>
ေထာလားက်ီး သို႔မဟုတ္ ျမန္မာျပည္က လူထုယာဥ္
ရန္ဝင္း (ေတာင္တံခါး)
ေမ ၁၂၊ ၂၀၁၀
‘ေထာလားက်ီး’ ဆိုတာ ျမန္မာျပည္မွာ ‘ေထာ္လာဂ်ီ’ လို႔ေခၚတဲ့ ယာဥ္တမ်ဳိးပါ။ နာမည္ ေခၚရတာ ခပ္ဆန္းဆန္းဆိုေတာ့ ၾကားဖူးခါစတုန္းက ဘာကိုေခၚတာပါလိမ့္လို႔ ေတြးရခက္တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ကေလးကအစသိတဲ့ စကားလံုးျဖစ္ေနၿပီေပါ့။
ေထာ္လာဂ်ီ ရဲ႕အရင္းအျမစ္ကို ရွာတဲ့အခါ မူလထုတ္လုပ္တာက တ႐ုတ္ႏိုင္ငံျဖစ္တယ္လို႔ သိရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ တ႐ုတ္ဘာသာစကား ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ေရာင္းရင္းတေယာက္ကို ေမးရတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ျမန္မာသံနဲ႔ ေခၚၾကတဲ့ ‘ေထာ္လာဂ်ီ’ ရဲ႕ အသံထြက္အမွန္က ‘ေထာလားက်ီး’ ပါတဲ့။ အဓိပၸာယ္က အဂၤလိပ္လို Tractor။ Tractor ကို ျမန္မာလို ျပန္ေတာ့ ဆြဲယာဥ္ လို႔ အဓိပၸာယ္ထြက္ႏုိင္ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ လယ္ထြန္စက္၊ ထြန္စက္ လို႔ပဲ ေခၚခဲ့ၾကတယ္။ ေထာလားက်ီး ကလည္း အမ်ားေခၚေနက်မို႔ ႏႈတ္က်ဳိးေနတဲ့ ေထာ္လာဂ်ီ ပါပဲ။ အဲဒီ ေရာင္းရင္း ကပဲ ေထာလားက်ီးနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ၊ ဓာတ္ပံုေတြရွာေပးတယ္။
တ႐ုတ္ႏိုင္ငံလုပ္၊ ထြန္စက္မွာ ေနာက္တြဲတပ္ထားတဲ့ ေထာလားက်ီး၊
မူလအသံုးကေတာ့ လယ္တို႔ ယာတို႔ကို ထြန္ယက္တဲ့ ထြန္သြားကို ဆြဲဖို႔ပါ။ ေနာက္တြဲကေလးတပ္ၿပီး လူစီးတယ္၊ ပစၥည္းတင္တယ္။ အဲဒီကစၿပီး လူစီးယာဥ္ပံုစံဘက္ကို တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလာတယ္။
တ႐ုတ္ႏိုင္ငံလုပ္ လူစီး၊ ပစၥည္းတင္စရာ ေထာလားက်ီး
ျမန္မာျပည္က ေထာလားက်ီး ကို လူထုယာဥ္ လို႔ပဲ ေခၚလိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။ ဒီေန႔ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပားမွာ ထြန္စက္ေမာင္းသံ တညံညံကိုေတာ့ လယ္ကြင္းေတြထဲမွာတင္ မကေတာ့ဘဲ လမ္းေတြေပၚမွာလည္း ၾကားေနရပါၿပီ။ ထြန္စက္နဲ႔ဆြဲတဲ့ ေနာက္တြဲမွာ လူစီးရတာကေတာ့ ေတာေနလူထုအတြက္ မဆန္းေတာ့ပါ။ ေထာလားက်ီး လို႔ မေခၚခင္ကတဲက စီးေနခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဒီေန႔ ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားေတြ ထြန္စက္တျဖစ္လဲ ေထာလားက်ီးကို စီးေနၾကပါၿပီ။ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြရဲ႕ လမ္းမႀကီးေတြေပၚမွာ ေမာင္းႏွင္ခြင့္မရတာကလြဲရင္ တျခား ဘယ္မွာၾကည့္ၾကည့္ ေထာလားက်ီး တစီးစီးကို ေတြ႔ရမွာ အမွန္ပါပဲ။
ပုံစံေတြကလည္း စံု၊ အေရာင္ကလည္း စံု၊ အႀကီးအေသး အရြယ္ကလည္း စံုတယ္။ ဒီေန႔ ျမန္မာျပည္ထဲက လမ္းႀကီး လမ္းငယ္ လမ္းအသြယ္သြယ္ေတြေပၚမွာ ကားမ်ဳိးစံုေတြၾကားထဲ မီးခိုးတေထာင္းေထာင္း၊ စက္သံ တထိုင္းထိုင္း၊ တဒံုးဒံုး နဲ႔ ေထာလားက်ီးေတြ ပ်ားပန္းခတ္ ဥဒဟို ေျပးလႊားေနၾကတယ္။
တၿမိဳ႕နဲ႔တၿမိဳ႕ ကူးတဲ့လမ္းေတြေပၚမွာလည္း ေထာလားက်ီးေတြ လက္ညွဳိးထိုးမလြဲ ဧကန္ ေတြ႔ရေပလိမ့္မယ္။ ေထာလားက်ီး အရြယ္မ်ဳိးစံုေပၚမွာ လူေတြ၊ လူေတြ ပေဒသာပင္သီးထားသလိုပါပဲ။
ကၽြဲ ႏြား ဝက္ ဆိတ္ သိုး တိရိစၧာန္မ်ဳိးစံုကအစ၊ ေကာက္႐ိုးထံုးႀကီးေတြ၊ ပန္းစည္း နဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္စည္းေတြ၊ ဆန္အိတ္ေတြ၊ သက္ကယ္ပ်စ္ေတြ၊ သစ္သား ပ်ဥ္ခ်ပ္ေတြ၊ ထင္းတံုးႀကီးေတြ၊ အုတ္ခဲေတြ၊ ေက်ာက္တုံးေတြ၊ ေျမႀကီး နဲ႔ သဲ၊ ေရသန္႔ဗူးေတြ မက်န္ ပစၥည္းအမ်ဳိးမ်ဳိး သယ္လာတဲ့ ေထာလားက်ီးေတြကို ေတြ႔ရတာ အံ့ၾသစရာပါ။ ပလပ္စတစ္အစေတြ ကာရံၿပီး ေရလည္း သယ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း အရပ္ ႏွစ္ဆ၊ ကိုယ္ထည္ ႏွစ္ဆေလာက္ႀကီး ပစၥည္းေတြ တင္လာတာပဲ။ ဘယ္ေတာ့မ်ား ၿပိဳက်သြားမလဲလို႔ ရင္မၿပီး ၾကည့္ေနရတယ္။
မႏိုင္ဝန္ကို ထမ္းလာတယ္လို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ သူကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ။ မီးခိုးတေထာင္းေထာင္း၊ စက္သံ တထိုင္းထိုင္း နဲ႔ ေက်ာ္တက္ခ်င္ရင္လည္း ေက်ာ္တက္သြားၾကေလ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ျဖည္းျဖည္းေပါ့ဗ်ာ လို႔ ဆိုသလိုပါပဲ။ တလိမ့္လိမ့္နဲ႔ ေမာင္းသြားေလရဲ႕။ ေထာလားက်ီးေတြကို ျမန္ႏႈန္းျမင့္ယာဥ္အျဖစ္ လုပ္ထားတာမွ မဟုတ္ပဲေလ။
စစ္ကိုင္း မင္းကြန္းလမ္း၊ ခိုေတာင္ ရြာကေလးတေနရာက ေထာလားက်ီး၊ ဓာတ္ပုံ – ရန္ဝင္း (ေတာင္တံခါး)
စစ္ကိုင္းေတာင္၊ ေတာင္႐ိုးလမ္း တေနရာက ေထာလားက်ီး၊ ဓာတ္ပုံ – ရန္ဝင္း (ေတာင္တံခါး)
ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္း၊ အာနႏၵာဘုရား ေျမာက္ဖက္မုခ္၊ စဥ့္အိုးတန္းေဘးက ေထာလားက်ီး၊ ဓာတ္ပုံ ရန္ဝင္း (ေတာင္တံခါး)
ျမင္ေတာ့ မျမင္ဖူးပါ။ ၾကားဖူးတာကေတာ့ သစ္လံုးႀကီးေတြတင္ႏိုင္တဲ့ ဧရာမ ေထာလားက်ီးေတြရွိသတဲ့။ ေတာင္တက္ ေတာင္ဆင္းလမ္းေတြေပၚမွာ အဲဒီေလာက္ေလးတဲ့ သစ္လံုးႀကီးေတြကိုတင္ၿပီး ေမာင္းႏိုင္တာ၊ အံ့ၾသကုန္ႏိုင္ဖါယ္ပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ အံ့ၾသစရာျဖစ္ရသလဲဆိုေတာ့ သာမန္ ကားေတြ၊ ထရပ္ကားေတြနဲ႔မတူဘဲ ေထာလားက်ီးေတြမွာသံုးတဲ့ တလံုးထိုး Single-cylinder ဒီဇယ္အင္ဂ်င္ေတြနဲ႔ လက္ရာေျမာက္လွတဲ့ တီထြင္မႈ နည္းပညာေၾကာင့္ပါပဲ။
ျမန္မာျပည္ထဲကို တ႐ုတ္ႏိုင္ငံလုပ္ ေထာလားက်ီးေတြ စၿပီးဝင္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ကို အတိအက်ေျပာဖို႔ မလြယ္ကူပါ။ ၁၉၉ဝ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အသင့္ဆင္ၿပီးသားေရာ၊ အင္ဂ်င္ေတြခ်ည္းေရာ အလံုးအရင္းနဲ႔ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ဆင္ၿပီးသား ေထာလားက်ီးေတြကို တ႐ုတ္ႏိုင္ငံထဲမွာ Nong You ႏုံးယို၊ Nanjun နန္ကၽြင္း၊ Li Fong လိဖန္း ကုမၸဏီေတြက လုပ္တယ္။ ကိုယ္ထည္ေပၚမွာ တ႐ုတ္ဘာသာ နဲ႔ စာေတြပါတဲ့ ေထာလားက်ီးေတြကို ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။
ျမန္မာ စက္ဆရာေတြက အဲဒီ ေထာလားက်ီးေတြကို နမူနာယူၿပီး ကိုယ္ပိုင္ပုံစံ ေထာလားက်ီးေတြ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ဆင္ၾကတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ျပည္တြင္းျဖစ္ ေထာလားက်ီးေတြမွာ ဒီဇယ္အင္ဂ်င္ေတြပဲ မူရင္းအတိုင္းျဖစ္တယ္။ က်န္တဲ့အစိတ္အပိုင္းေတြကေတာ့ ျပည္တြင္းမွာရွိတာေတြနဲ႔ စုေပါင္းလုပ္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ထဲက ေထာလားက်ီးေတြမွာသံုးေလ့ရိွတဲ့ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံလုပ္ ဒီဇယ္အင္ဂ်င္ေတြ၊
ဓာတ္ပုံ – Products Zhejiang Sifang Group
တလံုးထိုး single-cylinder ဒီဇယ္အင္ဂ်င္ေတြပါပဲ။ အဲဒီ ဒီဇယ္အင္ဂ်င္ေတြကို ထုတ္လုပ္တုန္းကေတာ့ ေရစုပ္စက္၊ လွ်ပ္စစ္ဂ်င္နေရတာစက္ စတဲ့ လုပ္ငန္း အေသးသံုးကေလးေတြအတြက္ ရည္ရြယ္တာျဖစ္လိမ့္မယ္။
ျမန္မာျပည္ထဲကို အဲဒီ ဒီဇယ္အင္ဂ်င္ေတြေရာက္လာေတာ့ ပထမပိုင္းမွာ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္နဲ႔ စက္ေလွေတြမွာ သံုးၾကည့္ပါတယ္။ ဒီေန႔ အင္းေလးကန္ေရျပင္ေပၚမွာ ေျပးလႊားခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ စက္ေလွေတြကိုၾကည့္ပါေတာ့။ မၾကာခင္မွာ လမ္းေပၚေမာင္းလို႔ရတဲ့ ေထာလားက်ီးေတြအျဖစ္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တိုးတက္ေအာင္ျမင္လာတယ္။
ျမန္မာျပည္ထဲက ၿမိဳ႕တိုင္းမွာ တေန႔တျခား တိုးပြားလာတဲ့ ခရီးသြားဦးေရ၊ ယာဥ္ရွားပါးတာနဲ႔ ေလာင္စာဆီ ရွားပါးတာေတြေၾကာင့္ ေထာလားက်ီးေတြ ေနရာယူလာတာပါပဲ။ ယာဥ္တန္ဖိုးကလည္း ကားတစီးတန္ဖိုးနဲ႔ မယွဥ္သာေအာင္ နည္းပါးတာရယ္၊ သံုးတဲ့ ဒီဇယ္ဆီက တြက္ေရးကိုက္တာေတြရယ္ေၾကာင့္၊ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္းပဲ ေထာလားက်ီးေတြ တိုးပြားလာတယ္။ အဲဒီ ေထာလားက်ီးေတြက ဒီဇယ္ဆီ အမ်ဳိးအစား သိပ္မေရြးဘူးတဲ့။ ျပည္တြင္းမွာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ခ်က္တဲ့ ဒီဇယ္ဆီနဲ႔လည္း ေမာင္းႏိုင္တယ္လို႔ သိရတယ္။
စက္ပ်က္သြားရင္လည္း ျပင္ရတာမခက္ခဲဲဘဲဲ အိုဗာေဟာလုပ္ဖို႔ လြယ္ပါသတဲ့။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ စိန္ပန္းအရပ္ စက္ဆရာေတြက အင္ဂ်င္ဘေလာက္တခုလံုး အသစ္ပံုေလာင္းတာနဲ႔ ႏွစ္ျခမ္းခြဲၿပီး ျပန္ဆက္တာေတြကိုေတာင္ လုပ္ႏိုင္ၾကတယ္။ ဂီယာေဘာက္လို႔ သူတုိ႔ေခၚတဲ့ ထရန္စမစ္ရွင္းတစံုလံုးကိုလည္း အသစ္လုပ္ႏိုင္ၾကသတဲ့။ သံုးတဲ့ကုန္ၾကမ္းက ျပည္တြင္း ဟိုနား ဒီနားကရတ့ဲ သံတိုမယ္နေတြပါတဲ့။ အဲဒါေတြကို အေရႀကိဳ ပံုေလာင္း၊ တြင္ခံုမွာ ပံုသြင္းၿပီး ဆင္ယူပါတယ္။
လက္ဦးကေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္လုပ္ ပစၥည္းေတြကို နမူနာယူၾကရတယ္။ ဒီေန႔မွာေတာ့ ဒီဇယ္အင္ဂ်င္အသစ္ တလံုးကိုမူတည္ၿပီး လိုက္ဖက္တဲ့ ထရန္စမစ္ရွင္းတစံု အပါအဝင္ ေထာလားက်ီးတစီးလံုးကို ျပည္တြင္းက ပစၥည္းေတြနဲ႔ ဆင္ယူၾကတာပါပဲ။
စစ္ကိုင္း၊ ဝါးခ်က္၊ မင္းကြန္း လမ္းေပၚက ကားႀကီးပံုစံ ျပည္တြင္းျဖစ္ ေထာလားက်ီး၊ ဓာတ္ပုံ – ရန္ဝင္း (ေတာင္တံခါး)
အဲဒီလို ယာဥ္မ်ဳိးေတြက ဒီေန႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕လမ္းေတြေပၚမွာ ေန႔စဥ္ တဓူဝ သြားေရး လာေရး သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးေတြကို မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္အထိ ေအာက္ေျခသိမ္း တာဝန္ယူေနၾကပါၿပီ။
အဓိကက်တ့ဲအခ်က္ကေတာ့ ေထာလားက်ီးေတြကို ဘာေၾကာင့္ပဲ သံုးသံုး၊ ဘယ္သူေတြကပဲ လုပ္လုပ္၊ ဘယ္မွာပဲ လုပ္လုပ္၊ ဘယ္လိုပဲ လုပ္လုပ္၊ ေထာလားက်ီးတစီး လမ္းေပၚေရာက္လာတာနဲ႔ လူထုယာဥ္ ျဖစ္ၿပီ။ လူထုထဲက က်ရာ တာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ေတာ့တာပါပဲ။
ႏွစ္ေယာက္ထဲဆိုရင္ ေမာင္ရယ္၊ ေထာလားက်ီးနဲ႔ပဲ ေခၚေခၚ ေပ်ာ္ပါမယ္။ ဓာတ္ပုံ – ရန္ဝင္း (ေတာင္တံခါး)
ေနာက္ဆံုးေပၚ ကားသစ္ေတြကို လူတိုင္းစီးႏိုင္တာ မဟုတ္ပါ။ ေတာနယ္ေတြမွာဆိုရင္ ကားသစ္ေတြကို ျမင္ဖူးတယ္ ဆို႐ံုကေလးေတာင္မွ ျမင္ဖူးဖို႔ မလြယ္ကူတာလည္း အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေထာလားက်ီးကို လူတိုင္းသိတယ္။ စီးဖူးတယ္။ ရင္းႏွီးၾကတယ္။ ျမန္မာလူထုနဲ႔ ေထာလားက်ီးက တသားထဲက်ေနၿပီ။ ေထာလားက်ီးယဥ္ေက်းမႈလို႔ ေခၚခ်င္လည္း ေခၚႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာလူထုရဲ႕ေန႔စဥ္ဘဝမွာ တနည္းနည္းအားျဖင့့္ ေထာလားက်ီးနဲ႔ မကင္းႏိုင္ၾကေတာ့တာ အမွန္ပါပဲ။
ပ်ားပန္းခတ္သလို ေျပးလႊားရင္း၊ ေႏွးေႏွး ျမန္ျမန္ ညံညံ ဆူဆူ အမႈမထားဘဲ၊ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ၊ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုး၊ ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခၽြန္၊ ကိုယ့္တႏိုင္ တာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ လမ္းေတြေပၚက ေထာလားက်ီး အေပါင္းနဲ႔ တီထြင္တဲ့ ပညာရွင္၊ လုပ္အားရွင္အေပါင္းကို အေလးအနက္ ဦးၫႊတ္လိုက္ပါတယ္။
“ကံဉာဏ္ကိုယံုၾကည္စြာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားကိုးပါ၊
လိုရာကို စိတ္ကူးကာ ေအာင္လမ္းကို ေတြ႔ေအာင္ရွာ”
“အားထုတ္ယံုၾကည္ ဇာနည္ေသြးမို႔ အေရးေအာင္တာ၊
အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ၊ မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ”
ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခၽြန္၊ ၿမိဳ႕မၿငိမ္း
သည္ေနရာမွာ နားဆင္ပါ –http://moemaka.com/index.php?option=com_zoom&Itemid=53&page=view&catid=41&PageNo=1&key=5&hit=1
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ