ေခတ္ျပိဳင္အေတြ႔အၾကဳံ ေမာင္ေမာင္စိုုး

ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား – အပိုင္း (၄၃)

ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား – အပိုင္း (၄၃)
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၆၊ ၂၀၁၇

● မိမိႏွင့္ ေမာ္တာ
KIA ကို သင္ျပေပးမည့္စစ္သင္တန္းတြင္ ေမာ္တာ ပစ္ခတ္ျခင္းလည္းပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိတုိ႔သင္တန္းဆရာမ်ားထဲတြင္ လက္နက္ၾကီးတပ္ဖြဲ႕တြင္တာဝန္ယူဘူးသူ မပါဝင္။ သုိ႔ႏွင့္ ဆရာအားလုံးကို ေကာ္မတီဝင္ ရဲေဘာ္ခ်ီ လတန္က အရင္ျပန္သင္ ေပးရသည္။ သူကတရုတ္ျပည္ထဲက ကခ်င္မ်ဳိးႏြယ္စုဝင္ အဇီးအမ်ဳိးသားတေယာက္ျဖစ္ၿပီး တပ္မဟာအဆင့္ ေကဒါတဦးျဖစ္ သည္။ မိမိလည္း သင္တန္းဆရာမ်ားႏွင့္အတူ ေမာ္တာပစ္ခတ္ျခင္း သင္ၾကားမႈကို လိုက္လံသင္ယူရန္ ရဲေဘာ္ခ်ီလတန္က ခြင့္ျပဳ ေပးခ့ဲသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္မွ ထမင္းခ်က္က ျငိမ္ျငိမ္မေနနိုင္၊ ပစ္ခ်င္ ခတ္ခ်င္ေနသည္။

ေမာ္တာသည္ သက္တန္႔ေကြးပစ္ခတ္၍ရေသာ လက္နက္ႀကီးအမ်ဳိးအစားျဖစ္သည္။ ေရွ႕တြင္ရွိေသာ ေတာအုပ္ ေတာင္ တန္းမ်ားကို ေက်ာ္၍ ပစ္ခတ္နိုင္သည္။ ဤအရာမွာ ေမာ္တာႏွင့္ ေနာက္ပြင့္လက္နက္ၾကီးမ်ား၏ ကြာျခားခ်က္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ ပြင့္မ်ားကေတာ့ ေရွ႕တြင္အတားအဆီး ရွိေနပါကပစ္ခတ္ရန္ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ေပ။ သုိ႔ျဖစ္ရာ လက္နက္ၾကီးပစ္ခတ္မႈ တြင္ ေမာ္တာသည္ အသုံးတည့္မႈ ျခင္းမတူေပ။ ထိုစဥ္က CPB တပ္ဖြဲ႕တြင္ အသုံးျပဳေနေသာ ေမာ္တာမ်ားမွာ ၆၀ မမ ႏွင့္ ၈၂ မမ တုိ႔ျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္၁၂၀ မမ ေမာ္တာကို အသုံးျပဳ နိုင္ခ့ဲသည္။ မဆလအစိုးရတပ္ အသုံးျပဳ ေသာေမာ္ အမ်ဳိးအစားမွာ ၂ လကၼ၊ ၃လကၼ၊ ၈၁ မမ၊ ၁၂၀ မမ ေမာ္တာမ်ားျဖစ္သည္။

ေမာ္တာကိုယ္ထည္တြင္ အဓိက အစိတ္အပိုင္း ၄ ခုပါသည္။ ေအာက္ခံဗန္း၊ ေျပာင္း၊ ေဒါက္ႏွင့္ ေရခ်ိန္တုိ႔ျဖစ္သည္။ ေမာ္တာဆင္ရာတြင္အပင္ပမ္းဆံုးကေတာ့ ေအာက္ခံဗန္း ထည့္ရန္ ေျမတူးရျခင္းျဖစ္ေပမည္။ ၆၀ မမေမာ္တာက ေသးငယ္၍ မေထာင္းတာေသာ္လည္း ၈၂ မမ ႏွင့္ ၁၂၀ မမ ေအာက္ခံဗန္းမ်ားၾကီး၍ အေတာ္ေလးတူးရသည္။ ေမာ္တာတပ္စိတ္အတြက္ ေဂၚျပားေပါက္ျပားသည္ မပါမျဖစ္ ျဖစ္သည္။ ပစ္ခတ္မည့္ဘက္အား မ်က္ႏွာမူ၍ေအာက္ခံဗန္းကို ေျမတူးထားသည့္အတိုင္း ခပ္ေစာင္းေစာင္း ရိုက္ထည့္ရသည္။ ဗအာက္ခံဗန္းျငိမ္ၿပီး အသားက်ေအာင္လုပ္ရသည္။ သုိ႔မွသာ ေမာ္တာပစ္ရာ ျငိမ္ၿပီး ပစ္မွတ္ဆီသုိ႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ သြားေပမည္။ ဗန္းထားမည့္ ေအာက္ခံေျမသားသည္ မာေက်ာရန္လည္းလိုသည္။ ေျမသားေပ်ာ့ကဗန္းသည္ ပစ္အားေၾကာင့္ ေျမၾကီးထဲကြၽံဝင္ၿပီး ပစ္မွတ္လည္းလြဲေခ်ာ္ေပလိမ့္မည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေအာက္ခံဗန္း ေပၚ ေမာ္တာေျပာင္းတပ္ဆင္ၿပီးေနာက္ေရွ႕ေဒါက္တပ္ရသည္။ ၿပီးလ်င္ ေရခ်ိန္တပ္ဆင္ကာ ပစ္မွတ္ကို ခ်ိန္ရန္လိုသည္။ မိမိဖက္မွ ပစ္ခတ္မည့္ အကြာအေဝးကို ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ၿပီးေနာက္ပုံေသဇယားပါအတိုင္း ေရခ်ိန္ကိုညိွရသည္။ ေဒါင္လိုက္ ႏွင့္ အလ်ားလိုက္ေရခ်ိန္ကို ညိႇပါက ေမာ္တာေျပာင္း၏ အေစာင္းဒီဂရီသည္ ပစ္မွတ္သုိ႔ ခ်ိန္ရြယ္ၿပီးျဖစ္သည္။

ေမာ္တာက်ည္ဆံတြင္လည္း အစိတ္အပိုင္း ၄ ခုပါသည္။ ဗံုးသီး၊ ေႂကြထိပ္ဖူး၊ ပုိ႔က်ည္ႏွင့္ အားေပးယမ္းတုိ႔ျဖစ္သည္။ ဗံုးသီး ကေတာ့ က်စ္ေနေအာင္ျပဳလုပ္ထားသည့္ တီအင္တီ ယမ္းတံုးၾကီးျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္သံဒလက္တခုတပ္ဆင္ထားသည္။ ဗံုးသီးသြားရာလမ္းေၾကာင္းထိမ္းရန္ျဖစ္သည္။ ဗံုးသီးသက္သက္သည္ ယမ္းတံုးၾကီးသာျဖစ္၍ အႏၲရယ္မရွိ စိတ္ခ် လက္ခ် ကိုင္တြယ္နိုင္သည္။ အႏၲရယ္ရွိသည္က ေၾကြထိပ္ဖူးျဖစ္သည္။ အမာတခုခုႏွင့္ ထိသည္ႏွင့္ ကြဲလြယ္ရန္ ျပဳ လုပ္ထား ေသာ ဒီတိုေနတာျဖစ္သည္။ဒီတိုေနတာ ေပါက္ကြဲမႈ မွတဆင့္ ဗံုးသီးကို ေပါက္ကြဲေစသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပစ္ခါနီးမွ ဗံုးသီးတြင္ ေၾကြထိပ္ဖူးကို တပ္ဆင္သည္။ ေႂကြထိပ္ဖူးတပ္ဆင္ၿပီးေသာ ဗံုးသီးကား ေပါက္ကြဲရန္အဆင္သင့္ အႏၲရယ္အဆင့္ျဖစ္သြားၿပီး သတိထားကိုင္တြယ္ရန္လိုအပ္သည္။ ေနာက္အစိတ္ပိုင္းကား ပုိ႔က်ည္ျဖစ္သည္။ ဗုံးသီး၏ဖင္ပိုင္းတြင္ တပ္ဆင္ရသည္။ ဗုံးသီးအား သတ္မွတ္အကြာအေဝးသုိ႔ ပုိ႔့က် ည္ေပါက္ကြဲအားႏွင့္ ပုိ႔ေဆာင္ရသည္။ ေမာ္တာေျပာင္းထိပ္မွထည့္လိုက္ေသာ ဗံုးသီး၏ ဖင္ပိုင္းရွိ ပို့က် ည္အား ေျပာင္းရင္းရွိ ရိုက္တန္ ငုတ္ျဖင့္ ရိုက္မိေသာအခါ ဗံုးသီးသည္ ပုိ႔က်ည္၏ ေပါက္ကြဲအားျဖင့္ ေျပာင္းထဲမွ ထြက္သည္။ ေနာက္အစိတ္အပိုင္းျဖစ္သည့္ အားေပယမ္းကား ယမ္းထုတ္ပုံစံႏွင့္လည္းလာသည္။ ယမ္းျပားပုံစံ ႏွင့္လာသည္။ ၆၀ မမ ျဖစ္ေစ၈၂ မမျဖစ္ေစ အကြာအေဝးေပၚမူတည္၍ ပုံေသသတ္မွတ္ထားေသာ အားေပးယမ္းကို ထပ္ျဖည့္ေပးရသည္။ နီးလ်င္ အားေပးယမ္းမလိုေပ။ အားေပးယမ္းကား ပုိ႔က် ည္ကို အားျဖည့္ၿပီး ဗံုးသီး အေဝးကို ေျပးရန္ အသုံးခ်သည္။

KIA ကိုသင္ေပးရမည္မွာ ၆၀ မမ ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိတုိ႔က ၆၀ မမသာ မက ၈၂ မမ ပါ ေလ့လာပစ္ခတ္ခြင့္ရခ့ဲသည္။ မိမိတုိ႔ေလ့က်င့္သည့္ေနရာကားက် ဥ္းေျမာင္း၍ မီတာ ၃၀၀ ခန္႔ကိုသာ ပစ္ခတ္ၾကည့္သည္။ မီတာ ၃၀၀ အားေရခ်ိန္ညိွၿပီး ၈၂ မမ ေမာ္တာေျပာင္းက အေတာ္ေလး မတ္မတ္ေထာင္ေနသည္။ ထိန္ကနဲ ပုိ႔က်ည္ေပါက္ကြဲၿပီး ေမာ္တာက် ည္ဆံထြက္ သြားၿပီး ခဏအၾကာတြင္ ေမာ္တာက်ည္ဆံ ျပန္က်လာသည့္ ေလခြင္းသံ တရႈတ္ရႈတ္ၾကားရသည္။ ေလခြင္းသံကား က်ယ္ လြန္း၍ မိမိတုိ႔ေခါင္းေပၚျပန္က်သက့ဲ့သုိ႔ ခံစားရေပရာ မိမိတုိ႔သင္ယူေနေသာ အုပ္စုလည္း ပ်ာယာခတ္ၿပီး ဝပ္ရမလို ေမွာက္ရမလို ျဖစ္ကုန္သည္။ ရဲေဘာ္ခ်ီ လတန္က ရီၿပီး ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဘာမွမျဖစ္ဘူးဟုဆိုသည္။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း မီတာ ၃၀၀ ခန္႔အကြာတြင္ က် ေရာက္ေပါက္ကြဲသြားသည္။ ေမာ္တာက်ည္ဆံျဖစ္ေစ ေနာက္ပြင့္ လက္နက္ၾကီးက် ည္ဆံျဖစ္ေစ မိမိအနီး မီတာ ၃၀၀ ခန္႔အတြင္း က်ေရာက္ေပါက္ကြဲေတာ့မည္ဆိုလ်င္ ဗံုးသီးေလခြင္းသံကို ေကာင္းစြာၾကားရသည့္ သင္ခန္းစာရခ့ဲေတာ့သည္။ ေနာက္စစ္ေျမျပင္တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ လက္ေတြ႕အသုံးဝင္ခ့ဲသည္။ လက္နက္ၾကီးပစ္သံ ၾကားရံု ေလာက္ႏွင့္ သိပ္မႈ စရာမရွိ ေအးေအးလူလူ ေန၍ရသည္။ ဗံုးသီးေလခြင္းသံၾကားရင္ျဖင့္ မိမိအနီးအနားကြဲေတာ့မည္မွာေသခ်ာ သေလာက္ရွိေပရာ အျမန္ဝပ္ရေတာ့သည္။

ေမာ္တာပစ္ရာတြင္ သတိထားရသည္မွာ ေမာ္တာက်ည္ဆံ ေပါက္ကြဲ၍ ထြက္မထြက္ဆိုသည့္ အခ်က္ျဖစ္သည္။ ေမာ္တာ က်ည္ထည့္လိုက္ပါက ပို႔က်ည္ ေပါက္က်ည္ေပါက္ကြဲသံမွာ ပုံမွန္အားျဖင့္ ထိန္ကနဲဟူေသာအသံကို ပုံမွန္အားျဖင့္ သိသိသာ သာၾကားရသည္။ သုိ႔ေသာ္ စစ္ေျမျပင္တြင္ မိမိဘက္ေရာ တဖက္ကပါ လက္နက္ၾကီးငယ္ မ်ဳိးစုံပစ္ခတ္ေနခ်ိန္တြင္ အသံေတြ ကေရာေထြးေနရာ အေတာ္ေလးသတိထားရသည္။

၁၉၇၆ ခုႏွစ္အကုန္ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ (ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္) ေရွ႕တန္းတပ္ကိုသြားစစ္ခ်ိန္တြင္ မုန္းယားေဒသ၌ တပ္မဟာ ၂ က က် ည္အစစ္ျဖစ္ျဖင့္ စစ္ေရးျပတခုျပဳ လုပ္ျပသည္။ လက္နက္ၾကီးတပ္ခြဲက လက္နက္ၾကီးေပါင္းစုံ ( ၅၇ မမ၊ ၈၂ မမ၊ ၇၅ မမ၊ ပြိဳ င့္ ၅ )  တုိ႔ပစ္ခတ္ၿပီး ေျခလ်င္တပ္က စခန္းတက္သိမ္းသည့္ တိုက္ပြဲငယ္တခု သရုပ္ေဖၚျပသည္။ လက္နက္ၾကီးမ်ားဝုန္းဒိုင္းၾကဲ ပစ္ခတ္ေနစဥ္ ၈၂ မမတလက္က က်ည္မထြက္။ ဗံုးသီးထည့္ေသာ ရဲေဘာ္က သတိမထားမိ။ ေနာက္ထပ္ဗံုးသီးထည့္ ရန္ျပင္သည္။ သတိထားမိေသာ ရဲေဘာ္ေမာင္နိုင္က ဗံုးသီးထည့္မည့္ ရဲေဘာ္အား အတင္းေျပးဆြဲရ သည္။ စစ္ၾကည့္ေတာ့ တကယ္ပင္ ေျပာင္းထဲတြင္ မထြက္ေသာ ေမာ္တာက်ည္ဆံရွိေနသည္။ ဂရုမျပဳ ဘဲ ေနာက္တလုံးထည့္လိုက္ပါက အတြင္းရွိ ေမာ္တာက်ည္ ထိပ္ဖူးေပၚ တိုက္ရိုက္ထိမွန္ေပါက္ကြဲၿပီး ေမာ္တာပစ္ေနသူတဖြဲ႕လုံး ကံအေၾကာင္းမလွ ျဖစ္သြားေပေတာ့မည္။

တကယ္တမ္းတိုက္ပြဲအတြင္း ႏွစ္ဖက္ လက္နက္ၾကီးငယ္ ပစ္ခတ္သံမ်ားၾကားတြင္ ရႈပ္ေထြးသည္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ ၁၈၀ တပ္ဖြဲ႕ တြင္ ေမာ္တာတပ္စုမွဴးအျဖစ္ မိမိတာဝန္ယူေနစဥ္ မဘိန္းကြင္းအတြင္းရွိ တုံကြာတြင္ တိုက္ပြဲ ျဖစ္ပြါးသည္။ မိမိတုိ႔ ေမာ္တာပစ္ ခတ္စဥ္တြင္း ေမာ္တာထြက္သံ ၾကားလား မၾကားလားမေသခ်ာ ျဖစ္ခ့ဲဘူးသည္။ တပ္စိတ္မွဴ း ဒုစိတ္မွဴ းမ်ားကို ေမး ေတာ့ လည္း သူတုိ႔လည္း မေသခ်ာ။ ႏွစ္ဖက္ လက္နက္ၾကီးငယ္ ပစ္ခတ္သံမ်ားၾကားတြင္ ေရာေထြးသြားၿပီး ကိုယ္နားကိုယ္ပင္ မေသခ်ာေတာ့ေပ။ တိုက္ပြဲက မနက္ ၄ နာရီေက်ာ္ေလာက္ျဖစ္ေတာ့ အလင္းေရာင္က မလုံေလာက္။ ေျပာင္းထဲၾကည့္ေတာ့ လည္း ဆက္တိုက္ပစ္ထား၍ ယမ္းခိုးျဖဴဝမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေန၍ မျမင္ရ။ ၆၀ မမက ေျပာင္းတို၍ ေျပာင္းနႈတ္ခမ္းအတိုင္း အပူခ ံၿပီး လက္ႏွင့္စမ္းၾကည့္ခ့ဲရဘူးသည္။ အလယ္တည့္တည့္ႏႈိ က္ၾကည့္ လ်င္လည္း ေႂကြထိပ္ဖူး ခိုက္မိၿပီး ေပါက္ကြဲမွာ စိုးရိမ္ရေသးသည္။ ေစာေစာ စီးစီး တိုက္ပြဲတြင္း ေမာ္တာတလက္ႏွင့္ ေခြၽးျပန္ခ့ဲရဘူးသည္။

ထိုသုိ႔ေမာ္တာက်ည္ မထြက္ခ်င္းမွာ ပုိ႔က်ည္ “အ” ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သတိထားရသည္က ထိုေမာ္တာက်ည္ထုတ္ ယူရာတြင္ျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕ကအလြယ္တူ ေမာ္တာေျပာင္းအရင္းကို လွည့္ခြၽတ္၍ ထုတ္ေလ့ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္အႏၲရယ္မ်ား သည္။ တရုတ္ေမာ္တာမ်ားက ေမာ္တာေျပာင္းရင္းရွိ ရိုက္တန္ကအေသျဖစ္ရာ လွည့္ခြၽတ္ေနစဥ္အတြင္း ဗံုးသီးဖင္ပိုင္းရွိပုိ႔က်ည္ႏွင့္ ပြတ္တိုက္၍ ေနရာအခ်ိန္မေရြး ေပါက္ကြဲထြက္နိုင္သည္။ လွည့္ခြၽတ္သူလည္း လက္ျပတ္မည္မွာ ေသခ်ာသ ေလာက္ရွိသည္။ နည္းမွန္မွာ ေျပာင္းကို ဗန္းခုံမွ ျဖဳ တ္၍ေအာက္သုိ႔ေျဖးေျဖးစိုက္ရသည္။ ေျပာင္းဝမွ လက္ကိုကေတာ့ပုံဟ၍ ေၾကြထိပ္ဖူးမထိေအာင္ ဂရုျပဳၿပီး ဗံုးသီးကိုယ္ထည္ကို လက္ျဖင့္ထိမ္း၍ ျဖဳတ္ရန္လိုသည္။ သုိ႔ေသာ္ လက္ကလြတ္၍ ေအာက္ စိုက္က်ပါက ေပါက္ကြဲနိုင္သည့္အႏၲရယ္ရွိေပရာ အေလ့အက်င့္လိုသည္။

KIA သင္တန္း ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ဆန္း KIA စတုထၳပတ္သင္တန္းတြင္ မိမိသင္တန္းဆရာအျဖစ္ တာာဝန္ယူစဥ္ ဤသုိ႔ ၆၀ မမ ေမာ္တာက်ည္မထြက္သည္ကို ၾကံဳ ခ့ဲရသည္။ KIA သင္တန္းသားမ်ား ပစ္ခတ္စဥ္ ေမာ္တာက် ည္မထြက္ခဲ့။ မထြက္သည့္ က်ည္ထုတ္ရန္ ေမာ္တာေျပာင္းရင္းအား လွည့္ခြၽတ္ ေန၍ အေျပးအလႊား ေအာ္ဟစ္တားခ့ဲရဘူးသည္။ ေျပာင္းစိုက္ၿပီး ထုတ္ဖိ့ုေျပာေတာ့ သူတုိ႔ မဝံ့မရဲျဖစ္ေနသျဖင့္ မိမိပင္ ထုတ္ေပးလိုက္ရဘူးသည္။ တကယ္ေတာ့ သုတုိ႔ျပႆနာေတာ့ မဟုတ္ ။ ေကာက္ကြတ္သင္တန္း ေနာက္ဆံုးပတ္တြင္ ခပ္တည္တည္ သင္တန္းဆရာတက္လုပ္ေနေသာ မိမိ၏အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔အား ေျပာင္းထဲမွ မထြက္ေသာ ဗံုးသီးအားထုတ္ယူပုံအား ေၾကြထိပ္ဖူး ပုိ႔က်ည္ မတပ္ေသာ ဗံုးသီးျဖင့္ ေလ့က်င့္ေပးရန္ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့သည္။ မေပါက္ကြဲႏိုင္သည့္ ဗံုးသီးႏွင့္ အေလ့အက်င့္လုပ္ထားပါကစိုးရိမ္စိတ္မ်ား ရွိမည္မဟုတ္ ေပ။

မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ထမင္းခ်က္မေနဘဲ ေမာ္တာပစ္နည္း လိုက္သင္ခ့ဲသျဖင့္ ေကာက္ကြတ္သင္တန္းေက်ာင္း ေနာက္ဆံုးပတ္တြင္ သင္တန္းဆရာအျဖစ္ KIA အား ေမာ္တာပစ္နည္း ျပန္လည္သင္ေပးခ့ဲသည္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္အတြင္း ဖြဲ႕စည္းေသာ ၁၈၀ တပ္ဖြဲ႕တြင္ ၆၀ မမ ေမာ္တာတပ္စုမွဴ းျဖစ္ခ့ဲသည္။တကယ္ေတာ့ စနစ္တက် သင္တန္းေတာ့မဟုတ္ပါ။ ရဲေဘာ္ခ်ီ လတန္က မိမိတုိ႔အား စုၿပီး သူတတ္သမ်ွ ရွင္းျပၿပီး လက္ေတြ႕ပစ္ျပသည့္ မိမိတုိ႔လည္း လက္ေတြ႕ ပစ္ၾကည့္သည့္ သင္တန္းျဖစ္သည္။ CPB တြင္ေတာ့ လယ္သမားနည္းဟု ေခၚေလ့ရွိသည္။

ေမာ္တာပစ္ခတ္ရာတြင္ အေရးၾကီးသည္မွာ အကြာအေဝးခန္႔မွန္းျခင္းျဖစ္သည္။ အကြာအေဝးခန္႔မွန္းၿပီး ေဒါက္မလို ေရခ်ိန္မလို လက္န့ဲ့ ေမာ္တာေျပာင္းကို ထိမ္းၿပီး ပစ္ခတ္နိုင္သူမ်ားရွိသည္။ အေတြ႕အၾကံဳ ႏွင့္ အေလ့အက်င့္ဟု ဆိုရမည္။ မိမိ၏ ၁၈၀ တပ္ဖြဲ႕ တပ္မွဴး ရဲေဘာ္ယုေအာင္ ေခၚ ရဲေဘာ္အိုက္ေအာင္ (မိမိတုိ႔အေခၚ ဗိုလ္အိုက္) ကေတာ့ ေျခလ်င္တိုက္ပြဲမွာ ေမာ္တာဆိုတာ နတ္ကြ ဟုအျမဲဆိုေလ့ရွိသည္။

၁၉၈၀ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ မိမိသည္ ၁၈၀ တပ္ဖြဲ႕ ေမာ္တာတပ္စုမွဴးတာဝန္ စစ္ဆင္ေရးထြက္ရသည္။ တလခန္႔အတြင္း မိုင္ ၄၅၀ ခန္႔ ေန့ေန့ညညလမ္းေလ်ာက္ စစ္ခ်ီ ခ့ဲရသည့္ စစ္ဆင္ေရးျဖစ္သည္။ လမ္းတေလ်ာက္တြင္ တိုက္ပြဲ ေလးငါးၾကိမ္ခန္႔ျဖစ္ရာ တိုက္ပြဲျဖစ္သည္ႏွင့္ “ေအာင္ၾကီး ေမာ္တာပစ္” ဟူသည့္ အသံက အရင္ဆံုးထြက္လာတတ္သည္။ ေမာ္တာမပစ္မျခင္းသူ၏ ေအာ္ဟစ္ အမိန္႔ေပးသံ မရပ္နိုင္ေပ။

၁၉၈၀ ခုႏွစ္ မတ္လကုန္ပိုင္း ရက္တရက္ ျဖစ္သည္။ မဘိန္းအနီး “လဝါ”ရြာအဝင္တြင္ မိမိတုိ႔ ပက္ပင္းတိုးတိုက္ပြဲျဖစ္ပြါးသည္။ ေသနတ္သံမ်ားဆူညံစြာ ေပၚထြက္လာသည္ႏွင့္ ေအာင္ၾကီး ေမာ္တာပစ္ဆိုသည့္ အသံကထံုးစံအတိုင္းေပၚထြက္လာသည္။ မိမိကလည္း ေတာ္ေတာ္နဲ့ျပန္မပစ္နိုင္မိမိတုိ႔ တပ္စုကိုယ္တိုင္ သတ္ကြင္းထဲေရာက္ေနသျဖင့္ ေနာက္ဖက္ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ က် ည္ကြယ္ေနရာသုိ႔ အရင္ဆံုးျပန္ဆုတ္ေနရသည္။ ဗိုလ္အိုက္၏အမိန္႔သံက ဆက္တိုက္ထြက္ေနသည္။ တဖက္က တေဝါ ေဝါ ပစ္ခတ္ေနေပရာ ခဏအၾကာတြင္ မိမိတုိ႔ေရွ႕ ၁၅ ေပခန္႔အကြာ သစ္တံုးတတုံးေဘးတြင္ ေနရာယူထားေသာ ခြဲ ၁ နိုင္ငံ ေရးမွဴးစိုင္းခမ္းလြယ္အား က်ည္ထိသည္။ ဗိုလ္အိုက္လည္း ေရွ႕သုိ႔ ေျပးထြက္ၿပီး စိုင္းခမ္းလြယ္အား ဆြဲမၿပီး ေနာက္ဖက္က က်ည္ကြယ္ရွိရာသုိ႔ ပုိ႔သည္။ လူနာသယ္ေနစဥ္မွာလည္း မိမိအား ေအာင္ၾကီးေမာ္တာပစ္ကြဟု ေအာ္ဟစ္ အမိန္႔ေန ဆဲျဖစ္သည္။

မိမိကလည္း မိမိဒုကၡႏွင့္မိမိျဖစ္သည္။ သတ္ကြင္းမွ လြတ္ၿပီး က်ည္ကြယ္သုိ႔ ေရာက္ေနေသာ္လည္း ေမာ္တာပစ္ေပါက္ ရွာမရ။ မိမိတုိ႔ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနသည္ အင္ ကညင္ေတာအုပ္ၾကီးထဲတြင္ ျဖစ္သည္။ ေအာက္ေျခရွင္းေသာ္လည္း ေပ ၅၀ အထက္ျမင့္မားေသာ အင္ ကညင္ပင္မ်ားက မိမိတုိ႔အေပၚအုပ္မိုးေနသည္။ ေႏြရာသီမို႔ အရြက္မ်ားမရွိေသာ္လည္း အကိုင္း အခက္မ်ားက ဖ်ာၿပီး အုပ္မိုးယွက္ဖ်ာေနသည္။ စေကာတဝိုင္းစာေလာက္ ေမာ္တာက် ည္ဆံလြတ္ထြက္မည့္ အေပါက္ကို မနဲလိုက္ရွာေနရသည္။ လက္တမ္းပစ္လိ့ုကေတာ့ မိမိေခါင္းေပၚရွိ အကိုင္းတခုခုအား ထိၿပီး ေပါက္ကြဲႏိုင္သည္။ကိုယ္လူဘဲ ျပန္ထိမည့္ကိန္းဆိုက္ေနသည္။ သုိ႔ႏွင့္ အခ်ိန္ၾကာေနျခင္းျဖစ္သည္။ တဖန္ ေမာ္တာကို အနိမ့္စိုက္၍ ပစ္ရန္မွာလည္း ေရွ႕က သစ္ပင္ၾကီးမ်ားက လက္ယွက္ထိုးေန၍ မပစ္သာေပ။ ေရွ႕ကသာ မဆလ အစ္ိုးရတပ္က တေဝါေဝါ ပစ္ေနေသာ္လည္း မိမိ ကေတာ့ ေရွ႕မၾကည့္နိုင္ အေပၚေမာ့၍ ပတ္ခ်ာလည္ ၾကည့္ေနရသည္။ ကံအား ေလ်ာ္စြာစေကာဝိုင္းသာသာခန္႔ သစ္ကိုင္း သစ္ခက္တုိ႔ လြတ္ကင္းေသာ အေပါက္ တခုေတြ႕ရ၍ ထိုအေပါက္မွ ခ်ိန္၍ ေမာ္တာက်ည္ ၃ လုံးခန္႔ ဆက္တိုက္ပစ္ လႊတ္လိုက္သည္။ ခဏအၾကာတြင္ တဖက္၌ ေမာ္တာက်ည္မ်ား တဝုန္းဝုန္း ေပါက္ကြဲသံၾကားလိုက္ရၿပီး ေသနတ္သံမ်ား ျငိမ္သက္သြားေတာ့သည္။

ထိ့ုေၾကာင့္လည္း ဗိုလ္အိုက္က ေမာ္တာသည္ နတ္ဟုဆိုျခင္း ျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔ ပစ္လိုက္သည့္ ေမာ္တာက်ည္ ထိသည္ ျဖစ္ေစ မထိသည္ျဖစ္ေစ တဖက္က သတိထားေနရာယူရျပီျဖစ္သည္။ ေနရာအေျပာင္းအေရႊ႕လုပ္ရသည္။ ထုိ႔ျပင္ ေမာ္တာ ပစ္ကူပါသည္ဟု သိသည္ႏွင့္ လက္လြတ္စပယ္ မလုပ္ရဲေတာ့။ မိမိတုိ႔အင္အားကို ေလ်ွာ့မတြက္ရဲေတာ့ေပ။ ထိုေန႔က ေမာ္တာဆံ ၃ လုံးထြက္ၿပီး ခဏအၾကာတြင္ တဖက္မွ ပစ္ခတ္သံရပ္သြားသည္။ အမွန္တကယ္ပင္ ေျခလ်င္တိုက္ပြဲတြင္ နတ္ၾကီးေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း တိုက္ပြဲျဖစ္လို႔ကေတာ့ ေမာ္တာသံမထြက္ျခင္း ဗိုလ္အိုက္ အမိန္႔ေပးသံ မရပ္တန္႔ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၁၈၀ တပ္ဖြဲ႕ရံုးတြင္ ရံုးဆက္သား ဝ ရဲေဘာ္ေလးတေယာက္ရွိသည္။ သူနံမည္က အိုက္ဟုေခၚေသာ္လည္း ငယ္ ရြယ္သူျဖစ္၍ မိမိတုိ႔က အိုက္ကေလးဟုေခၚသည္။ သူလည္း ဗိုလ္အိုက္အေလ့အထကို ခ်က္ျခင္းရသြားသည္။ တိုက္ပြဲျဖစ္ သည္ႏွင့္ ဗိုလ္အိုက္ႏွင့္အျပိဳင္ “ေမာ္တာ ေမာ္တာ” ဟု ေအာ္ေတာ့သည္။ မိမိအား အမိန္႔ေပးသူ တေယာက္ထပ္ တိုးလာ ေပေတာ့သည္။

ေသနတ္သံတိတ္သြား၍ ညာဖက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိမိတုိ႔ႏွင့္ ေပ ၂၀ ခန္႔တြင္ ေခါင္း၌ ေဆးပတၱီးအေဖြးသားႏွင့္ စိုင္းခမ္းလြယ္ကို သစ္ပင္တပင္ေျခရင္းတြင္ေတြ႕ရသည္။ မိမိအား ျပံဳ းျပၿပီး ညာဘက္လက္မကို ေထာင္ျပသည္။

အဆိုပါ စစ္ဆင္ေရး တလတာအတြင္း ပက္ပင္းတိုးတိုက္ပြဲ ၃ ၾကိမ္ခန္႔ထပ္မံျဖစ္ပြါးေသးသည္။ ထိေတြ႕မႈ ျဖစ္၍ ေသနတ္ သံျမည္သည္ႏွင့္ “ေအာင္ၾကီး ေမာ္တာ” ဟူေသာ တပ္မွဴးဗိုလ္အိုက္၏ အသံႏွင့္အတူ အိုက္ကေလး၏အသံပါ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ ဆင့္ ထြက္လာပါေတာ့သည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမာင္ေမာင္စိုး


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts