မင္းမင္းလတ္ကေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး
ဆူဒိုနင္
(အလကၤာ၊ အတြဲ (၃)၊ အမွတ္(၇)၊ ေဖေဖၚဝါရီ၊ ၁၉၉၈၊ တြင္ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ မိုးမခ က မင္းမင္းလတ္ ကြယ္လြန္ျခင္း (၁၆) ႏွစ္ျပည့္ (ၾသဂုတ္၊ ၂၂၊ ၂၀၁၃) ႏွစ္လည္ အထိမ္းအမွတ္ အမွတ္တရ ျပန္လည္ တင္ဆက္သည္။ မိုးမခ)
မင္းမင္းလတ္ (၁၉၄၈-၁၉၉၇)
ေခါင္းစဥ္ ဓာတ္ပံု – အလကၤာ၊ မွ်ေဝသူ – Doney MP
မင္းမင္းလတ္ ဝဲပံု – မွ်ေဝသူ ယမင္းႀကိဳင္ (ေနေနလိႈင္းဇင္) (မင္းမင္းလတ္ ၏ ဇနီး)
မင္းမင္းလတ္ ယာပံု – မွ်ေဝသူ ေနမ်ိဳးေအာင္
၁း၁
၁၉၆၇ ခုႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္ ငါးတန္းပါ။ Tape Recorder လို႔ ေခၚတဲ့ အသံသြင္းႀကိဳးေခြ ဖြင့္စက္ႀကီးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ ဦးႀကီးက သီခ်င္းေတြ ဖြင့္တတ္ပါတယ္။ ေသနတ္သံေတြနဲ႔အတူ အေကာ္ဒီယံအုန္းေက်ာ္ရဲ႕ “ေရျခား.. ေဝးေျမ၊ မေနမနား ေျပးေန”ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ၾကားဖူးခဲ့ပါတယ္။
အသံသြင္းႀကိဳးေခြနဲ႔ ဦးႀကီး ဖြင့္ေလ့ ရွိတဲ့ တျခား သီခ်င္းေတြကေတာ့ ေရဒီယိုမွာ ၾကားဖူးထားတဲ့ သီခ်င္းေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာ ၾကားဖူးထားတဲ့ သီခ်င္းေတြပါ။ အေကာ္ဒီယံ အုန္းေက်ာ္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကေတာ့ ေရဒီယိုမွာေရာ၊ ႐ုပ္ရွင္မွာပါ မၾကားဖူးေသးတဲ့ သီခ်င္းေတြပါ။
၁း၂
၁၉၆၈ ခုႏွစ္က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစု ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းလာၾကပါၿပီ။ ဦးႀကီးနဲ႔လည္း အေနေဝးခဲ့သလို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္မွာလည္း အသံသြင္း ႀကိဳးေခြ ဖြင့္တဲ့စက္ မရွိပါဘူး။ National ေရဒီယိုႀကီးတလံုးပဲ အိမ္မွာ ရွိတာမို႔ သီခ်င္းအသစ္ေတြနဲ႔ ေဝးေနပါတယ္။ ေရဒီယိုက လာတဲ့ သီခ်င္းေတြသာ ေစာင့္နားေထာင္ရတဲ့ အေနအထားပါ။
၁း၃
၁၉၆၉ ခုႏွစ္က်ေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲက လမ္း ၄၀ ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေျပာင္းေနၾကပါတယ္။
တရက္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕လည္က ရဲရင့္႐ံု (အခု“ဆကုရ” ေမွ်ာ္စင္ အေဆာက္အအံု ေနရာ) နားကို ျဖတ္အသြားမွာ ဝင္းဦးရဲ႕အသံနဲ႔ “မာမီရယ္ ရွာေပးကြယ္ ရည္းစား လိုခ်င္တယ္”ဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
ဝင္းဦးကို အေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္က တခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ ဝင္းဦး သီခ်င္းကို အဲဒီ့အနားမွာ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ရင္း နားေထာင္ၾကည့္ေနလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီ့မွာက BRC ဆိုတဲ့ ေရဒီယိုေတြ၊ အသံသြင္းေခြ ဖြင့္စက္ေတြကို ျပင္တဲ့ဆိုင္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ့ဆိုင္က သီခ်င္းဖြင့္ထားတာပါ။ ေသခ်ာ နားစိုက္ေထာင္ေတာ့ ဝင္းဦးနဲ႔ အသံလံုးခ်င္း ခပ္ဆင္ဆင္ တျခားတေယာက္ ဆိုထားမွန္း သိလာပါတယ္။
သည္ေလာက္ပါပဲ။
၁း၄
လမ္း ၄၀ ကို ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္က ေျပာင္းသြားပါၿပီ။
အိမ္ေဘးခန္းမွာက အသံသြင္းႀကိဳးေခြ ဖြင့္စက္ေတြ ရွိပါတယ္။ သီခ်င္း ဖြင့္ရင္လည္း ခပ္က်ယ္က်ယ္ ဖြင့္ၾကပါတယ္။ အဲဒီ့အိမ္မွာက ေမာင္ႏွမေတြကလည္း မ်ားေတာ့ သီခ်င္းသံေတြကလည္း စဲတယ္ကို မရွိပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔အခန္းကေန အတိုင္းသား ၾကားေနရပါတယ္။ ေစာေစာက “မာမီရယ္ ရွာေပးကြယ္”ကိုလည္း သူတို႔အိမ္က မၾကာခင္မွာ ဖြင့္လာတဲ့ အတြက္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေကာင္းေကာင္း ရသြားပါတယ္။
“မာမီရယ္ ရွာေပးကြယ္” တင္မက “ေျဖလည္းမေျပေပ… မင္းကို ခ်စ္ရ လြန္းလို႔ အလြမ္းေတြ လြမ္းမကုန္ႏိုင္ေအာင္ေလ…” တို႔လို သီခ်င္းေတြကိုပါ အဆစ္ တတ္လာပါတယ္။
သီဆိုသူ “တကၠသိုလ္ထြန္းေနာင္”ဆိုတာကိုပါ သိလာရပါတယ္။
၁း ၅
ကြ်န္ေတာ္တို႔အခန္း ေအာက္ထပ္မွာက ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ႏွစ္တန္းႀကီးတဲ့ တ႐ုတ္ အမ်ိဳးသားတေယာက္ ရွိပါတယ္။
သူက “ဂစ္တာ” ဆိုတဲ့အရာကို ကြ်န္ေတာ့္ ဘဝထဲ စတင္ယူေဆာင္လာသူပါ။
သူက ဂစ္တာကို တဗ်န္းဗ်န္း ေခါက္ၿပီး သီခ်င္းေတြ ဆိုတတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဘးခန္းက ၾကားရတဲ့သီခ်င္းမ်ိဳးေတြပါ။
အဲဒီ့အထဲမွာ “အေပၚထပ္နဲ႔ ေအာက္ထပ္ ဇာတ္လမ္း” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းမ်ိဳးေတြလည္း ၾကားေနရပါၿပီ။
အဲဒါ “မင္းမင္းလတ္” ဆိုတဲ့ အသိတခုလည္း ရလာပါၿပီ။ မသိခ်င္လို႔လည္း မရပါဘူး။ အဲဒီ့အခ်ိန္က သီခ်င္းေၾကာ္ျငာေတြဟာ ေန႔စဥ္ သတင္းစာေတြထဲမွာ စာမ်က္ႏွာဝက္ေတြ ေၾကာ္ျငာေလေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ “မင္းမင္းလတ္” ဆိုတဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ ေခါင္းေလာင္းေဘာင္းဘီ၊ ေကာ္လာ ရွည္ရွည္နဲ႔ လူတေယာက္ကို သတင္းစာထဲမွာ ျမင္ဖူးထားပါတယ္။
သီခ်င္း နားေထာင္ရာမွာ ခံစားခ်က္ သီခ်င္းေတြကိုသာ နားအရသာခံတတ္၊ အသံခ်ိဳေတြကိုမွ နာေပ်ာ္တတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ သူ႔သီခ်င္းေတြဟာ နားဝင္ ၾကမ္းေနခဲ့ပါတယ္။ ခဏခဏ ၾကားရဖန္မ်ားလြန္းလို႔ သူ႔သီခ်င္း စာသားအေတာ္မ်ားမ်ားကို အလြတ္နီးနီး ရေနေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ တခါမွ စြဲစြဲလမ္းလမ္း မဆိုျဖစ္ခဲ့ဘူး။
စိုးပိုင္တို႔၊ တကၠသိုလ္ေအးေမာင္တို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကိုသာ ကြ်န္ေတာ္ စြဲလမ္းခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ မစြဲလမ္းမိေပမယ့္ သူ႔သီခ်င္းေတြကိုမွ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ဆိုၾက၊ တီးၾကသူေတြ ကြ်န္ေတာ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ခဲ့ရဖူးတယ္။
၁း၆
မင္းမင္းလတ္ သီခ်င္းထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာက်တဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ေတာ့ ရွိတယ္။ ေျပာင္ေတာင္ေတာင္ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ သီခ်င္းေတြထဲက တပုဒ္ပါ။ ေခတ္ေဟာင္း သီခ်င္းသြားေတြထဲမွာ ခပ္ေနာက္ေနာက္ စာသားေတြ သြတ္သြင္းၿပီးဆိုတဲ့ သီခ်င္းစုထဲကပါ။
“မိန္းမယူခါနီးရင္ စဥ္းစားဖို႔လိုတယ္…
အေရးႀကီးတာေတြ တပံုႀကီး သတို႔သားေလာင္းတို႔ရယ္…
ေယာကၡမ ဘူဒါႀကီးေတြ လိုက္ေႏွာက္ယွက္ေနမယ္…
ဧဝ အာဒံတို႔မ်ား ေယာကၡမ မရွိၾကတယ္…
ဟင္းေတြ ခ်က္ေကာင္းမွ ျဖစ္မယ္…
ဝယ္စားၾကရရင္ ၾကားမေကာင္းပါကြယ္…
အဝတ္ေတြ ကုလားမနဲ႔ငွားကာ ေလွ်ာ္ခိုင္းလို႔ ရွိရင္ ဝိုင္းကဲ့ရဲ႕မယ္…
ေယာက္ဖေတြပါလာရင္ အိမ္မွာ႐ႈပ္ပါတယ္…
ခယ္မေလးေတြ ပါလာခဲ့ရင္ အပ်င္းလည္းေျပမယ္…”
ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ခံတြင္းတေတြ႕ ေအာ္ခဲ့ဖူးပါ တယ္။ ေမာင္တင္ေမာင္ရဲ႕ “ဇြတ္ခ်စ္မယ္” ေခတ္ေဟာင္း သီခ်င္းအလိုက္ကို ဖ်က္ၿပီး အတည္ေပါက္ႀကီးနဲ႔ သူဆိုခဲ့တာပါ။
မိန္းမမယူနဲ႔မဟုတ္ဘူး.. ယူယူ၊ ေတးေရး – ပုသိမ္ေမာင္စိမ္းသူ၊ ေတးဆို – မင္းမင္းလတ္ (၁၉၇၂-ႏိုဝင္ဘာ)
Music Video URL: http://youtu.be/xQI31FAmtF8
၁း၇
ေနာက္တခါ မင္းမင္းလတ္ကို အမွတ္ထားမိေစခဲ့တာက သူ႔ရဲ႕ “လမ္းေဘးက ေဝါဟာရမ်ား” စာအုပ္ပါ။ အဲဒါကလည္း အဲဒီ့အခ်ိန္က သူ႔သီခ်င္းေတြလိုပဲ ထူးျခားပါတယ္။
ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ အဲဒီ့စာအုပ္ဟာ ယေန႔အထိ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပထမဆံုးနဲ႔ တခုတည္းေသာ ဗန္းစကားအဘိဓာန္ (Dictionary of Slangs) ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
၁း ၈
ျမန္မာျပည္မွာ ကက္ဆက္ေခြ အငွားဆိုင္ လုပ္ငန္း တခုကို စတင္ခဲ့တာလည္း မင္းမင္းလတ္ပဲ ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။
ဆူးေလဘုရားလမ္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္း အေနာ္ရထာလမ္းေပၚမွာ သူ႔ရဲ႕ “အေရွ႕-အေနာက္”ဆိုတဲ့ ကက္ဆက္ေခြ အငွားဆိုင္တစ္ဆိုင္ ေပၚထြန္းခဲ့ဖူးတာကို ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနခဲ့ပါတယ္။
ဓာတ္ပံု မွ်ေဝသူ – Doney MP
၁း၉
အဲဒီ့ “အေရွ႕-အေနာက္” ကပဲ အင္မတန္ ထူးျခားတဲ့ အလုပ္တခုကို လုပ္ဖူးခဲ့ေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး သီခ်င္းစာအုပ္တအုပ္ကို ထုတ္လုပ္ခဲ့တာပါ။ သီခ်င္းေတြက ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ပထမဆံုး သီခ်င္းေခြထဲက သီခ်င္းေတြ ခ်ည္းပါ။ “မ်က္ရည္ငွက္မ်ား နားေစသတည္း” ဆိုတဲ့ ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ ပထမဆံုး သီခ်င္းေခြပါ။ ကြ်န္ေတာ္ တကၠသိုလ္ တက္ေနခ်ိန္ ၁၉၇၆/၇၇ခုႏွစ္ေလာက္ကလို႔ ထင္ပါတယ္။
ပုသိမ္ေမာင္စိမ္းသူတို႔၊ ေမာင္စစ္ၿငိမ္းတို႔က အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ အလြန္ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသီခ်င္းသြားေတြထဲမွာ စာသားေတြ သြင္းေပးခဲ့တာပါ။
“ဆူပါစတားတီးဝိုင္း”(ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ား)ရဲ႕ ပထမဆံုး တီးခတ္တဲ့ လက္ရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
When I Need You, Sailing, Stairway to Heaven, The First Cut is the Deepest အစရွိတဲ့ သီခ်င္းမ်ားကို ျမန္မာစာသား ေကာင္းေကာင္းေလးေတြနဲ႔ ဆိုေစခဲ့တာပါ။
အဲဒီ့အေခြထဲက သီခ်င္းတိုင္းလိုလိုဟာ ေတာ္ေတာ့္ကို ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ သီခ်င္းစာအုပ္ကလည္း အဲဒီ့အခ်ိန္က က်ပ္၂၀လား၊ ေပးရပါတယ္။ (အဲဒီ့အခ်ိန္က ေငြ ၂၀ ဆိုတာ မႏၲေလးဘီယာ ပုလင္းႀကီး ႏွစ္ပုလင္း ဝယ္ႏိုင္ပါတယ္။)
စာအုပ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာတိုင္းကို ေၾကြစကၠဴေခ်ာနဲ႔ ႐ိုက္ႏွိပ္ထားၿပီး ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ ေရာင္စံုဓာတ္ပံုအမ်ိဳးမ်ိဳးက စာမ်က္ႏွာတိုင္းမွာ ပါသလို သီခ်င္း စာသားေတြကိုလည္း အဲဒီ့ပံုေတြေပၚမွာ နင္းၿပီး ႐ိုက္ခဲ့တာပါ။ ေခတ္က မင္းသားေက်ာ္ဟိန္း လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ၂၀တန္ သီခ်င္းစာအုပ္ဟာ ၿပိဳက္ခနဲ ကုန္သြားခဲ့တာကို မွတ္မိေနပါတယ္။
ဒါလည္း မင္းမင္းလတ္ရဲ႕ စိတ္ကူးေတြပါပဲ။
၁း၁၀
ေနာက္ေတာ့ “အေရွ႕-အေနာက္” ကက္ဆက္ေခြ အငွားဆိုင္ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေနရာအႏွံ႔မွာ ကက္ဆက္ေခြ အငွားဆိုင္ေတြ တအား ေပါလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္မွာေတာင္ တဆိုင္ ဖြင့္ခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။ (တခါက ရနံ႔သစ္မဂၢဇင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ “ဆံဒို” ဆိုသူ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ဆိုင္ကို ကြ်န္ေတာ့္ စာအုပ္အငွားဆိုင္နဲ႔ တြဲၿပီး ဖြင့္ခဲ့တာပါ။ ၁၉၇၉ မွာ ျဖစ္ပါတယ္။)
အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ အေနာ္ရထာလမ္းေပၚမွာပဲ မင္းမင္းလတ္ရဲ႕ ထမင္းဆိုင္ ေပၚလာျပန္တယ္။ သည္တခါေတာ့ မဟာဗႏၶဳလပန္းျခံလမ္းနဲ႔ ၃၅ လမ္း ၾကားမွာပါ။
“ေရႊအိမ္စည္” ဆိုတဲ့ အေအးခန္း ျမန္မာထမင္းဆိုင္ပါ။
ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြအတြက္ အေအးခန္းထဲကို မွန္တံခါး တြန္းၿပီး ဝင္စားဖို႔ဆိုတာ (အဲ့တုန္းက) ေတာ္ေတာ့္ကို မလြယ္ကူတဲ့ကိစၥပါ။
အဲဒါကို မင္းမင္းလတ္က ထိုးေဖာက္ၿပီး စတင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာပါ။
၁း ၁၁
ေရႊအိမ္စည္က သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ အဲဒီ့ ေရႊအိမ္စည္ ေနာက္မွာ “မင္းမင္းလတ္” ဆိုတဲ့အသံကို သိပ္မၾကားမိတာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာသြားပါတယ္။
ႏွစ္ေတြ နည္းနည္း ျခားသြားၿပီး ၈၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားရဲ႕ အလယ္ပိုင္း ကာလမွာ မင္းမင္းလတ္ ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ျပန္ၾကားရျပန္ပါတယ္။
ဆံဒို႔ အေဒၚရဲ႕ေယာက္်ား ကိုေအးျမင့္ (ျမန္မာ့႐ုပ္သံမွ အၿငိမ္းစားယူလိုက္သူ) ဆီကေန ၾကား၊ ၾကားေနရတာပါ။ ကိုေအးျမင့္က ဆံဒို႔ အိမ္ေရွ႕က ဆိုင္တန္း (အခု ဆရာစံ လမ္းေပၚက YKKO ေၾကးအိုးဆိုင္) မွာ ဗွီဒီယိုေခြ အငွားဆိုင္ ဖြင့္ပါတယ္။ မင္းမင္းလတ္နဲ႔ ျမန္မာ ဗြီဒီယို ဇာတ္လမ္းေခြေတြ ႐ိုက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို သူ႔ဆီက ၾကားရတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က ျမန္မာ ဗြီဒီယို ဇာတ္လမ္းေခြေတြကို ဘယ္သူမွ မ႐ိုက္ေသးပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဗြီဒီယို ဖြင့္စက္ မရွိတဲ့အတြက္ သည္ကိစၥကို ကြ်န္ေတာ္ သိပ္စိတ္မဝင္စားပါဘူး။
ႏိုင္ငံျခားကားေတြကို ဗီြဒီယိုေခြနဲ႔ ကူးယူ ျဖန္႔ခ်ီတဲ့လုပ္ငန္းေတြ ကပ္သင့္ ၾကတဲ့အခါေတြမွာလည္း “မင္းမင္းလတ္” ဆိုတဲ့ နာမည္တလံုးကို ၾကားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဒါလည္း သာမန္ကာလွ်ံကာပါ။
၂း၁
အဲဒီ့ မင္းမင္းလတ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တေန႔မွာ သိကြ်မ္း ရင္းႏွီးခြင့္ရလိမ့္မယ္လို႔ တခါမွ မေတြးခဲ့ဖူးပါဘူး။
၂း၂
၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဥေရာပဘံုေဈးအဖြဲ႕ (အခု ဥေရာပသမဂၢ) ရဲ႕ ဘာသာျပန္ေနရာမွာ အလုပ္ဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ဥေရာပဘံုေဈးအဖြဲ႕က ျမန္မာျပည္မွာ ႐ံုး သီးျခား မရွိတာမို႔ ကြ်န္ေတာ့္႐ံုးကို ကမ္းနားလမ္းမွာ ရွိတဲ့ ၿဗိတိသွ် သံ႐ံုးမွာ တြဲေပးထားပါတယ္။
သည္အခါ နာတာလူး ပြဲေတာ္လို၊ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္လို အခမ္းအနားမ်ိဳးေတြမွာ တက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ မင္းမင္းလတ္ကို ေတြ႕ေတြ႕ေနတတ္ပါတယ္။
ၿဗိတိသွ်သံ႐ံုးရဲ႕ ျမန္မာတိုင္းရင္းသား ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ဟာ မင္းမင္းလတ္ကို စတင္သိကြ်မ္းခဲ့ပါတယ္။ သိပ္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သိကြ်မ္းတယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္မွာပါ။
၂း၃
၁၉၉၁ ခုႏွစ္ကုန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ေျပာင္းပါတယ္။ ၿဗိတိသွ်သံ႐ံုးနဲ႔ လမ္းတလမ္းသာ ျခားတဲ့ ဩစေၾတးလ်သံ႐ံုးရဲ႕ ျပန္ၾကားေရးဌာနကို ေျပာင္းလိုက္တာပါ။
အဲဒီ့ႏွစ္ နာတာလူး ပြဲေတာ္က်ေတာ့ မင္းမင္းလတ္က ေပၚလာျပန္ပါ တယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ မင္းမင္းလတ္ဟာ ေပ်ာ္စရာေနာက္ကို လိုက္ရင္း ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တနည္းတဖံု ပတ္သက္လာရျပန္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္အလုပ္လုပ္တဲ့ သံ႐ံုးက နာတာလူးပြဲေတာ္ကို သူတို႔ရဲ႕ ဝန္ထမ္းမ်ား အပန္းေျဖရိပ္သာမွာ က်င္းပပါတယ္။ ျမန္မာဝန္ထမ္းမ်ားကိုလည္း လက္မွတ္ ေရာင္းပါတယ္။ ျမန္မာဝန္ထမ္းမ်ားက တာဝန္ယူေပးႏိုင္တဲ့ တျခားျမန္မာမိတ္ေဆြမ်ားကိုလည္း လက္မွတ္ေရာင္းေပးပါတယ္။
အဲဒီ့အခ်ိန္က အခုအခ်ိန္လို Night Club ေတြ၊ ဘာေတြရဲ႕ ေခတ္မရွိေသးေတာ့ သံ႐ံုးေတြက လုပ္တဲ့ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြကိုသာ ေပ်ာ္တတ္သူမ်ား က တေစ့တေစာင္း ေစာင့္ေနရတတ္ခဲ့တဲ့ကာလပါ။
ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္သူရဲ႕တူ လူငယ္ေလးတေယာက္ကလည္း အဲလိုပြဲမ်ိဳးဆို အလြန္ေပ်ာ္ခ်င္ပါတယ္။ အဲေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို လက္မွတ္ ဝယ္ခိုင္းတတ္တယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူက မင္းမင္းလတ္ရဲ႕ သားအႀကီးဆံုး “ဓိဓိ” (အဓိက)နဲ႔ ေျပာမနာ ဆိုမနာ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ သည္အခါ သူ လက္မွတ္ဝယ္ခိုင္းတဲ့ အခါတိုင္းမွာ မင္းမင္းလတ္အတြက္ပါ ဝယ္ခိုင္းတာေတြ ၾကံဳရပါတယ္။
သည္အထိလည္း သိပ္အရင္းႏွီးႀကီး ျဖစ္မလာေသးပါဘူး။
၂း၄
၁၉၉၂ ခုႏွစ္ထဲမွာ ပန္းခ်ီေရးတဲ့ မသိဂႌနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ခင္လာပါတယ္။
မသိဂႌကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး မသိဂႌနဲ႔ အလြန္ခင္တဲ့ မင္းမင္းလတ္ကိုလည္း ပိုၿပီး အေတြ႕စိပ္လာပါတယ္။
တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေနတတ္တဲ့ မင္းမင္းလတ္၊ စကားနည္းေပမယ့္ ေျပာလိုက္ရင္လည္း ခ်က္က်လက္က်နဲ႔ ရႊတ္ရႊတ္ေနာက္ ေနာက္ေနတတ္တဲ့ မင္းမင္းလတ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ခဏခ်င္းမွာပဲ ခင္မင္သြားပါတယ္။
ဘီယာကို မက္မက္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ေသာက္တတ္တာ၊ အစားေကာင္းကို ဝါသနာပါတာ၊ ေငြေရးေၾကးေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကိုယ္ကလည္း သူ႔ကို အားမနာရ၊ သူကလည္း ကိုယ့္ကိုအားနာ မေနရေအာင္ ခု႐ႈပ္မွ ေနာင္ရွင္း သေဘာနဲ႔ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ ရွင္းဖို႔ျဖစ္ေစ၊ အားလံုး ညီတူမွ်တူ စုထည့္ၾကၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သံုးစြဲၾကဖို႔ျဖစ္ေစ ေလာေဆာ္တတ္တာေတြနဲ႔ တြဲၿပီး မင္းမင္းလတ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ပိုသိလာပါတယ္။
ခ်စ္စရာေကာင္းတာတခုက မင္းမင္းလတ္ မူးၿပီး ရမ္းတယ္ဆိုတာ တခါမွ မေတြ႕ဖူးတာပါပဲ။ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အရက္ဝိုင္းေတြမွာ ခဏခဏ ဆံုဖူးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္သာ မူပ်က္တတ္ေပမယ့္ မင္းမင္းလတ္ကေတာ့ တခ်က္ကေလးမွ ဟန္မပ်က္သူပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႕မိခဲ့သေလာက္ သူ အရမ္း ေသာက္တာ၊ အလြန္အကြ်ံ ေသာက္တာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။
၂း၅
၁၉၉၄ ခုႏွစ္ထဲမွာ ရန္ကုန္-မႏၲေလး အေဝးေျပးလမ္းမေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္ ယာဥ္တိုက္မႈ အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ၿပီး အိပ္ရာေပၚမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေနခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီ့အခါ မင္းမင္းလတ္နဲ႔ သူ႔ဇနီးက ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ၊ စားစရာေတြလုပ္လုပ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို လူမမာေမး ေရာက္လာတတ္ၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ကို အဲသလို ေရာက္လာေပမယ့္ သူကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ သိပ္စကားမ်ားမ်ားမေျပာပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေျပာဆိုေနသမွ်ကို သူ႔မူပိုင္ “ၿမိန္႔ၿမိန္႔ျပံဳး” ႀကီးနဲ႔ နားေထာင္ေနရင္း တခ်က္ တခ်က္မွာမွ ဝင္ ‘ေသာ’ တတ္စျမဲပါ။
၂း ၆
ကြ်န္ေတာ္ နာလန္ထူတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ သူ႔ဆီက ဗွီဒီယိုေခြေတြ သြားသြား ယူၿပီး ငွားၾကည့္တတ္လာပါတယ္။
သူက အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံျခားကားေတြကို ကူးယူ ျဖန္႔ခ်ိတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေနတာမို႔ သူ႔ဆီမွာ အေခြေတြ ေပါပါတယ္။ သူ႔ဆီက အေခြေဟာင္းေတြကို ငွားၾကည့္ရတာ ေကာ္ပီေတြလည္း ေကာင္းသလို သူကိုယ္တိုင္က ဘယ္ကားကျဖင့္ ေကာင္းတယ္၊ ဘယ္ကားျဖင့္ ကေလးေတြနဲ႔ အတူမၾကည့္အပ္ဘူး စသျဖင့္ တင္တင္ႀကိဳႀကိဳ ေျပာေပးတတ္ပါတယ္။
၂း ၇
ကြ်န္ေတာ့္ပါးစပ္က ကြ်န္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုျမန္၊ ပိုသြက္တတ္ပါတယ္။
တခုခု မေျပာခင္ တကေန တဆယ္အထိ ေရၾကည့္ၿပီးမွ ေျပာဖို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို တိုက္တြန္းဖူးသူ ဘဝမွာ ႏွစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ တေယာက္ကေတာ့ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ အဘိဓာန္ကို ျပဳစုခဲ့သူ ေဒါက္တာဘဟန္ရဲ႕ ေျမး၊ ကို Kevin ဆိုတဲ့ ဦးေအာင္တင္သိန္းပါ။ သူ ေျပာတာ ၁၉၈၀ ျပည့္လြန္ ႏွစ္မ်ားမွာပါ။
ေနာက္တေယာက္က သည္စာကို ခ်ေရးေနတဲ့ သည္ကေန႔ ၁၉၉၇ခု ဩဂုတ္လ၂၆ ရက္ေန႔မွာ ေျပာတာပါ။ ေျပာသူက Ken ဆိုတဲ့ ဦးအံုးခိုင္ပါ။ တခ်ိန္က ျမန္မာ့အသံေလလိႈင္းရဲ႕ အဂၤလိပ္ပိုင္းအစီအစဥ္မွာ ၾကားခဲ့ရတဲ့ Read by Ohn Gaing ပါ။
သူတို႔ကလည္း ေျပာပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ အမွတ္ မရွိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ႏႈတ္ကို လူအေတာ္မ်ားမ်ားက လန္႔ၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မေကာင္းမွန္း သိလ်က္နဲ႔ ဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္း တစက္မွ မရွိပါဘူး။
ပန္းခ်ီေရးတဲ့ မသိဂႌကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာဖူးပါတယ္။ အဲဒီ့ ႏႈတ္ကိုသာ ထိန္းႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတဲ့လူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္ေခ် ရွိတယ္တဲ့။
ဟုတ္ကဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္ကျဖင့္ သည္အက်င့္ကို ေသမွ ေဖ်ာက္လို႔ ရေတာ့မယ္လို႔သာ ထင္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈတခုလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔ရဲ႕။
အဲဒီ့ ညံ့ဖ်င္းမႈကို အရက္မူးတာနဲ႔ ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ပါးစပ္မွာ ဘရိတ္မပါေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ီမွာ မင္းမင္းလတ္ရဲ႕ဇနီးသည္က ကြ်န္ေတာ့္ကို အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ကြက္ၿပီး မေခၚႏိုင္၊ မေျပာႏိုင္အဆင့္ေတြ ေရာက္ကုန္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ထင္ပါတယ္၊ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ႏွစ္လယ္ေလာက္မွာပါ။
ဒါေပမယ့္ မင္းမင္းလတ္နဲ႔ ဟိုနား၊ သည္နား ဆံုတဲ့အခါ သူက “ၿမိန္႔ၿမိန္႔ျပံဳးႀကီး” နဲ႔ပါပဲ။
၃း၁
၂၉ ဇူလိုင္ ကပါ။ ႏိုင္ငံျခားသံ႐ံုး အမႈထမ္းတေယာက္ရဲ႕ အိမ္က ပုဂၢလိက ဧည့္ခံပြဲေလးမွာ လူအေတာ္စံုပါတယ္။
အဲဒီ့ပြဲမွာ မင္းမင္းလတ္ကို ဆံုရျပန္ပါတယ္။ သူက ထံုးစံအတိုင္း ၿမိန္႔ၿမိန္႔ႀကီး ျပံဳးေနဆဲပါပဲ။
တခ်က္မွာေတာ့ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာပါတယ္။
“ခင္ဗ်ား အမ်ိဳးသမီးကို ေျပာလိုက္ဗ်ာ၊ မင္းမင္းလတ္က အားေပးတယ္လို႔၊ အျပတ္ကို အားေပးတယ္လို႔ ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္စမ္းပါ” တဲ့။
၃း၂
သည္ေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္ မလုပ္ခ်င္ဆံုး အလုပ္တခုကို မလႊဲသာ မေရွာင္သာ လုပ္ရေတာ့မွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ မလုပ္ခ်င္ဆံုးဆိုတာက ကြ်န္ေတာ္ ေရးတဲ့စာထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းအေၾကာင္းကို ေၾကာ္ျငာသလို ထည့္ေရးတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကိုပါ။
အခုေတာ့ လုပ္ရပါေတာ့မယ္။ မင္းမင္းလတ္ အေၾကာင္း ေျပာတဲ့အခါ သည္ကိစၥပါေလမွ ျပည့္စံုမယ္ ထင္လို႔ပါ။
ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္သူက “အိမ့္ရွင္မ” အိမ္မႈကိစၥ အေထာက္အကူျပဳလုပ္ငန္း ဆိုတဲ့ ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္း တရပ္ကို ဦးစီးၿပီး လုပ္ကိုင္ေနပါတယ္။
အဲဒီ့လုပ္ငန္းက ျမန္မာျပည္မွာ တခါမွ မလုပ္ဖူးေသးတဲ့ လုပ္ငန္းသစ္တခုပါ။ အိမ္ေတြမွာ လိုအပ္တဲ့ ေလွ်ာ္ဖြပ္၊ မီးပူတိုက္တဲ့ အလုပ္ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သန္႔ရွင္းေရး အလုပ္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝန္ထမ္းအင္အား သံုးစြဲၿပီး အခ်ိန္ပိုင္းနဲ႔ သြားေျဖရွင္းေပးတဲ့ လုပ္ငန္းမ်ိဳးပါ။ အိမ္ေဖာ္ပြဲစားလို လူတဦးခ်င္း လႊတ္ေပးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ လုပ္သား ေလး၊ ငါး၊ ဆယ္ေယာက္နဲ႔ တခ်ိန္တည္း တၿပိဳင္တည္း ဝင္ေရာက္ၿပီး အခ်ိန္တိုတိုနဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၿပီးသြားေအာင္ လိုက္လံေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ ဝန္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းမ်ိဳးျဖစ္ေတာ့ လုပ္ငန္း စတင္ခဲ့တာ တႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ျမန္မာပရိသတ္နဲ႔က ယေန႔ ထက္တိုင္ စိမ္းေနဆဲပါ။
သည္အလုပ္ကို ရည္ရြယ္ၿပီး မင္းမင္းလတ္က သတိတရနဲ႔ တေလးတနက္ ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း… “အဲဒါ ခင္ဗ်ား စိတ္ကူး မဟုတ္လား”လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမးေျပာ၊ ေျပာပါေသးတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္မွာ အဲဒီ့ကိစၥက ရွင္းရေပါင္း မ်ားလွပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို သိၾကသူ အားလံုးလိုလိုက သည္လုပ္ငန္းဟာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကူးက ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္လို႔ခ်ည္း ထင္တတ္ၾကပါတယ္။
တကယ္က မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္သူရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ သည္လုပ္ငန္းကို စိတ္ကူးေနတာ ၄-၅ ႏွစ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အိမ္မွာ အိမ္ေဖာ္ထားလို႔ အဆင္မေျပေလတိုင္း သည္စိတ္ကူးကို ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူက တရရ ေျပာတတ္ပါတယ္။
မႏွစ္ကေတာ့ ကေလးေတြလည္း ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္ ေရာက္လာၿပီမို႔ ဇနီးသည္ကို အလုပ္တစ္ခုခု လုပ္ေစခ်င္လာရတာနဲ႔ သူစိတ္ပါတဲ့ သည္လုပ္ငန္းကို လုပ္ေပေရာ့ဆိုၿပီး အားေပးလိုက္တာပါ။
သူ႔စိတ္ကူးကို ကြ်န္ေတာ့္ ေငြအား၊ လူအား၊ ဉာဏ္အားေတြ ျဖည့္စြက္ေပးၿပီး မတည္ခဲ့တာမွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ငန္း စိတ္ကူးရွင္ အစစ္အမွန္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးသည္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
သည္မွာတင္ လမ္း႐ိုးေဟာင္းကို မလိုက္ခ်င္ဘဲ လမ္းသစ္ေဖာက္ဖို႔ကိုသာ အစဥ္တစိုက္ ထက္သန္တတ္ခဲ့တဲ့ မင္းမင္းလတ္က တခုတ္တရနဲ႔ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ အားေပးစကား ေျပာလာတာပါပဲ။
၃း၃
အဲဒီ့ေန႔က ဧည့္ခံပြဲအၿပီး အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္သူကို မင္းမင္းလတ္ ပါးလိုက္တဲ့စကား ျပန္ၿပီး ေျပာလိုက္မိရပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူက အေတာ့္ကို ဝမ္းသာသြားပါတယ္။
“ကိုလတ္ႀကီးတေယာက္ပဲ အားေပးေဖာ္ရတယ္ေနာ္” လို႔လည္း ေျပာပါတယ္။
အမွန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူက ေမ့ေနလို႔ပါ။ သည္လုပ္ငန္း စတင္ တည္ေထာင္ခ်ိန္မွာ ကိုလတ္ႀကီးဆိုတဲ့ မင္းမင္းလတ္လိုပဲ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲနဲ႔ သူ႔ကို အားေပးခဲ့သူ ေနာက္တေယာက္ ရွိပါေသးတယ္။
သူကေတာ့ သရဖူ မဂၢဇင္းကို အားႀကိဳးမာန္တက္ စီစဥ္ခဲ့တဲ့ ကိုၿငိမ္းေအး ဆိုတဲ့ စာေရးဆရာ “ၿငိမ္းေအးအိမ္”ပါ။ ကိုၿငိမ္းေအးကလည္း မင္းမင္းလတ္ လိုပဲ သူ႔ကို တကယ့္ကို သည္းလိႈက္အူလိႈက္ အားေပးခဲ့သူပါပဲ။
ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ကိုၿငိမ္းေအးလည္း မင္းမင္းလတ္လိုပါပဲ၊ လမ္း႐ိုးအတိုင္း မလိုက္ခ်င္ဘဲ လမ္းသစ္ကို စြန္႔စား ေဖာက္ထြက္ခ်င္တဲ့ စိတ္အခံ အရင့္အမာနဲ႔ပါ။
၃း၄
ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္ ဩဂုတ္လ ၂၁ ရက္ေန႔မွာ စာေပေလာက တိုက္အုပ္ ဦးမ်ိဳးၫြန္႔ဆီကို ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းဆက္ပါတယ္။
သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ဝစၥကီ တိုက္မယ္လို႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ ပြဲတပြဲကို ဖ်က္တာပါ။ ဦးမ်ိဳးၫြန္႔က ဖ်က္ရေကာင္းလား ျဖစ္မသြားတဲ့အျပင္ ဝမ္းေတာင္ သာသြားတဲ့ပံုပါပဲ။
“အရက္ေသာက္ရမွာ လန္႔ေနတယ္ဗ်၊ မင္းမင္းလတ္ တေယာက္ေတာ့ အခု ဦးေႏွာက္နဲ႔အာ႐ံုေၾကာကို ေရာက္ေနတယ္။ အေျခအေနမေကာင္းဘူးတဲ့။ သည္ေန႔ ညေန ငါးနာရီမွ သတိလည္မလာဘူးဆိုရင္ သြားၿပီလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါ ကိုထိန္ဝင္းနဲ႔ တေန႔ကပဲ Cutty Sark (ဝစၥကီ)နဲ႔ ဘဲကင္ ျမည္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ျဖစ္သြားတာဆိုပဲ၊ ကိုထိန္ဝင္း ေျပာတာ၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း အရက္ေသာက္ရမွာ ခပ္လန္႔လန္႔ပဲ…”။
ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားပါတယ္။ မၾကာေသးခင္ကပဲ ျပံဳးျပံဳးႀကီးနဲ႔ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ႀကီး ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့သူတေယာက္ အခုလို ေဆး႐ံုေပၚ ေရာက္ေနတယ္လို႔ ၾကားရတဲ့အခါ အေတာ္ ထိတ္ပ်ာသြားပါတယ္။
ခ်က္ခ်င္းပဲ ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္သူကို လွမ္းဖုန္းဆက္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားလိုက္မိရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူလည္း ဟင္ခနဲပါပဲ။
၃း၅
အဲဒီ့ေန႔ ညေနမွာပဲ ေဆး႐ံုကို ကြ်န္ေတာ္တို႔လင္မယား သြားၾကည့္ပါတယ္။
ခြဲစိတ္ခန္းအထြက္က နာလန္ထအခန္းရဲ႕ကုတင္ေပၚမွာ ကိုလတ္ႀကီး တေယာက္ကို သတိကင္းမဲ့စြာ ေတြ႕ရပါတယ္။
သူ႔ကို ၾကည့္ရတာဟာ ဘာကိုမွ ခံစားေနရပံု မေပၚေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ ရင္ဘတ္ႀကီး နိမ့္လိုက္၊ ျမင့္လိုက္ျဖစ္ေနတာ၊ သူ႔ကိုယ္နဲ႔ ဆက္ထားတဲ့ ႀကိဳးေတြက တစ္ဆင့္ ျပေနတဲ့ ေခတ္မီစက္မ်ားအရ သူ႔ႏွလံုး ခုန္ေနေသးတာ၊ သူ႔ေသြးေပါင္ခ်ိန္ မူမမွန္လွစြာ တက္လိုက္၊ က်လိုက္ျဖစ္ေနေသးတာတို႔ကိုပဲ ေတြ႕ေနရပါတယ္။
မၾကည့္ရက္ေတာ့တာနဲ႔ သိပ္ ၾကာၾကာမေနဘဲ အခန္းျပင္ကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
ေဆး႐ံုေအာက္ကို ေရာက္တဲ့အခါ သူ႔သား “ဓိဓိ”ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေလးေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ ခြဲစိတ္ၿပီး ၂၄ နာရီေက်ာ္တဲ့ ခုခ်ိန္အထိ သတိမလည္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ အေျခအေန မေကာင္းဘူးေပါ့ေနာ္ လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို တေယာက္က ေျပာပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က “ေလာကမွာ ဘာကိုမွ တထစ္ခ် ေျပာလို႔ မရပါဘူးကြာ၊ သူ႔ကံ ရွိရင္ေတာ့ ေနရမွာေပါ့” လို႔သာ ေျဖလိုက္ပါတယ္။
၃း၆
အဲဒီ့ေန႔က သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ခဏပဲ သြားၾကည့္ခဲ့ေပမယ့္ သူ ရွိေနတဲ့ ေဆး႐ံု ပရဝုဏ္ထဲမွာေတာ့ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ေနျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။
ေနာက္တရက္မွာလည္း သူ႔ဆီကို ကြ်န္ေတာ့္စိတ္က ေရာက္ပါတယ္။ လူကေတာ့ မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္႐ံုးအလုပ္က မနက္ရွစ္နာရီ က ညေန ေလးနာရီ အထိပါ။ ႐ံုးဆင္းတာနဲ႔ အတန္း ႏွစ္တန္းကို စာသင္ေပးရတဲ့ ေန႔လည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ညရွစ္နာရီမွ အလုပ္သိမ္းတာမို႔ အဲဒီ့ေန႔က သူ႔ဆီကို စိတ္ေရာက္ေပမယ့္ လူမေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ပထမအတန္းမွာက ၂၀ ေက်ာ္အရြယ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေလးေတြ ကို သင္ေပးရတာပါ။ သူတို႔ေလးေတြထဲက တခ်ိဳ႕က ဂစ္တာတီးၾကပါတယ္။
မင္းမင္းလတ္ ေဆး႐ံုတက္ေနရတဲ့အေၾကာင္းကို စာသင္ေနရင္း စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ေျပာျပျဖစ္ေတာ့ သူတို႔က မင္းမင္းလတ္ ဆိုတာကို သိပ္မသိၾကပါဘူး။
ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႕ “ေဆးဆိုးပန္း႐ိုက္မ်က္ႏွာ”သီခ်င္းေခြ တေခြလံုးကို မင္းမင္းလတ္ ဆိုခဲ့တာေပါ့လို႔ ေျပာျပေတာ့မွ ေယာင္ဝါးဝါးနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း စာသင္ခ်ိန္မွာ သိပ္ရွည္ရွည္ေဝးေဝးေတြ မေျပာခ်င္လွတာနဲ႔ အဲေလာက္ပဲ ထားလိုက္ပါတယ္။
၃း၇
ေနာက္တေန႔ စေနေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာပါတယ္။
“ကိုလတ္ႀကီးဆံုးၿပီတဲ့၊ သတင္းစာထဲမွာ ပါလာတယ္…”
အဲဒီ့စကားကို ဆိုၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူ မ်က္ရည္က်ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ သူ႔လို ထိထိခိုက္ခိုက္ ျဖစ္မသြားရေပမယ့္ စိတ္ထဲေတာ့ အေတာ့္ကို မေကာင္းပါဘူး။
ဝးဝ
၄၉ ႏွစ္ ျပည့္ဖို႔ တလေလာက္ လိုေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ ကြယ္လြန္သြားတာမို႔ သက္တမ္းေစ့ေနသြားတယ္လို႔ ဘယ္လိုမွ ေျပာလို႔မရပါဘူး။
ဝင္းဦးတုန္းကလည္း အဲသလိုပဲ သိပ္အသက္မႀကီးေသးခင္မွာ ေသသြားခဲ့တာပါပဲ။ ဝင္းဦးဆိုတာကလည္း ျမန္မာျပည္ကို Spanish Guitar လို႔ေခၚတဲ့၊ ကေန႔ လူငယ္ေတြ တမ္းမက္စြာ ကိုင္တြယ္တီးခတ္ေနတဲ့ ဂစ္တာကို ျမန္မာလူငယ္ေတြနဲ႔ စတင္မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သူပါ။
အခု မင္းမင္းလတ္က က်ေတာ့လည္း ယေန႔လူငယ္ေတြ သိပ္ႏွစ္သက္ လက္ခံေနၾကတဲ့ ဂီတသစ္ စစ္စစ္ကို ျမန္မာပရိသတ္နဲ႔ စတင္မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သူပါပဲ။
သူ႔အရင္ ဝင္းဦးမွသည္ တကၠသိုလ္ေအးေမာင္တို႔၊ တင္ေအာင္မိုးတို႔၊ စိန္လြင္တို႔အထိက အသံခ်ိဳမ်ားနဲ႔ ခံစားခ်က္ (sentimental) သီခ်င္းမ်ားကိုသာ သီဆိုခဲ့ၾကတာပါ။
သူ႔က်ေတာ့မွ Rock စစ္စစ္ကို ျမန္မာသီခ်င္းအျဖစ္ စတင္ၾကားရတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးသီခ်င္းဆိုရာမွာ အသံေကာင္းဖို႔ထက္ အဆိုတတ္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတရားသစ္ တခုဟာလည္း ျမန္မာဂီတနယ္မွာ မင္းမင္းလတ္နဲ႔က်မွ ေပၚလာတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ေနာက္ မင္းမင္းလတ္ စတင္ မိတ္ဆက္ခဲ့ၿပီး ယေန႔ထက္တိုင္ ဘယ္သူကမွ ဆက္မလုပ္ေသးတဲ့ အရာတခုက ဗန္းစကား အဘိဓာန္ပါ။
မင္းမင္းလတ္ စတင္ မိတ္ဆက္ခဲ့တဲ့ ဂီတသစ္လိုပဲ သူကပဲ စတင္မိတ္ ဆက္ခဲ့ၿပီး တအားပ်ံ႕ႏွံ႔သြားခဲ့တာတစ္ခုကေတာ့ ကက္ဆက္ေခြ အငွားဆိုင္ေတြပါပဲ။ ဒါကိုလည္း မင္းမင္းလတ္က စခဲ့တာပါ။
“မ်က္ရည္ငွက္မ်ားနားေစသတည္း”လို ျမန္မာသီခ်င္းစာအုပ္အေကာင္း စားကိုလည္း တခါမွ ထပ္မေတြ႕ဖူးေသးတာအမွန္ပါ။ ဒါလည္း မင္းမင္းလတ္ စီစဥ္ခဲ့တာပါပဲ။
ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း မင္းမင္းလတ္ဟာ လမ္း႐ိုးေဟာင္းမွာ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း၊ ေအးေအးသက္သာ လိုက္ဖို႔ထက္ ခက္ခဲ ပင္ပန္းတဲ့ လမ္းသစ္ေဖာက္ျခင္းအလုပ္ကို သူ႔ သက္တမ္းတေလွ်ာက္လံုးမွာ တစိုက္မတ္မတ္နဲ႔ ထက္ထက္သန္သန္ အားထုတ္သြားခဲ့တယ္ဆိုတာပါပဲ။ သူကိုယ္တိုင္ အားထုတ္႐ံုတင္မက အဲသလို လမ္းသစ္ ထြင္ဖို႔ ႀကိဳးစားသူမ်ားကိုလည္း လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ အားေပးတတ္ခဲ့တာကို ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္ေတြ႕ ၾကံဳခြင့္ရလိုက္ပါေသးတယ္။
နယ္ပယ္တစ္ခုခုရဲ႕သမိုင္းကို ေျပာၾကရခ်ိန္မွာ မင္းမင္းလတ္ဟာ တခုထက္ ပိုတဲ့ေနရာမွာ မလြဲမေသြ ရွိေနေတာ့မွာပါ။
ဂီတသစ္သမိုင္းမွာ မင္းမင္းလတ္ကို ခ်န္ထားလို႔မရပါဘူး၊ အဘိဓာန္သမိုင္းမွာလည္း မင္းမင္းလတ္ကို လက္ေရွာင္လို႔ မျဖစ္ပါဘူး၊ အိမ္တြင္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္း တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ကက္ဆက္ေခြ အငွားဆိုင္ေတြရဲ႕သမိုင္းမွာလည္း မင္းမင္းလတ္ ရွိေနပါတယ္။
ဒါတင္လား…
ပံုႏွိပ္ ထုတ္ေဝမႈ သမိုင္းမွာေရာ မင္းမင္းလတ္ကို ေမ့လိုက္လို႔ျဖစ္ပါ့ မလား။ ျမန္မာ ထမင္းဆိုင္သမိုင္းမွာ ဆိုရင္လည္း မင္းမင္းလတ္ရဲ႕ မွတ္တိုင္တခုေတာ့ ရွိေနခဲ့ပါေသးတယ္။
ျမန္မာဗွီဒီယိုေခြ သမိုင္းမွာေရာ သူ႔ကို ဘယ္လိုမွ ထားခဲ့လို႔ မရပါဘူး။ ဒါေတာင္ သူက ၄၉ ႏွစ္ မျပည့္တျပည့္ေလာက္ပဲ ေနသြားလို႔သာပါ။ (ကြ်န္ေတာ္ မသိလိုက္တာေတြလည္း အမ်ားႀကီး က်န္ခ်င္က်န္ႏိုင္ပါေသးတယ္။)
သည့္ထက္မ်ား ပိုေနခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ သူဘာေတြမ်ား ထပ္ၿပီး လုပ္ျဖစ္ခဲ့ဦးမယ္မသိဘူး။
ဝး၁
ကြ်န္ေတာ္တို႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကေရာ၊ သည္အတိုင္း လမ္း႐ိုးေဟာင္းမွာ ေရစံု ေမွ်ာလိုက္ေနရင္း ထမင္းၾကမ္း ယပ္ခတ္စားေနရတာေလးနဲ႔ ေရာင့္ရဲေနၾကေတာ့မွာလား။
မင္းမင္းလတ္ဟာ ခင္ဗ်ားတို႔၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔လိုပဲ ေမြးဖြားျခင္းက စတင္ၿပီး ေသဆံုးျခင္းနဲ႔အဆံုးသတ္သြားတဲ့ ဘဝခရီးသြားတဦးပါပဲ။ တနည္းအားျဖင့္ သူလည္း ပုထုဇဥ္၊ သာမန္လူသားတဦးပါပဲ။
သူ႔စိတ္ကူး ေသးေသးေလးေတြကေန အႀကီးႀကီးေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာေရာ အႀကီးႀကီး ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ကူးေသးေသးေလးေတြ မေပၚလာႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္လား။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မင္းမင္းလတ္ကို သိပ္အားက်တယ္ဗ်ာ။
ခင္ဗ်ားတို႔ေရာ …..။
ဆူဒိုနင္ @ အတၱေက်ာ္ @ Aung Thein Kyaw
၂၇၊ ၀၈၊ ၁၉၉၇ (ဝ၀း၁၀နာရီ)
(အလကၤာ၊ အတြဲ (၃)၊ အမွတ္(၇)၊ ေဖေဖၚဝါရီ၊ ၁၉၉၈)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
