● မယ့္ဆရီယန္-ခြန္ယြမ္း ေနၾကာ႐ိုင္းမ်ားဆီသို႔ ….
ေက်ာက္ဖရား ေသာင္ရင္းမွသည္ မယ့္ေခါင္ဆီသို႔စာစုမ်ားရဲ႕ တတိယ အပိုင္းပါ။ ဒီအပိုင္းမွာေတာ့ ေသာင္ရင္းကို ႏႈတ္ဆက္ ခဲ့ၿပီး မယ့္စရီယန္နယ္ေျမသို႔သြားတာကို ဆက္၍ေရးပါမယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ အျမင့္မားဆံုးေတာင္ေတြ အထူထပ္ဆံုးေတာေတြ တည္ရွိရာ ေဒသသို႔သြားခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြပါ။ ကရင္၊ ကယား၊ ရွမ္းေျမေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ထိေတြေနတဲ့ေနရာေတြရဲ႕ အ ေၾကာင္းေတြပါ။
ေသာင္ရင္းကို ႏႈတ္ဆက္လက္ျပခဲ့ၿပီး ဆက္လက္ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္နယ္ေျမ မယ္ဆရီယန္ ေဒသဆီသို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။အဲဒီ ေဒသကေတာ့ အေနာက္တိုင္းသား တကိုယ္ေတာ္ ဘက္ပက္ကာ တိုးရစ္မ်ားအၾကား လူေျပာမ်ားလာတဲ့ ေဒသပါ။ ဟိုးအရင္ ဆယ္စုႏွစ္ေတြတုန္းကေတာ့ နယ္ေျမက မေအးခ်မ္း ေဒသက မဖြံ႕ၿဖိဳးလို႔ လူသူ အေရာက္အေေပါက္ နည္းပါးခဲ့တဲ့ ေနရာေတြပါ။ အခုေတာ့ တိုးခ်ဲ႕လာတဲ့ ထိုင္းခရီးသြားေလာကမွာ ေရပန္းစားလာတဲ့ ေန ရာေတြပါ။ သဘာဝေတာေတာင္ေရေျမရဲ႕ အလွအပေတြ အရင္းအတိုင္း ရွားရွားပါးပါး က်န္ရွိေနေသးတယ္ ေျပာရင္ရႏိုင္ပါ တယ္။ခက္ခက္ခဲခဲ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေနရာေတြကိုမွ သြားခ်င္တတ္ပါတဲ့ အေနာက္တိုင္းသား လူျဖဴေတြရဲ႕ စိတ္ႀကိဳက္ ေန ရာမ်ိဳးေတြရွိေနတဲ့ အရပ္ေဒသပါ။ ေစ်းႏႈန္းေတြကလည္း ခ်ဳိသာမႈရွိ ေဒသခံေတြကလည္း ရိုးသားၾကေလေတာ့ အေနာက္ တိုင္းသားေတြရဲ႕ အႀကိဳက္ေပါ့။ သူတို႔အမ်ားစုကေတာ့ ခ်င္းမိုင္ဘက္တက္ၿပီးခါမွ မယ့္ေဟာင္ေဆာင္ မယ့္ဆရီယန္ဘက္ကို ခရီးဆက္ၾကတာ ပိုမ်ားပါတယ္။ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ မယ့္ေဆာက္သူ မယ့္ေဆာက္သားႏွစ္ေယာက္ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေတာင္ကေန ေျမာက္သို႔ တက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေျပာင္းျပန္ခရီးပါ။
မယ့္ဆရီယန္ေရာက္ဖို႔က ကီလိုမီတာတရာခန္႔လိုေသးတာမို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ခပ္သြက္သြက္ ဆက္ေမာင္းလာၾကပါတယ္။ ကား လမ္းက က်ဥ္းေပမယ့္ လူရွင္းလမ္းရွင္း ခ်ိဳင့္ေတြခြက္ေတြ မရွိသေလာက္မို႔လို႔ သြားရတာ စိတ္ေအးခ်မ္းပါတယ္။ ေသာင္ရင္းရဲ႕ ဘယ္ဘက္ျခမ္း ေဒါနေတာင္တန္းကသာ အေတာ္အတန္ျမင့္မားေပမယ့္ ထိုင္းဘက္ျခမ္းကေတာ့ သိပ္ႀကီးျမင့္မားတဲ့ေတာင္ မရွိပါဘူး၊ လမ္းနေဘးမွာလည္း သိပ္ႀကီးႀကီးမားမား အပင္ႀကီရယ္လို႔ မေတြ႔မိပါဘူး။ ေတာ္ရံုသစ္ပင္ေလးေတြနဲ႔ ဝါးပင္စိမ္း စိမ္းေတြကိုသာ ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။ တပိုင္တႏိုင္ ခုတ္ထား စည္းထားၿပီးသား ဝါးစည္းေတြ ကားလမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရွိမိရတာေၾကာင့္ လြတ္လပ္စြာ ဝါးခုတ္ခြင့္ရွိသလား မသိပါဘူး။
Ban Tha Song Yang ရြာေလးကေန အေတာ္ေလးခရီးေပါက္လာေတာ့ ေတာင္ကုန္းေတာင္တန္း ေတြ ပိုမို၍ထူထပ္လာတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။လမ္းနေဘးမွာေတာ့ ရြာအဝင္အထြက္ တေထာက္နားခိုၾကရာ ဇရပ္ေလးေတြကလြဲလို႔ ခပ္ေဝးေဝး ေတာင္ေျခ ရင္းနားမွာသာ ရြာေတြတည္ထားၾကတာပါ။
ထိုင္း ေရႊျပည္ရဲ႕ လမ္းနေဘး ရြာဝင္လမ္းထိပ္ေတြမွာေတြ႔ရွိရတဲ့ ဇရပ္ေလးေတြကလည္း မွတ္တမ္းတင္သင့္တဲ့ အရာေလး ေတြပါ။ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာလို႔ရႏိုင္ေပမယ့္ ေဒသခံေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္ ရွိသင့္ပါတယ္။ လူေနမ်ားရင္ေတာ့ ရြာဝင္ ဇရပ္ေလးေတြက ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီသမားေတြနဲ႔ ေစ်းဆိုင္ေလးေတြနဲ႔ စည္စည္ကားကားရွိတတ္ေပမယ့္ ဒီလမ္းခရီးမွာေတာ့ ယိုင္နဲ႔နဲ႔နဲ႔ ေျခာက္ေသြ႔ေသြ႔ ဇရပ္ေလးေတြသာ အမ်ားအားျဖင့္ ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။
ဒီလမ္းခရီးမွာ လိုင္းကားရယ္လို႔ ဘတ္စ္ကား အႀကီးႀကီးေတြ မေတြ႔ရသေလာက္ပါ။ ဟိုင္းလက္ကား အနီေရာင္ တစီးစ ႏွစ္ စီးစ ေတြ႔ရၿပီး ဟိုနား ဒီနား ရြာေတြသြားတဲ့ ကားလိုင္းတိုေလးေတြသာ ျဖစ္ဟန္တူပါတယ္။ အဲဒီလမ္းခရီးမွာ ေမာင္ရင္ငေတ သတိထားမိတာတခုက စိုက္ခင္းပ်ိဳးခင္းေတြ အေတြ႔ရ နည္းပါးလြန္းလွတာကိုပါ။ မျဖစ္ထြန္းတာလား မစိုက္ပ်ိဳးၾကတာလား ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့ မသိႏိုင္ပါဘူး။ မယ့္ေဆာက္ မယ္စရီယန္လမ္းပိုင္းမွာ လံုးဝနီးပါးေလာက္ စိုက္ခင္းႀကီးႀကီးမားမား မ ေတြ႔ခဲ့ရတာပါ။ ေတာအလွ ေတာင္အလွ ပ်က္မွာစိုးလို႔ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး။ ကားလမ္းနေဘး ေျမျပန္႔ အနည္းငယ္မွာ ေရာ ေတာင္ေျခအနီး ေနရာေတြအထိ စိုက္ခင္းေတြ မေတြ႔ရတာေၾကာင့္ အေတြးဝင္ ၏လာမိတာပါ။ ေျမာင္းသာသာ ေရ ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေတြမွာသာ တပိုင္တႏိုင္စိုက္ပ်ိဳးခင္းတခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ ျဖတ္သန္းသြားလာသူ နည္းပါးလို႔ ထင္မိပါရဲ႕။ ကားလမ္းနေဘး ေတြ႔ရွိရေလ့ရွိတဲ့ ျခံထြက္အသီးအႏွံ ဆိုင္ကေလးေတြေတာင္ မျမင္ေတြ႔ရပါဘူး။
လမ္းနေဘး တဘက္တခ်က္ ရြာဆက္လည္းျပတ္သလို ကားဆက္ကလည္း ပိုလို႔ျပတ္လာပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ တစီးႏွစ္စီး ေတြ႔ရတာကလြဲလို႔ပါ။ တလမ္းလံုး ေမာင္ရင္ငေတတို႔ စီးလာတဲ့ ကားတစီးထဲရယ္ပါ။ ရြာသူရြာသားေတြလား ဟိုဘက္ကမ္းက ကူးလာေလသူေတြလား မသိပါဘူး။ ကားလမ္းနေဘး ေနပူပူမွာ သံုးေလးေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားေနၾကတာကို တခါ တခါ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။
ဘဝအေမာထဲက လူသားမ်ား (ဓါတ္ပံု မရငတ)
တခ်ဳိ႕လည္း ေမာလို႔ေညာင္းလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ အပင္ရိပ္ေအာက္မွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္သူ လွဲေလ်ာင္းေနသူေတြကိုလည္း ေတြ႔ရပါ တယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ေစ်းဗန္းေလးေတြ ေဘးနားမွာခ်လို႔ေပ့ါ၊ ေမာင္ရင္ငေတလည္း ကားေပၚကေန ရႏိုင္သမွ်ေလး မွတ္တမ္း တင္ခဲ့ရံုမွတပါး ဒီကေန႔ ေစ်းေရာင္းမွ ေကာင္းၾကရဲ႕လား၊ ဘယ္သူေတြကမ်ား ဝယ္ၾကသတုန္း၊ ခုေရာင္းေနတာက ဘာေတြ တုန္း၊ ကြၽဲေကာ္သီးေတြလား၊ ျခံထြက္လား၊ သဘာဝလား၊ ဘိုင္အိုလား၊ ဘာလား … ညာလား … လို႔ လား … ေပါင္းေတြ … မ်ားစြာကို … ဆင္းလို႔ေမးခ်င္ေပမယ့္ မေမးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
သူတို႔တေတြကို လွ်ပ္တပ်က္ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရသမွ် ေကာက္ခ်က္ခ်ရရင္ေတာ့ ဘဝအေမာေတြရဲ႕ဒဏ္ကို ခါးစည္းခံခဲ့ၾကရလြန္းလို႔ ထုသားေပသားက်ေနၿပီးသား ရုပ္သြင္သဏၭာန္ေတြသာပါ။ ထိုင္းတႏိုင္ငံလံုးမွာ တိုးတက္ေခတ္မီမႈ အနိမ့္ဆံုးဘဝကေန ႐ုန္း ထြက္ႏိုင္ဖို႔ေတာ့ အေတာ္လုပ္ယူရဦးမွာပါ။
ကားလမ္းက တေျဖးေျဖးနဲ႔ ျမင့္တက္လာပါတယ္။ အေကြ႔အေကာက္ေတြလည္း ပိုမိုမ်ားျပားလာတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ မၾကာခင္မွာ Tak နဲ႔ Mae Hong Son ျပည္နယ္တို႔ရဲ႕ နယ္နမိတ္စည္းကို ေရာက္ပါေတာ့မယ္။ မယ့္ေဟာင္ေဆာင္ ေရာက္ ဖို႔ေတာ့ လိုပါေသးတယ္။ မယ့္ဆရီယန္နယ္ကို ဝင္ေရာက္လာတာပါ။ လမ္းေပၚမွာ ကားသြားကားလာ မ်ားမ်ား မေတြ႔ရေပမယ့္ မၾကာခင္ကမွ ခင္းထားဟန္တူပါတဲ့ ႏိုင္လြန္ ကတၱရာလမ္း အသစ္စက္စက္ နက္ေမွာင္ေမွာင္ဟာ ေနပူပူမွာ ေျပာင္လက္ ေတာက္ပေနပါတယ္။ ဒီခရီးမသြားခင္ ကားေမာင္းလိုက္ပို႔သူ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ မိတ္ေဆြႀကီး ေျပာၾကားထားခ်က္ေတြအရ မယ့္ေဆာက္နဲ႔ မယ့္ဆရီယန္ စပ္ၾကားဧရိယာ ေတာင္ေပၚလမ္းတခ်ဳိ႕ မေကာင္းေသးဆိုတာေၾကာင့္ စိတ္ထင့္ခဲ့ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းသြားၾကေတာ့ ဤကဲ့သို႔ အသစ္စက္စက္သဖြယ္ ေကာင္းမြန္လာေနတဲ့လမ္းတခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ စိတ္ပိုမို ခ်မ္းေျမ့ ခဲ့ၾကရပါတယ္ေျပာရရင္ မမွားပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ျပင္တုန္းျပင္ေနဆဲ ျပင္လက္စတန္းလန္းနဲ႔ ရပ္ဆိုင္းထားဟန္ရွိတဲ့ လမ္းပိုင္းေတြကိုလည္း ေတြ႔ရပါေသးတယ္။ ေျမသားညႇိေနတာေတြ ေတာင္ကမ္းပါးၿဖိဳလက္စေတြ တန္းလန္းပါ။ ေတာင္ေပၚလမ္းျဖစ္သလို လူသံုးနည္းပါးတဲ့ လမ္းျဖစ္ လို႔လည္း ဒီလိုၾကန္႔ၾကာေနတာ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းပါ။
အဲဒီလိုနဲ႔ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္ ေတာင္အတက္ေတြခ်ည္း မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွ် ေမာင္းတက္လာရာက အေတာ္ေလးျမင့္လာေတာ့ သာယာလွပတဲ့ ေတာေတာင္႐ႈခင္းေတြရွိရာ ႐ႈခင္းသာ ဗ်ဴးပိြဳင့္ တခုကို ေရာက္လို႔လာပါတယ္။ ရာသီဥတုက ေနပူေနေပမယ့္ ေအးျမတဲ့ေလေၾကာင့္ အေတာ္ေလး သာယာတဲ့ေနရာေလးပါ။ ကားခဏရပ္ နားၾကရေအာင္ လို႔ဆိုၿပီး ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ရပ္၊ အေညာင္းေျပ ေက်ာဆန္႔ၾကၿပီး မွတ္တမ္းတင္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကရတာေပ့ါ။ ခပ္ေစာေစာက ေသာင္ရင္းကမ္းနေဘး ႐ႈခင္းအလွနဲ႔ေတာ့ မတူေတာ့ပါဘူး။
တျပန္႔တေျပာ လြတ္လပ္တဲ့ ေတာင္ေတြေတာေတြရဲ႕အလွက စိတ္ကို ပိုမိုလို႔လန္းဆန္းေစသလား ေရႊျပည္နယ္နမိတ္စည္း ျခားက ေသာင္ရင္းက ေမာင္ရင္ငေတ့စိတ္ကို ေထြျပားေစခဲ့တာလား မေတြးခ်င္မိေတာ့ပါဘူး။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ဒီ ေတာင္တန္းေပၚေရာက္လာခ်ိန္မွာ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ စိတ္ျပန္လည္လန္းဆန္းလာခဲ့တာကေတာ့ အမွန္ပါ။
ၾကာၾကာေတာ့ ဇိမ္မခံအားပါဘူး။ ေရွ႕ခရီးကို ဆက္ၾကရပါဦးမယ္။ ဆယ္မိနစ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ျမင္ေတြ႔ ခံစားခဲ့ရတဲ့ စိမ္းလန္းတဲ့ ျမင္ကြင္း၊ လတ္ဆတ္တဲ့ ေလစိမ္းေတြက တန္ဖိုးရွိလွပါတယ္။
ထိုင္းရဲ႕ လူသူအေရာက္အေပါက္အနည္းဆံုး ေတာေတာင္အထူထပ္ဆံုးနယ္ေတြထဲက တေနရာကို ေမာင္ရင္ငေတတို႔ စ တင္ ဝင္ေရာက္လာတာပါ။ ေရႊျပည္ႀကီးဘက္မွာဆိုရင္ေတာ့ ကရင္ျပည္နယ္ရဲ႕ ေျမာက္ဖ်ားစြန္းေဒသပါ။ သစ္ပင္သစ္ေတာ ေတြကေတာ့ ပိုမိုထူထပ္လာသလို ပိုမိုစိမ္းစိုလန္းဆန္းေနတာကို အလြယ္တကူ သတိထားမိႏိုင္ပါတယ္။ လမ္းေဘးမွာလည္း သစ္ပင္ေတြအျပင္ ဘာမွမရွိေတာ့ပါဘူး။ ကားလမ္းကလည္း ႏွစ္စီးေရွာင္သာရံု ကတၱရာခင္းလမ္းက်ဥ္းေလးသာပါ။ ဒါေပ မယ့္လို႔ ဥေရာပရဲ႕ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ဖြယ္ရာ လမ္းႀကီးလမ္းေကာင္း အျမန္လမ္းမႀကီးေတြထက္ေတာ့ ပိုမိုစိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္း တယ္လို႔ ေမာင္ရင္ငေတ ထင္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေမာင္ရင္ငေတ့အတြက္က ျမင္ေတြ႔သမွ် မွတ္တမ္း တင္ခ်င္စရာ ေတြခ်ည္းသာပါ။ ဒီလိုမ်ိဳး သဘာဝနဲ႔ပိုမိုနီးစပ္၊ သဘာဝအတိုင္း က်န္ရွိေနေသးတဲ့ ဒီလိုနယ္ေျမမ်ိဳးကိုမွ စိတ္ဝင္စားတတ္ၾက သူေတြအတြက္ ေဒသမွာ တာဝန္ရွိၾကသူေတြကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံုေသာ ဆြဲေဆာင္နည္းေတြနဲ႔ ဆြဲေဆာင္ေနၾကပါ တယ္။ လာခ်င္ၾကသူေတြကလည္း ဒီေနရာမ်ိဳးကိုမွ ပိုေရြးခ်ယ္လို႔ လာေနၾကပါတယ္တဲ့။
ေမာင္ရင္ငေတလည္း ထို႔အတူပါ။ သိပ္ၿပီး ခရီးမတြင္ခ်င္ေနပါေလ့ေစ။ ဒီလိုမ်ိဳး လမ္း က်ဥ္းကက်ဥ္း၊ ၾကမ္းက ၾကမ္း ဘယ္ လမ္းမ်ိဳး ျဖစ္ပါေလ့ေစ၊ ခပ္ေျဖးေျဖးနဲ႔ ခပ္ေအးေအး ေလာကသဘာဝအလွေတြကို ေသာကၿငိမ္းစြာ ထပ္မံလာ၍ ၾကည့္ခ်င္ မိပါေသးတယ္။ ေနာက္တေခါက္ေလာက္ေပါ့၊ ေတာ္ရံုနဲ႔ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးကို ေနာက္တေခါက္ ထပ္မံလို႔ ေရာက္ရွိဖို႔ မလြယ္ကူမွန္း သိေပမယ့္ ေနရာတေနရာကို ႏွစ္ႀကိမ္မက ထပ္မံေရာက္ရွိေလ့ရွိတတ္တဲ့ ဇာတာပိုင္ရွင္ ေမာင္ရင္ငေတမို႔ စိတ္ကူးယဥ္ေတြး ေတြးၾကည့္မိရတာပါ။
တာ့ခ္ မယ့္ေဟာင္ေဆာင္ နယ္နမိတ္စည္းကို ေရာက္ေတာ့မယ္ေရာက္ေတာ့မယ္လို႔ ေျပာလာရင္းနဲ႔လမ္းက အလယ္စည္း ဆြဲသားထားတာကမရွိ ပိုမိုက်ဥ္းေျမာင္းလာသလို ပိုၾကမ္းပိုတမ္းလာပါတယ္။ေရွာင္စရာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကားကလည္း အ ေတာ္ၾကာမွ တစီးသာဆိုေတာ့ မဆုိးပါဘူး၊ ေရွာင္ခ်ိန္ တိမ္းခ်ိန္ ရတယ္ဆိုပါစို႔။ ေနာက္ထပ္ ဆယ္မိနစ္မွ် ခရီးဆက္လာေတာ့ ကားလမ္းက အတက္ထက္ အဆင္းလမ္း ပိုမ်ားလာပါတယ္။ ၿမိဳ႕ျပသဏၭာန္ေတြ ေတြ႔လာပါၿပီ။ ေျမအေတာ္ျပန္႔လာတာနဲ႔ စိုက္ခင္းပ်ိဳးခင္းစပါးခင္းေလးေတြလည္း ေတြ႔ျမင္လို႔လာပါၿပီ။ ထိုင္းႏိုင္ငံတဝွမ္း ဘယ္သြားသြား ေတြ႔ျမင္ရေလ့ရွိတဲ့ ႏွစ္ထပ္ တိုက္တန္း ေစ်းဆိုင္ခန္းတြဲေတြလည္း လမ္းေဘး ဘယ္ညာမွာ ေတြ႔ျမင္လာရပါၿပီ။
ဒီမယ့္ေဆာက္မွသည္ မယ့္ဆရီယန္ ၂၃၀ ကီလိုမီတာ (၁၄၃ မိုင္) ခရီးကို ကားလမ္း မေကာင္းတာ က်ဥ္းတာေၾကာင့္ရယ္ ေတာင္ေပၚလမ္းျဖစ္တာေၾကာင့္ရယ္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ဟိုနားရပ္ ဒီနားရပ္ မွတ္တမ္းတင္ေနၾကတာရယ္ေၾကာင့္ ငါးနာရီခန္႔ မွ် သြားခဲ့ရေၾကာင္းပါ။
လမ္းအမွတ္ (၁၀၅) နဲ႔ (၁၀၈) လမ္းဆံုရာက မယ့္ဆရီယန္ပါ။ မယ့္ေဆာက္က လာတဲ့ လမ္းအမွတ္ (၁၀၅) က မယ့္ဆရီ ယန္မွာ ဂိတ္ဆံုးပါတယ္။လမ္းအမွတ္ (၁၀၈) က အေရွ႕ဘက္ ခ်င္းမိုင္ကေန စတင္ခဲ့တဲ့လမ္းပါ။ ခ်င္းမိုင္က မယ္ဆရီယန္သို႔ ၁၈၅ ကီလိုမီတာေဝးၿပီး ေျမာက္ဘက္ Khun Yuam ခြန္ယြမ္းသို႔ ၉၇ ကီလိုမီတာ ခြန္ယြမ္းမွတဆင့္ မယ့္ေဟာင္ေဆာင္သို႔ ၆၇ ကီလိုမီတာ ထပ္မံသြားရမွာမို႔ ခ်င္းမိုင္ မယ့္ဆရီယန္ မယ့္ေဟာင္ေဆာင္ခရီးက ၃၅၀ ကီလိုမီတာခန္႔ကြာေဝးပါတယ္။ ခ်င္းမိုင္ မယ့္ေဟာင္ေဆာင္ခရီးကို လမ္းအမွတ္ (၁၀၇) (၁၀၉၅) တို႔နဲ႔ Pai ပိုင္ၿမိဳ႕ေလးဘက္ကေန လာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကီ လိုမီတာ ၂၇၀ ေက်ာ္ခန္႔ေဝးပါတယ္။ သာယာလွပသလို အေကြ႔ေတြအေကာက္ေတြ မ်ားျပားလွပါေပတယ္လို႔ နာမည္ေက်ာ္ တဲ့ ေတာင္ေပၚလမ္းေလးေတြပါ။ အဲဒီ မယ့္ဆရီယန္ ခြန္ယြမ္း မယ့္ေဟာင္ေဆာင္ ပိုင္ ခ်င္းမိုင္ ၿမိဳ႕ေတြက စက္ဝိုင္းပတ္ မက် တက် တည္ရွိေနတာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ခ်င္းမိုင္ဘက္ကေန မယ့္ဆရီယန္နယ္ေျမကို လာေရာက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကားလမ္းနဲ႔သာ ပို၍ အစဥ္ေျပႏိုင္ေပမယ့္ ေတာင္ေပၚလမ္းေတြမို႔ အခ်ိန္ေတာ့ ပိုေပးရပါမယ္။ နာရီဝက္မွ်သာၾကာတဲ့ ေလယာဥ္ခရီးကေတာ့ အားကိုးဖို႔ သိပ္အဆင္ မေျပလွပါဘူး။ ဘန္ေကာက္ကေနလည္း ေလေၾကာင္းတိုက္ရိုက္ မရွိေသးပါဘူး။ မၾကာခင္ေတာ့ ရွိလာဖို႔ မ်ားပါတယ္။
မယ့္ဆရီယန္ၿမိဳ႕ဆိုတာကေတာ့ သိပ္ႀကီးႀကီးၿမိဳ႕ မဟုတ္ပါဘူး။ သာမန္ၿမိဳ႕ေလးပါ။ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ကေတာ့ မယ့္ဆရီ ယန္ၿမိဳ႕ထဲကို ဝင္လည္ဖို႔ အစီအစဥ္ မရွိတာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ျပင္လမ္းဆံု တေနရာမွ ေခတၱနားဗိုက္ျဖည့္ အေမာေျပအေညာင္းေျပ ပါလာတဲ့ ဝိုင္နီေလး တခြက္တဖလားေမာ့ၾကဖို႔ ေနရာရွာပါတယ္။ ေကာင္းတာက ထိုင္း တနံတလွ်ား လမ္းမမ်ားနေဘးမွာ အဆင့္မနိမ့္လွတဲ့ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္လွပတဲ့ ေစ်းကလည္းမႀကီးလွ ထိုင္ခ်င္စဖြယ္လည္းေကာင္းပါတဲ့ ေကာ္ဖီေရွာ့ပ္စားေသာက္ ဆိုင္ေလးေတြ တည္ရွိေနတာပါ။
ဆိုင္ထဲဝင္လာရင္ မစားမေနရ အတင္းအဓမၼ ဝယ္စားခိုင္းတာမ်ိဳးေတြလည္းမရွိ စားခ်င္မွသာမွာစား လူသံုးေလးဦး ဝင္ထိုင္ၿပီး တပြဲတေလသာ မွာစားရင္လည္း ရပါတယ္။ပါလာတဲ့ အေဖ်ာ္ယမကာကို ကိုယ့္စိတ္တိုင္းက် ေမာ့ခြင့္ရွိတာမို႔ ေမာင္ရင္ငေတ အႀကိဳက္ေတြ႔မိတဲ့ အဓိက အခ်က္ျဖစ္ရတာေပ့ါ၊ ညမိုးႀကီးခ်ဳပ္တာနဲ႔ ၾကံဳႀကိဳက္ခဲ့ရင္လည္း ညအိပ္တည္းခိုဖို႔ တည္းအိမ္ေလး ေတြလည္း တြဲလွ်က္ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဖိုးစတားဖိြဳက္စတားေတြလို ဘာညာသာရကာ အပိုဆာဒါးေတြမပါဝင္လို႔ ေစ်းႏႈန္းက လည္း ခ်ိဳသာမွ်တတဲ့ ေစ်းႏႈန္းသာပါ။ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ ဥေရာပၿမိဳ႕ႀကီးေတြရဲ႕ႏႈန္းထားနဲ႔ဆိုရင္ ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။ အဲ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးက ႏႈန္းထားမ်ားနဲ႔လည္း ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။
ခဏနား ေန႔လည္စာဗိုက္ျဖည့္ စားေသာက္ၾကၿပီး အမွတ္ (၁၀၈) လမ္းအတိုင္း ခြန္ယြမ္းသို႔ ဦးတည္ထြက္လာခဲ့ၾက ပါတယ္။ မယ့္ေဟာင္ေဆာင္မွာ ညဝင္နားၾကမယ္။ လမ္းမွာ လွပမယ့္ ေအးခ်မ္းမယ့္ စိတ္ဝင္စားစရာ တေနရာ ႏွစ္ေနရာ ဝင္ၾကည့္ၾက မယ္ရည္ရြယ္လို႔ လာခဲ့ၾကတဲ့ ေနရာအနီးသို႔ ခ်ည္းနင္းဝင္ေရာက္လာပါၿပီ။ ဒီခရီးမစခင္ မူလကတည္းက ႀကိဳတင္ရွာေဖြ ၾကည့္႐ႈထားတဲ့အတိုင္း ခြန္ယြမ္းလမ္းဆံု ပတ္ဝန္းက်င္ကေတာ့ အေတာ္ေလးကို သာယာလွပတဲ့ ေဆးေရာင္စံု ပန္းခ်ီကား ခ်ပ္မ်ား အတိုင္းသာလို႔ေျပာရင္ မမွားႏိုင္ပါဘူး။ လွပတဲ့ ႐ႈခင္းသာ ဗ်ဴးပြိဳင့္ေနရာေတြမွာ ခဏဝင္နား မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒီေဒသဟာ အစိမ္းေရာင္နဲ႔ အဝါေရာင္ေရာယွက္မႈ လြန္ကဲစြာနဲ႔ လွပတဲ့အရပ္ေဒသတခုလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ေမာင္ရင္ငေတ တို႔ ဦးတည္သြားဖို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့တဲ့ေနရာကလည္း အဝါေရာင္ပန္းခင္းမ်ား ႀကီးစိုးရာနယ္ေျမဆီပါ။ ႏိုဝင္ဘာလလယ္ဆိုရင္ သဘာဝအရိုင္းအတိုင္း လွပေနတတ္တဲ့ေနရာဆီပါ။
ရည္ရြယ္ရာ ဦးတည္ သြားေနဆဲမွာ လမ္းေဘးႏွစ္ဘက္ ျမင္ေတြ႔ရတဲ့ တိမ္ျဖဴျဖဴ ေကာင္းကင္ျပာျပာေတြရဲ႕ေအာက္ သစ္ ေတာ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္း စိုက္ခင္းပ်ိဳးခင္း စိမ္းစိမ္းေတြကိုလည္း အဝါေရာင္ေတြကသာ လႊမ္းမိုးလို႔ေနပါတယ္။ အဝါေရာင္ ေနၾကာရိုင္းခင္း Thung Bua Tong ကို မေရာက္ခင္မွာတင္ တေတာလံုး တေတာင္လံုးလိုလို ထိန္ထိန္ဝါေနသလိုပါ။
အဲဒီေနၾကာရိုင္းခင္းေတြ တည္ရွိရာ Mae U Kho ေတာင္တန္းေတြက လမ္းအမွတ္ (၁၀၈) ခြန္ယြမ္း လမ္းဆံုက လမ္းအမွတ္ (၁၂၆၃) ထဲသို႔ ကီလိုမီတာသံုးဆယ္ခန္႔ ဝင္ရပါတယ္။ခရီးသြားေတြၾကား မယ့္ဆရီယန္ မယ့္ေဟာင္ေဆာင္ေဒသရဲ႕ ထင္ ေပၚေက်ာ္ၾကားလာတဲ့ ေနရာတခုပါ။
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ရာ Bua Tong ေခၚ မကၠစီကန္ ေနၾကာရိုင္းခင္းမ်ားရွိရာေရာက္ေတာ့ ခရီးသြား ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားေရာက္ႏွင့္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ထံုးစံအတိုင္း လူျဖဴျဖဴေတြၾကား ကိုရီးယား ဂ်ပန္လူငယ္ေတြလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။
ေမာင္ရင္ငေတတို႔အတြက္ ကံေကာင္းသြားတာက တေတာလံုးတေတာင္လံုးကို ေနၾကာရိုင္းပြင့္မ်ား အဝါေရာင္ေတာက္ ေတာက္လႊမ္းမိုးေနတဲ့ ႏိုဝင္ဘာလလယ္ရက္နဲ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေရာက္ရွိခဲ့တာပါ။ တခုေျပာစရာရွိခဲ့တာက ရာသီ ဥတုေၾကာင့္ ထင္ပါတယ္တဲ့။ ေနၾကာရိုင္းေတြရဲ႕ ဝါထိန္မႈေတြက ဟိုအရင္ႏွစ္ေတြေလာက္ မရွိေတာ့တာပါတဲ့။ ခရီးသြားေတြ အေရာက္မ်ားလာတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပါ။ အေကာင္းေတြခ်ည္းလိုခ်င္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ သဘာဝပါ။ သဘာဝ အလွေတြ ကို သဘာဝအတိုင္းရွိေနခ်င္ရင္ လူေတြနဲ႔နီးစပ္မလာေစဖို႔ လုပ္ရမလိုသာပါ။ ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရးလုပ္ရင္ ေဒသကိုပ်က္စီးေစ တာလည္း သဘာဝသာပါ။
အဲဒီလိုနဲ႔ မယ့္ဆရီယန္-ခြန္ယြန္း ေနၾကာရိုင္းမ်ားဆီသို႔ခရီးစဥ္ ဤတြင္ ၿပီးဆံုးပါၿပီ။ တႏွစ္လံုးမွာမွ ဒီလိုႏိုဝင္ဘာ ဒုတိယႏွစ္ ပတ္ထဲသာ ဒီလိုေတာအရိုင္းပြင့္သလိုမ်ိဳး ပြင့္တာပါဆိုတဲ့ ဒီၤေနရာကို ေနာက္တေခါက္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေရာက္ေစဖို႔ ဆု ဘယ္လိုေတာင္းရပါမလဲ …။
ဒီေနၾကာရိုင္းခင္းမ်ားဆီ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို တကူးတက ျဖစ္ေစ ဒါမွမဟုတ္ အမွတ္မထင္္ ျဖစ္ေစ ေရာက္ရွိလာသူေတြထဲမွာ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေနၾကာလည္းဆိုေသး တူလည္းမတူဘူး၊ ေသးေသး ေလးေတြ မထူးတာကို ဆန္းေနၾကတယ္။အဲလို ေဝဖန္ၾကသူေတြ ရွိမွာပါ။ ေမာင္ရင္ငေတ ေျပာခ်င္ တာကေတာ့ ရင္နဲ႔ ခံစားၾကည့္တတ္ရင္ နားလည္ႏိုင္လာပါလိမ့္မယ္ လို႔ သာ။
သာယာေအးခ်မ္းပါတဲ့ေနရာ လွပတဲ့ ဒီအဝါေတာက္ေတာက္ ေတာပန္းေနၾကာေတြၾကား ေနဝင္ခ်ိန္အလွကို ခံစားၾကည့္ ႐ႈခ်င္ေပမယ့္ ေရွ႕ခရီးဆက္ရန္ ညအိပ္ရပ္နားဖို႔က မယ့္ေဟာင္ေဆာင္မွာမွသာ အစဥ္ေျပႏိုင္မွာမို႔ မယ့္ေဟာင္ေဆာင္သို႔ ခရီး ဆက္ရပါဦးမယ္။
မယ့္ေဟာင္ေဆာင္သို႔ ခရီးမဆက္ခင္ေလးေျပာဖို႔ ေတြ႔ျမင္ခဲ့တာတခုရွိခဲ့တာမို႔ ေျပာျပပါရေစဦး။ ဒီလို အဝါေရာင္ ေတာက္ ေတာက္ေတြ ႀကီးစိုးလႊမ္းမိုးေနတဲ့ေနရာမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ အယူအဆလို႔ေျပာရမယ္ထင္တဲ့ အနီေတြ အျဖဴေတြ ပန္းေတြ ခရမ္းေတြနဲ႔ စိုက္ပ်ိဳးခင္းေလးေတြကိုလည္း တည္းခိုခန္း ေစ်းဆိုင္ခန္းေတြေနာက္မွ တြဲလွ်က္ ေတြ႔ရွိခဲ့ရတာပါ။ အဝါေရာင္ အရိုင္းပန္းေတြ အလွဆင္ေနၾကတဲ့ လြတ္လပ္နယ္ေျမမွာ အနီ အျဖဴ အလွစိုက္ပန္းေတြကို ေစ်းကြက္တင္ ေရာင္းေနၾကပါတဲ့ ဆိုင္တန္းေတြရဲ႕ ေနာက္က ပန္းစိုက္ခင္းေတြကို ဝင္လို႔ မွတ္တမ္းအလွ တင္ခ်င္ရင္ ဝင္ေၾကးဆယ္ဘတ္ ေပးရပါမယ္တဲ့၊ ဘုတ္အုပ္ႀကီးထဲက ေစ်းကြက္ စီးပြားေရး အေျခခံ ဥပေဒသအမွတ္ ဘယ္ေလာက္အရလည္းဆိုတာကိုေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတ့ ခပ္ပါးပါးသာက်န္တဲ့ ဦးေႏွာက္ႀကီးက ေမ့ခဲ့ပါၿပီေလ။
(ဓါတ္ပံု မရငတ)ေက်းဇူး အထူးတင္စြာျဖင့္
ေက်ာက္ဖရား ေသာင္ရင္းမွသည္ မယ့္ေခါင္ဆီသို႔ စာစု (၃) (မယ့္ဆရီယန္-ခြန္ယြမ္း ေနၾကာရိုင္းမ်ားဆီသို႔) စာစုကို ဒီေန ရာမွာ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါမယ္။
ေမာင္ရင္ေတ
၁၅၁၁၂၀၁၆ – ၂၃၁၂၂၀၁၆
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
