(မုိးမခ) ဧၿပီ ၂၀၊ ၂၀၁၇
ဥပေဒကဲ့သုိ႔ အာဏာတည္ေသာအမိန္႔မ်ား မၾကာခဏထုတ္ေလ့ရွိေသာေခတ္ၾကီးထဲတြင္ က်ေနာ္ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့ပါ သည္။ တကၠသိုလ္တက္ေသာအခါတြင္ ဥပေဒဘာသာရပ္ကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တကၠသိုလ္တတိယႏွစ္ အေရာက္တြင္ ဥပေဒေက်ာင္းသားဘဝကို စြန္႔ခြာခဲ့ရသည္။ ရင္နာနာႏွင့္ စြန္႔ခြာခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း အေၾကာင္းတရားက ဇေဝဇဝါ။
‘မင္းကြာ ဥပေဒမဲ့ေနတဲ့ေခတ္ၾကီးမွာမ်ား ဥပေဒသင္ေနေသးတယ္’ ဟူေသာစကားျဖင့္ သေရာ္ေလ႔ရွိသည့္ သူငယ္ခ်င္းစကား ကိုမ်ား နားေယာင္မိေလသလားဟု စိတ္မွာဝိုးတဝါး။ ထိုသုိ႔လည္း မဟုတ္တန္ရာ၊ ပိုက္ဆံအကုန္မခံႏိုင္ေတာ့၍သာ ျဖစ္တန္ရာ၏။ အျပင္ေဆာင္ငွား၊ လမ္းေဘးထမင္းစားဘဝကို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအမ်ားစုသည္ လက္ဆင့္ကမ္း အေမြအႏွစ္အျဖစ္ ယေန႔ထိ လက္ခံယူေနရဆဲ။ ‘မင္းကေရာ ေဒါက္တာျမင့္ေမာင္လို သစၥာတည္ႏိုင္လုိ႔လား’ ဟု က်ေနာ္ ျပန္ပက္လိုက္တိုင္း စိတ္ေကာက္ကာ ၇၃ လမ္းမၾကီးအတိုင္း စက္ဘီးစုတ္ေလးႏွင့္ ျပန္သြားတတ္သူ၊ ထိုစဥ္က ေဆး ေက်ာင္းသား သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း ယခုစာေရးေနခ်ိန္၌ပင္ သတိရလိုက္ေသးသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူသည္ မူး ယစ္ေဆးဝါးစြဲေနေသာလူနာမ်ားကို ေဆးျဖတ္၊ ေဆးကုေပးေနေသာ ဆရာဝန္တေယာက္အျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေနပါသည္။
က်ေနာ္ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသားဘဝကအျဖစ္ခ်င္ဆံုးအရာမွာ ဥပေဒအရာရွိလည္းမဟုတ္သလို တရားသူၾကီးလည္းမဟုတ္ခဲ့ ပါ။ က်ေနာ့္စိတ္ကူးအိပ္မက္ထဲမွ ‘စံ’ ပုဂၢိဳလ္မွာ စာေရးဆရာ ေရွ႕ေနၾကီးတေယာက္မွ်သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထိုဆရာၾကီး၏ ဘာ သာျပန္ဝတၳဳမ်ား၊သေရာ္စာမ်ားက က်ေနာ့္ကေလးဘဝ စာဖတ္ခ်ိန္မ်ားကို တိုးေစခဲ့ဖူးသည္။ ရွင္းရွင္းေျပာပါရေစ။ ဆရာၾကီး လိုပင္ စာေရးဆရာေရွ ႔ေနတေယာက္ဘဝမ်ိဳးကို က်ေနာ္တပ္မက္ေမာခဲ့မိပါသည္။
ဥပေဒေဘာင္အတြင္း ေနထိုင္ျခင္းျဖင့္ ေဘးရန္ကင္းကြာ၍ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာခ်မ္းသာရာရ၏ဟူေသာ စကားရပ္သည္ အ လြန္ေလးနက္လွပါသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ထိုစကားရပ္ကို လူတိုင္းလိုလို လိုက္နာခ်င္ၾကေပလိမ္႔မည္ဟူ၍လည္း ေတြးမိပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ အလြယ္ကူဆံုးကိစၥတခုဟု လူတိုင္းလိုလို ထင္ျမင္ယူဆထားၾကေလေသာ အရာသည္ပင္ သူတပါးအတြက္ေတာ့ မေျပာတတ္၊ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ခက္လွေခ်သည္။
ယခုအသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္လာသည့္တိုင္ ပလက္ေဖာင္းမရွိသည့္လမ္းမေပၚလမ္းေလွ်ာက္တိုင္း လက္ဝဲ၊ လက္ယာတြင္ ဘယ္ဘက္သုိ႔ ကပ္ေလွ်ာက္ရမည္မွန္းမသိေသး။ လမ္းမ၏ ဝဲဘက္ယာဘက္မ်ားတြင္ သတိႏွင့္အသိကို ေပးထားရမည့္ သိ သာထင္ရွားသည့္ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ ရွိလို ရွိျငား ရွာမိေသာ္လည္း ဘယ္ေသာအခါမွမေတြ႕ရ။ သို႔ျဖင့္ ယေန႔တိုင္ စမ္းတ ဝါး ေလွ်ာက္ေနရဆဲ။
ဥပေဒကို ေလးစားလိုက္နာခ်င္လြန္း၍ ဥပေဒကို သိေအာင္ၾကိဳးစားေလေလ ေဝးေလေလျဖစ္ခဲ့ရသည့္အခါမ်ားမွာလည္း ေရ တြက္ပင္ မရေတာ့။ သာမန္လူမ်ားထဲမွ တေယာက္သာျဖစ္ေသာ္လည္း ဥပေဒကို သာမန္လူတို႔ထက္ ပိုသိေအာင္ေတာ့ ၾကိဳးစားခဲ့ဖူးသည္။ (၁) ႏွစ္စ (၂) နွစ္စ ဆည္းပူးေလ႔လာခဲ့ေသာ အေျခခံေလးျဖင့္ ျပင္ပဥပေဒဗဟုသုတမ်ားကို ေမႊေႏွာက္ ရွာေဖြခဲ့ဖူးသည္။
လူတိုင္းလိုလို သိၾကသည့္ လူသတ္မႈ၊ မုဒိမ္းမႈ အျပင္းအထန္နာက်င္ေစမႈ၊ ဆဲဆိုမႈ၊ ရာဇဝတ္မႈမကင္းေသာၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ားမွသည္ လူကုန္ကူးမႈမ်ား၊ ႏိုင္ငံေတာ္အၾကည္ညိဳပ်က္ေစမႈမ်ားအထိ ဗဟုသုတ ရွာေဖြခဲ့ဖူးပါသည္။ မႈခင္းစာေစာင္ မႈခင္းစာ အုပ္မ်ားကိုလည္း လက္လွမ္းမီသေလာက္ ဖတ္႐ႈခဲ့ဖူးပါသည္။ ျဖစ္စဥ္ ျဖစ္ရပ္တူညီၾကေသာ အမႈအခင္းမ်ားအတြက္ ကြဲျပား ေသာ စီရင္ခ်က္မ်ားေတြ႔ေလတိုင္း က်ေနာ့္စိတ္ဝယ္ မခ်င့္မရဲ လိပ္ခဲတည္းလည္း။ တကၠသိုလ္ေရာက္ကာစ ေလွာင္ခဲ့ ေထ့ခဲ့ သူ ေဆးေက်ာင္းသား သူငယ္ခ်င္း၏မ်က္ႏွာၾကီးကိုသာ ထပ္ခါတလဲလဲ ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ သူ႔စကားသံၾကီးကိုသာ ၾကားေယာင္ေနမိျပန္သည္။ သူသည္လည္း ယခုအခါမွာေတာ့ ဥပေဒႏွင့္ေဆးပညာ ကတိသစၥာၾကား မလူးသာမလြန္႔သာ ေနရရွာေသာ လူသားတဦး။ မႏုက်ယ္ႏွင့္ ဟစ္ပိုကေရးတီးၾကား ဗ်ာမ်ားေနရၿပီလား မေျပာတတ္။
ေက်ာင္းဆက္မတက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ အလုပ္မ်ိဳးစံု ဘဝမ်ိဳးစံု၌ကူးခတ္ရင္း အျဖစ္သနစ္ေပါင္းစံုကို အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ရင္ ဆိုင္ခဲ့ရသည္။ အလယ္အလတ္တန္းစား ဘဝအေနအထားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းခဲ့ရဖူးသလို၊ စီးပြားနိမ္႔က်ေသာ ဘဝအေန အထားႏွင့္လည္း ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္း ခဲ့ရဖူးပါသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ေက်ာသားရင္သား မခြဲျခားပါဟုဆိုထားသည့္ ဥပေဒအေပၚ ေဒါသထြက္ခဲ့ရဖူးသလို၊ ေလွာင္ရယ္ေက်နပ္ခဲ့ရဖူးသည္လည္း ရွိခဲ့ပါသည္။ ဆိုရလွ်င္ က်ေနာ္က တရားလိုလုပ္ကာ အမႈ တိုင္ခဲ့ဖူးသည္လည္းရွိ၊ က်ေနာ့္ကို သူတပါးက အမႈဖြင့္ခဲ့သည္မ်ားလည္း ရွိခဲ့၏။
က်ေနာ့္ပင္ကိုယ္ဗီဇသည္ ေအးေအးမေနတတ္ပဲ ေနရာတကာ ဝင္ပါခ်င္သည္။ ေလာ႔ဒ္ခ်က္စတာဖီးလ္ဒ္ ေရးသားသည့္ သူ ၏ သားအေပၚေပးစာမ်ားထဲမွ တခ်ဳိ႕ကို ငယ္ဘဝထဲက သေဘာမက်ခဲ့။ သူသည္ သားျဖစ္သူကို အထက္တန္းစားမ်ားနွင့္သာ ေပါင္းသင္းေစ လိုသည္။ ထိုကိစၥကို က်ေနာ္နည္းနည္းမ်ွသေဘာမက်။ က်ေနာ့္မွာမူ ထိုသုိ႔မဟုတ္။ လူလူခ်င္း ေပါင္းျခင္းျဖစ္၍ အယုတ္အလတ္ အျမတ္မေရြး အကုန္လံုးႏွင့္ ေပါင္းသင္းခဲ့သည္။ ငယ္ဘဝသူငယ္ခ်င္းမ်ားတြင္ ဖိုးသမားပါသည္။ အရက္ သမားပါသည္။ ပန္းခ်ီဆရာပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ႏြားသတ္သမားပင္ ပါေသးသည္။ သူ႔အၾကိဳက္ သူ႔ဝါသနာႏွင့္သူ။ လူတြင္ပါမွ ႏြားက်ားကိုက္သည့္ကိစၥ။ ကိုယ္မပါ ဘာမွမျဖစ္ဟု က်ေနာ္သေဘာပိုက္ခဲ့ဖူးသည္။
ထိုသို႔ေသာ အေတြးအေခၚမ်ားႏွင့္ ဘဝအေကြ႔မ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းရင္း ေန႔စားလရွင္း အလုပ္သမားဘဝ၊ စာေရးစာခ်ီဘဝ၊ ဝန္ထမ္းငယ္ဘဝ၊ အရာရွိေပါက္စနဟု အမ်ားကသတ္မွတ္သည့္ဘဝမ်ားတြင္လည္း လူတန္းစားေပါင္းစံုႏွင့္ လက္ပြန္းတတီး ေနထိုင္ေပ်ာ္ေမႊ႔ခဲ့ဖူးပါသည္။ လက္ေတြ႔ဘဝမ်ားတြင္ အထက္တန္းက်က်ဟူ၍ ေနသူမ်ားထက္ ေဒါင္က်က်၊ ျပားက်က် ေန တတ္သူမ်ားက ပိုၿပီးေပါင္းသင္းလို႔ေကာင္းသည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း မေမွ်ာ္လင့္ေသာအျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည္။
မီးရထားဌာနတြင္ ဆယ္စုႏွစ္တခုနီးပါး အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးေသာ က်ေနာ္သည္ ဇာတိၿမိဳ႕ေလးမွ ဆယ္႔ေလးငါးမိုင္အကြာတြင္ရွိ ေသာ မီးရထားလမ္းခြဲဘူတာ႐ံုေလးတြင္ အေနၾကာခဲ့ဖူးသည္။
ထိုဘူတာေလးတြင္ က်ေနာ့္အသိအကြၽမ္းမ်ားစြာရွိသျဖင့္ ရထားလက္မွတ္ရလိုသူမ်ားက က်ေနာ့္ကို အားကိုးၾကသည္။ က် ေနာ္ေနထိုင္ရာၿမိဳ႕ေလးသည္ကား ခ႐ိုင္ၿမိဳ႕ျဖစ္ေသာ္လည္း မီးရထားခံုေနရာခြဲတမ္း မ်ားမ်ားစားစားမရွိလွ။ ရွားရွားပါးပါး ခံု ေနရာ ခြဲတမ္းေလးမ်ားမွာလည္း မေရာင္းခင္က ကုန္ေနႏွင့္ၿပီးေပၿပီ။ ၿမိဳ႕ေလးတြင္ ခ႐ိုင္႐ံုးမ်ားရွိသည္။ စစ္တပ္ရွိသည္။ သူ တို႔ႏွင့္ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ပင္ လက္မွတ္က မေလာက္ငွ။
တေန႔ အေဝးမွလာၾကေသာ မိတ္ေဆြတစုေနရပ္ျပန္ၾကဖို႔ ကိစၥဖန္လာသည္။ ယခုကဲ့သို႔ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား ေဖာေဖာသီသီ မရွိေသး။ ၿမိဳ႕ေလးမွာ ထိုလူစုအတြက္ ရထားလက္မွတ္ရဖို႔မလြယ္။ သူတို႔လက္မွတ္ရေရးအတြက္ က်ေနာ္ေနထိုင္ခဲ့ဖူးေသာ ဘူတာရံုေလးတြင္ လိုက္ဝယ္ေပးရသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ လူငယ္ေလးေတြပါ ဧည့္သည္မ်ားကို လိုက္ပို႔ၾကသည္။ ထိုစဥ္က က်ေနာ့္အသက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္။ လူငယ္ေလးေတြက ႏွစ္ဆယ္ပင္ မျပည့္တတ္ေသး။ က်ေနာ္ႏွင့္ ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေတာ့ပါသည္။ သူက တကယ္႔ပရဟိတသမား စစ္စစ္။ ယခုလို ေၾကာ္ျငာမမ်ားေသးသည့္ေခတ္ၾကီးထဲတြင္ပင္ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္အလုပ္လုပ္ေနေသာ လူလြတ္တဦး။ သာမႈဆိုလွ်င္သာ သူလြတ္ခ်င္လြတ္သြားဦးမည္။ နာမႈမွန္သမွ် ေတာ့ သူ႔စားရိတ္သူစား၍ သြားလာကူညီတတ္သူ။
ဧည့္သည္မ်ားရထားတင္ေပးၿပီး က်ေနာ္တို႔ျပန္လာၾကေတာ့ ညဥ့္အနည္းငယ္နက္ေနၿပီ။ လူငယ္ေလးတေယာက္က ၿမိဳ႕အ ဝင္ည သီခ်င္းကို ဆိုင္ကယ္စီးရင္းဆိုလာတာ မွတ္မိေနေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ့္ဇာတိ ၿမိဳ႕အဝင္ညကေလးကို မလွမပ ျဖစ္ေစေသာအေၾကာင္းအရာက ေစာင့္ၾကိဳေနပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ေရွ႕မွ သြားႏွင့္ၾကေသာ ဆိုင္ကယ္မ်ားလည္း ရပ္တန္႔ေနၾကသည္။ ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ဝင္ထြက္သြားလာရာ တခုတည္း ေသာ လမ္းမၾကီးေပၚတြင္ သစ္လံုးေရြသည့္ ဓားမၾကီးကိုယ္စီကိုင္ကာ လူႏွစ္ေယာက္ မူးယစ္ေသာင္းက်န္းေနၾကသည္။ ဘယ္သူမွ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ မလုပ္ရဲၾက။ အတူပါလာသည့္လူငယ္ေလးေတြက စိတ္တိုေနၾကၿပီ။ လူငယ္ေလးေတြကို ဘာ မွ သြားမလုပ္ဖို႔နားခ်ရင္း မည္သို႔လုပ္ရပါ႔မလဲဟု စဥ္းစားမိသည္။ အနီးအနားအိမ္မ်ားက တယ္လီဖုန္းရွိဟန္မတူၾက။
က်ေနာ္ေတြးေနခိုက္ ပရဟိတသမားသူငယ္ခ်င္းက ထိုလူႏွစ္ေယာက္ထံ ေလ်ွာက္သြားၿပီ။ တားခ်ိန္ပင္မရလိုက္။ အေတာ္ ၾကီး မူးယစ္ေနၾကေသာ လူႏွစ္ေယာက္ကို ေျပေျပလည္လည္ေျပာဆိုနားခ်လို႔ ရႏိုင္အံ႔မထင္။ က်ေနာ္ ေအာ္ဟစ္ၿပီးမသြားဖို႔ တားေသးသည္။ တေယာက္က ဓားမျဖင့္လွမ္းခုတ္လိုက္သည္။ မူးေနသျဖင့္ သူ႔ဓားက လိုရာေရာက္ဟန္မတူ။ ထိုစဥ္ က် ေနာ္ႏွင့္အတူပါလာသူ လူငယ္ေလးေတြက အေျပးအလႊားေရာက္သြားကာ လံုးေထြးသတ္ပုတ္ၾကေတာ့သည္။ ႐ုန္းရင္းဆန္ ခတ္ ရန္ပြဲၾကီးတခုအျဖစ္ေရာက္ရွိသြားလွ်င္ ရင္ဆိုင္ရမည့္အက်ိဳးဆက္ကို က်ေနာ္သိပါ၏။ ျဖန္ေျဖေသာ္လည္း အေျခအ ေနက ထိန္းမရေတာ့။ ထိုအခိုက္ ဆယ္အိမ္ေခါင္းဆိုသူတဦးေရာက္လာၿပီး လမ္းနံေဘးမွၾကက္ဆူပင္ဆြဲနုတ္ကာ လူအုပ္ ကို ရမ္းသည္။
ငါးေပေက်ာ္၊ ေျခာက္ေပခန္႔ရွိသည့္ၾကက္ဆူပင္၏အျမစ္ၾကီးႏွင့္ က်ေနာ့္ေက်ာကိုထိမိသည္မွာ မသက္သာလွ။ အျမစ္ၾကားမွာ ပါလာေသာ ေျမၾကီးမ်ားေၾကာင့္ အေလးခ်ိန္စီးလွသည္။ ေနာက္တခ်က္ ထပ္ရမ္းသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ လက္သီးျဖင့္ တခ်က္တည္းဝင္ထိုးခ်ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ယခုေနျပန္စဥ္းစားေတာ့ ႏွစ္တလက္မတုတ္ျဖင့္ ႐ိုက္ခံရ၍ ေခါင္းကြဲမည္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ထိုကိစၥေလာက္ ေဒါသထြက္မည္မဟုတ္။ ၾကက္ဆူျမစ္ၾကီးျဖင့္ အတြယ္ခံရေသာေၾကာင့္ ေဒါသမထိန္းႏိုင္ပဲ ျဖစ္သြားျခင္းပင္။
လူငယ္ေလးမ်ားဘက္ၾကည့္မိေတာ့အထိနာ၍ အိမ္ၿခံဝိုင္းထဲ ဝင္ေျပးၾကေလေသာ အမူးသမားနွစ္ေယာက္ေနာက္သို႔ေျပးလိုက္သြားၾကတာ ျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုအက်ိဳးဆက္ကိုလည္း ေတြးမိၿပီးေၾကာက္မိျပန္ပါသည္။ ညဥ္႔အခ်ိန္ၾကီး သူမ်ားျခံဝိုင္းထဲ သို႔ က်ဴးလြန္ေရာက္ရွိသြားလ်ွင္ အာမခံပင္မရႏိုင္ေတာ့။ မွားသည္ျဖစ္ေစမွန္သည္ျဖစ္ေစ ထုေခ်ရန္မလြယ္ကူေတာ့။ ထိုအ ခ်ိန္က ျမန္မာျပည္ၾကီးတြင္ ထိုပုဒ္မၾကီးက ေရပန္းစားလြန္းသျဖင့္ သာမန္ေညာင္ညျဖစ္သည့္ က်ေနာ္တို႔အဖို႔ မလြယ္ေရးခ် မလြယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားပင္ အာမခံမရသည့္အခ်ိန္။
သို႔ေသာ္ သိသိၾကီးျဖင့္ က်ေနာ္ပါအထဲသို႔လိုက္ၿပီး သူတို႔ကို ဆြဲေခၚရသည္။ ျခံဝင္းထဲ ေသြးေတြရဲေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ခရီးျပန္ လာၾကစဥ္ မူးယစ္ေအာ္ဟစ္ေနၾကသူ ႏွစ္ဦးစလံုးမွာ ဒဏ္ရာကိုယ္စီႏွင့္။
ထိုေန႔ညက ခ်က္ခ်င္းမျပန္ေသးပဲ ေဘာလံုးပြဲဝင္ၾကည့္ေနလိုက္ၿပီး မနက္လင္းကာနီးမွ ေနထိုင္ရာတိုက္ခန္းေလးသို႔ ႏြမ္း နယ္စြာ ျပန္ခဲ့သည္။ တံခါးလာဖြင့္ေပးသူ ဇနီးသည္အား ျဖစ္ခဲ့သမွ်အေၾကာင္းကို အတိုခ်ဳပ္ေျပာျပေနစဥ္မွာပင္ က်ေနာ့္ နာမည္ေအာ္ေခၚသံႏွင့္အတူ တံခါးေခါက္သံၾကားလိုက္ရသည္။ ေသခ်ာပါသည္ ရဲေတြပဲျဖစ္ရမည္။ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြမ်ား ဆိုလွ်င္ ယခုလို အခ်ိန္အခါမ်ိဳး လာႏႈိးၾကမည္မဟုတ္။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလးသို႔ဝင္လာစဥ္ အရက္မူးေနသူႏွစ္ဦး ဓားကိုင္ရမ္း ကားေနစဥ္ သူတို႔သာေရာက္လာခဲ့ပါက မည္မွ်ေကာင္းေလမည္နည္းဟု ေတြးမိလိုက္ေသးသည္။ ဇနီးျဖစ္သူက က်ေနာ္ကို ၾကည့္ၿပီး အသံတိတ္ ေမးဆတ္ျပသည္။ အဓိပၸါယ္မွာ ဘယ္သူေတြလဲဆိုသည့္သေဘာ။ သူ႔ကို ေလသံဖြဖြျဖင့္ ရဲေတြေနမွာ ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ က်ေနာ့္လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းကို ဘယ္လိုမွကိုယ္တိုင္ မေတြးတတ္ေတာ့။ တိုက္ခန္းအတြင္းသုိ႔သာ သူတို႔ဝင္လာလွ်င္ က်ေနာ့္မွာ ေျပးေပါက္မရွိ၊ အမိခံရေတာ့မည္။ ဇနီးျဖစ္သူကိုသာ အားကိုးတၾကီး လွမ္းၾကည့္မိေတာ့သည္။ သူမသည္ ေျခေဖာ့ကာေလွ်ာက္ရင္း အုတ္ခ်ပ္ကေလးမ်ားၾကားမွ ေအာက္သို႔ငံု႔ၾကည့္ေနေလသည္။
ထို႔ေနာက္ က်ေနာ့္ဘက္သို႔လွည့္ၿပီး တိတ္တိတ္ေနရန္ အမူအယာကို ပါးစပ္လက္ညိႇဳးပိတ္၍ျပၿပီး လက္ငါးေခ်ာင္းေထာင္ျပ ရွာသည္။ က်ေနာ္ ရန္ပြဲျဖစ္လာ၍ ပါးရိုက္မည္ဟုေျပာသည္ မဟုတ္မွန္းေလာက္ေတာ့ က်ေနာ္သိပါ၏။ ေအာက္တြင္ ရဲငါး ေယာက္ ေရာက္ေနၿပီဆို၍ ပို၍ပင္စိတ္ညစ္သြားသည္။
သမီးေလးကလည္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ၿငိမ္ေနရွာသည္။ သူ႔ခမ်ာလည္း ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရေတာ့။
သို႔ေသာ္ မိသားစုအပူသည္ သူ႔အပူဟုပင္ ခံယူတတ္သည့္သမီးေလးကလည္း သူ႔အေမ၊ က်ေနာ္ဇနီးျဖစ္သူ တခုခုခိုင္းလွ်င္ ကူညီရန္အသင့္ျဖစ္ေနမွန္း သိသာပါသည္။
”လာၿပီ၊ လာၿပီ ” ဟု ေအာ္ၿပီး သမီးေလးလက္ကိုဆြဲကာ တိုက္ခန္းေအာက္သို႔ ေျခသံျပင္းျပင္းႏွင့္ ဆင္းသြားသံ က်ေနာ္ၾကား လိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ တံခါးမၾကီးကို ခ်က္ျဖဳတ္သံ။ က်ေနာ့္ေသြးမ်ား ဆူပြက္ေနသည္။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္၊ ဆယ္႔ငါးႏွစ္ ေပါင္းသင္းလာေသာ ဇနီးသည္သည္ ရဲလက္သို႔ က်ေနာ္ကို သူကိုယ္တိုင္အပ္ေတာ့ မည္လား။ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ က်ေနာ္အတိုခ်ဳပ္ ေျပာျပခဲ့ေသာစကားမ်ားကို သူၾကားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ သူသည္ က်ေနာ့္လိုမဟုတ္။ အေဝးၾကီးအထိ ျခင့္ခ်ိန္တတ္သူ။
ရဲမ်ားအား တံခါးတခ်ပ္သာဖြင့္ေပးၿပီး သမီးေလးလက္ဆြဲရပ္ေနသူ ဇနီးသည္ကို ၾကမ္းပ်ဥ္ၾကားအေပါက္ငယ္ေလးမွ က်ေနာ္ ျမင္ေနရသည္။ သူတို႔ အျပန္အလွန္ေျပာဆိုေနသည္မ်ားကို ၾကားရသည္။ ေစာေစာပိုင္းက မၾကားရေသာ္လည္း ယခုမူ ဆိုင္ ကယ္မ်ားစက္ႏိႈးသံၾကားရသည္။ ဆူညံေသာအိတ္ေဇာသံမ်ားေပးၿပီး သူတို႔ျပန္ထြက္သြားၾကသည္။ က်ေနာ့္အတြက္သံုး လိုက္ေသာ သူ၏မုသားကို မုသားျဖဴဟုသာ ယေန႔အထိ ယံုၾကည္ထားသည္။ က်ေနာ္ အသြားမေတာ္၊ တလွမ္း ျဖစ္ခဲ့ရျခင္းဟု သူယံုၾကည္ပါသည္။
ဇနီးသည္ထုတ္ေပးေသာ မွတ္ပံုတင္ကဒ္ေလးႏွင့္ ေငြက်ပ္တစ္ေသာင္းကို ေဘာင္းဘီေဘးအိတ္ထဲသုိ႔ ေသခ်ာစြာထည့္လိုက္ သည္။ ဇနီးသည္မ်က္ဝန္းမ်ားကို မၾကည့္ရက္ေတာ့။ သမီးေလးက အသံမထြက္ပဲ မ်က္ရည္မ်ား က်ေနရွာသည္။ က်ေနာ္ အိမ္မွခြာရေတာ့မည္ကို သူလည္းသိေနသည္။ တိုက္ခန္းေလး၏ အေနာက္ဘက္အုတ္တံတိုင္းၾကီးကို ေက်ာ္တက္ၿပီး အား ကစားကြင္းၾကီး၏ အေမွာင္ထုထဲ ခုန္ခ်လိုက္သည္။
ေမွာင္မည္းေနေသာ အားကစားကြင္းသည္ လမ္းမေပၚထြန္းညႇိထားေသာ မီးတိုင္မ်ားထက္ ပို၍လံုျခံဳမႈေပးသလို ခံစားရ သည္။ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကတည္းက ရင္းႏွီးခဲ့ရေသာ အားကစားကြင္းၾကီးထဲတြင္ အေမွာင္ထုမ်ား ၾကီးစိုးေနေသာ္လည္း က်ေနာ္မေၾကာက္။ ကြင္းအလယ္သုိ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီး ေဘာလံုးပြဲမ်ားစတင္ရာ ဗဟိုအမွတ္ေလးေပၚတည့္တည့္ ထိုင္ခ် လိုက္တာ မွတ္မိေနေသးသည္။ ပြင့္လင္းစြာဆိုရလွ်င္ ျမင္ျမင္ထင္ထင္ မီးေရာင္ထဲမွာ ဘာမွ်ေျပာဆိုေျဖရွင္းခြင့္မျပဳဘဲ ဖမ္း ခ်ဳပ္ခံထိမည္ကို ပို၍ေၾကာက္လွသည္။ ကာလသည္ကား အေမွာင္ျခံဳထားသည္ကမွ ပိုမိုလံုျခံဳသည္ဟု ထင္ရမည့္အေန။
က်ေနာ့္အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ၿပီးလွ်င္ၿပီးေရာ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္လည္း ရေတာ့ ရပါသည္။ ထိုသုိ႔ေျပာခဲ့ရျပန္ လွ်င္ က်ေနာ့္အျဖစ္ေလးကို ေသခ်ာစြာရွင္းျပႏိုင္မည္မထင္။ ဆြမ္းခံရင္း ငွက္သင့္ရသည့္ သာမန္ကိစၥတစ္ရပ္အျဖစ္သာ နားလည္ၾက၊ ယူဆမိၾကမည္ကို စိုးမိပါသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း ယခုက်ေနာ္ၾကံဳသလို အေျခအေနမ်ိဳးကို လူအေတာ္မ်ားမ်ားၾကံဳခဲ့ဖူးေလာက္သည္။
ၾကံဳခဲ့ရဖူးသူျခင္း အတူတူ၊ ထိုသူမ်ားႏွင့္ က်ေနာ္ မတူတာတခုေတာ့က်ေနာ့္မွာ ရွိေနႏိုင္မည္ ထင္ပါ၏။
လူအမ်ားစုသည္ ဆိုးဝါးေသာ အေျခအေနတခုခုႏွင့္ ရင္ဆိုင္ခဲ့၊ ေျဖရွင္းခဲ့ၾကရဖူးမည္ ထင္ပါသည္။ ထိုအေျခအေနဆိုးမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းေနရခ်ိန္တြင္သာ ထိုျပႆနာရပ္ကို စဥ္းစားမိေသာ္လည္း၊ ၿပီးစီးပါက ေမ႔ပစ္ၾကသူ မ်ားလွသည္။ သူတို႔ အယူအဆသည္လည္း မွားသည္ဟု က်ေနာ္မဆိုပါ။ ျဖတ္သန္းေနရေသာ ေခတ္ကာလသည္ပင္ ျပႆနာတခုမၿပီးမီ ေနာက္ တခု ေရာက္လာတတ္ေသာေခတ္ကာလ။ စစ္ဟူေသာ အသံမတိတ္မီ မုန္တိုင္းလာေတာ့မည္၊ ငလ်င္လႈပ္ေတာ့မည္ တမ်ိဳးမရိုးမီတမ်ိဳးလာတတ္သည့္အေနအထား။ က်ေနာ့္မွာ ထိုသူမ်ားႏွင့္ ကြဲျပားသည္လား မဆိုႏိုင္။ နဂိုကတည္းက ဥပေဒပညာကို စိတ္ဝင္စားသည့္အျပင္၊ အေျပးေျပးအလႊားလႊားဘဝ၌ပင္ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းေလးကို ၾကံဳသလို ေရးမွတ္ခဲ့ေလေသာေၾကာင့္ သည္ႏွင့္၏ မလႊဲႏိုင္ေအာင္ပင္ ႁခြင္းခ်က္မရွိ မွတ္မိေနေလသည္။ ထိုေခတ္ကာလအေျခအေနကိုလည္း မၾကာခဏ သံုးသပ္ ေနမိျပန္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အေသးစိတ္ကာ ေျပာျပေနျဖစ္သည္ထင္၏။
အားကစားကြင္းႀကီးထဲ က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့သည္ကို ျပန္ေတြးေသာ္၊ ပူေဆြးေသာကႏွင့္ က်န္ေနရစ္ခဲ့ေသာမိသားစုကို စာနာ စိတ္သည္ ယေန႔အထိ ေႏြးေနဆဲ၊ပူေနဆဲ။ ကံၾကမၼာကို ေဒါသထြက္ေနဆဲ။ မႏိုင္၍ သည္းခံခဲ့ရေသာအခ်ိန္ကာလမ်ားကို နာ က်ည္းဆဲ။ ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာ ဝါညစ္ညစ္ေလးမ်ားတြင္ လိမ္းက်ံထားခဲ့ေသာ က်ေနာ့္ႏွလံုးေသြးမ်ားက နီရဲေနဆဲ။
ထိုစဥ္က အားကစားကြင္းလယ္၌ထိုင္ေနရင္း အက်ႌအိတ္ကပ္ေလးထဲပါလာေသာ ေဆးေပါ့လိပ္တိုေလးကို မီးေရာင္မထြက္ ေအာင္မီးညႇိၿပီး၊ေျဖေလွ်ာ႔ထားေသာ လက္သီးဆုပ္ထဲ ထည့္ေသာက္ခဲ့ရသည္။ လြတ္လပ္စြာလင္းေနေသာ ၾကယ္မ်ားဆီ ခ ရီးႏွင္သြားၾကေသာ မီးခိုးေငြ ႔မ်ားကိုပင္ အားက်ခဲ့ရဖူးသည္။ စိတ္သည္ ဆန္းၾကယ္စြာျဖင့္ ငယ္ဘဝက ဖတ္ခဲ့ရသည့္ ‘ေတာ’ ဝတၳဳဆီသုိ႔ ေျပးသြားခဲ့ေသးသည္။ က်ေနာ္သည္ လြတ္လပ္စြာ ရဲရင့္ႏိုင္သူတေယာက္ မဟုတ္ေတာ့။ ဇနီးႏွင့္သမီး၏ အငို မ်က္ႏွာကိုယ္စီက ႏွလံုးသားကို တျဖန္းျဖန္းႏွင့္ လာ႐ိုက္ၾကေတာ့သည္။
က်ေနာ္ဆုမေတာင္းေသာ္လည္း အေမွာင္ထုသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လင္းလာေတာ့မည္။ က်ေနာ္ လတ္တေလာ၌ အလင္း ကို ေၾကာက္ေနရသည္။ အားကစားကြင္းထဲမွထကာ ေလးပင္ေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ တခုတည္းေသာ ထြက္ေပါက္ဆီ လွမ္း လာခဲ့သည္။ အေရွ႕ဘက္မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းမွ လွပေသာအနီေရာင္မ်ား ယွက္ျဖာလာတာ သတိထားမိသည္။ လွည့္မၾကည့္အား ေတာ့ပါ။ ေက်ာခိုင္းလိုက္ၿပီး ေျခလွမ္းကို အရွိန္ျမင့္လိုက္ရသည္။
အားကစားကြင္းအျပင္ဘက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚေျခအခ်တြင္၊ ေရွ႕တူ႐ႈမွ ဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီး မီးဖြင့္ေမာင္းလာတာျမင္ရသည္။ အိတ္ေဇာသံကို က်ေနာ္မွတ္မိသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ေျမာက္ဘက္ေတာင္ကုန္းေဒသေျခရင္းမွ က်ေနာ့္ၿမိဳ႕ေလး၏ ဧျပီလ အေစာပိုင္းမ်ားသည္ အေအးဓာတ္ မကုန္တတ္ေသး။ က်ေနာ္လက္မ်ားကို ဆန္႔တန္းကာ၊ ေကာက္ေကြးကာ ကိုယ္လက္ လႈပ္ရွား ကစားသမားတဦးသဖြယ္ ျပဳမူလိုက္ရသည္။ ဆိုင္ကယ္စီးလာသူမ်ား တခ်က္ငဲ့ၾကည့္သြားသည္ကို မသိလိုက္ မသိ ဘာသာေနလိုက္ရသည္။ ေရွ႕မွဆိုင္ကယ္စီးသြားသူ၏ ပခံုးထက္မွ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ၾကယ္တပြင့္သည္ က်ေနာ့္ေျခ ေထာက္ကို ေဝးရာသုိ႔ျမန္ျမန္သြားရန္ သတိေပးသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္သြားသည္။ က်ေနာ္ အေတာ္ေလးပင္ စိတ္ပူသြားမိသည္။ ယခု မနက္လင္းသည္အထိ လိုက္ရွာေနၾကပံုေထာက္လ်ွင္ ညက မူးယစ္ရမ္းကားေနသူႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ဘဝမ်ား ေရာက္သြား ေလၿပီလဲဟု ေၾကာက္လန္႔မိေလသည္။
လူေျခတိတ္ဆိတ္ေသာ လယ္ကြင္းျပင္အစပ္မွ သူငယ္ခ်င္းအိမ္သုိ႔ က်ေနာ္ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ အလင္းေရာင္ သိသိသာသာ ေပၚေနေပၿပီ။ ေဘးဘီဝဲယာ မလံုမလဲၾကည့္ရင္း အိမ္ေပၚတက္ကာ သူငယ္ခ်င္းကို ႏႈိးရသည္။ သူတေယာက္ထဲေနထိုင္သည့္ အိမ္ျဖစ္၍သာ ေတာ္ေပေသးသည္။ လူၾကီးမိဘ၊ ကေလးသူငယ္မ်ားရွိေနလ်ွင္ က်ေနာ့္အတြက္ ေျပာဆိုရွင္းျပဖို႔ ခက္ေပမည္။ ဘုရားစင္ေလးေရွ႕၌ က်ေနာ္လဲွခ်လိုက္ခ်ိန္တြင္ အိမ္မႀကီးကို ေသာ့ခတ္ၿပီး အျပင္ထြက္သြားေသာ သူငယ္ခ်င္းေျခသံ တ ရွပ္ရွပ္ကို ၾကားရသည္။ သူျပန္လာလွ်င္ေတာ့ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ၾကားသိရေတာ့မည္။ ညက အရိုက္အႏွက္ခံရသူမ်ား ကို အသက္အႏၲရာယ္ကင္းရွင္းပါေစေၾကာင္း က်ေနာ္ဆုေတာင္းေပးေနပါသည္ဟု ေျပာျပလွ်င္ ယံုၾကည္ၾကပါမည္လား။ တ ကယ္ပင္ ဆုေတာင္းေပးမိပါသည္။
အခ်ိန္တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းႏွင့္အေၾကာ္ထုပ္ေလးဆြဲၿပီး သူျပန္ေရာက္လာသည္။ မ်က္ ႏွာကမေကာင္း။ က်ေနာ့္အနားတြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ်ရင္း လစ္ေတာ့သူငယ္ခ်င္း သူတို႔သတိမလည္ေသးဘူး၊ ေသြး ထြက္လြန္တယ္လုိ႔ ၾကားတယ္ဟု ေျပာရွာသည္။ အနားမွာ မွန္သာရွိပါက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာ ဇီးရြက္ေလာက္ပဲရွိေတာ့တာ ဘာ သာျမင္ႏိုင္မည္ ထင္ပါ၏။ စိတ္ကိုတင္းကာ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းတဆုပ္ႏွင့္ တိုဟူးေၾကာ္ေလးတခု အတူတူေရာကာ စား လိုက္ေသာ္လည္း မ်ိဳ၍ကား မက်။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ တာဝန္ေက်ရွာပါသည္။
ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းစရာေတြ အမ်ားႀကီးၾကံဳရမည္ျဖစ္သျဖင့္ အစားဝင္ေအာင္စားၿပီး တေရးေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ဖို႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာ ေသာ္လည္း က်ေနာ့္စိတ္ႏွင့္ခႏၶာက မလိုက္နာႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေစ႔ထားေသာ တံခါးမႀကီးကို မၾကာခဏၾကည့္မိရင္း ရင္သည္ တလွပ္လွပ္။ သူငယ္ခ်င္းက သူ၏ဆိုင္ကယ္ေလးကို စစ္ေဆးကာ ဆီျဖည့္ဖို႔ အျပင္ထြက္သြားပါသည္။
ေန႔လည္ပိုင္းတြင္ ေတာလမ္းကေလးမွ ဆိုင္ကယ္စီးၿပီး လမ္းခြဲဘူတာေလးသုိ႔ လာခဲ့ၾကသည္။ ဘယ္သူနဲ႔မွ မေတြ ႔ရပါရေစနဲ႔ ဟူေသာ ဆုေတာင္း မျပည့္ခဲ့။ လမ္းတြင္ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္မွလာေသာ ဂ်စ္ကားျပာေလးက အနားေရာက္မွ ထိုးရပ္သြားသည္။ ယူနီေဖာင္းဝတ္ ႏွစ္ဦးဆင္းလာကာ က်ေနာ္တို႔ဆိုင္ကယ္ကို တားသည္။ ကားတြန္းကူဖို႔ အကူအညီေတာင္းသံထြက္လာမွ စိတ္ေအးခဲ့ရသည္။ ႏွစ္လြန္အင္ဂ်င္က် ဂ်စ္ကားျပာကို တြန္းကူခဲ့ရသည္မွာ ယခုေနျပန္ေတြးေတာ့လည္း ရီစရာလိုလို။
လမ္းခြဲဘူတာေလး၏ ဝန္ထမ္းအိမ္ရာတြင္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း၏ အေမရွိေနေသးသည္။ သားျဖစ္သူ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက သင္တန္းေက်ာင္းကို ေခတၱေရာက္ေနသည္ဟု ဆိုသည္။ က်ေနာ့္အေမတေယာက္လိုျဖစ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္း၏အေမမွာ သတင္းၾကားေတာ့ မ်က္ရည္က်ရွာသည္။ သုိ႔ေသာ္ အေဝးသုိ႔ ခဏေရွာင္ေနဖုိ႔သာ အၾကံျပဳရွာသည္။ ၿမိဳ႕ေလးမွ လိုက္ပို႔ ေလေသာသူငယ္ခ်င္းကို စိတ္မပူေတာ့ရန္ မွာၾကားၿပီး အိမ္ျပန္ခိုင္းလိုက္သည္။ အဆန္ရထားတစီးဝင္လာသံႏွင့္ အတူ ထမင္းဆာေသာစိတ္၊ ေပၚေပါက္လာတာ မွတ္မိေနေသးသည္။ သူငယ္ခ်င္း၏အေမက ထမင္းခူးခပ္ေကြၽးၿပီး ရထားအခ်ိန္ စံုစမ္းရန္အတြက္ ဘူတာဆင္းသြားပါသည္။ က်ေနာ့္စိတ္လည္း အနည္းငယ္ေတာ့ေအးသလို ခံစားရသည္။ ယခု က်ေနာ္ ေရာက္ေနေသာနယ္ေျမသည္ က်ေနာ္က်င္လည္ခဲ့ရာ နယ္ေျမျဖစ္၍လား၊ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ညကၾကံဳခဲ့ရေသာအျဖစ္မ်ားႏွင့္ အနည္းငယ္ေဝးရာသုိ႔ေရာက္ေန၍လား ဟူ၍ ေဝခြဲမရခဲ့ပါ။ ေဝခြဲမရျခင္းမ်ားႏွင့္အတူ၊ တူညီမႈမ်ားကိုလည္း ဆက္၍ ေတြးမိခဲ့ ေသးသည္။
ေတြးမိေတာ့လည္း ပူပူေလာေလာျဖစ္ရပ္သည္ ျမင္ျမင္ထင္ထင္ႀကီးေပၚလာသည္။ က်ေနာ္တို႔ ဧည့္သည္ပို႔ၿပီးျပန္လာၾက သည္။ ၿမိဳ႕ေလး ထဲဝင္၍ မရ။ ျပႆနာျဖစ္ၾကသည္။ က်ေနာ္ ေရွာင္ရွားေနသည္။ ျပႆနာကို ရင္မဆိုင္။ က်ေနာ့္စိတ္ကလည္း ရင္မဆိုင္ခ်င္။ က်ေနာ့္အေပၚသံေယာဇဥ္ၾကီးသည္ဟု က်ေနာ္ယံုၾကည္ထားသူမ်ားကလည္း ျပႆနာကို ရင္ဆိုင္မခိုင္းၾက။ က်ေနာ္အေတြးမ်ားထဲ နစ္လိုက္ေပၚလိုက္ ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။
က်ေနာ္ သြားေရာက္ေျဖရွင္းပါက ၾကံဳေတြ႔ရမည့္ အခက္အခဲမ်ားကို ႀကိဳေတြးကာပူပန္ေနမိသည္ဟု ထင္ပါသည္။ မည္သူ ေတြပါသလဲ ေမးလွ်င္လည္း က်ေနာ္မေျဖခ်င္။ က်ေနာ့္ကို ဖမ္းမခ်ဳပ္ထားပါဟု က်ေနာ္မယံုၾကည္ပါ။ က်ေနာ္ အမွန္အတိုင္း ေျပာျပလွ်င္ သူတို႔ယံုၾကည္မည္ဟု က်ေနာ္မယံုၾကည္ပါ။ ျဖစ္ခဲ့ရေသာျဖစ္စဥ္ကို ေစ့ေစ့ငုငု လံု႔လျပဳရန္ သူတို႔ၾကိဳးစားမည္ မဟုတ္ဟုသာ ထိုစဥ္က ေတြးဆခဲ့ပါသည္။ ၾကားနာခဲ့ရ၊ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရေသာျဖစ္ရပ္မ်ားကို က်ေနာ့္စိတ္သည္ အေျချပဳခဲ့ေလ သည္ ထင္ပါ၏။ မဆိုး မခိုးသူမ်ားပင္ ေထာင္ထဲေရာက္ေနၾကပါေသးလွ်င္ က်ေနာ္ကဲ့သို႔ ဆယ္အိမ္ေခါင္းကို ေနာက္ေကာက္ ထိုးခ်ၿပီး အခ်ိန္မေတာ္သူမ်ားျခံဝင္းထဲ ေရာက္သြားခဲ့သူမွာ ေထာင့္အျပင္ တန္းရွိပါက တန္းသို႔ပင္ ပို႔ခံရေပလိမ္႔မည္။
သူငယ္ခ်င္း၏အေမက သူ႔သား၏ ယူနီေဖာင္းအက်ႌေဟာင္းေလး ထုတ္ေပးရွာသည္။ ရထားသံကို နားစြင့္ထားရင္း အေပၚ ၾကယ္သီး ႏွစ္လံုးျဖဳတ္ကာ ေခါင္းမွစြပ္ခ်လိုက္သည္။ ပုဆိုးကို တိုတိုတင္းတင္းျပင္ဝတ္ၿပီး ကုန္းကေလးေပၚက ဆင္းခဲ့သည္။ အတိတ္ကထဲထဲဝင္ဝင္ ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးေသာ ဘူတာရံုေလးထဲသို႔ဝင္သြားရမွာပင္ မဝံ့ရဲသလို ခံစားမိသည္။ ရထားရွိရာ သြားရ မည္လား၊ အိမ္သို႔ျပန္ရမည္လား လြန္ဆြဲေနေသာစိတ္ကို ေမာင္းထုတ္ရျပန္သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ လာၾကသူအားလံုးကို က်ေနာ္ေသခ်ာမၾကည့္။ မ်က္လံုးခ်င္းမဆံုခ်င္။ လွ်ာထိုးဦးထုပ္ျပာေလးကို မ်က္လံုးျမင္သာရံု ခပ္ငိုက္ငိုက္အေနအထားသို႔ ဆြဲခ်လိုက္သည္။ လူစီးတြဲေပၚက က်ေနာ္ မလိုက္ပါလို။ ရထားထိန္းတြဲရွိရာသို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားရင္း ေနာက္သို႔ သမင္လည္ျပန္ၾကည့္မိေသးသည္။ မည္သူမွ က်ေနာ့္ေနာက္ ကပ္ပါမလာ။ ရထားက ဥၾသရွည္တခ်က္ဆြဲလိုက္သည္။ ထိုအ သံကို က်ေနာ္သိသည္။ ရထားႀကီးထြက္ေတာ့မည္။
ရထားထိန္းတြဲ တခါးေပါက္မွ ရထားထိန္းထြက္လာၿပီး ခရာရွည္ တခ်က္မႈတ္လိုက္သည္။ သူ႔လက္မွာ ကိုင္ထားေသာ အလံ စိမ္းစိမ္းကို စက္ေခါင္းေမာင္းျမင္သာေအာင္ တၿပိဳင္နက္ထဲ ေဝွ႔ရမ္းျပလိုက္သည္။ ဘရိတ္မ်ား ေျဖေလွ်ာ႔လိုက္ေသာ အသံ ထြက္လာၿပီး ရထားဘီးမ်ား စလိမ္႔သည္။ ဦးေခါင္းႏွင့္နားထင္တဝိုက္ တင္းၾကပ္ေနေသာ က်ေနာ့္အာ႐ံုေၾကာမ်ားလည္း ေလွ်ာ့သြားသလို ခံစားလိုက္ရပါသည္။
ရထားထိန္းျဖစ္သူ အထဲျပန္ဝင္သြားသြားျခင္း သံလက္ရမ္းကို အားျပဳ၍ ရထားေပၚခုန္တက္လိုက္သည္။ စာရင္းစာအုပ္ထဲသုိ႔ တစံုတရာ ေရးမွတ္ေနေသာရထားထိန္းကို ”ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီး” ဟု က်ေနာ္ ေခၚလိုက္သည္။ အမွန္ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ကပ္ဖား လိုက္ျခင္းပင္။ သူ တာဝန္က်ရာရထားေပၚ ခြင့္ျပဳခ်က္မေတာင္းပဲ က်ေနာ္တက္လာခဲ့မိၿပီ။ သူက ေနာက္သုိ႔ ဆတ္ခနဲလွည့္ ၾကည့္ၿပီး မ်က္မွန္ကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ က်ေနာ့္ကို ”ေဟ႔ေကာင္ ေက်ာ္ေက်ာ္” ဟု အားရဝမ္းသာႏႈတ္ဆက္ရင္း သိုင္းဖက္ လိုက္သည္။ က်ေနာ့္တကိုယ္လံုး အခုမွ ေပါ႔ပါးသြားသည္။ သူသည္ က်ေနာ္ႏွင့္ အင္မတန္ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးသည့္ သူငယ္ခ်င္း အ ရင္းအခ်ာပါလား။ က်ေနာ္ လြတ္ေျမာက္ျပီ။
လူကသာ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ေသာ္လည္း စိတ္မွာမလြတ္ေျမာက္ေသး။ သူငယ္ခ်င္းက ဘာလိုအပ္သလဲဟုသာ ေမးသည္။ ႏြမ္း နယ္ေနေသာ က်ေနာ့္ကို ေမးခြန္းမ်ားမ်ားမထုတ္။ မနက္လင္းမွေမးမည္ဟု စိတ္ကူးထားသလားေတာ့ မသိတတ္ေခ်။ သူ႔ လက္ထဲပါလာေသာ ေရခဲေရပုလင္းကိုဆြဲယူကာ တဝက္ခန္႔ေက်ာ္ေအာင္ ေမာ႔ခ်လိုက္ၿပီး ျမစ္ၾကီးနားဘက္မွ တင္လာဟန္ တူေသာ ေဘထုပ္ၾကီးမ်ားေပၚ လွဲအိပ္ခ်လိုက္သည္။ ပါဆယ္ပစၥည္းမ်ားထားရာအခန္းကို သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေသာ့ခတ္သြား သံေရးေရးသာၾကားလိုက္ရၿပီး က်ေနာ္ ေမွးခနဲျဖစ္သြားသည္။
က်ေနာ္ႏိုးလာခ်ိန္တြင္ ရထားစက္ေခါင္းက ဘူတာဝင္မည့္ဥၾသသံ တခ်က္ေပးလိုက္သည္။ ေခါင္းထူၿပီး အျပင္ဘက္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အုတ္တံတိုင္းနီနီမ်ားကို ျမင္လိုက္ရသည္။ လူးလဲထၿပီး ပါဆယ္ခန္းတံခါးကို ခပ္ျပင္းျပင္းေလးပုတ္ လိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက တံခါးလာဖြင့္ေပးသည္။
ရထားက ဘူတာအဝင္ပြိဳင့္ကိုအျဖတ္တြင္ အရွိန္ေလး အနည္းငယ္ေလွ်ာ႔ခ်လိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ရထားထိန္း၏ လက္ေမာင္းကို ခပ္တင္းတင္း တခ်က္ညႇစ္ၿပီး ေက်းဇူးမေမ႔ဘူးကြာဟု ႏႈတ္ဆက္ကာ ေလွကားမွ ေနာက္ျပန္ဆင္းခဲ့ပါသည္။
စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးတန္းတြင္ က်ေနာ္ေနထိုင္ၿပီး တလေလာက္အၾကာတြင္ ဇနီးျဖစ္သူႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရခဲ့သည္။ သူ႔အ ေနျဖင့္ ထိခိုက္နစ္နာသူမ်ားကို ေက်နပ္ေအာင္ေတာင္းပန္ၿပီး ေလ်ာ္ေၾကးေငြ ေပးအပ္ၿပီးေသာ္လည္း အမႈမွာ ပိတ္၍မရ။ တရား လိုျဖစ္သူမ်ားကိုယ္တိုင္က အမႈပိတ္သိမ္းလိုေသာ္လည္း အမႈမွာ ပိတ္ခြင့္မရ။ ထိုေန႔ညက ပါဝင္ၾကသူအားလံုး စံုလင္ မွသာ အမႈပိတ္လို႔ရမည္ဟု အေၾကာင္းၾကားလာပါသည္။ သူ႔ဆီမွၾကားရသည့္ လတ္တေလာသတင္းအရ၊ ထိုေန႔ညက အတူပါခဲ့ေသာ ပရဟိတသမားသူငယ္ခ်င္းမွာ ေထာင္ထဲေရာက္ေနရွာပါသည္။ က်ေနာ္သြားေရာက္ရင္ဆိုင္ပါလ်ွင္ က်ေနာ္ လည္း ေထာင္ထဲဝင္ရေပေတာ့မည္။ ဇနီးသည္က သူၾကားခဲ့ရသမွ် ပုဒ္မမ်ားကိုရြတ္ျပရာ ငါးခု ေျခာက္ခုထက္မနည္းေပ။ က်ေနာ့္မွာ ထိုအရာမ်ားအတြက္ ဆင္ေျခလည္း မေပးလိုေတာ့။ တပတ္အတြင္း ျပန္မလာလွ်င္ က်ေနာ့္အတြက္ ပုဒ္မတခုတိုး မည္။ ဇနီးသည္က သူၾကားခဲ့သလို ေရရြတ္ျပသည္။ ဖိုက္တြဲ …။ က်ေနာ္ ျမန္မာလိုသိပါ၏။ တရားခံေျပး ၅၁၂။
သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္အိမ္မျပန္ခဲ့ပါ။ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးတန္းတြင္ပင္ ေအးခ်မ္းမႈကို ရွာေနခဲ့သည္။ ဇနီးျဖစ္သူႏွင့္ သမီးငယ္ကို အားနာေသာစိတ္မ်ားကေတာ့ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမ်ွ ရင္ထဲဝင္ခဲ့ပါသည္။ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးေပးလား။ မည္သူမျပဳ မိမိမႈဟု ဆိုရမည္ လား ယေန႔ထက္တိုင္ မေဝခြဲႏိုင္။ ေကြ႔ေကာက္ေနေသာ ေတာင္ရိုးတန္းလမ္းကေလးေပၚ ေလွ်ာက္သြားတိုင္းလည္း ထိုအ ေျဖကို စဥ္းစားခဲ့ဖူးပါသည္။
ေတာင္ရိုးတန္းလမ္းကေလးမ်ားမွာ ေကြ႔ေကာက္ေသာ္လည္း သြားရမခက္။ မ်က္စိမလည္သလို လမ္းလည္းမမွားရွာ။ သူ႔မွာ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ေလးေတြ ေနရာတိုင္းရွိၾကသည္။
အခ်ိန္ကာလအတန္ၾကာၿပီးေနာက္ အခက္အခဲမ်ားစြာကို ေက်ာ္လႊားကာ ရွိစု မဲ့စု ေခြၽးႏွဲစာေလးမ်ားကို လမ္းခင္းတံတားထိုး ၿပီး က်ေနာ္ လြတ္လပ္ခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္လြတ္လပ္သြားေသာေန႔တြင္ က်ေနာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္ေလး၏အသုဘကို လိုက္ပို႔ခဲ့ရတာ မွတ္မွတ္႐ရ။
တနင့္တပိုး ျပစ္ဒဏ္ေပးခံခဲ့ရေသာ သူ႔လူနာျဖစ္သူလူငယ္ေလးကို သနားစိတ္ျဖင့္၊ ေရရာတိက်မႈမရွိေသးေသာ လမ္းညႊန္ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားကို မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ လုပ္မိလုပ္ရာလုပ္လိုက္ျခင္းသည္ တခဏအတြင္း သူ႔အသက္ကို ႏႈတ္ယူသြားခဲ့သည္။
ယခုအခ်ိန္တြင္ ဥပေဒဘာသာရပ္ကို က်ေနာ္မေလ႔လာျဖစ္ေတာ့ပါ။ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ စဥ္းစားမိေသာ္လည္း အခ်ိန္ ေႏွာင္းသြားၿပီထင္ပါရဲ႕ဟု စိတ္ကိုဆင္ေျခေပးမိသည္မွာ အျမဲလိုလို။
ပလက္ေဖာင္းမရွိသည့္လမ္းမေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ရေလတိုင္း၊ ေဘးဘီဝဲ၊ ယာၾကည့္၍ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ရွာေနေသးတာ ေတာ့ ယခုထက္တိုင္။ ။
ေက်ာ္ေက်ာ္ ျမရည္စမ္း
ဧၿပီ ၁၈၊ ၂၀၁၇
ညဥ့္သန္းေကာင္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
