မင္းမင္းလတ္ သမိုင္းအပိုင္းအစမ်ား
ပုသိမ္ေမာင္စိမ္းသူ
(ရင္ခုန္သံ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၁၊ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၁၉၉၀ တြင္ မူရင္း ပံုႏွိပ္ခဲ့သည္။
မိုးမခ က မင္းမင္းလတ္ ကြယ္လြန္ျခင္း (၁၆) ႏွစ္ျပည့္ (ၾသဂုတ္၊ ၂၂၊ ၂၀၁၃)
ႏွစ္လည္ အထိမ္းအမွတ္ အမွတ္တရ ျပန္လည္ တင္ဆက္သည္။)
ဓာတ္ပံု – ရင္ခုန္သံ မဂၢဇင္း၊ မွ်ေဝသူ – ေနမ်ိဳးေအာင္
အမ်ိဳးသားစာေပဆု ေလးႀကိမ္ရသူ မိုးမုိး (အင္းလ်ား) ရဲ႕ ခင္ပြန္း ကိုမ်ိဳးညြန္႔ (စာေပေလာက) ရယ္၊ စတီရီယို အဆိုေတာ္ စိုးပိုင္ ရယ္၊ မင္းမင္းလတ္ ရယ္ တို႔ဟာ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ မအူကုန္း လမ္းက်ယ္ မွာ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ စိန္မိုင္ကယ္ ေက်ာင္းမွာ ကိုမ်ိဳးညြန္႔ရဲ႕ ေက်ာင္းနာမည္က ဟင္နရီညြန္႔၊ မင္းမင္းလတ္ရဲ႕ ေက်ာင္းနာမည္က မာရွယ္လ္လတ္၊ စိုးပိုင္ နာမည္က ေရာ္ဘင္ရင္။
စိုးပိုင္ နဲ႔ မင္းမင္းလတ္ တို႔က မ်ိဳးညြန္႔ ကို နာမည္ မေခၚဘဲ ေခါင္းႀကီး လို႔ ေခၚၾကတယ္။ အခုထိလဲ ေခါင္းႀကီးလို႔ ေခၚတုန္းပဲ။ ေခါင္းႀကီးလို႔ ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ေခၚတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ အဲဒီေခတ္ သူတို႔ ကေလးအရြယ္တုန္းက ထုတ္ေဝတဲ့ ကာတြန္းစာအုပ္ တအုပ္ မွာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ တေကာင္ ျဖစ္တဲ့ ဟင္နရီေခါင္းႀကီးကို အစြဲျပဳၿပီး မ်ိဳးညြန္႔ ကို ေခါင္းႀကီး လို႔ ေခၚၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့ မ်ိဳးညြန္႔ေခါင္းက မႀကီးပါဘူး။ ေခါင္းမႀကီးေပမယ့္ ဦးေႏွာက္ႀကီးသူ တေယာက္ပါ။
စိုးပိုင္ကိုေတာ့ စိုးပိုင္ရဲ႕ အေဖ ျဖစ္သူ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ျမင္းစီးကၽြမ္းက်င္သူ ေဂ်ာ္ကီ ဦးဘရင္ေလးကို အစြဲျပဳၿပီး ဘရင္ လို႔ ေခၚၾကတယ္။
သူတို႔ သံုးေယာက္မွာ စိုးပိုင္ နဲ႔ မင္းမင္းလတ္ တို႔က အဆိုေက်ာ္ ျဖစ္လာခဲ့ၾကၿပီး မ်ိဳးညြန္႔ကေတာ့ အဆိုေတာ္ ျဖစ္မလာဘဲ စာအုပ္ေလာက မွာ ထင္ရွားတဲ့ စာအုပ္တိုက္ တတိုက္ ျဖစ္တဲ့ စာေပေလာက စာအုပ္တိုက္ကို ဦးေဆာင္သူ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
စိုးပိုင္ဟာ မူလ ငယ္စဥ္ကတည္းက အဆိုေတာ္ ျဖစ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ထက္ အတီးသမားျဖစ္ဖို႔ အားသန္တဲ့သူပါ။ မူလ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဝါသနာ ပါရာ အတီးဘက္ကို အားျပဳရင္းက ႏိုင္ငံေက်ာ္ အဆိုေတာ္ အမွတ္မထင္ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး အဆိုသမားေကာင္း တေယာက္ အျဖစ္ ဘဝကို ရပ္တည္ေနပါတယ္။
မင္းမင္းလတ္ ဟာ သူ႔ သမိုင္း ကို သူ သူေမြးဖြားတဲ့ ေန႔ ၁၁၊ စက္တင္ဘာ၊ ၁၉၄၈ က ေန ၁၉၇၂ အထိ အေၾကာင္း “မင္းမင္းလတ္ နဲ႔ မင္းမင္းလတ္” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ တင္ျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ မင္းမင္းလတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ စတင္ ျမင္ဖူးတာကေတာ့ စာေပေလာက စာအုပ္တိုက္မွာပါ။ စာေပေလာက စာအုပ္တိုက္က ဟိုတုန္းက ၂၉ လမ္းမွာ။
၁၉၆၆/၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ မ်ိဳးညြန္႔ ေန႔ည၊ မခြဲဘဲ တတြဲတြဲ ေနတဲ့ အခ်ိန္။ မ်ိဳးညြန္႔ သူငယ္ခ်င္း မင္းမင္းလတ္ဟာ မ်ိဳးညြန္႔ ဆီ ခဏ ခဏ လာတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ ေမၿမိဳ႕ စက္မႈေက်ာင္းတက္ေနဆိုလားပဲ။ မင္းမင္းလတ္ က သူ လုပ္တဲ့ ေက်ာင္းနံရံကပ္ စာေစာင္ အေၾကာင္း မ်ိဳးညြန္႔ကို ေျပာျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဘးမွာ ရွိေနေတာ့ သူ ေျပာတာေတြ ၾကားေနရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ မ်ိဳးညြန္႔ ဟာ လက္ဖက္ရည္ မႀကိဳက္ဘဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တဲ့ အက်င့္ကို ႀကိဳက္တဲ့ သူေတြပါ။ ရန္ကုန္ တၿမိဳ႕လံုး အႏွံ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္လို႔ရတဲ့ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္မွန္သမွ် ကၽြန္ေတာ္တို႔ မထိုင္ဖူးတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ရယ္လို႔ ခပ္ရွားရွားရယ္။ လက္ဖက္ရည္ မႀကိဳက္ဘဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တာ ႀကိဳက္တဲ့ အက်င့္ခ်င္းတူသူေတြမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်င္း ေတြ႕လိုက္ရင္ အလ်င္ဆံုး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားဖို႔ ႀကိဳးစားတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တခု ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိတာက အဲဒီတုန္းက မင္းမင္းလတ္ ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္၊ မ်ိဳးညြန္႔ ရယ္ သံုးေယာက္တြဲ ၿပီး တခါမွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္ ျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။
မင္းမင္းလတ္ နဲ႔ တြဲရင္း ေပါင္းရင္း ကၽြန္ေတာ္ သိလာတဲ့ အခ်က္က မင္းမင္းလတ္ ဟာ လက္ဖက္ရည္၊ ေကာ္ဖီ လံုးဝ မေသာက္တတ္ဘူး၊ မႀကိဳက္ဘူး။ အခ်ိဳရည္၊ အေအး ပဲ ေသာက္တယ္။ ေရခဲကို အရမ္း ႀကိဳက္တယ္။ အပူ နဲ႔ သူနဲ႔ လံုးဝ သဟဇာတ ျဖစ္ပံု မရဘူး။ ေခၽြးထြက္မွာ ကိုလည္း သိပ္ေၾကာက္တယ္။ မလိုင္လံုးလို၊ ပုသိမ္ ဟာလဝါလို၊ မႏၱေလး ထိုးမုန္႔လို၊ အခ်ိဳ မ်ိုးကို ႏွစ္သက္စြဲလမ္းတယ္။ ဘဲကင္တို႔၊ ၾကက္သားေၾကာ္တို႔ လိုဟာမ်ိဳး စားရင္လည္း ေတာက္ပံတို႔၊ ေခါင္းတို႔ကို ပိုၿပီး အာရံုထားတယ္။ အသားေတြ ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပဲ စားရတယ္။ ေပါင္းလို႔ သင္းလို႔ ေကာင္းလိုက္တာေနာ္။
မင္းမင္းလတ္ စီစဥ္တဲ့ အဂၤလိပ္ သီခ်င္းစာအုပ္ “More Hits” ကို စာေပေလာက စာအုပ္တိုက္ ကေန ထုတ္ေဝဖို႔ မ်ိဳးညြန္႔ နဲ႔ တိုင္ပင္တယ္။ စာအုပ္ အဖံုးကို မင္းမင္းလတ္ ရယ္၊ ဘာသာျပန္ စာေရးဆရာ စိုးသိဏ္း ရယ္၊ ျမန္မာျပည္သိန္းတန္ ျဖစ္လာမယ့္ သိန္းတန္ ရယ္ တိုင္ပင္ ေရးဆြဲၾကတယ္။ စာအုပ္ အဖံုး ပံု သဏၭာန္ က ျမန္မာျပည္ မွာ ဘယ္သူမွ စာအုပ္ အဖံုး အျဖစ္ အသံုးမျပဳဖူးေသးတဲ့ ပန္းခ်ီ ဒီဇိုင္းနည္း စနစ္ အသစ္ျဖစ္တဲ့ Psychedelic Cover အျဖစ္ ႀကိဳးပမ္းတယ္။ မင္းမင္းလတ္ လိုခ်င္တာက ေရွ႕ဖံုး၊ ေနာက္ဖံုး ႏွစ္ဖက္စလံုးမွာ ပါဝင္ ျဖတ္ညွပ္ကပ္ထားတဲ့ ရုပ္ပံုေလးေတြကို သံုးေရာင္ျခယ္ခ်င္တယ္။ ဘေလာက္တံုး ျပဳလုပ္ရာမွာ အခက္ေတြ႕ရလို႔ သူ႔ အစီအစဥ္ မျဖစ္ေျမာက္ဘဲ ေနာက္ခံ ကို ေလးေထာင့္ က်ားကြက္ သဏၭာန္ ဝါ၊ စိမ္း၊ ျပာ၊ ပန္း ေရာင္ေတြ ရိုက္ႏွိပ္ၿပီး အရုပ္ကေလးေတြကို အနက္နဲ႔ ရိုက္ လိုက္ရတယ္။
သူ လိုခ်င္တာ မရေပမယ့္ စာအုပ္အဖံုးေတြ ၾကားမွာ ထူးျခားတဲ့ အဖံုး တခုေတာ့ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ စာအုပ္ အဖံုးေၾကာင့္၊ သစ္လြင္ လတ္ဆတ္တဲ့ Pop သီခ်င္းေတြပါတာေၾကာင့္၊ ေနာင္ တခ်ိန္မွာ စတီရီယို ေတးဂီတ ပညာရွင္ေတြ ျဖစ္လာမယ့္ သူေတြရဲ႕ Local Talent ဓာတ္ပံုေတြ ပါဝင္တာေၾကာင့္ ပထမ အႀကိမ္ အုပ္ေရ (၁၀၀၀) ႏွိပ္ ရာမွာ ရက္ပိုင္း အတြင္း ကုန္သြားခဲ့တယ္။
မင္းမင္းလတ္က ဒီ စာအုပ္ကို အုပ္ေရ (၃၀၀၀) ရိုက္ခ်င္တယ္။ မရိုက္ျဖစ္ဘဲ (၁၀၀၀) တည္းသာ ရိုက္ခြင့္ရလို႔ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္သြားတယ္။ စာအုပ္ ကုန္သြားတယ္ ဆို ရင္ပဲ ေမာင္တိုး (ဆန္းသစ္ စာေပ) ကို ဒုတိယ အႀကိမ္ ျပန္ရိုက္ခြင့္ ခ်က္ခ်င္း ေပးလိုက္တယ္။ ဒီ စာအုပ္ကိစၥဟာ မင္းမင္းလတ္ ရဲ႕ ဘဝ တသက္တာ အတြက္ ပထမဆံုးေသာ ေအာင္ျမင္မႈလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
မင္းမင္းလတ္ ဘယ္ေလာက္ အထိ စိတ္ျမန္သလဲ ဆိုရင္ သီခ်င္း စာအုပ္ကို ပထမ အႀကိမ္ ရိုက္ႏွိပ္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ မ်ိဳးညြန္႔ က Proof ဖတ္ရပါတယ္။ Galley Proof ထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မ်ိဳးညြန္႔ တို႔ မရွိၾကဘူး။ မင္းမင္းလတ္ ဟာ Proof ဖတ္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လာတဲ့ အထိ မေစာင့္ႏိုင္၊ မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ အဂၤလိပ္လို ထုတ္ေဝထားတဲ့ Proof ဖတ္နည္း စာရြက္ကို ၾကည့္ၿပီး သူ႔ ဟာ သူ Proof ျပင္ထားတယ္။ ဒီေလာက္ အထိကို စိတ္ျမန္တယ္။
မင္းမင္းလတ္ ဟာ စာေပေလာက စာအုပ္တိုက္ကို ဝင္လိုက္၊ ထြက္လိုက္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စာေပေလာက မွာ ရွိေနတာမို႔ သူနဲ႔ေတြ႕လိုက္၊ မေတြ႕လိုက္ ပါပဲ။ သူ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ က ရင္းႏွီးတယ္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ မရင္းႏွီးဘူးလည္း မဟုတ္ဘူး။ မ်ိဳးညြန္႔ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တြဲသလိုမ်ိဳး မတြဲ ျဖစ္တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ သူနဲ႔က တပူး တတြဲတြဲ ေနစရာ အေၾကာင္းကလည္း ရွိမွ မရွိဘဲ ကိုး။
ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔ စတင္ ေတြ႕ဆံုဖူးၿပီး ႏွစ္ႏွစ္အၾကာ (၁၉၇၀) ျပည့္ႏွစ္္ အကုန္ပိုင္းမွာ လူေတြရဲ႕ နားထဲကို ဇြတ္အတင္း ကန္႔လန္႔ တိုးဝင္တဲ့ သီခ်င္းသံေတြ ၾကားလာရတယ္။ မာမီရယ္ ရွာေပးကြယ္ ရည္းစား လိုခ်င္တယ္ တဲ့။ ဘယ္လုိႀကီးပါလိမ့္ေနာ္။ ၾကားသာ ေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝ ဘဝင္ မက်ဘူး။ ေက်ာ္ဟိန္းကလည္း ႏွစ္က်ပ္ဖိုး နဲ႔ သိန္းထီထိုး ေတာ္ၾကာ သူမ်ား ဦးသြားမွာစိုး သတဲ့။ အေကာ္ဒီယံ ကိုအုန္းေက်ာ္က လမ္းသရဲ က စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ ပံုမလာတယ္ ဆိုၿပီး ေလာ္စပီကာေတြမွာ ၾကားေနရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ေရဒီယို သီခ်င္း၊ ဓာတ္ျပားသီခ်င္း ေရးသူေတြ အတြက္ ကိုထြန္းေနာင္တို႔၊ ကိုေက်ာ္ဟိန္းတို႔၊ ကိုအုန္းေက်ာ္ တို႔ ရဲ႕ သီခ်င္းစာသားေတြ ေရရြတ္ရင္း ဦးေႏွာက္စားစ ျပဳလာတယ္။
ဘယ္လို စာသားေတြလည္း၊ ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာေတြလည္းလို႔ စိတ္ပ်က္ ညည္းတြားရင္းနဲ႔ ဒီသီခ်င္းေတြ ခဏေနရင္ ေပ်ာက္သြားမွာပဲရယ္လို႔ ထင္မွတ္ေနတဲ့ ၾကားထဲကေန ေပ်ာက္မသြားခဲ့ဘဲ တကၠသိုလ္ထြန္းေနာင္ ရဲ႕ သီခ်င္းေၾကာ္ျငာ ဓာတ္ပံုေတြက ေၾကးမံု သတင္းစာမွာ မၾကာခဏ မ်က္ႏွာဝက္ နီးပါး ပါေနတယ္။ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္ သၾကၤန္ရက္ နီးေတာ့ အလားတူ သီခ်င္းမ်ိဳး သၾကၤန္သီခ်င္းေတြ ထြက္ဦးမယ္ ဆိုတာ သိရတယ္။ ရုပ္ရွင္မင္းသား ဝင္းလိႈင္တို႔၊ စတီရီယို အဆိုေတာ္ ျဖစ္လာမယ့္ ကိုေဇာ္တို႔ ဆိုထားတယ္။ သီခ်င္းေရးတဲ့ သူေတြက ကိုေလးလြင္တို႔၊ ေမာင္ေဆြႏြယ္တို႔ ဆိုပါလား။ တို႔လူေတြလည္း ဒီ သီခ်င္းေတြ ဝင္ေရးေနၾကပါပေကာလား။ ေအး… ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။
၁၉၇၁ ခုႏွစ္ သၾကၤန္ရက္အတြင္း ကၽြန္ေတာ္ မိသားစုနဲ႔ အတူ ေမာ္လၿမိဳင္ ကို အလည္ေရာက္ေနတယ္။ တလ နီးပါး ၾကာၾကာပဲ။ ေမလထဲမွာ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲ ကို မထြက္ျဖစ္ေသးဘူး။ တျခား ကိစၥေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္လို႔ ေကာင္းေနတုန္း။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ညီအစ္ကိုေတာ္သူ ေရဒီယို အဆိုေတာ္ ကိုစိုးသစ္ က ေရးခိုင္းတာနဲ႔ ႏိုင္ငံျခား ဓာတ္ျပား၊ သီခ်င္းဖြင့္ၿပီး ယေန႔ စတီရီယို သီခ်င္းရယ္လို႔ ျဖစ္လာမယ့္ သီခ်င္းပံုစံမ်ိဳး သီခ်င္းတပုဒ္ ေရးျဖစ္လိုက္တယ္။ သီခ်င္းနာမည္က ဆံတိုမေလး လို႔ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ လက္ဦး ပထမ စတီရီယိုေတး တပုဒ္ ပါပဲ။ ဆံတုိ စာသားေတြ ေခတ္စားေနခ်ိန္မို႔ ဆံတို စာသား ေရးမိသလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။
မွတ္မွတ္ရရ သီခ်င္းေရးတဲ့ ေန႔က စေနေန႔။ ေရးတဲ့ အိမ္က တြံေတးသိန္းတန္ အိမ္ ဓာတ္စက္မွာ။ ေနာက္ေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ ဘယ္မွ မသြားျဖစ္ဘူး။ တနလာၤေန႔ အိမ္ကေန မနက္ပိုင္း အိမ္က ထြက္ၿပီး ေန႔လည္ တနာရီ ထိုးေလာက္မွာ အိမ္ျပန္လာတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ အိမ္ေပၚလည္း တက္လိုက္ေရာ မုန္႔လံုးေရေပၚ ပန္းကန္ေလး ေရွ႕မွာ ခ်ၿပီး ထိုင္ေနၾကတဲ့ မ်ိဳးညြန္႔ နဲ႔ မင္းမင္းလတ္ ကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမက ကၽြန္ေတာ့္ ကို ဧည့္သည္ေတြကို ဘာမွ ေကၽြးစရာမရွိလို႔ လာတဲ့ ေစ်းသည္ေခၚ မုန္႔လံုးေရေပၚ ေကၽြးၿပီး ဧည့္ခံထားရတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ခရီးေရာက္ မဆိုက္ မ်ိဳးညြန္႔က ကၽြန္ေတာ့္ ကို မင္းမင္းလတ္ သီခ်င္းဆိုမယ့္ အေၾကာင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သီခ်င္းေရးေပးရမယ့္ အေၾကာင္း စကား စတယ္။ “ဘယ္လို သီခ်င္းမ်ိဳးလဲ” လို႔ မ်ိဳးညြန္႔ကို ေမးတဲ့ အခါ မွာ မ်ိဳးညြန္႔က ဒီေန႔ ေလာ္စပီကာမွာ ၾကားေနရတဲ့ သီခ်င္းပံုစံမ်ိဳးလို႔ ေျပာမလို႔ ဟန္ျပင္ေနတုန္း၊ မင္းမင္းလတ္ က ၾကားဝင္ၿပီး သူ႔ပံုစံ၊ သူ႔ ပံုဟန္ သဏၭာန္ အတိုင္း “ကၽြန္ေတာ္ဆိုမွာက ထြန္းေနာင္တို႔၊ ေက်ာ္ဟိန္းတို႔၊ အေကာ္ဒီယံ အုန္းေက်ာ္ တို႔ သီခ်င္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ Pop သီခ်င္းေတြခ်ည္းပဲဗ်ာ။ ဘယ္သူနဲ႔မွ မတူေစရဘူး။ သီခ်င္းေတြထဲမွာလည္း Effect ေတြြ ထည့္သံုးမယ္” လို႔ အားရပါရ ေျပာပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္က “ဘယ္ေတာ့ ေရးမွာလဲ၊ ဘယ္ေန႔ေရးမွာလဲ၊ ေအး.. ေအးကြာ၊ ေရးဆိုလည္း ေရးတာေပါ့ ကြာ” လို႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ ေျဖလိုက္မိတယ္။ မင္းမင္းလတ္က စိတ္ျမန္၊ ကိုုယ္ျမန္ ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ဟန္ သူ မေဖ်ာက္ႏိုင္ဘဲ “အခု ေရးမယ္ဗ်ာ” တဲ့။ ျမန္လိုက္တာမွ ဂ်က္ေလယာဥ္ အရံႈးေပးရမယ့္ အျမန္အတိုင္းပဲ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ခြက်သြားတယ္။ “ျဖည္္းျဖည္းေပါ့” လို႔ ဘယ္လို ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။
မင္းမင္းလတ္က “လာဗ်ာ ကိုစိမ္းသူ၊ အခု ေခါင္းႀကီး အိမ္သြားၿပီး ေရးၾကတာေပါ့” လို႔ ဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္း ေလာေဆာ္ လိုက္တဲ့ အခါ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။
မင္းမင္းလတ္ က ေခါင္းႀကီး လို႔ ေခၚတဲ့ မ်ိဳးညြန္႔ အိမ္က ၾကည့္ျမင္တိုင္၊ စမ္းေခ်ာင္း၊ ဟသၤာတ လမ္းမွာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္က သကၤန္းကၽြန္း၊ ႏွင္းဆီကုန္း မွာ။ သြားေရး၊ လာေရး ကိစၥ သိပ္မလြယ္ကူဘူး။ အသြား၊ အျပန္ ၿမိဳ႕ထဲ သြားမယ့္ မီးရထား ရွိ၊ မရွိ ထည့္တြက္ရေသးတယ္။ မ်ိဳးညြန္႔က “ကိုိစိမ္းသူကလည္း လာပါဗ်ာ။ မာရွယ္လ့္ မွာ သီခ်င္းသံစဥ္ေတြ အသင့္ ရွိေနပါတယ္” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က “မ်ိဳးညြန္႔ မင္း အိမ္မွာ ဓာတ္စက္လည္း မရွိဘဲနဲ႔ ဘာနဲ႔ သြားေရးမွာလဲ” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ မေန႔တေန႔က ဒီသီခ်င္း ပံုစံမ်ိဳး ေရးခဲ့တုန္းက ဓာတ္စက္ဖြင့္ၿပီး ေရးခဲ့တာပဲ။
မင္းမင္းလတ္ က “ဓာတ္စက္ဖြင့္ၿပီး ေရးစရာမလိုပါဘူး။ ေရးမယ့္ သီခ်င္းေတြ အကုန္လံုး ကၽြန္ေတာ္ အလြတ္ ရတယ္ ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ တပုဒ္ ၿပီး တပုဒ္ ဆိုျပမယ္။ ကိုစိမ္းသူက စာသားေတြ ထည့္ေပးၿပီးရင္ ၿပီးၿပီ။ သီခ်င္းတပုဒ္ေတာင္ ေခါင္းႀကီး စာသား ထည့္ထားတာ ရွိေသးတယ္။ အဲဒါ က်န္တဲ့ သီခ်င္းေတြ ကိုစိမ္းသူ ဆက္ေရးပါ” တဲ့။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခါင္းညိတ္သလို မညိတ္သလို၊ ျငင္းတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ထ ထြက္ရာ ႏွင္းဆီကုန္း မီးရထား ဘူတာကို လိုက္ပါခဲ့မိတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္အထိ စတီရီယို သီခ်င္း မ်ိဳးေစ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ မရွိေသးတာ အမွန္ပဲ။
ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးက အထြက္ စမ္းေခ်ာင္းကို သြားဖို႔ အမွတ္ (၁၂) ကား စီးရမွာ ျဖစ္တယ္။ (၁၂) ကားစီးဖို႔ ၃၈ လမ္း ေစ်းကို အျဖတ္ အထမ္းေစ်းသည္ တေယာက္ သီဟိုဠ္ေစ့ေတြ ေရာင္းေနတာေတြ႕တာနဲ႔ မင္းမင္းလတ္ က (၂၀) သားေလာက္ ဝယ္လိုက္တယ္။ (၁၂) ဟီးႏိုိးကားေပၚမွာ သီဟိုဠ္ေစ့ စားရင္း စမ္းေခ်ာင္း ဟသၤာတလမ္း၊ မ်ိဳးညြန္႔ အိမ္ကို ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။
မ်ိဳးညြန္႔ အိမ္ ေရာက္ေတာ့ မင္းမင္းလတ္ က သူ စာသား ထည့္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္ သီခ်င္းေတြ တပုဒ္ၿပီး တပုဒ္ ဆိုျပပါေတာ့တယ္။
ကိုယ္ မကၽြမ္းက်င္တဲ့ အလုပ္၊ ကိုယ့္ အတြက္ စိမ္းေနတဲ့ ကြင္းမွာ ေျခစြမ္းျပဖို႔ သိပ္မလြယ္ဘူး ဆိုတာ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္းရင္း သိလိုက္တယ္။ ဒီသံစဥ္ေတြ ၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို စာသားမ်ိဳးေတြ ထည့္ရပါ့မလဲ။ လက္ရွိ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ကုိအုန္းေက်ာ္တို႔၊ တကၠသိုလ္ထြန္းေနာင္တို႔ ၾကားမွာ သူတို႔ကို ေက်ာ္လႊား သြားႏိုင္မယ့္ ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းသြားရပါ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အႀကီးအက်ယ္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ ရပါၿပီ။
မင္းမင္းလတ္က စာသား တေၾကာင္း ဆိုျပလိုက္ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာ စာသား တလံုး ထည့္ၾကည့္လိုက္။ ကိုယ္ မကၽြမ္းက်င္တဲ့ သံစဥ္ နားေထာင္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ အနည္းငယ္ အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္ ေခါင္းကိုက္ လာပါေတာ့တယ္။ သီဟိုဠ္ေစ့ စားထားတဲ့ အရွိန္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွိပ္စက္စ ျပဳလာတယ္။ သံစဥ္ေတြက စိမ္းေရႊေရႊ၊ သီဟိုဠ္ေစ့က မူးေဝေဝ။
မ်ိဳးညႊန္႔ ႏွစ္ေၾကာင္း ေရးထားၿပီးတဲ့ Knock Three Times သီခ်င္း ဆက္ေရးရင္း စိတ္ရႈပ္လာတာနဲ႔ ေနာက္တပုဒ္ ထပ္ဆိုျပစမ္းပါဦး ဆိုၿပီး ခိုင္းရျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဟိုသီခ်င္းစပ္စပ္ စပ္စပ္၊ ဒီသီခ်င္း ဆိုျပခိုင္းနဲ႔ ညေနလည္း ေစာင္းလာၿပီ။ သီခ်င္းတပုဒ္ ဟုတ္တိပတ္တိ မျဖစ္ေသးဘူး။
ေနာက္ဆံုး Come Together (အေပၚထပ္နဲ႔ေအာက္ထပ္ဇာတ္လမ္း) သီခ်င္းတပုဒ္ေတာ့ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပေျပနဲ႔ ၿပီးဆံုးသြားတယ္။ သီခ်င္းတပုဒ္ လွလွပပ၊ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ၿပီးဆံုးသြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေခါင္းကိုက္တာေတြလည္း ေပ်ာက္၊ ကိုယ့္ ကိုယ္ ကို အမ်ားႀကီး အားတက္လာတယ္။ “အေပၚထပ္နဲ႔ေအာက္ထပ္ဇာတ္လမ္း” သီခ်င္းရဲ႕ အခ် စာလံုး အဆံုးျဖစ္တဲ့ ‘ဇာတ္သိမ္းခန္း’ ဆိုတဲ့ စာသားဟာ မင္းမင္းလတ္ အကူအညီနဲ႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စာသားပါ။
ဒီသီခ်င္းဟာ လူ အကဲ့အရဲ႕ လြတ္ေအာင္ ကာရန္ေတြက အစ အခ်ီညီ၊ အခ်ညီ စည္းကမ္းရွိရွိ ေရးလိုက္ရလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းသာ ပီတိ ျဖစ္ေနမိတာ ခုထိပါပဲ။
အေပၚထပ္နဲ႔ေအာက္ထပ္ဇာတ္လမ္း၊ ေတးေရး – ပုသိမ္ေမာင္စိမ္းသူ၊ ေတးဆို – မင္းမင္းလတ္ (၁၉၇၁-ေမ)
Music Video URL: http://youtu.be/N9dp9Qg0aU4
မ်ိဳးညြန္႔အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သီခ်င္း ငါးရက္ေလာက္ ေရးလိုက္ရတယ္။ မုိးမိုး (အင္းလ်ား) ရယ္လို႔ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ ေဒၚစန္းစန္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စု တရုန္းရုန္း လုပ္ေနတာေတြ၊ နားမခံသာစရာ အသံစိမ္းေတြၾကားထဲမွာ သည္းခံၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးေမြးရွာပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ထူးထူးျခားျခား တိုက္ဆိုင္မႈေလး တခုကေတာ့ အလြန္ ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားေနတဲ့ တကၠသိုလ္ထြန္းေနာင္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သီခ်င္းေရးေန၊ တိုက္ေနၾကတဲ့ မ်ိဳးညြန္႔ အိမ္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုး အိမ္မွာ ေနတယ္ ဆိုတာ သိရတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ကိုထြန္းေနာင္ဟာ သူ႔အိမ္ကေန လမ္းထိပ္မွာ စီးကရက္ ထြက္ဝယ္တာကို လမ္းေလွ်ာက္ မသြားဘဲ သူ႔ ေမာ့စ္ဗစ္ကားေလး ကိုယ္တိုင္ ေမာင္းၿပီး ထြက္ဝယ္တယ္။ တကၠသိုလ္ထြန္းေနာင္ ဆိုတာ သူေပါ့ လုိ႔ သိလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ ငါတို႔ သူ႔ကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရမွာပါလား။ ကိုထြန္းေနာင္ရဲ႕ ႀကီးမားတဲ့ အရွိန္အဟုန္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ၾကပါ့မလား။
မင္းမင္းလတ္ ရင္ထဲမွာ ဘယ္လို ခံစားေနရတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ ရွိေနလ်က္သားနဲ႔ ငုပ္လွ်ိဳးေနတဲ့ သိစိတ္ေတြ ကုတ္ျခစ္ပစ္လို႔ မရေအာင္ ယားယံလာတယ္။ ကိုထြန္းေနာင္ကိုသာ ဒီလို မေတြ႕ရဘူး ဆိုရင္ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ဟာ ကိုယ့္ အလုပ္ ကိုယ္ ဆက္လုပ္ရင္း ၿပီးသြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဘာမွလည္း ခံစားရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ခုေတာ့ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ရတယ္။ မရင့္က်က္ေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္တုန္လႈပ္တတ္မႈ လို႔ပဲ ဆိုရမယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မင္းမင္းလတ္ သီခ်င္းေတြ ထြက္လာတဲ့ အခါမွာ ဒီ့ျပင္ ဆိုင္ေတြ ေရာင္းေပမယ့္ ကိုထြန္းေနာင္ရဲ႕ ဆိုင္ (ကံ့ေကာ္ေတာ) ကို မေရာင္းျဖစ္ဘူး။ ကိုထြန္းေနာင္ဟာ သူနဲ႔ အၿပိဳင္ ျဖစ္လာတဲ့ မင္းမင္းလတ္ သီခ်င္းေတြကို ဝယ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ တဖက္သတ္ သံသယ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးမွာ ရွိေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကံ့ေကာ္ေတာ ဆိုင္မွာ မင္းမင္းလတ္ ရဲ႕ စီးရီး မေရာင္းျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။ အမွန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးရဲ႕ အမွားပါ။ ကိုထြန္းေနာင္က ကိုထြန္းေနာင္ ျဖစ္ၿပီး ကံ့ေကာ္ေတာ ေတးသံသြင္းက စီးပြားေရး လုပ္ငန္းတခု ပဲဟာ။ စီးပြားေရး ေစ်းကြက္ဝင္ေအာင္ ေက်ာ္ၾကားလာတဲ့ မင္းမင္းလတ္ စီးရီးကို မဝယ္စရာ အေၾကာင္း ဘာမွ မရွိဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး မေတြးျဖစ္ၾကဘူး။ ေငြ ၂၀၀ ေလာက္ နစ္နာ သြားတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ေငြေၾကး ၂၀၀ ဆိုတာ တီးဝိုင္း တဝိုင္းစာ လုပ္အားခ ရွင္းလို႔ ရတယ္။
မင္းမင္းလတ္က ဒီ အေပၚထပ္နဲ႔ေအာက္ထပ္ ပထမ စီးရီး အတြက္ သီခ်င္းေရးခကို ဒုတိယ စီးရီး လုပ္ေနရင္း ေပးတယ္။ တေန႔ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ မ်ိဳးညြန္႔ရယ္၊ မင္းမင္းလတ္ရယ္ သံုးေယာက္ ေလဟာျပင္ေစ်း ေမာင္စိန္ဆိုင္မွာ ဝက္သား မ်ိဳးစံုနဲ႔ တရုတ္ထမင္းစားၾကရင္း Parker 45 ေဖာင္တိန္ တေခ်ာင္းရယ္၊ ေငြ (၃၅) က်ပ္ရယ္ ကို အမွတ္တရ ဆိုၿပီး မင္းမင္းလတ္က ေပးတယ္။ စာေရးေနၿပီး တသက္လံုး မကိုုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပတ္ကာ ေဖာင္တိန္ ရတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ေပ်ာ္သြားမိတာ အမွန္ပဲ။ ဒီကေန႔ အခ်ိန္အထိ ဒီေဖာင္တိန္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိေနေသးတယ္။
ဒီ ေငြေၾကး နဲ႔ ေဖာင္တိန္ဟာ မ်ိဳးညြန္႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရတာပါ။ မင္းမင္းလတ္ ဆိုတဲ့ ေကာင္က ေငြရွာ တတ္သေလာက္ အသံုးအစြဲလည္း ၾကမ္းတယ္။ သူလုပ္ခ်င္ ကိုင္ခ်င္တာ မွန္သမွ် အေကာင္းဆံုးကိုခ်ည္း သံုးဖို႔ ေခါင္းထဲက စဥ္းစားတယ္။ သူက စီးရီးသာ ထုတ္တာ အသံသြင္းခ၊ တီးဝိုင္းခ၊ သီခ်င္းေရးခေတြကို ေပးရေကာင္းေစရယ္လို႔ ေခါင္္းထဲမွာ သိပ္အေလးထား မွတ္မထားဘူး။ သူ႔ကိုလည္း အမွတ္ထားတာ သိပ္ႀကိဳက္ဟန္ မတူဘူး။ သူမ်ားအတြက္လည္း ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ။ သူ လုပ္တဲ့ အလုပ္တခု ၿပီးသြာၿပီဆိုတာနဲ႔ ျပန္ လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ သူက “ေရွ႕သို႔သမား” မဟုတ္လား။
သီခ်င္းေရးခ အတြက္ မ်ိဳးညြန္႔က သတိေပးလိုက္ဟန္ တူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေပးတာပါ။ ႏို႔မို႕ဆို သတိေတာင္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ ပထမ စီးရီး ကို တီးေပးၾကတဲ့ ကျပားႀကီး ေမာ္ဂန္တို႔၊ ေက်ာ္ႏိုင္တို႔၊ လွသိန္း နဲ႔ နစ္ကီဇင္ တို႔ ဆိုရင္ အေပ်ာ္တမ္းလိုလိုနဲ႔ ၿပီးသြားၾကတယ္။ ေက်ာ္ႏိုင္၊ လွသိန္း၊ နစ္ကီ၊ ေမာ္ဂန္၊ မင္းမင္းလတ္ အပါအဝင္ အားလံုး လူပ်ိဳ၊ လူလြတ္ ခ်ည္းမွန္ေပမယ့္ ကျပားႀကီး ေမာ္ဂန္က သူ႔ အိမ္အတြက္ စီးပြားေရးကို ထိန္းေက်ာင္းေပးေနရသူမို႔ အထိုက္အေလ်ာက္ လိုခ်င္ရွာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ကေလးႏွစ္ေယာက္ နဲ႔ အိမ္ေထာင္ရွင္မို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိတာ အမွန္ပဲ။
မင္းမင္းလတ္က ႏွေျမာတြန္႔တိုမႈ မရွိ၊ ေနာက္ေၾကာင္း မရွိသူမို႔ အခ်ိန္ကာလကို အမွတ္တမဲ့ ျဖတ္သန္းႏိုင္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က မျဖတ္သန္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူ အေပ်ာ္တမ္း ႀကိဳးပမ္းေနတဲ့ အလုပ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ ဝမ္းေရး ျဖစ္ေနတယ္။ သူ ေငြ ၁၀၀ ေလာက္ ပစ္စလက္ခတ္ သံုးစြဲေနတာ ျမင္ရင္ ငါ့ကို သီခ်င္းေရးခ ေပးရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ စိထ္ထဲမွာ ျဖစ္မိတယ္။
မင္းမင္းလတ္ ရဲ႕ ပထမ စီးရီးဟာ ဘာပဲေျပာေျပာ ေအာင္ျမင္တယ္။ ထိုက္သင့္သေလာက္ ပိုက္ဆံရသြားတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ဒီအခါမွာ ဒုတိယ စီးရီးဟာ အေျခအေန ေကာင္းၿပီေပါ့။ ေတးသံသြင္းဆိုင္ေတြကလည္း မင္းမင္းလတ္ စီးရီး ဘယ္ေတာ့ ထြက္ဦးမလဲ လို႔ ေမွ်ာ္လင့္လာၾကၿပီ။ ဒုတိယစီးရီးအတြက္ ပထမစီးရီးထက္ သာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ႀကိဳးပမ္းၾကပါၿပီ။
ပထမ စီးရီး အတြက္ ေၾကးမံု သတင္းစာ မ်က္ႏွာဝတ္ ေၾကာ္ျငာပါ မင္းမင္းလတ္ရဲ႕ ေခါင္းေလာင္း ေဘာင္းဘီ ေငြျခည္ထိုး လက္ပြ အကၤ်ီ ဂယက္ဟာ ဂီတေကာင္စီ ႏွစ္ပတ္လည္ အစည္းအေဝး စက္ျမင့္ေပၚအထိ အသံေတြ ထြက္လာတယ္။
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးညြန္႔ ရဲ႕ အစီအစဥ္ (၁) အၿပီးမွာ အစီအစဥ္ (၂) အတြက္ သီခ်င္းေတြ ေရြးၾက၊ ေရးၾက နဲ႔ တကယ္ အသံသြင္းတဲ့ ေန႔မွာ အသံဖမ္း ဆရာ ဦးဘသိန္းက ယခင္ ပထမ စီးရီးတုန္းက တစီးရီးလံုးကို ၅၀၀ နဲ႔ အျပတ္ သြင္းေပမယ့္ ဒီစီးရီး အတြက္ တပုဒ္ကို က်ပ္ ၅၀ ေပးရမယ္လို႔ ေတာင္းလာပါတယ္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ေပးတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက အေကာင္းဆံုး စတူဒီယို ဆိုလို႔ ဦးဘသိန္း တဦးတည္း ရွိတာပဲဟာ။
ပထမ စီးရီးတုန္းက မင္းမင္းလတ္ အသံ မပီလို႔ စာသားေတြ နားမလည္ဘူး ဆိုတာေၾကာင့္ ဒုတိယ စီးရီးမွာ မင္းမင္းလတ္က စာသားေတြ ပီသေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ဆိုတယ္။ ပထမ စီးရီးသြင္းတုန္းက တီးလံုး အသံထြက္ အင္အား (၆၀) ရာခိုင္ႏႈန္း၊ အဆို (၄၀) ရာခိုင္ႏႈန္း အသံုးျပဳထားတာကို အဆို (၅၀) ရာခိုင္ႏႈန္း၊ အတီး (၅၀) ရာခိုင္ႏႈန္း ျပဳျပင္လိုက္တယ္္။
အသံသြင္းၿပီး ေနာက္ေန႔ ေတးသံသြင္းဆိုင္ေတြမွာ သြားျပန္ဖြင့္္ နားေထာင္၊ လူအမ်ား ေဝဖန္မႈ ခံလိုက္ရတဲ့ အခါမွာ အမ်ားစုက မႀကိဳက္ၾကတာနဲ႔ အတီး (၆၀)၊ အဆို (၄၀) ျပန္ျဖစ္ေအာင္ အသံတခါ ထပ္သြင္းၾကရျပန္တယ္။
ဒုတိယ စီးရီးထဲက ေခ်ာရယ္၊ ကပၸလီ၊ ေခ်ာကလက္၊ အမႊာညီအမ သီခ်င္းေတြဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့ သီခ်င္းေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ေခ်ာရယ္ သီခ်င္း ဆိုရင္ ဒီကေန႔ အထိ ေနရာေပါင္းမ်ားစြာ၊ လူေပါင္းမ်ားစြာက ႏွစ္ၿခိဳက္ အသိအမွတ္ ျပဳတာကို ေတြ႕ရွိရပါတယ္။
ေခ်ာရယ္၊ ေတးေရး – ပုသိမ္ေမာင္စိမ္းသူ၊ ေတးဆို – မင္းမင္းလတ္ (၁၉၇၁-ဇူလိုင္)
Music Video URL: http://youtu.be/Eu2_1kTG9EU
ဒုတိယ စီးရီး ထြက္ၿပီးတဲ့ အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း တြံေတးသိန္းတန္ အတြက္ ဓာတ္ျပား သီခ်င္းေတြ ေရးေနရတာနဲ႔ တြံေတးသိန္းတန္အိမ္ အေရာက္မ်ားၿပီး မင္းမင္းလတ္ နဲ႔ ကင္းကင္းကြာကြာ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီ အခါမွာ မင္းမင္းလတ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို နည္းနည္း ၿငိဳျငင္မႈ ရွိလာပါတယ္။ သူ ၿငိဳျငင္တဲ့ အေၾကာင္းကိုလည္း သူ႔ စိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ အတိုင္း သူကိုယ္တိုင္ ေရးသားတဲ့ “မင္းမင္းလတ္ နဲ႔ မင္းမင္းလတ္” စာအုပ္ထဲမွာ ဒီလို ေရးသားခဲ့ပါတယ္။
“…ဒီၾကားထဲ အရင္က အဆိုေတာ္ တြံေတးသိန္းတန္ နဲ႔ ျပန္တြဲၿပီး ဓာတ္ျပားသီခ်င္းေတြ ေရးတယ္။ ဒီအခ်ိန္က်ေတာ့ ကိုစိမ္းသူ စတီရီယို ကို နည္းနည္း ေရွာင္ခ်င္သလိုလို၊ ႏႈတ္ဆက္္ခ်င္သလိုလို စိတ္ေတြ မမွန္ေတာ့ဘူး။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေနေဝးတဲ့အတြက္ သေဘာတရား ေရးရာမွာလည္း အယူလြဲပံု ျပေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ပံု မေျပာင္းဘူး ဆိုတာ လူေတြ အမ်ားႀကီး သိပါတယ္။ ေန႔တိုင္း လမ္းေလွ်ာက္၊ ဟိုလူ႔ ရယ္ျပ၊ ဒီလိူ႔ ရယ္ျပ…”
မင္းမင္းလတ္က သူ႔ရဲ႕ “မင္းမင္းလတ္ နဲ႔ မင္းမင္းလတ္” စာအုပ္ထဲမွာ အထက္ ေဖာ္ျပပါ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သံုးသပ္ထားပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ သူ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ဟာ သီခ်င္းစီးရီး ႏွစ္ခု တပူးတြဲတြဲ လုပ္ကိုင္ေနရင္းကေန ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းေရးအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ကာလအတြင္း သူ နဲ႔ ကင္းကြာ ေနမိခဲ့တယ္။
သူက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကင္းကြာေနတဲ့ ဒဏ္ကို ခံႏိုင္ဟန္ မတူဘူး။ ေယာက္်ားခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္ကို စြဲလန္းတဲ့ သေဘာေတြ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သိပ္သေဘာက်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အတြက္ေရးတဲ့ သီခ်င္းအေရးအသား ကို ႏွစ္ၿခိဳက္ၿပီး သူ႔ “မင္းမင္းလတ္ နဲ႔ မင္းမင္းလတ္” စာအုပ္ထဲမွာ ဒီလို ေရးသားခဲ့ပါတယ္။
“… ပုသိမ္ ေမာင္စိမ္းသူ ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ မတိုင္ခင္ကတည္းက သိေနၾကၿပီ။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ၾကားမွာ ျဖစ္လာတဲ့ ဇာတ္လမ္းက ရိုးရိုးေန႔တိုင္း လူေတြရဲ႕ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးပါပဲ။ ပထမ သီခ်င္းေတြကို ေရးေပးဖို႔ လုပ္တုန္းက သူ အကုန္ ေရးေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ စာသားေတြကို ဆိုလိုက္ေတာ့ လူ နည္းနည္း ႀကိဳက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ ထြက္လာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ စာသားေရးသူကိုလည္း စိတ္ဝင္စားလာၾကတယ္။ သူနဲ႔ ေရးဘက္ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ လူလိမၼာလို႔ ကင္ပြန္းတပ္ခ်င္လို႔ ကိုစိမ္းသူကို လူမိုက္လို႔ ေျပာခ်င္၊ ျမင္ခ်င္လာၾကတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ ဘယ္သူမွ မမိုက္ဘူး၊ ဘယ္သူမွ မလိမၼာဘူး ဆိုတာ မစဥ္းစားမိဘူး ထင္တယ္။ ဒီလို အေျပာမ်ိဳး သန္႔သန္႔ၾကားရေတာ့ ကိုစိမ္းသူ ရွက္တယ္၊ သိကၡာ က်တယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆက္ေရးပါတယ္။ သူေတာင့္ထားတယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္။…”
မင္းမင္းလတ္ ကၽြန္ေတာ့္ ကို သံုးသပ္ခဲ့တာကို သူ႔စာအုပ္ထဲမွာ အထင္အရွား ေတြ႕ရပါတယ္။
“… သူ စာသား စပ္ပံု အေတြးအေခၚေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆံုး၊ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုိစိမ္းသူ အေၾကာင္းအရာ ေတြက သိပ္ရွင္းတယ္။ သိပ္ၿပီး ရိုးသားပါတယ္။ အကြန္႔ေတြ၊ အတြန္႔ေတြ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေရွာင္တယ္။ ‘လိုက္ေတာ့ ေျပးတယ္’ စာသား မ်ိဳးဟာ မွန္သလား။ ကၽြန္ေတာ္က ဒါမ်ိဳးေတြ သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သီခ်င္းေရးၾကၿပီဆိုရင္ အရွင္းဆံုးစကားေျပာၾကတယ္။ ဒီ စာသား ျဖစ္မလားလို႔ ေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္က မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ သိပ္ေကာင္းတယ္၊ ဆိုကို ဆိုမယ္၊ ဒီလိုပဲ ေျပာၾကတယ္။ ျပင္ေရးပါ လို႔ ေျပာရင္လည္း သူ စိတ္မဆိုးဘူး။ မ်က္ႏွာမမဲ့ဘဲ လုပ္တတ္တယ္။ သူေရးေပးတဲ့ စာသားေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ရတယ္။ ေက်းဇူးပဲ ကိုစိမ္းသူေရ…။”
ပုသိမ္ ေမာင္စိမ္းသူ
(ရင္ခုန္သံ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၁၊ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၁၉၉၀)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
