(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၇
● အလြဲမ်ားႏွင့္ မိမိ
ပထမပတ္သင္တန္းအၿပီး ေဒသခံမ်ားကေတာ့ ခြင့္ေတာင္းၿပီးအိမ္ျပန္ၾကသည္။ KIA သင္တန္းဆင္းၿပီး ေနာက္ရက္မွစ၍ အသုတ္လိုက္ခြဲ၍ အိမ္ခြင့္ျပန္ၾကသည္။ ေနာက္တပတ္သင္တန္းကလည္း ျပန္လည္စတင္ရန္ ၂ လခန္႔လိုေသးသည္ျဖစ္ရာ အမ်ားစု အိမ္ျပန္ခြင့္ရၾကသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ ကိုယ္စီလြယ္တက္ႂကြရႊင္လန္းစြာျဖင့္ အိမ္ျပန္သြားၾကေသာ ရဲေဘာ္မ်ား ရဲေဘာ္မမ်ား၏မိမိအားႏႈတ္ဆက္သံမ်ားသံမ်ားႏွင့္အတူ ေဝးလြင့္၍ မိမိ ျမင္ကြင္းမွေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။ စခန္းသည္ ပို၍ တိတ္ဆိတ္သြား သည္။ မိမိအတြက္ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ဆိုသည္မွာ လြန္စြာေဝးကြာလွေပေသးသည္။
မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ စာဖတ္ခ်ိန္ေလ့လာခ်ိန္ရသည္ဟုဆိုရမည္။ မုန္းကိုးနိုင္ငံေရးဌာနတြင္ လမ္းစဥ္ဆိုင္ရာ အျငင္းပြားမႈမ်ားျဖစ္ၿပီး ေနာက္ မိမိလည္းမတ္ဝါဒသေဘာတရားစာအုပ္မ်ားကို ပို၍ ေဇာက္ခ် ဖတ္ျဖစ္သည္။ အမွန္တရားရွာေဖြရန္အတြက္ေလာ၊ ျငင္းခုန္ရန္အတြက္ေလာ မကြဲျပားပါ။ သုိ႔ေသာ္အေတာ္ေလးေတာ့ ဖတ္ျဖစ္သည္။ ေမာ္စီတုန္းလက္ေရြးစဥ္က်မ္း ၄ တြဲ၊ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ၈ အုပ္ကား အလြတ္နီးပါးရသည္။ ေကာက္ကြတ္သင္တန္းေက်ာင္း ပထမပတ္ ၃ လအတြင္း၌လည္း အားသည္ႏွင့္စာဖတ္ေနတတ္သည္။ မည္သူႏွင့္မွ် သိပ္ေရာမေနတတ္ေသး။ အား၍ အတူမီးထိုင္လႈံေနလ်င္ေတာင္ က်န္သူမ်ားႏွင့္ စကားမေျပာဘဲ စာဖတ္ေနတတ္သည္။ မိမိ၏ ပထမအလြဲဟုဆိုနိုင္သည္။
က်န္ေဒသခံရဲေဘာ္မ်ား၏ စိတ္တြင္ သူတုိ႔အား ပညာမတတ္၍ အဖက္မလုပ္လိုသည့္ပုံစံေပါက္ေနသည္ဟု ေနာင္ မိမိႏွင့္ ရင္းႏွီးသြားေတာ့ ျပန္လည္ေျပျပၾကသည္။ လက္ေတြ႕ဘဝထဲက သင္ယူရမည့္ အရာမ်ားကို မ်က္ကြယ္ျပဳ၍ စာအုပ္ထဲက အမွန္တရားရွာေဖြေနမိရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ လြတ္ေနေသာပါေမာကၡပုံေပါက္သြားပုံရသည္။
ထိုစဥ္က မိမိအေတြးထဲတြင္ရွိေနသည္မွာ စစ္တိုက္ဖုိ႔ တပ္ျပန္ေရာက္ဖုိ႔သာျဖစ္သည္။ စစ္ေျမျပင္ထြက္ဖုိ႔အားသန္ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း တပ္မဟာ ၂ အေတြ႕အၾကံဳ အရ တပ္ထဲသြားလ်င္ တ႐ုတ္စကား တတ္ဖုိ႔လိုသည္ျဖစ္ရာ တ႐ုတ္စာႏွင့္ တ႐ုတ္စကားသင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားသည္။ မိမိႏွင့္ တေဆာင္ထဲ အတူေနသည့္ ရိကၡာမွဴးတေယာက္မွာ လီအာခ်င့္ဟုေခၚသည့္ တ႐ုတ္ျပည္မွ တ႐ုတ္ရဲေဘာ္တေယာက္ျဖစ္သည္။ သူလည္း သင္တန္းပိတ္ရက္တြင္အိမ္ျပန္၍မရ။ မိမိထံလာ၍ ဗမာစာ ဗမာစကားသင္သည္။ မိမိကလည္း သူ႔ထံမွ တ႐ုတ္စာ တ႐ုတ္စကားသင္သည္။
တ႐ုတ္စာသင္ပုံကလည္းလြဲသည္။ တ႐ုတ္စာဆိုသည္မွာ ဗ်ည္းႏွင့္သရမရွိသည့္ အ႐ုပ္စာမွ လာသည္ျဖစ္ရာ စာလုံးတလုံး ခ်င္း အေသမွတ္ရသည္ဟုသာ သိထားရာ ေမာ္စီတုန္းၾသဝါဒ စာအုပ္ငယ္မွ စာပိုဒ္မ်ားျဖင့္တေန့ စာလုံး ၂၀ က်က္မည္ဟု သင္သည္။ စာလုံးအခက္ေတြမုိ႔ သင္ရသည္မွာ အဆင္မေျပ။ တကယ္ေတာ့ တ႐ုတ္စာသင္႐ိုးမွာ အလြယ္စာလုံး ေန႔စဥ္ေန ထိုင္မႈ စာလုံးမ်ားမွ စသင္မွ လြယ္ကူသည္။ ဤတ႐ုတ္စာသင္႐ိုးကို မိမိကေနာက္မွသိေပရာ ေမာ္စီတုန္းၾသဝါဒစာအုပ္ငယ္ပါ တ႐ုတ္စာလုံးအခက္မ်ားႏွင့္ မိမိ ဒုကၡေရာက္လို႔ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေနေပေတာ့သည္။
တကယ္ေတာ့ ဘာသာစကား သင္ၾကားျခင္းမွ နားယဥ္သြားပါက ပို၍လြယ္ကူသည္။ မိမိသည္ ေဒသခံရွမ္းရြာမ်ားသုိ႔ ပုံမွန္ သြားေနပါက ရွမ္းစကားလ်င္ျမန္စြာတတ္နိုင္သည္။ ေဒသခံတုိ႔၏ အေျခအေနကိုလည္း မွန္ကန္စြာသိနိုင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ လည္း ရွမ္းေဒသရွိ ကခ်င္မ်ားစြာရွိသည့္သင္တန္းေက်ာင္းတြင္ စာအုပ္ပုံထဲေခါင္းစိုက္၍ တ႐ုတ္စာသင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနမိ သည္။သုိ႔ျဖစ္ရာ မိမိ၏ အေစာပိုင္းကာလမ်ားတြင္ အလြဲမ်ားစြာျဖင့္ ျဖတ္သန္းေနမိသည္ဟု ဆိုရပါမည္။
● သခင္ဗသိန္းတင္၏ မိန္႔ခြန္းမ်ားႏွင့္ လက္ေတြ႕ေျမျပင္အေျခအေန
မိမိေကာက္ကြတ္ေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္ေနစဥ္ကာလအတြင္း ဥကၠဌ သခင္ဗသိန္းတင္ တ႐ုတ္ျပည္တြင္းရွိ ဗဟိုစခန္းမွ မုန္းကိုး သုိ႔လာ၍ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ေသာ္၎ တပ္/ေဒသမွ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ေသာ္၎ ေတြ႕ဆံု၍မိန္႔ ခြန္းေျပာၾကားသည္။ အေျခခံေဒသအစြန္အဖ်ားတြင္ေရာက္ေနသည့္ မိမိတက္ခြင့္ မၾကံဳခ့ဲေပ။ မိန္႔ခြန္းမ်ားသာ ဖတ္ခြင့္ရခ့ဲသည္။
ထိုစဥ္က အဓိကေျပာသည္မွာ ပါတီကို ပါတီႏွင့္တူေအာင္ တည္ေဆာက္တပ္ကို တပ္ႏွင့္တူေအာင္တည္ေဆာက္ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္အေျခအေနကအေရွ့ေျမာက္အေျခအေနသည္ တည့္မတ္တြန္းတင္ရန္ လိုအပ္သည္ျဖစ္ရာသူေျပာသည့္အတိုင္း အေကာင္အထည္ေဖၚႏိုင္ပါက ပို၍ေကာင္းေသာ အေျခအေနတရပ္ ဖန္တီးေကာင္း ဖန္တီးႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ၏မိန္႔ခြန္းမွာ မွတ္တမ္းအျဖစ္သာ က်န္ခ့ဲ့ၿပီး လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖၚႏိုင္ခ့ဲျခင္းမရွိေပ။
ထိုစဥ္က အေရွ့ေျမာက္စစ္ေဒသအေျခအေနမွာ ပုံမပ်က္ေသးဟု ဆိုနိုင္သည္။ လြဲေခ်ာ္မႈမ်ားစတင္ေနျပီျဖစ္ေသာ္လည္း ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ မျဖစ္ေသးဟုဆိုနိုင္သည္။ ပါတီတပ္ဖြဲ႕မ်ားသည္ စည္းကမ္းအတန္ငယ္ေလ်ာ့ရဲသည္ဟုဆိုနိုင္ေသာ္လည္း စည္းရံုးေရးစည္းကမ္းပုံစံတက် လႈပ္ရွားဆဲျဖစ္သည္။ အမိန္႔နာခံမႈအားေကာင္းဆဲျဖစ္သည္။ ပဲခူးရိုးမ စံခ်ိန္ စံညႊန္းမ်ားျဖင့္ တိုင္းထြာေန၍ မိမိတုိ႔ စိတ္တိုင္းက် မျဖစ္ေသာ္လည္း ပုံစံက် ရိွေနဆဲဟုဆိုနိုင္ပါသည္။
ထုိ႔ျပင္ တ႐ုတ္ျပည္၏ ကူညီမႈျဖင့္မုန္းကိုးေဒသ ေကာင္းဒပ္ရြာတြင္ ေရအားလ်ပ္စစ္စက္ရံုငယ္တခု တည္ေဆာက္ေနသက့ဲသုိ႔ ဝ နယ္ပန္ဆန္းတြင္ လည္း ေရအားလ်ပ္စစ္စက္ရံုတခုေဆာက္လုပ္ေနသည္။ ထုိ႔ျပင္ ပါတီဗဟိုရံုးအားလည္းေကာင္း၊ ျပည္သူ႔အသံ အသံလႊင့္ရံုအားလည္းေကာင္း၊ ဝ နယ္ ပန္ဆန္းသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ဖြင့္လွစ္ရန္ျပင္ဆင္ေနၾကရာ ေနရာတိုင္းတြင္ အသစ္အဆန္းမ်ားျဖင့္ တက္ႂကြသက္ဝင္ေနသည္။
မုန္းကိုးေဒသတြင္ KIA ႏွင့္တပ္ေပါင္းစုလုပ္ငန္းမ်ား အသက္ဝင္ေနသက့ဲသုိ႔ ပန္ဆန္းတြင္လည္း ခြန္အုန္းေဘာင္၊ စဝ္ေဆ ထင္တုိ႔ ေခါင္းေဆာင္သည့္ SSPP (ရွမ္းျပည္တိုးတက္ေရးပါတီ)၊ ေစာတာကလယ္ေခါင္းေဆာင္ သည့္ ရလလဖ ေခၚ ရွမ္းျပည္လူမ်ဳိးေပါင္းစုံလြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕၊ ကယန္း ေရႊေအးေခါင္းေဆာင္သည့္ ကယန္းျပည္သစ္ပါတီ၊ ကလလတေခၚ ကရင္နီ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ စသည့္ တိုင္းရင္းသားလက္ နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ားေရာက္ရွိၿပီး တပ္ေပါင္းစုလုပ္ငန္းမ်ားအသက္ဝင္ေနသည္။
ထိုသုိ႔ေသာ အေျခအေနေအာက္တြင္ တ႐ုတ္၏အကူအညီႏွင့္ “ၿငိမ္းမရေသာ မီးေတာက္မီးလ်ံ” အမည္ရွိ ေဆးေရာင္စုံ မွတ္တမ္းတင္ ႐ုပ္ရွင္ကားၾကီးတကားရိုက္ကူးသည္။ ထိုစဥ္က တက္ႂကြသက္ဝင္မႈမ်ားႏွင့္ စစ္ေရးတိုက္ပြဲတခ်ဳိ႕ကို မွတ္တမ္း တင္သည္။ ဆြီဒင္သတင္းစာဆရာ ဘာေတးလင့္နာကေတာ့ အသက္မပါေသာ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈမ်ားအျဖစ္ ေဝဖန္ေရးသား ထားသည္။ တကယ္ေတာ့ထိုစဥ္က ႐ုပ္ရွင္ရိုက္ကူးမႈ ည့ံေကာင္းည့ံမည္။ အေျခအေနက တက္ႂကြေနၾကဆဲျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ ေပၚကေရာက္လာသည့္ ဗမာ ရဲေဘာ္မ်ားဟု ဆိုၾကသည့္ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားကား အတက္ႂကြဆံုးျဖစ္သည္။ အတက္ ႂကြ လြန္ေနၾကသည္ဟုပင္ ဆိုနိုင္သည္။ ၁၉၇၆/၇၇/၇၈ ကာလမ်ားသည္ သခင္ဗသိန္းတင္ မိန္႔ခြန္းပါအတိုင္း ပါတီကို ပါတီႏွင့္တည္ေဆာက္ရန္၊ တပ္ကို တပ္ႏွွင့္တူေအာင္တည္ေဆာက္ရန္ အခ်ိန္ကာလေကာင္းလည္းျဖစ္ခ့ဲသည္။ ယခုျပန္ေမ်ွာ္ ၾကည့္လ်င္ ထိုအခ်ိန္ခါေကာင္း အခြင့္အခါေကာင္းမ်ားကို လက္လြတ္ခ့ဲရသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ဘာေတးလင့္နာအဖုိ႔ သူအေရွ႕ေျမာက္သုိ႔ေရာက္သည့္ ၁၉၈၆/၈၇ အေျခအေနႏွင့္ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ခ့ဲပုံရသည္။
သခင္ဗသိန္းတင္၏မိန္႔ခြန္းတခုတြင္ပါသည့္ အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေျမျပင္တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ရန္သူတေယာက္ကို က်ည္ ၈၀၀ မွ ၂၀၀၀ ခန္႔သုံးေနရ သည္ျဖစ္ရာ ရန္သူတေယာက္ က်ည္တေတာင့္ျဖစ္ဖုိ႔လိုသည္ဟူသည့္အခ်က္ကိုေတာ့ စစ္ေျမျပင္တပ္ မွဴး တပ္သားမ်ားက စိတ္ဓါတ္အရ ေတာင္းဆိုနိုင္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႕မျဖစ္နိုင္ဟု ဆိုၾကသည္။ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းတြင္ ျဖစ္ပြားေနေသာ တိုက္ပြဲမ်ားမွာ ေခ်မႈန္းေရးတိုက္ပြဲမ်ား၊ စခန္းသိမ္းတိုက္ပြဲမ်ား၊ ခံစစ္ထိမ္း တိုက္ပြဲမ်ားျဖစ္ေပရာ က်ည္ေခြၽ တာ၍ မရနိုင္ေပ။ မီးအားဟုေခၚသည့္ လက္နက္ၾကီးငယ္မ်ဳိးစုံအား တလစပ္ပစ္ခတ္ အသုံးျပဳတိုက္ခိုက္က္ရသည့္ တိုက္ပြဲ မ်ား ျဖစ္သည္။ တဖက္ႏွင့္တဖက္ ေခါင္းမေထာင္နိုင္ ေအာင္ ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ေနရသည့္ တိုက္ပြဲမ်ားျဖစ္ရာ က် ည္ေခြၽတာဖုိ႔ မျဖစ္နိင္ခ့ဲေပ။
ထိုစဥ္က တ႐ုတ္ျပည္က အျပည့္အစုံေထာက္ပ့ံေနသည့္ကာလျဖစ္ရာက် ည္မလုံေလာက္မွာလည္း ေတြးပူစရာမလ္ုိခ့ဲၾကေပ။ ေတြးမပူဘဲ မိမိရည္မွန္းခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖၚၾကပါက ေတာ္ေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ တ႐ုတ္ကေပးေနတာဘဲဟု ဆိုကာ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထားၾကသည္က စိတ္ဓါတ္ေရးရာအရ ပိုဆိုးေစသည္။
ဝ နယ္ပန္ဆန္းမွ သတင္းတခုၾကားရသည္။ တ႐ုတ္မွပို႔လာေသာလက္နက္ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ေသတၲာမ်ားကို ပန္ဆန္း အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသက နယ္စပ္တြင္ လႊဲေျပာင္းလက္ခံသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဂိုေဒါင္အေရာက္အၿပီးမသယ္။ နမ့္ခေခ်ာင္း ေဘး တြင္ စုပုံထားစဥ္ ညဘက္ေခ်ာင္းေရႀကီးၿပီး လက္နက္ခဲယမ္းေသတၲာ အေတာ္မ်ားမ်ား ေခ်ာင္းေရႏွင့္အတူ ေမွ်ာပါ ဆံုး႐ႈံး ခ့ဲရသည္။ ထိုစဥ္ ေဘက်င္းေရာက္ေနေသာ သခင္ဗသိန္းတင္က ေၾကးနန္းရွည္ၾကီးတေစာင္ပို႔၍ ေဝဖန္သည္ဟု ၾကားရ သည္။ အေရးယူမႈေတာ့ မေတြ႕ရေပ။ ထိုစဥ္ အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသ နိုင္ငံေရးမွဴးက ရဲေဘာ္ေနဝင္း ေခၚ ဗိုလ္တင္ရီျဖစ္ၿပီး ေထာက္ပ့ံေရးမွဴးက ဦးေက်ာ္စိန္ျဖစ္သည္။ စစ္ခြၽမ္းရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားဆိုသည့္ ပါတီရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ပါတီ၏ငယ္ေမြးျခံေပါက္ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားကိုယ္တိုင္က တ႐ုတ္ကေပးေနတာဘဲ (ဝါ) အလကားရေနတာဘဲဟူ၍ မေလးနက္ၾက ရာ ထိုစိတ္ဓါတ္မ်ဳိးႏွင့္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လက္နက္ခဲယမ္းရွာၿပီးတိုက္ၾကရလ်င္ လြယ္ကူလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ လြယ္ လြယ္ရေတာ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေတြးၾကပုံရသည္။
● မိုးမိတ္တိုက္ပြဲ
ဤသုိ႔ ေကာက္ကြတ္သင္တန္းေက်ာင္း ပထမၿပီး၍ နားေနစဥ္ပင္မိုးမိတ္ၿမိဳ႕ သိမ္းတိုက္ပြဲသတင္းၾကားရသည္။ ေရွ႕တန္းတပ္မ ၉၉ လက္ေအာက္ခံ ေရွ႕တန္း ခလရ ၁၂ ရင္းဌာနခ်ဳပ္ရွိရာ မိုးမိတ္ၿမိဳ႕ကို ဝင္စီးျခင္းျဖစ္သည္။ ခလရ ၁၂ မွ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး အဆင့္ရွိ တပ္ရင္းမွဴးတဦးအပါ အရာရွိ ၄ ဦး က်ဆံုးသည္။ တပ္ရင္းမွဴးအမည္မွာ ကိုၾကည္ေမာင္လား၊ ကိုႀကီးေမာင္လား တခုခုျဖစ္မည္ထင္သည္။ က်န္က်ဆံုးဒဏ္ရာရ စာရင္းအေရအတြက္မ်ားကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္ ဧျပီလ ၁၁ ရက္မနက္ အ႐ုဏ္ဦးတြင္ျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ CPB တပ္မဟာ ၂ သည္ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္အကုန္ပိုင္းတြင္ မဆလအစိုးရတပ္မ်ားက မုန္းေပၚေဒသကို ထိုးစစ္ဝင္ မည္ၾကား၍ ေရႊက်င္ဝမ္ေတာင္ေခၚ စီစီဝမ္ တာပန္တြင္ စခန္းခ်ေတာင္ ေစာင့္ေနခ့ဲရသည္။ ထိုတပ္မဟာ ၂ တပ္အခ်ဳိ႕ ထုတ္ႏႈတ္၍ က်န္စစ္မင္ေခၚ ကိုၾကည္ျမင့္ဦးစီး၍ သြားေရာက္တိုက္ခိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တပ္မဟာ ၂ ရင္း ၃ မွ တပ္ခြဲတခြဲႏွင့္အျခားတပ္ရင္းတရင္းပါသည္။ ေဒသခံ ၂၀၂ စစ္ေဒသမွ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းတိုက္ခိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ နမ့္ခမ္းခရိုင္တပ္ဖြဲ႕ အခ်ဳိ႕လည္း ပါပုံရသည္။ ထိုစဥ္က ကိုၾကည္ျမင့္မွာ တပ္ရင္းမွဴးေလာ ဒုတပ္မဟာမွဴးေလာ မေသခ်ာေသာ္လည္း ထိုတိုက္ပြဲ အၿပီးတြင္ေတာ့ တပ္မဟာ ၂ ဒုတပ္မဟာမွဴးျဖစ္သြားသည္က ေသခ်ာသည္။
ထိုတိုက္ပြဲတြင္ CPB ငယ္ေမြးျခံေပါက္ စစ္ခြၽမ္းရဲေဘာ္တဦးလည္းပါသည္။ သူ႔အမည္က ဦးပုဟု ေခၚသည္။ အရပ္ခပ္ပုပု ပိန္ပိန္ပါးပါးျဖစ္သည္။ ကိုးကန္႔ႏွင့္ ဝ ေျမာက္ထိုးေဖါက္ခါစက တပ္မွဴးတဦးျဖစ္သူျဖစ္သည္။ စစ္တိုက္လ်င္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္ရမ္းရမ္းရွိသူတဦးျဖစ္သည္။ ထုိ႔အတူ က်န္သည့္ေနရာမ်ားတြင္ ရမ္းသည္။ ၁၉၇၀ ဝန္းက်င္က အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသသုိ႔ အကူအညီေပးရန္ ေရာက္ေနေသာ တ႐ုတ္စစ္အၾကံေပးအဖြဲ႕မွ တ႐ုတ္မ်ားအား ခင္ဗ်ားတုိ႔ျပန္ၾကေတာ့ ဆက္လိုက္စရာမ လိုဟု ခပ္ရမ္းရမ္းေျပာခ့ဲသူျဖစ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ ဝ ေျမာက္တြင္ ဆက္သြယ္ေရးအားနည္းမႈေၾကာင့္ သူ၏တပ္ဖြဲ႕ ရိကၡာျပတ္ေန စဥ္ တ႐ုတ္ျပည္ဖက္ကမ္းရွိ ဆန္ဂိုေဒါင္အား သူတပ္ႏွင့္သြားဝိုင္း ရိကၡာလုဘူးသူလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုတ႐ုတ္ဖက္ကမ္းမွ ဆန္ဂိုေဒါင္မွာ CPB တပ္မ်ားအား ေထာက္ပ့ံရန္ထားျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း အထက္မွ အမိန္႔မရေသး၍ ထုတ္မေပးေသးျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ သူတပ္မွဴးျဖစ္စဥ္သူ႔လက္ေအာက္က တပ္ခြဲမွဴးတဦးႏွင့္ ရဲေဘာ္ ေလးငါးေယာက္က သူတားျမစ္ထားသည့္ ေတာင္ေၾကာသုိ႔သြား၍ အမဲလိုက္ၾကရာ ေသနတ္သံထြက္၍ သူသိသြားေသာအခါ လက္နက္ႀကီးတပ္ခြဲအား ထိုေတာင္ေၾကာ သုိ႔ တရစပ္ပစ္ခိုင္းၿပီး အမိန္႔မနာခံသူမ်ား အျပတ္အသတ္ ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္း ဆံုးမခ့ဲသူတဦးလည္းျဖစ္သည္။ ပါတီရဲေဘာ္ ေဟာင္းတဦးျဖစ္ေသာ္လည္း ရမ္းလြန္းအားၾကီး၍ တာဝန္မွရပ္စဲခံရၿပီး ၁၉၇၆ အတြင္း မုန္းကိုးနိုင္ငံေရးဌာနသုိ႔ ေရာက္လာ သူျဖစ္သည္။ အေရွ႕ေျမာက္မွ ဦးပု၏အထက္ေကဒါတဦးျဖစ္သူ ဦးေက်ာ္ထင္က ဦးပုအား တပ္ခြဲမွဴးတာဝန္ထက္ ပိုေပးမရဟု ဆိုဘူးသည္။ စစ္ေဒသ ဒုနိုင္ငံေရးမွဴးရဲေဘာ္ စိုးသိန္းက ကိုၾကည္ျမင့္ႏွင့္တြဲ၍ ေရွ႕တန္းထည့္ေပးလိုက္ပုံရသည္။
တာဝန္မွ ခ်ထားခံရၿပီး ေရွ႕တန္းလိုက္သြားရေသာ္လည္း စစ္မ်က္ႏွာတြင္ေတာ့ ၾကမ္းတုန္းျဖစ္သည္။ သူႏွင့္အတူပါသြားသည့္ ရင္း ၃ တပ္ခြဲမွ တပ္ခြဲမွဴးရဲေဘာ္မွာ ယခင္ သူတပ္မွဴးျဖစ္စဥ္ သူ၏ကိုယ္ရံရဲေဘာ္ျဖစ္ခ့ဲေပရာ သူ႔ကို ေလးစားမႈရွိသည္။ မိုး မိတ္တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားသည့္ေန႔က တိုက္ပြဲစၿပီး ဦးစြာသိမ္းမိသည္မွာ တပ္ရင္းရံုးရွိရာ စခန္းကုန္းျဖစ္သည္။ ခလရ ၁၂ မွအင္အား မ်ားသည္ ယင္းဌာနခ်ဳပ္အားစြန္႔လႊတ္ၿပီးေနာက္ ၿမိဳ႕တြင္းရွိ ရဲစခန္းတြင္ သြားေရာက္ပူးေပါင္းေနခ့ဲၾကသည္။ ထိုရဲစခန္းအား သိမ္းပိုက္ရန္ တက္ထိုးရာ၌ လြယ္လြယ္ႏွင့္မရဘဲ အခ်ိန္ၾကာေနေတာ့သည္။ မိမိဘက္မွ အထိအခိုက္လည္းရွိေနရာ ထိုးစစ္တန္႔သက့ဲသုိ႔ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဦးပုက သူ႔ဆက္သားရဲေဘာ္ထံမွ M 22 ေသနတ္ကို ယူ၍ အတင္းက်ားေျပး တက္ထိုးေတာ့သည္။ သူကေရွ႕ကတက္ေတာ့ ရင္း ၃ က ခြဲမွဴးအပါ တခြဲလုံး ေျပးတက္ၿပီး က် ားထိုးၾကရာ ရဲစခန္းပါက် ၿပီး တၿမိဳ႕လုံး သိမ္းနိုင္ခ့ဲသည္ဟု ဆိုသည္။
“အထဲကလဲလွိမ့္ပစ္ေနေတာ့ ဘယ္သူမွမတက္ရဲဘူးျဖစ္ေနတာဗ်။ အဲဒါ ဗိုလ္ပုက သူ႔ကိုယ္ရံရဲေဘာ္ဆီက M 22 ယူၿပီး ပစ္ ၿပီးေျပးတက္ သြားတာေရွ႕ ေပ ၂၀ ေလာက္ လိမ့္ထြက္သြားတာေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တပ္ခြဲမွဴးလဲ က်ားေအာ္တက္ထိုးခိုင္းေတာ့ ရဲေဘာ္အားလုံးအားလုံးပစ္ၿပီး ေျပးတက္ၿပီး စခန္းကို ရလိုက္တာ။ ဗိုလ္ပုက ခလုတ္တိုက္ၿပီးလဲသြားဗ်။ ဘာဒဏ္ရာမွ မရ လိုက္ဘူး” ဟု မိုးမိတ္တိုက္ပြဲတြင္ပါခ့ဲေသာ ရင္း ၃ မွ ဝင္းလတ္က အားတက္သေရာ မိမိအားေျပာျပသည္။ မိုးမိတ္တိုက္ပြဲတြင္ တပ္မဟာ ၂ မွတပ္ဖြဲ႕မ်ား၊ ၂၀၂စစ္ေဒသႏွင့္ နမ့္ခမ္းခရိုင္က တပ္ဖြဲ႕မ်ားကို စုစည္း၍ တိုက္ပြဲတခုလုံးကို ဦးစီးသည္က ကို ၾကည္ျမင့္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး အဆံုးအျဖတ္တိုက္ပြဲကို ဦးစီးသူကေတာ့ ဗိုလ္ပုဟု ဆိုရမည္။
ပါတီ၏ငယ္ေမြးျခံေပါက္၊ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ရွိသူ၊ ေသရဲသူျဖစ္ေသာ္လည္း နိုင္ငံေရးအရ ကိုင္တြယ္ရာတြင္ မပါးနပ္ မလိမၼာ သူ မျပည့္ဝသူ ဗိုလ္ပုသည္ ထူးခြၽန္သည့္ ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္မလာခ့ဲပါ။ ထိုတိုက္ပြဲ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပန္ဆန္းသုိ႔ ျပန္သြား သည္ဟုသိရၿပီး သူ႔သတင္းထပ္မၾကားရေတာ့ပါ။ ႏိုင္ငံေရးအရေရာ စစ္ေရးအရပါ ထူးခြၽန္သူတဦးျဖစ္လာရန္ လြယ္ကူလွ သည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။
မိုးမိတ္ၿမိဳ႕ သိမ္းတိုက္ပြဲတြင္ပါဝင္သည့္ တပ္မဟာ ၂ ႏွင့္ နမ့္ခမ္းခ႐ိုင္မွတပ္မ်ားသည္ ေရႊလီျမစ္အား ျဖတ္ၿပီးေနာက္ နမ့္ခမ္း အနီးမွကဖတ္၍ မန္႐ႈိးေဒသသုိ႔ ဝင္ေရာက္လာရာ ထိုတပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားႏွင့္ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္ ေမလအတြင္းမိမိေတြ႕ဆံုလိုက္ရသည္။ မိမိအေျခခံေဒသႏွင့္ ေဝးလံေသာ တဖက္စစ္မ်က္ႏွာေနာက္တန္းအား ထိုးေဖာက္၍ ခရီးရွည္ခ်ီတက္တိုက္ခိုက္မႈ (LRP) တြင္ ပါဝင္ေအာင္ပြဲခံခ့ဲေသာ ဝင္းလတ္၏ ေမာ္တႂကြားႂကြားႏွင့္ ျပန္လည္ေျပာဆိုမႈကိုသာ ေတာ္လွန္ေသာ ထမင္းခ်က္ တ ေယာက္ျဖစ္ေသာ မိမိနားေထာင္ေနရေပေတာ့သည္။
မိုးမိတ္တိုက္ပြဲကို အာရံုဦးကထဲက စတင္တိုက္ခိုက္ခ့ဲရာ အစိုးရ ေရွ႕တန္းတပ္ႏွင့္ ေနာက္တန္းတုိ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္ၿပီး မိုးမိတ္အတိုက္ခံရသည္ကို ေနာက္တန္းကမသိဘဲ စစ္ကူေရာ ေလေၾကာင္းပစ္ကူေရာ အလ်င္အျမန္မေပးနိုင္ခ့ဲ့ေပ။ မိမိတုိ႔ တပ္မ်ားက တၿမိဳ႕လုံးေမႊေႏွာက္၍ အစိုးရဂိုေဒါင္မ်ား အစိုးရဆိုင္မ်ားအား ေကာင္းေကာင္းေဖာက္ခ်ိန္ရခ့ဲသည္။ သုိ႔ေသာ္ တပ္မလုံေလာက္သျဖင့္ မိမိတပ္ဖြဲ႕မ်ား သြားမသိမ္းခ့ဲသည့္ေလာ (သုိ႔မဟုတ္) ေပါ့ေလ်ာ့ခ့ဲသည္ေလာေတာ့မသိ၊ မိမိတုိ႔တပ္ မ်ား မေရာက္သည့္ မိုးမိတ္ေလေၾကာင္း ေမွ်ာ္စင္မွ လား႐ႈိးေလေၾကာင္းေမွ်ာ္စင္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရၿပီး အစိုးရ စစ္ဖက္ဆိုင္ ရာမွသိၿပီး ေလေၾကာင္းပစ္ကူကို ေနာက္က်မွေပးပို႔နိုင္ခ့ဲသည္ဟု ဆိုသည္။
ထို့ျပင္ မိုးမိတ္တြင္ အတိုက္ခံရေသာ ခလရ ၁၂ ကို ကူရန္ မႏၲေလး ပုသိမ္ၾကီးတြင္ ျပန္နားေနသည့္ တပ္ ၉၉ လက္ေအာက္ခံ ခလရ ၄ အားမႏၲေလးမွ မိုးမိတ္သုိ႔ အျမန္စစ္ကူလႊတ္ခ့ဲသည္။ ခလရ ၄ စစ္ေၾကာင္းမ်ားသည္ ခလရ ၁၂ ၏ အက် အဆံုးမ်ား ကိုလည္းရွင္းရင္း တဖက္က ျပန္လည္ဆုတ္ခြာေနေသာ မိမိတပ္ဖြဲ႕မ်ားအားလည္း လိုက္လံရွင္းလင္းခ့ဲသည္။ သုိ႔ႏွင့္မိမိ တပ္ဖြဲ႕မ်ား သိမ္းယူလာၿပီး ေတာတြင္း၌ဖြက္ထားခ့ဲသည့္ ၈၁ မမ ၁ လက္ႏွင့္ ၇၅ မမ တလက္အား ျပန္လည္ ရရွိသြားခ့ဲၾက သည္။ သုိ႔ေသာ္ အစုံလိုက္ေတာ့မဟုတ္။ မိမိတုိ႔တပ္ဖြဲ႕ဖြက္ထားသည့္ ေမာ္တာခ်ိန္ခြက္မ်ား ရွာမေတြ႕ခ့ဲ ၾကေပ။ ေျပာင္းမ်ားကို ျပန္ေတြ႕သြားခ့ဲသည္။
မိမိတုိ႔တပ္အေနႏွင့္ စစ္လက္နက္ပစၥည္း အစိုးရဂိုေဒါင္ အစိုးရဆိုင္ (ပပကလား ျပည္သူ႔ဆိုင္လား မမွတ္မိေတာ့) အစိုးရ ဘဏ္တုိ႔မွ ပစၥည္းအေတာ္မ်ားမ်ားကို သိမ္းပိုက္နိုင္ခ့ဲသည္။ သုိ႔ေသာ္ မိုးမိတ္မွ နယ္စပ္အထိသယ္ရန္ မလြယ္သျဖင့္ အခ်ဳိ႕ ပစၥည္းမ်ားကို ေတာထဲတြင္ဖြက္ထားခ့ဲရသည္ဟု သိရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း မိုးမိတ္တိုက္ပြဲေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းတြင္ ထိုပစၥည္းမ်ားသြားေရာက္သယ္ယူခြင့္ မိမိၾကံဳလိုက္ရေပေသးသည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမာင္ေမာင္စိုး