”ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ ယုံၾကည္ၿခင္း”
ယုုယ၊ ၾသဂုုတ္ ၁၇၊ ၂၀၁၃
(ေရႊအျမဳေတ၊ ေမ၊ ၂၀၁၃ မွ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ တင္ဆက္ပါတယ္)
ေအာင္ၿမင္ေနတဲဘ၀ေတြမႇာ သူနဲ႕အတူတူ ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ဘ၀ေတြရႇိတယ္။ တကယ္ေတာ့အေဖမရႇိတဲ့ တဒဂၤကာလေလးမႇာ ကုိယ္တုိ႕မိသားစုနဲ႕အတူေပးဆပ္ခဲ့သူေတြလည္း အမ်ားအၿပားပါပဲ။
လူေတြလာေခၚတယ္။ အေဖလုိက္သြားတယ္။ တိတ္တဆိတ္ပါပဲ။ ညဆုိတာ မေကာင္းမႈကုိ ဖိတ္ေခၚေလ့ရႇိတယ္လုိ႕ ဆုိၾကေသးတယ္ဆုိရင္ ကုိယ္တုိ႕မိသားစုအတြက္ မေကာင္းမႈကုိ ေခၚလာေပးတဲ့ညကုိ မုန္းရမလုိလုိ။ ဘာမႇေၿပာခြင့္မရလုိက္ဘဲ အေဖနဲ႕အတူ အေဖ့ရဲ႕ ကုတ္အက်ၤီအမဲၾကီးက ထပ္ၾကပ္မကြာလုိက္ပါသြားခဲ့တယ္။ ကုတ္အက်ီအမဲၾကီးဟာလည္း သူ႕သခင္ရဲ႕ယုံၾကည္ခ်က္ေတြကုိအၿပည့္အ၀ လက္ခံခဲ့ပါတယ္။
မနက္က်ေတာ့ အေမငုိေနမလား မသိခဲ့ပါဘူး။ ငယ္ေသးတဲ့ ကုိယ္တုိ႕ညီအမနႇစ္ေယာက္ သိမႇာစုိးလုိ႕ ထင္ပါရဲ႕။ အေဖမရႇိတဲ့ရက္ေတြမႇာ အေမငိုတာ တစ္ခါမႇမၿမင္ဖူးဘူး။ (အေမဟာ စိတ္ဓါတ္ခုိင္မာတာ ၿဖစ္ေကာင္းၿဖစ္နုိင္သလုိ ေယာက္်ားလုပ္သူရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြကုိ အၿပည့္အ၀ ေထာက္ခံတာေၾကာင့္လည္းၿဖစ္ ေကာင္းၿဖစ္နုိင္ပါတယ္။)
ပထမဆုံးရင္ဆုိင္ရတာကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက ကစားေဖာ္ကေလးေတြရဲ႕ စကားသံေတြပါပဲ။ အဲဒီေန႕က အမလုပ္သူငုိၿပီး အိမ္ေပၚေၿပးတက္လာတယ္။ ကုိယ္တုိ႕ဦးေလးက အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကုိ စိတ္ဆုိးၿပီးေၿပာတယ္။ ”ကေလးကုိ မဟုတ္တာေတြ မေၿပာၾကပါနဲ႕”တဲ့။ ေနာက္ေန႕က် အမတစ္ေယာက္ ကေလးေတြရဲ႕သဘာ၀အတုိင္း သူငုိခဲ့ရတာကုိ ေမ့သြားၿပီး အဲဒီကေလးေတြနဲ႕ ေဆာ့ၿမဲ၊ကစားၿမဲပါပဲ။ ကုိယ္ကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခပ္စြာစြာမုိ႕ ”ငါ့အေဖက နုိင္ငံၿခားသြားေနတာဟဲ့”လုိ႕ ကစားေဖာ္ကစားဘက္ ေတြကုိ ၿပန္လည္ေခ်ပဖူးတယ္။
အဲဒီတုန္းက ကုိယ္ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးတာ။ သုံးနႇစ္ဆုိတဲ့အရြယ္ဟာ အေဖ့ရဲ႕ ခ်ီပုိးတာကုိခံရမယ့္အရြယ္ပဲ ရႇိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္အသက္သုံးနႇစ္ကေန ငါးနႇစ္အတြင္း အေဖ့ရဲ႕ ခ်ီပုိးမႈကုိ ခဏတာဆုံးရႈံးခဲ့ရတယ္။ အေဖ့ရဲ႕အိပ္ရာ၀င္ပုံၿပင္ေတြလည္း နားမေထာင္ရေတာ့ဘူး။ အေမ့ခမ်ာေတာ့ နႇစ္ေယာက္စာေၿပာရလုိ႕ ေတာ္ေတာ္ ေမာခဲ့မယ္ထင္ပါရဲ့။ အေမေၿပာတဲ့ပုံၿပင္ေတြထဲမႇာ အေဖဘယ္ေတာ့ၿပန္လာမႇာလဲ ဆုိတာမပါတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္အေမ့ပုံၿပင္ေတြထဲမႇာ အေဖက ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးစီးလုိ႕ေပ့ါ။
ဒီအေၾကာင္းေၿပာမယ္ဆုိရင္ အဘြားရဲ႕ ေၾကြပုိက္ဆံဗူးေလး မပါရင္မၿဖစ္ဘူး။ အဘြားရဲ႕ပုိက္ဆံဗူးေလးမႇာ ပုိက္ဆံေတြရႇိတယ္။ ကုန္သြားရင္ လာလာထည့္ေပးတဲ့ သူေတြလည္းရႇိတယ္။ ဘ၀ရဲ႕မႇတ္တမ္းတင္ရမယ့္ ေက်းဇူးရႇင္ေတြပါပဲ။ အေဖ့ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ သူ႕ရဲ႕မိန္းမလုပ္သူက အဘြားရဲ႕ပုိက္ဆံဗူးေလးထဲ ေငြၿဖည့္ေပးရင္း အေဖ့ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြအေပၚမႇာ အားေပးခဲ့တယ္။ အၿခားအၿခားေသာေက်းဇူးရႇင္ေတြလည္း ရႇိပါေသးတယ္။ အေဖ့စာမူေတြကုိ အခေၾကးေငြအမ်ားၾကီးေပးၿပီး လာ၀ယ္တာမ်ိဳး၊ အေၾကာင္းရႇာၿပီး စာမူခေတြ ေပးတာမ်ိဳးေပါ့။ (လမ္းေတြ႕ရင္ေတာင္ ေခၚရမႇာစုိးလုိ႕ မ်က္နႇာလြဲခဲ့တဲ့သူေတြလည္း တစ္ပုံတပင္ပါ။)
အဲဒီတုန္းက ကုိယ္တုိ႕အိပ္မႇ အေဖ့အတြက္ ငပိေၾကာ္ေလးေတြကုိ အေမထေၾကာ္ခဲ့တယ္။ အေမဟာသမီးေတြရဲ႕ ႏုနယ္ေသးတဲ့စိတ္ကေလးေတြ မနာက်င္ေစဖုိ႕အပင္ပန္းခံခဲ့တယ္ဆုိတာ မလြဲနုိင္ပါဘူး။ (အခု ကုိယ့္အသက္နႇစ္ဆယ့္ငါးနႇစ္ ေရာက္မႇ အေမက သူအဲလုိလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း ေၿပာၿပခဲ့တာပါ။) အေမနဲ႕အတူ အေမ့ငပိေၾကာ္ေလးကလည္း အေဖ့ကုိ ေထာက္ခံခဲ့ဖူးတယ္ေလ။
တကယ္ဆုိ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အေမဟာ ငယ္ေသးတယ္လုိ႕ပဲ ေၿပာရမယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ရုိက္ခတ္မႈကုိလည္း ေခါင္းမာသူပီပီ ခံနုိင္ရည္ရႇိခဲ့ပုံရတယ္။ အေမ့ရဲ႕ကုသုိလ္ကံေလးနဲ႕ အေဖ့ရဲ႕မိတ္ေကာင္း၊ ေဆြေကာင္းေတြေၾကာင့္သာ ထမင္းေတာ့မငတ္ခဲ့တာ။
သူမ်ားေတြ အစာေရစာရႇားပါးေနတဲ့အခ်ိန္မႇာေတာင္ ကုိယ္တုိ႕ ၀၀လင္လင္စားခဲ့ရတယ္။ ေဆးဆုိလည္း လုိအပ္သလုိေသာက္ခြင့္၊ က်န္းမာစြာေနထုိင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဒီလုိဆုိ အေဖ့လုပ္ရပ္အေပၚ ကံၾကမၼာကပါ အားေပးအားေၿမာက္လုပ္ခဲ့တာမ်ားလား မသိ။
အဘြားဟာလည္း အေဖမရႇိတဲ့အခ်ိန္မႇာ တံတုိင္းတစ္ခုပါပဲေလ။ သူဟာ က်န္ရႇိေနတဲ့ ကုိယ္တုိ႕ မိသားစုသုံးေယာက္ကုိ ေစာင့္ေရႇာက္ခ့ဲတယ္။ ကာကြယ္ခဲ့တယ္။ အဘြားနဲ႕အေမတစ္ခါမႇ စကားမ်ား၊ ရန္ၿဖစ္တာ မေတြ႕ဖူးတဲ့အတြက္ သူတုိ႕နႇစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္ၾကတယ္ဆုိတာ ယုံမႇားစရာမရႇိပါဘူး။(ကမာၻေပၚမႇာ အခ်စ္ခင္ဆုံး သမီးေယာကၡမအၿဖစ္ ဂရင္းနစ္စံခ်ိန္ေတာင္ တင္နုိင္ပါတယ္။) အဘြားဟာ ကုိယ္တုိ႕မိသားစုကုိေစာင့္ေရႇာက္ရင္းနဲ႕ အေဖ့လုပ္ရပ္အေပၚ အၿပည့္အ၀ေထာက္ခံခဲ့တယ္။
မနက္တုိင္း ကုိယ့္ဘၾကီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေရႇ႕က ၿဖတ္ရတာ ရင္တခုန္ခုန္ပဲ။ ဘာလုိ႕လည္းဆုိေတာ့ ဘၾကီးက ကုိယ္တုိ႕ညီအမနႇစ္ေယာက္ကုိ အေဖမရႇိတဲ့ေနကစၿပီး မနက္တုိင္း မနက္စာ တာ၀န္ယူခ့ဲတယ္။ ေန႕တုိင္းေကြ်းတယ္ ဆုိေပမယ့္ သြားမယူရဲဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘၾကီးက ဆုိင္မႇာလူက်ေနလုိ႕ ကုိယ္တုိ႕ကုိေမ့ၿပီးမ်ား မေခၚမိရင္ အဲဒီေန႕ေတာ့ဆုိင္ေရႇ႕ကေန ဘၾကီးမၿမင္ ၿမင္ေအာင္ အေခါက္ေခါက္အခါခါ ၿဖတ္ၿပီသာ မႇတ္ေတာ့။ အေဖ့အကုိေတြအားလုံး ညီၿဖစ္သူရဲ႕ လုပ္ရပ္ေပၚမႇာ သူတုိ႕တတ္နုိင္တဲ့နည္းလမ္းမ်ိဳးစုံနဲ႕ အားေပးေထာက္ခံခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္။
တစ္ခုေသာအၿဖစ္အပ်က္တစ္ခုကုိေတာ့ အေမက အခုခ်ိန္ထိ ေမ့မရနုိင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီေန႕က အေမနဲ႕ ကုိယ္တုိ႕ညီအမနႇစ္ေယာက္ ကားဂိတ္မႇာ ကားေစာင့္ေနၾကတယ္။ ဒ႑ာရီရုပ္ရႇင္ဇာတ္ကား ေခတ္စားေနခ်ိန္ ၿဖစ္တာေၾကာင့္ အဲဒီကားၾကည့္ဖုိ႕ ကုိယ္တုိ႕ပူဆာတာနဲ႕ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကုိ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္။ အေမက သမီးနႇစ္ေယာက္ကုိ လက္ဆြဲလုိ႕ေပါ့။ (တကယ္ဆုိအေဖက သမီးတစ္ေယာက္ကုိလက္ဆြဲ၊ အေမကလည္းသမီး တစ္ေယာက္ကုိလက္ဆြဲလုိ႕ ဆုိၿပီး အေမစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ေသးလား။ သတိရေနရႇာမလားေတာ့မသိပါ။)
ကားေစာင့္ေနတုန္း ဦးေလးနဲ႔ သူ႕မိန္းမအၿပင္သြားစရာရႇိလုိ႔ ကားနဲ႕ထြက္လာရင္း ကုိယ္တုိ႔ကို
ၿမင္ေတာ့ ရုပ္ရႇင္ရုံလုိက္ပုိ႕ေပးဖုိ႕ ကားေပၚေခၚတင္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ဦးေလးရဲ႕မိန္းမလုပ္သူက
သူသြားစရာရႇိတာ ေနာက္က်မယ္၊ ေတာ္ၿပီ မသြားေတာ့ဘူးဆုိၿပီး ေၿပာဆုိေနတာနဲ႕ကုိယ္တုိ႕သားအမိ
သုံးေယာက္ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ဆြဲလုိ႕ တာေမြမႇာပဲ ဆင္းေနခဲ့ရတယ္။ ကုိယ္တုိ႕ကေတာ့ ကေလးပီပီ ဘာမႇနားလည္တာမဟုတ္။ ဆင္းဆုိေတာ့လည္း ဆင္းလုိက္ၾကတာပဲ။အေမကေတာ့ အားငယ္သြားရႇာမႇာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မႇာအေဖ့ကုိပုိၿပီးေတာင္ သတိရသြားအုံးမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကုိယ္တို႕ညီအမက ငယ္ေသးတာမုိ႕ ဘာမႇမသိဘူး။အခုၿပန္စဥ္းစားေတာ့ အေမ့မ်က္နႇာ ဘယ္ေလာက္ပ်က္သြားမလဲ။ စိတ္အားဘယ္ေလာက္ ငယ္သြားမလဲဆုိတာ ေတြးၾကည့္ရင္းေတာင္ ရင္ထဲမေကာင္းၿဖစ္မိတယ္။
ၿမင္ေတာ့ ရုပ္ရႇင္ရုံလုိက္ပုိ႕ေပးဖုိ႕ ကားေပၚေခၚတင္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ဦးေလးရဲ႕မိန္းမလုပ္သူက
သူသြားစရာရႇိတာ ေနာက္က်မယ္၊ ေတာ္ၿပီ မသြားေတာ့ဘူးဆုိၿပီး ေၿပာဆုိေနတာနဲ႕ကုိယ္တုိ႕သားအမိ
သုံးေယာက္ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ဆြဲလုိ႕ တာေမြမႇာပဲ ဆင္းေနခဲ့ရတယ္။ ကုိယ္တုိ႕ကေတာ့ ကေလးပီပီ ဘာမႇနားလည္တာမဟုတ္။ ဆင္းဆုိေတာ့လည္း ဆင္းလုိက္ၾကတာပဲ။အေမကေတာ့ အားငယ္သြားရႇာမႇာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မႇာအေဖ့ကုိပုိၿပီးေတာင္ သတိရသြားအုံးမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကုိယ္တို႕ညီအမက ငယ္ေသးတာမုိ႕ ဘာမႇမသိဘူး။အခုၿပန္စဥ္းစားေတာ့ အေမ့မ်က္နႇာ ဘယ္ေလာက္ပ်က္သြားမလဲ။ စိတ္အားဘယ္ေလာက္ ငယ္သြားမလဲဆုိတာ ေတြးၾကည့္ရင္းေတာင္ ရင္ထဲမေကာင္းၿဖစ္မိတယ္။
အဲဒီေန႔က ဒ႑ာရီရုပ္ရႇင္ဇာတ္ကားၾကည့္ၿဖစ္ခဲ့တယ္။ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ပါတယ္။ဇာတ္ကား
ေကာင္းတစ္ခုမုိ႕ရင္ထဲစြဲက်န္လုိ႕ေနတယ္။အဲဒီဇာတ္ကားနဲ႕အတူ သူမ်ားကားေပၚက ခပ္ကုတ္ကုတ္ဆင္းသြားခဲ့ရတဲ့ ကုိယ္တို႕မိသားစုရဲ႕အၿဖစ္ပ်က္ကလည္း ဒီေန႕ဒီအခ်ိန္အထိ ရင္ထဲစြဲက်န္ေနဆဲပါပဲ။ ဒ႑ာရီဇာတ္ကား တီဗီြကလာတုိင္း အမႇတ္ရေနေတာ့တာပါပဲေလ။
ေကာင္းတစ္ခုမုိ႕ရင္ထဲစြဲက်န္လုိ႕ေနတယ္။အဲဒီဇာတ္ကားနဲ႕အတူ သူမ်ားကားေပၚက ခပ္ကုတ္ကုတ္ဆင္းသြားခဲ့ရတဲ့ ကုိယ္တို႕မိသားစုရဲ႕အၿဖစ္ပ်က္ကလည္း ဒီေန႕ဒီအခ်ိန္အထိ ရင္ထဲစြဲက်န္ေနဆဲပါပဲ။ ဒ႑ာရီဇာတ္ကား တီဗီြကလာတုိင္း အမႇတ္ရေနေတာ့တာပါပဲေလ။
အခုခ်ိန္မႇာ ကုိယ္တို႕ကုိယ္ပုိင္ကားစီးနုိင္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ဦးေလးရဲ႕မိသားစုကုိ အတတ္နုိင္ဆုံး ကုိယ္တို႕ကားနဲ႕ လုိရာခရီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ လုိက္ပုိ႕ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႕ခံစားခဲ့ရသလုိ သူတုိ႕ မခံစားရေအာင္ပါ။ ကုိယ္တုိ႕ကုိယ္ခ်င္းစာတတ္ရမယ္မဟုတ္လား။
အေဖယုံၾကည္တဲ့လမ္းေပၚမႇာ ပန္းခင္းလမ္းေတြရႇိသလုိ၊ လမ္းၾကမ္းေတြကလည္း မနည္းမေနာပဲ။ ဒါေပမယ့္အဘြားရယ္၊အေမရယ္၊ကုိယ္တုိ႕ညီအမနႇစ္ေယာက္ရယ္ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္တြဲလုိ႕ အေဖ့ကုိ ယုံၾကည္တဲ့စိတ္နဲ႕ အဲဒီလမ္းကုိရဲရဲ၀ံ႕၀ံ႕ ေလ်ာက္လႇမ္းခဲ့ၾကတယ္။
ပထမအၾကိမ္ အဘုိးေဆးရုံတက္တုန္းကေတာ့ အေဖကုိယ္တုိင္ ေဆးရုံေစာင့္ခဲ့တယ္။ ၿပဳစုခဲ့တယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္ေဆးရုံတက္တဲ့အေခါက္မႇာေတာ့ အဘုိးနားမႇာ ကုိယ့္အေဖ ေနမေပးနုိင္ေတာ့ဘူးေလ။ ေနမေကာင္းတဲ့အခ်ိန္မႇာ လူေတြဟာ ပုိၿပီး စိတ္အားငယ္တတ္တယ္။ အားကုိးရႇာခ်င္ၾကတယ္ဆုိရင္ အဘုိးစိတ္ထဲ သူ႕သားကုိ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သတိရရႇာမလဲ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေတြ႕ခ်င္ရႇာမလဲမသိ။သူ႕သားကုိေတြ႕ရင္ ”ငါလခြီးထဲမႇ၊ မင္း ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲကြ။”လုိ႕ ေၿပာခ်လုိက္ေလမလား။
”ငါ့ေၿမးေတြနဲ႕ ငါ့ေခြ်းမကုိ မင္းပစ္ထားတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲကြ”
လုိ႕ဂရုဏာေဒါေသာနဲ႕ ဆုိေလမလား မသိပါ။ အဘုိးဟာ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္အထိ သူ႕သားကုိမေတြ႕၊ မၿမင္လုိက္ရရႇာဘူး။ သူ႕သားကုိ သူေၿပာခ်င္တဲ့စကားေတြေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရႇိလုိက္မလဲ။ေနာက္ၿပီး အေဖယုံၾကည္ခဲ့တဲ့လမ္းကုိ အဘုိးယုံၾကည္ခဲ့ရဲ႕လား ဆုိတာကုိေတာ့ အဘုိးကုိေမးမႇသာ အတိအက်သိပါလိမ့္မယ္။ သားေတြကုိ ကုိယ္ပုိင္ဆုံးၿဖတ္ခ်က္ အၿပည့္အ၀ေပးခဲ့တဲ့၊ သားေတြလုပ္တဲ့ ကိစၥတုိင္းကုိ လက္ခံခဲ့တဲ့ အဘုိးဟာ အေဖ့ကုိအၿပစ္တင္စကားေတာ့ ဆုိမယ္မထင္ပါဘူးေလ။
လုိ႕ဂရုဏာေဒါေသာနဲ႕ ဆုိေလမလား မသိပါ။ အဘုိးဟာ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္အထိ သူ႕သားကုိမေတြ႕၊ မၿမင္လုိက္ရရႇာဘူး။ သူ႕သားကုိ သူေၿပာခ်င္တဲ့စကားေတြေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရႇိလုိက္မလဲ။ေနာက္ၿပီး အေဖယုံၾကည္ခဲ့တဲ့လမ္းကုိ အဘုိးယုံၾကည္ခဲ့ရဲ႕လား ဆုိတာကုိေတာ့ အဘုိးကုိေမးမႇသာ အတိအက်သိပါလိမ့္မယ္။ သားေတြကုိ ကုိယ္ပုိင္ဆုံးၿဖတ္ခ်က္ အၿပည့္အ၀ေပးခဲ့တဲ့၊ သားေတြလုပ္တဲ့ ကိစၥတုိင္းကုိ လက္ခံခဲ့တဲ့ အဘုိးဟာ အေဖ့ကုိအၿပစ္တင္စကားေတာ့ ဆုိမယ္မထင္ပါဘူးေလ။
အဘုိးဆုံးေတာ့ အသုဘခ်တဲ့ေန႕မႇာပဲ ေၿခြရံသင္းပင္းေတြနဲ႕အတူ အေဖၿပန္လာခဲ့တယ္။ အေဖ့ေပါင္ေပၚမႇာထုိင္ေနတဲ့ ကုိယ့္ပုံစံက တကယ့္ကုိ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားေနတဲ့ပုံ။ ဒီမႇာ … ငါ့အေဖေတြ႕လား ဆုိတဲ့ပုံ။ ဒါေပမယ့္ အေဖ့ေပါင္ေပၚမႇာ ထုိင္ရတာေလးက ခဏဆုိမႇ တကယ့္ ခဏေလးပါ။
သူတို႕ေတြ အေဖ့ကုိၿပန္ေခၚသြားၾကတယ္။ အေဖ့ကုိႏႈတ္ဆက္ဖုိ႕ အေမအင္အားအၿပည့္ရႇိခဲ့မႇာပါ။ ကုိယ္တုိ႕မိသားစုနဲ႕အတူ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြလည္း လုိက္ၿပန္ပုိ႕ၾကတယ္။ ကိုယ့္အမက နားလည္တတ္တဲ့ အရြယ္လည္း ေရာက္ေနၿပီဆုိေတာ့ သေဘာေပါက္ပုံရတယ္။လူၾကီးေတြအေၿဖရၾကပ္မယ့္ေမးခြန္းတစ္ခုတစ္ေလမႇ မေမးရႇာဘူး။ ကုိယ္သာ စပ္စပ္စုစု။ တံခါးၾကီးတစ္ခုေရႇ႕ကုိ ကားရပ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မႇာပဲ ကားေပၚကဆင္းသြားခါနီး အေဖ့ကုိ “ဟင္….ေလယာဥ္ကြင္းလည္းဆုိေသး ေလယာဥ္လည္းတစ္စီးမႇမရႇိဘူး။” ဆုိတဲ့ စကားသံဟာ ပါလာသူအားလုံးကုိ ႏႈတ္ဆိတ္သြားေစတယ္။ ပါလာတဲ့ လူၾကီးေတြက ကေလးကုိ
ေရာ သူတုိ႕ရင္ထဲက စိတ္မေကာင္းၿခင္းေတြကုိပါ ဖုံးကြယ္ရင္း ”အဲဒီအုတ္နီနီေတြ ေနာက္ထဲမႇာ ရပ္ထားတာ။ ၿမင့္ေတာ့ ဘယ္ၿမင္ရပါ့မလဲ”လုိ႕ ေၿဖသိ့မ္လိုက္ၾကတယ္။ တကယ္လည္း အဲဒီတံခါးအေနာက္ဘက္မႇာ အေဖ ပ်ံ၀ဲခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြးေလယာဥ္ပ်ံ
ေတြ ဘယ္နႇစ္စီးေတာင္ ရႇိလုိက္မလဲမသိ။ တံတိုင္းေတြ အၿပည့္အ၀ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ကာရံထားတဲ့
အဲဒီေနရာၾကီးမႇာ အေတြးေတြသာ လြတ္လပ္ခြင့္ရၾကတာ မဟုတ္လား။ (ဒါေပမယ့္ အေဖ တကယ္ နုိင္ငံၿခားသြားေနတယ္ လုိ႕ပဲ ကုိယ္ထင္ခဲ့တာ။ ကုိယ္ယုံၾကည္ခဲ့တာ။)
ေရာ သူတုိ႕ရင္ထဲက စိတ္မေကာင္းၿခင္းေတြကုိပါ ဖုံးကြယ္ရင္း ”အဲဒီအုတ္နီနီေတြ ေနာက္ထဲမႇာ ရပ္ထားတာ။ ၿမင့္ေတာ့ ဘယ္ၿမင္ရပါ့မလဲ”လုိ႕ ေၿဖသိ့မ္လိုက္ၾကတယ္။ တကယ္လည္း အဲဒီတံခါးအေနာက္ဘက္မႇာ အေဖ ပ်ံ၀ဲခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြးေလယာဥ္ပ်ံ
ေတြ ဘယ္နႇစ္စီးေတာင္ ရႇိလုိက္မလဲမသိ။ တံတိုင္းေတြ အၿပည့္အ၀ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ကာရံထားတဲ့
အဲဒီေနရာၾကီးမႇာ အေတြးေတြသာ လြတ္လပ္ခြင့္ရၾကတာ မဟုတ္လား။ (ဒါေပမယ့္ အေဖ တကယ္ နုိင္ငံၿခားသြားေနတယ္ လုိ႕ပဲ ကုိယ္ထင္ခဲ့တာ။ ကုိယ္ယုံၾကည္ခဲ့တာ။)
တစ္ခါတုန္းက အင္းစိန္ဟာ ေလယာဥ္ကြင္းၿဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတာ ကုိယ္တုိ႕ကလြဲလုိ႕ဘယ္သူမႇ
မသိနုိင္ဘူးေလ။ အေဖနဲ႕အတူပါသြားတဲ့ ကုတ္အက်ီအမဲၾကီးလည္း နုိင္ငံၿခား (ေခၚ) အင္းစိန္ရဲ႕ ဘယ္ေနရာမႇာ ေနရရႇာတယ္မသိ။
မသိနုိင္ဘူးေလ။ အေဖနဲ႕အတူပါသြားတဲ့ ကုတ္အက်ီအမဲၾကီးလည္း နုိင္ငံၿခား (ေခၚ) အင္းစိန္ရဲ႕ ဘယ္ေနရာမႇာ ေနရရႇာတယ္မသိ။
အေဖမိသားစုဆီ အၿပီးအပုိင္ ၿပန္လာတဲ့ေန႕မႇာေတာ့ ကုိယ္တစ္ေယာက္လည္း ေယာက္ယတ္ခတ္လုိ႕။ ကုိယ္ အေဖ့က ုိေမးတဲ့အထဲမႇာ ”အေဖ….ေခ်ာကလက္ပါလား”
ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းက အမ်ားဆုံးပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကုိယ္သိတာက အေဖက အုတ္နီနီေတြရႇိတဲ့ ေနရာကေန ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးစီးၿပီး နုိင္ငံၿခားကုိသြားေနတာ။ ၿပန္လာရင္ သူမ်ားအေဖေတြ နုိင္ငံၿခားကၿပန္လာသလုိေတာ့ေခ်ာကလက္ေတြပါလာရမႇာေပါ့။
ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းက အမ်ားဆုံးပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကုိယ္သိတာက အေဖက အုတ္နီနီေတြရႇိတဲ့ ေနရာကေန ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးစီးၿပီး နုိင္ငံၿခားကုိသြားေနတာ။ ၿပန္လာရင္ သူမ်ားအေဖေတြ နုိင္ငံၿခားကၿပန္လာသလုိေတာ့ေခ်ာကလက္ေတြပါလာရမႇာေပါ့။
”ေခ်ာကလက္ပါတဲ့ အိတ္က ေလယာဥ္ကြင္းမႇာ က်န္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေန႕မႇသြားယူရမႇာ။”
ဆုိတဲ့စကားကုိသာ ယုံၾကည္ရင္း ေခ်ာကလက္ပါတဲ့ အိတ္ကုိေစာင့္ေမ်ာ္ခဲ့ရတာ အခုခ်ိန္ထိပါပဲ။ အခုထိ
လည္း နုိင္ငံၿခားသြားတဲ့သူတုိင္းကုိ ”ေခ်ာကလက္၀ယ္ခဲ့ပါေနာ္လုိ႕” မႇာ တတ္တာ အက်င့္လုိၿဖစ္ေနၿပီ။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါတုန္းက မၿပည့္၀ခဲ့တဲ့ဆႏၵေတြကုိ ေၿဖသိမ့္တာထင္ပါရဲ႕။
ဆုိတဲ့စကားကုိသာ ယုံၾကည္ရင္း ေခ်ာကလက္ပါတဲ့ အိတ္ကုိေစာင့္ေမ်ာ္ခဲ့ရတာ အခုခ်ိန္ထိပါပဲ။ အခုထိ
လည္း နုိင္ငံၿခားသြားတဲ့သူတုိင္းကုိ ”ေခ်ာကလက္၀ယ္ခဲ့ပါေနာ္လုိ႕” မႇာ တတ္တာ အက်င့္လုိၿဖစ္ေနၿပီ။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါတုန္းက မၿပည့္၀ခဲ့တဲ့ဆႏၵေတြကုိ ေၿဖသိမ့္တာထင္ပါရဲ႕။
အေဖၿပန္ေရာက္လာတာမုိ႕ အိမ္မႇာ အတူေနတဲ့အဘြားကုိ ကန္ေတာ့ၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီးရင္ အေမ့ရဲ႕အေဖနဲ႕အေမကုိ သြားကန္ေတာ့ဖုိ႕အသြား၊ လမ္းမႇာစကားအလြန္မ်ား၊ ေမးခြန္းအေမးထူလြန္းတဲ့ ကုိယ္ဟာ ”ေအာ္…..ေပ်ာ္ရမယ့္ေန႕မႇာမႇ မုိးကလည္း ရြာေသးတယ္”
လုိ႕ေၿပာလိုက္တာေၾကာင့္ လူၾကီးေတြခမ်ာ ရယ္ရအခက္ငုိရအခက္ပဲတဲ့။ မုိးရြာရင္ လူေတြဟာ လြမ္းတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ကုိယ္ဟာ မုိးတြင္း နႇစ္တြင္းလုံးမႇာ မသိလုိက္မသိဘာသာ အေဖ့ကုိ လြမ္းခဲ့ဖူးတယ္ထင္ပါရဲ႕။ အခုေတာ့ မုိးရြာရင္ မလြမ္းရေတာ့ပါဘူး။
လုိ႕ေၿပာလိုက္တာေၾကာင့္ လူၾကီးေတြခမ်ာ ရယ္ရအခက္ငုိရအခက္ပဲတဲ့။ မုိးရြာရင္ လူေတြဟာ လြမ္းတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ကုိယ္ဟာ မုိးတြင္း နႇစ္တြင္းလုံးမႇာ မသိလုိက္မသိဘာသာ အေဖ့ကုိ လြမ္းခဲ့ဖူးတယ္ထင္ပါရဲ႕။ အခုေတာ့ မုိးရြာရင္ မလြမ္းရေတာ့ပါဘူး။
ကုိယ္က ဟင္းစားၾကီးတယ္။ ငါးေၾကာ္ဆုိလည္း နႇစ္တုံး၊သုံးတုံးမႇ။ အသားဆုိလည္း မ်ားမ်ားမႇ။
အဲဒါကုိၿမင္ေတာ့ အေဖက ဆုံးမတယ္။ အေဖတုိ႕ဆုိ အထဲမႇာ တစ္ေယာက္ တစ္တုံးပဲ စားရတာ။ ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ ကုိတာနဲ႕ စားရတာတဲ့။ အဲဒီတုန္းက ကုိယ္ စဥ္းစားခဲ့ဖူးတယ္။ ေအာ္သူမ်ားေတြ အထင္ၾကီးေနတဲ့ နုိင္ငံၿခားဆုိတာ ဟင္းလည္းမ်ားမ်ား မစားရဘူးလုိ႕။ အေဖေၿပာတဲ့နုိင္ငံၿခားဆုိတာ မိသားစုသားခ်င္းေတြရဲ႕ အေ၀းကုိ ေရာက္ေနရတာခ်င္းေတာ့ တူပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ေခ်ာကလက္ေတြ မရႇိတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ေလ။
အဲဒါကုိၿမင္ေတာ့ အေဖက ဆုံးမတယ္။ အေဖတုိ႕ဆုိ အထဲမႇာ တစ္ေယာက္ တစ္တုံးပဲ စားရတာ။ ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ ကုိတာနဲ႕ စားရတာတဲ့။ အဲဒီတုန္းက ကုိယ္ စဥ္းစားခဲ့ဖူးတယ္။ ေအာ္သူမ်ားေတြ အထင္ၾကီးေနတဲ့ နုိင္ငံၿခားဆုိတာ ဟင္းလည္းမ်ားမ်ား မစားရဘူးလုိ႕။ အေဖေၿပာတဲ့နုိင္ငံၿခားဆုိတာ မိသားစုသားခ်င္းေတြရဲ႕ အေ၀းကုိ ေရာက္ေနရတာခ်င္းေတာ့ တူပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ေခ်ာကလက္ေတြ မရႇိတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ေလ။
”စာေမးပြဲေၿဖရင္ မေလာနဲ႕။ စာေတြက ရၿပီးသားပဲ။ ေရဗူးယူသြား။ ဓါတ္ဆားထုပ္နဲ႕ မူးရင္ေသာက္ဖုိ႕ ေဆးကုိ ဗိီဒုိလက္ကုိင္မႇာ ခ်ိတ္ထားတယ္။” ဆုိတဲ့ စာရြက္ကေလးေတြက မနက္တုိင္း ၿမင္ရေနက်။ အေဖက ေနာက္က်အိပ္သူမုိ႕ ကုိယ္တုိ႕ကုိ မႇာစရာရႇိရင္ အဲဒီလုိစာရြက္ေတြနဲ႕ မႇာေလ့ရႇိတယ္။
“ေက်ာင္းသြားရင္ မိုးကာ၊ထီး ယူသြားဖုိ႕မေမ့နဲ႕။ ဒီေန႕မုိးရြာမယ္ေၿပာတယ္။” ဆုိၿပီး တစ္ေန႕တစ္ေန႕မုိးေလ၀သ အေၿခအေနနားေထာင္ရင္း ကုိယ္တုိ႕ကုိ မႇာၾကားခ်က္ေတြ ေပးတတ္တယ္။
“ၿမိဳ႕ထဲမႇာ လူ ရုတ္ရုတ္၊ ရုတ္ရုတ္ၿဖစ္ေနတယ္။ အေရးၾကီးကိစမရႇိရင္
ၿမိဳ႕ထဲမသြားၾကနဲ႕။” ေရဒီယုိေတြနားေထာင္ၿပီး အဲဒီလုိလည္း အစုိးရိမ္ၾကီးတတ္တယ္။ ကုိယ္တုိ႕မိသားစုကုိ အစြမ္းကုန္ ဂရုစုိက္ရင္း အေဖဟာသူ႕ယုံၾကည္ခ်က္အတြက္ ကုိယ္တို႕ လပ္ခဲ့တဲ့ကြက္လပ္ေတြကုိ အတတ္နုိင္ဆုံး ၿပန္ၿဖည့္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေဖၿပန္ၿဖည့္ေပးတ့ဲ ကြက္လပ္ေတြက အမႇတ္တစ္ရာေက်ာ္ေနပါၿပီေလ။
ၿမိဳ႕ထဲမသြားၾကနဲ႕။” ေရဒီယုိေတြနားေထာင္ၿပီး အဲဒီလုိလည္း အစုိးရိမ္ၾကီးတတ္တယ္။ ကုိယ္တုိ႕မိသားစုကုိ အစြမ္းကုန္ ဂရုစုိက္ရင္း အေဖဟာသူ႕ယုံၾကည္ခ်က္အတြက္ ကုိယ္တို႕ လပ္ခဲ့တဲ့ကြက္လပ္ေတြကုိ အတတ္နုိင္ဆုံး ၿပန္ၿဖည့္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေဖၿပန္ၿဖည့္ေပးတ့ဲ ကြက္လပ္ေတြက အမႇတ္တစ္ရာေက်ာ္ေနပါၿပီေလ။
တကယ္ေတာ့ ၿပန္ေၿပာၿပစရာ ဒုကၡ မ်ားမ်ားစားစားရယ္လုိ႕ မရႇိပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆုိေတာ့ ၾကဳံရတဲ့၊ဆုံရတဲ့ ဒုကၡေတြအားလုံးကုိ အေမတစ္ေယာက္တည္း သိမ္းၾကဳံးခံခဲ့လုိ႕ပါပဲ။ ကုိယ္တို႕ညီအမနႇစ္ေယာက္ကေတာ့ အေဖ့ရဲ႕ပခုံးကုိခ ဏတာဆုံးရႈံးဖူးတာ၊ အေဖ့ရဲ႕ဂရုစိုက္မႈနဲ႕ ခဏတာ ေ၀းကြာခဲ့ရတာကလြဲရင္ ဘာမႇမေၿပာပေလာက္ပါဘူး။
ေခ်ာကလက္ေတြထက္ အေဖ့ရဲ႕အိမ္ၿပန္ခ်ိန္ကုိ ပုိေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တယ္။ နုိင္ငံၿခားသြားေနတယ္ဆုိတဲ့
အေဖ့ထက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ အေဖ့အတြက္ ကုိယ္တုိ႕ပုိၿပီး ဂုဏ္ယူခဲ့တယ္။ အေဖ့သမီးၿဖစ္ရၿခင္းကေတာ့ ဘ၀မႇာ ဂုဏ္အယူဆုံးပါပဲ။
အေဖ့ထက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ အေဖ့အတြက္ ကုိယ္တုိ႕ပုိၿပီး ဂုဏ္ယူခဲ့တယ္။ အေဖ့သမီးၿဖစ္ရၿခင္းကေတာ့ ဘ၀မႇာ ဂုဏ္အယူဆုံးပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ေနာက္ကြယ္မႇာ ေရးသူနဲ႕ အတူတူခ်ီတက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေနာက္ထပ္
မိသားစုႏႇစ္စုလည္း ရႇိေသးတယ္။ သူတုိ႕က အေဖ့အေပၚကုိ ကုိယ္တုိ႕မိသားစုထက္ကုိ ပုိၿပီးယုံၾကည္မႈ
ၿပင္းထန္ခဲ့တယ္။ သူတုိ႕မိသားစုမႇာလည္း သူတို႕အေဖေတြနုိင္ငံၿခားသြားတယ္လုိ႕ ထင္ေကာင္းထင္ခဲ့
နုိင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကုိယ့္လုိပဲ ေခ်ာကလက္ေတြေမ်ာ္လင့္ခဲ့ေသးသလားမသိ။ ကုတ္အက်ီအမဲၾကီး
လည္းအခုေတာ့ ကုိယ္တုိ႕ဗီဒုိမႇာ သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႕ ေနသားတက်ရႇိပါၿပီ။ အခုဆုိ အေဖဘယ္ေတာ့မႇ နုိင္ငံၿခား မသြားေတာ့ဘူးေလ။
မိသားစုႏႇစ္စုလည္း ရႇိေသးတယ္။ သူတုိ႕က အေဖ့အေပၚကုိ ကုိယ္တုိ႕မိသားစုထက္ကုိ ပုိၿပီးယုံၾကည္မႈ
ၿပင္းထန္ခဲ့တယ္။ သူတုိ႕မိသားစုမႇာလည္း သူတို႕အေဖေတြနုိင္ငံၿခားသြားတယ္လုိ႕ ထင္ေကာင္းထင္ခဲ့
နုိင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကုိယ့္လုိပဲ ေခ်ာကလက္ေတြေမ်ာ္လင့္ခဲ့ေသးသလားမသိ။ ကုတ္အက်ီအမဲၾကီး
လည္းအခုေတာ့ ကုိယ္တုိ႕ဗီဒုိမႇာ သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႕ ေနသားတက်ရႇိပါၿပီ။ အခုဆုိ အေဖဘယ္ေတာ့မႇ နုိင္ငံၿခား မသြားေတာ့ဘူးေလ။
(ကြယ္လြန္ခဲ့ျပီျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ မင္းလူရဲ့ သမီး “ယုုယ” ရဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ ႏုုတ္ကေန ကူးယူေဖာ္ျပတယ္။ သည္ကေန ခြင့္ေတာင္းလိုုက္ပါသည္)
(Photo – Suu Chit Thu, Yu Ya Facebook)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
