာျပီး သူ့ေနာက္ကို လိုက္လာနိုင္ပါ့မလား သူသိပ္မေသခ်ာ။တကယ္လို့သူမကသူ့ကိုလက္ခံလိုက္သည့္တိုင္ေအာင္ သူမသည္ သူမ၏ အသိုင္းအ၀န္းအတားအဆီးမ်ားကို ေက်ာ္လႊားဖို့ မလြယ္ကူလွေခ်။ ဒါကို သူစိုးရိမ္မိေလသည္။
သူတို့ခ်စ္ေနၾကေလျပီ။ သူတို့ ကခ်စ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သူတို့ နွစ္ေယာက္ အတူရိွေနလွ်င္ အရာရာသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အတည့္ျဖစ္ေလသည္။ စေနေန့မ်ားဆိုလွ်င္ သူတို့နွစ္ေယာက္ ေတာင္ေတြေပၚပစ္ကနစ္ခရီးထြက္သည္။ ဆံုးစမရိွေသာ အေနာက္ဘက္က စိမ္းစိုျမျမ ျမက္ခင္းျပင္ၾကီးကိုေငးသည္။ သူတို့ရင္ထဲက စကားေတြ ခ်စ္စရာအေတြးေတြ ခံစားခ်က္ေတြကို ေျပာၾကသည္။ ရာသီဥတု ဆိုး၀ါးေသာေန့ေတြဆိုလွ်င္သူတို့သည္ ဒန္ဗားရိွ ျပတိုက္မ်ား ျပဇာတ္ရံုမ်ားတြင္ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္၏ အေတြ့အၾကံု ကို နွစ္ေယာက္သား စိတ္အားထက္သန္စြာ ရွာေဖြေလ့လာၾကေလသည္။
ထိုသို့သူတို့နွစ္ေယာက္ေလွ်ာက္သြားေနၾကရာ လူေတြက အျဖူမေခ်ာေခ်ာေလးလက္ကို ကိုင္ထားတဲ့ အသား၀ါေကာင္ ဟုေျပာၾကေလသည္။ သူတို့နွစ္ေယာက္သည္ နာရီေပါင္း ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူေနၾကျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာကုန္လြန္ခဲ့ၾကေလသည္။ လက္ထပ္ဖို့ကိစၥကို မေတြးခဲ့ၾကေခ်။
အခို်ပဲြေတြေရာက္မလာခင္မွာပင္ သူသည္ ေစာင့္ဆိုင္း မေနေတာ့ပဲ သူ့အိတ္ထဲက ကတၱီပါလက္စြပ္ဗူးေလးကို ထုတ္လိုက္သည္။
သူသည္ လင္းလက္ေတာက္ပေနေသာ လက္စြပ္ေလးကို ဗူးထဲမွ ထုတ္လိုက္ျပီး သူမေရွ့အျဖူေရာင္ စားပဲြခင္းေပၚတင္ထားလိုက္သည္။စိန္တံုးေလးေတြ၏အလယ္တြင္ ခိုေသြးရဲရဲေရာင္ ပတၱျမား လက္စြပ္ လင္းလက္ကို သူမ အသက္မရႈနိုင္ပဲ ေငးေတြၾကည့္ေနခဲ့သည္။ သူမ၏ နုညက္နွင္းဆီေသြးပါးျပင္ေပၚမွာ ပတၱျမားေရာင္ေသြးမ်ားျဖာေနေတာ့၏။
“ မာရီယာ ကိုယ္ေလ ဒီလက္စြပ္ေလးနဲ့ အတူ လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းပါရေစ”
စ၀္က တုန္ရီလိႈက္ေမာ ရင္ခုန္စြာျဖင့္ သူမလက္ေခ်ာင္းေလးကိုကိုင္လိုက္ေသာအခါ သူတို့လက္ေတြမွာ ေအးစက္ ေစးထန္း စြတ္စိုေနေတာ့သည္။
‘ေက်းဇူးျပုျပီး လက္စြပ္ေလးကို လက္ခံေပးပါ။ ၀တ္ထားေပးပါ ။ ကိုယ့္အေပၚ အဆင္သင့္ ျဖစ္ျပီဆိုရင္ အေျဖေပးပါေနာ’္သူဆက္ေျပာသည္။ ‘ ပတၱျမားဆိုတာ မာရီယာအတြက္ ကိုယ့္ရဲ့ အခ်စ္သေကၤတ ေလ ‘
သူမထံ တုန့္ျပန္လာနိုင္ေသာ အရာမ်ားကို သူက ၾကိုတင္ ေတြးထားခဲ့ျပီး ၾကိုတင္ ျပင္ဆင္ထားခဲ့ေသာ္လည္း သူ မထင္တာေတြျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။ သူမ၏ မ်က္၀န္းအစံုမွ မေရတြက္နိုင္ေသာ မ်က္ရည္မ်ားသူမပါးျပင္နုေပၚသို့ သြင္သြင္ စီးေနတာေတြ့ လိုက္ရေလသည္။စိတ္ရႈပ္ေထြး ျပီး အကူညီမဲ့ေနေသာအခိ်န္တြင္ သူသည္ သူ့အိတ္ထဲက လက္ကိုင္ပု၀ါကိုထုတ္ျပီး သူမကိုေပးလိုက္တာကလဲြလို့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေခ်။
သူမကိုယ္သူ ျပန္လည္ ထိန္းသိမ္းနိုင္ေသာအခါ
‘ ရွင့္ကိုက်မ တေန့က်ရင္ အေျဖေပးရမွာမို့ အမ်ားၾကီးၾကိုေတြးထားခဲ့ဖူးပါတယ္ ။ ဟုတ္တယ္ က်မ ရွင့္ကိုလက္ထပ္ခ်င္တယ္ ။ ဒါေပမဲ့ က်မလည္း ေတြးေၾကာက္ေနမိတယ္ ‘
‘ ဘာကိုေတြးေၾကာက္ေနတာလဲ ကိုယ့္အခ်စ္ရယ္ ‘
သူေမးရင္း တုန္ရင္ေနေသာ သူမလက္ကို ကိုင္လိုက္သည္။
‘ က်မတို့နွစ္ေယာက္က သေဘာတူတယ္ထားပါေတာ့ ရွင္နဲ့ သင့္ေတာ္ပါမလား ရွင့္ လူေတြက လက္ခံၾကပါ့မလား က်မ မသိဖူးေလ။ ‘
မ်က္ရည္မ်ား သူမမ်က္၀န္းတြင္ ျပည့္လံ်လာသည္။
‘ ကိုယ္လည္း ဒီကိစၥကို ညေတြ အမ်ားၾကီးေတြးခဲ့ဖူးပါတယ္ ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကလူေတြက မာရီယာ့ကို လက္ခံၾကမွာပါ ခ်စ္ၾကမွာပါ။ မာရီယာနဲ့ အဆင္ေျပမွာပါ ကိုယ့္ကို ယံုစမ္းပါ ‘
ပတၱျမားလက္စြပ္ေလးေပၚ သူမလက္ေခ်ာင္းျဖင့္ ျဖည္းနုစြာ ပြတ္လိုက္ရင္းက အေျဖေပးေလသည္။
အခို်ပဲြေပၚတြင္ သူတို့နွစ္ေယာက္သားဘာေတြေျပာမိၾကမွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့။ နွစ္ေယာက္သား ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ယံုၾကည္မႈစကားေတြ လုေျပာေနၾက ေလသည္။ သို့ေသာ္ သူသည္ သူမ၏ အလန့္တၾကားေအာ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ သတိျပန္ရလိုက္သည္။
“ စ၀္… က်မ ညမထြက္ရဘူး ေလ”
သူတို့သည္ မိန္းကေလးေဆာင္ ကင္းပတ္၀င္းအတြင္းေရာက္ေအာင္ အျမန္ျပန္ေျပးၾကသည္။ အေဆာင္မႈး မစၥစမစ္ ဆီသို့ သူမကို ကိုးနာရီထိုးဖို့ နွစ္မိနစ္အလိုတြင္ အေရာက္ပို့နိုင္ခဲ့ေလသည္။ ၉နာရီဆိုလွ်င္ အေဆာင္တံခါးပိတ္ျပီ။ ညမထြက္ရေခ်။ သူသည္ မိန္းကေလးအေဆာင္၏ အေဆာင္စည္းကမ္းမ်ားကို အသားက်လာခဲ့ေသာ္လည္း သူတို့ကိုေတာ့ သေဘာမက်ေခ်။
သူမကို ဘယ္အခိ်န္ ဘယ္ေနရာမွာ လက္ထပ္ရမည္ကို မသိရေသးသည့္အတြက္ ထိုည သူအေဆာင္မွ ျပန္လာေသာအခါ တေယာက္တည္း ခံစားေနရေလသည္။ သူ့ေရႊေရာင္အခန္းေလးရိွေသာ နရ္ ရမ္ဘလာ သို့ေမာင္းျပန္ခဲ့သည္။
သူေက်ာင္းတက္ေနေသာ နွစ္ေတြမွာ သူဇိမ္က်က် ေနထိုင္ခဲ့သည္။ဒန္ဗားရိွ စိမ္းလဲ့ေနေသာ ဂံု်ခင္းမ်ား နွင့္ေတာင္ထိပ္ကဂံု် ခင္းေတြေဘးရိွ နြားနို့ခ်က္ရံုကိုျဖတ္လာခဲ့သည္။ က်ယ္ေျပာ ျပီးတကယ္ပင္ေမႊးပံ့်သည့္ဗနီလာ သစ္ခြပန္းနံ့သင္းေသာ နြားနို့ နံ့ ရေသာေနရာတြင္ သူကားရပ္ဖို့ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
သူသည္မာရီယာ့ကို လက္ထပ္ဖို့ ေျပာဆို ေသာအခါ တြင္သူကအမွန္ကိုမေျပာခဲ့သည့္အတြက္ သူဟာသူ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ေနေလသည္။ သူသည္ သူမကိုေရာ လူတိုင္းကိုပါ ကိုလိုရာဒိုတြင္ ျမန္မာနိုင္ငံ မိန္းတိုင္းမွ လာေက်ာင္းတက္ေနေသာ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ၊မိုင္း အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္လွ်င္ မိန္းတိုင္းျပန္မည့္သူအျဖစ္ ထိသာ သိေစခဲ့သည္။
ကိုလိုရာဒို သတၱုေက်ာင္းအုပ္ၾကီး တေယာက္တည္းကိုသာ သူသည္ မိန္းတိုင္းနမ့္ပန္းမွ ခြန္မိန္းတဦးျဖစ္ေၾကာင္း ၊သူခြန္မိန္းတဦးျဖစ္သည္ကို အထူး လိွု့်၀ွက္ေပးထားဖို့ ေျပာျပထားေလသည္။ ထို့ေၾကာင့္ သူအလုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူသည္ သာမန္နိုင္ငံျခားသားေက်ာင္းသား တေယာက္လိုေနနိုင္သည္။ သူတို့နွင့္အတူ ၀မ္းနည္းနိုင္ ေပ်ာ္ရႊင္နိုင္ေလသည္။
ယခုမူ သူသည္ မာရီယာ့ကို လိမ္ညာထားသလိုျဖစ္ေနသည္။ သူမသည္ သူ့ကို မမွ်တစြာျဖင့္ ယံုၾကည္ေနခဲ့ျပီး သူမ၏ အနာဂတ္ကို သူ့လက္ထဲ ထိုးထည့္ခိုင္းသလိုျဖစ္ေနေလသည္။ အခုထိတိုင္ေအာင္ပင္သူသည္ သူမကို သူ၏ အျဖစ္မွန္ေနာက္ခံကို သည္အခိ်န္ သည္ေနရာ တြင္ဖြင့္ေျပာျပနိုင္ျခင္းမရိွ ေသးေခ်။ သူဖြင့္ဟ ၀န္ခံျခင္း မရိွေသးခိ်န္တြင္ သူတို့နွစ္ေယာက္၏ ရင္းနီွးမႈက ပိုလို့တိုးလာခဲ့သည္။ အခိ်န္ အကြာအေ၀း ယဥ္ေက်းမႈကြာဟမႈတို့ကိုလည္း အစမ္းသပ္ခံနိုင္လာခဲ့သည္။ ပိုလို့ပင္ သူက သူမကိုလက္ထပ္ခ်င္စိတ္က ပိုမိုခိုင္မာလာေသာ အေၾကာင္းမ်ားျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။
သူတို့ ေစ့စပ္ေသာေန့တြင္ စ၀္စိတ္ထဲတြင္ အင္အားအသစ္မ်ားျဖစ္ေပၚလာျပီး ထပ္ေဆာင္း၍ သူ့ရည္ရြယ္ခ်က္နွင့္ သူ့ကိုယ္သူပိုလို့ ယံုၾကည္မႈမ်ား ရလာေစေလသည္။ သူသည္ ေန့စဥ္ မာရသြန္ ဖုန္းဆက္တာကို တနဂၤေနြေန့သို့ ေျပာင္းလိုက္သည္။
သူ့ေက်ာင္းကအဆင့္သည္ သာမန္မွ ျမင့္တက္လာျပီး နမ့္ပန္းနယ္မွ စာအဆက္အသြယ္က အလ်င္အျမန္ေရာက္လာသည္။ သူ့ဘ၀၏ ေပ်ာ္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေအာင္ျမင္မႈမ်ား ဟုထင္ရေလသည္။
တေန့တြင္ ဂ်ာမန္တေယာက္ထံမွ ၾကားရေသာ သတင္းေၾကာင့္ သူ မာရီယာ့ကို အံ့ၾသသြားရသည္။
‘ ရွင္ဘာလို့ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ ‘ သူမက ထူးဆန္းစြာေမးသည္။ ျပီးေတာ့ သူတို့ က အဂၤလိပ္စကားျဖင့္ လူတိုင္းကိုေလွ်ာက္ ေျပာေလသည္။
‘ ကိုယ္ ဒီေနြမွာ စကားျပန္မပါပဲ ဂ်ာမဏီသြားျပီး မင္း မိဘေတြနဲ့ သြားေတြ့ျပီး ေျပာခ်င္တယ္ ၊ သတိရစမ္းပါ ကိုယ္က မင္းမိဘေတြကို သူတို့ သမီးနဲ့ ကိုယ့္ကို လက္ထပ္ခြင့္ျပုမွာလားလို့ေမးခ်င္တယ္ ‘
လေပါင္းမ်ားစြာ သူတို့တကဲြစီေနဖို့ မလိုေတာ့ေခ်။ တကၠသိုလ္ျခင္း ေက်ာင္းသားလဲလွယ္ပညာသင္ျခင္း အစီအစဥ္အရ မာရီယာသည္ အေမရိကန္တကၠသိုလ္တြင္ သည္တနွစ္ျပီးလွ်င္ ဂ်ာမဏီတကၠသိုလ္သို့ ျပန္ေျပာင္းတက္ရမည္ ။ သူဘဲြ့ရျပီးလွ်င္ သူ့ နိုင္ငံျခားသူ သတို့သမီးကို နမ့္ပန္းသို့ ေခၚေဆာင္လာဖို့ ေနြေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး သြားေရာက္စီစဥ္ေလသည္။ သူကိုလိုရာဒိုသို့ ေနာက္ဆံုးနွစ္ တက္ဖို့ျပန္လာေသာအခါ သူမကေတာ့ သူမ၏ မိသားစု သူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္ သူမအိမ္ ဂ်ာမဏီမွာ ရိွေနေပလိမ့္မည္။
သုစနၵာမနိုးေအာင္သူ သတိထားျပီး အိပ္ရာမွထလိုက္သည္။ လက္ဖက္ရည္ တငံုေသာက္ရင္းက မနက္ဖန္စလုပ္ရမည့္အလုပ္အတြက္ သူေတြးသည္။ သူသည္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံ မိန္းတိုင္းေကာင္စီ နမ့္ပန္းျပည္နယ္ ဗဟိုဦးစီး အဖဲြ့၀င္အျဖစ္ ဥပေဒျပုေရး တရားစီရင္ေရး အုပ္ခု်ပ္ေရးနွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အလုပ္မ်ားကို စတင္လုပ္ေဆာင္ဖို့ သူ့အေနျဖင့္ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဟုထင္ေနေလသည္။ သို့ေသာ္ လယ္ယာစိုက္ပို်းေရးနွင့္ စတင္ရမည့္မိန္းတိုင္း သတၱု တူးေဖာ္ေရး တိုးတက္မႈအတြက္ သူေသခ်ာေပါက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေလသည္။ သူ့ ကံၾကမၼာကျပဌာန္းထားသည့္အတိုင္းသူသည္ သူ့ျပည္နယ္အတြက္ နိုင္ငံေရးနွင့္ တိုးတက္မႈကို လုပ္ကိုလုပ္ရေပလိမ့္မည္။
ဤအေျခအေန ေတြက သူ့အေပၚ ၀န္ထုပ္ ၀န္ပိုးလိုခံစားေနခဲ့ရေလသည္။ သူအေမရိကန္တြင္ ေလးနွစ္ေနထိုင္စဥ္က ေလးလံခဲ့ရေသာ စိတ္ေသာကထက္ ပို၍ေလးလံေစေလသည္။ သူနမ့္ပန္းသို့ျပန္ေရာက္လာျပီး သူ့အိမ္ရိွအခိုင္းေစမ်ားက သူ့အား ကန္ေတာ့ၾက ဒူးေထာက္ ခစားၾကေသာအခါ သူစိတ္ပ်က္္ခဲ့ရေလသည္။ အေမရိကန္နိုင္ငံ ကိုလိုရာဒိုရိွ ငွားထားေသာသူ့ေရႊေရာင္အခန္းေလးတြင္ ေလးနွစ္ၾကာေနခဲ့ရေသာနွစ္ေတြမွာ လြတ္လပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ေနခဲ့ရသည္။သူ့လူထုတြင္ သူတို့ ဘ၀အကို်းအတြက္ သူတို့ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ ဆံုးျဖတ္ခြင့္နွင့္ ၾကားနာခြင့္ရိွသည္ဟု သူယူဆသည္။ ထို့ျပင္ သူတို့အတြက္ ဤသို့ အခြင့္အေရးမ်ားရဖို့သူျပဌာန္းေပးထားေလသည္။
သူသည္ အိပ္ေမာက်ေနေသာ သူ့မဟာေဒ၀ီဘက္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ျမစ္ဘက္မွ လာေသာ ေလေျပညွင္းေလးသည္ ဖေယာင္းတိုင္မီးကို ျဖတ္တိုက္ေလရာ သူမေနာက္ဘက္က နံရံေပၚတြင္ ဖေယာင္းတိုင္ရိပ္က ဆန္းၾကယ္စြာယိမ္းထိုး လႈပ္ကေနေလသည္။ ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ စစ္သားမ်ား သူ့ဆီ ခီ်တက္လာေန ၾကေၾကာင္း စ၀္ေတြးသိလိုက္ရေလသည္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
