ညိဳထက္ညို – လြမ္းတႏြမ္းလ်

 

တကယ္က ကြ်န္ေတာ္ဘာစာအုပ္မွ မယ္မယ္ရရ မဖတ္ျဖစ္တာၾကာပါၿပီ။ ဖတ္ရေလာက္ေအာင္လည္း ကိုယ့္ေဘးမွာ စာအုပ္ေတြမရွိ။
ကိုယ္ကလည္း စာအုပ္ေတြႏွင့္ေဝးရာသို႔ ေရာက္ေနျပန္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာသံုးေလးလက အေဖဆံုးၿပီးကတည္းက စိတ္ေတြကလည္း ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ျဖစ္ေနသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္စာအုပ္ေတြမဖတ္ျဖစ္တာၾကာပါၿပီ။

ဒီေန႔ေတာ႔ ေဘးမွာရွိေသာ အေဖေနာက္ဆံုးထားသြားသည့္စာအုပ္ပံုေလးထဲက စာအုပ္တစ္အုပ္ ေကာက္ယူ ၾကည့္မိပါသည္။ စာအုပ္ကေလးေလးငါးအုပ္ကို စုပံုထားသည့္ ဒီစာအုပ္ပံုထဲကစာအုပ္ကေလးမ်ားမွာ အေဖေနာက္ဆံုးဝယ္သြားေသာစာအုပ္ကေလးမ်ား ျဖစ္ပံုရပါ သည္။ ဒီစာအုပ္ကေလးမ်ားကို အေဖကြ်န္ေတာ္႔ဆီမွာ ေျခာက္လေလာက္လာေနခဲ့စဥ္ဖတ္ရန္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ မိုင္ေထာင္ခ်ီေဝးေသာခရီးလမ္းကိုျဖတ္သန္း၍ သယ္ ယူလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါ သည္။

ကြ်န္ေတာ္႔လက္ထဲမွာပါလာသည့္ စာအုပ္ကေလးက ‘စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳ’ စာေပမွ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္အျဖစ္ ထုတ္ေဝသည့္‘ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ဘဝပံုရိပ္မ်ား ’ ဆိုသည့္စာအုပ္ ျဖစ္ပါသည္။ စာအုပ္၏ေနာက္ေက်ာဖံုးကိုပါၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ေနာက္ေက်ာဖံုးတြင္
‘ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ေဆာင္းပါးမ်ားထဲမွ ဘဝရုပ္ပံုလႊာတစိတ္တပိုင္း နီးေဝးနိမ့္ျမင့္ ပံုရိပ္မ်ား’ ဟု ေရးထားျပန္ပါသည္။

စာအုပ္ကို ဖ်တ္ခနဲကြ်န္ေတာ္လွန္ၾကည့္မိပါသည္။ ဤစာအုပ္ကို ပထမအႀကိမ္အျဖစ္ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္က
‘ရာျပည့္’ စာအုပ္တိုက္မွစတင္ထုတ္ေဝခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။ ယခုတတိယအႀကိမ္အေနျဖင့္မူ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္တြင္ အထက္တြင္aဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း ‘စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳ’ မွ ျပန္လည္ထုတ္ေဝခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
အမွာစာအျဖစ္ စာအုပ္၏ပထမစာမ်က္ႏွာတြင္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏သား စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာမိုးဟိန္းႏွင့္တကြ ရာျပည့္စာအုပ္တိုက္ (ရာျပည့္ဦးစိုးညြန္႔ပဲ
ေရးသည္ထင္ပါသည္) မွ ေရးထားတာကို ေတြ႔ရပါသည္။

တကယ္က၂၀၀၂ ခုႏွစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ရန္ကုန္မွာရွိေနတုန္းပဲျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္မွာ ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႔ရခဲ့ပါသည္။
ဘြဲ႔ရၿပီးသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ဘာမွဆက္မတက္ျဖစ္ေတာ႔ဘဲ တကၠသိုလ္ကိုေက်ာခိုင္းခဲ့သည့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ တပါတည္း ရွစ္တန္းကိုးတန္း ေက်ာင္းသားဘဝမွစ၍
တကၠသိုလ္မွထြက္သည္အထိ ဝင္ခလုတ္ ထြက္ခလုတ္ျဖစ္ခဲ့မိေသာ ပန္းဆိုးတန္းစာအုပ္တန္းကိုပါ ေက်ာခိုင္းခဲ့မိပါသည္။
တကယ့္လူ႔ဘဝထဲေရာက္သြား၍ ပန္းဆိုးတန္းဘဝတကၠသိုလ္မွပါ ထြက္ခဲ့မိျခင္းျဖစ္ဟန္တူပါသည္။
တိုတိုဆိုရလွ်င္ လစဥ္ထြက္ေနေသာမဂၢဇင္းမ်ားကို မွန္မွန္ဖတ္ေနမိသည္ (ထိုစဥ္က မဂၢဇင္းမ်ားအားေကာင္းေမာင္းသန္ထြက္ေနတုန္း ျဖစ္ေလသည္) ကလြဲ၍
စာအုပ္မ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ အဆက္ျပတ္သြားခဲ့သည္ကေတာ႔ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။

ဒီလိုႏွင့္ပဲ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွစ၍ ကြ်န္ေတာ္ ျပည္ပသို႔ထြက္လာသည္ကအစျပဳကာ ဒီစာအုပ္ကို အခုစာအုပ္ ထြက္ၿပီး ၁၆ ႏွစ္အၾကာ ၂၀၁၈ခုႏွစ္မွပဲ ဖတ္မိရျခင္းျဖစ္ပါသည္။

အဲဒီေတာ႔လည္း ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ေတြက ဟိုးလြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အစိတ္ ကြ်န္ေတာ္ရွစ္တန္းကိုးတန္း
ေက်ာင္းသားဘဝေလာက္သို႔ ျပန္ေရာက္သြားပါသည္။

……………………………..     ………………………….     …………………………….

အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္သည္ ကြ်န္ေတာ္ေနထိုင္ရာတိုက္ခန္းကေလး၏အေပၚထပ္ ထပ္ခိုးကေလးေပၚမွာ ရွိေသာ ထင္းရွဴးေသတၱာႀကီးႏွစ္လံုးႏွင့္အျပည့္သိုမွီးထားသည့္ အေဖ့တသက္လံုးဝယ္ယူစုေဆာင္းဖတ္ရႈခဲ့ေသာ အေဖ့စာအုပ္ပံုႀကီးကို ေမႊမိပါသည္။
စာအုပ္ပံုႀကီးထဲမွ အထပ္လိုက္အထပ္လိုက္ စာအုပ္ေတြအေျမာက္အျမားထြက္လာပါသည္။ ဤစာအုပ္ေတြၾကားထဲမွ စာရြက္အနံတိုတိုႏွင့္ခပ္ထူထူ နီညိဳေရာင္ မ်က္ႏွာဖံုးႏွင့္စာအုပ္တစ္အုပ္ ထြက္လာပါသည္။ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ပန္းခ်ီျဖစ္၍ ေခါင္းေပါင္းေပါင္းထားေသာ မ်က္မွန္တပ္ထားသည့္ လူႀကီးတစ္ေယာက္၏ပံုႏွင့္ ျဖစ္ပါ သည္။ စာအုပ္အမည္ကိုဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ‘သူလိုလူ’ တဲ့ …။ ေရးသူက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

အဲဒီမွာပဲ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ကို ကြ်န္ေတာ္ စတင္ေတြ႔ရွိပါသည္။

ၿပီးေတာ႔ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကိုပါ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ရွိပါသည္။

……………………………..    …………………………..    …………………………….

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ သူ႔ခင္ပြန္း ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္အေၾကာင္းေရးထားသည့္ ‘သူလိုလူ’ ကို
ကြ်န္ေတာ္တစ္ထိုင္တည္းႏွင့္ ႏွစ္ရက္သံုးရက္အတြင္း ဖတ္ရႈၿပီးသြားပါသည္။ အေရးအသားမွာေျပျပစ္လွ၍ အခန္းတစ္ခန္းႏွင့္ တစ္ခန္းအကူးအဆက္မွအစ ေခ်ာေမြ႔လွကာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္၏သရုပ္ကိုေပၚလြင္ေအာင္ ေဖာ္က်ဴးႏိုင္ပါသည္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ စတင္ဆံုေတြ႔စဥ္မွအစျပဳကာ ေနာက္ဆံုး
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ကြယ္လြန္သည့္အခ်ိန္တြင္ သူ႔စာအုပ္ကိုအဆံုးသတ္ထားပါသည္။ စာအုပ္၏ေနာက္ဆက္တြဲအေနျဖင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ေရးသား ခဲ့ေသာ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းကိုပါ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားပါသည္။

သို႔ေသာ္…သို႔ေသာ္…သို႔ေသာ္…ဤသို႔ေသာ္မွာ အေတာ္အေရးႀကီးေသာ သုိ႔ေသာ္ ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္အတိုင္းဆိုရလွ်င္ ‘သူလိုလူ’ တစ္အုပ္တည္းႏွင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏စာအေရးအသားကို ကြ်န္ေတာ္ စြဲလမ္းသြားပါသည္။
သို႔ေသာ္ ဤစာအုပ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတြင္ အခုအထိ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးေရးေသာစာအုပ္မ်ားအနက္မွ ပထမဆံုးႏွင့္ ေနာက္ဆံုးဖတ္ဖူးေသာ တစ္အုပ္တည္း ေသာစာအုပ္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

ထိုစဥ္က ပန္းဆိုးတန္းစာအုပ္တန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ရွိေနတာေတာ့အမွန္ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ့္ အာသီသမွာ ကဗ်ာ၊ အက္ေဆးႏွင့္ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္မ်ားမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဝတၳဳစာအုပ္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္စိတ္ဝင္ စားမႈသိပ္ မရွိခဲ့ဟုဆိုရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ မဖတ္မဟုတ္ဖတ္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ဝတၳဳမ်ား ေတာ့ပါဝင္ျခင္းမရွိခဲ့ဟု မွတ္မိေနပါသည္။

သို႔ေသာ္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကို မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ ျပန္လည္ေတြ႔ရပါသည္။

……………………………    ……………………………   …………………………….

ဆရာဒဂုန္တာရာက သူ႔နာမည္ေက်ာ္ရုပ္ပံုလႊာကားခ်ပ္မ်ားတြင္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကို ‘ေမတၱာပန္းပြင့္’
ဟု တင္စားေရးသားခဲ့ပါသည္။ ထို႔အတူ ဆရာျမသန္းတင့္ကလည္း သူ႔ေဆာင္းပါးတြင္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးအေၾကာင္း တခုတ္တရ ေရးသားခဲ့ပါသည္။

ဒဂုန္တာရာက ေဒၚမမေလးကို အစြဲအလမ္းႀကီးသူ၊ အတိတ္နိမိတ္မ်ား၌ စူးစမ္းေစ့ငုတတ္သူအျဖစ္ သရုပ္ေဖာ္ပါ သည္။ ေဖာ္ရေလာက္ေအာင္လည္း လစဥ္ လဆန္း ၂ ရက္ေန႔တုိင္း ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦး ခ်စ္ေမာင္၏အုတ္ဂူသို႔သြားေရာက္ၿပီး လစဥ္ကန္ေတာ႔သည့္ ေဒၚမမေလး၏အျဖစ္က အစြဲအလမ္းႀကီးသူျဖစ္ပါေၾကာင္း ရည္ညႊန္းေနပါသည္။

တစ္ႏွစ္မဟုတ္ႏွစ္ႏွစ္မဟုတ္ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္မဟုတ္၊ ထိုလစဥ္ကန္ေတာ႔ေသာဝတ္ကို ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးဆယ့္သံုးႏွစ္တိုင္တိုင္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္ကေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ဆယ့္သံုးႏွစ္၏ဟိုမွာဘက္တြင္ေတာ႔ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ေနာက္အိမ္ေထာင္သစ္ထူေထာင္ေလသည္။ ထိုအခါ ထိုဝတ္ကို ခင္ပြန္းသစ္ျဖစ္သူ ဦးေအာင္ေဇယ်ကဆက္ၿပီး တာဝန္ထမ္းရြက္ရသည္ဟု ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကိုယ္တိုင္ေရးသားခ်က္အရသိရပါသည္။

အမွန္မွာ ျမန္မာမႈမဟုတ္ေသာ ဤကဲ့သို႔အျပဳအမူမ်ိဳးကို ေဒၚမမေလးမွလြဲ၍ မည္သည့္ျမန္မာလုပ္ဖူးသည္ ဟု ကြ်န္ေတာ္တို႔ၾကားဖူးၾကပါသနည္း။ ဝိညာဥ္လိပ္ျပာမရွိ၊ ‘ငါ’ ဆိုသည္မွာ မရွိ၊ ေနာက္ဆံုး ေယာက္်ားမိန္းမပင္မရွိေသာ ဗုဒၶဘာသာကိုယံုၾကည္ကိုးကြယ္သည့္ ျမန္မာတို႔အတြက္ လူတစ္ေယာက္ေသသည္ဆိုလွ်င္ပင္ ထိုသူႏွင့္ထပ္မံပတ္သက္တြယ္ၿငိေနစရာအေၾကာင္းရင္းခံနည္းပါးေလရာ မ်ားစြာေသာသခ်ဳႋင္းတို႔မွျမန္မာ အုတ္ဂူတို႔ကိုသြားၾကည့္လွ်င္ အမိႈက္တေသာေသာႏွင့္ အၿပိဳၿပိဳအပ်က္ပ်က္ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္းအလ်ဥ္းကင္းမဲ့သည့္အျဖစ္ကိုေတြ႔ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ယခု ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ေနေသာစာအုပ္ထဲက ေဒၚမမေလး၏ေဆာင္းပါးတေနရာတြင္ ေဒၚမမေလး၏ ဆန္း ၾကယ္ေသာထိုအျပဳအမူကို လစဥ့္မင္ေတြ႔ေနရသူ ဦးခ်စ္ေမာင္အုတ္ဂူအနီးတြင္ သီတင္းသံုးေနေသာဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက သံေယာဇဥ္ျဖတ္ရန္ တရားျပသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထိုအခါ ေဒၚမမေလးက သံေယာဇဥ္မျပတ္ေသာေၾကာင့္လာေနျခင္းမဟုတ္၊ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ဂုဏ္ေက်းဇူးကို မေမ့မေလ်ာ့ေသာသတိျဖင့္ အေလးအျမတ္ ျပဳသည့္အေနျဖင့္လာျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဘုန္းႀကီးအား ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားသည္ဟု ဆိုပါသည္။

တကယ္က အုတ္ဂူသို႔သာမဟုတ္ပါ။ ကြယ္လြန္သူအတြက္ရည္စူးၿပီး လွဴဒါန္းသည့္အေနျဖင့္ ကိုးထပ္ႀကီး ဘုရားအနီးရွိ ‘မဂၤလာေဇယ်ံဳ’ ေက်ာင္းတိုက္မွ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ကိုလည္း ေဒၚမမေလး လစဥ္ေငြတစ္ရာက်ပ္ လွဴဒါန္းခဲ့သည္မွာ ဆရာေတာ္ပ်ံလြန္ေတာ္ မူသည္အထိ ဆယ့္သံုးႏွစ္တိုင္တိုင္ျဖစ္ပါသည္။
ဆရာေတာ္ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္း တြင္မူ ရွမ္းလမ္းမဟာရာဇိကာရံုေက်ာင္းတိုက္ဆရာေတာ္သို႔ ေျပာင္းလဲလွဴဒါန္းသည္ဟု ဆိုပါသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ (ဘယ္အထိ ေဒၚမမေလး ထိုဝတ္ကိုထမ္းေဆာင္သြားသလဲေတာ့
ကြ်န္ေတာ္မသိပါ) လစဥ္မျပတ္ ဝတၱရားတစ္ရပ္လိုထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္မွာ ေဘးလူအဖို႔ေတာ့ အံ့ၾသစရာႀကီး ျဖစ္ေနဟန္တူပါသည္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ဒဂုန္တာရာက အစြဲအလမ္းႀကီးသူဟု ေဒၚမမေလးရုပ္ပံုလႊာကို ျခယ္ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္ဟန္တူပါသည္။

ေနာက္တခုက ေဒၚမမေလးအေၾကာင္း ေျပာမည္ဆိုလွ်င္ မပါမျဖစ္ပါရသည့္ ‘ပုဂၢလပညတ္ဓာတ္က်မ္း’
ဟုလည္းေခၚၾကသည့္ ျမန္မာ႔ရိုးရာ ေနလ ေဆးပညာ ျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ာနယ္ ေက်ာ္မမေလး၏အလုပ္တိုက္သို႔ေရာက္လွ်င္ ဆရာဒဂုန္တာရာတုိ႔၊ ဆရာျမသန္း တင့္တို႔ ဒုကၡေရာက္ၾကၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ေဒၚမမေလးဧည့္ခံေကြ်းေမြးေသာ ထမင္းပြဲတြင္ ဟိုဟင္းခြက္ကို ဒဂုန္တာရာစား၍မရ။ ဒီဟင္းခြက္ကို ျမသန္းတင့္ႏိႈက္၍ မရ။
အပူသမားအေအးသမားဟုခြဲျခားကာ သူ႔ ဓာတ္ႏွင့္သူသဟဇာတျဖစ္သည့္အစာကိုသာစားရသည့္ ေနလေဆးပညာအရ ထမင္းတဝိုင္းတည္းတြင္ပင္ ဟင္း ခြက္တို႔ကို ခြဲျခားစားၾကရပါသည္။

ဆရာျမသန္းတင့္၏အဆိုအရ ေဒၚမမေလး၏တစ္သက္တာပတ္လံုး ကြယ္လြန္သည္အထိ အေနာက္တုိင္း ေဆးဝါးကုသမႈႏွင့္တကြ အေနာက္တိုင္းေဆးတို႔ကို မွီဝဲသံုးစြဲျခင္းမရွိဘဲ သူယံုၾကည္ရာ ေနလေဆးပညာႏွင့္ ျမန္မာေဆးတို႔ကိုသာ မွီဝဲသြားခဲ့သည္ဟု ဆိုပါ သည္။

‘အဂၤလိပ္ေဆးမတိုက္ဖူးလား’ ေဒၚမမေလးအဆုတ္ေရာဂါ (ဟုထင္သည္) ျဖင့္ ကြယ္လြန္ခါနီးတြင္ ဆရာျမသန္းတင့္က ေဒၚမမေလး၏ခင္ပြန္း ဦးေအာင္ေဇယ်ကို ေမးေသာစကားျဖစ္ပါသည္။

‘အဘြားႀကီးက ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲ၊ သူ႔ေဆးမွသူ႔ေဆး’ ဦးေအာင္ေဇယ်က ဆရာျမသန္းတင့္ကို ျပန္ေျဖေသာစကား ျဖစ္ပါသည္။

ဤမွ်ဆိုလွ်င္ ေဒၚမမေလး၏ ေနလေဆးပညာအေပၚ မည္မွ်ယံုၾကည္အားထားပံုကိုသိႏိုင္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါသည္။

ထိုမွ်ေနလေဆးပညာအေပၚ ေလးနက္ေသာေဒၚမမေလးတစ္ေယာက္ ေနလေဆးပညာျဖင့္ ေဆးကုသသည့္ ေဆးဆရာဘဝသို႔လည္း ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီ၍ ေရာက္ရွိသြားပါေသးသည္။ ေဒၚမမေလး၏အဆိုအရ ေနလေဆးပညာကို စတင္သင္ ၾကားဆည္းပူးၿပီး ရွစ္ႏွစ္ခန္႔အၾကာတြင္ ေဆးဆရာအျဖစ္သို႔ ေရာက္သည္ဟုဆိုပါသည္။ ေဒၚမမေလးထံသို႔လာေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံအနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ လူနာမ်ားမွာအမ်ိဳးအမည္အားျဖင့္ စံုလင္လွပါ သည္။ ကင္ဆာေရာဂါဖစ္ေနသူ၊ ႏွလံုးေရာဂါျဖစ္ေနသူမွအစ ကိုယ္ပ်က္ေနသူ၊ စိတ္ေနာက္ေနသူအထိ ပါပါသည္။

ဤလူနာမ်ားအား မိုးလင္းမွမိုးခ်ဳပ္တိုင္ ေဒၚမမေလးတစ္ေယာက္ အခမဲ့ကုသေပးေလသည္။ အခု
ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ေနေသာ ေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္ထဲတြင္ပါသည့္ ေဒၚမမေလး၏ေဆာင္းပါးအရ သူကိုယ္တိုင္ ေနမေကာင္းျဖစ္သည့္အခါတြင္လည္း ေနလေဆးပညာ အရသာ ကုသမႈခံယူသည္ဟု သိရေလသည္။

တခါတြင္ ေဒၚမမေလးရုတ္တရက္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေလရာ အိမ္ထဲတြင္ဒန္းဆင္၍ ေဒၚမမေလးကို ဒန္းေပၚတြင္တင္ကာ ေဒါနပန္းမ်ားကိုရွဴေစလ်က္ တစ္ေန႔လံုးတစ္ညလံုး ဦးေအာင္ေဇယ်ႏွင့္ အျခားတေယာက္က ဒန္းထိုင္လႊဲေပး ေနရသည္ဟုဆိုေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ သားအငယ္ေကာင္ျဖစ္သူမိုးဟိန္းက ကားတိုက္ခံရသည္ဟုဆိုပါသည္။ သတိမရတခ်က္ရတခ်က္ျဖစ္ေနေသာမိုးဟိန္းကို ပုလိပ္မ်ားက ေဆးရံုသို႔ ပို႔ေပးမည္ျပဳေသာအခါ အပို႔မခံဘဲ သူ႔အေမက ကုေပးလိမ့္မည္ဟုဆိုကာ အိမ္သို႔သာ ျပန္ပို႔ေစသည္ဟုဆိုပါသည္။

ေဒၚမမေလးကိုသာမက မိုးဟိန္းကိုပါ ေနလေဆးပညာအေပၚ ယံုၾကည္ကိုးစားသူစာရင္းထဲ ထည့္သြင္းရ ေတာ႔မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ဆိုခ်င္ပါသည္။

ေနလေဆးပညာအရ အပူသမားအေအးသမားဟူ၍ခြဲျခားကာ ေန႔စဥ္စားသံုးေနေသအစားအစာမ်ားကို ေရြးခ်ယ္စား ေသာက္ရေပရာ လူအမ်ားက က်န္းမာေရးအတြက္ အလြန္ေကာင္းမြန္သည္ဟုဆိုၾကေသာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသည္ပင္လွ်င္ တခ်ိဳ႕လူမ်ားအတြက္ အစာျဖစ္၍ အခ်ိဳ႕အတြက္အဆိပ္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။

ေန ႏွင့္ လ၊ အပူ ႏွင့္ အေအး၊ ေနဘက္မွာ ၿဂိဳဟ္ေလးလံုး၊ လဘက္မွာ ၿဂိဳဟ္ေလးလံုး၊ ၿဂိဳဟ္ရွစ္လံုး၏
နကၡတ္ ၂၇ လံုး၊ အကၡရာဗ်ည္း ၃၃ လံုး၊ ရွစ္လံုးေသာ သရ၊ ၄၁ လံုးေသာ ဝဏၰ၊ ကြ်န္ေတာ္႔ေခါင္းေတြမူးေဝသြားရပါသည္။

ဒဂုန္တာရာကေတာ့ ‘ကြ်န္ေတာ္ကား ထိုကိစၥမ်ိဳးတြင္နားလည္းမလည္၊ အယံုအၾကည္လည္းမရွိလွ၊ အျပင္အပ အျမင္အထင္ စူးစမ္းခ်က္မ်ားကိုသာ အေျချပဳလိုသည္’ ဟု ေရးခဲ့ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆရာေရးသလိုပင္ ေရးရေတာ႔မည္ ျဖစ္ပါသည္။

……………………………….    …………………………….   ……………………………….

ဆရာျမသန္းတင့္၏ေဆာင္းပါးထဲတြင္ေနာက္ထပ္ေတြ႔ရတာက ေဒၚမမေလး၏သားႀကီးေမာင္ခ်စ္ရွိန္ေခၚ ေမာင္သိန္းတန္အေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေမာင္သိန္းတန္ကလည္း လူဆန္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ဟုဆိုႏိုင္ပါသည္။ သိၾကသည့္အတိုင္း
တစ္ႏွစ္ႀကီးတစ္ႏွစ္ငယ္ျဖစ္ေသာ ေမာင္ခ်စ္ရွိန္ ေခၚ ေမာင္သိန္းတန္ႏွင့္တကြ သားအငယ္ေကာင္ မိုးဟိန္းတို႔ကိုငယ္စဥ္ ငါးႏွစ္ ေျခာက္နစ္သားမွစ၍ ေဒၚမမေလးက အိႏၵိယရွိ ဒါဂ်ီလင္သို႔ပို႔ကာ ပညာသင္ၾကားေစပါသည္။
ဒါဂ်ီလင္မွာ ထိုစဥ္က နာမည္ေက်ာ္ ေက်ာင္းျဖစ္၍ ရုပ္ရွင္မင္းသားညြန္႔ဝင္းႏွင့္ပင္ (ညြန္႔ဝင္းကေတာ႔ သူတို႔ထက္ အတန္းႀကီးပါသည္) သူတို႔ ညီအစ္ကို ဒါဂ်ီလင္တြင္ ဆံုခဲ့ၾကပါေသးသည္။
ထိုစဥ္က ေမာင္သိန္းတန္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္ေတြထဲကတစ္ေယာက္မွာ ေနာင္တြင္ နီေပါဘုရင္မင္းျမတ္ျဖစ္လာမည့္ နီေပါအိမ္ေရွ႕မင္းသားေလးျဖစ္၍ ထိုစဥ္ကတည္းက ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္တြင္ မင္းသားကေလးႏွင့္လိုက္ကာ ေမာင္သိန္းတန္ နီေပါဘုရင့္ နန္းေတာ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္ဆိုပါသည္။

သို႔ေသာ္ ဒါဂ်ီလင္တြင္ သူတို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ သိပ္ၾကာၾကာေတာ့ ေနရပံုမေပၚပါ။
ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ခန္႔သူတို႔ ညီအစ္ကိုကို ဒါဂ်ီလင္တြင္ ေက်ာင္းထားအၿပီးတြင္ မုဆိုးမဘဝႏွင့္ အလြန္တရာႀကီးျမင့္လွေသာ ဒါဂ်ီလင္၏ ေက်ာင္းစရိတ္ကို မခံႏိုင္သည့္အဆံုး သူတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကို ဒါဂ်ီလင္မွႏႈတ္၍ ရန္ကုန္စိန္ေပါေက်ာင္းသို႔ ေဒၚမမေလးက ေျပာင္းထားေပးပါသည္။
သူတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္မွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက အဂၤလိပ္လိုပဲေျပာၾကသည္ဟုဆိုရာ ဒါဂ်ီလင္မွ သူတို႔တကယ္တတ္ေျမာက္လာသည္မွာ အဂၤလိပ္စာင့္ အဂၤလိပ္စကားျဖစ္သည္ဟု ဆုိႏိုင္ပါသည္။

ဆရာျမသန္းတင့္၏ေဆာင္းပါးထဲတြင္ေကာ ေဒၚမမေလး၏ေဆာင္းပါးထဲတြင္ပါ ေဖာ္ျပထားခ်က္အရ ေမာင္သိန္းတန္ ဆယ့္သံုးေလးႏွစ္သားအရြယ္တြင္ စတင္ေဗြေဖာက္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ျဖစ္ပံုမွာေမာင္သိန္းတန္ႏွင့္ စာေရးဆရာ ႀကီးဦးဉာဏ သြားဆံုမိပါသည္။ ဤတြင္ စာေရးဆရာႀကီးဦးဉာဏက ေမာင္သိန္းတန္အေဖ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္မွာ ေလာကႀကီးအေၾကာင္း ဘာမွမသိေၾကာင္း အစခ်ီကာ ေမာင္သိန္းတန္ အား ေလာကႀကီးအေၾကာင္းသိေအာင္လုပ္ရန္ ေျမွာက္ေပးသြားသည္ (ေျပာသြားသည္) ဟုဆိုပါသည္။

ဦးဉာဏအေၾကာင္း့ဖတ္ေျပာရလွ်င္ ဦးဉာဏမွာ လူစံုတေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ဘဝတြင္ ဘတ္စ္ကား စပယ္ရာလုပ္ဖူးသည္။ စစ္ထဲလိုက္ဖူးသည္။ အိမ္မွထြက္ေျပးဖူးသည္ အစရွိသျဖင့္ အေတာ္စံုေသာလူတေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။

ဦးဉာဏေၾကာင့္ပဲလား ေမာင္သိန္းတန္၏ပင္ကိုဗီဇေၾကာင့္ပဲလားေတာ့မသိ၊ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ေမာင္သိန္းတန္ တေယာက္အခ်ိဳးေျပာင္းေလသည္။

က်ာင္းလည္း မွန္မွန္မတက္ေတာ့။ ေဒၚမမေလး၏ေသတၱာကို မၾကာခဏဖြင့္၍ ေရႊေငြအသံုးအေဆာင္မ်ား ယူကာ အိမ္မွထြက္ေျပးသည္။ ရံုးမွဂတ္မွ ေမာင္သိန္းတန္ကို ေဒၚမမေလးလိုက္ထုတ္ရေသာအႀကိမ္ေတြလည္းမနည္းေတာ႔။ ရုပ္ရွင္ ဂီတ ဇာတ္သဘင္နယ္ပယ္ ကလူေတြႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာ ေပါင္းသည္။ သေဘၤာဆိပ္မ်ား ဘူတာရံုမ်ား ျပည့္တန္ဆာမမ်ားအၾကားတြင္ က်က္စားသည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ ေကာက္ယူသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ရအၿပီး ထိုမိန္းမႏွင့္ခ်က္ခ်င္းကြဲသြားသည္။ ထိုအခါ ထိုကေလးက ဘြားေအျဖစ္သူ ေဒၚမမေလးထံ ေရာက္လာသည္။ ေမာင္သိန္းတန္ေၾကာင့္ ေဒၚမမေလးဆံပင္ေတြ အေတာ္ျဖဴခဲ့ရပံု ေပၚပါသည္။

ျမသန္းတင့္ကေတာ့ သူ႔ေဆာင္းပါးထဲတြင္ ေမာင္သိန္းတန္တစ္ေယာက္ ဥေရာပက Existentialism ဟုေခၚေသာ ျဖစ္တည္မႈပဓာနဝါဒ ႏွင့္ ထိုဝါဒအတိုင္းလိုက္နာေသာ ျဖစ္တည္မႈပဓာနဝါဒီေတြကိုအားက်သည္ဟု ေရးထားပါသည္။ ထိုဝါဒီေတြ၏အလိုအတိုင္း ေမာင္သိန္းတန္တေယာက္ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ ေတေတေပေပေနပံုကိုလည္း ေရးထားပါ သည္။ ဆရာျမသန္းတင့္က သူအျပင္သို႔ ျပန္ေရာက္အၿပီး စမတ္က်က် ဘိုဆန္ဆန္ဝတ္စားထားေသာ ေမာင္သိန္းတန္ႏွင့္ မႏၱေလးဘူတာႀကီးတြင္ဆံုရပံုကိုေရးထားရာ သူႏွင့္ကြဲေနသည့္ အခ်ိန္အတြင္း ေမာင္သိန္းတန္တေယာက္ အိမ္ ေထာင္ႏွစ္ခါက်၍ အိမ္ေထာင္ႏွစ္ခါပ်က္ၿပီးၿပီဟု ေရးထားပါသည္။ ဘိုဆန္ေသာ ေမာင္သိန္းတန္တေယာက္ ဆရာျမသန္းတင့္ကိုလည္း ထံုးစံအတိုင္း ဘိုလိုပဲ ေျပာပါသည္။

ေမာင္သိန္းတန္အေၾကာင္း ထပ္ၿပီးပည့္ျပည့္စံုစံုသိရသည္က လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ႏွစ္သံုးႏွစ္ေလာက္က ‘မေဟသီ’ တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိခဲ့ေသာ တေလာကေလးကမွကြယ္လြန္ခဲ့သည့္ ‘မင္းသစ္’ ၏ ‘လြမ္းရတဲ႔သူေတြ’လစဥ္ ေဆာင္းပါးမွ ျဖစ္ပါသည္။ မင္းသစ္က ေမာင္သိန္းတန္၏ အေၾကာင္းကို တခုတ္တရ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္စာ ရုပ္ပံုလႊာေရးဖြဲ႔သြားပါသည္။

မင္းသစ္၏ ေဆာင္းပါးထဲတြင္ေဖာ္ျပခ်က္အရ ေမာင္သိန္းတန္တေယာက္ ကိုယ္တိုင္သရုပ္ေဆာင္လုပ္ကာ ပန္းခ်ီခင္ေမာင္ရင္ႏွင့္တြဲ၍ ‘ႏွမလက္ေလွ်ာ႔ ေနေလေတာ႔’ ဇာတ္ကားကို ရိုက္ကူးသည္ဟုသိရပါသည္။

ဇာတ္ကားအစတြင္ပင္ လမ္းထဲသို႔ပဲျပဳတ္သည္ ဝင္အလာကိုရိုက္ျပသည္မွာ ‘ပဲျပဳတ္’ ဟု ေအာ္ေသာ အခ်ိန္မွစ၍ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ၾကာေအာင္ ရုိက္ျပသည္တဲ႔။

လာၾကည့္ေသာသူေတြက ခံုေတြကိုရိုက္ခ်ိဳးကာ ထိုကား ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ ရံႈးေလသည္။

မနက္တြင္ ေမာင္သိန္းတန္တေယာက္ အင္းလ်ားလိတ္ဟိုတယ္မွာ ဘိုအလြန္ဆန္စြာ အေနာက္တိုင္း ေန႔လယ္စာစား ပါသည္။
ညတြင္ ေမာင္သိန္းတန္တေယာက္ ရပ္ကြက္ႀကိဳရပ္ကြက္ၾကားက အရက္ျဖဴဆိုင္ကေလးသို႔ ေရာက္ေနပါသည္။

ကားစီးလာစဥ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚအေရာက္ လက္မွစိန္လက္စြပ္ကိုခြ်တ္ကာ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရန္တန္းစီေနသည့္ လူအုပ္ႀကီးထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ဖူးပါသည္။

ညႀကီးမင္းႀကီးပုဂံမွာအိပ္ပင္ေပ်ာ္ေနၿပီျဖစ္သည့္ ေဂါပကအဖြဲ႔ကိုလိုက္ႏိႈးၿပီး ေငြတစ္ေသာင္း(၁၉၈၀ ေလာက္ က ျဖစ္ပါသည္) ကို အလွဴေငြအျဖစ္ေပးလွဴခဲ့ပါသည္။ အလွဴရွင္ သူေဌးမင္း၏အမည္ကို ျဖတ္ပိုင္းေရးေပးရန္ ေဂါပကအဖြဲ႔က သူ႔ကိုေမးေတာ႔ ‘ရာဇကုမာရ္ ေကာင္းမႈ’ ဟု ေရးေပးရန္ျပန္ေျဖခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။

တခါမွာေတာ့ ေမာင္သိန္းတန္ေယာက္ မင္းသစ္၏ဖိတ္ေခၚခ်က္အရ မင္းသစ္ႏွင့္ဇနီးျဖစ္သူ ျမန္မာ႔အသံ
အဂၤလိပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအစီအစဥ္ေၾကညာသူ ရွယ္လီထြားတို႔၏ကမာရြတ္ကျခံႀကီးသို႔ လာေနဖူးပါသည္။
လာေနပံုကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ကားမပါ ဘာမပါ။ ေမးၾကည့္ေတာ႔ ကားရွိလွ်င္ ဟိုဟိုသည္သည္ ထြက္မိေနမွာစိုး၍ တခါတည္း ေရာင္းပစ္ခဲ့သည္တဲ႔။ ေရာက္သည္ႏွင့္ ျခံထဲတြင္ဒန္းဆင္ခိုင္းကာ မင္းသစ္၏ကေလးမ်ားကိုမုန္႔ဖိုးေပးၿပီး ၾကံရည္ေသာက္လ်က္ ဒန္းလႊဲခိုင္းပါသည္။
ေဒၚမမေလး၏ ေနလေဆးပညာ ဓာတ္စာအေမြကိုၾကည့္ရတာ ေမာင္သိန္းတန္လည္း အထိုက္အေလ်ာက္ဆက္ခံရပံု ေပၚပါသည္။

တခါမွာေတာ့ နီေပါဘုရင္မင္းျမတ္ႏွင့္မိဖုရား ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ခ်စ္ၾကည္ေရးခရီး အလည္အပတ္ေရာက္လာခဲ့ပါ သည္။
ထိုအခါ ဘုရင္မင္းျမတ္က သူႏွင့္ငယ္ငယ္က ဒါဂ်ီလင္တြင္ ေဆာ့ေဖာ္ေဆာ႔ဖက္ ေမာင္သိန္းတန္ကို ေတြ႔လိုသည္ဟု တခုတ္တရ ဆိုပါသည္။ ထိုအခါသက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္မ်ားက ေမာင္သိန္းတန္ကို လုိက္ရွာရပါသည္။ ေမာင္သိန္းတန္ကို ဘယ္ေနရာမွာ သြားေတြ႔သည္ဟု ထင္ပါသနည္း။

ျပည္တစ္ဖက္ကမ္းတံငါတဲကေလးတလံုးအတြင္းတြင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေမာင္သိန္းတန္ တေယာက္ကိုသြားေတြ႔ပါသည္တဲ႔။ အဲဒီမွာပဲ ေမာင္သိန္းတန္ကို ဆံပင္ညွပ္ေပး ေရမိုးကအစသန္႔စင္ေပးကာ ဘုရင္မင္းျမတ္ ျမန္မာျပည္မွမျပန္ခင္ ေလယာဥ္ မထြက္ခင္ လက္မတင္ကေလးေတြ႔ခြင့္ရရန္ စီစဥ္ေပးလိုက္ရပါသည္။
နီေပါဘုရင္ မင္းျမတ္ကေတာ႔ ခြဲကာနီးတြင္ ေမာင္သိန္းတန္အတြက္ အမွန္ဆံုးစကားတခြန္းကို ဆိုသြားရွာပါသည္။ ‘သိန္းတန္ မင္းဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး’ တဲ႔။

ဒီေလာက္ဆိုလွ်င္ ေမာင္သိန္းတန္အေၾကာင္း စာဖတ္သူတို႔သိႏိုင္ေလာက္ၿပီထင္ပါသည္။

……………………………..    ……………………………….    ………………………………..

ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏သားအငယ္ဆံုး စာေရးဆရာကဗ်ာဆရာ အဂၤလိပ္စာ ဆရာ မိုးဟိန္း ျဖစ္ပါသည္။
သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္အမည္ခံ မုိးဟိန္း၏စာစ ေပစကေလးမ်ားႏွင့္ အဂၤလိပ္လိုတခ်ိဳ႕ ျမန္မာလိုတဝက္ ကဗ်ာကေလးမ်ားကိုေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ ပန္းဆိုးတန္း စာအုပ္ တန္းမွာရွိေနခဲ့သည့္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုအတြင္း အဂၤလိပ္လိုထုတ္ေဝသည့္စာေစာင္ကေလးမ်ားမွာ ဖ်တ္ခနဲဖ်တ္ခနဲ ေတြ႔ခဲ့မိပါသည္။
ထို႔ေနာက္ သူအဂၤလိပ္လို ေရးခဲ့ေသာကဗ်ာမ်ားအားစုေပါင္း၍ Harmony of Head and Heart အမည္ျဖင့္ ၁၉၉၉ ေလာက္တြင္ ထုတ္ေဝခဲ့ပါသည္။ ထုိအထဲမွ Head and Heart ကဗ်ာကေလးမွာ အေမရိကန္ုအမ်ိဳးသားကဗ်ာစာၾကည့္တိုက္မွ ထုတ္ေဝသည့္ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္တြင္ ေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပခံရ၍ ကဗ်ာဆရာ မုိးဟိန္းအားလည္း ႏိုင္ငံတကာဂုဏ္ျပဳခံကဗ်ာဆရာအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံခဲ့ရပါသည္။

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏သမီးႀကီးျဖစ္သူ ေဒါက္တာေဒၚခင္ေလးျမင့္ကေတာ့ ျပင္သစ္စာဆရာမျဖစ္ၿပီး
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး၏ စာအခ်ိဳ႕ကို ျပင္သစ္ဘာသာသို႔လည္းေကာင္း၊ ျပင္သစ္စာေပအခ်ိဳ႕ကို ျမန္မာဘာသာသို႔လည္းေကာင္း ျပန္ဆိုေရးသားခဲ့သူ ျဖစ္ပါ သည္။

………………………..    …………………………    …………………………

ငယ္ငယ္တုန္းက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ ‘သူလိုလူ’ ကိုဖတ္အၿပီး အေဖႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္အေၾကာင္း ေျပာမိခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္ကာလလြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္အစိတ္ေလာက္က ယခုေခတ္လို ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ဓာတ္ပံုကို ျမင္ဖူးဖို႔ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ေသးသည့္ကာလျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က အေဖက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္မွာအုတ္ဖိုသားျဖစ္ၿပီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္၏ အေဖျဖစ္သူမွာ ခ်စ္တီးကုလားျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။

ေနာင္အခါတြင္ မိုးဟိန္းႏွင့္တကြ သူ႔အစ္မ ေဒါက္တာေဒၚခင္ေလးျမင့္၏ပံုကိုပါ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ ျမင္ဖူးမွ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္မွာ ကုလားဗမာကျပားျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္သေဘာေပါက္သြားပါသည္။

ထို႔ေနာက္ အေဖႏွင့္ ‘သူလိုလူ’ အေၾကာင္းေျပာရင္း ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္က်ဆံုးသြားခဲ့သည့္ အတြင္းဝန္ရံုးကို ဝိုင္းသည့္အေရးအခင္းအေၾကာင္း ေရာက္ရွိသြားပါသည္။ ထိုအခါ အေဖက တကယ္အတြင္းဝန္ရံုးကိုဝိုင္းရန္အၾကံေပးသူမွာ ဦးသိန္းေဖျမင့္ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္တကြ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက သူ႔စာအုပ္တြင္ အတြင္းဝန္ရံုးကိုဝိုင္းရန္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ကအၾကံေပးလိုက္သည္ဟု ေရးခဲ့ျခင္းအတြက္ ဦးသိန္းေဖျမင့္က အၾကံ ေပးသူမွာ သူျဖစ္ပါလ်က္ႏွင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဦးခ်စ္ေမာင္ အၾကံေပးသည္ဟု ေရးရပါေၾကာင္း ေနာင္အခါတြင္ ေဒၚမမေလးကို သြားေမးခဲ့ဖူးသည္ဟု ေျပာပါသည္။

ၾကည့္ရတာ ထိုအေၾကာင္း တေနရာရာတြင္ေရးထားတာကို အေဖဖတ္မိပံု ေပၚပါသည္။ အေဖ့နည္းတူ
အေဖ့အရြယ္ ေလာက္ရွိသည့္သူတစ္ဦးကလည္း ကြ်န္ေတာ္႔အား ေနာင္အခါတြင္ ထိုအတိုင္း ေျပာဖူးျပန္ပါသည္။ ‘သူလိုလူ’မွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ ကြယ္လြန္ၿပီးမွ ထုတ္ေသာစာအုပ္ျဖစ္ေလရာ မည္သူကမွန္၍ မည္သူကမွားသလဲ ေဝခြဲဖို႔   ခက္တာကေတာ႔ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ေျမႀကီးကို ဘယ္သူဖြင့္ရဲသလဲဟု ေျပာရေတာ႔မည္ ျဖစ္ပါသည္။

…………………………..   …………………………..   …………………………..

တကယ္ေတာ႔ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ဘဝမွာ အလုပ္ေတြျဖင့္ ျပြမ္းတီးခဲ့ေသာဘဝမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။

သူေရးခဲ့ေသာနာမည္ေက်ာ္ ‘သူလိုလူ’ ကိုတု၍ဆုိရလွ်င္ ‘သူလိုမိန္းမ’ ဟုဆိုရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
အထူးသျဖင့္ ေနာက္ကြယ္မွာ ေနတာသာမ်ား၍ မိန္းမေတြ ေရွ႕သို႔ထြက္ေလ့ထြက္ထ သိပ္မရွိသည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ႔ေလာကတြင္ အထူးသျဖင့္ ထိုအခ်ိန္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေလးငါးေျခာက္ဆယ္ခန္႔က ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးလို အမ်ိဳးသမီးမ်ိဳးမွာ သိပ္မ်ားမ်ားမရွိ ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။

အခက္အခဲေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္အၾကားက ကြယ္လြန္သူခင္ပြန္းျဖစ္သူ၏ဆႏၵအတိုင္း ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ကို ဆက္လက္ထုတ္ေဝခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ အလြန္ပင္ပန္း၍ အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္မကိုက္ဟု ေစတနာႏွင့္ ကန္႔ကြက္သူေတြ ကန္႔ကြက္သည့္ၾကားက ‘ျပည္သူ႔ ဟစ္တိုင္’ သတင္းစာကို ဆက္လက္ထုတ္ေဝျပန္ပါသည္။
အခက္အခဲေတြက အနႏၱ။ လူက မုဆိုးမ။ လူမမယ္အရြယ္ကေလးေတြက သံုးေယာက္ေတာင္။
စစ္ႀကီးကၿပီးကာစ။
အားလံုးက ကေမာက္ကမ။ ထိုအေျခအေနေတြၾကားမွ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ႏွင့္ ျပည္သူ႔ဟစ္တိုင္ကို မရမက ႏွစ္အနည္းငယ္မွ် ထုတ္ေဝသြားခဲ့ပါသည္။ တိုက္တြင္ ေငြက်ပ္၍ အလုပ္သမားလခမ်ားႏွင့္ တုိက္စရိတ္မ်ားကိုေပးေခ်ရန္ ၁၉၄၇ခုႏွစ္ တြင္ထုတ္ေဝခဲ့ေသာ သူ႔နာမည္ေက်ာ္ ‘သူလိုလူ’ ကို ညဘက္တြင္ ေရဇလံုတလံုး ေဘးထား၍ မ်က္ႏွာသစ္ကာ ၁၄ ရက္ တိုင္တုိင္ေရးခဲ့ရသည္ဟု ဆိုပါသည္။

ဤမွ် အလုပ္ေတြ ဂ်င္ေျခလည္ေနသည့္ၾကားက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးတေယာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာ အသင္းဥကၠ႒အျဖစ္လည္း လုပ္ခဲ့ပါေသးသည္။ ႏိုင္ငံျခားခရီးမ်ားသို႔လည္း ထြက္ခဲ့ပါေသးသည္။
ထို႔ေနာက္တဖန္ ေနလေဆးပညာကို ဆည္းပူး၍ ျမန္မာေဆးဆရာအျဖစ္ႏွင့္လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဆးဝါးကုသခဲ့ပါေသးသည္။

တခါမွာေတာ႔ ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ ျမန္မာစာေရးဆရာတို႔၏ထံုးစံအတိုင္း နရသိန္စံနန္းသို႔လည္း ေဒၚမမေလးေရာက ရွိခဲ့ပါသည္။

ထို႔ျပင္ သူ႔စာေတြအရ သားေတြသမီးေတြ ေျမးေတြအျပင္ ေနာက္ဆံုး ေဆြဝန္မ်ိဳးဝန္ေတြကိုပါ
ေဒၚမမေလးထမ္းရြက္ခဲ့ရျပန္ပါသည္။ တိုတုိဆိုရလွ်င္ အေတာ္ေမာဖို႔ ေကာင္းလွေသာ ဘဝပိုင္ရွင္တေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုအထဲမွ ဝတၳဳေတြေဆာင္းပါးေတြကိုလည္း အလ်ဥ္မျပတ္ေရးသားျပန္ပါသည္။ ခုထိ ကြ်န္ေတာ္မဖတ္ဖူး ေသးေသာ္လည္း သူ႔နာမည္ေက်ာ္ဝတၳဳမ်ားျဖစ္သည့္ ‘မုန္း၍မဟူ၊ ရင္နင့္ေအာင္ေမႊး၊ ေသြး’ ႏွင့္ ‘ေတြးတစိမ့္စိမ့္’ ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္အုပ္မ်ားအေၾကာင္းကိုလည္း သတိရမိပါသည္။

အဲဒီစာအုပ္ေတြကေတာ႔ ဘဝအေမာမ်ားၾကားတြင္ ႏြမ္းလ်ေနသည့္ၾကားက လြမ္းတသည့္စိတ္အခံႏွင့္ ေရးခဲ့ေသာ သူ႔စာေပလက္ရာမ်ားဟု ကြ်န္ေတာ္ ထင္မွတ္မိပါသည္။

စာအုပ္ကိုျပန္ပိတ္လိုက္ေတာ႔ မတင္လိႈင္ ေခၚ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္လည္းေကာင္း၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္သည္လည္းေကာင္း၊ေမာင္သိန္းတန္တို႔ မိုးဟိန္းတို႔ ေဒၚခင္ေလးျမင့္တုိ႔သည္လည္းေကာင္း၊  ေနာက္ဆံုး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးႏွင့္တကြ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ကိုပါ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည့္ ကြ်န္ေတာ္႔ဖခင္ႀကီးသည္လည္းေကာင္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားၾကပါသည္။

အခုေတာ႔လည္း သူတို႔အားလံုးမရွိၾကေတာ့ၿပီ ။       ။

ညိဳထက္ညိဳ