ေမာင္လူေရး – မႏၲေလးဖုန္းေမာ္ႏွစ္ပတ္လည္
(မိုးမခ) မတ္ ၁၅၊ ၂၀၁၇
၁၉၉၀တုန္းက မႏၲေလးမွာ ဖုန္းေမာ္ႏွစ္ပတ္လည္လုပ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားနဲ႔ သံဃာတြဲၿပီးေတာ့ေပါ့။ ခ်ီတက္သြားၾကတယ္။ ဘုရားႀကီးတိုက္ထဲကိုေရာက္ေတာ့ အျပင္ဘက္မွာ စစ္တပ္က လာဝိုင္းတယ္။ အခမ္းအနားၿပီးေပမဲ့ ျပန္ထြက္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ဆာတာေရာ စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔တာေတြေရာ မ်ိဳးစုံေပါ့ေလ။ မစိုးရိမ္ဘက္က က်န္ရစ္တဲ့ဦးဇင္းေတြဆီကိုလဲ တေယာက္ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး အေၾကာင္းၾကားခိုင္းရတယ္။ မိုးေက်ာ္ေလးက ေၾကာက္ေနတဲ့သူေတြ အေၾကာက္ေျပသြားေအာင္ ေခတ္သစ္ကမ႓ာမေၾကသီခ်င္းစဆိုတယ္။ တခါမွ ခ်ီတက္ဆႏၵျပမလိုက္ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းသားအသစ္ေလးေတြလဲပါတာကိုး။ လိုက္ဆိုၾကရင္း ဆိုၾကရင္း မေၾကာက္ၾကေတာ့ဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဥတၱမဂ်ာနယ္မွာ ေမာင္ဝိဘဇၨနဆိုၿပီး ေဆာင္းပါးေတြေရးေပးေနတဲ့ စာသင္သားဦးဇင္းတပါးက ဘုရားႀကီးတိုက္ထဲမွာေနတယ္။ သူက သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ရေအာင္ထြက္ၿပီး ဘုရားႀကီးေစ်းထဲေျပးတယ္။ ေစ်းထဲမွာ သူ႔ရွိတဲ့ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ ေစ်းသည္ေတြကိုအက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး သီးႏွံေတြ ရသေလာက္ေျပးဝယ္တယ္။ ေစ်းသည္ေတြကလဲ ဝိုင္းလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီက တြန္းလွည္းႀကီးငွားလာၿပီး တစင္းအျပည့္ တြန္းယူလာတယ္။ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ဘဲ ရေအာင္ျပန္ဝင္လာၿပီးေကၽြးလို႔ အေတာ္ေလး ေနသာထိုင္သာရွိသြားတာပ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမွာင္လာတယ္။ ညွိႏိႈင္းတာကလဲ အဆင္မေျပဘူး။ တကယ္စကားေျပာလိုက္ရင္ တပ္ဘက္ကလဲ အဆုံးအျဖတ္ေပးႏိုင္သူေတြလဲ ပါမလာဘူး။ ညေနပိုင္းေရာက္လာေတာ့ တပ္ကလဲ မင္းတို႔ အတြင္းထဲ ဘယ္ေလာက္ေနႏိုင္မလဲဆိုၿပီး သူတို႔ကလဲ အျပင္ဘက္မွာ ထမင္းအိုးႀကီးေတြ တည္ေနၾကၿပီ။ ဘုရားႀကီးတိုက္က ဦးဇင္းေတြကလဲ ထမင္းခ်က္ေကၽြးမွျဖစ္မွာဆိုၿပီး ဟိုက ဒီကစုၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ၾကၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ခရီးသြားေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းၾကည္ ျပန္လာၿပီးညွိဖို႔ ေျပာၾကတာဘဲ။ ေနာက္ ဦးလာဘ(ယခုလူျပန္ေတာ္)ကလဲ က်န္တဲ့ေက်ာင္းေတြကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး မစိုးရိမ္ႏွစ္တိုက္သံဃာေတြနဲ႔ လိုက္လာၿပီလို႔လဲ သိရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း မစိုးရိမ္ ျမေတာင္ အိမ္ေတာ္ရာ နန္းေရွ႕ေတြက သံဃာ့သာမဂၢီအုပ္စုေတြ အျပင္က တဖြဲဖြဲေရာက္လာၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားမိဘေတြလဲ အျပင္မွာ ျပည့္လို႔။ လာၿပီး ဝိုင္းၾကတဲ့သူေတြလဲ အမ်ားႀကီးကိုး။ အျပင္က ဝိုင္းထားတဲ့ စစ္သားေတြကို အျပင္ကတင္ သံဃာတထပ္ အရပ္သားတထပ္ ႏွစ္ထပ္ပတ္ထားတယ္။ အတြင္းက ဘုရားႀကီးတိုက္က သံဃာေတြကလဲ တထပ္ပတ္လိုက္တယ္။
ျမင္ေအာင္ေျပာရရင္ ဒင္တပါး ေျပာင္းတပါး စစ္သားတေယာက္ ႏွစ္ပါးေပါ့။ ကပ္ေနၾကတာ။ ေရႊ႕လို႔ေတာင္မရဘူး။ ဗိုလ္ဆိုရင္ ေလးပါး။ ဗိုလ္မွဴးေလာက္ဆိုရင္ ရွစ္ပါးေလာက္က ဖဝါးေျခထပ္ဘဲ။ ေခါင္းေဆာင္သံဃာေတြ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ညွိၾက ႏိႈင္းၾကရင္း ေျပလည္သြားေတာ့ အေတာ္မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ။ ဘုရားႀကီးထဲ အၾကာႀကီးဆက္ေနလို႔လဲ မျဖစ္ဘူး။ ဆြဲမဲ့ေထာက္လွမ္းေရးလဲ ေၾကာက္ရေသးတာ။ မစိုးရိမ္ဘက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကလဲ ျပန္ခ်င္တယ္။ ေက်ာင္းေတြထဲ မေနတဲ့ အရင္က အိမ္ေျပးမဟုတ္ေသးတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကလဲ အိမ္မျပန္ရဲဘူး။ သူတို႔လဲ လာဆြဲမွာေၾကာက္လို႔။ ဘုရားႀကီးဘက္က ခ်က္တဲ့ဟာေတြပါ သယ္လာၾကတယ္။ မစိုးရိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ငွက္ေပ်ာဖက္ေတြေပၚပုံၿပီး စားလိုက္ၾကတာ ေခါင္းေတြ မေဖာ္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသူေတြ လုံလုံျခံဳျခံဳအိပ္ရဖို႔ တိုက္ေဟာင္းေလွကားႀကီးေတြေအာက္က စတိုခန္းေတြ အိပ္ခန္းေျပာင္းခဲ့ရေသးတာပ။ ေခါင္းအုံးေတြ ေဆာင္ေတြလဲ တလုံးပိုေသး တလုံးေပးဖို႔ လိုက္ေတာင္းရတယ္။
အဲဒီတုန္းက မစိုးရိမ္မွာ ႏိုင္ငံေရးဒုကၡသည္ေတြ ရာခ်ီရွိတာေနာ္။ ဆြမ္းခံေကၽြးၾကတဲ့သံဃာမ်ားေက်းဇူးလဲ ေအာက္ေမ့ပါတယ္ဘုရား။
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ သတိရတတရွိတာမို႔။ အတိအက်ေတာ့လဲ မမွတ္မိျပန္ဘူး။
ေမာင္လူေရး
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
