(မုိးမခ) ေမ ၂၂၊ ၂၀၁၇
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားရဲ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ၊ အထင္ကရ ေစတီပုထုိးေတာ္ေတြ စသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားရဲ႕ အမွတ္လကၡဏာမ်ား႐ွိပါတယ္။
တခါက အထင္ကရ ေစတီေတာ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ဘုရားပရဝဏ္ တေနရာရာတြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား သြားလာဝင္ထြက္ခြင့္ မရတာကုိ ႏုိင္ငံရပ္ျခား အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က ေမးခြန္းထုတ္ဖူးပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာရဲ႕အဆုံးအမေတြထဲတြင္ ထုိသုိ႔ အမ်ိဳးသား/အမ်ိဳးသမီး ခြဲျခားတတ္သလားလုိ႔ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ မမွတ္မိ၍ ေျဖၾကား ေပးေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဘြဲ႔အမည္ကုိ မေျပာျပတတ္ပါ။ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ေျဖၾကားပုံမွာ “ဗုဒၶဘာသာတြင္ ထုိသုိ႔ မပ ညတ္ပါ။ ယဥ္ေက်းမႈအရ ေစာင့္ထိန္းက်င့္သုံးၾကျခင္းမွ်သာ” ဟူ၍ ေျဖၾကားဖူးတာကုိ မွတ္သားဖူးပါတယ္။
ယဥ္ေက်းမႈ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ကုိယ္၊ ႏႈတ္၊ ႏွလုံးတြင္ အျမဲကိန္းေနရမယ့္ ယဥ္ေက်းမႈစံဟူ၍ ယူဆမိပါတယ္။
ယင္းယဥ္ေက်းမႈမွာပင္ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးရဲ႕ ျပယုဂ္၊ အစဥ္အလာဓေလ့ထုံးတမ္းေတြထဲတြင္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျဖစ္တည္ေနခဲ့ပါ တယ္။ ထုိယဥ္ေက်းမႈအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ႏႈတ္မွျဖစ္ျဖစ္၊ အျပဳအမူေတြမွျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ႏွလုံးမွျဖစ္ျဖစ္ ထြက္ေပၚလာ ရာတုိင္းမွာ ျဖစ္တည္ေနပါတယ္။ ယဥ္ေက်းေသာလူမ်ိဳး၊ ယဥ္ေက်းေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း စသျဖင့္ သုံးသပ္မွတ္ခ်က္ျပဳၾက ပါတယ္။
ထုိေနရာတြင္ ဘာသာတရားရဲ႕ထိန္းကြပ္တည့္မတ္ေပးမႈနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ ျဖစ္တည္ေနမႈကုိ အမ်ားအျပား ကြၽန္ေတာ္ေျပာ ႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ ေလ့လ့လာေစ့ငုမိသေရြ႕သာ တင္ျပရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာတရားတခုတည္းအေပၚ ေရွး႐ႈျခင္းမဟုတ္ ေသာ၊ လူသားဆန္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈစံကုိ ပုိမုိစိတ္ဝင္စားမိပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ႏႈတ္ထြက္စကားမ်ား၊ျပဳမူပုံမ်ား အေတြးအၾကံမ်ားက ႏုိင္ငံ၊ လူမ်ိဳး၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ သမုိင္းပုံရိပ္မ်ား လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းျခင္းလား။ ႐ုိင္းစုိင္းျခင္းလား။ တခုခုေပါ့။ ေနာက္ဆက္တြဲ ဂယက္အနက္မ်ားနဲ႔အတူ တုိင္းသိ ျပည္သိ ပြင့္အန္ထြက္လာေသာ ကိစၥရပ္မ်ားဆုိရင္ ႏုိင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္နဲ႔ပါ သက္ဆုိင္လာပါေတာ့တယ္၊ လ်စ္လ်ဴ႐ႈလုိ႔မရေသာ အေျခအေနေတြျဖစ္ပါတယ္။
ဒီမုိကေရစီတည္ေဆာက္စကာလ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ အျမဲၾကံဳေတြ႔ေနရတတ္ေသာ အေၾကာင္းတခု႐ွိပါတယ္။ လူ႔အခြင့္အေရး၊ အမ်ိဳးသားေရးနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရးမုန္းတီးမႈျပႆနာပင္ျဖစ္ပါတယ္။
“ငါ” ဟူေသာ ငါ့လူမ်ိဳး၊ ငါ့ဘာသာ၊ စသျဖင့္ ငါစြဲတရားေတြ ေပၚထြက္လာပါေတာ့တယ္။ ဆရာႀကီး “ဦးေရႊေအာင္” ရဲ႕ “ဗုဒၶ ေလာကသားတုိ႔၏ အႏႈိင္းမဲ့ေက်းဇူးရွင္ (ကုိယ္က်င့္ဗုဒၶဝင္)” စာအုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္။
“ဤကမာၻေျမျပင္၌ လူတုိ႔သည္ ေပ်ာ္ေမြ႔ဖြယ္ေကာင္းေသာ ခ်မ္းေျမ့ေသာ၊ၿငိမ္းခ်မ္းေသာဘဝကုိ ထူေထာင္လုိၾကပါလ်ွင္ မိမိ၏ ပတ္ဝန္းက်င္႐ွိ လူမ်ားကုိ လူလုိျမင္တတ္ေအာင္ ၾကည့္တတ္ရန္ လုိ၏။ လူကုိ လူလုိျမင္ေအာင္ၾကည့္ရာ၌ “ျဗဟၼစုိရ္ မ်က္စိ႐ွိမွ ျဖစ္၏ ျဗဟၼစုိရ္ မ်က္စိမရွိလွ်င္ လူကုိ လူလုိ ျမင္တတ္ေအာင္ မၾကည့္တတ္။ လူကုိ ကုလားလုိလည္း ျမင္တတ္၏။ တ႐ုတ္လုိလည္း ျမင္တတ္၏။ သူေဌးလုိလည္း ျမင္တတ္၏။ ဆင္းရဲသားလုိလည္း ျမင္တတ္၏။ အရာ႐ွိႀကီးလုိလည္း ျမင္ တတ္၏။ ႐ုံးလုလင္လုိလည္း ျမင္တတ္၏။
“ပပဥၥ”ဟူသည္ တဏွာ၊ မာနႏွင့္ ဒိ႒ိတုိ႔၏ အမည္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ပပဥၥ” မ်က္စိဟူသည္ အတၱမ်က္စိပင္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ လူသည္ လူကုိ အတၱမ်က္စိျဖင့္ၾကည့္ၿပီး အတၱအျမင္ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေနသမွ် ကာလပတ္လုံး ဤကမာၻေျမျပင္၌ ေပ်ာ္ေမြ႔ဖြယ္ေကာင္းေသာ၊ ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ေကာင္းေသာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာဘဝကုိ ထူေထာင္၍မရႏုိင္ျခင္းမွာ မိမိတုိ႔၏ လက္ေတြ႔ ပင္ျဖစ္၏။ လက္ေတြ႔ခံစားခ်က္ပင္ျဖစ္၏။”
ဆရာႀကီး “ဦးေရႊေအာင္” က လူတုိ႔ရဲ႕ (တစ္နည္း) ပုထုဇဥ္တုိ႔ရဲ႕အျမင္နဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ေကာင္းေသာ ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတရပ္ ေပၚေပါက္ျဖစ္တည္ေရးအတြက္ လူကုိ လူလုိျမင္တတ္ဖုိ႔ကုိ ၫႊန္းဆုိျပသခဲ့ျခင္းပင္။ ယင္းမွာ ယဥ္ေက်းေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း လူမ်ိဳး၊ ႏုိင္ငံအေနနဲ႔လည္း သက္ဆုိင္အက်ံဴးဝင္ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လုိခ်င္ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ေကာင္းေသာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာအေျခအေနမ်ားအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္လုိျမင္ၾကည္ၾကမလဲ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
အောက်မြန်မာပြည်ကဘုရားတချို့မှာ မိန်းမမဝင်ရတဲ့နေရာကန့်သတ်ထားတာဟာ ဘာသာရေးထက် ဓလေ့ထုံးစံ၊ ယဉ်ကျေးမှုစတာတွေနဲ့ ပိုဆိုင်ပါလိမ့်မယ်။
ကျိုက်အိစ္စိရိုး(ကျိုက်ထီးရိုး)၊ ကျိုက္ခမီ၊ ရွှေတိဂုံစတဲ့ အောက်မြန်မာပြည်ကဘုရားတွေဟာ မွန်တွေတည်ခဲ့တာမို့ မွန်ယဉ်ကျေးမှုမှာ အိန္ဒိယ တောင်ပိုင်းက ဟိန္ဒူယဉ်ကျေးမှုလွှမ်းမိုးချက် ဗမာထက်ပိုများတာ နဲ့ဆိုင်ပါလိမ့်မယ်။ အထက်မြန်မာပြည်ကဘုရားတွေမှာတော့ အဲဒီလို ကန့်သတ်ချက်တွေမရှိပါဘူး။ ဘုရားကြီး (မဟာမုနိ) ကလည်း ရခိုင်ဘုရားပါ။
တချို့မိန်းမတွေဟာ ယောက်ျားထက် ဘုန်းကျသရေရှိကြောင်း ဘုရားဟောရှိပါတယ်။ မဟောသဓဇာတ်တော်ကြီးပါ ဥဒုမ္ဗရဒေဝီနဲ့ ပိင်္ဂုတ္တရလုလင်အကြောင်းကိုကြည့်ပါ။