ကဗ်ာ

႐ုိးတံ (ပုလဲနယ္) ● တခန္းရပ္ျပဇာတ္

႐ုိးတံ (ပုလဲနယ္) ● တခန္းရပ္ျပဇာတ္
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၁၈၊ ၂၀၁၇

(၁)
ေတာင္ပံတခ်က္
တိုက္ခတ္လာတဲ့ေလသရမ္း
ပြဲမစခင္ကတစ္ခန္းရပ္
တည္းျဖတ္ခဲ့မ်က္လံုးထဲမွာ
အေရာင္ေတြရိွတယ္
အသံေတြရိွတယ္
အႏုပညာေတြရိွတယ္
အလွည့္မက်မခ်င္း အလင္းမျပရ
ပရိသတ္ေတြစံုလွၿပီ
ဇာတ္ခံုေပၚကိုခဏခဏတက္
ညထြက္ေၾကးရမလားေပါ့
ငါ့ဘဝ
လက္ေသြးၿပီး
ခြက္ေဆးျပန္ရတာမ်ားတယ္။

(၂)
တီးကြက္အလိုက္
ေကာက္႐ိုးမီးနဲ႔ၿမိဳက္ကာ
တဟုန္ထိုး
တရိွန္ထိုး တန္ရာတန္ေက်း
တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔တစ္ကမၻာေဝးရင္း
မျပင္မဆင္ဘဲ အၾကည့္ခံရဖို႔
အရန္သင့္ မဟုတ္ဘူး
ဇာတ္ရံျမင့္တက္
ငါဟာ
လက္မခံနိုင္ေသးတဲ့ ငါပါပဲ
စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေျပာပါရေစ
အေျခအေနမဲ့ဘဝ
အခ်စ္က
ကမၻာဦးစမွာ က်န္ခဲ့ေလသလား ။

(၃)
ႏွင္းဆီတပြင့္
ရဲရင့္ျခင္းရမယ္ဆိုလို႔
တရက္ၿပီးတရက္
ထြက္ထြက္ၾကည့္ေနတုန္း
ဒီနားေလးကပဲထြက္သြားတာ
ငါက
ဘာလို႔ ဘာမွန္းမသိဘဲ ဘာခ်င္တာကိုး
နံ႐ိုးထဲမွာ
ညႇပ္ေနတဲ့အတိတ္ကို
လက္ခုပ္နဲ႔ဘယ္လိုခပ္ခပ္ ဒီေလာက္ပါပဲ။

(၄)
သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ
စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ဝဲေနေပါ့
တေစၦမရိွဘူး
မၿမဲျခင္းအေၾကာင္းေတြးမိ
လက္ရွိကို
မမုန္းသင့္တာမုန္းလို႔
ဘဝဟာ ႐ံႈးဖန္မ်ားေတာ့
အက်နာ ႐ုန္းကန္ရေတာ့
မနက္ျဖန္နဲ႔ မေတြ႔ခ်င္လို႔
ေဝ့ဝါးဝါး ဦးတည္ရာမဲ့ ေနပစ္လိုက္တယ္။

(၅)
စကားေတြ
အလိုလိုက္ေျခာက္ေသြ႔လာတယ္
စကားမရိွ စကားရွာေျပာေနရေတာ့
ခံတြင္းခ်ဥ္မေျပဘူး
နင္ေနတဲ့လည္ေခ်ာင္းဝဆီကေန
အာဃာတေတြ မ်ဳိမက်ဘူး
လက္ညိႇဳးထိုး အန္ခ်လိုက္ေပမယ့္
လက္က်န္အၿငိႇဳးေတြ
သံုးႏွစ္သံုးမိုးရြာတာေတာင္
ေျခရာေတြ ေပ်ာက္မသြားဘူး။

(၆)
သူမနဲ႔ေတြ႔ေတာ့
ဘဝဟာ ရွင္သန္ျခင္းအစတဲ့
အသိစိတ္ေတြေပ်ာက္
မသိစိတ္ေတြနဲ႔ပန္းေကာက္ထြက္ခ်ိန္
ရင္ဘတ္ထဲထည့္ရူးတယ္
႐ူးရတာေပ်ာ္တယ္
ဘယ္အခ်ိန္အထိလည္းေတာ့မသိ
သိမ္းခဲ့မိသမွ်
ေနာင္တခ်ိန္ ျပန္ၾကည့္လို႔ရေအာင္
ေနပူမိုးေလးရြာရင္
လက္ေဆာင္တမ်ဳိးျဖစ္ရတယ္။

(၇)
သူမ အမည္အရင္းမရိွဘူး
သူမ အေဖအေမမရိွဘူး
သူမ ေမြးရပ္ေဒသမရိွဘူး
ဟင္
ဒါဆိုရင္
သူမဆိုတာက
ဟုတ္တယ္
စိတ္ကူးယဥ္ေမြးစားခဲ့တာပဲျဖစ္မယ္
အဲဒီညမ်ဳိး
ေနာက္တခါရအံုးမလား
ထမင္းစား ေရေသာက္ၿပီး
ေစာင့္စားေနပါတယ္။

(၈)
စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါဘူး
အရာရာနဲ႔အေၾကာင္းေၾကာင္း
ဘဝကိုေလာင္းေၾကးထပ္
သတိ
ကပ္မလိုက္ရ
ဓာတ္ေပါင္းဖိုထဲမွာ
ငါလား ငါလားပါပဲ
ငါနဲ႔ငါ ဓာတ္ျပဳၿပီး ေပါက္ကြဲ
အာ႐ံုေတြေအးစပ္စပ္နဲ႔ ေလာင္ကြၽမ္းေနဆဲ။

(၉)
အဆီျပန္တဲ့လမ္းမွာ
ကံဇာတ္ဆရာအလိုက်
ေနရင္ေနတယ္
ထိုင္ရင္ထိုင္တယ္
အိပ္ရင္အိပ္တယ္
လမိုင္းမကပ္ေနလာၿပီးမွ
ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္
စြဲခ်က္ေတြ အရည္ေပ်ာ္ၾကလာတယ္။

(၁၀)
ငါေငးၾကည့္ေနတဲ့ေလာကႀကီး
ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္ေတြစီးက်လို႔
လိုတိုင္းမရ အေမွာင္ညေတြ
စင္ျမင့္ထက္မွာလဲက်ခဲ့
ျပန္ထရမလား
မထရမလား
ငါကိုယ္ငါ ေမးခြန္းမ်ားနဲ႔
ေနာက္ဆံုးမ်က္ႏွာထားအတြက္
ကမၻာေျမႀကီးထဲကထြက္လာၿပီး
ကမၻာေျမႀကီးကို
ငါ့အိပ္ရာ ျပန္မခင္းရေသးခင္
သဘာဝႀကီးကေတာ့
က်က်နန စီးဆင္းသြားတယ္။

႐ိုးတံ (ပုလဲနယ္)


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts