အင္တာဗ်ဴး

“စာၾကည့္တိုက္က ပရဟိတသေဘာနဲ့လုပ္လို့မရဘူး။  နားလည္မွ လုပ္လို့ရတာမ်ဳိး” 

 

“စာၾကည့္တိုက္က ပရဟိတသေဘာနဲ့လုပ္လို့မရဘူး။  နားလည္မွ လုပ္လို့ရတာမ်ဳိး” 

Save The Library မွ ကိုေမာင္ေမာင္စိုးႏွင့္ ေတြ႔ဆံုျခင္း
ရိုုးေျပျပစ္ေအာင္၊ Academic Weekly Educational Journal
(မိုုးမခ) ဧျပီ ၁၇၊ ၂၀၁၈
“အလိမၼာ စာမွာရွိ”” ဆိုသည့္အတိုင္း စာဖတ္ျခင္းအေလ့အထကို ငယ္စဥ္ကပင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးမွသာ ေနာင္အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား အသိပညာအလိမၼာ တိုးပြားေပလိမ့္မည္။ ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လည္း စာဖတ္ရွိန္ျမႇင့္တင္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ စာၾကည့္တိုက္လုပ္ငန္းမ်ားကို အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ တိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိရာ တစ္ဖက္ တစ္လမ္းမွ ကူညီပံ့ပိုးေနသည့္ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုမွာလည္း အထင္ အရွားပင္။Save The Library““စာၾကည့္တိုက္မ်ားကြန္ရက္””ဟု အမည္ေပးထားၿပီး လူတစ္ေယာက္ တစ္လတစ္ေထာင္စုကာ ရရွိသည့္ ေငြအားလံုးကို တစ္လတစ္ႀကိမ္အကုန္၀ယ္ယူၿပီး 4 in 1 စနစ္ျဖင့္ စာၾကည့္တုိက္ေလးတိုက္အား စာအုပ္မ်ား အညီအမွ် မွ်ေ၀ျခင္း၊ စာၾကည့္တိုက္ေလးတိုက္မွ အခ်င္းခ်င္းလွည့္လည္ငွားရမ္းေသာ စနစ္ ကိုသံုးကာ လစဥ္စာအုပ္အသစ္ဖတ္ႏိုင္ရန္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနသည့္ အဖြဲ႕ျဖစ္သည္။ အြန္လိုင္းစာမ်က္ႏွာ မ်ားတြင္လည္း ယင္းအဖြဲ႕၏လုပ္ ေဆာင္ခ်က္မ်ားအားေတြ႕ရွိရၿပီး အားရေက်နပ္ဖြယ္ရလဒ္မ်ားကိုလည္း ရရွိလ်က္ရွိေပသည္။ Academic Weekly စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားကုိ အဆိုပါအဖြဲ႕ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုေသာေၾကာင့္ အဖြဲ႕တည္ေထာင္သူ ကိုေမာင္ေမာင္စိုး အား ဆက္သြယ္ေမးျမန္းျဖစ္ခဲ့သည္။မဂၤလာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေမာင္ေမာင္စိုးပါ။Save The Library လည္း လုပ္ေနတယ္။ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံစာၾကည့္တိုက္မ်ား ေဖာင္ေဒးရွင္း ရန္ကုန္မွာလည္း ဥကၠ႒အေနနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖကေတာ့ ဗဂ်ီေအာင္စိုးပါ။ အေဖကပန္းခ်ီေရးတယ္။ ႐ုပ္ရွင္လည္း ႐ိုက္ပါတယ္။

စာၾကည့္တိုက္ေတြကုိ ဘယ္ကေနစၿပီး စိတ္၀င္စားခဲ့လဲဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကေန အစပ်ဳိးေပးခဲ့တယ္လို႔ပဲေျပာရပါမယ္။ အေဖက ကဗ်ာသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေတြ ဆြဲတယ္။ အေဖပန္းခ်ီဆြဲသမွ်၊ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံု ဆြဲသမွ်စာအုပ္ေတြက အိမ္မွာအၿမဲရေနတယ္။ ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ယူ ဖတ္တယ္။ ပထမေတာ့ ကာတြန္းေလးေတြဖတ္တယ္။ ေနာက္က် ေတာ့ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ၀တၳဳေတြ၊ အခန္းဆက္၀တၳဳေတြကို ဖတ္ခဲ့ တယ္။ တျဖည္းျဖည္းန႔ဲ စာေပကိုစိတ္၀င္စားလာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွာ ဗဂ်ီအိမ္ ဆုိတဲ့ နာမည္နဲ႔ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလး စဖြင့္ ျဖစ္တယ္။ စာအုပ္အငွားဆိုင္ဆိုေပမဲ့လည္း စာၾကည့္တိုက္ပံုစံမ်ဳိး ေလးပါ။ စာအုပ္အေကာင္းေတြ တကယ့္ကို ဖတ္သင့္ဖတ္ ထိုက္တဲ့ စာအုပ္ေတြကို ငွားေပးခဲ့တာ။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ေလာက္အထိကို အဲဒီစာအုပ္အငွားဆိုင္ေလး လုပ္ခဲ့တယ္။၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေတြရဲ႕ က႑က ေလ်ာ့က်လာတယ္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ စာၾကည့္တုိက္ ပံုစံကို ေျပာင္းမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ဆက္ေလ့လာတယ္။

၂၀၁၂ မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုန႔ဲအတူ ကိုသက္၀င္းေအာင္ စာၾကည့္တိုက္ကို စတင္တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကေနစၿပီး ေနာက္ပိုင္းေတာက္ေလွ်ာက္ ဒါကိုပဲ တစိုက္မတ္မတ္ဆက္လုပ္ျဖစ္ ခဲ့တယ္။ ကေလးေတြစာဖတ္ခ်င္လာေအာင္ စည္း႐ံုးလံႈ႔ေဆာ္မႈေတြ၊ ေနာက္ၿပီး သင္တန္းေတြလည္း စီစဥ္ေပးခဲ့တယ္။ သတင္းေထာက္သင္ တန္း၊ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း၊ ပန္းခ်ီသင္တန္းေတြပါ ဖြင့္လွစ္သင္ၾကား ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ေနရင္းနဲ႔ တျခားစာၾကည့္တိုက္ေတြနဲ႔ပါ ခ်ိတ္ ဆက္မိလာတဲ့အခါ ၂၀၁၅ မွာ စာၾကည့္တိုက္မ်ားကြန္ရက္ကို စတင္ ဖြဲ႕စည္းခ့ဲတယ္။၂၀၁၆ ၾသဂုတ္မွာေတာ့Save The Library စာၾကည့္တုိက္မ်ား ကြန္ရက္ကေန လူတစ္ေယာက္ တစ္လတစ္ေထာင္စုၿပီး ရတဲ့ေငြ အားလံုးကို တစ္လတစ္ႀကိမ္အကုန္၀ယ္ၿပီး 4 in 1 စနစ္နဲ႔ စာၾကည့္ တုိက္ ေလးတိုက္ကို စာအုပ္ေတြ အညီအမွ် မွ်ေ၀တယ္။ ေနာက္ၿပီး စာၾကည့္တိုက္ေလးတိုက္က အခ်င္းခ်င္းလွည့္လည္ငွားရမ္းတဲ့ စနစ္ကို သံုးၿပီး လစဥ္စာအုပ္အသစ္ဖတ္ႏိုင္ဖို႔လည္း ေဆာင္ရြက္ေပးခ့ဲပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာ မိုဘိုင္းဖုန္းမွာ သံုးလို႔ရတဲ့ Application ေလးတစ္ခုကိုလည္း တီထြင္ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ နာမည္ကေတာ့ Save The Library Application ပါပဲ။ Android ေရာ၊ ios အတြက္ပါ အသံုးျပဳလို႔ရပါတယ္။

အဲဒီApplication ထဲမွာ ဘာေတြပါသလဲဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ စာၾကည့္တုိက္ေတြကို ေဒသမေရြးရွာလို႔ရမယ္။ သေဘာကေတာ့ ကုိယ္က မႏၱေလးေရာက္သြားတယ္။ စာဖတ္ခ်င္တယ္။ ကိုယ္ေရာက္ေန တဲ့ ေနရာနဲ႔ အနီးဆံုးေနရာမွာ ဘယ္စာၾကည့္တိုက္ရွိသလဲဆိုတာကို ၾကည့္လို႔ရမယ္။ ၿပီးရင္သြားငွားလို႔ရမယ္။ ေနာက္တစ္ခုက စာေပ ေလာကသတင္းေတြ ၾကည့္လို႔ရမယ္။ ဘယ္မွာဘယ္ပြဲေတြရိွတယ္ဆိုတာ သိရ မယ္။ ဘယ္ေန႔မွာေတာ့ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲ ရွိတယ္ဆိုတာမ်ဳိး ေပါ့။ စာေပေဟာေျပာပြဲ ဘယ္မွာရွိတယ္ေပါ့။ ေနာက္ထပ္အေရးႀကီး ဆံုးတစ္ခုကေတာ့ ေန႔စဥ္စာအုပ္အသစ္ ေတြက ထြက္ေနတယ္။ ဘယ္ ဟာကို ေရြး၀ယ္ရမယ္မွန္းမသိဘူးျဖစ္ေနတဲ့သူေတြအတြက္ စာအုပ္ အၫႊန္း ထည့္ေပးထားတယ္။ ဘာအေၾကာင္းအရာေရးထားတယ္၊ ဘာေတြပါတယ္ဆိုတာကို စာအုပ္ကို အစ-အဆံုး ဖတ္စရာမလိုဘဲ အၫႊန္းဖတ္႐ံုနဲ႔ ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့စာအုပ္လား၊ ဖတ္သင့္တဲ့ စာအုပ္လား ဆိုတာကို ေရြးခ်ယ္လို႔ရသြားမယ္။ ေနာက္တစ္ခုကက်ေတာ့ Resource Center ဆိုတာပါတယ္။ သူကက်ေတာ့ သီးျခားစာအုပ္အျဖစ္ ထြက္ မလာတဲ့ ရွားပါးစာေတြလိုမ်ဳိး ဥပမာ- ျမန္မာထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္ အေၾကာင္းလိုမ်ဳိးေပါ့။ ေနာက္ၿပီး မ်က္စိမေကာင္းတဲ့သူေတြတို႔၊ စာဖတ္ ဖို႔အဆင္ မေျပတဲ့သူေတြအတြက္က်ေတာ့ အသံဖိုင္ေလးေတြ ထည့္ေပး ထားတယ္။ ၀တ္ၳဳဖတ္ျပတာကို နားေထာင္လို႔ရတယ္။ Audio Book ပံုစံေပါ့။ ႏုိင္ငံတကာမွာေတာ့ ေခတ္စားေနၿပီဆိုေပမဲ့ ဒီမွာေတာ့ မရွိ ေသးဘူးေလ။ ဒီApplication ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့စာအုပ္ေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္စာအုပ္ေတြနဲ႔ ရွားပါးစာအုပ္ေတြပိုမ်ားပါတယ္။ လက္ရွိထြက္ ေနတဲ့စာအုပ္ေတြကိုေတာ့ မထည့္ေပးထားပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက ဗီဒီယိုဖိုင္ေလးေတြပါတယ္။You Tube ကေန လင့္ခ္ထည့္ေပးထား တယ္။ ပညာရပ္ေတြကို အလြယ္တကူေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ဟုတ္ကဲ့။ ဒီ Application ကို စတင္ေရးသားေပးတဲ့သူကေတာ့ ဆရာ ကိုစိုးသီဟေနာင္ Soe ThihaNaung ပါ။ ဆရာက သင္တန္းေက်ာင္းလည္းဖြင့္ထား ပါတယ္။ အစ္ကိုနဲ႔ခ်ိတ္ဆက္မိတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခ်င္ တဲ့ပံုစံေလးကိုေျပာျပေတာ့ အစ္ကိုက အခမဲ့ကူညီၿပီး ေရးေပးတာပါ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုရွိတာက နည္းပညာသမားန႔ဲKnowledge သမား၊Resource သမားေပါ့။ မတူတာက နည္းပညာသမားက နည္းပညာအရ သူ လုပ္ေပးႏိုင္ေပမဲ့ Resource ကိုက် သူလုပ္မေပးႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို စာၾကည့္တိုက္ကိုနားလည္သူေတြကေနၿပီးေတာ့ ဘယ္ လိုအခ်က္ေလးေတြ ပါခ်င္ပါတယ္ဆိုတာကို အစ္ကို႔ကိုေျပာျပရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္ကက်ေတာ့ စာအုပ္တိုက္ေတြနဲ႔ခ်ိတ္ထားၿပီး သူတို႔ ဘက္က စာအုပ္အသစ္ထြက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲလုပ္ တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က တင္ေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီး စာၾကည့္ တိုက္ေတြနဲ႔လည္း အဲဒီလိုပဲ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး သူတို႔ဆီကရတဲ့ သတင္း အခ်က္အလက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကတင္ေပးတယ္။ အခုအခ်ိန္ အထိ ဒီ Application ကိုအသံုးျပဳသူက ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ရွိေနၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္သိရပါတယ္။ အေသးစိတ္ကေတာ့ အစ္ကိုတို႔က ပိုသိပါ လိမ့္မယ္။ ဒီလိုနည္းလမ္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔Application ကို အသံုး ျပဳၿပီး ေလ့လာသင္ယူႏိုင္တယ္ဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က သတင္း ေပးခ်င္ပါတယ္။

ဒီဘက္ေခတ္မွာ စာၾကည့္တိုက္ကို အသံုးျပဳမႈနည္းလာတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အၿမဲသံုးသပ္တာက ေတာ့ ပညာေရးစနစ္ပါ။ ဘာလို႔ဒီလိုေျပာရတာလဲဆိုရင္ ႏိုင္ငံတကာ က ေက်ာင္းေတြကိုေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ စာၾကည့္တိုက္ မသံုးမေနရ စနစ္မ်ဳိးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးထားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာက် စာၾကည့္တုိက္က မရွိသေလာက္ကိုရွားေနတယ္။ ရွိတဲ့စာၾကည့္တိုက္ ကိုလည္း အသံုးျပဳတာနည္းတယ္။ ဒီဟာကိုသင္တယ္၊ ဒီဟာကိုက်က္၊ ဒီဟာကိုေျဖဆိုတဲ့ စနစ္တစ္ခုမွာ စာၾကည့္တိုက္ဆိုတာ သံုးစရာမွမလို တာ။ ဒါကေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ထဲမွာရွိတယ္၊ သြားရွာ။ ဒီဟာကို ကိုယ္ပိုင္အေတြးနဲ႔ျပန္ေရးဆိုရင္ေတာ့ ကေလးေတြက စာၾကည့္တိုက္ကို သြားမွာေပါ့။ အသံုးျပဳမွာေပါ့။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြဟာ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျဖတ္သန္းေနခ်ိန္မွာလည္း စာၾကည့္တိုက္ကို သြား စရာမလိုဘူး။ ေလ့လာစရာမလိုဘူး။ အသံုးျပဳစရာလည္းမလိုဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ တကၠသိုလ္ေရာက္တယ္၊ အလုပ္ခြင္ေရာက္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ေန႔စဥ္ ဘ၀မွာ စာၾကည့္တိုက္ကုိ သြားၿပီး စာဖတ္ျခင္းအားျဖင့္ အလုပ္အကိုင္ မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ တိုးတက္ဖို႔အတြက္က ဆက္စပ္မႈမရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကိုသြားၿပီး စာဖတ္ေနစရာမလိုဘူး။

စာဖတ္တယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာလည္း စာဖတ္သူအတြက္က အဓိက အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ရဖို႔လိုတယ္။ အသိပညာန႔ဲ အတတ္ပညာပါ။ အသိ ပညာဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား၊ ဆင္ျခင္တံုတရားေတြ အားေကာင္းလာဖို႔အတြက္ ရသစာေပေတြကို ဖတ္႐ႈရတာမ်ဳိးပါ။ အတတ္ပညာဆိုတာကေတာ့ ပညာရပ္တစ္ခုကို ေလ့လာတဲ့အခါ ဆရာသင္ေပးမွမဟုတ္ဘဲ ကိုယ္တိုင္သင္ယူေလ့လာတာ မ်ဳိးေတြေပါ့။ ဒီလိုေတြရဖို႔အတြက္ စာဖတ္ၾကရတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ကို အသံုးျပဳၾက ရတယ္။

အခုဆိုရင္ စာၾကည့္တိုက္ကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုတာ ပံုစံေျပာင္းသြားၿပီ။Community Center ျဖစ္သြားၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ရပ္ရြာကေန လိုခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ရယူႏုိင္တဲ့ ေနရာတစ္ခု အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၾက တယ္။ ေနာက္ၿပီး ရပ္ရြာကလည္း စာၾကည့္တိုက္ကိုလာၿပီး ကိုယ့္ေဒသ ရဲ႕ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈေတြကို ေဆြးေႏြးမယ့္ေနရာမ်ဳိးျဖစ္ေအာင္ကို သုေတသနျပဳၿပီး ေဆာင္ရြက္ေနၾကၿပီ။ အဲဒီလိုေနရာမ်ဳိး မျဖစ္လာသေရြ႕ ကေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ကို ဘယ္သူမွ အသံုးျပဳမွာမဟုတ္ပါဘူး။ စာ ၾကည့္တိုက္ကို အသံုးျပဳလာေအာင္ ဒီလိုအေျခအေနေတြကို ဖန္တီးရ မယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အဲဒီေဒသမွာ အမွန္ကတယ္လိုအပ္ေနတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို စာၾကည့္တိုက္ကေနၿပီးေတာ့မွ ျဖည့္ဆည္းေပး ႏုိင္ရမယ္။ဥပမာ – လူတစ္ေယာက္က စာၾကည့္တိုက္ကိုလာၿပီး ဒီ စာအုပ္ဖတ္ခ်င္တယ္ေျပာမယ္။ စာၾကည့္တိုက္က မရွိဘူးျငင္းမယ္။ တစ္ခါ ျငင္းမယ္၊ ႏွစ္ခါျငင္းမယ္၊ သံုးခါျငင္းမယ္။ ေနာက္ အဲဒီလူက စာၾကည့္တုိက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ လာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔အတြက္ကေတာ့ စာၾကည့္တိုက္မွဴးေတြရဲ႕ အားနည္း ခ်က္ေတြကို ျပဳျပင္ဖုိ႔လိုမယ္။

စာၾကည့္တိုက္မွဴးေတြဟာ စာၾကည့္တိုက္မွဴးလုပ္ၿပီး စာေပနဲ႔ မနီး စပ္ဘူး။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ စာမဖတ္ဘူး။ ဒါေတြဟာ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ေရွ႕ဆက္လို႔မရတဲ့ အဟန္႔အတားတစ္ခုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စလုပ္ကတည္းက အၿမဲ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့အခက္အခဲက ံHuman Resource ပါပဲ။ စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုကို တည္ေထာင္ၾကတယ္။ အေဆာက္အအံုလည္းရွိတယ္၊ စာအုပ္လည္းရွိတယ္။ ခက္ေနတာက ဒါကို သတ္သတ္မွတ္မွတ္ တာ၀န္ယူၿပီးလုပ္ဆိုရင္ လုပ္မယ့္သူ မရွိ ေတာ့ဘူး။ ပရဟိကသေဘာန႔ဲ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္အခ်ိန္ယူၿပီး ေတာ့ လုပ္မယ္။ ဒီလိုေတြႀကံဳရတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလိုလုပ္လို႔ မရဘူး။
စာၾကည့္တိုက္က ပရဟိတသေဘာနဲ႔ လုပ္လို႔မရဘူး။ နားလည္ မွလုပ္လို႔ရတာမ်ဳိး။ ေျပာခ်င္တာက ကိုယ့္စာၾကည့္တုိက္မွာရွိတဲ့ စာအုပ္ ေတာင္မွ ကိုယ္မသိဘဲနဲ႔ ဖတ္ခ်င္တာဖတ္၊ ဘယ္ဟာဖတ္ဖတ္၊ စာဖတ္ရင္ၿပီးေရာ လုပ္လို႔မရဘူး။ ကိုယ့္ဆီကိုလာတဲ့User တစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ကGuideline ေပးႏိုင္ရမယ္။ အဲဒီ User က ဘာအတြက္ လာ တာလဲ။ ဥပမာ-လူငယ္တစ္ေယာက္လာတယ္။ သူက ဖုန္းန႔ဲပတ္သက္ တာကို စိတ္၀င္စားတယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ေနတဲ့ အင္တာနက္ဂ်ာနယ္ လိုမ်ဳိးေတြကို ကိုယ္က ၫႊန္ေပးႏုိင္ရမယ္။ ေနာက္ၿပီး ဖုန္းနဲ႔ပတ္သက္ ၿပီး ထြက္တတ္တဲ့စာအုပ္ေတြကို ကိုယ္က ၫႊန္ေပးႏိုင္ရမယ္။ ဒီေတာ့ မွ User က သူေလ့လာရတာအဆင္ေျပတယ္၊ လြယ္ကူတယ္၊ ျမန္ဆန္ တယ္ဆိုၿပီး စာၾကည့္တိုက္ကိုလာမွာေပါ့။ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘဲ လာေမးသမွ် မသိရင္ေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို ဘယ္သူမွလာမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ စာၾကည့္္တုိက္မွဴးလုပ္မယ့္သူဟာ အေျခခံစာေပစိတ္ ေတာ့ ရွိရပါမယ္။ ေနာက္ၿပီးKnowledge ကို ကိုယ္တိုင္ Update လုပ္ေနႏိုင္ရမယ္။ အၿမဲ ေလ့လာသင္ယူေနရမယ္။
ဒီႏွစ္မွာ ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာနနဲ႔ညႇိႏိႈင္းၿပီး ဆရာသန္႔ေသာ္ေကာင္း တို႔ကေန ေက်ာင္းတိုင္းမွာ စာၾကည့္တိုက္ရွိဖို႔ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္တစ္ခု စတင္ေနပါၿပီ။ ဒီလိုေတြလုပ္ဖို႔ဆိုတာက ပထမအခ်က္က ဗကအ့သမငအပ ဘက္ကေန ခြင့္ျပဳဖို႔လိုတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က စာၾကည့္တိုက္ကို ကိုင္တြယ္မယ့္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအေနနဲ႔ စာသင္ၾကားခ်ိန္ထဲကေန ဖဲ့ေပးရေတာ့ သူတို႔အေနနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာမလုပ္ ႏုိင္ၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ကေတာ့ စာၾကည့္တိုက္မွဴးကို သီးျခား ခန္႔သင့္ပါတယ္။ သီးျခားခန္႔တဲ့စာၾကည့္တိုက္မွဴးေတြကိုလည္း စာၾကည့္ တိုက္ဆိုင္ရာပညာေတြအျပင္၊ နည္းပညာဆိုင္ရာေတြ ေလ့က်င့္သင္ၾကား ေပးသင့္ပါတယ္။ သင္တန္းအျပင္ အလုပ္႐ံုေဆြးေႏြးပြဲေတြလုပ္ေပး တာမ်ဳိးေတြပါ လုပ္ေပးသင့္ပါတယ္။ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္တစ္ခုလုပ္မယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းစာၾကည့္ တိုက္မွာထားသင့္တဲ့ စာအုပ္အမ်ဳိးအစားေတြကို စာရင္းျပဳစုရမယ္။ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း အရြယ္အလုိက္ ေလ့လာသင့္တဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဆရာမေတြက ၫႊန္ၾကားရမယ္။ ဆိုလိုတာက သမိုင္း ဆိုရင္ သမိုင္းနဲ႔ပတ္သက္တာကို ဆရာမက မွတ္စုေလး ေပးလိုက္မယ္။ ေခါင္းစဥ္ေလးေပးလိုက္မယ္။ က်န္တာကို စာၾကည့္တိုက္ကေနသြား ေလ့လာၿပီး ကိုယ့္အျမင္နဲ႔ကိုယ္ျပန္ေရးေပးပါဆိုရင္ ကေလးက မျဖစ္ မေန စာၾကည့္တိုက္ကို အသံုးျပဳရေတာ့မယ္။ ဒီမွာ သမိုင္းသင္တဲ့ပံုစံက တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။ Resource လည္းမပါဘူး။ သမိုင္းမွာက Primary Resource နဲ႔ Secondary Resource ဆိုၿပီးရွိတယ္။ အဲဒီႏွစ္ခုကို သံုးသပ္ၿပီးေတာ့မွ ဒီသမိုင္းကဘာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္၊ မွန္တယ္၊ မွား တယ္ဆိုတာကို ကေလးကကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္ရမယ္။ သမိုင္းဆိုတာ ဒါပဲ။ ဒီအတိုင္းပဲဆိုၿပီး အလြတ္က်က္လို႔မရဘူး။ ဒီေတာ့ ပညာေရးစနစ္ မွာသင္ၾကားတဲ့ပံုစံက မွားေနတယ္။

ပညာေရးစနစ္ကိုျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေက်ာင္းတိုင္းမွာ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ စာၾကည့္တိုက္ တစ္ခုက ရွိကုိရွိရမယ္။ အဲဒီစာၾကည့္တုိက္မွာလည္း တကယ္နားလည္ တတ္ကၽြမ္းတ့ဲ စာၾကည့္တိုက္မွဴး ရွိဖို႔လိုတယ္။ ဒါမွသာ ေက်ာင္းသားရယ္၊ ဆရာ-ဆရာမရယ္၊ စာၾကည့္တိုက္ရယ္ အားလံုး သဟဇာတျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေလးေတြဟာ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ကေန မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္တဲ့ အတြက္ ဒါသင္၊ ဒါမွတ္၊ ဒါက်က္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ကမာၻမွာျဖစ္ေနတဲ့ ေနာက္ဆံုးေပၚအေျခအေနေတြကို သူတို႔ မသိၾကဘူး။ ေက်ာင္း စာၾကည့္တိုက္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခုလက္ရွိ အေနအထားကိုေတာ့ အျဖစ္လုပ္ထားတယ္လို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။
ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒီေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြကို စာမဖတ္ဘူးလို႔ေျပာၾကတယ္ ဆိုရင္ လူငယ္ေတြ စာဖတ္ရင္ဘာရမလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ကျပန္ေမး ခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ စာဖတ္ဖို႔ေကာလိုသလားေပါ့။ ဥပမာ- အလုပ္ခြင္၀င္တယ္ဆိုရင္ စာၾကည့္တိုက္သြားၿပီး စာဖတ္ဖို႔လိုတယ္ ဆိုတဲ့အေျခအေနက နည္းပါးတယ္။ ဆိုလိုတာက သူတို႔ဟာ ဆက္ၿပီး ေတာ့ ေလ့လာသင္ယူေနဖို႔ မလိုတဲ့အလုပ္က မ်ားေနတယ္။ ေန႔စဥ္ ဒါၿပီး ဒါကိုပဲ လုပ္ေနၾကတယ္။ ဒီေတာ့ တီထြင္ဖန္တီးမႈေတြမပါတဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္ေနၾကေတာ့ စာၾကည့္တိုက္သြားၿပီး စာဖတ္ဖို႔၊ ေလ့လာ ဖုိ႔ မလိုေတာ့ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ တီထြင္ဖန္တီးမႈမ်ားတဲ့အလုပ္ေတြကို လုပ္ကိုင္ရတာမ်ားလာရင္ေတာ့ စာဖတ္ၾကမယ္။ အခုဆိုရင္ သင္ယူမႈ ပံုစံေတြက ေျပာင္းလာၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဖတ္ေနမွ မဟုတ္ဘူး။ ဗီဒီယို တစ္မိနစ္စာကေနလည္း သူတို႔ သင္ယူခ်င္ရင္ သင္ယူႏုိင္မယ္။ ဆိုလိုတာက လူငယ္ေတြအေနန႔ဲ သူတို႔ဘ၀အတြက္ စာဖတ္ျခင္းေၾကာင့္ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ႏိုင္မယ့္အေနအထားမ်ဳိး ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ စာဖတ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ သူ တု႔ိ ဖတ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ေက်ာင္းသားလက္စြဲဂ်ာနယ္ကေနတစ္ဆင့္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္း သူေတြအျပင္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအတြက္ စကားလက္ေဆာင္ေပးခ်င္ ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္မႈက အင္ မတန္အေရးႀကီးပါတယ္။ စာဖတ္တယ္ဆိုတာကလည္း ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ယူရတဲ့ အေလ့အက်င့္တစ္ခုပါပဲ။ ႏိုင္ငံတကာမွာဆိုရင္ေတာ့ မူႀကိဳ အရြယ္မွာပဲ စာဖတ္ျပတဲ့အခ်ိန္ဆိုတာ သီးသန္႔ရွိပါတယ္။ စာဖတ္ျပ တဲ့ နည္းလမ္းေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဖတ္ျပၿပီးတဲ့စာကို ခံစားရသလို ျပန္ေရးခိုင္းၾကတယ္။ ေလ့က်င့္ေပးရတာပါ။ အစိုးရေပၚလစီအေနနဲ႔ မေျပာင္းႏုိင္ေသးရင္ေတာင္မွ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ေလ့က်င့္ေပးရင္ ရႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုအေနအထားကိုဖန္တီးၾကဖို႔လိုပါတယ္။ ဒီလို ဖန္တီးေပးမွသာ ေနာင္မ်ဳိးဆက္ေတြအေနနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ကို ေကာင္းေကာင္းအသံုးျပဳတတ္လာၿပီး ဘ၀အတြက္အက်ဳိးရွိမယ့္ အရာေတြကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိလာႏိုင္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

႐ိုးေျပျပစ္ေအာင္


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts