နို င္ ဝ င္း သီ – ရူးနွမ္းေနတဲ့မိုးတိမ္
စင္တီဂရိတ္ေတြ တရိပ္ရိပ္နဲ႔ တက္တက္လာတဲ့ ရက္စြဲေတြေပါ့။ ၿမိဳ႕ျပဟာ ဆာရီယယ္နွင္းဆီပြင့္ျဖဴ။ ငါတို႔ဟာ အေမွာင္ေခတ္ထဲမွာလား၊ အလင္းေခတ္ထဲမွာလား။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း သိပ္မသဲကြဲလွ။ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၂၀၁၇ အထိ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာ ငါတို႔ဘဝေတြထဲကို ေရာက္မလာေသးဘူးဆိုတာေတာ့ အေသအခ်ာေျပာနိုင္ခဲ့တဲ့ နွစ္ကာလေတြေပါ့။
လြင့္ခ်င္ရာ လြင့္ေနခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ျပသစ္႐ြက္ေတြေပါ့ကြာ။ စီးခ်င္ရာ စီးဆင္းေနခဲ့တဲ့ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြေပါ့ကြာ။ ငါတို႔ရဲ႕ဘဝေတြဟာ။ ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစားဆိုတာ နာမည္ေလးကကဗ်ာဆန္သေလာက္ တကယ့္ဘဝထဲမွာ စုတ္ျပတ္သပ္ေနတာပါကြာ။ ေနေလာင္ထားတဲ့ အေရျပားေတြ၊ ဆားပြင့္ေနတဲ့ ရွည္ေမ်ာေမ်ာလည္ပင္းေတြ၊ ဆာရေလာင္ရလြန္းလို႔ အစြမ္းကုန္ၿဖဲဟထားတဲ့ ပါးစပ္ေပါက္ႀကီးေတြ၊ ေနဖို႔လည္း အဆင္မေျပ၊ ေသဖို႔လည္းအဆင္မေျပေသးတဲ့ ဘဝေတြ။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဘယ္လို`စိန္႔´ေတြကမ်ား ငါတို႔ရဲ႕ဘဝေတြကို ထူမတ္ေပးခဲ့လု႔ိလဲကြာ။ အဲဟိုငတိေတြကလည္း ဟုတ္မလိုလိုနဲ႔ ငါတို႔ရဲ႕ဘဝေတြကို အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ ေျမာင္းထဲ ကန္ခ်သြားခဲ့တာပဲမဟုတ္လား။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ငါတို႔ဟာ အလုံးစုံေသာရာဇဝတ္မႈေတြရဲ႕အရင္းအျမစ္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရတာေပါ့။ ဘယ္လိုျပစ္မႈမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လိႈက္လွဲစြာ ကူညီနိုင္ပါတယ္ကြာ။ ဘဏ္ဓားျပတိုက္တာေလာက္ေတာ့ ထည့္ေျပာမေနနဲ႔။ သိၾကားမင္းရဲ႕ေခါင္းကို ရိုက္ခြဲေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ေရအဆုံး ကုန္းတဝက္ေကာင္ေတြပါကြာ။ ဓာတ္ေငြ႔လႊတ္မယ့္အခန္းထဲကို တန္းစီဝင္သြားတဲ့ဂ်ဴးေတြနဲ႔ ငါတုိ႔
ဘဝဟာ ဘာျခားလို႔လဲကြာ။ ၿမိဳ႕ျပဟာကြန္ဒိုေတြ တထပ္ၿပီးတထပ္ ျမင့္တက္သြားသလို ငါတို႔ရဲ႕ငရဲဘုံဟာလည္း တထပ္ၿပီးတထပ္ နိမ့္နိမ့္ဆင္းသြားတာ ဘာမ်ားဆန္းလို႔လဲကြာ။
(ဆယ့္ခုနွစ္)
ဧၿပီ ၂၆ ရက္ေန႔ ရက္စြဲနဲ႔ရန္ကုန္ဟာ တအားပူခဲ့တာေပါ့။ smitt & wesson ၃၂ ဗို႔ တလက္သာ လက္ထဲမွာ ရိွေနခဲ့ရင္ ဆုံလည္ထဲမွာရိွတဲ့ က်ည္ဆံေျခာက္ေတာင့္လုံးကို အကုန္ပစ္မိမွာပဲ။ မားဆိုးလည္း အခုလို ပူျပင္းတဲ့ေနေရာင္ေအာက္မွာပဲ ေရွာ႔ခ္ျဖစ္သြားခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ၿမိဳ႕ျပဟာ အယ္လ္ဂ်ီးရီးယားကမ္းေျခထက္ေတာင္ ဆိုးေနပါလားကြာ။
( ဆယ့္ရွစ္ )
အာရုံခံစားမႈတဲ့လား။ သြားစမ္းပါကြာ။ ဘယ္ေနရာမွာမ်ားသြားၿပီး အာရုံခံစားခိုင္းဦးမလို႔လဲ။
ဒီေကာင့္ ေရဒါက ပ်က္ေနတာၾကာပါၿပီကြာ။ ခါတိုင္းဆို ဒီေကာင္ဟာ ေသြးစက္က်ရာ အၿမဲလိုက္ေနေလ့ရိွတဲ့ ၿမိဳ႕ျပငါးမန္းတေကာင္ေပါ့။ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ျပည့္ဝေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ေပါ့။ ဘယ္ေနရာမွာတုိက္ပြဲျဖစ္ေနလဲ။ ဒီေကာင္ အရင္ဦးဆုံး ေရာက္ရိွေန ခဲ့ၿပီ။ သူ႔ဘက္က ၿငိမ္သက္ေနရင္ေတာင္ တိုက္ပြဲေတြဟာ သူရိွရာအရပ္ကို အာရုံခံၿပီး လိုက္လာေလ့ရိွတာေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေပၚအႏုပညာနဲ႔ လက္နက္အသစ္အဆန္းမွန္သမ်ွ တအားစိတ္ဝင္စားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာလူငယ္တေယာက္ေပါ့။ ခုေတာ့ ေလာ့ခ္ဟိရဲ႕ F 35. A တစင္း
သူ႔နား႐ြက္ေဘးက ရွပ္ပ်ံသြားရင္ေတာင္ စိတ္ဝင္စားမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘာေတြျဖစ္ေနလို႔လည္းဆိုတာကိုေတာ့ မေမးနဲေပါ့ကြာ။ အႏုပညာဆိုတာ လ်ာထားခ်က္ထက္ ျပည့္မီက်ာ္လြန္သြားေအာင္ ထုတ္လုပ္ေနတဲ့ စည္သြတ္ဘူးစက္ရုံတခုမွ မဟုတ္တာကြာ။
သဇင္ ၂၂ လမ္းကျပန္လာေတာ့ ညဟာပူေႏြးေနခဲ့ၿပီ။ ေဝါခနဲ ျဖတ္ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့ ကယ္ရီေတြေပၚမွာေတာ့ ေသြ႔ေျခာက္မြဲရီေနတဲ့ ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္ေလးေတြေပါ့့။ ငါ့ ေျခဖဝါးေအာက္မွာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထလမ္း။ ငါ့ လမ္းနံေဘးမွာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လမ္းမီးတိုင္ေလးေတြ။
၉ ၊ ၅ ၊ ၂၀၁၇
ည ၈ း ၁၀ နာရီ