(မိုးမခ) မတ္လ ၁၅၊ ၂၀၁၇
(YBS ႏွစ္လျပည့္)
(၁)
ေမာင္ေဆာင္းတို႔ ရန္ကုန္မွာ အေျခခ်ကတည္းက မ.ထ.သ နဲ႔ လုံးေထြးၿပီး ႏွစ္ပါးသြားကသလို ျဖစ္သန္းလာခဲ့ရတာ ႏွစ္ေတြမနည္းဘူးဆိုရမယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္စက မ.ထ.သ ကို ‘ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ လိုင္းေပါင္းစုံ ထိန္းသိမ္းေရးေကာ္မတီ’ လို႔ေတာင္ သိတာမဟုတ္ဘူး။ မ.ထ.သ ကို ‘ၿမိဳ႕ထဲသို႔’ လို႔ ထင္ၿပီး ေတြ႕ရာကား တက္စီးသြားလိုက္တာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ မေရာက္ဘဲ အင္းစိန္ဘက္ ပါသြားလို႔ ေတာ္ေတာ္ ခြတီးခြက် ျဖစ္လိုက္ရေသးတယ္။
ရန္ကုန္ဘတ္စ္ကားေတြကလည္း အဆန္းေတြ။ ပထမဆုံး ကားေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္း သတိထားမိတာက ေနရာအႏွံ႔ ေရးထားတဲ့ စာတန္းေတြ …။ ဒ႐ိုင္ဘာအေပၚ ကားေရွ႕ခန္းမွာ ေရးထားတဲ့ စာသားကို ၾကည့္ပါဦး။ ‘ဤကားသည္ ဗုဒဘုရားရွင္၏ ေမတၱာရိပ္ေအာက္တြင္ တည္ရွိပါေသာေၾကာင့္ လိုက္ပါစီးနင္းသူ အားလုံး ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ’ တဲ့။ စာကိုဖတ္ရင္း ေမာင္ေဆာင္း ၾကည္ႏူးသြားတယ္။ ေၾသာ္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းလိုက္တာ၊ ဒီကားကို ေမာင္းႏွင္သူ ဒ႐ိုင္ဘာႀကီးနဲ႔ ယာဥ္ေနာက္လိုက္လည္း အႏ ၱရာယ္ကင္း ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ လို႔ ျပန္ဆုေတာင္းေပး႐ုံရွိေသး –
“ဟိုအလယ္က ဆရာသမား၊ အထဲနည္းနည္း ၀င္စီးေလဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔က ကားစီးတာ ေ – ာက္ခ်ိဳးကို မေျပဘူး။ ေတာသားေတြ …” တဲ့။
ေမတၱာပို႔ေနတဲ့ ေမာင္ေဆာင္း နည္းနည္းတြန္႔သြားတယ္။ ဘယ္သူ႔ေျပာေနပါလိမ့္လို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေဆာင္းကို မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ ဘုခ်ိဳး ခ်ိဳးလို႔။ အျပာေရာင္၀တ္စုံကို ရင္ဘတ္ဟၿပဲ ၀တ္ၿပီး ေဆးမင္ေၾကာင္ေတြ တကိုယ္လုံးနီးပါး အျပည့္ထိုးထားတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေမတၱာရိပ္ေအာက္က စပယ္ယာႀကီးဟာ ေဒါသ တေထာင္းေထာင္း ထလို႔ပါလား။ ဒ႐ိုင္ဘာကလည္း ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲ တခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး ကားဘရိတ္ကို ေဆာင့္နင္းၿပီး ပညာျပျပန္ေတာ့ ေမာင္ေဆာင္းတို႔တေတြမွာ အယိုင္ယိုင္အလဲလဲကို ျဖစ္လို႔။
“ဟ ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါဟ။ ကားေပၚ လိုက္လာတာ လူေတြေနာ္။ ဆီးသီးေတြမဟုတ္ဘူး” လို႔ ခရီးသည္ တေယာက္က ေျပာေတာ့ – “ဘတ္စ္ကားစီးရင္ ဒါမ်ိဳး ႀကံဳရမွာပဲ။ မႀကံဳခ်င္ရင္ တကၠစီငွားစီး” ဆိုတဲ့ ငွက္ဆိုးထိုးသံက ဒ႐ိုင္ဘာဆီက ထြက္လာတယ္။ ေမာင္ေဆာင္းရဲ႕ အေရွ႕မွာေတာ့ ‘ထမင္းရွင္ကို ႐ိုေသစြာ ဆက္ဆံပါ’ ဆိုတဲ့ စာတန္းကေလးကို ‘ေက်နပ္မႈမရွိပါက တိုင္ၾကားရန္’ လို႔ ေရးထားတဲ့ စာတန္းနံေဘးမွာ ျပဴးျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ေလး ျမင္ေနရတယ္။
ေျပာရရင္ ဒီဆရာသမားေတြဟာ အမ်ားနဲ႔ဆက္ဆံေနၾကရတဲ့သူေတြလို႔ ဆိုရမယ္။ ေမာင္ေဆာင္းတို႔ ခရီးသည္ေတြကိုတင္ မကဘူး။ လမ္းေပၚမွာေတြ႕တဲ့ တကၠစီေတြကိုလည္း သံေယာဇဥ္ႀကီးရွာတယ္။ “ကားက ဆပ္ျပာခြက္ေလာက္ရွိတယ္။ ပါကင္ထိုးေနတာ မၿပီးေတာ့ဘူး။ ေဟ့ ဆိုင္းဘုတ္ ျမန္ျမန္လုပ္ကြ။ ေလျဖတ္မေနနဲ႔” ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ခဏခဏ ၾကားရေလ့ရွိတယ္။ သူတို႔တင္လား ဆိုျပန္ေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဘတ္စ္ကား လိုင္းတူေတြေရာ၊ မတူကဲြျပား အျခားလိုင္းေတြကိုေရာ တသားတည္း ဆက္ဆံတတ္တဲ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားေတြေပါ့။ “ေနာက္က ဘူေကာင္ေက်ာ္မယ္ အာစိေရ။ ေပးေက်ာ္လိုက္ ေပးေက်ာ္လိုက္။ ကြန္ေတာ္တို႔က မိဘကိုလုပ္ေကြ်းေနတာ၊ ဒီေကာင္ေတြက မိန္းမကို လုပ္ေကြ်းေနရတာ၊ မတူဘူး။ အဲဒီ ေသာကသမားေတြကို ေပးေက်ာ္လိုက္” တဲ့။ ကလိတဲ့၊ ရိတဲ့ေနရာမွာလည္း ေရႊခ်ထားသင့္တဲ့ ပါးစပ္ေတြေပါ့။
ၾကာေတာ့လည္း ဒ႐ိုင္ဘာ၊ စပယ္ယာေတြရဲ႕ တုံ႔ျပန္ဆက္ဆံမႈေတြကိုပဲ ႐ိုးလာတာလား၊ ကိုယ္ေတြကပဲ သည္းခံျခင္းတရား လက္ကိုင္ထားႏိုင္လာတာလား ဆိုတာ ေ၀ခဲြမရေတာ့ဘူး။ မ.ထ.သ လက္ေအာက္မွာက ဘတ္စ္ကားလိုင္းေတြကလည္း မ်ားသလို ေမာ္ဖူးရမတတ္ ဆက္ဆံရတဲ့ စပယ္ယာ၊ ဒ႐ိုင္ဘာေတြဆိုတာလည္း ဒုနဲ႔ေဒးဆိုေတာ့ ကားစီးရင္ အလိုက္အထိုက္ ေနသာသလိုပဲ ေနေနေတာ့တယ္။ တရက္ တရက္ အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ သူတို႔မ်က္ႏွာေလးေတြ ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး သူတို႔မ်က္ႏွာမညိဳေအာင္ ေနရထိုင္ရတာလည္း ေခါက္႐ိုးကို က်ိဳးလို႔။
ကိုယ္စီးမယ့္ကားတစီးလာၿပီဆိုရင္ ဦးေခါင္းကိုေမာ့၊ ရင္ကိုေကာ့ၿပီး တိုးေ၀ွ႔တက္ၾကရတာ၊ ကားေပၚေရာက္ရင္ လြတ္တဲ့ခုံကို က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ရွာရတာ၊ ကိုယ္ရပ္ေနတဲ့ အနားက ထိုင္ေနတဲ့လူ ထေတာ့မလားလို႔ မ်က္လုံးေစြေစြၾကည့္ရတာ၊ အရပ္ပုတဲ့လူက အရပ္ရွည္တဲ့လူရဲ႕ ခ်ိဳင္းေအာက္ ေရာက္ေနလို႔ ႏွာေခါင္းတ႐ႈံ႕႐ႈံ႕ျဖစ္ေနရတာ၊ လွတပတေျခေထာက္ကေလး ကို ရႊံ႕ေပေနတဲ့ဖိနပ္နဲ႔ သြားနင္းမိလို႔ ရန္ေတြ႕ခံရတာ၊ ကားက်ပ္တာကို အခြင့္အေရးယူၿပီး ရွိစုမဲ့စုေလးေတြ ခါးပိုက္ႏိႈက္ခံရတာေတြ ဆိုတာ ဘာမွ စာဖဲြ႕ေလာက္တာ မဟုတ္ဘူး။
အဲဒီလိုပဲ စပယ္ယာေတြ တြန္းတင္တာ၊ တြန္းခ်တာ၊ ဖ႐ုႆ၀ါစာေတြကို စက္ေသနတ္ပစ္သလို တရစပ္ပစ္ၿပီး စိတ္ဒုကၡေပးတာ ေစာ္ကားတာ၊ ခရီးသည္ေတြရဲ႕အသက္ကို ရွိတယ္လို႔ကို မထင္ဘဲ တရၾကမ္းေမာင္းတာ၊ လမ္းေျပာင္းျပန္ကို မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ေမာင္းတာ၊ လမ္းတ၀က္မွာ ခရီးသည္ေတြကို အကုန္ဆင္း ခိုင္းၿပီး ေနာက္ကားတစီးေပၚ ငါးပိသိပ္သလို ထိုးသိပ္တင္ေပး လိုက္တာ၊ ယာဥ္စစ္အဖဲြ႕ျမင္မွ တန္းမွာ လက္သုတ္၀တ္လိုတင္ထားတဲ့ အျပာေရာင္ ယူနီေဖာင္းေလး ကို ကမန္းကတန္းေကာက္၀တ္ၿပီး အလွဴခံသြားထည့္တာ၊ ယာဥ္စီးခကို သူတို႔ဘာသာ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ေတာင္းခ်င္သလို ေတာင္းေနတာ၊ တိုင္မယ္ေတာမယ္ဆိုတဲ့ ခရီးသည္ကို အသက္ေသဆုံးသည္အထိ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ထိုးႀကိတ္ ရန္ျပဳတာ၊ အထက္က အေရးယူရင္လည္း ‘ဒီလိုင္းျပဳတ္ရင္ ဟိုလိုင္း’ ဆိုၿပီး ေလကေလးတခြ်န္ခြ်န္နဲ႔ ေနာက္တစီးေပၚ ေကာ့ေကာ့ေလး တက္သြားတာ စတ့ဲ အေၾကာင္း ေတြကလည္း ထူးမျခားနား ဇာတ္လမ္းေတြပါပဲ။
အဲဒီလို မ.ထ.သ ရဲ႕ ေမာင္မင္းႀကီးသားေတြအေၾကာင္းကို ေျပာရရင္ အေမာသာဆို႔သြားမယ္။ ကုန္မယ္မထင္ဘူး။ ေျပာင္းလဲဖို႔သင့္ၿပီလို႔ အမ်ားက ေ၀ဖန္ေထာက္ျပေနတဲ့ အဖဲြ႕အစည္းတခုဟာ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ အေလးမထားဘဲ၊ မေျပာင္းမလဲ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ရပ္တည္ေနတာ ေမာင္ေဆာင္းတို႔ စီးေနရတဲ့ ဘတ္စ္ကားေလာကေပါ့။ သူတို႔မေျပာင္းေတာ့ ေမာင္ေဆာင္းတို႔ ခရီးသည္ေတြကပဲ ကားထဲမွာ ေရးထားတဲ့ ‘မိမိ၏ စည္းစိမ္ႏွင့္ မာနကို အိမ္တြင္ ထားခဲ့ပါ’ လို႔ ညႊန္ၾကားစာတဲ့အတိုင္း ခပ္ကုပ္ကုပ္ကေလး စီးေနျဖစ္တာ ၾကာလွေပါ့။
အဲဒီလို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္၊ စိတ္ေလွ်ာ့ထားတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ရန္ကုန္ဘတ္စ္ကားေလာကကို ၿမိဳ႕ျပအဂၤါရပ္နဲ႔ညီေအာင္ ေျပာင္းပစ္မယ္ဆိုတဲ့အသံေတြ သိုးသိုးသန္႔သန္႔ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေမာင္ေဆာင္းတို႔မွာေတာ့ မယုံရဲယုံရဲနဲ႔ေပါ့။ မယုံရဲဆို ေခတ္အဆက္ဆက္ ခံခဲ့ရတာလည္း မ်ားလွၿပီကိုး။
ေမာင္ေဆာင္းတို႔ၾကားရတဲ့အသံေတြဟာ တိုးေနရာကေန တျဖည္းျဖည္းက်ယ္လာၿပီး ၂၀၁၇ အစမွာပဲ အေကာင္အထည္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ မ.ထ.သ အစား YBS (Yangon Bus Services) တဲ့။ ေဖာင္းပြ ေနတဲ့ကားလိုင္းေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး လိုင္းေတြကို ေပါင္းလိုက္မတဲ့။ ၿမိဳ႕တြင္းဧရိယာေတြထိ ကားေတြကို မ၀င္ခိုင္းဘဲ အျပင္မွာထားၿပီး ၿမိဳ႕ထဲကို တဆင့္ထပ္သြားရမတဲ့။ ကားေဟာင္းေတြကို တျဖည္းျဖည္း ျဖဳတ္ၿပီး ကားသစ္ေတြကို အစားထိုးသြားမတဲ့။ စပယ္ယာေတြကိုလည္း ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ကတ္စနစ္ကို သြားမတဲ့။
ၾကားရတာေတြကေတာ့ မ်ားမွမ်ား။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ေဆာင္းတို႔ကေတာ့ YBS ကို အျပည့္အ၀ေထာက္ခံၿပီး ႀကိဳဆိုလိုက္ပါတယ္။ ေရရွည္ေကာင္းဖို႔ ေျပာင္းရတာမို႔ အစပိုင္းမွာ အခက္အခဲေတာ့ ေတြ႕ရမွာပဲ၊ အေျပာင္းအလဲမွာ ေခါင္းခဲစရာေတာ့ ႀကံဳရမယ္၊ ခု ကားေပၚတက္ ခု လိုရာမေရာက္ႏိုင္ဘူး စသျဖင့္ ရင္ဆိုင္ရမယ့္အရာေတြကို ႀကိဳေတြးၿပီး ျပင္ဆင္ထားလိုက္ပါတယ္။
ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ၊ အေျပာင္းအလဲ စတဲ့ေန႔မွာ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္၊ ရန္ကုန္ဘတ္စ္ကားရဲ႕ ထမင္းရွင္ လူအုပ္ႀကီးဟာ ကားတစီးလာရင္ လာတဲ့နံပါတ္ကို ခ်ဲဂဏန္းၾကည့္သလို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေတာင္ေျပးရမလို၊ ေျမာက္ေျပးရမလိုျဖစ္၊ စာရြက္ကေလးေတြကိုင္ထားတဲ့ ေဗာ္လန္တီယာေလးေတြ ကို အားကိုးတႀကီးေမး၊ ေရာက္တယ္ဆိုတဲ့ကားေပၚ စုၿပံဳတိုးတက္၊ အျပာေရာင္ကေန အျဖဴေရာင္ကို ဟခ်ေလာင္း ဆိုၿပီး ေျပာင္းသြားတဲ့၀တ္စုံ ၀တ္ထားၾကသူ ယာဥ္ေနာက္လိုက္ေတြရဲ႕ စကားသံခ်ိဳခ်ိဳ ကေလးေတြကို နားေထာင္နဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီးကို ျဖစ္လို႔။ ကားေတြက အၿပိဳင္အဆိုင္လည္း မေမာင္းၾက ဘူး။ လမ္းတ၀က္မွာလည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး ကားေျပာင္းေပးတာမ်ိဳးလည္း မရွိဘူး။ ကားလမ္းေၾကာင္းေတြ ၾကည့္ရ ေမးရတာ၊ တိုးရစ္တေယာက္လို လမ္းညႊန္စာရြက္ႀကီး ကိုင္ကိုင္ၿပီး ကားစီးရတာ၊ ကားပိုက်ပ္လာတာေတြကလဲြရင္ မဆိုးဘူး၊ နိပ္သားပဲဟ လို႔ ေမာင္ေဆာင္းေတြးေနမိပါ ရဲ႕။
အဲဒီလိုနဲ႔ ….
(၂)
အဲဒီလိုနဲ႔
မ.ထ.သ အဲ … YBS ကို ေန႔စဥ္ ေန႔စဥ္ စီးလာလိုက္တာ တရက္မွာေတာ့ ေမာင္ေဆာင္းေစာင့္ ေနက်မွတ္တိုင္မွာ ကားေစာင့္ေနတုန္း စီးရမယ့္ကားတစီးလာေနတာကို အေ၀းကပဲ လွမ္းျမင္ရပါ တယ္။ ကားခမ်ာ ေနာက္က က်ားလိုက္လာတဲ့ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ကမူးရွဴးထိုး ေမာင္းလာတာကို ျမင္ရတယ္။ ေမာင္ေဆာင္းက ေျခလွမ္းျပင္ၿပီး လက္လွမ္းတားလိုက္ေတာ့ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ ဆက္ေမာင္း သြားတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ ေနာက္က အူယားဖားယား လိုက္လာတဲ့ လိုင္းတူကားတစီး ကလည္း ေမာင္ေဆာင္းကို တာ့တာျပၿပီး ထားခဲ့ျပန္တယ္ခင္ဗ်။ မွတ္တိုင္မွာ အူလည္လည္နဲ႔ က်န္ခဲ့ရတဲ့ ေမာင္ေဆာင္းမွာေတာ့ ခရီးသည္ကို ရပ္မေပးရင္ တိုင္ၾကားႏိုင္တယ္ ဆိုလား၊ ကားေတြအခ်င္းခ်င္း ၿပိဳင္ေမာင္း လုေမာင္းရင္ တိုင္တန္းႏိုင္တယ္ ဆိုလား၊ စတဲ့ ဆိုလား ဆိုလားေတြကို ျပန္စဥ္းစားရင္း ေနာက္ကားကိုသာ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေစာင့္ရျပန္ပါတယ္။
ေနာက္ကားကေတာ့ ကြ်ီခနဲ ရပ္ေပးၿပီး ကားေပၚကတေယာက္ကို ျမန္ျမန္ တြန္းခ်ရင္း ေမာင္ေဆာင္းကို အတင္းဆဲြတင္ပါတယ္။ ေမာင္ေဆာင္းလည္း YBS ကားေပၚ ကားယားႀကီး ေရာက္သြားေတာ့မွ သက္ျပင္း ခ်ႏိုင္တယ္။ ကားေပၚမွာ လူကလည္း ေတာ္ေတာ္က်ပ္ေနေတာ့ ေရွ႕ ၀င္ရေကာင္းႏိုး၊ ေနာက္ထဲ အားစိုက္ တိုးရေကာင္းႏိုး ေ၀ခဲြမရ ျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ –
“ကဲ … အထဲ ၀င္စီးၾကပါ။ ဒီအေပါက္တခုတည္းနဲ႔ လုပ္စားေနရတယ္ဆိုတာ ဟိုတုန္းကလည္း ခဏခဏ ေျပာဖူးတယ္။ ခုလည္း ခဏခဏ ေျပာေနရတုန္းပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔မွ မျပဳျပင္ရင္ ဘယ္လို စီးပြားရွာရမလဲ။ အမိန္႔ေပးေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အကူအညီေတာင္းေနတာ။ လူဆိုရင္ေတာ့ အလိုက္သိၾကမွာပဲ” တဲ့။ သတၱဳသံစြက္ေနတဲ့အသံက အမိန္႔ေပးေနတာ မဟုတ္ဘူး လို႔ေတာ့ ေျပာရွာသား။ မ်က္ႏွာကလည္း မႈန္ေတေတနဲ႔ ဆိုေတာ့ အထဲ နည္းနည္းေတာ့ တိုးၾကည့္လိုက္တယ္။ ေမာင္ေဆာင္း တိုး၀င္လိုက္ေတာ့ ေရွ႕က အဘိုးႀကီးက သူ႔ခ်ိဳင္းၾကားညွပ္ထားတဲ့ အိတ္ကို ေရွ႕ဘက္ ေျပာင္းကိုင္လိုက္တယ္။ YBS နဲ႔အတူ တေက်ာ့ျပန္ အတိုးခ် လႈပ္ရွားလာၾကတဲ့ ခါးပိုက္ႏိႈက္ရန္ကို ေၾကာက္လို႔ ထင္ပါ့။
စီးရင္းစီးရင္း ကားက လူပိုက်ပ္လာေလ၊ စပယ္ယာရဲ႕အသံက ညံစီလာေလ ျဖစ္လာတယ္။ “ဘယ္မွတ္တိုင္ အနီးဆုံးပါလဲ ေမးထား။ ေနာက္ကားကို ၾကည့္ဦး” ဆိုတဲ့ ဒ႐ိုင္ဘာရဲ႕အသံအဆုံးမွာ ကားက ဇက္ထိန္းမရတဲ့ျမင္းလို တရၾကမ္း ျမန္လာတယ္။ က်ပ္ေတာက္ေနတဲ့ လမ္းမေပၚမွာ ဟိုေက်ာ္ဒီခြနဲ႔ တရွဴးရွဴးတရွဲရွဲ ေမာင္းေနေတာ့ ‘၁ နာရီ မိုင္ ၂၀ ထက္ ပိုမေမာင္းရ’ စာတန္းကေလးနဲ႔ ‘သင္ ေဘးမသီရန္မခဘဲ အိမ္ျပန္လာခ်ိန္ကို သင့္မိသားစုက ေစာင့္ႀကိဳေနၾကပါသည္’ ဆိုတဲ့ စာတန္းေလးေတြခမ်ာ အထိတ္တလန္႔ကို ျဖစ္လို႔။
“…. မွတ္တိုင္ပါရင္ ထြက္ထား။ ဖင္ကို ထိုင္ခုံမွာ ေက်ာက္ခ်မထားနဲ႔။ ကားဖိုက္ေနတယ္။ နားလည္ေပးၾက” ဆိုတဲ့ ေလသံမာေက်ာေက်ာကို ထပ္ၾကားလိုက္ရေတာ့ ဒီေန႔ၾကားရတဲ့ ေလသံမ်ိဳးေတြဟာ နားထဲမွာ အသားက်ေနတဲ့ေလသံမ်ိဳးေတြပါလား၊ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ ငါ အိပ္မက္ မက္ေနတာမ်ားလားဆိုၿပီး အဆင္းေပါက္နားထြက္ရပ္ရင္း ကိုယ့္လက္ကိုယ္ ဆိတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလားလား၊ နာတယ္ဗ်၊ ဒါ အိပ္မက္မဟုတ္ဘူး၊ တကယ္ တကယ္။
မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ အလိုက္တသိ ျမန္ျမန္ဆင္းလိုက္ေပမယ့္ စပယ္ယာက ေစတနာဗရပြနဲ႔ ေနာက္ကတြန္းခ်ေပးလိုက္ေတာ့ အရွိန္လြန္ၿပီး ပလက္ေဖာင္းေပၚ ကန္႔လန္႔ႀကီးစိုက္ထားတဲ့ YBS လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္နဲ႔ နဖူးနဲ႔ မိတ္ဆက္မိသြားတယ္။
အရင္တုန္းကလို မာန္မ်ိဳးနဲ႔ မွတ္တိုင္ကေန ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ထြက္သြားတဲ့ YBS ကို ေမာင္ေဆာင္း နဖူးပြတ္ရင္း လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ …
အလို… ကားေပၚ လႊားခနဲ ခုန္တက္လိုက္ပါသြားသူ စပယ္ယာရဲ႕ အက်ၤီက အျပာေရာင္ သန္းေနပါလား၊ ဘုရား ဘုရား၊ ေမာင္ေဆာင္းပဲ ေခါင္းမူးၿပီး အျမင္မွားတာလား၊ YBS စပယ္ယာက သူ႔အက်ၤီကို ပိုျဖဴ ပိုသန္႔ေစခ်င္လို႔ မဲနယ္ဆိုးထားတာမ်ားလား။ အဲဒီလို အေတြးေတြပြားရင္း Yangon Bus Services ဆိုတဲ့ YBS ဟာ Yangon Bad Society ဆိုတဲ့ YBS မျဖစ္ေစဖို႔ ေမာင္ေဆာင္း ဆုေတာင္းေနမိပါရဲ႕ေလ။
(၂၀၁၇ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၃)
ေဆာင္းျဖဴ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
