 |
| ပန္းခ်ီမေမႊး (သူ႔ေဖ့စ္ဘြတ္က) |
စန္းသူ႔ေမာင္ – ျမပုရစ္ၿမိဳင္
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၇
အေဆာင္တာဝန္ယူရမည္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲစႏိုးစေနာင့္။ ကြ်န္မ ကိုယ္ပိုင္အားလပ္ခ်ိန္ကို ကြ်န္မစိတ္ႀကိဳက္ ပံုစံေလးမ်ားျဖင့္သာ ကုန္ဆံုးခ်င္သည္။ ကြ်န္မ စာေရးခ်င္ေရးမည္။ စာဖတ္ခ်င္ဖတ္မည္။ သစ္ပင္စိုက္ခ်င္ စိုက္ မည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဝရန္တာတြင္ ထိုင္၍ ေတြးခ်င္ရာကို အဆံုးမဲ့ေတြးေနခ်င္ၿပီး၊ တစ္ခါတစ္ရံ ေငးခ်င္ရာကို အဓိပၸါယ္မဲ့ အဓိပၸါယ္ျပည့္ ေငးေနခ်င္ခဲ့မိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သီခ်င္းေတြဖြင့္ၿပီး အားပါးတရ လိုက္ဆိုေကာင္း ဆိုမည္ (သို႔မဟုတ္) ခပ္ဖြဖြေလး ညည္း၍ ရသ အျပည့္ႏွင့္ စီးေမ်ာခ်င္စီးေမ်ာမည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းဝန္းက်င္ တစ္ဝိုက္ တစ္ေယာက္တည္းလမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ ေလွ်ာက္မည္။ သည္အခိုက္အတန္႔ေလးသည္ ကြ်န္မႏွင့္ ဩကာသ ေလာကႀကီးသာ႐ွိေနသည့္အျဖစ္။ ေအးခ်မ္းေလစြ။ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေလစြ။ သဲျဖဴျဖဴလမ္းကေလး ဝဲယာ႐ွိ ေတာတန္းစိမ္းစိမ္းေလးသည္ ေလာကအလွကို လာျဖည့္စြက္ေပးေနသည္။ သည္လိုေအးခ်မ္းလြတ္လပ္မႈမ်ိဳးကို ဆံုး႐ံႈးရမွာ ႏွေျမာေနမိသည္။
ၿပီးေတာ့ ဆရာမေဆာင္႐ွိ ကြ်န္မအခန္းေလး။ သည္အခန္းေလးသည္ ေဘးအစြန္ဆံုးအခန္းမို႔ ၾကားအခန္း ေတြထက္ ပိုသာသည္။ ကြ်န္မ အခန္းဝတြင္ စံပယ္ပင္ေလးေတြ စိုက္ထားသည္။ ဆရာမအေဆာင္ကို ေနာက္ဆံုး ေရာက္လာသူဆိုေပမယ့္ ကြ်န္မအခန္းမွ စံပယ္ပင္တို႔သည္ အျခားခန္းမွ စံပယ္ပင္မ်ားနည္းတူ ပြင့္၏။ ေမႊး၏။ ျဖတ္သန္းသြားလာသူတို႔ ရင္ကို ေအးေစခဲ့၏။ သည္ေတာ့ ကြ်န္မအခန္းေလးကိုလည္း ကြ်န္မ သံေယာဇဥ္ တြယ္ ေနၿပီ။
ဒီေတာ့ အခ်ိန္ျပည့္အာ႐ံုထဲထည့္ထားေနရတဲ့ အေဆာင္တာဝန္ကို မယူခ်င္ေတာ့။ ဒါေပမဲ့ တာဝန္က တာဝန္ျဖစ္ေနၿပီ။ ျငင္းဆန္၍မရ။ က်ရာအေဆာင္ကို ကြ်န္မ တာဝန္ယူခဲ့ရၿပီ။ အေဆာင္က အေဆာင္သစ္။ အေဆာင္သူမ်ားကလည္း အသစ္။ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူေတြ။ အေဆာင္သစ္ဆိုေတာ့ ၿခံစည္း႐ိုးကအစ လံု-မလံု စစ္ရသည္။ အေဆာင္တံခါးေတြ အံက်-မက် ေသခ်ာေစ့ငုရသည္။ အေဆာင္သူေတြ အေဆာင္မဝင္ခင္ လိုတာေတြ တစ္ခါတည္း ျဖည့္စြက္ထားရသည္။ အေဆာင္ဝန္းက်င္တြင္ ကြ်န္မႀကိဳက္ေသာ အရိပ္ရပင္၊ ပန္းပင္ မ်ား စိုက္သည္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္မအေဆာင္တြင္ တာဝန္က်သူမ်ား မသက္သာၾက။
ေက်ာင္းသားေရးရာမွ ပို႔လိုက္ေသာ အေဆာင္သူမ်ားကို ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆိုဂ႐ုစိုက္ေပးဖို႔ေတာ့ လိုပါသည္။ နယ္စံုမွ လာၾကမည့္ ကေလးေတြ၊ အေဆာင္သူအသစ္ေတြဆိုေတာ့ ကြ်န္မေရာ သူတို႔ပါ ရင္ဆိုင္ရမည့္က အမ်ားသား။ အိမ္ႏွင့္ ခြဲလာခဲ့ၾကရသူမ်ား၊ ေနရာသစ္ ပတ္ဝန္းက်င္သစ္ႏွင့္ စတင္ထိေတြ႕ရသူမ်ား၊ ေနရာသစ္ တြင္ အထာမက်ေသးသူမ်ား။ ဒါေတြက ႀကီးက်ယ္ေသာ ျပႆနာေတာ့မဟုတ္ပါ။ ပထမႏွစ္ဝက္မကုန္ခင္ အဆင္ေျပသြားၾကတာမ်ားပါသည္။ သည္ေနရာတြင္ အေဆာင္မွဴး၏ အခင္းအက်င္းက အေရးပါပါသည္။
“ဆရာမတို႔ေနာ္ အေဆာင္မွဴးဆိုတာ အပ်ိဳႀကီးေတြေပမဲ့ ကေလးထိန္းေတာ္လို႔ အေဆာင္မွဴးခန္႔တာ ႀကိဳးစားၾက”
အားေပးစကားေလးမ်ား။
တာဝန္အရ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစ္ခုအတြင္း ေတြ႕ၾကဆံုၾကရေပမဲ့ ေစတနာထား၍ ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ ေပးလိုပါသည္။ စိတ္ေစတနာမွန္ရင္ ကုသိုလ္ျဖစ္သည္ဟု ခံယူထားမိေသာေၾကာင့္။ အေဆာင္ကို ဝင္လာၿပီဆို သည္ႏွင့္ ေက်ာင္းစည္းကမ္း၊ အေဆာင္စည္းကမ္း၊ စားေသာက္ေဆာင္စည္းကမ္းတို႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္႐ႈ သိထားေစရသည္။
“သမီးတို႔ အခု အေဆာင္ကိုေရာက္လာၿပီ။ အေဆာင္ဆိုတာ အိမ္မဟုတ္ေပမဲ့ အရမ္းစိမ္းစိမ္းႀကီး မေတြး လိုက္ပါနဲ႔။ မခံစားလိုက္ပါနဲ႔။ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ကေတာ့ အေဆာင္စည္းကမ္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ပါ။ လိုက္နာ ၾကပါ။ ေနရတဲ့အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ကိုယ္က်န္းမာေအာင္၊ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနၾကပါ။ တီခ်ာ့ကို မေၾကာက္ ပါနဲ႔။ အိမ္နဲ႔ ေဝးေနတုန္းမွာ သမီးတို႔ မိဘေတြကိုယ္စား သမီးတို႔ကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးမဲ့ အခက္အခဲေတြကို ဝိုင္းေျဖ႐ွင္းေပးမဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္လို သေဘာထားေပးပါ။ အားလံုးဘာမဆို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုေဆြးေႏြး လို႔ရပါတယ္။ သမီးတို႔ကို အခု မိဘေတြက ဒီကိုလႊတ္လိုက္တာဟာ ကဲ-သြားၾက နင္တို႔ အိမ္မွာမ႐ွိရင္ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္တာလား။”
“မဟုတ္ပါဘူး”
“ဒါေပါ့၊ ပညာအရာမွာ တိုးတက္ေစခ်င္လို႔။ ပညာ႐ွာဖို႔ လႊတ္လိုက္တာ။ ဟုတ္ၿပီေနာ္။ ေက်ာင္းအေနနဲ႔ ကလည္း သမီးတို႔ကို အသိပညာအလိမၼာေတြတိုးၿပီး ရည္ရည္မြန္မြန္ေလးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တာပဲ။ သမီးတို႔ ၾကားဖူး မွာပါ။ A child is father of the man ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာသားေလး။ တီခ်ာေတာ့ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမီးတို႔ကို တန္ဖိုးထားပါတယ္။ တီခ်ာ တန္ဖိုးထားသလို မိမိကိုယ္တိုင္လည္း အဖိုးတန္ေလးေတြျဖစ္ေအာင္ ေနၾကပါ။ ဒီေတာ့ မိဘေတြဆႏၵျပည့္ဝေအာင္၊ ေက်ာင္းရဲ႕ရည္႐ြယ္ခ်က္လည္း ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ သမီးတို႕က လည္း ႀကိဳးစားပါ။ တီခ်ာကလည္း သမီးတို႔ကို ဗလငါးတန္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ ကေလးေတြျဖစ္ေအာင္ ဝိုင္းကူပံ့ပိုးေပးပါ့ မယ္။
ၿပီးေတာ့ မိမိကိုယ္မိမိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္ရမယ္။ က်န္းမာဖို႔၊ ပညာေရးတိုးတက္ဖို႔၊ သိကၡာျမင့္မားဖို႔ ဒါေတြဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေဖာ္ေဆာင္ရမယ့္ အရာေတြပဲ။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ မိဘေတြမ်က္ႏွာ၊ မိမိဘဝတန္ဖိုး၊ ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕သိကၡာ၊ အေဆာင္ရဲ႕သိကၡာ ဒါေတြကို အၿမဲထည့္ေတြးၿပီး ရပ္တည္ေနထိုင္ရမယ္။
ေနာက္ၿပီး ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး။ အခ်င္းခ်င္း ခင္ခင္မင္မင္ ႐ိုင္းပင္ခ်စ္ၾကည္စြာ ေနၾကပါ။ တစ္ကိုယ္ ေကာင္းမဆန္ပါနဲ႔။ သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ မွ်မွ်တတေလးနဲ႔ ေနသြားရင္ ေပွ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ႕ၾကမွာပါ။ မိသားစုစိတ္ဓာတ္ နဲ႔ေပါ့။ သမီးတို႔ ဖတ္ဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းတိုက္စည္းမ်ဥ္း (၁၀)ခ်က္ ထဲမွာ ပထမဆံုးအခ်က္က “စိတ္ေကာင္း႐ွိဖို႔”တဲ့။ ဒီစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းပဲေခၚေခၚ၊ သီလပဲေခၚေခၚ “စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္းေလး” ရင္မွာကိန္းထားရင္ ကိုယ္ေရာ၊ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ေရာ အက်ိဳးမ်ားလွပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ သမီးတို႔ဒီမွာ ငါက ခ်မ္းသာျပည့္စံုတဲ့ မိသားစုကပဲဆိုၿပီး ေမာက္မာဝင့္ဝါခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ မေမြး ပါနဲ႔။ ငါက ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ ဘဝကပဲဆိုၿပီးေတာ့လည္း အားငယ္တဲ့စိတ္ မေမြးပါနဲ႔။ ပံုမွန္စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ေနၾကပါ။ အားလံုး ဟာတေျပးညီပဲ။ တီခ်ာစီမံခန္႔ခြဲတာ မမွ်တဘူးထင္ရင္ အခ်ိန္မေ႐ြး လာေဆြးေႏြးပါ။ ျပႆနာအနည္းဆံုးနဲ႔ အေအးခ်မ္းဆံုးေနရာေလး ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ထပ္ေျပာပါတယ္။ လိုအပ္တာ တီခ်ာကို လာေဆြးေႏြးပါ။ တီခ်ာ အၿမဲ တံခါးဖြင့္ထားပါတယ္။
ကဲ-သမီးတို႔ ဘာေျပာစရာ၊ ဘာေမးစရာမ်ား ႐ွိမလဲ။ ေျပာပါ- ေမးပါ။ အခုမေျပာျဖစ္လည္း တီခ်ာ့ဆီ တစ္ဦးခ်င္း လာေျပာလည္း ရပါတယ္။ အခုေျပာဖို႔ ေမးဖို႔ မ႐ွိေသးလဲ ႐ွိတဲ့အခ်ိန္ ေျပာပါ။ တီခ်ာတို႔ ပူးေပါင္း ေဆာင္႐ြက္ၾကတာေပါ့။ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနၾကပါ။ အေဆာင္စည္းကမ္းကိုေတာ့ တိတိက်က် လိုက္နာေပး ပါ။ ဒါဆို တီခ်ယ္တို႔ သိပ္အခက္အခဲမ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ဘာေျပာစရာ႐ွိေသးလဲ သမီးတို႔။”
“မ႐ွိပါဘူး”
“ဟုတ္ၿပီ၊ ဒါဆို နားၾကပါ။”
_ _ _ _ _
“တီခ်ာ – သမီးဘီးစိပ္ ေပ်ာက္ေနလို႔ လိုက္႐ွာတာ သူတို႔ဆီမွာေတြ႕တယ္။ ယူသံုးၿပီးေတာ့ သန္႔သန္႔႐ွင္း႐ွင္း ျပန္ေဆးမထားဘူး”
“ေရခ်ိဳးခန္းမွာ ေတြ႕လို႔ ယူသံုးလိုက္မိတာ။ ေခါင္းလဲ အရမ္းယားေနလို႔။ ေဆးေပးမလို႔ပါပဲ။ သမီး ေမ့သြား လို႔”။
“ကဲ-ဟုတ္ပါၿပီ။ တီခ်ာ ဘာမွမေျပာခင္ သမီးတို႔ ကိုယ့္ဘာသာ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ ဘယ္သူ႔မွာ တာဝန္ ႐ွိလဲ”။
ခဏတိတ္ဆိတ္သြားၿပီးမွ-
“သမီး နည္းနည္းမွားသြားပါတယ္ တီခ်ာ။ ယူသံုးတာကေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းမွာ အလြယ္တကူ အဆင္သင့္ ေတြ႕လို႔ပါ။ ျပန္ေရမေဆးေပးမိတာ သမီး မွားသြားပါတယ္”။
“ဟုတ္ၿပီ – ေနာက္ ဒီလို အမွားမ်ိဳး ထပ္မမွားမိပါေစနဲ႔ေနာ္။ ဟုတ္ၿပီလား။ သမီးက ဆံပင္႐ွည္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပိုင္ ဘီးစိပ္ဝယ္ထားလိုက္တာ ပိုေကာင္းပါတယ္။”
“ဟုတ္-တီခ်ာ”
သူတို႔ ျပန္မည္လွည့္အထြက္
“သမီး မအူပင္ ခဏေနဦး”
အေဆာင္မွာက ကိုယ္ပိုင္နာမည္ မသံုးျဖစ္ၾက။ ၿမိဳ႕နာမည္ေတြသာ ေခၚျဖစ္ၾကသည္။ ေခ်ာက္၊ ဘီးလင္း၊ လယ္ေဝး စသည္ျဖင့္။ ဤသည္ကိုက ကြ်န္မတို႔အတြက္ ခ်စ္စရာ၊ ရင္ေအးစရာေလးတစ္မ်ိဳး။ သူတစ္ေယာက္တည္း ႐ွိေနၿပီမို႔-
“သမီးေကာ ေျပာစရာဘာမွ မ႐ွိဘူးလား”။
“႐ွိတာေပါ့ တီခ်ာ။ မေျပာခ်င္လို႔။ ေ႐ႊတြဲလဲ ေငြတြဲလဲဝတ္ၿပီး ဘီးစိပ္ေလးတစ္ေခ်ာင္းေတာ့ မဝယ္ဘူး။ ေျပာလိုက္ရင္ စာအေၾကာင္းမပါဘူး။ ေ႐ႊအေၾကာင္း ေငြအေၾကာင္း သူ႔အိမ္ခ်မ္းသာေၾကာင္းေတြပဲ။”
“ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ေကာ”
“႐ွိတာေပါ့ သူ႔ဘဲအေၾကာင္း”
ကြ်န္မ လက္ကာျပလိုက္သည္။ သူ႔စကားအရပ္-
“ဒါေတြက သူ႔ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြေလ သမီးရယ္။ ေနာက္ကို သမီးလည္း ကိုယ္ပစၥည္းကို ကိုယ္ေသေသခ်ာခ်ာသိမ္းျဖစ္ေအာင္ သတိေလးထားေပးေနာ္၊ ဟုတ္ၿပီလား။ ကဲ-ကဲ ထမင္းစားခ်ိန္လြန္သြားဦး မယ္။ သြားစားေတာ့။ ဟိုမွာ သမီးအဖြဲ႕ေတြ ေစာင့္ေနၿပီ။”
တခ်ိဳ႕က ေမးၾကသည္။ အေဆာင္ကိုင္ရတာ စိတ္မညစ္ဘူးလားတဲ့။ စိတ္ညစ္စရာေတြ႐ွိသလို ေပ်ာ္႐ႊင္ ၾကည္ႏူးစရာ ပီတိျဖစ္စရာေလးေတြ ႐ွိေနပါသည္ဟု ႐ိုးသားစြာ ဆိုရပါမည္။ ဘဝ အေရာင္စံု၊ နယ္ေျမအစံုမွ ဒီတစ္ေနရာတည္းတြင္ လာေတြ႕ဆံုျဖစ္ၾကေသာအျဖစ္။ အခက္အခဲႀကီးမဟုတ္ေသာ္လည္း လံုးဝေခ်ာေမြ႕သည္ ေတာ့မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေလးေတြ ဘဝကို ရင္ဆိုင္ရာတြင္ ရင္ဆိုင္ပံုရင္ဆိုင္နည္း မွန္ကန္ေစဖို႔၊ ဘဝအားမာန္ ေတြ တိုးတက္လာေစဖို႔၊ ဗလငါးတန္ဖြံ႕ၿဖိဳးေစဖို႔ ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးေနရသည္မို႔ ကုသိုလ္ရေနသည္ဟုပင္ ဆိုခ်င္ ပါသည္။
_ _ _ _ _
“တီခ်ာ- ယဥ္မိုးေမာင္ ဖ်ားေနလို႔”
“ေဆးခန္းသြားရမွာေပါ့။ သင္းသင္း သမီးလိုက္သြားႏိုင္မလား။
မ်က္လႊာခ်ၿပီး ေခါင္းခါသည္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔က အဖြဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ခုပံုက စိတ္ေကာက္ေနၾကပံု ေပၚ သည္။
“ကဲ – လာ လာ တီခ်ာနဲ႔ပဲ သြားလိုက္မယ္”
“တီခ်ာ – တီခ်ာ အတန္း႐ွိရင္ သမီးတို႔ လိုက္ပို႔လိုက္မယ္ေလ”
ထြန္းရင္တို႔အဖြဲ႕။ သူက ဟသၤာတသူ။ ဒါေပမဲ့ အေဆာင္မွာ ကိုယ္ပိုင္နာမည္ထက္ သည္နာမည္က ပို လူသိမ်ားေနသည္။
“႐ွိတယ္။ ဒါဆို အဆင္ေျပသြားတာေပါ့။ ေဆး႐ံုတက္ဖို႔လိုရင္ တီခ်ာကို လာေျပာဦး”
ထိုညက ကြ်န္မတို႔ အိပ္ေရးပ်က္ၾကသည္။ ယဥ္မိုးေမာင္က အဖ်ားမက်။ ေရေအးပတ္ကပ္ရင္း ကြ်န္မတို႔ ျပဳစုၾကသည္။
“တီခ်ာ – သြားအိပ္ပါ” ဆိုေသာ္လည္း ကြ်န္မ စိတ္မခ်ႏိုင္။ မိုးလင္းပိုင္းမွ အဖ်ားက်သြားသည္။ ဒါကိုပဲ ဝမ္းသာေနရပါသည္။ ဒီတစ္ေဆာင္ တစ္မိုးေအာက္မွာ ႐ွိေနေသာ အေဆာင္မွဴးႏွင့္တကြ အေဆာင္သူမ်ား သည္လို ႐ိုင္းပင္းပါမွ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ပါမည္။
_ _ _ _ _
“တီခ်ာ – သီတာတို႔ သစ္ပင္ေပၚက ျပဳတ္က်လို႔”
သတင္းလာပို႔သူက “အိုး႐ွင္း”။ ေျပးလာရေတာ့ ရင္ေတြဖိုလိႈက္ၿပီး ေမာဟိုက္ေနၿပီ။
“ဟဲ့ – ဘယ္သစ္ပင္ေပၚကလည္း ဘာသြားလုပ္ၾကတာလဲ”
“စာသြားက်က္တာ”
“စာက်က္တာနဲ႔ သစ္ပင္ေပၚက ျပဳတ္က်တာ ဘယ္လို…”
ကြ်န္မ မေတြးတတ္။ အေျဖမရ ျဖစ္ေနဆဲ
“သူက ကဲတာေလ။ သစ္ပင္ေပၚတက္ စာက်က္တယ္။ အဲဒါ…”
“အခု ဘယ္မွာလဲ”
“သူ႔ထမီ စုတ္သြားလို႔ သမီး လာယူေပးတာ”
“ေမးတာေျဖစမ္းပါ။ အခုဘယ္မွာလဲ။ ဘာေတြျဖစ္သြားေသးလဲ။ ဒုကၡပဲ အစည္းအေဝးလည္း တက္ရ ဦးမယ္”
“တီခ်ာ အစည္းအေဝး႐ွိရင္ သြားပါ။ သမီး လိုက္သြားလိုက္ပါ့မယ္။
ႏွင္းႏွင္းနီ ဝင္ကူသည္။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ေသး။
“သူ အခု ဘယ္မွာလဲ၊ ဘာေတြ က်ိဳးပဲ့ကုန္ၿပီလဲ”
“ဘာမွမျဖစ္ဘူး တီခ်ာ၊ ေျခေထာက္နည္းနည္း နာသြားတယ္”
“ကဲ – ႏွင္းႏွင္းေရ လိုက္သြားၿပီး လိုရင္ တီခ်ာ့ကိုသာ လာေျပာပါေတာ့၊ တီခ်ာ အစည္းအေဝးခန္းမွာ ႐ွိမယ္။ ေဆး႐ံုပို႔သင့္လဲ ပို႔ရမယ္”
အစည္းအေဝးက အေရးႀကီးသည့္ အစည္းအေဝးမို႔သာ တက္ရသည္။ ဘယ္လို စိတ္ေျဖာင့္မည္လဲ။ ျပဴတင္းေပါက္ကို ျဖတ္ၿပီး ေ႐ွ႕တူ႐ူတြင္ ျမင္ေနရေသာ ကြ်န္မ အေဆာင္သြားရာလမ္းကို မၾကာမၾကာ လွမ္းၾကည့္ေနမိပါသည္။
_ _ _ _ _
စေန၊ တနဂၤေႏြ ဆိုေပမဲ့ ကြ်န္မ အိမ္မျပန္ျဖစ္။ အေမကေတာ့ အပတ္စဥ္ အိမ္ျပန္လာေစခ်င္သည္။ တကယ္ေတာ့ စေန၊ တနဂၤေႏြ ဆိုသည္မွာ သာမန္အေျခအေနတြင္ အားလပ္ရက္။ ဒါေပမဲ့ အေဆာင္ကိုေရာ၊ သူတို႔ကိုေရာ ကြ်န္မ စိတ္မခ်။ အိမ္ျပန္ၿပီး အေဆာင္ကို စိတ္ပူေနရတာထက္ေတာ့ အေဆာင္မွာပဲေနလိုက္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ အေဆာင္နည္းျပကလည္း သူ႔မိဘ ေနမေကာင္းဟုဆိုကာ ခြင့္ယူထားသည္။
စေနတစ္ရက္။ ကြ်န္မ ဝတၳဳတိုေလးေတြပါေသာ မဂၢဇင္းတခ်ိဳ႕ စာၾကည့္တိုက္တြင္႐ွိသည္ဟု သတင္းရ ထားသည္။ သည္ေန႔ စာၾကည့္တိုက္တြင္ စာအုပ္စာရင္းမ်ား ျပဳစုေနၾကသည္ဟု ကေလးတခ်ိဳ႕က သတင္းလာ ပို႔သျဖင့္ စာၾကည့္တိုက္ဘက္ ေျခဦးလွည့္မိသည္။ စာၾကည့္တိုက္ပင္ မေရာက္ေသး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွလာေန ေသာ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က-
“တီခ်ာ – ဟိုမွာ ဟိုမွာ တီခ်ာ့ အေဆာင္ဘက္က မီးခိုးေတြ။ ေက်ာင္းသူေတြလဲ ေအာ္ဟစ္ေနလို႔ပါလား”
အေဆာင္ဘက္ ေျခဦးျပန္လွည့္ ကြ်န္မ မာရသြန္အေျပးသမား ခ်က္ခ်င္းျဖစ္သြားရသည္။
“တီခ်ာ – လာပါ လာပါ မာလာ့ ကုတင္ဘက္က ျဖစ္တာ”
စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဆိုးဆံုး ေတြးေနမိၿပီ။ ဟိုက်ေတာ့
“ဘာျဖစ္တာလဲ သမီး”
သူ ဘာမွမေျဖႏိုင္ တုန္ယင္ေနသည္။ ကြ်န္မ အေဆာင္ အျပင္ထြက္တာျမင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေကာ္ဖီတိုက္ခ်င္၍ ေရေႏြးက်ိဳသည္တဲ့။ ပလပ္က ေရစိုသြားပံုေပါက္သည္။ ေ႐ွာ့ျဖစ္သည္ဆိုပဲ။
တာဝန္႐ွိသူ ဆရာမ်ားလည္း ေရာက္လာသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ လူကို ဘာမွမထိခိုက္။ မီးႀကိဳးမ်ား ျပင္႐ံုနဲ႔ ျပန္ေကာင္းသြားသည္။ ေန႔လည္တြင္ မာလာကို ေခၚေတြ႕ရသည္။ ကြ်န္မ သူတို႔ကို အျပစ္တင္ေလ့မ႐ွိ။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဆန္းစစ္ အေျဖထုတ္ေစေလ့႐ွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမကိုသာ လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။
“တီခ်ာ – သမီး မွားသြားပါတယ္”
“သမီးရယ္၊ မလုပ္ပါနဲ႔ဆိုတာကို မလုပ္ပါနဲ႔၊ ဒါဆိုရင္ ဘယ္သူမွ ရင္ပူစရာ မလိုေတာ့ဘူး”
“ဟုတ္ – တီခ်ာ”
ဒါေပမဲ့ သမီး ဒီမွတ္တမ္းမွာ ဝန္ခံကတိေတာ့ လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့ေနာ္။
_ _ _ _ _
မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အမွန္အတိုင္း ေျပာျပရမွာပဲ။ ဒီေန႔ အစည္းအေဝးမွာ ေက်ာင္းသူအေဆာင္ (၄)ေဆာင္ ထမနဲထိုး ၿပိဳင္ရမယ္တဲ့။ ေက်ာင္းသားေဆာင္ေတြက ေမာင္ႏွမေဆာင္ေတြအျဖစ္ ဝိုင္းကူရမယ္တဲ့။ ျပႆနာႏွင့္ တည့္တည့္တိုးရျခင္း။ ကြ်န္မက ေကာက္ညႇင္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး မကြ်မ္းက်င္။ ႀကိဳက္ေသာ္လည္း ငယ္စဥ္ကတည္း က မတည့္၍ မစားျဖစ္သည္က မ်ားသည္။ ဒါေပမဲ့ ၿပိဳင္ရမွာက ၿပိဳင္ရမွာပဲ။ ညေန အေဆာင္မွာ အစည္းအေဝး ေခၚရသည္။
“သမီးတို႔ ဒီေသာၾကာ night pass မရဘူး။ ရန္ကုန္ျပန္မဲ့သူေတြ စေနေန႔မနက္မွ ျပန္လို႔ရပါမယ္။ ေသာၾကာေန႔ ညေနမွာ တီခ်ာတို႔ အေဆာင္(၄)ေဆာင္ ထမနဲထိုး ၿပိဳင္ရမယ္တဲ့။ ေမာင္ႏွမေဆာင္ေတြက ဝိုင္းကူ ၾကရမယ္တဲ့။ အခုထဲက ႀကိဳေျပာထားမယ္ေနာ္။ တီခ်ာကလည္း ေကာက္ညႇင္းနဲ႔ မကြ်မ္းဘူး။ အဆိုးဆံုး တြက္ထားရရင္ တီခ်ာတို႔အေဆာင္က စတုတၳလို႔ပဲ မွတ္ထားလိုက္ရေအာင္။”
“ဟာ – တီခ်ာကလဲ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ပထမရေအာင္ ထိုးမွာေပါ့”
“တီခ်ာ ထမနဲ မထိုးတတ္ဘူး၊ မကြ်မ္းက်င္ဘူး။ ထမနဲ တစ္ဒယ္ကို (၄)ျပည္ ထိုးရမယ္တဲ့။ ထည့္ရမဲ့ ပစၥည္းအခ်ိဳးအစားကေတာ့ တီခ်ာေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္မွာ ဖတ္ဖူးတယ္။ ကူးထားတာ ႐ွိတယ္။ ဆုရ-မရထက္ စားလို႔ ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ထိုးရမွာေပါ့။ သမီးတို႔လဲ ထိုက္သင့္သေလာက္ ထိုးရင္ထိုးတတ္ၾကမွာပဲေလ။ ေမာင္ႏွမ ေဆာင္ေတြကလည္း အႀကံÓဏ္ေတြ ရႏိုင္ေသးတာပဲ။ စုေပါင္းၿပီး ႀကိဳးစားၾကတာေပါ့။”
သည္လို အဆိုးဆံုးေတြးထား စိတ္ကိုျပင္ဆင္ထားၿပီး ၿပိဳင္ပြဲကို ဝင္ၿပိဳင္ဖို႔ စိစဥ္ရသည္။
ၿပိဳင္ပြဲနီးလာၿပီ။
ကေလးေတြ ႏိုးၾကားတက္ျြကၾကသည္။ ေကာက္ညႇင္းေ႐ြးမည့္သူ။ ေျမပဲေ႐ြးမည့္သူ။ အုန္းသီးဆံ လွီးမည့္သူ စသည္ျဖင့္။ တကယ္ၿပိဳင္ၾကေတာ့ ဆရာတစ္ဦးကလည္း ဝိုင္းကူပါသည္။ စိုးရိမ္မိတာက ေကာက္ညႇင္း (၄)ျပည္ လံုးထိုးထားတာ စားမရျဖစ္မွာဘဲ စိုးပါသည္။ ဆုမရလည္း ျပႆနာမ႐ွိ။ ကိုယ့္အေဆာင္မွ ထိုးသည့္ ထမနဲေလးေတာ့ ေဝငွခ်င္သည္။
ပြဲေန႔တြင္-
ေမာင္ႏွမေဆာင္မွ ကေလးမ်ားက ေခြ်းဒီးဒီးက် ထိုးၾကပါသည္။ ဒိုင္အဖြဲ႕မွ ႀကီးၾကပ္သူ ဆရာတစ္ဦးက လိုက္ၾကည့္ေနသည္။
“တီခ်ာ – လုပ္ပါဦး၊ သူတို႔အေဆာင္က ထမနဲ က်က္သြားၿပီ၊ ဒိုင္ေတြစားပြဲကို သြားတင္ေနၿပီ။ သမီးတို႔ အိုးကို မီးျပင္းျပင္း ထိုးခိုင္းလိုက္မယ္ေနာ္”
“မရဘူး သမီး။ မီးျပင္းျပင္းထိုးတိုင္း မျဖစ္ဘူး။ စိတ္ေအးေအး ထားၾကပါ”
“ကဲ-ဆရာမေရ ျမည္းေတာ့”
“ျမည္းပါ၊ ဆရာတို႔ပဲ ျမည္းလိုက္ပါ”
“တီခ်ာ ျမန္ျမန္လုပ္ပါ၊ ဒိုင္ေတြဆီ ျမန္ျမန္သြားတင္ရေအာင္”
“ကြ်န္မ အထင္ေတာ့ နည္းနည္းနပ္ဖို႔ လိုေသးလားလို႔”
“မလိုပါဘူး တီခ်ာရယ္၊ ေပး – ေပး”
ကေလးတစ္ေယာက္က ထမနဲတစ္ပြဲျပင္ၿပီး အေျပးအလြား ဒိုင္ေတြဆီ သြားတင္သည္။
“ၾကည့္ – တီခ်ာ လုပ္တာနဲ႔ သမီးတို႔ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ေနၿပီ”
ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ေသာ ပြဲမဟုတ္ေပမဲ့ ကေလးေတြဆိုေတာ့ ၿပိဳင္ၿပီဆိုကတည္းက ႏိုင္ခ်င္ၾကသည္ေပါ့။ ဘုရားတသူကတ။ ဆုေၾကညာမည့္ ဒိုင္စားပြဲနား သြားနားစြင့္သူစြင့္။ သည္လိုႏွင့္ ဆုေၾကညာေတာ့မည္။ ကြ်န္မ ကေတာ့ အေဆာင္ (၄)ေဆာင္ၿပိဳင္တာ စတုတၳမွန္းထားၿပီးသားမို႔ ထူးမေမွ်ာ္ေပ။
ဒိုင္အဖြဲ႕က စည္းကမ္းခ်က္မ်ားႏွင့္အညီ စိစစ္အမွတ္ေပးေၾကာင္း ႐ွင္းျပသည္။ ဆုေၾကျငာၿပီ။ စတုတၳဆု ကစၿပီး ေၾကညာပါသည္။
“စတုတၳဆု ” …..” ေဆာင္”
ေၾကျငာသံအဆံုးတြင္ “ေဟး” ဟူေသာ ဝမ္းသာအားရ အသံမ်ား လိႈက္ထြက္လာသည္။ ကြ်န္မ အေဆာင္သူမ်ား ကြ်န္မကို လာဖက္ၾကသည္။
“ဟဲ့ – ဟဲ့ ဘယ္အေဆာင္?။ တို႔အေဆာင္မဟုတ္ဘူးလား”
“မဟုတ္ဘူး – တီခ်ာ၊ မဟုတ္ဘူး၊ အမယ္ေလး – ဘုရား ဘုရား၊ ဒုတိယေလာက္ရရင္ ေကာင္းမယ္”
စတုတၳဆု မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုကတည္းက ကြ်န္မအေဆာင္သူေတြ ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။
“သမီးတို႔ တည္ၿငိမ္ၾကစမ္းပါ။ ဘာေတြဘယ္လို ျဖစ္ကုန္တာလဲ။”
ေနာက္မွ သိရသည္က စတုတၳရသည့္အေဆာင္က ထမနဲကို တစ္ျပည္ေလွ်ာ့ထိုးမိသည္ဆိုပဲ။ သူတို႔ အေဆာင္က (၆)ျပည္ထိုးမွာ။ ထမနဲထိုးမကြ်မ္းက်င္လို႔ တစ္ဒယ္ကို (၃)ျပည္ႏႈန္းနဲ႔ ထိုးတာတဲ့။ သူတို႔လဲ ေဝငွခ်င္ လိုတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အနည္းဆံုး တစ္ဒယ္ကို (၄)ျပည္ထိုးရမယ္ဆိုတဲ့ အမွတ္ေပးစနစ္နဲ႔ သြားၿငိေနၿပီး စတုတၳျဖစ္သြား ရတာတဲ့။
“ကဲ”
_ _ _ _ _
မနက္ျဖန္ပို႔ခ်ခ်က္အတြက္ ျပင္ဆင္လို႔ ေကာင္းေနဆဲ
“တီခ်ာ”
“ဪသာ္ – ေအး သမီးတို႔လာၾက၊ လာၾက၊ ကဲ – ဆို”
“တီခ်ာ အဲဒီလူေတြကို သီခ်င္းမဆိုနဲ႔လို႔ ေျပာေပးပါ”
“ဘာေျပာတယ္”
နားစြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ “အေမ့အိမ္” သီခ်င္း။
“…အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ ဟူး – ဟူး အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုး အေမ့အိမ္”
သိလိုက္ပါၿပီ။
“သမီးတို႔ရယ္ သူတို႔အားလပ္ခ်ိန္ သူတို႔ႀကိဳက္တာဆိုပါေစလား။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ။ တီခ်ာတို႔ အတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖေနသလိုေပါ့။ တီခ်ာေတာ့ အဲဒီသီခ်င္း အရမ္းႀကိဳက္တယ္”
“ႀကိဳက္လို႔ ေျပာေနတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ နားမေထာင္ႏိုင္ဘူး”
ကြ်န္မ လက္ခံသေဘာတူရပါမည္။ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူေတြ။ ဖရက္႐ွာေတြပဲ။ အိမ္နဲ႔ ခြဲကာစ အိမ္လြမ္း ေကာင္းတုန္းအခ်ိန္ ဘယ္နားေထာင္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္ဆိုလဲ ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ေန႔လည္စာက အသားငါးမပါ။ ဒီေတာ့ စားေနပံုေလးေတြက ခပ္ေလးေလး ခပ္မိႈင္မိႈင္။ ညေနစာက အသားငါး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးပါ၍ ေတာ္ပါေသးသည္။
“အိမ္လိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ သမီးတို႔ရယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆာေနတုန္းစားရင္း စားၿမိန္တာပါပဲ။ သမီးတို႔ ေတြ႕မွာပါ။ တီခ်ာလဲ ဒီထမင္း ဒီဟင္းပဲ စားတာပဲ။ စားေနက်သြားရင္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ။ အိမ္ကပါလာတာေတြ ႐ွိရင္လည္း အခ်င္းခ်င္း မွ်တစားၾကေပါ့ ဟုတ္လား”
ခုလဲ လာျပန္ေခ်ၿပီ။ ခပ္လွမ္းလွမ္း အေဆာင္သစ္တြင္ ေဆးသုတ္ေနသည္။ ေဆးသုတ္လုပ္သားမ်ား ယင္းအေဆာင္တြင္ပင္ ေစာင့္ၾက၊ အိပ္ၾကပံုရသည္။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔။ တျခားသီခ်င္းဆိုပါေတာ့လား။ အိမ္ႏွင့္ ခြဲကာစ ကေလးေတြ ဒီသီခ်င္း၏ လႈပ္ခတ္မႈကို ဘယ္ခံႏိုင္ပါ့မလဲ။ ကြ်န္မသည္ပင္ ဒီသီခ်င္းကို ေအးေအးေဆးေဆး နားေထာင္ျဖစ္တိုင္း ေရးဖြဲ႕သီဆိုသူရဲ႕ ေနရာကို နင့္နင့္နဲနဲဝင္ခံစားနာက်င္ရသည္ပဲ။
“ကဲ – ဒီလိုလုပ္ – ဒီညလဲ ဒီသီခ်င္းသူတို႔ ဆိုၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ထပ္ဆိုမယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ညေတြ ေတာ့ ဒီသီခ်င္းမဆိုဖို႔ တီခ်ာေျပာေပးပါ့မယ္။ ဟုတ္လား။ ခုဟာက အခ်ိန္မ႐ွိေတာ့ဘူးေလ။
“မဟုတ္ဘူး တီခ်ာ၊ သီခ်င္းကို မဆိုနဲ႔လို႔ေျပာေပးပါ။ အရင္ညေတြထဲက တီခ်ာကို လာေျပာမလို႔၊ မေျပာ ျဖစ္တာ”
လာျပန္ၿပီ တစ္ေယာက္။
“သမီး – ေကာလင္း ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ သူတို႔ဘာသာဆိုတာ ဆိုပေစေပါ့”
“တီခ်ာကလဲ မဆိုပါေစနဲ႔ဆို အဟင့္…ဟင့္”
ဒီေတာ့ ၾကားျဖတ္သတင္း တစ္ေယာက္ကပို႔သည္။ အမယ္ေလး သူတို႔အိမ္မွာ တစ္ခ်ိဳ႕ညေတြမွာ သူတို႔ အေဖက မယ္ဒိုလင္တီးၿပီး၊ အေမေရာ သူတို႔ေမာင္ႏွမေတြေရာ သီခ်င္းဆိုၾကတာတဲ့။ မွတ္ကေရာ။ ဂီတသံလႊမ္းတဲ့ သူတို႔အိမ္ကေလးကို ျပန္သတိရေနမွာေပါ့”
“ဪသာ္ – ဟုတ္ၿပီ – ဟုတ္ၿပီ၊ သီခ်င္းမဆိုဖို႔ တီခ်ာ ေျပာပါ့မယ္”
ကံေကာင္းေထာက္မပါသည္။ ေနာက္ေန႔မနက္တြင္ ေဆးသုတ္သမားေလးေတြ လုပ္ငန္းသံုးပစၥည္းေတြ၊ ေဆးပံုးေတြ ကားေပၚတင္ေနတာ ေတြ႕ရသည္။ သူတို႔လုပ္ငန္းၿပီး၍ အိမ္ျပန္ၿပီတဲ့။
ဪသာ္ ျပႆနာတစ္ခုေတာ့ ေအးေပါ့။
_ _ _ _ _
ညေန (၆)နာရီဆို အေဆာင္တံခါးပိတ္ၿပီ။ ညေနေစာင္းသည္ႏွင့္ အေဆာင္တြင္းသို႔သာ မဝင္တာ။ အျပင္ မွာက လွမ္းၾကည့္႐ံုႏွင့္ပင္ ျမင္ေနရသည္။ ေျြမေတြ။ ကံေကာင္းသည္က အေဆာင္မ်ားအတြင္းသို႔ ဝင္ေလ့မ႐ွိ။
“တီခ်ာ – ေခ်ာက္ ငိုေနတယ္။ သူ႔အိမ္ကို လြမ္းလို႔တဲ့”
ဟုတ္ေလာက္သည္။ အေဆာင္မွာက ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ ကိုယ္သြားလာေနၾကရသည္ပဲ။ မိဘက သားသမီးကို ယုယဂ႐ုစိုက္သလိုေတာ့ အေျခအေနမ႐ွိ။ အေဆာင္မွဴးအေနႏွင့္လည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဂ႐ုစိုက္ပါ သည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္သည္အိမ္။ ေက်ာင္းသည္ေက်ာင္း။ အထူးသျဖင့္ သူက တစ္ဦးတည္းေသာသမီး။ အမ်ားႏွင့္ မေရာေႏွာတတ္။ တျခားကေလးမ်ားကလည္း သူ႔ကို ဂ႐ုစိုက္ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ မလံုေလာက္။ ကြ်န္မသူ႔ဆီ ေရာက္ သြားေတာ့-
“ေခ်ာက္ – ဘာျဖစ္လဲသမီး”
“ေၾကာက္တယ္၊ ေျြမေတြနဲ႔”
“ဪသာ္ – သူ႔ဘာသာ အျပင္မွာ ႐ွိေနတာပဲ”
“ျပန္ခ်င္တယ္ တီခ်ာ။ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ မနက္ျဖန္ အေမတို႔ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး လာေခၚဖို႔ ေျပာေတာ့မယ္”
“ဟုတ္ပါၿပီ သမီးရယ္၊ ခုေတာ့ တိတ္ေတာ့။ ေခါင္းကိုက္ေနဦးမယ္။ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား။
ေခါင္းခါသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ ထမင္းစားေဆာင္မွာမစား။ ခ်ိဳင့္ေလးႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အၿမဲသယ္ခိုင္း ေနၾက။ ၾကာေတာ့ ဒီသတင္းက ကြ်န္မဆီ ေရာက္လာသည္။
“တီခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္။ ေနထိုင္မေကာင္းရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ ခုဟာက ေန႔တိုင္း အနပ္တိုင္း သယ္ခိုင္း ေနတာ ယူမေပးခ်င္ေတာ့ဘူး။
“ဟုတ္တယ္ – တီခ်ာ” တစ္ေယာက္ကပါ ဝင္သေဘာထားေပးသည္။
“သမီးတို႔ရယ္ နည္းနည္းစိတ္႐ွည္ေပးပါ။ တီခ်ာတို႔ တြဲေခၚၾကတာေပါ့။ ခုထိေတာ့ ပါမလာေသးဘူး။ သမီးတို႔လို အေျခအေနကို ခပ္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး ရင္ဆိုင္တတ္ရင္ ေကာင္းတာေပါ့။ အိမ္လြမ္းတာကို ေ႐ွ႕တန္း တင္ေနရင္ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူးေလ။ ခုပဲ ေက်ာင္းဖြင့္တာ တစ္လေက်ာ္ ႏွစ္လနီးပါး ႐ွိေနၿပီပဲ။ ခဏေလး သည္းခံေပးပါဦး၊ အဆင္ ေျပသြားမွာပါ”
သည္လိုႏွစ္သိမ့္ထားရသည္။ ခုလဲ-
“ကဲ – သမီး ထမင္းစားလိုက္ဦးေနာ္။ တကယ္ေတာ့ သမီးရယ္ ထမင္းစားေဆာင္မွာ စားရင္ ထမင္းဟင္း ပူပူေႏြးေႏြးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီးသမီးရဲ႕။ တီခ်ာလဲ ထမင္းစားေဆာင္မွာပဲ စားတာပဲ။ ေနာက္ေန႔ အိမ္မျပန္ခင္ သြားစားၾကည့္လိုက္ပါဦး ဟုတ္လား”
“ဟုတ္ – တီခ်ာ”
_ _ _ _ _
“ဆရာမ ဖုန္းလာတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ – ေျပာပါ။ ဟုတ္တယ္ ျပန္မယ္ပဲ ေျပာေနတယ္။ ကြ်န္မတို႔လဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဝိုင္းဂ႐ုစိုက္ေပး ေနပါတယ္။ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒီအစီအစဥ္ေကာင္းပါတယ္ ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့”
ေခ်ာက္ ၏ မိဘမ်ား။ ဖုန္းဆက္ၿပီး ျပန္ဖို႔လာေခၚခိုင္းထားတာတဲ့။ ျပန္မေခၚခ်င္ပါဘူး ဆရာမတဲ့။ သူ႔ကို ၂-ပတ္၊ ၃-ပတ္ေလာက္ေနရင္ လာေခၚမယ္ ေျပာထားတာတဲ့။ အဲဒါ ေဖ်ာင္းဖ်ေပးပါဦးတဲ့။ ေက်ာင္းေရာက္လာ တဲ့ ကေလး ျပန္သြားတာေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ တတ္ႏိုင္သမွ် ေပြ႕ပိုက္ ဂ႐ုစိုက္ေပးၿမဲပါပဲ။ ဂ႐ုမစိုက္လို႔လဲ မျဖစ္။ အေဆာင္ဝင္လာတဲ့ ပံုရိပ္ေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳ၍ မရႏိုင္ခဲ့။ မိဘေတြအေနနဲ႔ကလည္း ပညာေရးအတြက္မို႔ လႊတ္လို႔သာ လႊတ္ရတာ စိတ္မခ်ႏိုင္၊ စိတ္မေအးႏိုင္ၾက။
“ဆရာမရယ္ သမီးကေလ အိမ္မွာ အငယ္ဆံုးဆိုေတာ့ …”
“ဆရာမရယ္ ကေလးက က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ …”
“ဆရာမရယ္ အိမ္နဲ႔ တစ္ခါမွ မခြဲဘူးတဲ့ ကေလးမို႔ …”
စသည္ျဖင့္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾက မ်ားစြာျဖင့္ အပ္ႏွံၾကသည္။
“စိတ္ခ်ပါ ကြ်န္မ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေစာင့္ေ႐ွာက္မွာပါ၊ တျခားကေလးေတြလည္း ႐ွိေနတာပဲ။ သူတို႔ ေပ်ာ္သြားမွာပါ၊ စိတ္မပူပါနဲ႔” ဟု သူတို႔အပူေတြကို သက္သာၿငိမ္းေအးေစခဲ့ရသည္။
_ _ _ _ _
သည္ႏွစ္ဆရာကန္ေတာ့ပြဲအတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီအစဥ္မွာ ကြ်န္မ အေဆာင္က အစီအစဥ္တစ္ခုမွ စာရင္းမတင္ႏိုင္ေသး။ အေဆာင္သူေတြႏွင့္ ညႇိရသည္။ မကခ်င္ဘူး။ မကတတ္ဘူး။ မဆိုခ်င္ဘူး။ မဆိုတတ္ဘူး ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနသည္။ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူေတြ။ ႏွစ္စပိုင္းဆိုေတာ့ ကြ်န္မကလည္း သူတို႔အထာကို မသိေသး တစ္နည္းနည္းေတာ့ စီစဥ္ရေပဦးမည္။ သည္အခိုက္ –
“တီခ်ာ – သမီးတို႔ ကမယ္”
“ဟယ္ – ဟုတ္ၿပီ၊ ေကာင္းတယ္၊ တီခ်ာတို႔ အေဆာင္က တစ္ခုမွ မတင္ႏိုင္ေသးလို႔ တီခ်ယ္လည္း လက္ခ်ိဳး ေျခခ်ိဳးသိပ္မလိုတဲ့ ယိမ္းေလးဘာေလး တင္မလားလို႔။”
“ခုလဲ ယိမ္းပဲ တီခ်ာ။ “ပန္းမ်ိဳးတစ္ရာ” သီခ်င္းနဲ႔ကမွာ။ သႀကၤန္ယိမ္း”
“ဪသာ္ – ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ။ ဒါဆို တီခ်ာတို႔ အေဆာင္က ယိမ္းကမယ္လို႔ စာရင္းေပးလိုက္မယ္ေနာ္။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကမလဲ”
“ေျခာက္ေယာက္ တီခ်ာ”
“ဟုတ္ၿပီ – လိုတာေျပာပါ။ တီခ်ာ လုပ္ေပးပါ့မယ္။ သမီးတို႔ ကျဖစ္တာပဲ တီခ်ာ ဝမ္းသာပါတယ္”
ညေနက်ေတာ့-
“တီခ်ာ ေသေတာ့မေသခ်ာေသးဘူး၊ ေနာက္ အစီအစဥ္တစ္ခု ထပ္ထည့္လို႔ရမလား”
“ရပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“မေသခ်ာေသးလို႔”
“ဟုတ္ၿပီေလ၊ ကတာ မညီေသးလို႔လား၊ ကမဲ့သူက က-မက မေသခ်ာေသးလို႔လား”
“ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးပဲ တီခ်ာ”
“ဘာကလဲ”
“ေတးသ႐ုပ္ေဖာ္”
ေနာက္ေန႔နံနက္တြင္ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ေတးသ႐ုပ္ေဖာ္ကိုပါ စာရင္းေပးလိုက္သည္။
“သမီးတို႔ ေတးသ႐ုပ္ေဖာ္က ဆက္ဆက္တက္ရမယ္ေနာ္၊ တီခ်ာ စာရင္းေပးလိုက္ၿပီ”
အံ့ဩကုန္ႏိုင္ဖြယ္။ ကဲ-မယံုခ်င္ေန ျဖစ္ေနၿပီ။ ကမဲ့သူက အင္းတေကာ္နဲ႔ ေခ်ာက္တဲ့။ “ထမင္းၿမိန္ၿမိန္ စားခ်င္တယ္” ေတးသ႐ုပ္ေဖာ္တဲ့။
“အမယ္ေလး ဘယ္လိုစည္း႐ံုးလိုက္ၾကတာလဲ။ ေကာင္းလိုက္တာ။ ေခ်ာက္ ေက်းဇူးပဲသမီး၊ ခုလို အေဆာင္ ကိုယ္စား ေဆာင္႐ြက္ေပးတာ”
_ _ _ _ _
ပြဲေန႔ေရာက္ၿပီ။ အစီအစဥ္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု တင္ဆက္ေနသည္။ ကေလးေတြ ေတာ္ၾကပါသည္။ အႏုပညာ အရည္အေသြး မနည္းၾက။ သည္လိုႏွင့္ ပန္းမ်ိဳးတစ္ရာ ယိမ္းအလွည့္ ေရာက္လာသည္။ သည္ယိမ္း ကလည္း ေကာင္းပါသည္။ အေဆာင္အတြက္ စိတ္လိုလက္ရ ရပ္တည္ေပးၾကသည္မို႔ အေဆာင္မွဴးအေနနဲ႔ ဝမ္းသာ ေက်နပ္ ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။ ပန္းကံုးစြပ္သူ၊ ဆုေငြခ်ီးျမႇင့္သူေတြႏွင့္။
သည္ယိမ္းၿပီးေပမဲ့ ေတးသ႐ုပ္ေဖာ္အတြက္ စိတ္ပူေနရသည္။ ေရာက္လာၿပီ။ ထမင္းၿမိန္ၿမိန္စားခ်င္တယ္။ ေခ်ာက္တို႔အတြဲ စင္ေပၚတက္လာကတည္းက လက္ခုပ္သံေတြ လိႈက္ထြက္လာသည္။ သူတို႔သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ျပင္ေပးၾကသည္ဆိုေပမဲ့ အရမ္းအဆင္ေျပပါသည္။ ေခ်ာက္က ပါးကြက္ေလးႏွင့္ ဆံပင္ႏွစ္ဘက္ခြဲႏွင့္။ အမ်ိဳးသားအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္သူ အင္းတေကာ္ ကလည္း စတိုင္အျပည့္ႏွင့္။ ေအးေဆးၿငိမ္သက္ေသာ ဆရာ မ်ားပင္ ၿပံဳး႐ႊင္လန္းဆန္းလာၾကသည္။
“ဟာ – ဆရာမေရ ေခ်ာက္ပါလား”
အၿမဲလိုလို မႈန္ကုပ္ကုပ္ေနေလ့႐ွိေသာ၊ အလြမ္းမင္းသမီးေလးပမာ မၾကာခဏ ငိုပြဲဆင္ေလ့႐ွိေသာ၊ အိမ္ျပန္ မည္ဟု တစ္ခ်ိန္လံုး ေျြကးေၾကာ္ေနေသာ “ေခ်ာက္”။ စင္ေပၚမွာေတာ့ သူမဟုတ္သလိုပင္။ မ်က္ႏွာေပးကအစ ပီျပင္လွသည္။ ပန္းကံုးမ်ား၊ ဆုေငြမ်ားလည္း မနည္းၾက။ မထင္မွတ္ေသာ ဆရာမ်ားကပင္ ဆုေငြမ်ား ခ်ီးျမႇင့္ၾက ပါသည္။
အိမ္ျပန္ျဖစ္-မျဖစ္ မေသခ်ာေသးေသာ္လည္း၊ အေဆာင္ကိုယ္စား ပါဝင္လႈပ္႐ွားေပးေနသည္ကို ကြ်န္မ ရင္ထဲမွ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးတင္ရ၊ အသိအမွတ္ျပဳရပါေတာ့သည္။
ၾကည့္ – ကေနရင္း ကြ်န္မထိုင္ေနရာဆီသို႔ မခို႔တ႐ို႕ လွမ္းၿပံဳးျပေနေခ်သည္။ ကြ်န္မ ေခါင္းညိတ္ရင္း အၿပံဳးျဖင့္ ျပန္အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ရပါေခ်ေတာ့သည္။
_ _ _ _ _
“စာေမးပြဲ time table ေတြ ထြက္ၿပီေဟ့၊ ျမန္ျမန္ ေျဖခ်င္လွၿပီ၊ ျမန္ျမန္ေျဖ၊ ျမန္ျမန္ အိမ္ျပန္မယ္ ဒါပဲ”
“ငါ အိမ္ျပန္ၿပီးရင္ ျပန္လာျဖစ္ပါ့မလား မသိဘူးဟယ္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ စိတ္က တစ္မ်ိဳးျပန္ျဖစ္ဦးမွာဟ”
“ငါကေတာ့ အိမ္အရင္မျပန္ေသးဘူး။ ထီးလင္းကို လိုက္လည္ဦးမယ္”
ဆႏၵေလးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔။
“ခ်စ္ခ်စ္ – သမီး ကေရာ”
“ဟင္ – သမီးကေတာ့ ျပန္လာျဖစ္မွာပါ”
ဝ၀ကစ္ကစ္ေလး။ အေဆာင္တြင္ တမူထူးေသာ ေနထိုင္ပံုေလးႏွင့္။ ခ်စ္ခ်စ္ မ်က္ႏွာသည္ သနပ္ခါးထူထူ ေလးျဖင့္ အၿမဲေဖြးလွေနသည္။ တီဗြီလာခ်ိန္တြင္ ခ်စ္ခ်စ္ကို တျခားသြားမ႐ွာႏွင့္။ တီဗြီေ႐ွ႕တြင္ အၿမဲေတြ႕ရသည္။ အစီအစဥ္ေကာင္းႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ သူက တျခားသူမ်ားကို လိုက္ႏိႈးေဆာ္လိုက္ေသးသည္။
“သမီး ဘာျဖစ္လို႔ တစ္ေယာက္တည္း သြားလာေနတာလဲ”
“သမီး ပိုက္ဆံ သိပ္မသံုးႏိုင္ဘူး တီခ်ာ”
“မသံုးႏိုင္လို႔မသံုးတာ ျပႆနာမဟုတ္ဘူး။ အဆင္ေျပသလို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားသြားလာလာ ေနပါ သမီးရဲ႕။
တျခားသူမ်ားကလည္း သူ႔ကို ခင္ၾကပါသည္။
_ _ _ _ _
“တီခ်ာ – သမီးတို႔ မျပန္ခင္ညမွာ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေလး လုပ္ခ်င္လို႔”
“လုပ္ေလ – တီခ်ာ ေက်ာင္းသားေရးရာကို သတင္းပို႔ထားပါ့မယ္။ အစားအေသာက္ကေရာ”
“တီခ်ာ အေအးနဲ႔ မုန္႔ေလးပဲ”
“ဟုတ္ပါၿပီ”
ထိုညက အေဆာင္မွဴးကြ်န္မကို သူတို႔ေလးေတြ ကန္ေတာ့ၾကပါသည္။ လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့႐ံု ကန္ေတာ့ ရန္ ကြ်န္မ ေျပာထားရသည္။ ကြ်န္မသိသည္။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြ ေငြျပတ္ေနၿပီ။
“ကဲ – သမီးတို႔ သြားလမ္းသာလို႔ လာလမ္းေျဖာင့္ပါေစ။ ေဘးရန္ကင္းကင္းနဲ႔ အိမ္ကို ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ေရာက္ပါေစ။ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။ လိုရာဆႏၵျပည့္ၾကပါေစ။ ဒုတိယႏွစ္ဝက္အမီ ျပန္ေရာက္လာမဲ့ သမီးတို႔ ကို တီခ်ာ ေမွ်ာ္ေနပါ့မယ္”
“တီခ်ာ – တီခ်ာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့မွာ။ ညေစာင့္ကလည္း ၿခံဝမွာ႐ွိတာ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
“ရပါတယ္၊ တီခ်ာ တစ္ခုခုစီစဥ္ပါ့မယ္။ တီခ်ာ့ အေမလဲ လာလည္မယ္။ တီခ်ာလဲ အိမ္ျပန္ဦးမယ္ေလ”
“ဪသာ္”
“ကဲ – ေနာက္အစီအစဥ္တစ္ခု ဆုမြန္ စမယ္”
“ဪသာ္ ဆိုၾကဦးမယ္ေပါ့”
အေဆာင္မွာ ဆုမြန္ေလးက ဂစ္တာတီးကြ်မ္းသည္။ သူ႔ေၾကာင့္ ပြဲက ပိုၿမိဳင္ေလ့႐ွိသည္။
“ဟုတ္ – တီခ်ာ၊ ေမသက္ခိုင္၊ စႏၵာေအာင္ခ်မ္း၊ ထြန္းရင္ စမယ္”
“ဘာ သီခ်င္းနဲ႔ စမလဲ”
“တီခ်ာ့ သီခ်င္းနဲ႔ စမယ္”
“ေကာင္းတယ္”
“နားဆင္ေတာ့ကြယ္ …မင္းေပးတဲ့ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ပါပဲ …ျပင္းလြန္းတဲ့ မီးေတာက္ေတြထဲ…” “တီခ်ာ – တီခ်ာ ပါဆိုပါ”
ကြ်န္မ အႀကိဳက္သီခ်င္းနဲ႔ စထားၿပီပဲ။ ကြ်န္မပါ ဝင္ဆိုရသည္။ သတိထားလိုက္မိသည္။ ကြ်န္မလက္ေမာင္း ကို တစ္ေယာက္ လာဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “ေခ်ာက္”။ လြမ္းမ်က္ရည္ သီသီေဝ့ေနသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ကြ်န္မပုခံုးကို သူ႔ေခါင္းေလးႏွင့္ လာမွီသည္။ ဪသာ္ – အိ ပါလား။ ကြ်န္မ ျပန္ဖက္ထားမိ သည္။ တျဖည္းျဖည္း ကြ်န္မအနားမွာ သူတို႔ေလးေတြ။
“တီခ်ာ သမီးတို႔ေတာ့ တီခ်ာ့ကိုေရာ၊ အေဆာင္ကိုေရာ လြမ္းေနေတာ့မွာပဲ”
႐ိႈက္သံသဲ့သဲ့လည္း ၾကားရပါသည္။
_ _ _ _ _
တကယ္ေတာ့ သူတို႔ေလးေတြဟာ မိဘဆရာေတြအတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ရတနာမြန္ေလးေတြပါပဲ။ သည္လိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေလာကလူ႔အသိုင္းအဝိုင္းထဲသို႔ သူတို႔ ဝင္ၾကရေတာ့မည္။ အေတြ႕အႀကံဳအရ ရင့္က်က္မႈ မ႐ွိၾကေသးသူမ်ား။ ႏုနယ္ေသာအေတြး ေပ်ာ့ေျပာင္းေသာ ႏွလံုးသားေလးေတြႏွင့္။ သည္ေတာ့ ေလာကဓံကို ခံႏိုင္ရည္မ႐ွိၾကေသး။ ႏုပ်ိဳလတ္ဆတ္ေသာ၊ ျပစ္မ်ိဳးမွည့္မထင္ေသာ ပုရစ္ဖူးသစ္စ ဘဝေလးေတြ။ ဒါေၾကာင့္လဲ သည္ကေလးေတြ ခိုလံႈေနတဲ့ သည္အေဆာင္ေလးဟာ စိမ္းစို႐ႊန္းလဲ့ေသာ ႐ြက္သစ္ႏုေတြနဲ႔အတိ ၿပီးတဲ့၊ ေအးခ်မ္းစိုျပည္တဲ့ “ျမပုရစ္ၿမိဳင္”ေလးဟု ကြ်န္မ တင္စားခံယူေနမိပါသည္။
သည္ၿမိဳင္ေလးထဲမွာ ကြ်န္မတို႔ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုကို ျဖတ္သန္းၾကရပါမည္။ သူတို႔၏ ဘဝတေလွ်ာက္ လံုးကိုေတာ့ ကြ်န္မ လက္လွမ္းမမီႏိုင္။ သည္လက္႐ွိ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ အထူးသျဖင့္ ကြ်န္မ စီမံခန္႔ခြဲတာဝန္ ယူေနခ်ိန္ ကာလေလးမွာေတာ့ သည္ပုရစ္ဖူးသစ္ေလးေတြဟာ မည္သည့္ေလာကဓံဆိုးမ်ိဳးကိုမွ် မႀကံဳေတြ႕ေစလို ပါ။ ေလာကဓံ႐ိုက္ခတ္မႈ အနည္းဆံုးျဖင့္ သူတို႔ေလးေတြ၏ ဘဝခရီး တြင္ေစခ်င္ပါသည္။
အနာအဆာကင္းစင္ေသာ၊ ထူးခြ်န္ထက္ျမက္ေသာ၊ တင့္တယ္လွပ က်က္သေရ႐ွိေသာ ႐ြက္သစ္ႏုေလး မ်ားျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္မ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေစာင့္ေ႐ွာက္ျပဳစုသြားရပါမည္။
ဒါေၾကာင့္လည္း ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ပစၥဳပၸန္ကို စည္းကမ္းတက်နဲ႔ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပံုေဖာ္ေန ကိုင္တြယ္ေနမိပါသည္။ ဒီေန႔ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ပစၥဳပၸန္သည္ အနာဂတ္အတြက္ အတိတ္ျဖစ္သြားမွာေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ “ျမပုရစ္ၿမိဳင္”ကို ဘယ္လိုပဲခံစားခံစား တင့္တယ္က်က္သေရ႐ွိေသာ၊ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္တို႔လႊမ္းေသာ၊ အျပစ္ အနာအဆာအနည္းဆံုးျဖစ္ေလာက္ေသာ အတိတ္တို႔ျဖင့္ ျခယ္မႈန္းၿပီးသား ျဖစ္ေစလိုလွပါသည္။
ကြ်န္မ ႀကိဳးစားပါမည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
