ေအာင္သူၿငိမ္း ● ခရီးရွည္ အိမ္အျပန္လမ္း – အပုိင္း (၂၈)

ေအာင္သူၿငိမ္း ● ခရီးရွည္ အိမ္အျပန္လမ္း – အပုိင္း (၂၈)
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၇

● ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၆)
က်ေနာ္တို႔ ေရးေတာင္ပိုင္းမွာ ရွိေနတုန္းပဲ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္တယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ABSDF ဗဟိုေကာ္မီတီ ကိုယ္၌က ရပ္တည္ခ်က္ မေသခ်ာလွဘူး။ အေစာပိုင္းမွာ စစ္အစိုးရက က်င္းပတဲ့ေရြးေကာက္ပြဲဟာ တရား မွ်တမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္၌ကလည္း အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ခံထားရတယ္။ က်န္ပါတီေတြကိုလည္း လြတ္လပ္စြာ စည္းရံုးမဲဆြယ္ခြင့္ မျပဳဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မေထာက္ခံဘူး၊ ဆန္႔က်င္ဖ်က္ဆီးရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာထား ေၾကညာ ခ်က္မ်ဳိး ေတြ႔ဖူးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲနီးလာေတာ့ သေဘာထားေျပာင္းျပန္တယ္။ ျပည္သူလူထုရဲ႔ သေဘာ ထားကို ေလးစားလိုက္နာမယ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲကို ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာမ်ဳိး ျပန္ၿပီး ေၾကညာခ်က္ထုတ္ ျပန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဗဟိုနဲ႔ တိုက္ရိုက္ စက္ဆက္သြယ္ေရး ရွိေနတာမဟုတ္ဘူး။ ေရဒီယိုက သတင္းေတြကပဲ နားေထာင္ၿပီး ၾကားေနရတာ။

အဲသည္ေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲနီးတဲ့ကာလမွာ က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြက မြန္ျပည္သစ္ပါတီက (၁၁၁) တပ္ရင္း၊ ဒု-ရင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးေက်ာ္စိုးနဲ႔ တြဲေနရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေနထိုင္ရာရြာေတြမွာ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေရးၿမိဳ႕ပတ္ဝန္း က်င္တဝိုက္ လံုျခံဳေရးေကာင္းတဲ့ရြာေတြမွာသာ သူတို႔ေရြးေကာက္ပြဲကို က်င္းပႏိုင္ၾကတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္မီ ဗိုလ္မွဴး ေက်ာ္စိုးက မိန္႔ခြန္းေျပာတယ္။ “ဒီေရြးေကာက္ပြဲကာလမွာ ေရးၿမိဳ႕မွာ အေျမာက္သံ၊ ဗံုးသံေတြ ၾကားေနေစရမယ္” လို႔ ဆိုတယ္။ လက္ေတြ႔မွာ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲကာစစ္ အေနနဲ႔ စစ္အစိုးရတပ္ေတြက ေရွ႔တန္းထြက္လာလို႔ က်ေနာ္တို႔လည္း ရြာေတြကေရွာင္တိမ္း၊ ကင္းခ်၊ စစ္ေၾကာင္းကို ေခ်ာင္းေနၾကရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေနာက္ေျပာင္ တတ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကဆိုတယ္။ “ဗံုးသံ၊ ေသနတ္သံေတြကို ကက္ဆက္တိပ္နဲ႔ သြင္းၿပီး၊ ေရြးေကာက္ပြဲေန႔မွာ ေရးၿမိဳ႕ မွာမ်ား သြားဖြင့္ထားေလသလား” လို႔ ရယ္စရာအျဖစ္ ဆိုၾကတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD) ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ႏိုင္တာကို၊ က်ေနာ္တို႔က ေရဒီယိုကေန နားေထာင္ၿပီး ႀကိတ္ဝမ္းသာေနၾကတယ္။ ေတာင္ၿပိဳကမ္းၿပိဳ ႏိုင္တာကိုလည္း ႏွစ္ေထာင္းအားရ ရွိလွတယ္။ အကယ္၍ NLD က အစိုးရဖြဲ႔ႏိုင္ခဲ့ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ စစ္အစိုးရနဲ႔ NLD ညိႇႏိႈင္း ေဆြးေႏြးမႈေတြ ျဖစ္လာရင္၊ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ျပန္ရဖို႔ ျဖစ္လာမွာေပါ့။ အိမ္ျပန္တဲ့အခါ ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔လည္း စဥ္းစားၾကရ မယ္။ ဒီလိုလည္း တိတ္တခိုး ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အေျခအေနကို မယံုရဲရဲ ရွိလွတယ္။

အဲဒီကာလ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိစၥတခုေၾကာင့္ က်ေနာ္ေနာက္တန္း ျပန္တက္ရဖို႔ ရွိလာတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ကိုျမင့္ေအာင္ (ဂုရု)၊ ကိုဝင္းဆန္း၊ ရံုးအဖြဲ႔က တဦး-ႏွစ္ဦး.. စသည္ျဖင့္ ေနာက္ထပ္ရဲေဘာ္ နည္းနည္းပဲပါလာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ျပန္ခါနီး ေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ေကာ္မီတီတဦးက လူတေယာက္ကို က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ထည့္ေပးလိုက္မယ္ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ တို႔အတူ ေခၚသြားေပးဖို႔ေပါ့။ အဲဒီ မြန္တေယာက္လည္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ပါလာခဲ့တယ္။ လမ္းမွာ ငါးပက္လိုက္၊ ဟင္းစား ရွားလိုက္၊ ထမင္းခ်က္ျပဳတ္တာေတြ သူကလည္း ကူညီပါလာခဲ့တယ္။ ဆိုးတာက အဲဒီသူက မြန္ဗဟိုေရာက္ရင္ အခ်ဳပ္က် ခံရမယ့္ အခ်ဳပ္သား၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ကို အခ်ဳပ္သားမွန္း မေျပာလိုက္ဘူး။ အခ်ဳပ္သားမွန္းသာသိရင္ က်ေနာ္တို႔ လည္း လံုျခံဳေရးသတိပိုရွိမွာေပါ့။ သာမန္ရဲေဘာ္တဦးလို႔ ထင္ေတာ့ သူ႔ကိုလည္း အေဖာ္ပါလာသလို ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ ထားမိ တယ္။ ဗဟိုေရာက္လို႔ လႊဲေျပာင္းေပးလိုက္မွသာ အခ်ဳပ္က်ခံရမယ့္ရဲေဘာ္မွန္း သိရတယ္။ လမ္းမွာ ဘာမွျပႆနာမတက္ တာ ေတာ္ေသးရဲ႔လို႔ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့သူေတြ။

က်ေနာ္တို႔ ျပန္တက္တဲ့လမ္းက ေခါဇာရြာကေန လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ‘အလယ္စခန္း’ ဆိုတဲ့ရြာကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီရြာက နည္းနည္းသြားၿပီး၊ ေရး-ထားဝယ္ ကားလမ္းမႀကီးကို ျဖတ္ၾကရတယ္။ တခါတေလ ဒီလမ္းေပၚမွာ စစ္ကားေတြ၊ အရပ္ ကားေတြ ျဖတ္တတ္တယ္။ ကားလမ္းကေတာ့ ခုေခတ္လို မက်ယ္ေျပာ၊ မေကာင္းေသးဘူး။ ကားလမ္းျဖတ္တဲ့အခါ သတိ ထားၿပီး ျဖတ္ၾကရတယ္။ တဖက္ကို ကူးၿပီးရင္ေတာ့ ကိုယ့္နယ္ျဖစ္သြားၿပီ၊ အဲဒီကမွ တနသၤာရီ ေတာင္ညိဳေတာင္တန္းႀကီး ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္၊ ၂ ရက္ခြဲေလာက္ေလွ်ာက္ရင္ နယ္စပ္ေရာက္တယ္။ အဲသည္ေတာင္တန္းႀကီးေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ အခါ ေခါင္းေပၚကျဖတ္သြားတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံေတြကို အျမဲလိုလို ျမင္ရတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ဖက္ကိုဆင္းမယ့္ ေလယာဥ္ေတြအတြက္ လမ္းေၾကာင္းက်ပံုရတယ္။ ညဆိုရင္ ေလယာဥ္ေတြ မီးတထိန္ထိန္နဲ႔ ျဖတ္ပ်ံသြားတာ ျမင္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ေတာင္ေတြေပၚမွာ ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီေလယာဥ္ေတြေပၚမွာ ဘယ္လိုလူေတြမ်ား စီးေနမွာ လဲကြာ၊ အဲသလိုမ်ဳိး က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ ညည္းတတ္ၾကတယ္။ တခ်ိန္ ရန္ကုန္ကိုေလယာဥ္နဲ႔ ျပန္လာေတာ့ လည္း လမ္းမွာ ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္မိတယ္။ တခ်ိန္က ဒီေတာင္တန္းႀကီးေတြေပၚမွာ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ေသြးခဲ့ရတဲ့ ဘဝ ေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္။

က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ အျပန္လမ္းမကူးခင္မွာ အလယ္စခန္းရြာေရာက္ေတာ့ ေမွာင္စပ်ဳိးေနၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ႀကီးႀကီးတလံုး ကို ေရြးၿပီး နားၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရံုးအဖြဲ႔ကို ေနရာခ်တယ္။ အိမ္ကေတာ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္၊ ေအာက္ေျခမွာ ဝါးထရံကို အျပည့္ မကာထားႏိုင္ဘူး။ အခ်ဳိ႔အျခမ္းေတြ လြတ္ေနၾကတယ္။ အေပၚထပ္မွာေတာ့ အိပ္ခန္းတခန္းရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဘုရားစင္ေရွ႔နဲ႔ ဝရံတာမွာ ေနရာခ်ၾကတယ္။ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၿပီး၊ နည္းနည္းေမွာင္တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့မွ လူတအုပ္ ထပ္ေရာက္လာၾကတယ္။ ႏြားကုန္သည္ေတြပဲ။ သူတို႔က ႏြားေတြကို ေမာင္းလာၿပီး၊ နယ္စပ္မွာ သြားေရာင္းဖို႔ ေရာက္လာ ၾကတာ။ သူတို႔လည္း က်ေနာ္တို႔တည္းတဲ့ အိမ္မွာပဲ စတည္းခ်ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း မီးမရွိေမွာင္ေနတာရယ္၊ ခရီး ပန္းလာတာရယ္ေၾကာင့္ ေစာေစာပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။

မနက္ ၄ နာရီေလာက္မွာ ဆူဆူညံညံ အသံေတြၾကားရတယ္။ အမ်ဳိးသမီး ငိုသံေတြပါ ၾကားရတယ္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔လည္း လန္႔ႏိုးလာၾကတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲ စူးစမ္းၾကည့္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးအခန္းထဲကို လူဝင္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ဳိးသမီးရဲ႔ အေမျဖစ္သူကေတာ့ မီးခြက္တခုထြန္းၿပီး တရြာလံုးကို အသံက်ယ္ က်ယ္နဲ႔ မြန္လိုလွည့္ေျပာေနတယ္။ ရြာလူႀကီးျဖစ္သူကိုလည္း သြားတိုင္တယ္။ “ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔က တေယာက္ သူ႔သမီး အခန္းကို တက္တယ္ေပါ့”။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔သမီးက ငိုေနတာ။ တရြာလံုး ႏိုးထလာၿပီး အံုးအံုးႂကြက္ႂကြက္ ျဖစ္လာတယ္။
က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းလူစစ္တယ္။ ကိုယ့္လူေတြ ဘယ္သူမွ မပါဘူး။ လြတ္ကင္းတယ္။ ခ်က္ခ်င္းထုပ္ပိုး သိမ္းဆည္းဖို႔ အမိန္႔ေပးတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ရြာဥကၠ႒နဲ႔သြားေတြ႔တယ္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က တေယာက္မွ မပါေၾကာင္း၊ လြတ္ကင္းေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ ခ်က္ခ်င္းပဲ၊ ေမွာင္ရီပ်ဳိးျပမွာ ရြာကထြက္လာခဲ့တယ္။

ျဖစ္ပံုကေတာ့ အဲသည္က်ေနာ္တို႔တည္းတဲ့အိမ္မွာ အမ်ဳိးသမီး ၂ ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အေမရယ္၊ သမီးရယ္၊ သမီးမွာ ေယာက္်ားရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေယာက္်ားျဖစ္သူက ထိုင္းမွာအလုပ္သြားလုပ္ေနၿပီး၊ ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ တခုလပ္လို ျဖစ္ ေနခဲ့တယ္။ အဲသည္ေတာ့ သူတို႔ၾကံမိၾကံရာ ၾကံေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔က တေယာက္ေယာက္ကို အမိဆြဲတာ၊ ညပိုင္း ေသးထေပါက္တဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးေလာက္မွာ ေလွခါးထိပ္ကေန၊ လူခ်င္းလံုးၿပီး အခန္းထဲကိုဆြဲထည့္တာ။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က လူေတြက လြတ္သြားၿပီး၊ ႏြားကုန္သည္အုပ္စုထဲက တေယာက္က ေတာ့ ‘ကံဆိုးသူေမာင္ရွင္’ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ျပႆနာကို ဘယ္လိုဆက္ရွင္းၾကသလဲေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္ တို႔လည္း ျပန္ေတြးမိတိုင္း ေခါင္းႀကီးတယ္။

ဒီလို ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သားျပႆနာနဲ႔ မိသားစု၊ အိုးအိမ္ၿပိဳကြဲရတာေတြက မြန္ေက်းရြာအမ်ားစုမွာ ျဖစ္ေနတယ္။ ရြာေတြမွာ လူငယ္ လူရြယ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ေယာက္်ားေတြ နည္းသြားတယ္။ အခ်ဳိ႔ရြာေတြမွာ နယ္စပ္က ျပန္သယ္လာၾကတဲ့ ကိုယ္ခံအားက် ကူးစက္ေရာဂါ ခံစားေနရတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြလည္း ရွိေနခဲ့တယ္။ ၾကာေလေလ၊ ပိုဆိုးလာေလေလ။ ရြာေတြမွာ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြနဲ႔ ကေလးေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္ဆိုတာ မြန္ရြာေတြမွ မဟုတ္ဘူး။ ကရင္ျပည္နယ္ထဲက ေက်းရြာေတြမွာလည္း ျဖစ္လာေနတယ္။ ဒါဟာ တဖက္မွာ ျပည္တြင္းစစ္ ပဋိပကၡနဲ႔ မတည္ၿငိမ္မႈေတြ၊ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္ အလမ္းနည္းပါးမႈေတြေၾကာင့္လို႔ အျပစ္ပံုခ်ရင္ ရသလို၊ တဖက္မွာလည္း ဒီလုိေရႊ႔ေျပာင္းအေျခခ်မႈေတြေၾကာင့္ ျပည္တြင္း စစ္မွာ တိုက္ခိုက္ဖို႔ စစ္သားနည္းပါးလာမႈ ျပႆနာကို ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ေရာ၊ ေတာ္လွန္ေရးဖက္က တပ္ေတြေရာ ၾကံဳေတြ႔လာေနရတယ္။ ေလာေလာလတ္လတ္ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ေတြ ၾကံဳေတြ႔လိုက္ရတာကေတာ့ မိသားစုတခုအတြင္း အိမ္ေထာင္စုၿပိုကြဲမႈ၊ အားကိုးရာ ၿပိဳကြဲမႈ၊ ၾကံရာမရျဖစ္မႈအဆင့္ အနိမ့္ဆံုး ျပႆနာေတြပါပဲ။ ကံေကာင္းလို႔ လြတ္လာ တယ္ပဲ ေတြးမိတယ္။ က်ေနာ္သာ အခန္းထဲလံုးၿပီး လွဲခ်ခံရတဲ့သူဆိုရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ။ မေတြးရဲဘူး။ ဘာစစ္ပြဲတပြဲ မွ မတိုက္လိုက္ရဘဲ က်ရႈံးသြားႏိုင္တယ္။ ကိုယ့္အနာဂတ္ႀကီးေတာင္ ေစာက္ထိုးေမွာက္ခံု ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္ေသးတာေပါ့။
အကယ္၍ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္တေယာက္ေယာက္ လွဲခ်ခံရတယ္ဆိုရင္ေရာ။ ရွင္းပါေတာ့ မၿပီးမစီးႏိုင္ ျပႆနာေတြ။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာက်မယ္။ မထင္မွတ္ထားတဲ့ ကိစၥေတြ စီရင္ရတာ၊ ရြာကို မဟုတ္ဘဲ ေတာင္းပန္ ရတာေတြ၊ မဟာမိတ္မြန္ျပည္သစ္တပ္ဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုရတာေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္မယ္။ အနည္းဆံုး က်ေနာ္တို႔ အျပန္ခရီးစဥ္က ရက္အနည္းငယ္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ျဖစ္ႏိုင္မယ္။ ျပန္ေတြးမိရင္ ေက်ာခ်မ္းေနေသးတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ေနာက္တန္းျပန္ေရာက္ၿပီး၊ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ က်န္တဲ့တပ္ဖြဲ႔ေတြပါ ျပန္ေခၚရဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ အေၾကာင္းက ေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက က်ေနာ္တို႔ ကလိန္ကန္စခန္းကေနၿပီး လအနည္းငယ္အခ်ိန္ယူၿပီး ထြက္ခြာၾကဖို႔၊ ပိုၿပီး ေတာင္ပိုင္းက်တဲ့ နတ္အိမ္ေထာင္စခန္းမွာ ေျပာင္းၿပီးအေျခခ်ၾကဖို႔ ေျပာလာတယ္။ နတ္အိမ္ေထာင္စခန္းကေတာ့ ထိုင္း ႏိုင္ငံ သံုဖာဖံု (Thom Pha Phom) ၿမိဳ႕ကေလးကေန သြားရင္၊ ဘန္အိေတာင္ (Ban I-Tong) ဆိုတဲ့ နယ္စပ္ရြာကေလး ရွိတယ္။ ျမန္မာဖက္အျခမ္းကေတာ့ မတ္ေစာက္တဲ့ ေတာင္ႀကီးရွိၿပီး နယ္စပ္စခန္းကို “နတ္အိမ္ေထာင္”လို႔ ေခၚၾကတယ္။ အဲဒီေနရာက မြန္-ကရင္ စပ္ၾကားေဒသလို႔ ဆိုႏိုင္သလို၊ ေကအဲန္ယူတပ္ဖြဲ႔တဖြဲ႔၊ က်ေနာ္တို႔ ABSDF က တပ္ရင္း (၂၀၁) တပ္ခြဲတခုလည္း ရွိေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ နတ္အိမ္ေထာင္ေဒသကို ေျပာင္းေရႊ႔ဖို႔ ဖိအားေပးတာမွန္း က်ေနာ္တို႔ နားမလည္ ၾကဘူး။ မြန္လူႀကီးေတြကလည္း ေသခ်ာမေျပာၾကဘူး။

လတ္တေလာျပႆနာကေတာ့ တပ္ရင္း (၁၀၁) က ရဲေဘာ္အခ်ဳိ႔က အရက္မူးၿပီး၊ ထိုင္းသစ္တင္ကားအခ်ဳိ႔ကို ေသနတ္ျပ ျပႆနာ သြားရွာတယ္။ ဒါေၾကာင့္မိုလို႔ ျပႆနာတက္တယ္လို႔လည္း အခ်ဳိ႔က ဆိုၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ရ အမတ္ေတြကို အာဏာမလႊဲေတာ့ဘူး။ ဖမ္းမယ္၊ ဆီးမယ္ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီအခါ NLD အဖြဲ႔ဝင္အမ်ားအျပား ေတာခိုလာၾကမယ္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဦးစိန္ျမဦးေဆာင္တဲ့ PDF (ျပည္သူ႔ကာကြယ္ေရးတပ္) မွာ ပူးေပါင္းလာၾကမယ္။ မြန္ျပည္ သစ္ပါတီက ဒီအေျခအေနကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး၊ NLD တပ္ကို လက္ခံမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ႏွင္ထုတ္တယ္ဆိုတာမ်ဳိးလည္း တြက္ဆ ေျပာဆိုၾကတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္ ျဖစ္မယ္။

အခုမွ က်ေနာ္ျပန္ေမးေတာ့၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴး (ေဟာင္း) ႏိုင္ခ်မ္းတြဲ႔ က ျပန္ရွင္းျပတယ္။ “ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ႏွင္ထုတ္ရတဲ့ကိစၥကေတာ့ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ (EC) ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္တာပါ။ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ ထိုင္းဖိအားေပါ့။ ထိုင္းက က်ေနာ္တို႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီကို အပစ္ရပ္စဲေရးလုပ္ရ ေအာင္ ဖိအားတိုးေပးလာေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တြက္ဆတာက ခင္ဗ်ားတို႔ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြက ပိုလို႔ အာရံုစူးစိုက္စရာ အေၾကာင္းျဖစ္ေစတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ မရွိေတာ့ရင္၊ မြန္ေတြအတြက္ ဖိအားသက္သာသြားမလားဆိုၿပီး၊ စဥ္းစားခဲ့ၾကတာ လည္း ပါတာေပါ့”။ အမွန္ပဲ။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီအေပၚ စစ္အစိုးရနဲ႔ အပစ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီမႈလုပ္ဖို႔ ထိုင္းက ဖိအားတိုးေပးလာေနခဲ့တယ္။ တဖက္မွာလည္း တနသၤာရီတိုင္းမွာ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ေတြ ေတြ႔တာ၊ TOTAL တိုတယ္နဲ႔ ေရနံကုမၸဏီေတြက ထိုင္းႏိုင္ငံထဲ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္း တင္ပို႔မယ့္ ပိုက္လိုင္းေဖာက္ဖို႔ ကိစၥနဲ႔ ထိုင္းေတြက အက်ဳိးစီးပြားေတြ ျမင့္မားလာေနတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ထိုင္းက မြန္ျပည္သစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေထာမြန္၊ ႏိုင္ရသ၊ ႏိုင္ဟံသာတို႔ကို ဖမ္းဆီး တာေတြေတာင္ ရွိခဲ့တယ္။ နယ္စပ္ကိုပိတ္ဆို႔တယ္။ ေနာက္ဆံုး မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာ စစ္အစိုးရနဲ႔ အပစ္ ရပ္စဲေရး သေဘာတူစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ထိုးခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ခ်မ္းတြဲ႔ရဲ႔ မိန္းမကေတာ့ ျမန္မာလို သိပ္မတတ္-တတတ္နဲ႔ ေျပာတယ္။ “နင္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြ မရွိေတာ့ရင္ ငါတို႔ မြန္မေလးေတြ အလွရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး” တဲ့။ သူဆိုလိုတာက က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ေတြ မရွိေတာ့ရင္၊ မြန္မေလးေတြ အလွ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ မရွိေတာ့ဘဲ ေနမွာကိုေျပာတာ။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေကာ္မီတီဝင္ေတြ တိုင္ပင္အစည္းအေဝး ထိုင္ၾကတယ္။ တပ္ရင္း (၁၀၁) နဲ႔ (၁၀၂) က နတ္ အိမ္ေထာင္ေဒသဖက္ အကဲၾကည့္ဖို႔ အဖြဲ႔ေတြလႊတ္ၾကတယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ နို၀င္ဘာလထဲမွာ ကရိန္းကန္းစခန္းကေနၿပီး၊ နတ္အိမ္ေထာင္ေဒသကို ရဲေဘာ္ေတြကို စစ္ေၾကာင္း ၂ေၾကာင္းခြဲလႊတ္တယ္။ ပထမစစ္ေၾကာင္းက စခန္းေနရာ ရွာေဖြေရး နဲ႔ ေဆာက္လုပ္ေရးစစ္ေၾကာင္း၊ က်န္စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းကေတာ့ တပ္ရင္း (၁၀၂) မွ ကိုကိုဦး ဦးေဆာင္တဲ့ ေရး ေတာင္ပိုင္းေဒသကတဆင့္ စည္းရံုးေရးစစ္ေၾကာင္းပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ခြဲ (၂) ကေတာ့ မာနယ္ပေလာ ေဒသဖက္ကို တက္မယ္ လို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။ ဥကၠ႒ျဖစ္သူ ကိုမိုးသီးဇြန္ကို ဆက္သြယ္ေတာ့ သူကလည္း သူရွိေနရာ မာနယ္ပေလာေဒသကို လာေစခ်င္တယ္။ က်န္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ ၅၀ နီးပါးက (အခ်ဳိ႔ထြက္သြားၾကသူေတြ ရွိသလို၊ အခ်ဳိ႔လည္း တာဝန္ေတြနဲ႔ အျခားေဒသ ေရာက္ေနၾကတယ္) မာနယ္ပေလာကို ေရႊ႔ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။

ေရးေတာင္ပိုင္းဆင္းတဲ့ စစ္ေၾကာင္းကာလတေလွ်ာက္မွာ အရုေတာင္ေက်းရြာ တိုက္ပြဲမွာ ABSDF က ၆ ဦးက်တယ္။ စစ္အစိုးရစစ္ေၾကာင္းက အေဝးထိုးသေဘာ ထိုးလာၿပီး၊ မနက္ေဝလီေဝလင္း ထိုးစစ္ဆင္တာ။ (၁၉၈၉ ၾသဂုတ္)၊ ၁၉၉၁ ဇန္နဝါရီလမွာ ရင္းရဲေက်းရြာတိုက္ပြဲမွာ ေရးၿမိဳ႕သား တပ္ရင္း (၁၀၂) က တပ္မွဴးကိုကိုဦး က်တယ္။ ရဲေဘာ္တေယာက္ ကေတာ့ RPG လက္နက္ေပါက္ထြက္ၿပီး ေနာက္ထြက္မီးနဲ႔ က်ဆံုးရတယ္။