>myo ma nyein by Daw Ah Mar

ၿမိဳ႔မဆရာၿငိမ္းကုိ ျပည္သူက သိသည္မွာ သီခ်င္းေရးဆရာ ဟူ၍သာသိၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆရာၿငိမ္း၏ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ သူ႔တစ္သက္လံုး အခ်ိန္ျပည့္ ႀကိဳးပမ္းသြားမႈသည္ ျမန္မာ့ဂီတကုိ ကမၻာ့ဂီတအဆင့္သုိ႔ ျမွင့္တင္ႏိုင္ေရး တုိးျမွင့္ႏုိင္ေစရန္ ဆင္ဖိုနီ (Symphony) ေခၚ ျမန္မာ့သံစံု တီးဝုိင္းႀကီးတစ္ဝုိင္း ဖြဲ႔စည္းႏုိင္ေရးသာလွ်င္ ျဖစ္ေလသည္။

ဤရည္မွန္းခ်က္ ေအင္ျမင္ေရးအတြက္ ဆရာက သူ႔တြင္ရွိသမွ် အင္အားႏွင့္ အစြမ္းအစကုိ သြန္လွဲ၍ သံုးသည္။ သူ႔တစ္သက္လံုး ဇြဲႀကီးနပဲႀကီးႏွင့္ မျဖစ္မေန ႀကိဳးစာသည္။ အဆင္းရဲအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ဆရာက မတုန္မလႈပ္ခံသည္။ ငတ္ျပတ္မႈကုိ ရင္ဆိုင္သည္။

ဆရာၿငိမ္းသည္ ျမန္မာ့ဂီတမ်ားႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္းႏိုင္ေရးကုိသာ အၿမဲတမ္း စိတ္ကူးလုပ္ေဆာင္ရင္းက အေျခအေန၏ ေတာင္းဆိုခ်က္အရ သီခ်င္းမ်ားကုိ ေရးစပ္ေပးျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သူ႔တစ္သက္တာ၌ သူ႔ဥာဏ္စြမ္းရွိသမွ်၊ သူ႔ကုိယ္စြမ္းရွိသမွ် ႀကိဳးပမ္းသြားျခင္းသည္ ျမန္မာ့ဂီတဝုိင္းႀကီးဖြဲ႔ေရးျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ရည္မွန္းခ်က္သည္ အေကာင္အထည္ မေပၚရစ္ေသာေၾကာင့္ သြားရင္းဟန္လြဲ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ျဖစ္သည့္ သီခ်င္းကေလးမ်ား ေရးစပ္ သီကံုးထားခဲ့ျခင္းမ်ားကုိသာ ဆုပ္ကုိင္၍ ဤေနရာမွ သူ႔အႏုပညာရည္ကုိ တေစ့တေစာင္းၾကည့္ၿပီး ခ်ီးက်ဴး ေဝဖန္ရမည္မွာ စင္စစ္ေတာ့ ဆရာၿငိမ္းအေပၚ တရားေသာ ေဝဖန္မႈျပဳရာ မမည္ေပ။ သို႔ေသာ္ ဆရာၿငိမ္း အသက္ႏွင့္ ထင္ရွားရွိလွ်င္လည္း ဤအျဖစ္ကုိ ခြင့္လႊတ္မည္ ဟူ၍ပင္ ယံုမိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဆရာၿငိမ္းသည္ ေလာကဓံ၏ အေခ်ာက္အခ်ားကို တသက္ပန္လံုး ၾကံ့ၾကံ့ခံ၍ သြားႏိုင္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပါေပတည္း။

ဆရာၿငိမ္း ေရးဆဲြထားသည့္ ပန္းခ်ီကားကုိ ျမင္ဖူးသူတုိ႔က ဆရာၿငိမ္းကုိ ပန္းခ်ီဆရာပဲဟု ဆုိသည္။ ဆရာ့ပန္းပုလက္ရာကုိ ျမင္ဖူးသူတုို႔က ပန္းပုတြင္ တကယ္ေတာ္သူဟု ေျပာသည္။ ဆရာၿငိမ္းသီခ်င္းေတြကို ႀကိဳက္ၾကသူတို႔က ဆရာၿငိမ္းသည္ သီခ်င္းေရး အေကာင္းဆံုး စာေရးဆရာဟု ဆုိသည္။ ၿမိဳ႔မဝုိင္းေတာ္သားမ်ားကမူ ဆရာသည္ သူတို႔အတြက္ သီခ်င္းႏွင့္အတူ တီးကြက္ကုိပါ ယူလာ၍ သီခ်င္းေရာ တီးကြက္ပါ ေဖာ္သူ (Composer)ပါဟု ဆုိမည္။ ထုိ႔ျပင္ ဘယ္သူက ဘာတီး၊ ဘယ္သူက ဘာကုိ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လုိဝင္၍ မႈတ္၊ ဘယ္အခ်ိန္တြင္ ရပ္ဟု တီးကြက္မ်ား ခြဲျခားေပးၿပီး တီးဝုိင္းက အသံဖြဲ႔စည္း စီမံခန္႔ခြဲေပးသူ (Arranger) ႏွင့္ ဝိုင္းထိန္းသူ (Conductor) ပါဟုလည္း ဆုိၾကလိမ့္မည္။

သုိ႔ေသာ္ ဆရာၿငိ္မ္းႏွင့္ အနီးစပ္ဆံုး အခင္မင္ အရင္းအႏွီးဆံုး ေသတပန္ သက္ဆံုး လက္ပြန္းတတီး အရွိဆံုး ဆရာၿငိမ္းကုိ အသိဆံုး ခ်စ္မိတ္ေဆြ ဦးသန္႔ကမူ ဆရာၿငိမ္းသည္ ပန္းခ်ီဆရာလည္း မဟုတ္၊ ပန္းပုဆရာလည္း မဟုတ္၊ သီခ်င္းေရးဆရာလည္း မဟုတ္ပါ။ ဤအလုပ္ေတြမွာ ဆရာၿငိမ္းက အျမင္မေတာ္ေသာေၾကာင့္ ၾကည့္မေနႏုိင္၍ လုပ္ၾကည့္ျခင္၊ လုပ္မည့္သူမရွိ၍ လုပ္ရျခင္း၊ အအားမေနတတ္၍ လုပ္ၾကည့္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ သူ ျဖစ္ခ်င္သည္မွာ ဘာမွန္းမသိပါ။ ဆရာၿငိမ္းသည္ အသိခက္လွသူ ျဖစ္သည္။ သူ႔ကုိၾကည့္ရသည္မွာ အဘိဓမၼာဆရာႏွင့္ တူပါသည္။ သူသည္ အလြန္ေလးနက္သည့္ အဘိဓမၼာတရပ္ကုိ ေဖြရွာေနသူသာ ျဖစ္ပါသည္ဟု ေျပာပါသည္။

ဆရာၿငိမ္းသည္ သီခ်င္းတပုဒ္ကုိ ေရးစပ္ေပးမည့္သူမရွိ၍၊ သုိ႔မဟုတ္ သူ႔ကုိ သူမ်ားက ပူဆာ ေတာင္းဆို၍ ေရးစပ္ေပးျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း သူက ထိုအလုပ္ကုိ သူ႔အလုပ္ဟု ထင္သူမဟုတ္ေပ၊ ေရးစပ္ေပးၿပီးသည့္ သူ႔သီခ်င္း မယ္ေတာ့ ေမာင္ေတာ့မ်ားအတြက္ သူက ရွက္၍ ေနေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သီခ်င္းစပ္ခုိင္းသူအား သူ႔သီခ်င္းကုိ ေပးအပ္သည့္အခါ မ်က္ႏွာမထားတတ္၍ သူက အရက္ေသာက္ ရဲေဆးတင္ၿပီးမွ သြားအပ္ရသည္။ ရဲေဆးတင္လာပါလ်က္ႏွင့္ပင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ၿပီး တဘက္သား၏မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္၍ ေပးဝံ့ေသးသည္မဟုတ္၊ သူေရးစပ္လာသည့္သီခ်င္း အပ္စဥ္ ဆရာသည္ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ တဘက္သုိ႔ လႊဲထားလ်က္ကပင္ ေခါင္းငံု႔ႀကီးႏွင့္ သီခ်င္းကုိ ထုိးအပ္သည္။ အပ္သည့္အခါ သူ႔သီခ်င္းကုိ သူ႔က ဆုိျပဝံ့သူလည္း မဟုတ္ေပ။ ဆိုတတ္သူတဦးေခၚ၍ ဆိုစမ္းဟု ခုိင္းလ်က္ သူက အလိုက္ကုိ မႈတ္စရာႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ တီးစရာႏွင့္ျဖစ္ေစ တီးမႈတ္၍ အသံျပေပးသြားသူ ျဖစ္ေလသည္။

ဆရာၿငိ္မ္းက သီခ်င္းတပုဒ္ကုိေရး၍သာ ေရးေပးခဲ့သည္၊ သူလုပ္ခ်င္သည္က ဤအလုပ္မဟုတ္၊ မလႊဲမကင္းသာ၍ အျမင္မေတာ္၍ ဝင္ေရးေပးျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုသီခ်င္းအတြက္ သီခ်င္းေရးခ ရေရးဆိုေသာ ျပႆနာမွာ ဆရာၿငိမ္းအဖို႔ အလြန္က်ဲသည့္ ကိစၥ ျဖစ္ေပသည္။ ဆရာ့သီခ်င္း အမ်ားစုသည္ ေရးခ တျပားတခ်ပ္မွမရဘဲ ေရးေပးရသည့္ သီခ်င္းေတြ ျဖစ္ေလသည္။ ။