ေမာင္ႀကီးျပည္စိုး ● ဘဝေဟာင္းက လိပ္ျပာ
ဘယ္ေခတ္ကအဆိုလဲေတာ့သူမသိ။
ေရာမလား၊ ေခါမလား၊ ဂရိေခတ္လား သူမသိေတာ့။
လူတေယာက္ ျမစ္တျမစ္ကိုႏွစ္ခါမဆင္းႏုိင္ ဟုဆိုၾကသည္။ သူကေတာ့ထိုျမစ္ကိုပင္ အခါခါဆင္းခဲ့ ျဖတ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ျဖတ္ရအံုး မည္။ ထုိျမစ္က ျမစ္ေသျမစ္တစင္းပဲျဖစ္မည္။ သို႔မဟုတ္ ျမစ္ေသတစင္းလိုျဖစ္ေနတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သို႔မဟုတ္ ၿငိမ္သက္ေစာင့္စားေနေသာ ျမစ္တျမစ္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။
ေသခ်ာတာက ေရတို႔သည္ မစီးဆင္း၊ လိႈင္းတို႔သည္ ေခါင္းမႂကြ ေတးမဆို ၿငိမ္သက္လြန္းလွသည္။ ထိုျမစ္သည္ နက္သည္ တိမ္ေကာသည္ စသည္ျဖင့္ သည္လုိဆို၍လည္း မရစေကာင္း။
ျမစ္တုိ႔မည္သည္ စုန္းရင္းဆန္ရင္း စီးရင္းေတးဆုိၾကသည္သာ။ သို႔ေသာ္ သူျဖတ္သန္းလာေသာျမစ္ ကျဖင့္ ေတးလည္းမဆို ေရလည္းမစီးခဲ့သည္မွာၾကာၿပီး။ အင္း သည္သို႔ဆိုရမည္းလား။ ျမစ္ေသျမစ္ တစင္းလို။
တခုေတာ့ရွိသည္။ ထုိျမစ္က သူဘဝေဟာင္းထဲက ျမစ္တစင္းသာျဖစ္သည္။ သူေမ်ာခဲ့ လႊင့္ခဲ့ စုန္ခဲ့ ဆန္ခဲ့ရေသာ အရင္ဘဝ ကျမစ္ျဖစ္သည္။
ယခု သူ ဒုတိယဘဝမွာေရာက္ေနသည္။ အတိတ္ေဟာင္းကို မေမ႔ေသာ ဒုတိယဘဝျဖစ္သည္။ သိုက္ႀကိဳး မျဖတ္ရေသးေသာ ဒုတိယဘဝျဖင့္ ဘဝေဟာင္းကို သူမွတ္မိလြန္းဆြတ္ေနသည္။ ဘဝ ေဟာင္းက အေဖအေမ ညီအကိုေမာင္ႏွမတုိ႔၏မ်က္ႏွာမ်ား အျဖစ္သနစ္ေဟာင္းမ်ားကို သူလြမ္းတ သတိရေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြက အစ။ သူအထုိင္စြဲခဲ့သည့္ ေကာ္ဖီဆိုင္ ေလးကိုလည္း ေအာက္ေမ့တျမျမ။ ဘံုဆုိင္ကေလး၌ ဖန္ခြက္ခ်င္း ထပ္ခနဲခတ္လိုက္တာေလးက အ စ သူ႔စြဲလမ္းစိတ္မွာၿမဲေနသည္။ စြဲေနသည္။ ဖန္ခြက္ေတြကိုင္ရင္း ေျမႇာက္ခ်ီလိုက္ၾကသည့္ လက္ ေမာင္းလက္ရုန္းမ်ား … ။
အရင္ဘဝႏွင့္ ယခုဘဝသည္ ပိတ္ကားခ်ပ္ႀကီးေပၚ မီးဆလိုက္မ်ားထိုးခ်လိုက္သည့္အခါ ႐ုပ္ပံုကား ခ်ပ္မ်ား သက္ဝင္လႈပ္ရွား လာသည့္ ညလံုးေပါက္ဘိုင္စကုပ္ၾကည့္ရသည္ႏွင့္လည္း တူသည္။ ထိုပိတ္ကားခ်ပ္ႀကီး အလယ္ေခါင္ျခားလ်က္ ဘက္ႏွစ္ ဖက္လံုးကေန သူၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ ႏွစ္ဖက္လံုးက ႀကိဳက္သလိုၾကည့္၊ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ထုပ္ကေတာ့ တခုတည္း၊ ခုလည္း သူ႔အျဖစ္က သည္လိုသာ။ သည္ဘဝကၾကည့္လွ်င္လည္း သည္ဇာတ္လမ္း သည္ဇာတ္ထုပ္။ အရင္ဘဝၾကည့္ခဲ့ရတုန္း က လည္း သည္ဇာတ္လမ္းသည္ဇာတ္ထုပ္။ ပါးလႊာေသာ ပိတ္ကားျဖဴျဖဴသည္ ဟုိဘက္ ဒီဘက္ ထုတ္ခ်င္းေပါက္ လွမ္းျမင္ေန ရပံုမ်ဳိး။ ဘဝႏွစ္ဆက္က အဲ့သည္ေလာက္ တဆက္တစပ္တည္း တဇာတ္လမ္းတည္း။
အခုညဆိုရင္ပဲသိသာလွသည္။ ဘဝေဟာင္းကအသံတခုသည္ ေမွးေပ်ာ္စသူ႔ကို လႈပ္ႏႈိးလိုက္သည္။ ဖုန္းထဲကအသံက လြင္သည္။ ယခင္လို တရင္းတႏွီး။ၿပီးေတာ့ မျပန္ခ်င္ဘူးလားဟင္တဲ့။ ဘဝေဟာင္းကိုမျပန္ခ်င္ဘူးလားတဲ့။ ခႏိုးခႏြဲ႔ႏွင့္ေျခာက္ကပ္ေနေတာ့သည့္ အေမ့ထမင္းဝုိင္းေလးဆီကိုလား။ အသြင္တူငွက္တို႔ခိုနားရာ လမ္းၾကားေလးတခုထဲက ေကာ္ဖီဆုိင္ ေလးဆီကိုလား။
ေခၚသံက လြင္လွခ်ဳိလွေသာ္လည္း လိပ္ျပာကေတာ့ ဝ႐ုန္းသုန္းကားႏုိင္လွစြာ လႈပ္ခတ္က်န္ရစ္သည္။ အျမဲတမ္းလို ထံုငိုက္မ်ဥ္းေနေသာစိတ္သည္ ယာယီထုိးကပ္ထားေသာ ဆိပ္ကမ္းက ထြင္းေလွတစင္းကို သေဘၤာဦးႏွင့္ဝင္တိုးခံလိုက္ရသလို ကစဥ့္ကလ်ားလႈပ္ခါယိမ္းထိုးသြားသည္။ ေဘာင္ဘင္ခပ္ရင္း လူးကာလွိမ့္ကာ က်န္ခဲ့သည္။ ဒါ လိပ္ျပာေခၚသံေလ မ်ားလား။
ဘဝေဟာင္းကေခၚသံေပလား။ အရင္ဘဝက တရင္းတႏွီးႏုိင္လွေသာ ထုိသူမ၏အသံက သူ႔ကို ႐ုတ္ခ်ည္းအသက္ႏုတ္ယူ လုိက္သလို မွင္တက္က်န္ရစ္သည္။ ဘဝေဟာင္းက ေခၚေနေလၿပီ။ ငါ့ကိုသုိက္က ျပန္ေခၚေနၿပီ မိန္းမေရ။ စိတ္ထဲက ႀကံဳး ေအာ္ပစ္ေနရသည္။ ေခြၽေစးတို႔ႏွင့္ ေစးထန္း ႏြမ္းလ်ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းတုိ႔က တင္းေစ့ပိကပ္ေနသည္။ လူတကိုယ္လံုး ဘီလူးစီးထားသလို လႈပ္ မရျပဳမရ။
ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေနကာမွ မိန္းမကႏုိးလာသည္။ သူ႔အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး မိန္းမက … “ေတာ္..ဘာျဖစ္ေနတာလဲ” ဆိုၿပီး သူ႔ကိုယ္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလႈပ္ခါလႈပ္ကာ ေမးလိုက္သည္။
ေရတခြက္ေသာက္သည္။ သက္မွ်ဥ္းမွ်ဥ္းျပန္႐ွဴသည္။ စိတ္ကိုသတိႏွင့္ တင္းတင္းဆုပ္ထားလုိက္သည္။
“ရွင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ မ်က္လံုးေတြခ်ာခ်ာလည္ေနတာပဲ၊ ႐ူးမ်ားေနၿပီလားေတာ္”
သူ႔မိန္းမက ေခြၽးေစးေတြႏွင့္ ႏုံးခ်ည့္ခ်ည့္ျဖစ္ေနသည့္ သူ႔ျဖစ္အင္ကိုၾကည့္ရင္းေျပာသည္။
သူက “ငါ့ကို ဘဝေဟာင္းကျပန္ေခၚေနၿပီကြာ” ဟု တိုတိုတုတ္တုတ္ ေျဖလုိက္သည္။
မိန္းမ၏မ်က္လံုးႀကီးမ်ားျပဴးက်ယ္သြားကာ “ဘုရားေရ”
သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္လည္သတိထားမိသြားေသာအခ်ိန္တြင္ သူသည္ ဥစၥာေစာင့္ဘဝျဖင့္ ဒုတိယဘဝ သို႔ေရာက္ရွိေနမွန္း လက္ခံ လုိက္ေသာအခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။
“ေနပါအံုး ရွင္က ဥစၥာေစာင့္ဘဝကလာတာဆုိရင္ အရင္ဘဝကပစၥည္းေတြ ဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုတာ မမွတ္မိဘူးလား။ သြား တူးေခ်ရေအာင္ေလ”
“…က်မ မရွင္းဘူးရွင့္၊ ရွင့္ဟာက သိုက္ကျပန္ေခၚေနတယ္လည္းဆိုေသးတယ္။ ဥစၥာေစာင့္က ဖုန္း ေတြဘာေတြသံုးတတ္ လို႔လား”ဟု မိန္းမက ဘူးလံုးနားမထြင္းဟန္ႏွင့္ ထပ္ေမးသည္။
သူက ခုေခတ္ဥစၥာေစာင့္ေတြမွာ ဖုန္းႏွင့္ဘာႏွင့္၊ ကြန္ျပဴတာႏွင့္အီးေမးႏွင့္အင္တာနက္ႏွင့္ စကိုက္ပီႏွင့္ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီဆို တာလည္း မေျပာခ်င္ေတာ့။ ေျပာလွ်င္လည္း အရင္ဘဝေဟာင္းႏွင့္အခုဘဝၾကား ျပန္လည္ဆက္စပ္ရမည့္စကားေတြကို အရိပ္မွ်အေယာင္မွ် ေျပာၾကဆုိၾကရတာေတြအေပၚ ဒီမိန္းမ နားမလည္မွာ သိႏွင့္ေနတာလည္းပါသည္။
“ရွင့္ကို အရိပ္အေယာင္ေရာျပေသးလားရွင္ရယ္။ ဘယ္လိုေနတုန္း၊ ေခါင္းမွာ နတ္စိမ္းေတြလို ေဘာင္းေတာ္ေတြ ဘာေတြ စြပ္လ်က္ႀကီးနဲ႔လားဟင္”
မိန္းမေမးသမွ်သူမေျဖ။ ေျဖလည္းမေျဖတတ္။ မေျဖတတ္လို႔ တံုဏွိဘာေဝလုပ္ေနေတာ့ မိန္းမက ပိုၿပီး အကဲပါလာသည္။
“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ရွင့္ၾကည့္ရတာ အရင္လိုကိုမဟုတ္ဘူး။ တမႈိင္မႈိင္ တေတြေတြနဲ႔။ လိပ္ျပာ ႀကိဳးျဖတ္မွျဖစ္မယ္။ ေတာ္ၾကာ …။ အမယ္ေလးေတာ္၊ေတြးရင္း ၾကက္သီးေတာင္ ထတယ္ေတာ့”
ထိုမွစ၍ သူ႔အိမ္တြင္ ဘုရားပန္းေတြ တခ်ိန္လံုးေဝလာသည္။ ကက္ဆက္က ပရိတ္သံလည္း စဲသည္ဟူ၍ မရွိေတာ့။ ပါးစပ္ကလည္းအျမဲတမ္း တရြရြလႈပ္ေနရာ ပူစီေပါင္းေတြ အျမႇဳပ္ေတြထြက္လာမလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ သူ႔ကို ၾကည့္သည့္ အၾကည့္ကလည္း လူတေယာက္ႏွင့္တေယာက္ အထူးသျဖင့္ လင္ႏွင့္မယား ၾကည့္ပံုၾကည့္ေပါက္မ်ဳိးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ တ ကယ့္ရာဇဝင္သုိက္နန္းကားထဲက အၾကည့္မ်ဳိးျဖင့္ မသိုးမသန္႔ၾကည့္လာသည္။ ဒီမိန္းမျဖင့္ ခက္ပါၿပီဟု သူက စိတ္ထားမွာ ထားလုိက္ေသာ္လည္း ထုိမိန္းမသည္ နာနာဘာဝတေကာင္ကို လက္ခံထားရပံုမ်ဳိးႏွင့္သာ သူ႔ကို တံု႔ျပန္လာခဲ့ၿပီ။
ဟူး..မတတ္ႏုိင္ဘူး မိန္းမေရ၊ ငါ့ကိုေတာ့ ဘဝေဟာင္းက ျပန္ေခၚေနတာအေသအခ်ာပဲဟု သက္ျပင္းတမခ်ကာ ကိုယ့္ဘာ သာ ညည္းေျပာေျပာမိသည္။
တကယ္လည္း သူအျဖစ္က ဘဝေဟာင္းကျပန္ေခၚေလသည္ႏွင့္မျခားဟု သူခံစားေနရသည္။ သူ႔ဘာသာလည္း ေမးခြန္း ထုတ္မိသည္။ အခု လက္ရွိဘဝက ငါ့ဘဝအစစ္လား။ အရင္ေနခဲ့ထုိင္ခဲ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာက ငါဘဝအမွန္လား။သူကိုယ္တုိင္မကြဲျပား။ ဘဝႏွစ္ခုက အေရာေရာအေထြးေထြး။ အျဖစ္သနစ္ေတြ ျမင္ကြင္းပံုရိပ္ေတြ အသံဗလံေတြ စကားလံုးေတြ အားလံုးအေရာေရာ အေထြးေထြး။
ဘဝႏွစ္ခုလံုးမွာ မက္ခဲ့ရသည့္ သူ႔အိမ္မက္ေတြကလည္း မထူးျခားမကြဲျပား။အားလံုးအတူတူ။အရင္ ဘဝကလည္းသူ ဒီအိပ္ မက္ကို မက္ခဲ့သည္။ ယခုဘဝမွာလည္း ဒီအိမ္မက္အျပင္ အျခားေဖာက္ထြက္ မလာ။ ဘဝေဟာင္းမွသခင္က လိပ္ျပာႀကိဳးကို အညႇာကိုင္ထားေလေရာ့သလား။
ျဖစ္ပံုကတုိက္တုိက္ဆုိင္ဆိုင္။ သည္တေလာေလးမွာပဲျဖစ္သည္။ ဘာၾကာဦးမလဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့တလ ေက်ာ္ေလာက္ကပဲျဖစ္သည္။ ေလာေလာလတ္လတ္ သူေနထုိင္ရာၿမိဳ႕ေလးသို႔ သူ႔အစ္မတေယာက္ ျဗဳန္းစား ႀကီးေပါက္ခ်လာသည္။ သူတို႔ေမာင္ႏွမေျခာက္ေယာက္ထဲတြင္ ထုိအစ္မက အႀကီးဆံုး။ ေျခေလးတဖက္ မသန္စြမ္းရတဲ့အထဲ ဘဝက မလွမပရွာ။ အခုအသက္(၆ဝ) နားနီးသည့္ တိုင္ ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထုိး လမ္းေဘးေစ်းသည္ဘဝျဖင့္ ႐ုန္းေနရေသးသည္။ သားေလးေတြခ်ည္းေမြးထားရာ ပညာေရးမွာခြၽန္ၾကေသာ္လည္း အစ္မက ငါေတာ့ ေက်ာင္းမထားႏုိင္ေတာ့ဘူးဟာ၊ သူတို႔ ေက်ာင္းစရိတ္က မေသးဘူးဟုဆိုသည္။ သူ နားပင္းသလုိလို လုပ္ေနလုိက္သည္။ စိတ္ထဲကေတာ့မေကာင္း။ ေနာက္ အစ္မတေယာက္ကေတာ့ ေလးဖက္နာျဖစ္ရာက ေနာက္ဆံုး ေဆးမကုႏုိင္ေတာ့၍ သက္တမ္းမေစ့မီ ဆံုးၿပီ။
အေမေရာ ေနေကာင္းရဲ႕လားဟုေမးေတာ့ အစ္မႀကီးလုပ္သူက အေမ့အေျခအေနကို ေျပာျပသည္။ အေမ့အသက္က-၇၅။ သတိေတြမေကာင္းေတာ့ပါဘူးဟာ။ အေဖ့ဓာတ္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး နင္လို႔ပဲထင္ေနတယ္။ နင္နဲ႔အေဖနဲ႔ကိုလူခ်င္းမကြဲေတာ့ဘူး။ ဟုိတေလာက အိမ္ေပၚကေခ်ာ္က်လို႔ လက္တဖက္လည္း က်ဳိးေနေသးတယ္။ လက္က်ဳိးႀကီးနဲ႔ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္သြားေနလို႔ နင့္တူေတြက ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လုိက္ေန ရတယ္ေလ။
သူ႔ရင္ထဲ နင့္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး မ်က္ရည္စို႔လာသည္။ အေမက လမ္းထိပ္ပိေတာက္ပင္ေအာက္ကေန ညေနညေနဆိုရင္ လမ္းမ ဘက္ထြက္ထြက္ၿပီး ေမွ်ာ္ေနတတ္သတဲ့။ ဘဝေဟာင္းက သူ႔ကိုလား။ ဆံုးသြားတဲ့ အေဖ့ကိုလားေတာ့မသိ။ ေဗဒင္ေမးရတာ လည္း အေမာပါပဲဟာ။
နင့္မွာၿဂိဳဟ္စီးၿဂိဳဟ္နင္း မေကာင္းဘူးလို႔မ်ား ေဗဒင္ဆရာကေဟာရင္ ေခ်လိုက္ရတဲ့ ယၾတာ၊ သူမို႔ မေမာတယ္။ ေတာ္ေသး တယ္ ဘုရားမွန္ တရားမွန္းေတာ့ သိေသးလို႔။ ညေရာမနက္ေရာ ခိုးလို္က္ရတဲ့ ဘုရား။ ေတာင္းလုိက္တဲ့ဆု။ နင့္ အေၾကာင္း ခ်ည္းေပါ့ဟာ …တဲ့။
ဒါနဲ႔ တေလာက အိမ္ကိုသန္းေခါင္စာရင္းလာစစ္ေသးတယ္ ငါ့ေမာင္ရဲ႕။ ရဲေရာ ဘာေရာပါတယ္ဟ။ သူတုိ႔ကအေမ့ကို အ ဘြားႀကီး ခင္ဗ်ားသားလာရင္ သတင္းလာပို႔ေနာ္။ ထိန္ခ်န္ထားရင္ကေတာ့ ဥပေဒအတုိင္းပဲဆိုၿပီးေျပာသြားလုိ႔ အေမရယ္ေလ အဲဒီ့တေလာ မ်က္ႏွာေလးညႇိဳးေနလိုက္တာ၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို မေျပေတာ့ဘူးဟာ။ ထမင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမစားလုိ႔ အေမရယ္ အေမ့သားက ရာဇဝတ္သားမွ မဟုတ္တာဘာညာနဲ႔ မနည္းေခ်ာေမာ့ေကြၽးရတာ။ အင္း သူတုိ႔က သက္ႀကီး ရြယ္ႀကီးေတာင္ ၿခိမ္း လားေျခာက္လားလုပ္ၾကတာေလ။ အဲဒီလို ငါ့ေမာင္၊ အဲဒီလို။
ေျခကေလးေထာ့နင္းေထာ့နင္းႏွင့္ အမ္မျပန္သြားေတာ့ ဘာကိုမွမကူညီလိုက္ႏုိင္။ အခုဘဝမွာ လည္း အရင္ဘဝနည္းတူစြာ ရယ္ ဘာရယ္ရွာေဖြတတ္တဲ့ေကာင္မွမဟုတ္ဘဲလား အစ္မရယ္၊ ခြင့္လႊတ္ေတာ့ဟု စိတ္ထဲက ကန္ေတာ့လိုက္ရသည္။ ေၾသာ္ ဒီတသက္ ျပန္မွဆံုႏုိင္ၾကဦးမလား အေမရယ္။
ထိုေၾကကြဲမႈက ဘဝေဟာင္းက သူ႔လိပ္ျပာကို ျပန္လည္ႏိုးဆြကာ ခ်န္ရစ္ခဲ့သည္ႏွင့္မျခား။
ထိုရက္ပိုင္းမ်ားမွာပင္ မိတ္ေဆြေဟာင္းတေယာက္ဆီက သူ႔ဆီအီးေမးတေစာင္ ဝင္လာသည္။ ဓာတ္ပံုတခ်ဳိ႕လည္း အတက္ ခ်္ဖိုင္ႏွင့္ ပို႔လုိက္ေသးသည္။ အေနာက္တုိင္း႐ုပ္ရွင္ေတြထဲက ျမင္ေတြ႔ေနက် ပံုမ်ဳိးေတြျဖစ္သည္။ တခါဖူးမက စိတ္ကူးယဥ္ ထားပံုပင္မေပၚသည့္ ဝတ္စံုမ်ဳိးေတြကို သူတို႔ေတာ္ ေတာ္ေနသားတက် ဝတ္ဆင္ထားတတ္ၾကၿပီ။ လူေတြက ဒီမွာေနတုန္းက ႏွင့္မတူ။ တေသြးတေမြး စိုရႊမ္းေနၾကသည္။ မ်က္လံုးေတြက လက္ေနၾကသည္။ အျပံဳးေတြလည္း ဝင္းပေန ၾကသည္။
သူျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ထုိမိတ္ေဆြသည္ သူ႔၏ ဒုတိယဘဝထဲမွာျဖစ္ကာ သူသည္လည္း ထိုမိတ္ေဆြ၏ ဒုတိယဘဝထဲ ကပင္ျဖစ္ေနသည္။ သူလက္ခနဲျပံဳးျဖစ္သြားသည္။ အင္း လက္စသတ္ေတာ့ ဒီလူလည္း ဥစၥာေစာင့္ပဲဟာကိုးဟု အေတြးဝင္ သြားၿပီး ျပံဳးမိသြားျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ကေတာ့ ဒုတိယဘဝကိုလြန္ကာ တတိယဘဝသို႔ေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီ။ သူ႔မိန္းမစကား ႏွင့္ဆိုရင္ေတာ့ လိပ္ျပာႀကိဳးျဖတ္ၿပီး ဘဝေတြေျပာင္းသြား တာပဲျဖစ္မည္။ ပထမဘဝလိပ္ျပာႀကိဳးကို ျဖတ္လုိ္က္တာလား၊ ဒုတိယ ဘဝလိပ္ျပာလိပ္ျပာႀကိဳးကိုျဖတ္လိုက္တာလား ႏွစ္ခုလံုးမ်ားလားေတာ့ သူမသိ။
သူဆက္ေတြးသည္။ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကို အေျခခံၿပီးေတြးသည္။ သူျမင္ေနက် ေတြ႔ေနက်သူမ်ားအေၾကာင္းမ်ားကိုေတြး သည္။ အားလံုးကို သူက သူ႔လိုဥစၥာေစာင့္ေတြ အျဖစ္သာျမင္ေနသည္။ ဟုတ္တယ္။ အားလံုးဟာ ပထမဘဝက ေဝဒနာေတြနဲ႔ ဒုတိယဘဝကို ေရာက္လာၾကတာ။ ကိုယ္စီကိုယ္စီတြင္ ပထမဘဝတုန္းက ေႏွာင္ႀကိဳးေတြရွိမည္။ ဘဝေဟာင္းက လိပ္ျပာ ေႏွာင္ႀကိဳးေတြ။ သို႔ေသာ္ သူ႔မိန္းမထင္သလို ရာဇဝင္သိုက္ကားထဲက ဥစၥာေစာင့္ေတြလိုမ်ဳိးေတာ့ ဟုတ္မည္မထင္။
သူတို႔ေစာင့္ခဲ့ၾကသည္က စိန္ေရႊရတနာ ေက်ာက္သံပတၱျမားမ်ားမွ မဟုတ္တာပဲေလ။
တခုေတာ့ရွိသည္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ဘဝေဟာင္းႏွင့္အဆက္ျပတ္ကာ အခုဘဝက ရတနာဥစၥာေတြ အေပၚၿငိတြယ္ရင္း သည္ ဘဝကို စြဲေကာင္းစြဲေနႏုိင္သည္။ ဒုတိယဘဝေရာက္ကာမွ တကယ့္ပိဘိ ဥစၥာေစာင့္ဘဝ ေရာက္သြားတာမ်ဳိးလည္း ႁခြင္းခ်က္ အျဖစ္ ရွိေကာင္းရွိမည္။ ဒါေတာ့ သူ ေသေသ ခ်ာခ်ာ မေျပာႏုိင္။
သူကေတာ့ ဘဝေဟာင္းကေခၚသံေတြသာ ၾကားၾကားေနရသည္က မ်ားလာသျဖင့္ ညညမ်ားတြင္ ဖိုလႈိက္ တုန္ရင္ေနေအာင္ ေမာလ် ပင္ပန္းေနသည္။ ေနရာမ်ဳိးစံုက ပံုစံမ်ဴိးစံု သဏၭန္မ်ဳိးစံုႏွင့္ ေခၚေန ၾကသည္မ်ား၊ လိပ္ျပာေခၚသံမ်ား။
ညႀကီးမင္းႀကီး အိပ္ရာထဲမွာ ေငါက္ခနဲ ထထိုင္ျဖစ္ေတာ့ မိန္းမကပါ ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာျဖစ္ကာ ႏိုးလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေရတခြက္ ကိုခပ္ကာ ဖန္ခြက္ကိုကိုင္ရင္း ပါးစပ္က ဆီမန္းမန္းသလုိ တတြတ္တြတ္ထုိးၿပီး ေပးသည္။
သူၿပိဳက္ခနဲေမာ့ခ်လိုက္သည္။
ေခၚသံေတြကေတာ့ ရပ္မသြား။
မ်က္လံုးေတြေၾကာင္စီစီျဖစ္ကာ စိတ္လက္ေလးလံလွသျဖင့္ ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးသို႔ထြက္ကာ ေကာ္ဖီ ခါးခါးတခြက္ေသာက္ သည္။ ျပန္လာေတာ့ အိမ္ထဲသို႔ မဝင္ရေသးမီကပင္ စူးရွျပင္းထန္လွသည့္ အနံ႔မ်ား ေထာင္းေထာင္းထေနသည္ကို သူ သတိထားမိသည္။
အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ သူျမင္လုိက္ရသည့္ျမင္ကြင္းက သူတခါမွမျမင္ဘူးသည့္ လူတဦးက ေခါင္းရင္းခန္းမွာ ၿမိန္႔ၿမိန္႔ႀကီး ထိုိင္လ်က္။
ထုိသူ႔တကိုယ္လံုး အညိဳေရာင္လႊမ္းေနသည္။ ေခါင္းမွာပတ္ထားသည္က အညိဳ။ ကုိယ္မွာဝတ္ထားသည္ကလည္း အညိဳ။ ခါးမွာစည္းထားသည္ကလည္း အညိဳ။ လူကလည္းအသားအရည္ ခပ္ညိဳညိဳ ခပ္မည္းမည္း။ ထိုလူညိဳႀကီးကအေရာင္မ်ားထြက္ ေနသည့္အၾကည့္ျဖင့္ အိပ္မႈံစံုဝါး ဝင္လာေသာ သူ႔ကိုဖ်တ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္သည္။ ထိုအၾကည့္က စူးရဲလြန္းလွသျဖင့္ ႐ုတ္ တရက္ လဲက်သြားမလားပင္ ေအာက္ေမ့ရသည္။
“အေတာ္ပဲလာလာ၊ ရွင္ဒီမွာထိုင္။ ဆရာႀကီးကရွင့္ကို လိပ္ျပာႀကိဳးျဖတ္ေပးမလို႔၊ ကဲကဲ လက္အုပ္ခ်ီ ၿပီး ဦးခ်လိုက္”
မိန္းမကေျပာလည္းေျပာ သူ႔လက္ကိုလည္းဆြဲကာ ထုိလူညိဳႀကီး၏အေရွ႕ အုန္းပြဲငွက္ေပ်ာပြဲ အေမႊး တုိင္ဖေယာင္းတုိင္မ်ားၾကား ထုိင္ခိုင္းသည္။ ပထမေတာ့ သူ ေၾကာင္စီစီ ၾကက္ေသေသျဖစ္လ်က္ မိန္းမခုိင္းသလို ဝင္ထုိင္မိသည္။
“ကဲကဲ ဆရာႀကီးကို ဦးခ်လိုက္ ရွင္ ဒီဘဝအတြက္ လိပ္ျပာဆက္ဖို႔ ဘဝေဟာင္းက သိုက္ႀကိဳးကို ျဖတ္ရေတာ့မယ္ သိလား”
“ဘာကြ ဒီလူႀကီးကို ငါက ဘာဆုိင္လို႔ဦးခ်ရမွာလဲ မင္း႐ူးေနသလား”
အျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင့္ ေဒါသေတြ လိပ္တက္လာၿပီး အသံနက္ႀကီးျဖင့္ သူေအာ္လုိက္သည္။ ႐ူးေပါေပါႏုိင္လွသည့္ သူ႔ မိန္းမကိုတလွည့္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ေမးေစ့ေမႊးထူလဗ်စ္ႀကီးႏွင့္ လူညိဳႀကီးကို တလွည့္ မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနသည့္ မ်က္လံုး အစံုျဖင့္ ၾကည့္လုိက္သည္။
လူညိဳႀကီးက သူ႔ကိုၾကည့္ကာေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေမးေစ့ေမႊး ထူလဗ်စ္ႀကီး ကို တသသလုပ္ကာ သူ႔ေဘးမွာခ်ထားသည့္ မေဟာ္ဂနီေရာင္ တုတ္ေခ်ာင္းတုတ္တုတ္ႀကီး တေခ်ာင္းကို ဆြဲကိုင္လုိက္တာ ေတြ႔ရသည္။
လူညိဳႀကီးက သူ႔မိန္းမဘက္ကို မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲလုပ္ကာ အခ်က္ေပးလိုက္တာလည္း သူ သတိထားမိ သည္။
မိန္းမက ဘယ္လိုအခ်က္ျပန္ေပးလိုက္သည္မသိ။ တုတ္ေခ်ာင္းတုတ္တုတ္ႀကီးက သူ႔ေခါင္းေပၚဝဲသြားတာကိုေတာ့ သိလိုက္ သည္။ သူ လက္ကိုကာလိုက္ေသးေသာ္လည္း ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီး။
ထူၿပိန္းေမွာင္မည္းလွသည့္ အေမွာင္ထုႀကီးထဲတြင္ သူက အလင္းတန္း၏အလ်င္ႏွင့္ လြင့္ေနေမ်ာသည္။ လြင့္ေနဆဲအခို္က္ သူ႔အျမင္ အာ႐ံုထဲတြင္ အေဖအေမတို႔၏မ်က္ႏွာမ်ား ေမာင္ႏွမတို႔၏မ်က္ႏွာမ်ား ေတြ႔ရျမင္ရသည္။ ေနပူစပ္ခါးထဲ အားလံုး ေဖာ္ေနသည့္ အညာေက်းလက္က သူ႔တူမေလးမ်က္ႏွာေလးကိုလည္း ရိပ္ခနဲျမင္လုိက္ရသည္။ သူတို႔ေတြအားလံုးက သူ႔ကို ေအာ္ဟစ္ေခၚေနၾက သည္ကိုလည္း သူသတိထားမိသည္။
တေနရာမွာေတာ့ ေမ်ာလြင့္ေနသည့္ သူ႔အလ်င္သည္ တံု႔ခနဲ တန္႔သြားသည္။ ရပ္သြားသည္။ ျမင့္မားလွသည့္ တေနရာမွ ႐ုတ္ခ်ည္းျပဳတ္က်လိုက္သလိုမ်ဳိး။
ေခၚသံေတြက ဘဝဂ္တမွ်ျပန္႔ကား လႈိင္းထသြားသည္။
ဘဝေဟာင္းက ေခၚသံမ်ား …..
ေမာင္ႀကီးျပည္စိုး
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
