>
အဆိုးသံသရာထဲက ျမန္မာျပည္
ႏိုင္လင္းေအာင္
ဇြန္ ၁၂၊ ၂၀၀၉
အိမ္ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေသးတဲ့ ခရီးသည္မ်ား
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမ တေလွ်ာက္မွာ သိမ္ျဖဴလမ္းဆံု မီးပြိဳင့္၊ ဗိုလ္ျမတ္ထြန္းလမ္း (ယခင္ ခရစ္လမ္း) မီးပြိဳင့္၊ ဗိုလ္တေထာင္ဘုရားလမ္း မီးပိြဳင့္ စတဲ့မီးပြိဳင့္ေတြ ဘယ္မီးပြိဳင့္မွ မီးလင္းတာ မျမင္ရ။ ဘတ္စ္ကားမ်ား၊ တကၠစီမ်ား နဲ႔ကိုယ္ပိုင္ကားေတြ သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ လမ္းဆံုမွာ ကားေတြ တစီးနဲ႔တစီး ယွက္ရွယ္ကာ ေရွ႕မတိုး ေနာက္မဆုတ္ႏုိင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ သိမ္ျဖဴလမ္းဆံု မီးပြိဳင့္နားမွာေတာ့ ယာဥ္ထိန္းရဲေတြပါတဲ့ ပါပေလကာကားက လမ္းေဘးရပ္ၿပီး ဘတ္စကားေတြ ကုန္ပစၥည္းတင္လာတဲ့ ဒိုင္နာကားေတြကို စစ္ၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းေနပါတယ္။ မီးမလာလို႔ ရႈပ္ေထြးၿပီး မလႈပ္ႏိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ ကားတန္းကို ရွင္းဖို႔ လံုး၀စိတ္၀င္စားပံုမျပပဲ၊ ထိုေနရာနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ကားထိုးရပ္ၿပီး ေငြေတာင္းဖုိ႔ကိုသာ စိတ္၀င္စားေနပါတယ္။
လမ္းဆံုကတၱရာလမ္းေပၚမွာလည္း ပလပ္စတစ္ ကားမီးခြက္ အက်ိဳးအစ ေတြျပန္႔က်ဲေနတာ ျမင္ရေတာ့ မၾကာမီက ကားတစီးနဲ႔တစီး တိုက္မိထားပံုရတယ္လို႔ နားလည္လိုက္ပါတယ္။
ယာဥ္ထိန္းရဲေတြက ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္မွ အလုပ္ရၿပီး အက်ိဳးရွိတာလားလို႔လည္း ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။ မီးပြိဳင့္ မေကာင္းလို႔ မီးလံုးကၽြမ္းလို႔ မီးမလာတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးဟာ သူတို႔အတြက္ အလုပ္ျဖစ္ေစတဲ့ သေဘာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ကပဲ သိမ္ျဖဴလမ္းနဲ႔ မဟာဗႏၶဳလ လမ္းဆံုမီးပိြဳင့္ေနရာ စင္းလံုးငွား လိုက္ထရပ္ ပစ္ကပ္ကို သာေကတ-သီရိမဂၤလာေစ်းေျပးတဲ့ ၁၀၆ ကားက အတင္းပတ္ေကြ႕ရာမွာ တိုက္မိၿပီး ၁၀၆ ဒိုင္နာကား ေမွာက္သြားပါေတာ့တယ္။ ကားေပၚမွာ စီးနင္းလာတဲ့ အလုပ္ျပန္သူေတြ ကားနံေဘး၊ သံတိုင္ေတြ၊ ထိုင္ခံုေတြနဲ႔ ခိုက္မိၿပီး ဒဏ္ရာရကုန္ၾကပါတယ္။ ကားေမာင္းသူကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒိုင္နာကား ဆိုတာလည္း ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ ခရီးသည္ တင္တဲ့ကားမဟုတ္ပါဘူး။ ပစၥည္းတင္တဲ့ကား အမ်ိဳးအစားပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ထိုင္ခံုေတြ ဆင္ၿပီး စီအင္ဂ်ီတပ္ကာ ခရီးသည္တင္ေနေတာ့ မၾကာခဏ ေမွာက္တာ တိုက္တာလည္း မဆန္းပါဘူး။
အခု ယာဥ္တိုက္မႈမွာ ဒဏ္ရာရသူေတြ ေဆးရံုေရာက္ကုန္ပါတယ္။ ဒဏ္ရာရသူေတြကို သယ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကားေနာက္ခန္းအတြင္းမွာ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ ပစၥည္းေတြျဖစ္တဲ့ စတီး ထမင္းခ်ိဳင့္က တံုးလံုးလဲေနၿပီး ထီးေတြ၊ လက္ကိုင္အိတ္တခ်ိဳ႕ ၊ ဖိိနပ္ေတြ ျပန္႔က်ဲေနတာကို ျမင္ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ မိသားစုေတြကေတာ့ အခ်ိန္တန္ ျပန္မလာလို႔ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ၊ ဘာျဖစ္လဲ ဆိုတာ မသိရလို႔ စိတ္ပူေနၾကမွာ မလြဲပါဘူး။
ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြဟာ ရန္ကုန္မွာ ေန႔စဥ္လိုလိုပဲ ဟိုေနရာ ဒီေနရာမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာပါ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ လူေတြသြားလာလႈပ္ရွား စည္ကားေနေပမယ့္ လွ်ပ္စစ္မီးက ပ်က္ခ်င္တိုင္းပ်က္၊ မီးပြိဳင့္ေတြက မီးမလာ အခုလို မေတာ္တဆျဖစ္မႈေတြကလည္း မၾကာခဏျဖစ္ေနၿပီး ရန္ကုန္မွာ ေနထိုင္သူေတြက အဲဒီလို ပ်က္ခ်င္တိုင္းပ်က္၊ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနမွာ ႀကိဳးစားၿပီး ရွင္သန္ ေနၾကရတာပါ။
ရာေထာင္ခ်ီတဲ့ မီးစက္မ်ား
မဆလ အစိုးရလက္ထက္ စီမံခန္႔ခြဲတာကို ဖယ္ထားၿပီး ၿငိမ္ပိ၊ န၀တ၊ နအဖ နာမည္ေျပာင္းခံခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ကာလမွာ လွ်ပ္စစ္မီးကို စနစ္တက် စီမံခန္႔ခြဲခဲ့ရင္ ယခုလို ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းတခုမွ မျမင္မိပါဘူး။ အခုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၂၀ ထက္ကိုေတာင္ ပိုဆိုးတာကိုပဲ ျမင္ရပါတယ္။ ဟိုတေခတ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ပလက္ေဖာင္းေတြမွာ ယခုလို မီးစက္ေတြ ရာနဲ႔ေထာင္နဲ႔ခ်ီ မျမင္ခဲ့ရေသးပါဘူး။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲက လွ်ပ္စစ္မီး ဆက္သြယ္ထားတဲ့ ေျမေအာက္ႀကိဳးေတြ ဆိုတာလည္း အပတ္စဥ္နီးပါးေလာက္ ေပါက္ေနတာ ျမင္ေေန ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ႀကိဳးေတြက ေဟာင္းအိုလာၿပီး လွ်ပ္စစ္မီး လာတဲ့ နာရီတို ေလးအတြင္းမွာ အိမ္ေတြ လုပ္ငန္းေတြက တၿပိဳင္နက္ ေရတင္ၾက၊ ခ်က္ၾကျပဳတ္ၾက လုပ္ေတာ့ ပူၿပီး ေပါက္ကုန္ပါတယ္။
ေျမေအာက္ႀကိဳးေပါက္ၿပီ ဆိုရင္ ဘယ္ေနရာလဲ ဆိုတာ လွ်ပ္စစ္ရံုးက၀န္ထမ္းူေတြ ခ်က္ျခင္း သိပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ေနရာကို တန္းၿပီး တူးဆြၾကပါေတာ့တယ္။ မွန္တာလည္း မ်ားပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို ေတာ္တဲ့လူေတြလို႔ အထင္ႀကီးမိပါတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ေျမေအာက္ႀကိဳးေပါက္သလဲ လို႔ရွာေဖြတဲ့ကိရိယာမ်ား သူတို႔မွာ ရွိသလားလို႔ေပါ့။ အမွန္ကေတာ့ ေပါက္ေနက် ေနရာက ျပန္ေပါက္မယ္လို႔ သူတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးသား ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းမွာ နားလည္လာရပါတယ္။
ယခုတေလာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သံုးသပ္ၾကည့္တဲ့အခါမွာ တိုင္းျပည္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ပိုထင္ရွားလာပါတယ္။ တိုင္းျပည္ေကာင္းေအာင္ မလုပ္တဲ့အျပင္ ပ်က္ေအာင္ ဖ်က္ဆီးေနတာလို႔ ေျပာရင္ ပိုေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။
လူအမ်ားစုက လမ္းေတြေကာင္းေအာင္ မီးေတြလာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ရတယ္၊ စသျဖင့္ အစိုးရေနရာ ၀င္စဥ္းစားၿပီး စိတ္ကူးနဲ႔ စီမံၾကည့္ၾကပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ဘယ္လို စီစဥ္လိုက္ရင္ျဖင့္ မွန္သြားလိမ့္မယ္၊ လမ္းေတြ ဘယ္လို ျပင္ဆင္လိုက္ရင္ျဖစ္ ေရရွည္ခံလိမ့္မယ္။ ပညာေရးေတြ ဘယ္လို က်င့္သံုးရင္ျဖင့္ အဆင့္ျမင့္လာလိမ့္မယ္ ဆုိၿပီး စဥ္းစားၾကံဆ ၾကည့္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါ ျမင္လာရတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ အစိုးရလုပ္ေနတာေတြဟာ ေကာင္းသြားေစမယ့္ လုပ္ရပ္တခုမွ မဟုတ္ပဲ ေျပာင္းျပန္ေတြျဖစ္ေနတာပါပဲ။
သင္ခန္းစာမယူေသးတဲ့ စာသင္ခန္းပညာေရး
ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္း ထြက္လို႔ က်ရံႈးတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ မိဘေတြ ေနာက္ႏွစ္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲဆိုတာ ေခါင္းပူေအာင္ စဥ္းစားၿပီး က်ဴရွင္ေတြ၊ ၀ိုင္းေတြ ေဘာ္ဒါေတြဆီ ေျပးလႊားစံုစမ္းရ သလို ေအာင္တဲ့ သားသမီးေတြရဲ႕ မိဘေတြလည္း မသက္သာပါဘူး။ ဘာမွ အႏွစ္မရွိေတာ့တဲ့ တကၠသိုလ္ ပညာေရးကို သင္ယူေစမလား ဆိုတာကို စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ေနၾကရပါတယ္။ ေငြအနည္းငယ္ တတ္ႏိုင္တဲ့ မိဘေတြက ႏိုင္ငံျခားမွာ ပညာသင္ယူေစႏိုင္ေအာင္ ဘာသာစကား၊ သင္တန္းေတြ၊ အျခားကၽြမ္းက်င္မႈ သင္တန္းေတြ စံုစမ္းရနဲ႔ မသက္သာလွပါ။
အလယ္တန္း အထက္တန္း ပညာေရးလည္း ျမန္ဆန္စြာ ပ်က္စီးလာေနသလို၊ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ ပညာေရး ဆိုတာကိုလည္း ဘယ္သူမွ တန္ဖိုးမထားၾကေတာ့ ပါဘူး။ ဘြဲ႕တခုနာမည္ရဖို႔ အတြက္သာ ဆက္လက္ စာရင္းသြင္း တက္ေစၾကတာပါ။
တနွစ္မွာ အဆိုင္းမင့္ ၂ ႀကိမ္ကူးေရး ၿပီးပို႔ စာေမးပြဲနီးရင္ အနီးကပ္ သင္တန္း ၁၀ရက္ေက်ာင္းတက္ (အမွန္က ေက်ာင္းသားေတြ ၅ရက္ ၆ရက္ထက္ ပိုမတက္ၾကပါ) ၿပီး ေျဖတဲ့ အေ၀းသင္ဆိုတာမ်ိဳး အျခားႏိုင္ငံကသူေတြ အေနနဲ႔ဆိုရင္ ၾသခ်စရာ ေကာင္းေလာက္တဲ့ ပညာေရး လို႔ဆိုၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲလို အေ၀းသင္ကို ေန႔ေက်ာင္းတက္တာထက္ ေရြးခ်ယ္သူပိုမ်ားမ်ားလာလို႔ အစိုးရက အေ၀းသင္ကို အမွတ္ေတြ ျမွင့္တာမ်ိဳးေတြပါ လုပ္လာရပါတယ္။
နအဖ အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းေတြကို ၿမိဳ႕ျပင္ပို႔၊ ျပည္နယ္နဲ႔တိုင္းေတြရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္တင္မက ၿမိဳ႕ငယ္ေတြမွာပါ ေကာလိပ္နဲ႔ တကၠသိုလ္ေတြဖြင့္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ခြဲျဖန္႔ပစ္နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရး အေဆာက္အဦကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ဖ်က္ဆီးလာတာ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုၾကာၿပီးေနာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲမွာ အေနာက္ႏိုင္ငံနဲ႔ ေဒသတြင္းႏိုင္ငံေတြရဲ႕ တကၠသိုလ္ တက္ဖို႔ ပရိုမိုးရွင္း လာလုပ္သူေတြ ယခုႏွစ္ပိုင္းမွာ ပိုမ်ားျပားလာပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသြားဖို႔ ပညာေရး ၀န္ေဆာင္မႈ ကုမၸဏီေတြ မ်ားျပားလာတာဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းက အထက္တန္း ပညာေရးကို မယံုၾကည္ေတာ့တဲ့ သေဘာျဖစ္ၿပီး ျမန္မာ့ပညာေရး က်ဆံုးေနမႈကို ျပသတဲ့ လကၡဏာ တရပ္ျဖစ္ပါတယ္။
စစ္အုပ္စုလက္ထဲက တခါးေစ့စီးပြားေရး
လူေတြ စီးပြားေရးအရ ဒုကၡေရာက္ေနမွ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့ အလြန္နိမ့္က်တဲ့ စဥ္းစား ေတြးေခၚမႈမ်ိဳး နအဖ ေခါင္းေဆာင္ေတြမွာ ရွိပါတယ္။ ဒီလိုအေတြးမ်ိဳးရွိတယ္ဆိုတာ အရင္တုန္းက ေျပာရင္ အေတြးေခါင္လို႔ ေျပာဆိုတာလို႔ ထင္ျမင္ေကာင္း ထင္ျမင္ၾကမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေသခ်ာစြာ ေစာင့္ၾကည့္ ေလ့လာၿပီးတဲ့အခါ အဆိုပါ ယူဆခ်က္ဟာ အျဖစ္မွန္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ နီးစပ္တယ္ ဆိုတာ ေတြ႕လာရပါတယ္။
ၿငိမ္ပိ၊ န၀တ၊ နအဖ ဆိုတဲ့ နာမည္သံုးခုေျပာင္းခဲ့တဲ့ စစ္အစိုးရလက္ထက္ အႏွစ္ ၂၀မွာ အေစာပိုင္း ၇ ႏွစ္ေက်ာ္သာသာပဲ အတိုင္းအတာ တခုအထိ စီးပြားေရး အခြင့္အလမ္း ပြင့္လာတယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ ခ်စရာရွိပါတယ္။ ၁၉၉၄၊ ၉၅ ေနာက္ပိုင္းမွာ တက္ခါစ လုပ္ကိုင္ခြင့္ေပးခဲ့တာေတြ အားလံုး စစ္အစိုးရ မိသားစုေတြ ကုမၸဏီေတြ လက္ထဲ၊ နအဖနီးစပ္သူ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြလက္ထဲ ေရာက္ေအာင္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ကန္႔သတ္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။
ပုဂၢလိက ဘဏ္စနစ္ နည္းနည္း အေျခက်လာတယ္ လို႔ထင္ျမင္ယူဆ မိခ်ိန္မွာ ဘဏ္ေတြကို ၿပိဳလဲေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ တႏွစ္ထက္တႏွစ္ က်လာတဲ့ ျမန္မာ့စီးပြားေရး အေျခအေနကို နအဖ မသိလို႔မဟုတ္ပါ။ စီးပြားေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြ ဘယ္ေလာက္လိမ္ပါေစ။ လိမ္ထားတဲ့ ကိန္းဂဏန္း ပင္ကိုယ္က တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ဆုတ္ယုတ္လာေနတာကို ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးထက္ကို ေဆြစုမ်ိဳးစုေတြရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကိုသာ အာရံုစိုက္ေနတာမို႔လို႔ ကိုယ့္အုပ္စု စီးပြားေရး လုပ္ကိုင္ေနႏိုင္သေရြ႕ ဒီလမ္းအတိုင္း ေရွ႕ဆက္ခ်ီတက္သြားမယ္လို႔ သံဓိဌါန္ ခ်ထားပံုရပါတယ္။
ေနျပည္ေတာ္ ေျပာင္းၿပီးေနာက္ရန္ကုန္
၂၀၀၅ ခုႏွစ္ကုန္ခါနီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို နအဖ အစိုးရအဖြဲ႕စြန္႔ခြါၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရး၊ သြားေရးလာေရး လွ်ပ္စစ္မီး၊ ေရစတဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈေတြ ပို၍ပို၍ ဆိုးရြားလာတယ္ လို႔ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ေနထုိင္သူေတြ နားလည္ေနၾကပါတယ္။ ပ်ဥ္မနားနဲ႔ ၾကပ္ေျပး ေရဆင္းတို႔မွာသာ လွ်ပ္စစ္မီး မွန္မွန္လာေနၿပီး က်န္တဲ့ ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးမွာ မလာတခ်က္ လာတခ်က္နဲ႔ လံုးလံုးပ်က္တဲ့ေနရာေတြ အမ်ားအျပားပါပဲ။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို က်ိဳးပ်က္ေနတဲ့ ပလက္ေဖာင္းေတြ ကြဲအက္ေနတဲ့ ေျမာင္းဖံုး ကြန္ကရစ္အခင္းေတြ ခ်ိဳင့္ဗရပြနဲ႔ ကတၱရာလမ္း၊ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္ေနတဲ့ တကၠစီကားမ်ား၊ ပ်က္စီးေနတဲ့ မီးပြိဳင့္ေတြ၊ တနာရီသာသာ မိုးႀကီးရင္ ေခ်ာင္းေပါက္သြားတဲ့ လမ္းမ်ား စတဲ့ ပံုရိပ္ေတြနဲ႔ ေရးျခယ္ေဖၚျပရမယ့္ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ျမန္မာႏိုင္ငံအေရး စဥ္းစားလိုက္တိုင္း၊ တစံုတရာ ေျပာစရာေတြ႕လိုက္တိုင္း ဆယ္စုႏွစ္ရွည္ၾကာ အုပ္ခ်ဳပ္လာတဲ့ စစ္အစိုးရဟာ ျမန္မာျပည္သူေတြ ေခ်ာင္လည္ေအာင္ ၊ လူေနမႈ အဆင့္အတန္း ျမင့္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔္ ဆႏၵမွရွိရဲ႕လား။ သို႔မဟုတ္ အာဏာတည္ၿမဲေရးသာ ပထမ လူထုဘာျဖစ္ျဖစ္ အေရးမႀကီးဆုိၿပီး သေဘာထားသလား လို႔ေတြးေတာမိပါတယ္။
တကၠစီေမာင္းသူတဦးက ` တကၠစီေတြကို ေလာင္စာဆီ ေစ်းျမွင့္ ၊ ေနာက္ စီအန္ဂ်ီဆိုေတာ့ စီအန္ဂ်ီေျပာင္း၊ ေျပာင္းၿပီးေတာ့မွ ကားမ်ားသြားလို႔ ထည့္ေပးမယ့္ ဆိုင္အေရအတြက္က မႏိုင္လို႔၊ မီးပ်က္လို႔ ညအိပ္ေစာင့္ရ၊ ေနာက္ မီတာဆိုလို႔ မီတာတပ္ရနဲ႔ ဒီအစိုးရဟာ လူေတြ ေခ်ာင္လည္ေအာင္ စီးပြားေရးတိုးတက္ေအာင္ လုပ္မယ့္ အစိုးရမဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ၾကာလာေလ သေဘာေပါက္လာေလပဲ´ လို႔ ၿငီးတြားေျပာဆိုပါတယ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
