(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၁၈၊ ၂၀၁၇
-၁-
သစ္ပင္ပန္းမာလ္ေတြပဲ ျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္ကုန္းတခုေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္ေနခဲ့ေသးတယ္။ ေန ေနတာလည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ဘယ္အရာကိုမွ တိတိက်က် အခ်ိန္သတ္မွတ္လို႔ မရေကာင္းဘူးေလ။ မိုးေတြ တစိုစုိ အၿမဲျဖစ္ေနတာကိုလည္း ထည့္ေျပာရဦး မွာပဲ။ မိုးအေတာ္ရြာတဲ့ညမ်ားကို ရရွိခဲ့တယ္။ မိုးရြာေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးတာဝါတိုင္ေတြ အလုပ္မလုပ္တဲ့ၿမိဳ႕ေလး။ ဆက္ သြယ္ေရးတာဝါတိုင္ေတြမရွိခင္ ဒီကလူေတြ ဘယ္လိုမ်ားေနၾကလဲလုိ႔ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ အေတြးအေခၚေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိေသးတယ္။ ဒါက သိပ္ေတာ့အေရးမႀကီးပါဘူး။ Tiffany က ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆက္သြယ္ေရးေကာင္းတဲ့ တရက္ကပဲ ေျပာခဲ့ေသးတာ။
သူ႔အသံက ဟိုး မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာကေနလာတယ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္မထင္ရဘူး။ ၾကားဖူးနားဝအသံမ်ဳိးပဲ Tiffany အသံက။ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းဘက္က ေလသံမ်ဳိး။ ခင္ဗ်ားတို႔ သိမလားမေျပာတတ္ဘူး။ သန္ဘက္ခါလုိ႔ေျပာရင္ သဘက္ခါဆိုၿပီး ခါ မွာ ဆြဲေျပာတဲ့ အသံေလ။ ဆက္သြယ္ေရးဟာ အေရးႀကီးေၾကာင္း Tiffany ကို လြမ္းတဲ့အခ်ိန္တိုင္း ကြၽန္ေတာ္တေယာက္တည္း ေျပာမိတယ္။ Tiffany သိခ်င္မွေတာင္ သိမွာ။ သူလည္း ဆက္သြယ္မရလုိ႔ ဝမ္းနည္းရတယ္လုိ႔ တခါမကဘူးေျပာ ရွာပါ တယ္။ သူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔က ဘာေတြလဲ။ ခ်စ္သူေပါ့။
ဟုတ္တယ္ ခ်စ္တဲ့သူ Tiffany ေရလုိ႔ အစခ်ီတဲ့ကဗ်ာရွည္ေတြ ကြၽန္ေတာ္ ခဏခဏ ေရးခဲ့ေသးတယ္။ ဘယ္ မဂၢဇင္းတိုက္ ကိုမွ မပို႔ျဖစ္ခဲ့သလို လူမႈကြန္ယက္ေတြေပၚေတာင္ မတင္ျဖစ္ဘူး။ ထားပါေတာ့ ၾကားခံပစၥည္းဆိုတာ အႏုပညာမွာ လိုခ်င္မွ လိုမွာေလ။ ပရိတ္သတ္ဆိုတာေရာ အတူတူပါပဲ။ လူေတြက အႏုပညာလုိ႔ေအာ္ၿပီး ပရိတ္သတ္လက္ခုပ္သံေတြ ဆာေနတဲ့ ေန႔ရက္ေတြမွာ ေနထိုင္ရတာ မြန္းၾကပ္လွတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အႏုပညာကို မသိဘူး။ ခံစားလုိ႔မရဘူးလုိ႔ လူတကာကိုေျပာ ပစ္တာပဲ။ ဒီ သစ္ပင္ပန္းမာလ္ေတြနဲ႔ၿမိဳ႕က ေအးခ်မ္းပါတယ္။ ေတာင္ကုန္းအမ်ားႀကီး ေတာင္တန္းေတြေရာ။
-၂-
ၿမိဳ႕ရဲ႕ ျမင္ကြင္းက ေတာင္ေတြနဲ႔ မြမ္းမံထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားလိုေပါ့။ တာဝါတိုင္ ၂ တိုင္ရယ္၊ အမိုးျပာျပာေတြရယ္၊ ဘုရားေက်ာင္း တေက်ာင္းရယ္၊ ဗုဒၶဘာသာေတြ ကိုးကြယ္တဲ့ ေစတီ ၂ ဆူရယ္။ ေကာ္ဖီနဲ႔အရက္ဘီယာတြဲရတဲ့ ဆိုင္ ၄ ဆိုင္ေလာက္ရယ္၊ ၃၆၅ ရက္ရဲ႕ ၃ ပံု ၂ ပံုမွာ မိုးစက္ေတြ။ က်န္တဲ့တပံုက ႏွင္း႐ိုက္သံေတြရဲ႕ ေခါင္မိုးေတြ။ ကြၽန္ေတာ္တေယာက္တည္းေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမ်ားတယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ view Point က အရာရွိရိပ္သာမွာေပါ။ အားရင္ စာဖတ္တယ္။ ေဆးေပါလိပ္ေတြ ေသာက္တယ္။ ရာသီဥတုအေၾကာင္းျပၿပီး ေသာက္ၾကေသးတယ္။ စေကာ့တလန္ကထုတ္တဲ့ ဝီစကီကိုေသာက္ဖို႔ ႐ံုးက စာရြက္ေတြခိုးေရာင္း ၾကတဲ့ကာလေတြေပါ့ဗ်ာ။
သစ္ပင္ပန္းမာလ္နဲ႔ၿမိဳ႕လုိ႔ အမည္ေပးထားတဲ့ၿမိဳ႕မွာေနရတုန္း ကြၽန္ေတာ္ သစ္ပင္တပင္မွ မစိုက္ခဲ့တာေတာ့ အမွတ္တရပဲ။ ႐ံုးကလူေတြနဲ႔ သိပ္စကားေျပာလုိ႔မရဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ သူတို႔က အႏုပညာသမားေတြေလ။ ကီးအျမင့္ႀကီးနဲ႔ သီခ်င္း ဆိုတယ္။ ဒရမာကားေတြၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြက်တတ္ေသးတယ္။ ေယဘုယ်ေျပာရရင္ ၿမိဳ႕ဟာခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။Tiffany နဲ႔ မေတြ႕ခင္ထိေပါ့။ ၿမိဳ႕သူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ အသံခပ္ဝဲဝဲေလးေတြကို ခ်စ္စရာေလးလုိ႔ တခါမွ မေတြးဖူးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဝီစကီရယ္၊ စီးကရက္ရယ္၊ မီးမရွိတဲ့ ညခ်မ္းခ်မ္းေတြရယ္နဲ႔တင္ ေပ်ာ္တတ္ခဲ့တာ။ Tiffany မရွိခင္ကေပါ့။
-၃-
အႏုပညာကို လူအႀကိဳက္ဆံုး ကုန္ေခ်ာပစၥည္းလုိ႔ ဘုရား တပါးပါးက ဗ်ာဒိတ္ေပးခဲ့ပံုရတယ္။ လူေတြက အႏုပညာနဲ႔သိပ္ ကြၽမ္း ဝင္ေနၾကတယ္။ သီခ်င္းဆိုၿပိဳင္ပြဲေတြ၊ သ႐ုပ္ျပ ကခုန္ပြဲေတြ၊ ဘာမွ ခံစားလုိ႔မရဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ရံုးဌာနမွာဆိုလည္းသတင္းခ်န္နယ္ပဲၾကည့္လုိ႔ ႐ံုးကလူတခ်ဳိ႕က မၾကည္ခ်င္ဘူး။ သူတို႔ထက္ ရာထူးအနည္းငယ္ျမင့္ေနလုိ႔ ျပန္မေျပာၾကတာပဲေနမွာပါ။ ဝတၳဳစာအုပ္နဲ႔ အေရးအသားတခ်ဳိ႕ပါတဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း ေခ်ာင္ထိုးပစ္ေတာ့ ႐ံုးကလူေတြက အႏုပညာမရွိတဲ့သူလုိ႔ နာမည္ဝွက္ေပးထာေသးတာ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အႏုပညာနဲ႔က ၁၀ ကမၻာေလာက္ေဝးတယ္။ Tiffany နဲ႔ မေတြ႔ခင္အခ်ိန္ကေပါ့။ သစ္ပင္ပန္းမာလ္ၿမိဳ႕ေလးမွာေလ။ ေတာင္တန္းအျပာနဲ႔ မိုးစိုဖက္ရွက္ အဝတ္အစားေတြနဲ႔။
-၄-
မွတ္မွတ္ရရ။ ၂၀၁၆ခုႏွစ္ေလာက္က။ ညတညမွာ ကြၽန္ေတာ္ အလြန္အကြၽံ မူးတယ္။ ဝီစကီနဲ႔ ႐ိုးရာေခါင္ရည္နဲ႔ အေရာအေႏွာ ကိုေသာက္မိပံုရတယ္။ အဲ့ဒီေနက ႏွင္း႐ိုက္သံနဲ႔ ေခါင္မိုးဂီတကို ေကာင္းေကာင္းခံလိုက္ရေသးတာ။ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္ ဘူး။ ညတခုလံုး ႏွင္းစိတ္ေတြေပါက္ၿပီး ခ်မ္းကိုက္ေနခဲ့တာ။ ႏွင္း႐ိုက္သံ ေတးသြားအလြတ္ႀကီးနဲ႔ေပါ့။ အိပ္မရတာနဲ႔ ထဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့လည္း အပူခ်ိန္ ၃ ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ထခြင့္မေပးပါဘူး။ ျဖစ္ဖူးလား။ ေစာင္ပံုထဲမွာ ေပါင္ ၁၇၀ ေလာက္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ထိုးသိပ္ထားရတာမ်ဳိးေလ။ မွတ္မိသမွ် ဘုရားစာေတြဆုိေသးတယ္။ သိသေလာက္ ဝိပႆနာေတြ နဲ႔႐ႈၾကည့္ေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဘာသာတရားန ေဝးကြာလြန္းေသးတယ္။ အႏုပညာေလာက္မေဝးေပမယ့္ ေဝးေတာ့ေဝး ေသးတာပဲ။ ၈ ကမၻာေလာက္ေပါ့။
အဲ့ဒီညက ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြး ေတြးေနတုန္းမွာပဲ ဦးေႏွာက္က ဒါ ႏိုဝင္ဘာလဆန္းျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာတာၾကားမိတယ္။ စိတ္က စက္တင္ဘာလလယ္ပါကြာလုိ႔ ေျပာေသးတာ။ စက္တင္ဘာမွာ ၃ ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္ ႏွင္း႐ိုက္သံဂီတ ေစာင္ပံုထဲက ေပါင္ ၁၇၀ ျဖစ္ပ်က္ ျဖစ္ပ်က္ သိစိတ္ေတြ။ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ စက္တင္ဘာ ၁၅ ရက္ကို ေရာက္ေနတာ။ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ညဟာ ဘာရက္ဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ အဲ့ဒီလို မမွတ္မိတာကို မွတ္ မွတ္ရရရွိေနတာ။
-၅-
စက္တင္ဘာလလယ္ပါ။
၂၁၀၆ စက္တင္ဘာ ၁၅ ည လယ္ထင္တာပဲ။ ဆက္သြယ္ေရးတာဝါတိုင္ေတြက တအားေကာင္းလြန္းေနတယ္။ အိပ္မက္ထဲ မွာကို တိုင္အျပည့္ ကြန္ရက္ေတြနဲ႔။ ၀၉၄၀ နဲ႔စတဲ့ ဖုန္းတလံုးကိုေခၚမိတယ္။ သစ္ပင္ပန္းမာလ္ၿမဳိ႕ရယ္ ဗဟိုခ်က္တေနရာကေန ေခၚလိုက္တာလုိ႔ပဲ ခုျပန္စဥ္းစားလုိ႔ရတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာမွန္မသိဘူး။ hello တဲ့ အိပ္မက္ထဲက လိႈင္းႏႈန္းေတြက ၾကည္ျမေနတယ္။ ေတာင္တန္းေတြၾကားက ေရတံခြန္ရဲ႕ အၾကည္ဆံုးအပိုင္းလိုေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ စကားေျပာမိတယ္။ သူ လည္းျပန္ေျပာတာပဲ။ သစ္ပင္ပန္းမာလ္ၿမိဳ႕ကလားလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ေမးေတာ့၊ မဟုတ္ဘူး ငါက ျမစ္ကမ္းနားၿမိဳ႕ကလုိ႔ ျပန္ေျဖ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္သိတာ သူ႔ကို ေက်ာက္ပန္းေတာင္းေလသံနဲ႔တေယာက္လုိ႔ သိတာ။ သူ႕ၿမိဳ႕က ျမစ္ကမ္းနားၿမိ႕ျဖစ္ ေန တယ္။
သူက သီခ်င္းဆိုတတ္လားေမးေတာ့။ ဟင့္အင္း အႏုပညာနဲ႔ပတ္သက္တာ ဘာမွမရဘူးဗ်ာလုိ႔ ေျဖပစ္ခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ ေတာ္ ၁၅ ရက္တညထဲတင္ သီခ်င္း ၃ ပုဒ္ေလာက္ ဆိုျပျဖစ္တယ္ထင္ရဲ႕။ တခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ ျမစ္ကမ္းနားၿမိဳ႕က သူစိမ္း အမ်ဳိးသမီးကို ကြၽန္ေတာ္ Tiffany လုိ႔ တိတ္တိတ္ေလး အမည္ေပးထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္႐ံုးကလူေတြ မသိေအာင္ေပါ့။ တခါတခါ ႐ံုးက စာေရးမေတြ စာေရးေတြ အထက္လူႀကီးေတြဖုန္းကို လာကိုင္တတ္လုိ႔ lock ခ်ထားခဲ့တာကို အမွတ္တရ ရွိ မိေသးတယ္။ Pw က Tiffany-2016တဲ့။
-၆-
မင္းက ငါကို Tiffany လို႔ ေခၚရတာႀကိဳက္လားတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ မမလုိ႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေျဖမိေသးတယ္ေခၚေပါ့ကြာတဲ့။ သိပ္မထူးဆန္းပါဘူး။ ခ်စ္မိသြားၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါကိုျပန္ေျပာရတာ ရွက္သလိုပဲဗ်။ အရာရွိရိပ္သာ အခန္းအမွတ္ ၁၅ ထဲ မွာအိပ္တုန္းက မက္ေနက်အိပ္မက္ကို အခန္း ၁၇ မွ ေျပာင္းအိပ္ျပ မက္သလိုေလ။ ႐ံုးက တီဗီမွာလည္း အေရွ႕တိုင္း အခ်စ္ကားေတြ ဖြင့္ၾကပါေစေတာ့ဆိုၿပီး သတင္းမၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ရွက္ဖြယ္အလိလိက ဂစ္တာတလက္ ခိုးဝယ္မိတာပဲ။ ဒါကိုသိေတာ့ အေဝးက အေမက ဖုန္းဆက္တယ္။ မင္း ခရစ္ယာန္ေျပာင္းေတာ့မလုိ႔လား။ ဘုရားသီခ်င္းေတြတီးခ်င္လုိ႔ဝယ္တာထင္ၿပီး အေမက ေမးတာပါ။ ရယ္ေတာ့ ရယ္ရတယ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုးကြယ္ရာကို မွတ္ပံုတင္ထဲမွာ ဗုဒၶဘာသာလုိ႔ပါတာ ကေန စက္တင္ဘာ ၁၅ ရက္ေန႔က်ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းႀကီး TIFFANY လုိ႔ ေျပာင္းသြားတာ။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆီဖုန္းဆက္ေတာ့ သားႀကီး မင္းဘာသာေျပာင္းမွာဆိုလုိ႔ ေမးေသးတယ္။ အေမကေျပာလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပဲေနလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွတ္ပံုတင္ထဲက လူမ်ဳိးဘာသာဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ဗမာ/Tiffany လုိ႔ ေျပာင္း ေနတာကေတာ့ ထူးဆန္းပါတယ္။ ဘာမွန္းလည္း မသိဘူး။
အစကေတာ့ သန္႔ရွင္းေရးေကာင္ေလးေတြ စတယ္ထင္မိေသးတာ။ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့မွ တကယ့္ကိုေျပာင္းေနတာ မူရင္းကိုက ေျပာင္းေနတာ။ ဒါကို ႐ံုးက လူတခ်ဳိ႕ ပိုကာကစားရင္း ရိပ္သာအခန္း ၁၅ ကို ဝင္ေမႊေတာ့ ေတြ႔သြားတာေပါ့။ tiffany ကိုျပန္ေျပာေတာ့ သူေတာင္ ၾကား႐ံုနဲ႔ ရွက္တယ္တဲ့။ ေနာက္ၿပီး သူ႔မွတ္ပံုတင္မွာလည္း ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ ထည့္ခ်င္ တယ္ ေျပာသြားပါတယ္။
ေနာက္ရက္က် ေန႔ခင္းႀကီး Tiffany ဖုန္းဆက္တယ္ … လဝကကို။ ကိုးကြယ္ရာသြားေျပာင္းမလုိ႔ၾကည့္ေနတုန္း သူ႔မွတ္ပံု တင္လည္း ကိုးကြယ္ရာေနရာေျပာင္းသြားတယ္။ အဲ့ဒါရွင့္နာမည္ပဲထင္တယ္တဲ့။ ဟုတ္လား ငါ့နာမည္ ဘယ္သူလဲဆိုေတာ့ မသိဘူးေလတဲ့။ ဗမာ/ဗုဒၶဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဗမာ/- တျခားစာသားေတြပဲပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ရွင့္နာမည္ ကြၽန္မ မသိေသးဘူး။ ေျပာဦး ဆိုမွ ကြၽန္ေတာ္သတိရတယ္။ ခ်စ္သူသက္တမ္း ၁ လခြဲေလာက္ထိ နာမည္ေျပာမျပရေသးဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ နာမည္ဘယ္သူဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္မသိတာ။
မွတ္ပံုတင္ျပန္ၾကည့္ေတာ့လဲ ကိုးကြယ္ရာ Tiffany ဆိုတာနဲ႔ ေမြးေန႔ ၁၅ ရက္ ၈ လပိုင္း ၁၉၉၂ ဆိုတာပဲပါတာ။Tiffany ကို မသိဘူး။ ငါ့နာမည္ ငါမသိဘူးပဲ ေျပာလိုက္မိတယ္။ အေမ့ကုိေမးၾကည့္မလုိ႔လုပ္ေတာ့အေမက ခရီးလြန္ေနတယ္။ ႐ံုးက လူေတြလည္း မသိၾကဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္သူပါလဲ။ နာမည္ေတြက အေရးမႀကီးပါဘူး ရွင္ကလည္း။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ကိုးကြယ္ရာေတြပဲ ဟုတ္စာ။ ေတြပဲ ဥစၥာဆိုတာကို Tiffany မေျပာတတ္ဘူး ဟုတ္စာလို႔ပဲ ေျပာတတ္တယ္။ ဒါ လည္း အေရးမွမႀကီးတာေလ။ ဘာနာမည္မွန္းမသိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ကိုးကြယ္ရာအသစ္ရွိေနၿပီပဲကိုး။ အားလံုးကို အမွတ္ တရ ေမ့ပစ္ခဲ့တယ္။
-၇-
ရက္တခ်ဳိ႕က ေတာ္ေတာ္ျမန္ၿပီး ရက္တခ်ိဳ႕ကေတာ္ေတာ္ ေႏွးပါတယ္။ ႏွင္းသံ မိုးသံၾကားမွာ Tifffany ရဲ႕ အသံေတြၾကားရင္း
အသက္ဆက္ခဲ့ပံုရတယ္။ အခုဆို ႏွစ္ေပါက္ေတာ့မယ္။ ကိုးကြယ္ရာ အမည္မရွိ Tiffany နဲ႔ကိုးကြယ္ရာ Tiffany ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၂ ေယာက္ အစစအဆင္ေျပေနဆဲပါ။ ရံဖန္ရံခါ အႏုပညာေၾကာင္း အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း၊ ပညာအေၾကာင္း ျငင္းခုန္ၾက တာက လြဲလုိ႔ေပါ့။
ရံုးမွာလည္း အလုပ္႐ႈပ္လိုက္၊ အလုပ္လက္မဲ့လိုက္၊ တီဗီြကလာတဲ့ ခ်န္နယ္ေတြြၾကည့္လိုက္နဲ႔ လည္ပတ္ေနရတာ သစ္ပင္ ပန္းမာလ္ၿမိဳ႕ဟာ ပံုမွန္ပါပဲ။ ဘုရားစာရြတ္တာပ်င္းတဲ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ တရားထိုင္ပ်င္းတဲ့ Tiffany နဲ႔ကေတာ့ ကီးကိုက္ေန တယ္။ အေမက ဖုန္းဆက္ရင္ ဘာဘာသာကိုေျပာင္းထားလဲ တတြတ္တြတ္ေမးတုန္း။ ကြၽန္ေတာ္က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ပ႒ာန္းအက်ဥ္းကိုရြတ္ျပတာကလြဲလုိ႔ေပါ့။ သာသာယာယာပါပဲ။ တခုခုကေတာ့ ယံုၾကည္သက္ဝင္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ မဟုတ္ လား။ ေအာ္ ေမ့ေနတာ။ အႀကီးအက်ယ္ေျပာင္းလဲသြားတာ တခုရွိေသးတယ္။ ရိပ္သာအခန္း (၁၇) မွာ ကြၽန္ေတာ္ ပန္းခ်ီ ကားဆြဲေနတာနဲ႔ သီခ်င္းတီးတဲ့ေဆာဖ့္ဝဲနဲ႔ Beat ေတြ ေလွ်ာက္တီးေနတာ။
-၈-
အခု ၂၀၁၇ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁ ရက္ပါ။ အႏုပညာမပါတဲ့ ပန္းခ်ီကားနဲ႔ အင္စတုမန္႔မပါတဲ့ မယ္လိုဒီ အၾကမ္းေလးၿပီးတဲ့ညဆို လည္းမမွားဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အားရပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုၿပိဳင္ပြဲေတြ ဒရမ္မာကားေတြနဲ႔ ေပါ့ပ္ကဗ်ာစာအုပ္ေတြထက္ စာရင္ ေတာ္ေတာ္အားရတယ္။ ဒါသစ္ပင္ပန္းမာလ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ပထမဆံုး အႏုပညာမပါတဲ့ပန္းခ်ီနဲ႔ ဂီတျပဳလုပ္မႈတခု။ ကြၽန္ေတာ့္ ပန္းခ်ီကားမွာ ဗလာနယ္အခ်ိဳ႕နဲ႔ Tiffany ေျပာတဲ့စကားတခ်ဳိ႕ ပါတယ္။ Tiffany ကေတာ့ အရမ္းမိုက္တာပဲ။ ရွင့္လက္ရာက။ သီခ်င္းကလည္း အၾကမ္းသာေျပာတယ္။ တအားမိုက္တယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ခင္ဗ်ား ျမင္ဖူးလုိ႔လား နားေထာင္ဖူးလုိ႔လား လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ေမးေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးညံ့ၿပီးထြက္လာတဲ့ အသံ တဂ်စ္ဂ်စ္ပဲၾကားရတယ္။ ပန္းခ်ီကားကိုဆြဲၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ကင္းဗစကို အေသးဆံုးဆိုက္ျဖစ္ေအာင္ ေခါက္ပစ္တယ္။ သီခ်င္းပါတဲ့ ဖိုင္ကိုရွာလုိ႔မရတဲ့ folder ထဲသိမ္းၿပီး hide လုပ္ပစ္ တယ္။
ညစဥ္မွန္မွန္ Tiffany နဲ႔စကားေျပာတယ္။ ခ်စ္ေရးခ်စ္ရာေတြ ပါတဲ့အခါ ပါတယ္။ သစ္ပင္ပန္းမာလ္ ၿမိဳ႕နဲ႔ျမစ္ကမ္းနားၿမိဳ႕ အေၾကာင္းပါတယ္။ ျငင္းခံုတယ္။ Tiffany ငိုတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ငိုတယ္။ တခါတေလ ၿပိဳင္တူ ရယ္ပစ္ၾကတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ျခင္းေတြထဲ ကုိယ့္ေပ်ာ္ရႊင္ၿငိမ္းေအးမႈကို ထည့္ေရာပစ္ရတာ။ မနက္က် ႐ံုးသြားတယ္။ စီးကရက္နဲ႔ ဝီစကီ မေသာက္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအစား Tiffany ကို မ်ားမ်ားကိုးကြယ္တယ္။ က်စိမ့္ လဘက္ရည္နဲ႔ ဝိုင္အနည္းအက်ဥ္းေသာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ရွင္သန္ရျခင္းမွာ အႏုပညာရယ္၊ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ခ်က္ရယ္၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းကိစၥရယ္နဲ႔ ၿငိမ္သက္လာ ခဲ့တယ္။
-၉-
ကြၽန္ေတာ္ သစ္ပင္ပန္းမာလ္ၿမိဳ႕မွာ တာဝန္က်ေနတာ ႏွင္း (၃) ဆက္၊ မိုး (၄) ဆက္ေျမာက္ၿပီးတဲ့အထိ ေျပာင္းခြင့္မရ ေသးပါဘူး။ အထက္ဌာနက လူႀကီးေတြက မင္းၾကာၿပီလား။ ဘယ္ေျပာင္းခ်င္လဲ မေမးၾကပါဘူး။ ႐ံုးကလည္း ေျခာက္ေသြ႔ လိုက္ စိုစြတ္လိုက္။ စာရြက္စာတမ္းေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအမိန္႔ေတြ။ ေဒသႏၱရ က်န္းမာေရးျပႆနာေတြ။ တိတ္တိတ္ပုန္း အာဏာလြန္ဆြဲပြဲေတြနဲ႔။ ျပန္မေျပာတတ္တဲ့ စာေရးခံုေတြကို တဒုန္းဒုန္းထုရတဲဲ့ေခတ္ကေန ျပန္ေျပာတတ္တဲ့လူသား လက္ ေအာက္ဝန္ထမ္းေတြကို ဆူလိုက္ ေခ်ာ့လိုက္ လုပ္တတ္ခဲ့တာရယ္၊ ေဖ်ာက္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားနဲ႔သံစဥ္အၾကမ္းရယ္ ပိုင္ဆိုင္ တာရယ္၊ Tiffany ကို ကိုးကြယ္တာရယ္ကေတာ့ ၂၀၁၇ ဇြန္လအထိ ပိုင္ဆိုင္တဲ့အရာေတြပါ။
တခါတေလရယ္ရတယ္။ သစ္ပင္ပန္းမာလ္ၿမိဳကလူေတြိဲနဲ႔လူသတ္စစ္ပြဲေတြ သုတ္သင္ရွင္းလင္းေယ္။ကာလေတြအေၾကာင္ျပန္ေျပာတဲ့အခါမ်ဳိးေပါ့။ေဒသခံလူေတြက သစ္ပင္ေတြကိုခုတ္လွဲၿပီး ေတာင္ယာစိုက္ၾကတဲ့အခါမၽိဳး ယင္ေကာင္ဗရပြနဲ ႏြားေနာက္သားစြပ္ျပဳတ္ေသာက္တဲ့အခါမ်ဳိး အေတာ္ေအာ္ရယ္မိတယ္။လူေတြက ဒီလူဘာလဲဟ ဆိုၿပီး ၾကည့္ခံရတဲ့အထိ။
ေဆာင္းဦးေပါက္ ဘုရားေက်ာင္းေအာ္ဂင္သံရယ္၊ မိုးဝင္စ ပဌာန္းရြတ္သံရယ္။ ရိပ္သာရဲ႕မွာအေပၚဘက္က ေစတီေပၚ ေခါင္း ေလာင္းထိုးသံရယ္၊ ဘုန္းေတာ္္ႀကီီးတခ်ဳိ႕နဲဲ႕ စစ္တပ္ကအရာရွိအခ်ိဳ႕ chess ထိုးရင္း ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ အသံရယ္။ ညတခ်ိဳ႕ မွာ ဆက္သြယ္ေရးတာဝါတိုင္ေတြ ပ်က္ေနတုန္းပဲ။ ေဒၚ Tiffany ကေတာ့ လြမ္းရတာ ဆိုးလိုက္တာ။ သစ္ပင္ပန္းမာလ္ နဲ႔ၿမိဳ႕ကေန အျမန္သာေျပာင္းခဲ့ေတာ့လုိ႔ခ်ည္း တဖြဖြေျပာေနတာပါပဲ။
-၁၀-
အရာရာဟာ ေနသားတက်ပါပဲ။ သိပ္ေနသားမက်တာက မွတ္ပံုတင္ထဲက လူမ်ဳိး /ဘာသာဆိုတာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔Tiffany နဲ႔အဆင္ေျပေပမယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကေတာ့ ဘာသာမဲ့ထက္ဆိုးတဲ့ ဒိ႒ိေတြလုိ႔ ေျပာၾကတယ္တဲ့။ ျမစ္ကမ္းနားၿမိဳ႕ကုိ အလည္ ျပန္ဖို႔ရယ္ တျခားကိစၥတခ်ဳီ႕ရယ္ရွိေသးတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း သစ္ပင္ပန္းမာလ္ၿမိဳ႕ကေန ထြက္ခြာ ခဏထြက္ လာခဲ့ ရပါတယ္။
ေတာင္တန္းေတြေပၚ တိမ္ေတြ ေက်ာ္ခြေနတဲ့ျမင္ကြင္းကို ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့တယ္။ Tiffany ကိုျပဖို႔ ရည္ရြယ္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ Tiffany ဆိုတာ တကယ္ရွိလား မရွိလား သိပ္မေသခ်ာဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကို္ယ္ ကြၽန္ေတာ္လည္း တကယ္ရွိေနလားဆိုတာ မေသခ်ာျပန္ပါဘူး။ အခုေရာက္ေနတာ ၂၀၁၇ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၂၃ ရက္ပါ။
မင္းဘုန္းႏိုင္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
