သာထက္ေအာင္ – ေရႊျပည္ၾကီးက အမႈိက္၊ ကြမ္းယာ၊ အိမ္သာ ျပႆနာ

သာထက္ေအာင္ – ေရႊျပည္ၾကီးက အမႈိက္၊ ကြမ္းယာ၊ အိမ္သာ  ျပႆနာ

(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၂၉၊ ၂၀၁၈

ျပႆာနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႔ ခ်ာဘပတ္ရမ္းေနတဲ့ ေျခတေပါင္က်ဴိး အစိုးရရဲ့ ေထာ့နင္းေထာ့နင္း ေျခလွမ္းေတြကိုၾကည့္ျပီး ျပည္သူေတြရဲ့ အားမလိုအားမရ အသံေတြ ညံေနတာ လူတိုင္းၾကားျပီး သိျပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဘဂၤလားေဒ့ခ်္ႏိုင္ငံကို ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ဘင္ဂါလီေခၚမလား ရိုဟင္ဂ်ာေခၚမလား သူတို႔ကို ျပန္လည္လက္ခံဖို႔ကိစၥ ကမာၻဖိအား။ ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀းေနေသးတဲ့ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရး ေသနတ္သံ မစဲေသး။ ေနာက္ေစ့တည့္တည့္ကို ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိ္န္ပစ္တဲ့ ဦးကိုနီကိစၥ ခုထိေျပးသူကို မေတြ႔ေသး။ အရိုက္ႏွက္ အထိုးၾကိတ္ခံရလို႔ ေသတဲ့လူသတ္မႈကို ေၾကေအးလို႔ရတဲ့ ကမာၻအံ့ဖြယ္စီရင္ထုံး။ ၀န္ၾကီးေဟာင္းတေယာက္ရဲ့သားဆီက မိလိုက္တဲ့ လက္နက္မ်ားကိစၥ။ ေျမျပိဳလို႔ အရွင္လတ္လတ္ ေျမျမႈတ္သင္းျဂိဳဟ္ခံရတဲ့ ဖားကန္႔ဘက္က ေရမေဆးေက်ာက္ ရွာေနၾကတဲ့ ေက်ာမြဲေတြရဲ့ လုံျခဳံေရး။ ဓာတ္လိုက္ေသၾကတဲ့ အျပစ္မဲ့ကေလးေတြခင္မ်ာ ကံကိုသာ ရိုးမယ္ဖြဲ႔ေနၾကရ။ ေႏြမွာမီးေလာင္ မိုးမွာေရၾကီးျပီး ျဖစ္ျပီးရင္ ေငြဖလားေလးနဲ႔ မီးေဘးေရေဘးအလွဴခံ ထမင္းထုပ္ေ၀ – အခ်ဴိ႔တတ္ႏိုင္သူေတြက ေငြလွဴ ကုသိုလ္ယူျပီးေတာ့ ဓာတ္ပုံေလးရိုက္၊ ဖဘေပၚတင္၊ ဟူး … ဟူး … တေဒၚလာ ၂၀၀၀ က်ပ္ မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ပဲ ၾကိတ္ဆုေတာင္းေနရတဲ့ ဘ၀ပါလား။


လူေတြ လွ်ာထြက္ေနျပီ၊ အဆိုးဆုံးအေျခအေနနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနၾကရျပီ။ မတတ္သာတဲ့အဆုံး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း မယ္သီလရင္ေက်ာင္း တရားစခန္းေတြမွာ လူၾကိတ္ၾကိတ္တိုးျပီး ေအးျငိမ္းရာ ရွာေနၾကရတဲ့ ဘ၀ ေရာက္ကုန္ျပီ။


ဘယ္တိုင္းျပည္ ဘယ္လူမ်ဴိး ဘယ္ႏိုင္ငံပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလုံးအဆင္ေျပ ေခ်ာေမာ ရာႏႈန္းျပည့္ေအာင္ျမင္ေနတယ္ ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ကိုယ့္အပူနဲ႔ကိုယ္ ကိုယ့္ျပႆနာနဲ႔ကိုယ္ ပါပဲ။ သဘာ၀တရားၾကီးကလည္း တဖက္ေစာင္းနင္း မ်က္ႏွာသာေပးတာမ်ဴဳိး မရွိပါဘူး။ စနစ္ေကာင္းတယ္ လူေတြေတာ္တယ္ ဆိုရင္ အဲဒီႏိုင္ငံ ဘယ္ေတာ့မွ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး မျဖစ္ပါဘူး။ စနစ္မေကာင္း လူမေကာင္း ဆိုရင္ေတာ့ … …။ စနစ္ဆိုးက လူဆိုးလူယုတ္မာေတြ ေမြးထုတ္ေပးသလို အဲဒီလူဆိုး လူယုတ္ေတြက အဲဒီစနစ္ကို ဖက္တြယ္တတ္ၾကေတာ့ စနစ္နဲ႔ လူဆိုတာ အျပန္အလွန္ အက်ဴိးျပဳ အမွီသဟဲျပဳေနၾကတာ သဘာ၀ပါ။


အထက္က ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္လို႔ ေရးရင္း ေကာက္ခါငင္ခါ ထုတ္ႏႈတ္ျပခဲ့တဲ့ ျပႆနာေတြကို မင္း ေျဖရွင္းႏိုင္လို႔လား ေမးရင္ က်ေနာ္လို ပုရြက္ဆိတ္ဦးေႏွာက္ မရေၾကာင္း ေလ်ာက္တင္ရမွာပါပဲ။ အႏွစ္ႏွစ္ အလလက ပ်က္စီးလာတဲ့ ေခတ္ဆိုးစနစ္ဆိုးရဲ့ ဒဏ္ကို ဥာဏ္ပညာဦးစီးတဲ့ ပညာရွင္ေတြ မပါပဲ ေထာင္ေလး ဘာေလး က်ဖူးတဲ့ သူလို ငါလို ဦးေႏွာက္မ်ဴိးနဲ႔ ေျဖရွင္းဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။


သူမ်ားႏိုင္ငံ (အေတာ္မ်ားမ်ား) မွာ ျပႆနာလို႔ မယူဆေတာ့ဘဲ အသားက်ေနျပီျဖစ္တဲ့ ျမိဳ့ေတာ္သန္႔ရွင္းေရးကိစၥကိုေတာင္ က်ေနာ္တို႔ ေရႊျပည္ၾကီးက အစုိးရအဆက္ဆက္ မေျဖရွင္းႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဥပမာ – အမႈိက္ကိစၥ။ ကေန႔ ၂၁ ရာစုေရာက္တဲ့အထိ အမႈိက္ကို ဘယ္လိုပစ္လို႔ ဘယ္လိုသိမ္းရမယ္ ဘယ္လုိရွင္းရမယ္ဆိုတာ တိတိက်က် ရွိပုံ မရပါဘူး။ လူထုေခါင္းေဆာင္ဆိုသူၾကီးက အမႈိက္ကေလး ဘာေလး ဟန္ျပေကာက္ျပလိုက္ရင္ မင္းသားမင္းသမီး ဆယ္လီေတြကလည္း ဟန္ျပ အမိႈက္ေကာက္ၾက၊ ျပီးေတာ့ ဘာမွလည္း မဟုတ္။ ေကာက္ရိုးမီး။ အဲဒါ ေရႊျမန္မာစရိုက္ အစစ္အမွန္ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္ ေလာက္က မေဟသီမဂၢဇင္းမွာ ‘အမိႈက္နဲ႔ လူ၏တန္ဖိုး’ ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ က်ေနာ္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ တိုင္မွတ္လို႔ ႏွပ္မသုတ္ပါဘူး။ ရႈပ္ျမဲ နံဆဲ အမႈိက္ပုံၾကီးေတြ ဟီးထဆဲပါပဲ။ ျပီးခဲ့တဲ့ ေႏြတုန္းက အမႈိက္ပုံၾကီး ထ မီးေလာင္ေတာ့ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ ထိုင္းက ဓာတုေဆးရည္ေတြ မွာျပီး ျဖန္းမွ ျငိမ္းပါေတာ့တယ္။


အမႈိက္ဆိုတာ ေရႊျပည္ၾကီးတခုတည္းရွိတဲ့ ပစၥည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ အမႈိက္ရွိပါတယ္။ လူရွိရင္ အမႈိက္ ရွိပါတယ္။ ခုတေလာ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ျမိတ္မွာ ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္သတဲ့။ အမႈိက္ပစ္ရင္ ဒဏ္ေငြ ၃ သိန္း၊ သတင္းေပးရင္ ဆုေငြ တသိန္း ဆိုပါလား။ ရန္ကုန္မွာလည္း ႏို၀င္ဘာလက စျပီး ကြမ္းတံေတြးေထြးရင္ ဒဏ္ေငြ ၅ေသာင္း ဆိုပါလား။


က်ေနာ္ကေတာ့ ညံ့တယ္ေျပာလည္း ခံရမွာပဲ။ ဥာဏ္သိပ္မမီပါဘူး။ လူဦးေရ ၅ သန္း ၆ သန္း မီွတင္းေနထိုင္တဲ့ မဟာရန္ကုန္ စင္ကာပူထက္ၾကီးတဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ့မွာ လူတေယာက္ ဖတ္ကနဲ အမႈိက္ပစ္ထည့္လိုက္တာ ကြမ္းတံေတြး ဗ်စ္ကနဲ ေထြးလိုက္တာ၊ ဘယ္လိုဖမ္းမွာတုန္း။ ဘယ္သူက ဖမ္းမွာတုန္း။ အမႈိက္ပစ္တဲ့သူ ကြမ္းတံေတြးေထြးတဲ့သူကို ဖမ္းဖို႔ လက္နက္အျပည့္အစုံ တတ္ဆင္ထားတဲ့ ေလ့က်င့္ထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္း ရွိပါသလား။ ဟုိတုန္းက မဆလေခတ္က လက္ပတ္နဲ႔ ၀ါရင္းတုတ္တေခာ်င္း ကိုင္ျပီး ေန႔စား ဂဠဳန္ေတြကို လမ္းေဘးေစ်းသည္ ဖမ္းခိုင္းေတာ့ ေျပးၾကလႊားၾက ရိုက္ၾက ႏွက္ၾက။ လမ္းေဘးေစ်းသည္က သူ႔မွာ ဘမ္းေတြ အထုပ္ေတြနဲ႔မို႔ ဖမ္းရတာ လြယ္ေကာင္းလြယ္မယ္။ ဗ်စ္ကနဲ ကြမ္းတံေတြးေထြးတဲ့သူတေယာက္ကို အရပ္သားက ၀င္ဖမ္းဖို႔ဆိုတာ လက္ေတြ႔မွာ မလြယ္ပါဘူး။ လက္မွာ တက္တူးအျပည့္နဲ႔ ကေလကေခ်ပုံေပါက္ေနတဲ့ လူ ၃ေယာက္၊ မူးကလည္းမူး၊ ကြမ္းေလး တျမဳံ့ျမဳံ့နဲ႔ လမ္းေဘး ကြမ္းတံေတြး ေထြးတာကို ခါးမွာ ေျခာက္လုံးျပဴးခ်ိတ္ထားတဲ့ ရဲအုပ္ေတာင္ ၀င္ဖမ္းဖို႔ ၀ံ့မယ္ မထင္ပါဘူး။


ျမန္မာေတြ အမႈိက္ကို စနစ္တက်မပစ္တတ္ဘူးလို႔ ေျပာရင္ တခ်ဳိ႔က နာၾကဦးမယ္။ တိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံက ကေလးေတြ အမႈိက္ကို ေတြ႔ကရာမပစ္ဘူးဆိုတာ သူတို႔ငယ္ဘ၀ ေက်ာင္းေနစဥ္ကတည္းက ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးခဲ့လို႔ပါ။ ျမန္မာေတြကလည္း အဲသလို အသင္ျပခံခဲ့ရရင္ အဲသလိုေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေတြ ေတြ႔ရမွာပါပဲ။ မိဘေတြအလုပ္သြားၾက၊ ကေလးေတြကို child care မွာထားခဲ့။ အဲဒီ child care က ဆရာ ဆရာမေတြမွာခင္ဗ်ာ သိပ္တာ၀န္ၾကီးပါတယ္။ ကေလးေနမေကာင္းမွာ၊ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရမွာ၊ တခုခုျဖစ္သြားမွာ စိုးရိမ္ရသလို၊ အမႈိက္ ဘယ္လိုပစ္ရမယ္၊ အိမ္သာ ဘယ္လိုသုံးရမယ္၊ အိမ္သာကမထြက္ခင္ လက္ကို ဆပ္ျပာနဲ႔ေဆး ေလမႈန္ အေျခာက္ခံ (သို႔) အိမ္သားမွာ ထားေပးတဲ့ အ၀တ္ (သို႔) စကၠဴနဲ႔ ေျခာက္ေအာင္သုတ္ စသျဖင့္ သင္ေပးထားေတာ့ ဒီက ၾသဇီေတြ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ အိမ္သာကထြက္ရင္ (အေပါ့သြားတာပဲျဖစ္ျဖစ္) လက္ကိုေဆးၾကပါတယ္။ တကိုယ္ရည္သန္႔ရွင္းေရး ပတ္၀န္းက်င္သန္႔ရွင္းေရးကို အမိန္႔နဲ႔ ဒဏ္ေငြ လုပ္လုိ႔မရပါဘူး။ ‘အသိ’ နဲ႔ လုပ္ရပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ ညစ္ညမ္းေအာင္ မလုပ္ရဘူးဆိုတာ ငယ္ငယ္ ေက်ာင္းမွာကတည္းက ရိုက္သြင္းရပါတယ္။ ကားစီးရင္ ခါးပတ္ပတ္ရမယ္ ဆိုတာ ဒီကလူတိုင္း အေလ့အက်င့္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ ကားေပၚေရာက္တာနဲ႔ လူက ေမ့ရင္ေမ့မယ္ လက္ကမေမ့ပါဘူး။ ခါးပတ္ဆီ လက္ေရာက္ေနျပီ ျဖစ္ပါတယ္။


ထို႔အတူ ကြမ္းတံေတြးေထြးရင္ ဖမ္းဖို႔ ထက္ ကြမ္းယာမစားေအာင္ ကြမ္ယာရဲ့ ဆိုးက်ဴိးကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ရိုက္သြင္းထားရပါတယ္။ ခု ဘန္ေကာက္ျမိဳ့လယ္သြားၾကည့္စမ္းပါ။ ထိုင္းလူငယ္ ပညာတတ္ေလးေတြ ကြမ္းစားသလား ဆိုတာ။ က်ဳပ္တို႔ ေရႊျပည္ၾကီးကေတာ့ ေရွ႔ေနကလည္း ကြမ္းထုပ္နဲ႔ ဗိုလ္မွဴးၾကီးကလည္း ပါးစပ္မွာ ကြမ္းေသြးတရဲရဲနဲ႔ စာေရးဆရာကလည္း ကြမ္းေလးတျမဳံ့ျမံ့ဳနဲ႔ … ။


ၾသစေၾတးလ်မွာ မေသာက္သင့္ဆုံးအရာက စီးကရက္ပါ။ အစုိးရက လူေတြ စီးကရက္၀ယ္မေသာက္ႏိုင္ေအာင္ အခြန္ကို မတရားတိုးျမွင့္ ေကာက္ခံထားေတာ့ ၂၅လိပ္၀င္ စီးကရက္တဗူးကို ေဒၚလာ ၃၀ ေက်ာ္ ေပးရပါတယ္။ တလိပ္္ကို တေဒၚလာေက်ာ္ေတာ့ က်ပ္ေငြနဲ႔ဆို ၁၅၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ေပးရပါတယ္။ တေန႔တဗူးကုန္တဲ့သူဆို ေဒၚလာ ၃၀ ေက်ာ္။ တပတ္တို႔ တလတို႔ တြက္ၾကည့္ရင္ ဘတ္ဂ်က္ကိုလာထိပါတယ္။ ဒီေတာ့ တခ်ဳိ႔က ျဖတ္ဖို႔ စိတ္ကူးရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ … ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့ေနရာက အေတာ္ရွားသြားျပီ။ မွတ္တိုင္မွာ ဘူတာမွာ စားေသာက္ဆိုင္ အရက္ဆိုင္မွာ လူစည္ကားတဲ့ေနရာမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္ မေပးေတာ့ဘူး။ ဘီယာဆိုင္ေတြမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္သူေတြအတြက္ သီးသန္႔ေနရာလုပ္ေပးျပီး လူနဲ႔ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ သြားေသာက္ရတာပါ။ ေနာက္ စီးကရက္ဘူးေတြကို ဘယ္ေဆးလိပ္မွ တန္းစီျပထားခြင့္ ရွိပါဘူး။ အ၀တ္မညး္ၾကီးနဲ႔ လူမျမင္ေအာင္ ကာထားရပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ေဘးဥပါဒ္ၾကီးလွတဲ့ စီးကရက္ကို လုံး၀ၾကီး ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဦးေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ေလ်ာ့က်ေအာင္ ၾကိဳးစားရမွာက အစုိးရတိုင္းရဲ့ တာ၀န္ပါ။ အမႈိက္ကို စည္းကမ္းတက် မပစ္ၾကဘူးလို႔ ျပည္သူကို အျပစ္တင္ရင္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္တဲ့ အမႈိက္ပုံး လုံေလာက္ေအာင္ ထားေပးရဲ့လားလို႔ အစုိးရကို ျပန္ေမးရပါလိမ့္မယ္။


ဆစ္ဒနီက က်ေနာ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္မွာ ဘူတာရွိပါတယ္။ သိပ္ၾကီးၾကီး မဟုတ္ပါဘူး။ တေန႔ ျမိဳ့ထဲသြားရင္း ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ သူတို႔လုပ္ထားတဲ့ အလူမီနီယမ္ အမိုးနဲ႔ အမိႈက္ပုံးကို ေရၾကည့္မိပါတယ္။ ၁၀ လုံးတိတိ ရွိပါတယ္။ ထုိင္ရာက ထျပီး အမႈိက္ပုံးထဲ အမိႈက္ပစ္ဖို႔ သိပ္အားထုတ္ေနစရာမလုိပါဘူး။ ဖမ္းမယ့္ ဒဏ္ရိုက္မယ့္ လူလည္း မရွိပါဘူး။


အဓိကကေတာ့ ေကာင္းတဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြကို ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀မွာ ေခါင္းထဲ၀င္ေအာင္ ရိုက္သြင္းႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ငယ္စဥ္က ပါလာတဲ့အက်င့္ဟာ ေကာင္းရင္လည္း ဘ၀တေလ်ာက္လုံး၊ မေကာင္းရင္လည္း ဘ၀တေလ်ာက္လုံးပါ။ ေကာင္းတဲ့ ‘အသိ’ ရွိရုံနဲ႔ မလုံေလာက္ေသးပါဘူး။ တာ၀န္ရွိပုဂၢိဳလ္မ်ားဘက္ကလည္း facility လုံေလာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးမွ စည္းကမ္းဆိုတာ လိုက္နာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ‘လမ္းေဘးေသးမေပါက္ရ’ ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ရုံနဲ႔ ဒီကိစၥ ေျပလည္ မသြားႏိုင္ဘူး။ အသင့္အတင့္ သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းတဲ့ အမ်ားျပည္သူသုံး ေရအိမ္ေတြကို လူစည္ကားရာအရပ္တိုင္းမွာ အခမဲ့ အသုံးျပဳခြင့္ေပးႏိုင္မွ လမ္းေဘးေသးေပါက္တဲ့ျပႆနာ နည္းသြားမွာပါ။ ကေန႔ ရန္ကုန္ျမိဳ့လူဦးေရနဲ႔ ရန္ကုန္ျမိဳ့လယ္မွာရွိတဲ့ အမ်ားျပည္သူသုံး public toilet အခ်ဴိးခ်ၾကည့္စမ္းပါ။ ဘယ္လိုမွ လက္ခံႏိုင္တဲ့ အေျဖရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မဟုတ္တဲ့ေနရာေတြမွာ ပိုက္ဆံဘုန္းေပါလေအာ သုံးျပီး ပကာသနေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္၊ အေျခခံအက်ဆုံးန႔ဲ ႏိုင္ငံဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ အသက္ဆိုင္ဆုံး ကိစၥေတြမွာေတာ့ ဘယ္သူမွ စိတ္မ၀င္စားၾကတာ က်ေနာ္တို႔ ေခတ္အဆက္ဆက္ပါ။ ရန္ကုန္က မိန္းမသားမ်ား ျမိဳ့ထဲထြက္ရင္ အဲဒီအိမ္သာကိစၥက ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းခဲၾကရတာပါ။ ျမင္ရုံနဲ႔ မူးေမ့ေအာ့အန္သြားႏိုင္ေလာက္တဲ့ အိမ္သာမ်ဳိးကို ေတြ႔ဖူးထားေတာ့ အႏၱရာယ္ လြယ္မထားႏိုင္တဲ့အဆုံး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ စားေသာက္ဆိုင္၀င္ မစားခ်င္ မေသာက္ခ်င္ေပမယ့္ အိမ္သာအသုံးျပဳခ်င္လို႔ ၀င္ခဲ့ရသူေတြ ေတြ႔ဖူးၾကမွာပါ။


အဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့ လူမ်ဴိး၊ စည္းကမ္းရွိတဲ့ လူမ်ဴိး ဆိုတာ ပါးစပ္ၾကီးနဲ႔ လုပ္လို႔မရသလို အမိန္႔ၾကီးနဲ႔လည္း လုပ္လို႔ မရပါဘူး။ အသိနဲ႔ အရွိ ႏွစ္ခု ေပါင္းမွ။ အသိဥာဏ္ ပညာၾကီးဖို႔ လိုသလို တိုင္းျပည္ကလည္း စုတ္ျပတ္မြဲေတ မေနဘဲ ထိုက္သင့္တဲ့ ဘ႑ာေငြ ရွိဖို႔လည္း လိုေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။ ရွိတာေတြ ခိုးလို႔ ကုန္ျပီလို႔ တစုံတေယာက္က ေျပာလည္း က်ေနာ့္မွာ ေျပာစရာ ဘာမွ မရွိပါလူးဗ်ာ။   ။




(Photo credit – https://economytraveller.com/8-things-look-find-clean-toilet-travelling/)