၀င္းေအာင္ႀကီး (ေမာင္ေအာင္မြန္) – သတင္းစာပီသာလွ်င္ စာတတ္သူတိုင္းဖတ္ၾကသည္
ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသလိုေရးပါမည္ (၃၃၅)
(မိုးမခ) ေမ ၁၆၊ ၂၀၁၈
(၁)
အေမရိကန္သမၼတာ ဂ်က္ဖာဆန္က သူ႕အား အစိုးရသာရွိၿပီး သတင္းစာမရွိသည့္တိုင္းျပည္ႏွင့့္ သတင္းစာမ်ားသာရွိၿပီး အစိုးရမရွိသည့္တိုင္းျပည္ ဘယ္သင္းကို ယူမည္နည္ဟု ေမးလာလွ်င္ ဒုတိယကိုယူမည္၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ တိုင္းျပည္အတြက္ သတင္းစာက အစိုးရထက္ ပိုအေရးပါ ပိုသစၥာရွိေသာေၾကာင့္ဟု ေရးသားဖူး၏။
(၂)
ျမန္မာျပည္တြင္ သတင္းစာေကာင္းမ်ားရွိခဲ့ဖူး၍ ဖတ္ၾကပံုေရးပါမည္။
ကၽြန္ေတာ့္အဖြားသည္ စာမဖတ္တတ္ပါ။ ရြာ၏ေစ်းထဲက ဆိုင္မ်ား၊ ပ်ံက်ေစ်းသည္မ်ားထံမွ အခြန္ေကာက္ခြင့္ ကန္ထရိုက္၊ ရြာႏွင့္ငါးမိုင္ခန္႔ေ၀းေသာ ေက်ာက္ထုစခန္းရွိ အက်ဥ္းေထာင္သို႔ စားနပ္ရိကၡာ တင္သြင္းခြင့္ ကန္ထရိုက္မ်ားကို အျခားအမ်ိဳးသားႀကီးမ်ားႏွင့္ အၿပိဳင္ေလလံစြဲရေသာေၾကာင့္၊ အဂၤလိပ္အေရးပိုင္ႏွင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံရ၏။ ေတာ္ပါေသးသည္ အဲဒီမ်က္ႏွာျဖဴႀကီးေတြက ဗမာလိုေျပာတတ္ ဆိုတတ္လို႔။
ကႀကီးခေခြး မတတ္ေသာအဖြား သူ႕နာမည္ေတာ့ ေရးတတ္သည္။ မေရးတတ္လို႔မျဖစ္၊ ကန္ထရိုက္စာခ်ဳပ္သည့္အခါ လက္မွတ္ထိုးရမည္မဟုတ္ပါလား။
အဲဒါက အဂၤလိပ္ေခတ္ကပါ။
(၃)
ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးသြားၿပီ။
ရြာမွာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ လိႈင္လိႈင္ေပၚၿပီဆို တပိႆာ ၂၅ ျပားေလာက္အထိသာရွိ၊ အကုန္သိမ္း၀ယ္ မီးရထားႏွင့္ ရန္ကုန္ပို႔၏။ မခ်စ္စုသရက္သီး မစိမ္းတစိမ္း အလံုးလွလွမ်ား သရက္သီးတံုးသြားၿပီျဖစ္ေသာ ေမာ္လၿမိဳင္ကို ေရာက္ေတာ့ ၀ါ၀ါ၀င္း ေစ်းေကာင္းလည္းရ၊ အဲဒါအဖြားလုပ္ေနက်။
ထိုသို႔အကြက္ျမင္၊ ပါးနပ္သည့္ က်ေနာ့အဖြား စာမတတ္ဟုမသိၾက၊ သိလွ်င္လည္း မယံုခ်င္ၾက။ ထိုသို႔ မယံုသည့္ထဲ ကၽြန္ေတာ္လည္းပါၿပီး သိရသည္က ဒီလိုပါ။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္း ထြက္ေျပးၾကၿပီး ရြာကိုျပန္ေရာက္လာသည့္ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ က်ေနာ္က ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသား။
(၄)
အဖြားက ရန္ကုန္သတင္းစာကို လေပးႏွင့္၀ယ္သည္၊ သတင္းစာပို႔သမားေလး သံေခ်ာင္းအား အပိုမုန္႔ဖိုးေပးထား၍၊ မီးရထားဆိုက္၍ သတင္းစာထုပ္ႀကီး သြားယူၿပီးခ်င္း အိမ္ကိုအရင္ဆံုး ေရာက္လာ၏။ စာေတာ္ဖတ္က အဖြား၏ေမာင္အငယ္ အဖိုးေလးဦးေအာင္ေရႊ။ အဖြားကပက္လက္ကုလားးထိုင္ေပၚ ဇီမ္က်က် ထိုင္ကာနားေထာင္သည္၊ အဲဒါမဖတ္နဲ႔ဆို အဖိုးေလးက ေက်ာ္သြား၊ ဟဲ့ ၿမိဳ႕မေမာင္ ေျပာတာ ျပန္ဖတ္စမ္း၊ အင္း စပ္စုကေတာ့ နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ ႏိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ပဲဟု အဖြားေျပာသံလည္း ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနက်။ ေက်နပ္သြားလွ်င္ က်ပ္ျပားတစ္ျပားေပး၊ အဖိုးေလးျပန္သြား၊ အဲဒါေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း တစ္ရက္မွမနား။ ရြာထဲ တျခားဘယ္အိမ္ ဘာသတင္းစာ၀ယ္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိ၊
ကၽြန္ေတာ့္အေဒၚကေတာ့ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာလေပးႏွင့္ယူ၏။ အဖြားသည္ ဖဆပလ ကိုလည္းသိ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကိုလည္းနားလည္၊ ႏိုင္ငံေရးကိုလည္း တီးမိေခါက္မိ၏။ ၾကည့္ပါ၊ ရြာထဲက အဖြားရဲ႕ တူလိုခင္မင္ေသာ ဦးေလးသန္းက သူ႕ကိုယ္သူကြန္ျမဴနစ္လို႔ ေျပာေျပာေန၍၊ နင့္ကိုယ္နင္ သခင္စုိး မ်ားမွတ္ေနလားဟု ေျပာတတ္သည္အထိ။
စာမတတ္ဘဲ လူရည္လည္ ၾသဇာႀကီးမား၊ အာဂအမ်ိဳးသမီးႀကီး သတင္းစာဖတ္၍ ေတာ္ျခင္းေလာ သို႔တည္းမဟုတ္ ေတာ္၍သတင္းစာဖတ္ျခင္းေလာ။
(၅)
၁၉၄၉ ခု၊ က်ေနာ္တို႔ရြာကို KNDO တပ္မ်ားသိမ္းလိုက္၍ ပဲခူးသို႔ ထြက္ေျပးၾကရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငွါးေနေသာအိမ္တြင္ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ၀ယ္ ေသာေၾကာင့္ ဖတ္ရ၏။ အဖိုးေလးကိုယ္စား အဖြားအား ကၽြန္ေတ္ဖတ္ျပရေသာ္လည္း တစ္က်ပ္မရ။ ကိစၥမရွိ၊ ျမန္မာ့အလင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္ပထမဆံုး ပံုမွန္ဖတ္သည့္ သတင္းစာျဖစ္လာၿပီ။
၁၉၅၃ ခု၊ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ သထံုေဆာင္မွာေနရ၏။ သဟာယႏွင့္စာဖတ္အသင္းက ျမန္မာသတင္းစာ ၄ ေစာင္ႏွင့္ အဂၤလိပ္သတင္းစာ ၂ ေစာင္၀ယ္၍၊ပိုစံုစြာ ဖတ္ၾကရသည္။ မနက္ေစာေစာ သတင္းစအလာကို အေဆာင္ဆင္၀င္ေအာက္ကေန သြားတိုက္ရင္း ေစာင့္ဖတ္ၾကသူမ်ားကို ေတြ႕ေသာအခါ၊ ပထမေတာ့ အံ့ၾသသလိုျဖစ္မိသား၊ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီထဲပါလာၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္က ျမန္မာျပည္မွာ သတင္းစာေတြက စံုလွပါဘိ၊ မ်ားလွပါ၏။
တကသ စာၾကည့္တိုက္ကို သြားလွ်င္မူ မႏၱေလးကထုတ္သည့္ လူထု သတင္းစာလို အေဆာင္ေတြမွာ မေတြ႕ရေသာ သတင္းစာမ်ားဖတ္ရသည္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ လင္းယုန္သတင္းစာပင္ ဖတ္ဖူးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဘာလံုးပြဲ ၀ါသနာပါေသာေၾကာင့္၊ ေဘာလံုးသတင္း အလြန္အေရးေကာင္းေသာ The Nation ကို ႀကိဳးစားးဖတ္ရင္း အဂၤလိပ္သတင္းစာႏွင့္ နီးစပ္လာၿပီ။
စာသင္ခန္းသို႔အသြား စႀကၤန္ေဘးမွာ သတင္းစာအထပ္လိုက္ပံုထား၊ တေစာင္ ၂၅ ျပား၊ ခ်ထားသည့္ ပိုက္ဆံခြက္ထဲ ပိုက္ဆံထည့္သြားစနစ္ႏွင့္ သတင္းစာေရာင္းသည္ကို ၀ယ္ဖတ္ၾကသူေတြကလည္းမရွား။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ သတင္းစာထား၊ ဆိုက္ကာသမားကလည္း ခရီးသည္ေစာင့္ရင္း သတင္းစာဖတ္လို႔။
(၆)
၁၉၆၅ ခု၊ Radio Moscow မွာအလုပ္လုပ္ဖို႔အသြား ေလယာဥ္မယ္က သတင္းစာမ်ားလိုက္ေပး၍ ကာရာခ်ီေလဆိပ္၌ ခဏရပ္နားခ်ိန္ေလးမွာပင္ ခရီးသည္အခ်ိဳ႕ သတင္းစာဖတ္ေနလိုက္ၾကေသး။ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္သြားေတာ့လည္း သတင္းစာ၀ယ္ဖို႔ တန္းစီေနၾကသူသည္မွာ အရွည္ႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္က ရုရွလိုမဖတ္တတ္၊ ပညာသင္ေက်ာင္းသားမ်ား သင္းေပးထားလို႔ ရာသီဥတုႏွင့္ေဘာလံုးပြဲ သတင္းကို၊ လမ္းထိပ္တိုင္းမွာ ကပ္ေပးထားသည့္ Isveztia သတင္းစာထဲဖတ္ရသည္။
၁၉၆၈ ခု၊ လန္ဒန္ကိုေရာက္သြားေတာ့ ဘိလပ္သားမ်ားနည္းတူ Time သတင္းစာကို Height Park ပန္းၿခံထိုင္ခံုမွာ စတိုင္က်က်ဖတ္ေနစဥ္ သံရံုးမွ ဦးေဖျမင့္ေအာင္ ရိုက္ေပးသည့္ က်ေနာ့ဓာတ္ပံု တျမတ္တႏိုးသိမ္းထားသည္မွာ ယခုတိုင္ရွိေသး၏။
(၇)
ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္က ဒီလိုပါ။
လူရွိလွ်င္ သတင္းရွိ၏။ လူသည္လူ႕သတင္း သိခ်င္၏။ စာတတ္သူသည္ စာဖတ္၏။ လူ႕သတင္းဖတ္ခ်င္၏။ သည္လိုႏွင့္သတင္းစာ ေပၚလာျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ လူတေယာက္ အသက္ရွင္ရန္ စားဖို႔ထမင္း ေသာက္ဖို႔ေရ၊ ရွဴဖို႔ေလ တို႔မရွိလို႔မျဖစ္။
ထို႔ေၾကာင့္ စာတတ္သူမ်ား သတင္းစာဖတ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ သတင္းစာဟူသည္ သတင္စာအဂၤါရပ္ႏွင့္ညီ သတင္းစာပီသဖို႔ေတာ့ လိုသည္ဟုလည္း ေတြးမိေၾကာင္းပါ။
၂၀၁၈ ခု၊ ေမလ(၁၅) ရက္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ