စိန္ပန္းပင္ေတြ ဝဲယာယွက္သိုင္းေနတ့ဲလမ္းကေလးထဲ ကားသည္ ဝင္ေရာက္လာခ့ဲၿပီ။ ရနံ႔ေတြ ႐ွဴ႐ႈိက္ခ်င္ေပမယ့္လည္း အဲယားကြန္းဖြင့္ထားေတာ့ ကားတံခါးကို ဖြင့္လို႔မရေပ။ ဒါ က်ေနာ့္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ ႀကိဳဆိုပါ၏ဆိုင္းဘုတ္သည္ ကားမီးေရာင္မွာ တလက္လက္။ ေဒါင္းျမဴးေခ်ာင္းတံတားကို အသစ္ျပဳျပင္ေနတာျမင္ရသည္။ က်ည္ဆံရာေတြရိွတယ္လို႔ ေျပာၾကတ့ဲ တံတား အေဟာင္းအစား သံဖရိန္သစ္ႀကီးမ်ားန႔ဲ အစားထိုးထားၾကသည္။ ကားသည္ ေရွာင္လမ္းမွ တျဖည္းျဖည္းေမာင္းဝင္လာခ့ဲၿပီး ၿမိဳ႕ထဲကို ဝင္ေရာက္လာခ့ဲသည္။ ဂိတ္ဆံုးအထိစီးရမွာျဖစ္ေပမယ့္လည္း က်ေနာ္မတ္တပ္ထရပ္မိသည္။ အထုပ္အပိုးေတြကို စင္ေပၚကခ်မိသည္။ က်ေနာ္ေလွ်ာက္ဖူးတ့ဲလမ္းတို႔သည္ က်ေနာ့္ကိုျပန္ၾကည့္ေနၾကသည္ဟု ထင္မိသည္။
ကားဂိတ္ကိုေရာက္ေတာ့ အေဖလာႀကိဳေနသည္။ အေအးဓာတ္ကို ႐ွဴ႐ႈိက္မိသည္။ အေဖ့ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာထိုင္ၿပီး အိမ္ ကိုျပန္လာခ့ဲသည္။ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္မ်ား ဟိုတစ ဒီတစ။ လမ္းသည္ မညီမညာ။ ဆိုင္ကယ္မီးေရာင္တြင္ ဖုန္မ်ားတေထာင္း ေထာင္းထေနသည္ကို ျမင္ရ၏။ သရက္ပင္မ်ား ဇီဇဝါပန္းပင္မ်ား အုပ္ဆိုင္းေနသည့္ က်ေနာ့္အိမ္ကိုေရာက္ပါၿပီ။ အေမ သည္ အိပ္ရာမွ လူးလဲၿပီး ထလာရွာသည္။ အိတ္ကိုဆြဲၿပီး အိမ္အေပၚထပ္သို႔ က်ေနာ္တက္လာသည္။ ညီအငယ္ဆံုးလည္း အိပ္ရာကထလာ၏။ မီးခလုတ္ကိုႏွိပ္ၿပီး အိတ္ထဲကလက္ေဆာင္မ်ားကို ထုတ္လိုက္သည္။ အေမသည္ က်ေနာ့္ကို ေငးေမာ လို႔။
အိမ္သားေတြကို က်ေနာ္ ဘယ္လိုစကားစရမွန္းမသိ။ ဝယ္လာတ့ဲမုန္႔ေတြ ပါလာတ့ဲေငြေတြကိုထုတ္ေပးၿပီး သူတို႔ေျပာတ့ဲ အသံေတြကိုသာ ငံ့လင့္ေနမိသည္။ ညီန႔ဲ ညီမအေၾကာင္းကေန အိမ္နီးနားခ်င္းေတြအထိ အေမ့ရဲ႕စကားေရတံခြန္သည္ တ ရစပ္က်ဆင္းေတာ့၏။ မိုးစင္စင္လင္းလာတာန႔ဲ ၿမိဳ႕ထဲကိုထြက္လာခ့ဲၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး က်ေနာ္ အရင္ကဆိုင္ေန ရာေလးကို ေငးမိသည္။ ဆိုင္ခန္းကေလးသည္ အခုေတာ့ လူသစ္ေတြန႔ဲ ကိုယ္မပိုင္သည့္ေနရာဆိုသည္မွာ ကိုယ္မရိွလွ်င္ တျခားဘယ္သူမဆို အစားထိုးဝင္ေရာက္ရသည္က ေလာကဓမၼပဲမဟုတ္လား။ က်ေနာ့္ရယ္သံေတြ၊ က်ေနာ့္ေၾကကြဲမႈေတြ၊ က်ေနာ့္သီခ်င္းသံေတြ၊ က်ေနာ့္ကဗ်ာေတြ ထိုဆိုင္ခန္းကေလးထဲ ဖုန္မႈန္႔ေတြလို တြယ္က်န္ေနဦးမွာလား က်ေနာ္မသိေတာ့ပါ။ အရင္က ထိုဆိုင္ခန္းကေလးထဲမွာ စာအုပ္ေတြ အဆင္မေျပမႈေတြ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြန႔ဲ က်ေနာ္ႏွစ္ကာလတခုအထိ ေပ်ာ္ ဝင္ေနခ့ဲဖူးသည္။ က်ေနာ္ေရေလာင္းေနက် ဗာဒံပင္ကေလးသည္ ႀကီးမားအုပ္ဆိုင္း၍ စိမ္းလန္းေနေလၿပီ။
တကိုယ္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္း၏ တိတ္ဆိတ္မႈက ေသြးပ်က္ဖြယ္။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း သူ႔အလုပ္ႏွင့္သူမို႔ ထြက္မလာႏိုင္ၾက။ လမ္းမွာျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကသူမ်ားသည္ က်ေနာ္မသိေသာလူမ်ားျဖစ္ေနၾက၏။ ဇာတိၿမိဳ႕ကေလး ႏွင့္ က်ေနာ္သည္ သူစိမ္းဆန္ဆန္အေနအထား။ ငယ္ဘဝအတိတ္မွာ စိမ္းစိုစြာထင္က်န္ေနေပမယ့္လည္း လက္ရိွအေျခအေန မွာ က်ေနာ္ဟာ ရြက္ေျခာက္လို ညိႇဳးငယ္ေနရသလို ခံစားရသည္။ အလုပ္အကိုင္၊ ေငြေရးေၾကးေရး စသည့္ေမးခြန္းမ်ားကို ေ႐ွာင္႐ွားခ်င္၍ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားဆီလည္း က်ေနာ္မသြားခ်င္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွထြက္လာၿပီး စိတ္ဦးတည့္ရာကို ဆိုင္ ကယ္စီးၿပီး ထြက္လာခ့ဲမိသည္။ ၿမိဳ႕ထဲလမ္းသည္ တိုးခ်ဲ႕ထားၿပီး သစ္ပင္ႀကီးမ်ားမရိွေတာ့။ တိုက္ျမင့္မ်ား၊ ဆိုင္ခန္းသစ္မ်ား ႏွင့္ ၿမိဳ႕ဟာ အရင္ကအတိုင္း သိပ္မေျပာင္းလဲဟု ေတြးမိသည္။
ဒါဆို က်ေနာ္ကေကာ ဘာေတြေျပာင္းလဲေနၿပီလဲ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ ျပန္ေမးမိသည့္ေမးခြန္းသည္ က်ေနာ္ေၾကာက္ရြံ႕ ေသာ ေမးခြန္းလည္းျဖစ္လို႔ေနပါေတာ့သည္။ မေျပလည္မႈမ်ားႏွင့္ စုဖြဲ႔ထားသည့္ အတၱေဘာသည္ က်ေနာ္ျဖစ္ၿပီး၊ အခုထိ ဆုပ္ဆုပ္ ပိုင္ပိုင္ စီးပြားေရးလည္းမရိွ။ အေတြးအေခၚမ်ားသည္လည္း ညံ့ဖ်င္းမႈမွာေက်ာက္ခ်ထားတ့ဲ သေဘၤာအိုႀကီးတစင္းသာျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ မီးရထားလမ္းနံေဘးမွ ျပန္႔ၾကဲေနသည့္အမိႈက္မ်ားမွာ က်ေနာ့္ပံုကို ကပ္ၾကည့္မိသည္။ ဘာမွ အေရးမပါ သည့္ လူတေယာက္ၿမိဳ႕ထဲ ဆိုင္ကယ္တစီးႏွင့္ ေလွ်ာက္သြားေနျခင္းသည္ ဘယ္သူ႔ကိုမွဆြဲေဆာင္ႏိုင္မည့္ျမင္ကြင္းမဟုတ္ မွန္းလည္း က်ေနာ္သိပါသည္။ က်ေနာ္ယံုၾကည္စြာေရြးခ်ယ္ခ့ဲေသာဘဝသည္ ဘာမွအသံုးမဝင္ေသာ အမိႈက္ျဖစ္၍ေနၿပီ လား။ ေလာကထဲ ဒီလိုပဲ လြင့္ေမွ်ာေနရမွာကို ေတြးေၾကာက္မိပါသည္။ စိတ္က်မည္၊ အဆိုးျမင္မည္၊ ပိုက္ဆံျပတ္မည္ က်ေနာ့္ရဲ႕နိစၥဓူဝဟာ ေအာ္ဂလီဆန္စရာေကာင္းမေနဘူးလား။
ၿမိဳ႕ကေလးဆီကမထြက္ခြာခင္တုန္းက က်ေနာ့္ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားသည္ က်ေနာ့္ကို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာေနၾက၏ ။ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ လူတေယာက္သည္ အခုထိ မတည္ၿငိမ္ေသးသည့္ စိတ္အေနအထားႏွင့္ က်ေနာ့္ကို ၿမိဳ႕ကနာက်ည္း ေနမည္လား၊ က႐ုဏာသက္ေနမည္လား။
မ်က္လံုးထဲေဝ့သီလာသည့္ မ်က္ရည္စမ်ားသည္ က်ေနာ့္အတြက္လား၊ က်ေနာ့္ကိုေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ က်ေနာ့္မိသားစု အတြက္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ္ မၾကာခဏစြန္႔ခြာခ့ဲရသည့္ က်ေနာ့္ၿမိဳ႕အတြက္လား က်ေနာ္မေတြးတတ္ေတာ့ပါ။ ရင္ သည္ ဆို႔နင့္နာက်င္၍ေနေလသည္။ အိမ္ဘက္ကို ေခါင္းလွည့္ၿပီး ေမာင္းထြက္လာသည့္ဆိုင္ကယ္သည္ ျဖည္းေလးစြာ။
သူေမြးထားသည့္သား၏မ်က္ႏွာအေနအထားကို အေမဖတ္မိ၍ေနေပမည္။ စကားသံတိတ္တိတ္ႏွင့္ သူ႔အလုပ္ကို သူဆက္ လုပ္ေနသည္။ ဆိုင္ကယ္ကို အိမ္ေအာက္ထိုးၿပီး ကုတင္ေပၚ က်ေနာ္လွဲခ်လိုက္မိသည္။ ဗီ႐ိုထဲကစာအုပ္ေတြကိုျမင္ရသည္။ က်ေနာ္ျပံဳးမိသည္။ ဆိုင္ပိတ္ၿပီးေနာက္က်န္ေနရစ္သည့္ဆိုင္းဘုတ္အေဟာင္းကေလးက ေျခရင္းမွာ။ ဘဝတခုမွာ စားဝတ္ ေနေရးကို အခုထိ တည္ၿငိမ္စြာ ေျဖ႐ွင္းရန္မစြမ္းေသးေသာ လူတေယာက္အတြက္ အရာရာသည္ သိမ္ငယ္စရာအျဖစ္တည္ရိွ ေနၾကသည္။ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာတြင္ အျပံဳးမ်ားကြယ္ပေနခ့ဲသည္မွာ အခ်ိန္ကာလ႐ွည္လ်ားလွပါၿပီ။ သင့္တင့္ေသာႏွလံုးသြင္း မႈမ်ား ဆိတ္သုဥ္းေနေသာ ႏွလံုးသားမွာလည္း ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြ အမ်ားအျပားရိွေနမည့္အေၾကာင္းကိုေတာ့ ေျပာျပစရာ ပင္ မလိုအပ္ေတာ့ေခ်။ က်ေနာ့္အေၾကာင္း က်ေနာ္ဒီလိုနာက်င္စြာေျပာျပရျခင္းကိုလည္း က်ေနာ္မုန္းတီးလွပါၿပီ။ မနက္ျဖန္ သည္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားရဲ႕ေသတၱာတလံုးျဖစ္သည္ ဆိုပါစို႔။ ထိုေသတၱာထဲကေန က်ေနာ္ ဘာေတြဆြဲထုတ္လာႏိုင္မည္လဲဆို သည္ကေတာ့ က်ေနာ့္အရည္အခ်င္းႏွင့္သာအဓိက သက္ဆိုင္ပါလိမ့္မည္။ က်ေနာ့္အိမ္ရဲ႕ က်ေနာ့္အေပၚထားတ့ဲယံုၾကည္မႈ ကို လႊင့္တင္ႏိုင္ဖို႔လည္း က်ေနာ့္တြင္တာဝန္ရိွပါသည္။ လူဆိုသည္မွာ တာဝန္မွေရွာင္လြဲ၍ ရေကာင္းေသာသတၱဝါ မဟုတ္ ေတာ့လည္း က်ေနာ့္စိတ္ႏွလံုးကို က်ေနာ္ခ်စ္ေသာသူမ်ားႏွင့္ သံပတ္တင္းရေပလိမ့္ဦးမည္။ အရာရာကို လက္ေျမာက္အရႈံး ေပးထားရသည့္ ခံစားခ်က္သည္ ခါးသီးလြန္းလွ၏။ ခူးေႁခြခံရသည့္ ဆူးပုတ္ပင္၏ မနက္ခင္းသည္ ပုရစ္ဖူးငုတ္စိေလးေတြႏွင့္ ဘာအတြက္ လဲက်သည့္ေနရာမွာ က်ေနာ္ေနထိုင္ဦးမွာလဲ။ ေလာကဓံဟာလည္း ထိက႐ုဏ္းပင္ကေလးလို ညအိပ္ခ်ိန္ေတြရိွ ေနဦးမွာပါပဲ။ အိပ္ယာကေနျပန္ထၿပီး မ်က္ႏွာသစ္အဝတ္အစားလဲကာ အေမခ်က္ထားသည့္ထမင္းဝိုင္းကို ဝင္ထိုင္လိုက္ သည္။ အေငြ႔တေထာင္းႏွင့္ သင္းပ်ံ႕လို႔။
က်ေနာ့္အမွားအယြင္းေတြကို ရယ္ပြဲမဖြဲ႔တတ္တ့ဲအိမ္ကို က်ေနာ္ခ်စ္သည္။ က်ေနာ္က်ရႈံးတိုင္း ထိုးမနစ္တတ္တ့ဲ မိသားစုကို က်ေနာ္ခ်စ္သည္။ က်ေနာ့္ပ်ံသန္းမႈမ်ားရဲ႕ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို အေကာင္းဆံုးကုသေပးရာေနရာသည္ အိမ္ပဲျဖစ္ပါ သည္။ က်ေနာ္လမ္းမ်ားေပၚ ဆက္လက္ထြက္လာပါမည္။ က်ေနာ့္ဒူးေတြ ၫြတ္ေခြကာ အားမ်ား ဆံုးရံႈးရခ်ိန္ေတြဆို အိမ္ကို သာ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ျပန္ခ့ဲပါမည္။ က်ေနာ့္အသီးအပြင့္တိုင္းကိုမျငင္းပယ္တ့ဲ အိမ္အတြက္ ခါးသက္ေသာရံႈးနိမ့္မႈမ်ား ကို က်ေနာ္ ဆက္လက္မခူးဆြတ္ရန္ က်ေနာ့္စိတ္က်ေနာ္သံမိႈ႐ိုက္ထားပါမည္။ လမ္းမ်ားဆီဦးေမာ့၍ က်ေနာ္ျပန္ဝင္လာ သည့္အခါ က်ေနာ့္ရင္ထဲက အိမ္ဆိုေသာ အမွတ္တံဆိပ္ကို ဂ႐ုတစိုက္ၾကည့္႐ႈပါ။ အိမ္ဆိုသည္မွာ လူတိုင္းႏွင့္သက္ဆိုင္တ့ဲ အမွတ္အသားပဲမဟုတ္လား။ အေဝးၾကည့္မ်ားႏွင့္ရြာလည္ေသာေန႔ရက္မ်ား၌ အၾကည့္ေတြကို အနီးဆီျပန္ေရြ႕ၾကည့္ပါ။ ခင္ဗ်ား မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ထိုးတက္လာသည့္ ခြန္အားမ်ားကို ေတြ႔ရိွရပါလိမ့္မည္။
လင္းသက္ၿငိမ္
မုိးမခ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
