(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၁၅၊ ၂၀၁၈
ျမန္မာ-အိႏိၵယနယ္စပ္ ရဲဘက္စခန္းမ်ားတြင္ အက်ဥ္းသားတို႔ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ရေသာ အေျခအေနဆိုးမ်ားအေၾကာင္းကို အၿငိမ္းစား ေထာင္အရာရိွတစ္ဦးက ေျပာျပထားသည္။
၁၉၉၁ တြင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ေသာ စစ္ကိုင္းတိုင္းေဒသႀကီး ကေဘာ္ခ်ဳိင့္ဝွမ္းရွိ ဘဝသစ္ စိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္မွႈစခန္း ေခၚ ရဲဘက္စိုက္ပ်ဳိးေရးစခန္းမ်ားသည္ အက်ဥ္းေထာင္ေလာကတြင္ နာမည္ဆိုးျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့သည္။ ကေလးၿမိဳ႕ႏွင့္ တမူးၿမိဳ႕ရွိ ေတာေတာင္မ်ားတြင္ ထိုစခန္းမ်ား စတင္ဖြင့္လွစ္ခ်ိန္မွစ၍ အစာေရစာ ျပတ္လပ္မွႈ၊ ရာသီဥတုျပင္းထန္မွႈ၊ ေဆးဝါးကုသခြင့္မရမွႈ တို႔အျပင္ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္မွႈဒဏ္မ်ားေၾကာင့္ အက်ဥ္းသား ရာႏွင့္ခ်ီ နွစ္စဥ္ ေသဆံုးခဲ့သည္။ ထိုစခန္းမ်ားဖြင့္လွစ္ရာတြင္ ပါဝင္ၿပီး၊ စခန္းအခ်ဳိ႕တြင္ ကိုယ္တိုင္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူတစ္ဦးမွာ အၿငိမ္းစား ေထာင္မွဴးၾကီး ဦးတင္ေအာင္ျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းဦးစီးဌာနတြင္ ၃၄ နွစ္ၾကာ လုပ္ကိုင္ၿပီး ၂ဝ၁၃ တြင္ ပင္စင္ယူကာ ထိုစခန္းမ်ားအနီးရိွ ကေလးၿမိဳ႕နယ္တြင္ ေနထိုင္ေနေသာ ေရွ႕ေန ဦးတင္ေအာင္ကို ၎၏ ကေဘာ္ခ်ဳိင့္ဝွမ္းရဲဘက္စခန္း အေတြ႔အၾကံဳမ်ားအေၾကာင္း Myanmar Now က သြားေရာက္ ေတြ႔ဆံု ေမးျမန္းထားပါသည္။
ေမး။ ။ ကေဘာ္ခ်ဳိင့္ဝွမ္းအက်ဥ္းသားရဲဘက္စခန္းစီမံကိန္း ကနဦးကာလ ျဖစ္ေပၚလာပံုေတြကို ေျပာျပေပးပါ။
ေျဖ။ ။ အထက္ညႊန္ၾကားခ်က္အရ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ေမလမွာ မံုရြာေထာင္ကေန အက်ဥ္းသား ၃ဝဝ နဲ႔ ဝန္ထမ္း ၂၅ ေယာက္ေလာက္နဲ႔ လက္လုပ္ပစၥည္းဘာညာနဲ႔ အကုန္လံုး သေဘၤာတစ္စင္းလုိက္ သြားၾကတယ္။ ကေဘာ္ကုိ သြားၾကတာ။ ကေလးဝကေရာက္ေတာ့ ေခ်ာကားေတြနဲ႔ တမူးေပၚ တက္ရတာေပါ့။ တမူးကေနၿပီးေတာ့ ၁၂ မုိင္ခြဲေဝးတဲ့ ဝက္ရႈရြာ။ ဝက္ရႈရြာကေနၿပီးေတာ့ အေရွ႕ေတာင္ေထာင့္ ၃ မုိင္ေလာက္ကို သြားရတယ္။ ၃ မုိင္ေလာက္ သြားတဲ့အခါမွာ အဲဒီမွာ ဝက္ရွႈစခန္းဆုိၿပီးေတာ့ စတည္တယ္။ အဲဒီစခန္း စတည္ရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ အိႏၵိယႏုိင္ငံကေန စိမ့္ဝင္တာတဲ့ လူေတြ ဒီဘက္ထဲကို စီးဝင္မလာေအာင္ အဲဒီလုိ လုပ္လုိက္တယ္။ အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ စားဝတ္ေနေရးကို ႏုိင္ငံေတာ္ကေနၿပီးေတာ့ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္း ေျဖရွင္းရေအာင္ ဆုိၿပီးေတာ့ စုိက္ပ်ိဳးေရးလုပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ကေဘာ္ခ်ိဳင့္ဝွမ္းႀကီးကေတာ့ ရာသီဥတု တအားျပင္းထန္တယ္။ ျပင္းထန္တဲ့အတြက္ အေသအေပ်ာက္မ်ားတယ္။ ကို္ယ္က အဲဒီမွာ ေသစာရင္းေတြ ျပဳစုရတာေပါ့ေလ။ ေသစာရင္းေတြ၊ ေျပးစာရင္းေတြ ျပဳစုရတာ။ ျပဳစုလုိ႔ကို သိတာ၊ မျပဳစုရင္ မသိဘူး။
ေမး။ ။ ေသရတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းေတြက ဘာေတြလဲ။ ေသဆံုးႏွႈန္းေတြကို မွတ္မိသေလာက္ေျပာျပပါ။
ေျဖ။ ။ ေဆးဝါးမလံုေလာက္တာေတြ၊ အစားအေသာက္ မလံုေလာက္တာေတြ။ ၁၉၉၁ ခုနွစ္ေလာက္တုန္းက ဆုိရင္ အက်ဥ္းဦးစီးမွာ ကုလားပဲဆုိတာ မရွိဘူး။ တစ္ပိသာ ၆ဝဝ၊ ရတဲ့ပဲနဲ႔ ဝယ္ေကြ်းတာ။ အသားတစ္ပိသာ ၄ဝဝ ေလာက္နဲ႔ ရတဲ့အသား ဝယ္ေကြ်းဆုိေတာ့ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ မစားႏုိင္ဘူး။ အျပင္ေစ်းႏႈန္းထက္ သူတုိ႔ခ်ေပးတဲ့ေစ်းႏႈန္းက သံုးခ်ိဳးတစ္ခ်ိဳးေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ေလာက္ေလာက္ငင မေကြ်းႏုိင္ေတာ့ အက်ဥ္းသားေတြက အင္အားပ်က္တယ္၊ ရာသီဥတုဒဏ္ ခံရတယ္၊ ေဆးဝါးေတြ မလံုေလာက္ဘူး။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ အက်ဥ္းသားက တစ္ႏွစ္မွာ ၃၅၇ ေယာက္ ေလာက္အထိ ေသတယ္။ အဲလုိ ေသရာကေနၿပီးေတာ့ ၉၉ ခုႏွစ္ စခန္းသစ္ေတြ ဆက္ဖြင့္တာေပါ့။ တမူးၿမိဳ႕မွာ ဗႏၶဳလစခန္း၊ ၿမိဳ႕သစ္စခန္း၊ သနန္စခန္းဖြင့္တယ္။ သနန္ဆုိရင္ အေဝးဆံုးေပါ့၊ တမူးကေနၿပီးေတာ့ မုိင္ ၃ဝ ေက်ာ္ ေလာက္ ေဝးသြားတာေပါ့ေနာ္။ ဆရာစံစခန္းက ၉၉ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလမွာ ဖြင့္တယ္။ ဖြင့္ေတာ့ ဆည္ေတြဘာေတြ လုပ္ရတယ္။ ဆည္လုပ္ရတဲ့အခါက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ပင္ပန္းတယ္။ ပင္ပန္းတဲ့အခါက်ေတာ့ ထုိနည္းလည္းေကာင္းပဲ အစားအေသာက္ေတြ ဘာေတြက မရွိဘူး။ ေသၾကတယ္။ အဲဒီလုိကေန ၁၉၉၉ ႏိုဝင္ဘာလေလာက္မွာ ICRC ႏိုင္ငံတကာၾကက္ေျခနီ စဝင္လာတယ္။ စဝင္လာတဲ့ႏွစ္မွာ အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ အစားအေသာက္ကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပင္ခုိင္းတယ္ေပါ့ေလ။ ရန္ပံုေငြနဲ႔ျပင္လုိ႔မရေတာ့ “စုိက္ေကြ်း ေမြးေကြ်း” ဆုိၿပီးေတာ့ ျပင္တယ္။ ကုိယ့္ဟာကို စုိက္ၿပီးေတာ့ ေကြ်းၾက၊ ေမြးၿပီးေတာ့ ေကြ်းၾကေပါ့ေနာ္။ ဆိတ္ေတြ၊ ႏြားေတြ ဘာေတြ ေမြးၾကေပါ့။ အဲလုိေကြ်းခုိင္းေတာ့ လုပ္တဲ့အရာရွိေတြလည္း ရွိတာေပါ့ေနာ္။ မလုပ္တဲ့အရာရွိေတြလည္း ရွိၾကတယ္။ ၂ဝဝဝ မွာေတာ့ ၃ဝ ေက်ာ္ေလာက္ ေသတယ္၊ စခန္းတစ္ခုတစ္ခုမွာ။ ဆရာစံ၊ ဝက္ရႈ၊ ဗႏၶဳလ၊ ၿမိဳ႕သစ္၊ သနံ စခန္း ၅ ခု ရွိတယ္။ ကေလးဘက္မွာေတာ့ ရာဇၿဂဳိဟ္ (၁)၊ ရာဇၿဂဳိဟ္ (၂) စခန္းေတြ ရွိတယ္။ တမူးဖက္ အထက္စခန္းေတြကေတာ့ တအားေသတယ္။ ၂ဝဝ၃ က်ေတာ့ အေသအေပ်ာက္ တျဖည္းျဖည္း နည္းသြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း လံုးဝ မေသေတာ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္မေသေတာ့ဘူးလဲဆုိရင္ က်န္းမာေရး မေကာင္းရင္ ကေလးေထာင္ပုိ႔ပဲ ပို႔ၾကတာ။ စခန္းမွာ မေသေတာ့ဘူး။ ေသခ်င္းေသ ေထာင္မွာပဲ ေသေတာ့တယ္။ ေထာင္ကလည္း မႏုိင္ရင္ ေဆးရုံႀကီးလႊဲလုိက္တာပဲ။
ေမး။ ။ ေသတဲ့ႏွႈန္းေတြ ေလ်ာ့လာတယ္ဆိုေတာ့ ဘာေတြျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ခဲ့လုိ႔လဲ။
ေျဖ။ ။ ၂ဝဝ၉ ခုနွစ္မွာ အက်ဥ္းဦးစီးက ဘယ္လုိျပန္ျပင္လုိက္လဲဆုိေတာ့ ကုလားပဲ မေကြ်းမေနရ၊ အသား ၇ က်ပ္သား အျပည့္အဝ ေကြ်းရမယ္။ ကုလားပဲကလည္း အျပင္ေစ်းနဲ႔ ခ်ေပးတဲ့အတုိင္းေလးကို ဝယ္ႏိုင္တယ္။ အမဲသား အျပင္ေစ်းနဲ႔ ဝယ္နိုင္တယ္။ အကုန္လံုး ပစၥည္း ၁၄ မ်ိဳးလံုးကို အျပင္ေစ်းနဲ႔ ဝယ္ႏုိင္တယ္။ ဝယ္နိုင္ေအာင္ နုိင္ငံေတာ္က တစ္ျပည္လံုး အတုိင္းအတာနဲ႔ ေစ်းႏႈန္းသတ္မွတ္ၿပီးေတာ့ ခ်ေပးလုိက္တဲ့အတြက္ အက်ဥ္းသားေတြက အဲဒီေနာက္ပုိင္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းသြားတာေပါ့။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း လုပ္ခ်င္သလုိ လုပ္ေတာ့ မစားရဘူးေပါ့။ ေစတနာရွိတဲ့သူဆုိ ရွိသလုိ စားရမယ္။ လူအေပၚမူတည္တာ။
#ဘဝမကူးသည့္ေန႔မရွိေသာ ဘဝသစ္အက်ဥ္းစခန္းမ်ား (သတင္းေဆာင္းပါးရွည္)
https://www.facebook.com/myanmarnownews/posts/1153877411426662
#ဘဝသစ္စခန္းတြင္ဘဝပ်က္ျခင္း (ဓာတ္ပံုအက္ေဆး)
https://www.facebook.com/pg/myanmarnownews/photos/?tab=album&album_id=1153919571422446
#MyanmarNow သတင္း၊ ဓာတ္ပံုတို႔ကို အသံုးျပဳခ ႏႈန္းထားမ်ား
www.myanmar-now.org/my/news/i/…
ေမး။ ။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြခန္႔ထားတဲ့ အက်ဥ္းသားအရာရွိေတြ ႏွိပ္စက္တဲ့ဒဏ္၊ ဝန္ထမ္းေတြ ႏွိပ္စက္တဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္လည္း အေသအေပ်ာက္ေတြျဖစ္တယ္ ၾကားတယ္။
ေျဖ။ ။ ေသရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းက ႏွိပ္စက္ရုိက္နွက္တာကေတာ့ နည္းတယ္။ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ေအာင္ ဆုိၿပီးေတာ့ ေျမေပါက္ခုိင္းတယ္။ ေနာက္ကေနၿပီးေတာ့ တုတ္ကုိင္ၿပီးေတာ့ေပါ့ေလ။ အဓိက အေၾကာင္းရင္းက အစာအာဟာရေၾကာင့္ ေသတာပဲ။ စီမံခ်က္ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေနာက္ကေနၿပီးေတာ့ ရုိက္ခုိင္းရတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူတုိ႔မွာ ဒဏ္ရာေတြဘာေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ရုိက္ႏွက္လုိ႔ ေသတာကေတာ့ ဒီေလာက္မရွိဘူး။
ေမး။ ။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက သူတို႔ကိုယ္တိုင္ေတာ့ မရိုက္ဘူး၊ အက်ဥ္းသားအရာရွိ တန္းစီး၊ စည္းကမ္းထိမ္း၊ ဘုတ္ကိုင္ အစရွိတဲ့သူေတြက ေငြညွစ္တာ၊ ရိုက္ၿပီး အလုပ္ခိုင္းတာေတြေကာ မရွိဘူးလား။
ေျဖ။ ။ ရွိေကာင္းရွိမယ္။ မထင္ရင္မထင္သလုိ ရုိက္ႏွက္တယ္ ဆုိတာက အဲဒီမွာ တန္းစီးေတြ ျပန္ခန္႔ထားတယ္။ တန္းစီးေတြက ကြယ္ရာမွာလုပ္ေတာ့တာ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း အရာရွိကလည္း ခုိင္းထားတာ ရွိေကာင္းရွိမွာေပါ့။ ငါတုိ႔ကေတာ့ အဲဒါမ်ိဳး လုပ္မစားခဲ့ဘူး၊ ရဲရဲဝံ့ဝ့ံ အာမခံရဲတယ္။ လုပ္စားတာေတာ့ ၾကားဖူးတာေပါ့။
ေမး ။ ။ ရိုက္ႏွက္ႏွိပ္စက္တာ၊ ျမင္ခဲ့တာရွိလား။
ေျဖ။ ။ ရွိတာေပါ့။ ရွိတယ္ဆုိတာက တမူးဖက္က ဆရာစံစခန္းမွာ အက်ဥ္းသား ၈ ေယာက္ ေျပးတယ္။ ျပန္မိတာက ၄ ေယာက္ေလာက္ ျပန္မိတယ္။ သူတို႔ကို စခန္းနဲ႔ ေလးငါးမုိင္ေလာက္ ဖမ္းမိလာကတည္းက လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ရုိက္ႏွက္လာၿပီးသား။ ေျခက်င္းလည္း ခတ္ထားေသတယ္၊ အလုပ္လည္း ခုိင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ ရုိက္ႏွက္ခုိင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတုိ႔ကေျပာတယ္ ‘ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို သတ္ရင္လည္း သတ္လုိက္ပါေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး’ ဆုိေတာ့ ကုိယ့္မွာ စိတ္မေကာင္းဘူး။ အနားေပးပိုင္ခြင့္ ရွိတဲ့သူလည္း မဟုတ္ဘူး။ ငါ့တပ္ခြဲလည္း မဟုတ္ေတာ့ ဒီအတုိင္းပဲ ျမင္ပဲျမင္ေနရတာေလ။ အနားေပးသင့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အနားမေပးေတာ့ ငါလည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး။ ေထာင္ပိုင္အေပၚ မူတည္တာေပါ့ေနာ္။ အနားမေပးဘူး ဆုိတာကလည္း သူတုိ႔ကလည္း မုိက္မိုက္ကန္းကန္း စိန္ေခၚၿပီး ေျပးထားၾကတာေလ။ သတၱိရွိတဲ့ေကာင္လုိ္က္ခဲ့၊ အသက္မႏွေျမာတဲ့ေကာင္လုိက္ခဲ့ ဆုိတဲ့ေကာင္မ်ိဳးေတြေလ။ အဲဒီမွာ သူတုိ႔က ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္ေနၿပီးေတာ့ ေသသြားၾကတယ္။
ေမး။ ။ ဆရာဝန္ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ဒီအက်ဥ္းသားဟာ က်န္းမာေရး၊ ခႏၶာကိုယ္ၾကံ႔ခိုင္ေရး ေကာင္းတယ္ဆိုပါမွ အလုပ္ခိုင္းခြင့္ရွိတယ္။ ၉ နာရီထက္ပိုမခိုင္းရ၊ အလုပ္ႏွင့္ေထာင္ဒဏ္ဆို ဘယ္ေလာက္ပမာဏပဲ လုပ္ခိုင္းရမယ္၊ အလုပ္ၾကမ္းနဲ႔ေထာင္က်တဲ့ အက်ဥ္းသားဆို ဘယ္ေလာက္ပဲ လုပ္ခိုင္းရမယ္ဆိုတာ အက်ဥ္းေထာင္ဥပေဒမွာ တိတိက်က် ေဖာ္ျပထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေဘာ္ခ်ဳိင့္ဝွမ္း အက်ဥ္းစခန္းေတြမွာ ေဆးဝါးေကာ၊ ဆရာဝန္ေကာ လံုးဝ မရွိခဲ့ဘူးလို႔ သိရတယ္။ ဒါဟာ မွန္ပါသလား။
ေျဖ။ ။ မွတ္မိတာေပါ့။ ငါတုိ႔ဆီမွာ ေဆးမွဴးလည္းမရွိဘူး။ ဆရာဝန္လည္း မရွိဘူး။ သူနာျပဳသင္တန္း ဆင္းထားတဲ့ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ေလာက္ကို တာဝန္ေပးထားရတယ္။ ေဆးတပ္သားေပါ့ေနာ္။ အက်ဥ္းသားကလည္း သနားလုိ႔လည္း မရဘူး၊ မသနားလုိ႔လည္း မရဘူး၊ အဲဒီမွာမွ အဲဒီ စကားက သြားမွန္တာ။ သနားျပန္ရင္ မနက္ခင္းတန္းစီရင္ ကြ်န္ေတာ္ေနမေကာင္းဘူး ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ဆုိၿပီး ေဆးနားအေနနဲ႔ ေပးထားျပန္ရင္ ဒီေကာင္က စည္းရုိးေတြၿဖဲၿပီးေတာ့ ထြက္ေျပးတယ္။ ဒီေကာင္ လိမ္တယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ ေရွ႕တန္းမွာ ခုိင္းလုိက္ျပန္ရင္လည္း တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့လူက်ေတာ့ နာတယ္၊ ေသတယ္။ ေဆးကလည္း မရွိဘူး၊ ပါရာစီတေမာ့ေတာင္ ပံုမွန္မရွိဘူး။ အဲေတာ့ ေနာက္တန္းကုိင္တဲ့ ေနာက္တန္းမွဴးကေတာ့ တခ်ိဳ႕ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းလူေတြ အလွည့္က်ရင္ေတာ့ ရွိတယ္။ ေနာက္တန္းမွဴးဆုိတာ ေထာင္မွဴးႀကီးေတြေပါ့ေနာ္၊ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ရုိက္ႏွက္ေပါ့ေလ။
ေမး။ ။ ဆရာကိုယ္တိုင္လည္း ၂ဝဝ၁ ေလာက္က ကေဘာ္ခ်ဳိင့္ဝွမ္း ဆရာစံစခန္းမွာ တာဝန္က်ခဲ့ေတာ့ အက်ဥ္းသားေတြ စားဝတ္ေနေရးေကာင္းမြန္ဖို႔အတြက္ ဘာေတြ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာရွိလဲ။
ေျဖ ။ ။ ကုိယ္ရည္ေသြး ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အက်ဥ္းဦးစီးဒုခ်ဳပ္က လွ်ိဳ႕ဝွက္လာစစ္တယ္၊ စခန္းက တာဝန္ရွိတဲ့သူေတြ အကုန္ထြက္၊ ဒုခ်ဳပ္ဦးေဇာ္ထြန္းက သူေမးခ်င္တဲ့ အက်ဥ္းသားကို ေမးတယ္။ ေခၚေမးေတာ့ ငါတုိ႔စခန္းတစ္ခုပဲ ထမင္း ဝတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဝသလဲ အေျဖျပန္ထုတ္လုိက္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါက ေထာက္ကိုင္တာ၊ အသီးအႏွံေတြ စုိက္ၿပီးေတာ့ ေကြ်းတယ္။ ငွက္ေပ်ာအူ တာလေပါ့ေတာင္ စားလုိ႔ၿမိန္ေအာင္ ေကြ်းတယ္။ အဲဒီမွာ ပင္စိမ္း၊ ပူစီနံ၊ ရွမ္းနံနံ၊ ငရုပ္သီးစိမ္း စုိက္တယ္။ အက်ဥ္းသားေတြက ငါးပိမီးဖုတ္ၿပီးေတာ့ ပင္စိမ္း၊ စပါးလင္၊ ငရုပ္သီးစိမ္းေလးနဲ႔ ေထာင္းၿပီးရင္ စားေကာင္းတယ္။ ဆီမလုိဘူး။ အဲဒီတုန္းကလည္း ဆီက မရေသးဘူး။ စားေကာင္းသြားတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးက်ေတာ့ အက်ဥ္းသားေတြက ဝတယ္။ စခန္း ၇ ခုမွာ ငါတို႔စခန္းက ဘာေၾကာင့္ဝသလဲ ဆုိတာကို ဒုခ်ဳပ္ ဦးေဇာ္ထြန္းက အေျဖထုတ္တဲ့အခါ က်ေတာ့ အားလံုးပဲ ဆရာစံစခန္းကို သြားေလ့လာဆိုၿပီး ေလ့လာလုိက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ငါးေျခာက္ ေကြ်းတာခ်င္း တူရင္ေတာင္ ငါးပုဏၰားေျခာက္ကိုမွ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေကာင္ ရတာေလ။ ဆီနဲ႔ ေၾကာ္မေကြ်းႏုိင္ဘူး။ မီးဖိုေပၚ ဆန္ကာ တင္ၿပီးေတာ့ ကင္၊ ဆီခ်က္ခ်က္ၿပီးေတာ့ ျဖန္းေကြ်းတယ္။ ဆီက လူ ၂ဝဝ စာမွာမွ မနက္ ၁ဝ သား၊ ညေန ၁ဝ သား၊ ထမင္းေၾကာ္ ၁ဝ သား။ ဒီလိုေကြ်းခဲ့ေတာ့ ငါတုိ႔စခန္းတစ္ခုပဲ ဝတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေသအေပ်ာက္ကလည္း သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒါက ေစတနာပဲကြာတယ္။ ငါက စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း ဂရုမစုိက္ဘူး။ သူမ်ားေတြကသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို အဘေတြ ေခၚေနတာ၊ ငါက အဘမေခၚႏုိင္ဘူး။ ငါ့ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ငယ္တယ္။
ေမး။ ။ အက်ဥ္းသားေတြ အမ်ားအျပား ေသဆံုးခဲ့တာအတြက္ ဘယ္သူ႔မွာ တာဝန္ရွိလဲ။
ေျဖ။ ။ အခုေတာ့လည္း အေျခအေနေတြ ေကာင္းမြန္ေနၿပီလို႔ သိရတယ္။ အက်ဥ္းသားေတြ ေသခဲ့ရတဲ့ကိစၥကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္မွာပဲ တာဝန္ရွိတာ။ ေဆးဝါးမျပည့္မစံု၊ ရိကၡာ မျပည့္မစံုဘဲနဲ႔ေတာ့ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ အသက္ရွင္ႏုိင္စရာ လမ္းမရွိဘူး။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
