ေမာင္တမ္းတ ● ဖိနပ္တစ္ရံနဲ႔ နိဗၺာန္
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၇၊ ၂၀၁၈
မနက္တုန္းက အေမ့သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အလွဴရွိလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစု ဗဟန္း ၾကားေတာရလမ္းက ပါဠိတကၠသိုလ္ ေညာင္ တုန္းေက်ာင္းတိုက္ကို ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီးရဲ႕ အေရွ႕ဘက္မုဒ္ရွိရာလမ္းကဝင္မိေတာ့ ရန္ကုန္ကိုျပန္ ေရာက္ၿပီးကတည္းက အခုထက္ထိ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီးေပၚ ကြၽန္ေတာ္မေရာက္ႏိုင္ေသးတာ ျပန္သတိရတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း စိတ္နဲ႔ပဲ ၾကည္ညိဳၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေညာင္တုန္းေက်ာင္းတိုက္ႀကီးဆီ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။
ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးရဲ႕မုဒ္ဦးကဝင္လာခဲ့ၿပီး အထဲကိုေရာက္မွ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးက အေတာ္ႀကီးတာ သတိျပဳမိတယ္။ ၿပီးေတာ႔ တ႐ုတ္စံကားပန္းေတြကို ေျမေပၚမွာ ေဖြးေနေအာင္ေႁခြခ်ထားတဲ႔ တ႐ုတ္စံကားပင္ႀကီးေအာက္မွာ ကားရပ္ၿပီး ဆြမ္းစား ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးေပၚ ေလွကားအတိုင္း တက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အျပင္မွာေတာ့ မိုးေတြညိဳ႕ေနတယ္။
ဆြမ္းစားေက်ာင္းေဆာင္ အဝကေနၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလွဴရွင္ အေမ့သူငယ္ခ်င္းအပ်ိဳႀကီးနဲ႔ သူ႔အစ္မ အထဲမွာ တရားနာေန ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က အေစာဆံုးေရာက္ေနၾကတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔သားအမိသားအဖသံုးေယာက္ အထဲမဝင္ေသးဘဲ အျပင္ဝရံတာမွာပဲ ရပ္ေနမိၾကတယ္။ အျပင္မွာေတာ့ မိုးေတြညိဳ႕ေနတယ္။
ဟိုးအေဝးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေညာင္တုန္းေက်ာင္းတိုက္ႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ေနာက္မွာ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ႀကီး ကို တဝက္တပ်က္ ဖူးျမင္ေနရတယ္။ အဲဒီမွာပဲ မိုးေတြ သည္းႀကီး မည္းႀကီး ရြာခ်လာတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔သားအမိသားအဖသံုးေယာက္ ဝရံတာကေန ေက်ာင္းေဆာင္အဝင္ဝထဲကို ဝင္လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီမွာပဲ အဝင္ဝရဲ႕ ဘယ္ဘက္ေထာင့္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဖိနပ္ေတြကို သြားခြၽတ္လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာပဲ သည္းသည္းမည္းမည္း ဆကရြာေနတဲ့မိုးက တိတ္သြားၿပီး ခပ္ဖြဲဖြဲပဲရြာေတာ႔တယ္။ အဲဒီမွာပဲ အလွဴကို ဖိတ္ထားတဲ့လူေတြ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾကတယ္။
အဲဒီေတာ႔မွ ေလွကားရဲ႕ ပထမဆင့္မွာ လူေတြ ဖိနပ္ေတြခြၽတ္ထားခဲ့ၾကေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေပၚမွာ ခြၽတ္ၿပီးေနၿပီမို႔ ျပန္မေရႊ႕ေတာ့ဘဲ ဒီတုိင္းထားလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ဆြမ္းစားဖို႔ သံဃာေတာ္ေတြ ေရွ႕မွာျမင္ေနရတဲ႔ ေလးဘက္ေလးတန္ေက်ာင္းေဆာင္ေတြကထြက္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရပ္ေနတဲ႔ ဆြမ္းစားေက်ာင္းေဆာင္ ႀကီးေပၚ တက္လာၾကတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြလက္ထဲမွာေတာ႔ ဒန္ဇလံုေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းစီ ပါလာၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ အနည္းေလး ဆယ္ႏွစ္ကေန ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ ငယ္ဟန္ရွိတဲ့ စာသင္သားဦးပဥၥင္းေတြကိုၾကည့္ရင္း ကြၽန္ ေတာ္ ၾကည္ညိဳေနမိတယ္။ တဆက္တည္း သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းေျပာခဲ့တဲ႔ ‘မိန္းမမယူတာတစ္ခုတည္းနဲ႔ကို ၾကည္ညိဳဖို႔ ေကာင္းေနၿပီကြ’ ဆိုတဲ့စကားကိုလည္း သတိရမိတယ္။ တဆက္တည္း ‘ပါရမီ’ ဆိုတဲ့စကားလံုးေလးကိုလည္း စဥ္းစားေနမိ တယ္။ ခဏေနေတာ့ ဆြမ္းစားေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး ပၚမွာ သံဃာေတာ္ေတြ ဆြမ္းစစားၾကတယ္။
အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔အလွဴကိုလာတဲ့ဧည့္သည္ေတြလည္း ထမင္းစားဖို႔ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးထဲဝင္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးထဲဝင္ၿပီးေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြစားေနတဲ့ဝုိင္းေတြေနာက္ပိုင္းက လူေတြစားဖို႔ျပင္ထားတဲ႔ ဝိုင္း ေတြထဲက သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေနတဲ့ဝိုင္းမွာ ဝင္ေပါင္းထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ ဟင္းေတြကိုၾကည့္လုိက္ေတာ႔ ၾကက္ သားဟင္း၊ ငါးဖယ္သုတ္၊ ငါးၾကင္းေပါင္း၊ ပဲဟင္းခ်ိဳနဲ႔ ငါးပိရည္ ျဖစ္ေနတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္စလံုးကို ထမင္းစစားေနၿပီျဖစ္တဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္းက သားျဖစ္သူကပဲ ထမင္းခူးခပ္ ေပး တယ္။ ထမင္းစားရင္း စကားေျပာမိၾကေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္က အလွဴ႕ရွင္ အေမ့သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ေဆြမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေန တယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ဆက္ေတြတဲ့။ ေမာ္လၿမိဳင္မွာပဲ ေမြးဖြားႀကီးျပင္း ၾကတာတဲ့။ ဒါနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ ပန္းဘဲတန္း ရပ္က အေမ့အဖိုး ကြၽန္ေတာ့္ဘုိးႀကီး ေဆးဆရာႀကီးဦးဘသင္ရဲ႕အႏြယ္အဆက္ေတြပါလို႔ မိတ္ဆက္လိုက္ေတာ႔ ကြၽန္ေတာ့္ ဘိုးႀကီးကို သူတို႔ ေကာင္းေကာင္းသိေနတယ္။ အေမလုပ္သူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္႔အေမအသက္ကလည္း တစ္လေလးပဲ ကြာတယ္။
သားလုပ္သူကလည္း ကြၽန္ေတာ္႔ထက္ တစ္ႏွစ္ေလးပဲ ႀကီးတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ထမင္းဝိုင္းကို အဆံုးသတ္လိုက္တယ္။
အဲဒီမွာပဲ ဖ်တ္ခနဲမီးပ်က္သြားေပမယ့္ မီးစက္ေမာင္းေပးလို႔ ခ်က္ခ်င္းမီးေတြ ျပန္လင္းလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ေရခဲ မုန္႔ဆက္စားၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုလာႏႈတ္ဆက္တဲ႔ အေမ့သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ခဏစကားေျပာၿပီး ျပန္ဖို႔ ထလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ဧည့္သည္အားလံုး ျပန္တဲ့သူေတြျပန္ၿပီး နည္းနည္းပဲက်န္ေတာ႔တာမို႔ မီးစက္ပိတ္လိုက္တယ္။ အေမ့သူငယ္ခ်င္းကို ကြၽန္ ေတာ္တို႔ ထပ္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အျပင္ကိုထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အျပင္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ျပႆနာေပၚတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ သားအမိသားအဖ သံုးေယာက္တည္း သီးသန္႔ေလး ဖိနပ္ခြၽတ္ထားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးရဲ႕ အဝင္ေထာင့္ နားကေနရာမွာ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ ဖိနပ္ႏွစ္ရံပဲေတြ႔ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ဖိနပ္ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဟိုဟိုသည္သည္ လုိက္ ရွာၾကည့္ေပမယ္႔ ဘယ္မွာမွမေတြ႔ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဖိနပ္ခြၽတ္ထားတဲ့ေနရာနားက ဘုန္းႀကီးဖိနပ္ေတြထားထားတဲ့ ဖိနပ္စင္ႀကီးဘက္သြားၾကည့္ေတာ႔လည္း ကြၽန္ ေတာ့္ဖိနပ္ကေလးကို မေတြ႔ရဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဖိနပ္ကေလးက ျမန္မာေငြ ၇၀၀၀ ပဲတန္ေပမယ္႔ ကြၽန္ေတာ္ ၿပီးခဲ့တဲ့လကမွ ဇြဲကပင္ေတာင္မတက္ခင္ ဖားအံၿမိဳ႕ထဲမွာဝယ္ခဲ့တဲ႔ ဖိနပ္ေလးမို႔ ကြၽန္ေတာ္ႏွေျမာမိသြားတယ္။
ဖိနပ္ကေလးက အနက္မွာ အစိမ္းနဲ႔အျဖဴကိုေဖာက္ထားလို႔ အေရာင္ေလးကို ကြၽန္ေတာ္အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ဖိနပ္ေလးက ေပါ႔ေပါ႔ေလးမို႔ စီးလို႔လည္း သိပ္ေကာင္းတယ္။
အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ ဝရံတာကိုထြက္လာၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ခဏယူစီးၿပီး ေလွကား ပထမအဆင့္က ဧည့္သည္ေတြ ဖိနပ္ခြၽတ္တဲ့ေနရာမွာမ်ား ျပန္ထားခဲ့လားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ေလွကားပထမအဆင့္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ဧည့္သည္ အေတာ္ မ်ားမ်ား ျပန္သြားၿပီျဖစ္လို႔ ပထမဆင့္မွာလည္း ဖိနပ္သံုးေလးရံပဲ က်န္ေတာ႔တယ္။ အျပင္ဘက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ႔ မိုးေတြ တဖြဲဖြဲ ရြာေနတယ္။
အဲဒီမွာပဲ အေဖနဲ႔အေမက ဖိနပ္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္ ယူစီးသြားတာေသခ်ာေနၿပီမို႔ ရွာမေနေတာ႔ဘဲ ျပန္ၾကဖို႔ေျပာတယ္။
အဲဒီမွာပဲ တကယ္လို႔ အလွဴရွင္သာသိသြားရင္ ဘာမဟုတ္တဲ႔ ဖိနပ္ကေလးတစ္ရံအတြက္ အလကား စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေန ဦးမယ္ဆိုတဲ့အေတြး ဝင္လာတယ္။
ေၾသာ္… ကိုယ္စီးေနတဲ့ဖိနပ္ကေလး ေပ်ာက္သြား႐ံုနဲ႔ ေစာေစာက သံဃာေတာ္ေတြကိုၾကည္ညိဳေနတဲ့ ပီတိေသာမနႆ စိတ္ကေလးေပ်ာက္ၿပီး ေဒါမနႆစိတ္ေတြနဲ႔ ရင္ထဲပူေလာင္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စြဲေနတာေတြကလည္း အမ်ားသားပဲ။ ဖိနပ္ကေလးအျပင္ တျခား ကြၽန္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ေငြေၾကးဥစၥာေတြကို စြဲေနတယ္။ နာမည္ဂုဏ္ျဒပ္ေတြကို စြဲေနတယ္။ တိုက္တာအိမ္ေျမေတြကို စြဲေနတယ္။ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးေတြကို စြဲေနတယ္။ ႐ူပကၡ ခႏၶာ အပါအဝင္ ခႏၶာငါး ပါးစလံုးကို အစြဲႀကီး စြဲေနတယ္။
ခန္းမႀကီးထဲကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးစက္ပိတ္လိုက္ၿပီမို႔ ေမွာင္ေနတဲ့ခန္းမႀကီးထဲမွာ အေမ့သူငယ္ခ်င္း အလွဴရွင္ အန္ တီနဲ႔ လူေလးငါးေယာက္ရပ္ၿပီး စကားေျပာေနၾကတယ္။
ခုနက စြဲေနတာေတြအေၾကာင္း ျပန္ေတြးလုိက္ေတာ့ အခု ေနာက္ဆံုးေပၚ စြဲလမ္းမႈအေနနဲ႔ Facebook Messenger ကို စြဲ ေနတယ္။
ဒါေလာက္ေတာင္ အစြဲအလမ္းေတြ မ်ားေနပံုနဲ႔ နိဗၺာနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ေတာ႔ မိုင္တစ္သန္းေလာက္ ေဝးဦးမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ေလွကားအတုိင္း ဆင္းသြားၿပီျဖစ္တဲ႔ အေဖနဲ႔ အေမ့ရဲ႕ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ ေျခဗလာနဲ႔ လိုက္ဖို႔ ျပင္လိုက္တယ္။ ေလွကားေပၚကမဆင္းခင္ ေစာေစာက ဖိနပ္ခြၽတ္ထားခဲ့တဲ့ေနရာေလးကို တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္မိေသးတယ္။ ဖိနပ္ကေလးက ေပ်ာက္ၿမဲေပ်ာက္ေနတယ္။
ေမာင္တမ္းတ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
