ဖြတ္ကေလးႏွင့္ အီႀကာေအာ္ လူရည္ခၽြန္စိတ္ေမြးၾကည့္ျခင္း
အီၾကာေအာ္
စက္တင္ဘာ ၁၉၊ ၂၀၁၃
“လန္းလွေခ်လား ဆရာေအာ္ရဲ ႔”
ဖြတ္ကေလးက ေ၀ါ႔ကင္းရွဴးစီးထားျပီး အားကစား၀တ္စံုု အေပၚေအာက္ ဆင္တူ၀တ္ထားေသာ အီႀကာေအာ္ကိုု ႀကည္႔ျပီး ေျမွာက္ပင္႔၍ ေျပာလိုုက္ေလသည္။
“ေအးကြ……၊ ငါ အခုု ကိုုယ္လက္လွဳပ္ရွားဖိုု႔ ျပင္ဆင္ေနတာ”
စိတ္ဓာတ္ တက္ႀကြေနပံုုရေသာ အီႀကာေအာ္က လႈပ္လႈပ္ရွားရွားလုုပ္ရင္း ဖြတ္ကေလးကိုု လွမ္းေျပာလိုုက္သည္။
“ဆရာေအာ္က တယ္ျပီး ဖလန္းဖလန္း ျဖစ္ေနပါလားဗ်”
“ေအးေလကြာ….၊ငါ လူရည္ခၽြန္စိတ္ ေမြးရမယ္၊ အခုု ငါေတာ႔ လူရည္ခၽြန္ေဟာင္းအဖြဲ႔ထဲကိုု ေရာက္သြားျပီကြ”
ဖြတ္ကေလးက သူ႔ဆရာအီႀကာေအာ္၏ စကားကိုု မယံုုႏိုုင္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင္႔ႀကည္႔ရင္း
“ဆရာေအာ္ ဘယ္လိုုမ်ား ေျပာင္းလဲသြားတာလည္း” ဟုုေမးခြန္းထုုတ္လိုုက္သည္။
“ဟဲဟဲ…၊ ငါ႔အေႀကာင္းကိုုႀကားသြားတဲ႔ လူရည္ခၽြန္ေဟာင္းအဖြဲ႔က ဆရာမႀကီး ရီတာေကာင္းက ငါ႔ကိုု လူရည္ခၽြန္ေဟာင္းအဖြဲ႔ထဲ၀င္ဖိုု႔ ဖိတ္တယ္ေလ”
အီႀကာေအာ္က ေနရာတကာ ႀကြားလံုုးထုုတ္တတ္ေသာ ခက္ေသးရြာသားျပီျပီ ဖြတ္ကေလးကိုု ႀကြားလံုုး ထုုတ္လိုုက္ေလသည္။
“ရီတာ ေကာင္းတယ္ဆိုုတာ ဟုုတ္တာေပါ႔ ဆရာေအာ္ရဲ ႔”
“ေဟ႔ေကာင္ ေလးေလးစားစားလုုပ္ကြ၊ ဆရာမနာမည္က အဂၤလိပ္နာမည္ Rita Kong လိုု႔ေခၚတာ ဗမာလိုု ရီတာ ေကာင္းတယ္လိုု႔ ေျပာေနတာ မဟုုတ္ဘူး”
ဖြတ္ကေလးလည္း မွားတဲ႔အခါလည္း မွားေပမေပါ႔ဟုု ပံုုစံျဖင္႔ ေခါင္းပုုသြားေလသည္။
“ဒါနဲ႔ လူရည္ခၽြန္ စိတ္ဓာတ္ ဆိုုတာဘာလည္းဗ်”
“ဒါကေတာ႔ကြာ မင္းဗဟုုသုုတရေအာင္ ငါက ရွင္းျပရမွာေပါ႔”
အီႀကာေအာ္က သူ ဆရာလုုပ္စရာ အကြက္ရသြားသျဖင္႔ ေပ်ာ္သြားေလသည္။ လူရည္ခၽြန္စီမံကိန္းမ်ားက ၁၉၆၄ ခုုႏွစ္မွစ၍ ၁၉၈၈ ခုုႏွစ္တြင္ အေရးအခင္းႏွင္႔အတူ နိဌိတံသြားသည္။ ဖြတ္ကေလးက ၁၉၈၈ ခုုႏွစ္ေနာက္ပိုုင္းမွ လူျဖစ္လာ၍ လူရည္ခၽြန္အေႀကာင္း ေကာင္းေကာင္းမသိေခ်။
“တိုု႔ေခတ္က လူရည္ခၽြန္ဆိုုတာ ျမိဳ႔နယ္အဆင္႔၊ ခရိုုင္အဆင္႔ေတြ အဆင္႔ဆင္႔ ေျဖရတယ္ကြ”
“ျမိဳ႔နယ္အဆင္႔မွာ ေက်ာင္းေပါင္းစံုုက အမွတ္မ်ားတဲ႔သူေတြကိုု ေခၚျပီးျပိဳင္ခိုုင္းတယ္”
“ေႀသာ္….၊ဆရာေအာ္ ငယ္ငယ္တုုန္းက အမွတ္မ်ားခဲ႔တာကိုုး”
ဖြတ္ကေလးက မယံုုခ်င္သလိုုလိုု ျဖစ္ေသာ္လည္း ေျမွာက္၍ ေျပာလိုုက္ေလသည္။
“အမွန္ေပါ႔ကြ” ငယ္မူျပန္သြားေသာ အီႀကာေအာ္က ဂုုဏ္ယူ၀င္႔ႀကြားစြာျဖင္႔ ျပန္ေျပာလိုုက္သည္။
“လူရည္ခၽြန္စာေမးပြဲမွာ စာေပဗဟုုသုုတတင္ မကဘူး အားကစားလည္း ျပိဳင္ရတယ္ကြ”
“ဘယ္လိုု အားကစားမ်ိဳးေတြလည္းဗ်”
“အစံုုေပါ႔ကြာ၊အေျပး၊ အခုုန္၊ အိပ္ထမတင္ေတြ အကုုန္ပါတယ္ကြ”
“အဲဒါဆိုု ဆရာေအာ္က “ေျပးခုုန္ပစ္” လိုုမ်ိဳး “ေျပးခုုန္ထ”ေတြ လုုပ္ခဲ႔ရတာေပါ႔”
ဖြတ္ကေလးက အီႀကာေအာ္၏ ဗိုုက္ကိုုႀကည္႔ျပီး မယုုံသလိုုျဖင္႔ ေမးလိက္သည္။
“ေအးေပါ႔ကြ၊ အခုုမွသာ အသက္ကရလာျပီမိုု႔ အိပ္ျပီးရင္ မထႏိုုင္ေတာ႔တာ၊ ငယ္ငယ္တုုန္းကေတာ႔ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလည္း”
ဖြတ္ကေလး မေရာက္လာေသးခင္ကမွ အီႀကာေအာ္တစ္ေယာက္ ငယ္မူျပန္ျပီး အိပ္ထမတင္ လုုပ္ႀကည္႔သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လွ်စ္လွ်ဴရွဳထားခဲ႔ေသာဗိုုက္ေႀကာင္႔ လွဲအိပ္ျပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင္႔ ထမရေတာ႔။ ေတာ္ေတာ္ေလးႀကိဳးစားလိုုက္ရသည္။ အခုုအခ်ိန္ သက္ႀကီးလူရည္ခၽြန္ျပိဳင္ပြဲလုုပ္လိုု႔ကေတာ႔ အိပ္ထမတင္ႏွင္႔ပင္ ေတာ္ေတာ္ရွံဳးႀကမည္ဟုု ႀကံႀကံဖန္ဖန္ေတြးမိသည္။
“ဒီဗိုုက္ေႀကာင္႔ ငါ႔ကိုု တိုုက္ခိုုက္ခံေနရတာ၊ အခုု ကိုုယ္လက္လႈပ္ရွားမွဳေတြလုုပ္ျပီး ရာဇ၀င္ထဲမွာ ငါ႔ဗိုုက္ကိုု ထားရစ္ခဲ႔ေတာ႔မယ္ကြ”
“ဆရာေအာ္ ဘယ္လိုုလုုပ္ျပီးုု ဗိုုက္ကိုု ထားရစ္ခဲ႔မွာလည္း”
“ေလ႔က်င္႔ခဏ္းလုုပ္ျပီး ထားခဲ႔မွာေပါ႔ကြ၊ ျမန္မာႏွလံုုးေဖာင္ေဒးရွင္း ေဖ႔စ္ဘြတ္မွာ ႏွလံုုးက်န္းမာေအာင္ ၀ိတ္ေလွ်ာ႔ဖိုု႔ ေလ႔က်င္႔ခဏ္းမွန္မွန္လုုပ္ဖိုု႔ အႀကံေပးတယ္ကြ”
“ဟာ….၊ ဖြဘုုတ္မွာက ဒါမ်ိဳး ပညာေပးေတြလည္း ရွိတာကိုုး”
“ေအးေပါ႔…၊ မင္းက ဖြဘုုတ္၀င္ရင္ ဂိမ္းကစားျပီး ေမာ္ဒယ္ေတြပဲငန္းေနတာကိုုးကြ”
“ျပီးေတာ႔ လူရည္ခၽြန္ေျဖတာ ႏွဳတ္ေျဖေတြလည္း ေျဖရေသးတယ္”
“ေႀသာ္….ႏွဳတ္သီးပါ အဲ ႏွဳတ္ပါ ခၽြန္ရသကိုုး၊ ဘာေတြမ်ား ေမးသလည္းဗ်”
“အစံုုေပါ႔ကြာ၊ ႏိုုင္ငံေပါင္းစံုုက ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ျမိဳ႔ေတာ္ေတြ စသျဖင္႔ေပါ႔၊ အကုုန္အစံုုဖတ္ထားရတာ၊ ေဆာင္ပုုဒ္ေတြလည္း အကုုန္က်က္ထားရတာ”
“မလြယ္ပါလား ဆရာေအာ္ရယ္၊ ဆရာေအာ္တိုု႔ဟာက “တိုု႔တာ၀န္အေရး ၃ ပါး” လိုုဟာမ်ိဳးေတြပါ က်က္ရတာလား”
ဖြတ္ကေလးက ျဖံဳသြားပံုုရသည္။
“ငါတိုု႔တုုန္းက ဒါမ်ိဳးႀကီးေတြ မရွိပါဘူးကြာ၊ သစၥာဓိဌာန္ လိုုဟာေတြေတာ႔ က်က္ရတာေပါ႔”
အီႀကာေအာ္က အတည္ေပါက္ျဖင္႔ ဖြတ္ကေလးကိုု ျငင္းလိုုက္ေလသည္။
ထိုုစဥ္အခါတြင္ မီးဖိုုေခ်ာင္ထဲတြင္ ဟင္းခ်က္ေနေသာ ေဒၚအြန္ေမးက
“ကိုုေအာ္….၊ရွင္႔ႀကည္႔ရတာ ဒီအဖြဲ႔ထဲ၀င္ျပီးမွ သူငယ္ျပန္ေနသလိုုပဲ၊ ေလ႔က်င္႔ခဏ္းလုုပ္ရင္ ဂရုုစိုုက္ျပီးေသခ်ာ လုုပ္ဦးေနာ္၊ အရင္တစ္ခါလိုု ေျခေထာက္အေႀကာလြဲျပီး ဆရာ၀န္သြားျပရလိုု႔ ေငြကုုန္ေနဦးမယ္”
“ဒီတစ္ခါ စံနစ္တက် ျပင္ဆင္ျပီး လုုပ္တာပါကြာ၊ မင္းက… ငါနာမွာထက္ ေငြကုုန္မွာကိုု စိုုးရိမ္ေနပံုုရတယ္”
“ဘတ္ဂ်က္က ရွိေသးတယ္ေလ၊ ရွင္…. လူရည္ခၽြန္ေဟာင္းအဖဲြဲ႔ထဲ၀င္ျပီး အဆက္ေဟာင္းေတြနဲ႔ သြားဆက္မေနနဲ႔ဦးေနာ္” ေဒၚအြန္ေမးက ထံုုးစံအတိုုင္း စကားနာထိုုးလိုုက္ေလ၏။
“ငါ အစြမ္းမရွိတာ မင္း သိျပီးသားပါ အြန္အြန္ရာ”
အီႀကာေအာ္က အဖြဲ႔၀င္ခြင္႔ပါမစ္ ပိတ္သြားမည္စိုုးသျဖင္႔ ေလေျပေလး ထိုုးလိုုက္သည္။
“ကဲ ဖြတ္ကေလး….၊ ငါ… အ၀တ္သြားလဲလိုုက္ဦးမယ္၊ မင္း… လုုပ္အားေပးမယ္ မဟုုတ္လား”
အီႀကာေအာ္က ဖြတ္ကေလးကိုု ငယ္ႏိုုင္ပီပီ ေခ်ာဆြဲေလေတာ႔သည္။
“တိုု႔ငယ္ငယ္တုုန္းက ေဆာင္ပုုဒ္ရွိတယ္…
“မိမိကိုုယ္ကိုု ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားမည္၊
မိမိအတန္းကိုု ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားမည္၊
မိမိတိုုင္းျပည္အတြက္ ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားမည္၊” ဆိုုတာေပါ႔”
“ကိုုယ္လက္ လႈပ္ရွားတာက မိမိကိုုယ္ကိုု ေကာင္းေအာင္ လုုပ္တာေပါ႔”
“ငါက အေကာင္ႀကီးႀကီးမဟုုတ္ေတာ႔ တိုုင္းျပည္အတြက္ ထိထိေရာက္ေရာက္ေတာ႔ မလုုပ္ႏိုုင္ဘူးေပါ႔ကြာ”
“လူရည္ခၽြန္ေဟာင္းအဖြဲ႔လည္း ေငြေတြစုုျပီး လူထုုအတြက္ ေကာင္းတာလုုပ္မယ္လိုု႔ေျပာတာ မဂၤလာေပါ႔ကြ”
“ဆရာေအာ္က ေႀကာ္ျငာတက္တာလား၊ ကိုုယ္႔ငါးခ်ဥ္ ကိုုယ္ခ်ဥ္တာလား”
“ေကာင္းရင္ ေကာင္းတယ္ေပါ႔ ဖြတ္ကေလးရဲ ႔၊ ငါ႔မွာဘာမွ ရစရာမရွိပါဘူး”
“ဒါနဲ႔……၊ ဘာကိုု လုုပ္အားေပးရမွာလည္း ဆရာေအာ္”
“အခုု မိုုးတြင္းမိုု႔လိုု႔ ေျမာင္းေတြပိတ္ျပီး လူအမ်ား လမ္းေပၚမွာ ေလွစီးရမလိုု ျဖစ္ေနတာ ျမင္တယ္ မဟုုတ္လား”
“ဟုုတ္ပါ႔ ဆရာေအာ္ေရ၊ ကန္ထရိုုက္ေတြနဲ႔ စည္ပင္က ေဆာက္မယ္၊ ရိတ္မယ္၊ ပါးပါးလွီးမယ္ပဲ၊ တိုုက္ေတြသာေဆာက္တယ္၊ ေျမာင္းက်ေတာ႔ ေကာင္းေကာင္းမလုုပ္ဘူး”
“ဒါကေတာ႔ ခက္ေသးရြာကိုုး ဖြတ္ကေလးရဲ ႔၊ ေျပာမဆံုုးေပါင္ ေတာသံုုးေတာင္ေပါ႔”
“အခုု ငါတိုု႔….“မိမိလမ္းကိုု ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားမည္” ဆိုုတဲ႔ေဆာင္ပုုဒ္နဲ႔ အညီ အမိႈက္သြားရွင္းႀကစိုု႔၊ တစ္ေယာက္တစ္လက္ ၀ိုုင္းလုုပ္ရင္ေတာ႔ တစ္ေယာက္တစ္လက္ ၀ိုုင္းဖ်က္လိုု႔ ပ်က္ခဲ႔တဲ႔ တိုု႔ခက္ေသးရြာႀကီး ျပန္လည္သာယာလာမွာေပါ႔ကြ”
ဤသိုု႔ဆိုုရင္း လုူအမ်ား စည္းမဲ႔ကမ္းမဲ႔ စြန္႔ပစ္ထားေသာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္မ်ား၊ ဘိနပ္စုုတ္မ်ား၊ ကြန္ဒံုုးမ်ား စသည္႔ အမႈိက္စုုတ္ေပါင္းစံုု ပိတ္ေနေသာ ခက္ေသးရြာလယ္ရွိ ေရႏုုတ္ေျမာင္းကိုု ရွင္းရန္ အီႀကာေအာ္တစ္ေယာက္ ေပါက္ျပားတစ္လက္ျဖင္႔ တပည္႔ေက်ာ္ ဖြတ္ကေလးကိုု ဦးေဆာင္လမ္းညႊန္ကာ အိမ္ေရွ႔ေပါက္မွ ထြက္ေတာ္မူေလေတာ႔သတည္း။ ။
(လူရည္ခၽြန္ေဟာင္းအဖြဲ႔၏ လူထုုအတြက္ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ား ေအာင္ျမင္ပါေစဟုု)
သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
