>
အရွင္ဇဝန (ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း)
စက္တင္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၀
ပန္းတိုင္ေရာက္ခါနီးမွ ေျခေခ်ာ္လဲတာမ်ဳိး ခရီးတခု ၿပီးဆံုးခါနီးမွ ေခ်ာက္ထဲက်တာမ်ဳိး ဥပမာေတြေပးရမယ္ ထင္တယ္။ ဦးဇင္းေျပာခ်င္တဲ့ လူတေယာက္အေၾကာင္းကလည္း ခရီးရွည္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေျခတလွမ္းစာ အလိုမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းပါ။ သူ႔နာမည္က ဦးဇင္းတို႔အေခၚ ဘရွိန္။ အမည္ရင္းက ဦးရွိန္တင္။
အဘကို ၁၉၉၄ ခု ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ စ သိခဲ့တယ္။ မွတ္မိေနတာက အဘတို႔ အမႈတြဲေတြ နာမည္က ကဗ်ာဆရာ ၾကည္တင္ဦး (စာေရးဆရာ သခင္ျမသန္းသား) စည္သူျမသန္း အဘရဲ႕သားမက္ ညီညီ ကၽြန္းျပန္ ဦးသိန္းထြန္းတို႔ ျဖစ္တယ္။ အဘက ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီက ျဖစ္တယ္။ အဘတို႔နဲ႔ အစပိုင္းဆံုေတြ႔မႈက တခဏတာေလးပါ။ အဘတို႔ကိုထားၿပီး သာယာဝတီေထာင္ကို ေျပာင္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အဘတို႔က သီးသန္႔ေထာင္မွာ က်န္ေနခဲ့တယ္။ က်န္ေနခဲ့ေပမယ့္လို႔ အဘတို႔ရဲ႕ သတင္းစကားတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေထာင္ေျပာင္းလာသူေတြကတဆင့္ ၾကားသိေနရတယ္။ ထူးထူးျခားျခား ၾကားသိရတဲ့ သတင္းကေတာ့ သီးသန္႔ေထာင္မွာ အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ယိုးဒယားမ်ားနဲ႔ ျမန္မာ (ႏိုင္ငံေရးသမား) မ်ားနဲ႔ျဖစ္ၾကတဲ့ ရန္ပြဲပါပဲ။ ဒီရန္ပြဲအေၾကာင္းကို အင္းစိန္က ေရာက္လာသူေတြက တဆင့္ တမ်ဳိးၿပီးတမ်ဳိး ၾကားေနရတယ္။ အႀကီးအက်ယ္ ဒဏ္ရာရၿပီး ေဆး႐ံုမွာ တင္လိုက္ရသူေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဦးဇင္း အမႈတြဲ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဦးစေႏၵာဘာသ (ဦးဇင္း ေက်ာ္ေက်ာ္) ရဲရဲေတာက္ ကိုသိန္းေအာင္နဲ႔ အဘတို႔ နာမည္ေတြက အင္းစိန္ေထာင္ကိုေက်ာ္ၿပီး ဦးဇင္းတို႔ သာယာဝတီေထာင္အထိ ေရာက္လာတယ္။ ဒီလိုပဲ ေထာင္ ထပ္ေျပာင္းလာသူေတြကတဆင့္ က်န္ခဲ့သူေတြရဲ႕ သတင္းစကားက တႏိုင္ငံလံုးရွိ ေထာင္ေတြကို ျပန္႔ႏွံ႔ေနတာပါပဲ။
သာယာဝတီေထာင္ကေန ေဆးကုဖို႔ အင္းစိန္ကိုေျပာင္း ေဆးကုၿပီး အင္းစိန္ကေန ေတာင္ငူေထာင္ ပို႔လိုက္ေတာ့ ငါးႏွစ္ၾကာ ကြဲကြာေနၾကရတဲ့ မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြနဲ႔ တခ်ဳိ႕နဲ႔ ျပန္ေတြ႔တယ္။ အဲဒီတုန္းက အဘက ေတာင္ငူေထာင္ ၂ တိုက္၊ ဦးဇင္းက ေတာင္ငူေထာင္ ၄ တိုက္မွာပါ။ အင္မတန္ သေဘာေကာင္းတဲ့ ေထာင္ပိုင္ႀကီး ဦးေငြစံ လက္ထက္ေပါ့။ တေနရာနဲ႔ တေနရာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားေနရတယ္။ အဲဒီေတာ့ မိတ္ေဆြေဟာင္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဘနဲ႔ အျမဲတမ္းဆံုေတြ႔ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ အဘက ေထာင္ဝင္စာ က်ဲသူပါ။ အဘကို ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔တဲ့ သမီးခမ်ားလည္း ေယာက္်ားဆီ ေျပးရ၊ ဖေအ့ဆီ ေျပးလာရနဲ႔ ဖတ္ဖတ္ကို ေမာေနတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ဝန္ ထမ္းေနရသူမို႔ သာမန္လူေတြလို ပံုမွန္ထက္ ရက္ေတြၾကာမွ လာေတြ႔ႏိုင္တာ။ ဒါေပမယ့္ အဘ အခက္အခဲမရွိဘူး။ ေထာင္ထဲ ေနထိုင္နည္းကို ေက်ေက်ညက္ညက္ ႀကီး သေဘာေပါက္ထားသူပါ။ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြက အဘကို ဝိုင္းဝန္းကူညီၾကပါတယ္။ တခုထူးျခားတာက အဘကို လူငယ္ေတြက ခ်စ္ၾကတာပါပဲ။ မမွန္ဘူးထင္ရင္ သူ႔လူကိုယ့္လူ မခြဲျခားဘဲ ေျပာဆိုတတ္တဲ့ အက်င့္တခုကလည္း လူငယ္ေတြ ေလးစားတဲ့အထဲမွာ ပါလိမ့္မယ္။ လူငယ္ေတြက သူ႔ကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ေနာက္ေျပာင္တဲ့အခါ အျပံဳးမပ်က္ တု႔ံျပန္တတ္မႈက အဘကို လူခ်စ္လူခင္ ပိုမ်ားေစတယ္။ ေထာင္ဝင္စာ မွန္တဲ့သူေတြက ေထာင္ဝင္စာက်ဲသူ အဘတို႔လိုလူမ်ဳိးေတြဆီ စားစရာ မုန္႔ပဲသေရစာနဲ႔ အမဲေၾကာ္၊ ငါးေၾကာ္၊ ငါးပိေၾကာ္ စတာေတြကို ႏိုင္သမွ် မွ်ေဝတယ္။ ဒီအခါမွာ အဘရဲ႕ ေထာင္တြင္းေနထိုင္မႈ အတတ္ပညာကို ေတြ႔လိုက္ရတာပါပဲ။ အဘက ေတာင္ယာ အျမဲစိုက္တယ္။ သူေနထိုင္တဲ့တုိက္တင္မက အျခားတိုက္ေတြက ရဲေဘာ္ေတြကိုပါ မွ်ေဝႏိုင္တယ္။ အသီးအႏွံစားခ်င္ရင္ အဘကို ေျပာလိုက္တာနဲ႔ သူ႔ေတာင္ယာထြက္ သီးႏွံတခုခုကေတာ့ ရစျမဲပဲ။
အဘရွိန္က သူ႔ထံ ရဲေဘာ္ေတြ မွ်ေဝထားတဲ့ ငါးပိေၾကာ္၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ေတြကို ေတာင္ယာထြက္ သီးႏွံေတြနဲ႔ ပြားမ်ားထားျခင္းပဲ။ အဲဒီေတာ့ အဘဆီမွာ ဟင္းက မပ်က္ဘူး။ ငါးပဲေၾကာ္ကို ဖိုႀကီးက ပံုစံ ငါးပိနဲ႔ ထပ္ေရာလိုက္ေတာ့ စားမရတဲ့ ပံုစံငါးပိကလည္း စားေပ်ာ္တဲ့ ငါးပိေၾကာ္တခြက္ျဖစ္သြားတယ္။ မူလ ငါးပိေၾကာ္ထက္ ေလး၊ ငါးဆ ကြာသြားတယ္။ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ စတာေတြကိုလည္း ေတာင္ယာထြက္ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္မ်ဳိးနဲ႔ ျပန္ေရာေၾကာ္ၿပီး ပြားထားတယ္။ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ တေယာက္စာဟာ အခန္းေနသူ သံုးေယာက္အတြက္ တလစာ ဟင္းတခြက္ျဖစ္သြားတယ္။ ေထာင္ဝင္စာ လာတဲ့သူေတြကသာ ဟင္းကုန္ သြားမယ္။ ေထာင္ဝင္စာမလာတဲ့ ဘရွိန္ဆီမွာ ဟင္းမျပတ္ဘူး။ ေထာင္ဝင္စာလာတဲ့သူေတြကိုေတာင္ သူက ဟင္းေတြ ျပန္မွ်ရေသးတယ္။ ၂၀၀၃ မွာ အဘနဲ႔အတူေနဖို႔ ၾကံဳလာတယ္။ လြတ္လူေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားလာေတာ့ တိုက္ေတြမွာ လူေတြနည္းသြားတယ္။ အဲဒီမွာ ႏွစ္တိုက္တတိုက္ ေပါင္းတယ္။ အဘတို႔ တုိက္က လူေတြအကုန္လံုး ဦးဇင္းတို႔ တိုက္မွာ လာေပါင္းၾကတယ္။ အခု အန္အယ္လ္ဒီက အန္ကယ္လ္ ဦးအုန္းႀကိဳင္တို႔က အဘရွိန္တို႔နဲ႔အတူ ဦးဇင္းတို႔ တိုက္ကိုပါလာၾကတာေပါ့။ အဘဦးရွိန္တင္က ဦးဇင္းနဲ႔ တခန္းတည္းေနရတယ္။ ဒီေတာ့မွ အဘနဲ႔ အနီးကပ္ေနရတာပါ။ ယံုၾကည္ရာ အရ သူနဲ႔ကိုယ္ ဘယ္လိုမွ သေဘာမတူႏိုင္ေပမယ့္ အဘနဲ႔ ေနလို႔ရပါတယ္။
ဦးဇင္းတို႔ ဘာသာေရးမွာ ျပႆနာတရပ္ကို ဆႏၵရယ္ ေဒါသရယ္ ဘယာရယ္ ေမာဟရယ္ထဲက တခုခုနဲ႔ ခ်ည္းကပ္အေျဖထုတ္မိလွ်င္ အေျဖမွန္မရႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ သင္ၾကားထားမႈ တခုရွိတယ္။ ယေန႔ထိ လည္း မွန္ေနတုန္းပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးေလာကထဲမွာ တခ်ဳိ႕လူေတြက ပါတီစြဲ ဝါဒစြဲ ျပင္းထန္ၾကတယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ ေလးပါးထဲက တခုခုနဲ႔ ဆံုးျဖတ္မိေတာ့တာပါပဲ။ အဘနဲ႔ သေဘာမတူတာေတြ မ်ားစြာကို ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူကေတာ့ သူ႔ပါတီရဲ႕အျမင္ကေန ေျပာတာခ်ည္းပဲ။
အဘမွာ မၾကာခဏ ဗိုက္ေအာင့္တတ္တဲ့ ေရာဂါရွိတယ္။ ဗိုက္ေအာင့္တယ္လို႔ ေျပာတိုင္းလည္း ဆရာဝန္နဲ႔ ေဆးမွဴးက ဂ်ဲလမက္ ဆိုဒါမင့္ စတဲ့ အစာအိမ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ေဆးေတြ အဘကို ေပးတယ္။ အဘက သူ႔ဗိုက္ကို ပ႐ုပ္ဆီ လိမ္း အဝတ္နဲ႔ပတ္လိုက္မွ သက္သာတယ္လို႔ ယံုတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေထာင္ဝင္စာမွာပါတဲ့ ပ႐ုတ္ဆီ စတာေတြကို အဘ အတြက္ သီးသန္႔ထားေပးရတယ္။ ဒါကေတာ့ တလ တႀကိမ္ေလာက္ ခံစားေနရတဲ့ ေရာဂါပါ။ တခါတေလ နာရီပိုင္းနဲ႔ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဒီေတာ့လည္း သူက သိပ္အေလးမထားဘူး။ သူ႔ေရာဂါက ပ႐ုပ္ဆီနဲ႔တင္ေပ်ာက္တယ္လို႔ သူက စြဲမွတ္ထားတာကို။ ၂၀၀၃ ႏွစ္ကုန္ ၂၀၀၄ ႏွစ္ဆန္းေလာက္မွာ အဘ ဗိုက္ေအာင့္တာ ရက္စိပ္လာတယ္။ တခါတခါ ျဖစ္ရင္ နာရီပိုင္း အခ်ိန္ပိုင္းနဲ႔ မေပ်ာက္ေတာ့ဘူး။ သက္သာသြားလည္း ခဏပဲ။ ဆရာဝန္ကေတာ့ အစာအိမ္ေဆးေတြပဲ ေပးတယ္။ တေန႔မွာ ၅ ည ေတြနဲ႔ အင္မတန္ရင္းႏွီးတဲ့ ေဆးမွဴးတေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔ နာမည္က ေအာ္လန္ဒို တဲ့။ ေဆး႐ံုက ေရာဂါသည္တိုင္းကို သူက အင္မတန္ ဂ႐ုစိုက္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို လည္း ေလးစားတယ္။ သူ႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာတိုင္ပင္ၿပီး ဗိုက္ေအာင့္တာကို စမ္းခိုင္းတယ္။ သူက ဆရာဝန္ ညႊန္ၾကားလို႔သာ အစာအိမ္ေဆးေတြ ေပးေနရေပမယ့္ ေရာဂါမသက္သာလာတာကို မူတည္ၿပီး ေဆး႐ံု တက္ခိုင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ အဘ ေဆး႐ံုေပၚေရာက္သြားတယ္။ ေဆး႐ံုေပၚေရာက္လို႔ တရက္ ႏွစ္ရက္မွာပဲ အဘ ေျခေထာက္ေတြ ဗိုက္ေတြ ေဖာေရာင္လာတယ္လို႔ သတင္းစကား ၾကားရတယ္။ အဘ မသက္သာဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့မွ အဘေရာဂါကို အစာအိမ္မဟုတ္ဘူး။ အသည္းေရာဂါလို႔ ဆရာဝန္ကေျပာင္းၿပီး နာမည္တပ္ ေတာ့တယ္။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အစာအိမ္ေရာဂါထင္ၿပီး ေပးခဲ့တဲ့ေဆးေတြဟာ ခုလို အသည္းအသန္ျဖစ္မွ ဆရာဝန္လည္း မွားမွန္းသိတယ္။ အဘဗိုက္ကေရေတြကို စုတ္ထုတ္ရမယ္။ အဘလြတ္ဖို႔ကလည္း လပိုင္းပဲ လိုေတာ့တယ္။ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ အျပင္ေလာကကို ျပန္ေရာက္သြားေစခ်င္ၾကတယ္။ ေဆး႐ံုမွာ အျမဲေဆး႐ံုတက္ေနရတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားတခ်ဳိ႕ ရွိတယ္။ ျပင္းထန္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ေရာဂါေတြေၾကာင့္ က်ပ္တည္းက်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ တိုက္ခန္းထဲကိုျပန္မပို႔ဘဲ ေဆး႐ံုမွာပဲ ထားရသူေတြေပါ့။ သူတို႔ကေတာ့ ျပင္းထန္တဲ့ ASTHMA ေရာဂါသည္ ဆရာဦးေဌးလႈိင္ရယ္ အ႐ိုးႀကီးေပါင္းတက္ေရာဂါေၾကာင့္ တိုက္မွာ ထားလို႔မရတဲ့ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသား ကိုျမတ္စံရယ္ ရွိေနရာက အဘအတြက္ ကံေကာင္းတယ္။ အဘကို အျပင္ေဆး႐ံုတက္ခြင့္ရေအာင္ သူတို႔ေတြက ဝိုင္းတိုက္တြန္းၾက ေထာင္ကိုေျပာၾကဆိုေတာ့ တာဝန္က်တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးလည္း အေျပးအလႊားေရာက္လာတယ္။ အဘကို သူတို႔ အျပင္ေဆး႐ံု တင္ေပးလိုက္တယ္။
ရက္ပိုင္းမွာပဲ အဘျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေရာဂါသက္သာလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လံုျခံဳေရးစိတ္မခ် လို႔ ဆိုၿပီး ျပန္သြင္းလာတာ။ တခုကံေကာင္းတာက အဘ ေဆး႐ံုထြက္ထြက္ခ်င္းမွာ အိမ္ကသိေအာင္ အဘရဲေဘာ္ေတြက သူ႔သမီးဆီကို သတင္းပို႔လိုက္တယ္။ အျပင္မွာ သမီးရဲ႕ အနီးကပ္ျပဳစုမႈကို အဘ ခံလိုက္ရတယ္။ ဒါ သူ႔အတြက္ေတာ့ ေကာင္းတာေလးတခုလို႔ ဆိုရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ရက္ပိုင္းေလးပဲ ျပဳစုခြင့္ ရလိုက္တာပါ။ ေထာင္ထဲျပန္ေရာက္လာေတာ့လည္း ေရာဂါက မသက္သာပါဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရးက အႀကိမ္ႀကိမ္လာၾကည့္တယ္။ မယံုသကၤာမ်က္ေစ့နဲ႔ေပါ့။ ေထာင္ေရာ ေဆးဆရာဝန္ကေရာ အျပင္ ေဆး႐ံုမွာကုရန္ အဆိုတင္ျပေပမယ့္ ေထာက္လွမ္းေရးကခြင့္မျပဳလို႔ အဘ ေနာက္တႀကိမ္ အျပင္ေရာက္ဖို႔ အခက္ခဲျဖစ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီး အသည္းအသန္ ျဖစ္လာတယ္။ လြတ္ရက္နီးေနလို႔ အဘကို က်န္းမာေစခ်င္ၾကတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ နည္းနည္းေလးက်န္ေတာ့တဲ့ရက္ကို ေလွ်ာ့ေပးလိုက္ၿပီး လႊတ္မယ္ ဆိုရင္ လႊတ္ေပးလို႔ရတယ္။ (ဒါက ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေထာင္ထဲျပန္ဝင္လာေတာ့ သူတို႔ေျပာစကားအရ သိရတာျဖစ္တယ္) ငါတို႔ ေစတနာ မရွိရင္ ေသပါေစကြာ ဆိုတဲ့ စိတ္ယုတ္မာေၾကာင့္ အဘ မလြတ္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးမက်န္းမာဘဲ အိပ္ရာထဲ မထႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာ ေထာင္ထဲမွာ တခုခုျဖစ္ရင္ သူတို႔ဂ႐ုမစိုက္လို႔ဆိုတဲ့ ေျပာဆိုေဝဖန္ အျပစ္တင္စကားကလြတ္႐ုံေလး အဘကို အျပင္ေဆး႐ုံကို ထြက္ခြင့္ေပးလုိက္တယ္။ အဘသမီးကို ခ်က္ခ်င္းသိေအာင္ လုပ္ရတာေပါ့။ အဘသမီး အဘကို အသက္မီ႐ံုေလးေရာက္လာတယ္။ အဘ ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။ ပထမတည သူ႔အခ်စ္ဆံုးသမီး သူ႔အနားမွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာ အဘ တကယ္ေရာ သိသြားရဲ႕လား မသိဘူး။ ေမ့ေျမာသလိုျဖစ္ေနတယ္။ တခါတခါမွ သတိရလာတတ္တယ္။ သတိရတယ္ဆိုတာေတာင္ သမီးအနားမွာရွိေနတာသိရဲ႕လားဆိုတာ တန္ခိုးရွင္မွ ေျပာႏိုင္မယ္။ ေနာက္တေန႔မွာ အဘ ဆံုးတယ္။ သူ႔သမီးရဲ႕ လက္ေပၚမွာပဲ ဆံုးရွာတာပါ။ ေထာင္က လြတ္ဖို႔ရက္ တလတိတိ အလိုမွာ အဘဆံုးတာပါ။ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြကိုက်ခံၿပီး လြတ္ဖို႔ရက္ အနီးကပ္ေလးမွာမွ အဘ ဆံုးတာပါ။
တကယ္လို႔ ဟိုး …. အရင္ရက္ေတြက ဗိုက္ေအာင့္တယ္ဆိုကတည္းက ေရာဂါအမွန္ကိုသိခဲ့ရင္ ဒါမွမဟုတ္ သာမန္အက်ဥ္းသားေတြလိုပဲ အက်ဥ္းသားတိုင္း ရပိုင္ခြင့္ျဖစ္တဲ့ ေလွ်ာ့ရက္ကို ရမယ္ဆိုရင္ သူခ်စ္တဲ့ သားသမီး ေျမးေတြနဲ႔ တေပ်ာ္တပါးႀကီး ဆံုေတြ႔ခြင့္ရမွာပါ။ ခုေတာ့ … … … … ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
