ကိုသန္းလြင္ – သိမ္ေရစက္ခ်
(မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၁၀၊ ၂၀၁၄
(၁)
ပါဠိလို” သကၠစၥ” ကို ျမန္မာလိုျပန္ေသာ္ “ ရိုေသမႈ “ ဟု ဆိုရမည္ထင္ပါ၏၊ ေ၀ဘူဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက အလႈ၌ ေရစက္ခ်လ်င္ ေရစက္ခြက္ကို လက္ႏွစ္ဘက္ ႏွင့္ကိုင္ျပီး ရိုေသစြာ၊ ေလးနက္စြာ ခ်ၾကရမည္ဟု မိန္႔ၾကား ဘူးသည္၊ ေရွးဘုရားရွင္ တဆူ ထံေတာ္၌ ဆုေတာင္းခဲ့ဘူးသူတေယာက္သည္ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ ေခတ္ တြင္ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးတေယာက္ ျဖစ္လာေလသည္၊ ဆရာေတာ္ၾကီး ကို ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ ၾကသည့္ သူေဌး ေတြ က ထိုေခါင္းေဆာင္ၾကီးကသူတို႔ ပစၥည္း ဥစၥာမ်ားကို ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္ေန ပါသည္ဟု ဆရာေတာ္ ၾကီး ကို ေလ်ာက္ထား ၾကသည္၊ ဆရာေတာ္ၾကီးက “ သူက ေရွးဘုရားတဆူမွာ သကၠစၥ ေအာင္ခဲ့ဘူးတယ္ ၀ိဇၨာ ဖက္ရင္ ဒီဘ၀မွာတင္ တရားစစ္ တရားမွန္ ရမွာဟဲ”့ ဟု မိန္႔ဘူးေလသည္၊
(၂)
ငွက္ေပ်ာရြာ ဘုန္းၾကီးက ေခၚသည္ဆို၍ ၂၀၁၁ ခု ျမန္မာျပည္ အျပန္မွာ ဆရာေတာ္၏ ေျခေတာ္ရင္း သို႔ အေရာက္ ကြ်န္ေတာ္သြားရပါသည္၊ ငွက္ေပ်ာရြာသည္ ခင္ဦးႏွင့္ ၅ မိုင္ခန္႔သာေ၀းျပီး ေႏြရာသီတြင္ ကားေျဖာင့္ ေျဖာင့္ေမာင္းႏိုင္ေသာ ေျမလမ္းရွိပါသည္၊ ဆရာေတာ္ၾကီးမွာသက္ေတာ္ ၾကီးပါျပီ၊ ၇၅ ႏွစ္ ဂ၀ ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ရွိေနပါျပီ၊
ဂ်ပန္ေခတ္ ဂ်ပန္ေတြ ဗံုးက်ဲေသာအခါ အေဖ ႏွင့္အေမ မိသားစုမွာ ခင္ဦးတြင္ေန၍ မရေတာ့ဘဲ ငွက္ေပ်ာရြာ သ႔ို စစ္ေျပးၾကရသည္၊ ခင္ဦး၌ ဗံုးက်သည္ဟုမၾကားဘူးေသာ္လည္း ရႈတ္ေထြးေနေသာ အခ်ိန၊္ အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကင္း မဲ့ေနခ်ိန္တြင္ ေတာေၾကာင္ေတြ ဓါးျပေတြ ရန္ကလည္းရွိတတ္သည္၊ အေဖ၊ အေမ တို႔ မိသားစုလိုက္ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ေက်ာင္းမွာ ကာလၾကာရွည္ေနၾကရပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို မေမြးေသး ကြ်န္ေတာ့္ နံပါတ္ ၄ အစ္ကိုကိုေတာ့ ငွက္ေပ်ာရြာမွာ စစ္ေျပးရင္းေမြး ရသည္ဟု အေမက ေျပာဘူးသည္၊ ထိုစဥ္ကာလမ်ားမွာပင္ ေနာင္ ဦးေမဒါ ဟု ဆရာေတာ္ၾကီးျဖစ္ လာမည့္ ကိုရင္ကေလးႏွင့္ အေမ တို႔ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခဲ့ၾကေလသည္၊
ထိုခင္မင္မႈမွာ စစ္ျပီးေသာ္လည္း ျပီးမသြားေပ၊ အိမ္က သာေရးနာေရးကိစၥမ်ားမွာ ဦးေမဒါ ကို ပင့္ၾကေလသည္၊ ဘုန္းၾကီး ဦးေမဒါသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွင့္ အေန မေ၀းကြာပါ၊ အိမ္သစ္တက္ေတာ့ လည္း ဆရာေတာ္ကို ပင့္ ရသည္၊ ခင္ဦးမွာ ေျမးေတြ ကိုရွင္ျပဳေတာ့ လည္း ဆရာေတာ္ကိုယ္ တိုင္ ေရစက္ခ်ေပးသည္၊
ဘုန္းၾကီးက “ကုလား” ဟုေခၚေသာ ကြ်န္ေတာ့္ အထက္က အစ္ကိုမွာ ငွက္ေပ်ာရြာသူႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ျပီး ငွက္ေပ်ာရြာမွာပင္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ရ ေလသည္၊ မဆလ ေခတ္က လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြ တန္ခိုးၾကီးခ်ိန္ ငွက္ေပ်ာရြာမွာ ရွင္းလင္းပြဲ လုပ္ရာ အစ္ကို ကစကားထ ေျပာေလသည္၊ စကားေျပာတာ ဘယ္ေလာက္ ေရလည္သည္၊ အမတ္က ဘယ္လိုသေဘာေတြေပါက္သည္ ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မသိ၊ အမတ္လုပ္သူ က အစ္ကို ကို ဖမ္းရမည္ဟု ရဲေတြကို အမိန္႔ေပးေလသည္၊ “ငွက္ေပ်ာရြာက ေက်ာင္းဆရာေလးကို ဖမ္းခိုင္းေနပါတယ္ “ဟု ရဲေတြ ကဆရာေတာ္ၾကီးနားကို ေပါက္ေအာင္ ေလ်ာက္ၾကရသည္၊ ဆရာေတာ္ၾကီး က “ ငါ့ရြာမွာ ဖမ္းတာ ဆီးတာေတြ မလုပ္ရဘူး “ ဟု လႊတ္ေတာ္အမတ္ကို ေျပာရေလသည္၊ ေနာင္ေသာ္ လႊတ္ေတာ္ အမတ္မွာ အေမ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနရာ ဇတ္ရည္ေတာ့ လည္သြား ၾကပါ၏၊ ဘုန္းၾကီး ၏ေက်းဇူးကိုေတာ့ ေက်ာင္းဆရာ ကြ်န္ေတာ့္ အစ္ကို တသက္မေမ့ေတာ့ေပ။
အေမ တို႔ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ ျဖစ္ခ်ိန္တြင္ သူ႔ေက်ာင္း၀န္းအတြင္း သိမ္ မရွိေသးလို႔ သိမ္ေဆာက္ျပီး လႈပါ ဟု ဘုန္းဘုန္းက အေမ့ကို ေမတၱာရပ္ေလသည္၊ အေမသည္ မဆိုင္းမတြ ေဆာက္ပါမည္ဟု အာမခံသည္၊ ထိုစဥ္ က ေငြ ၂ ေသာင္းမွ် အေမလႈလိုက္ရပါသည္၊ သိမ္တေဆာင္ ေဆာက္ျဖစ္သြားေလသည္၊ ကဗ်ည္း လည္းထိုး ျပီးျပ၊ီ အေမလည္း သိမ္ေက်ာင္းတို႔ ၏ ဒကာမၾကီးျဖစ္ေပျပီ၊ ငယ္စဥ္က ထိုသိမ္သို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ ဖူးသည္၊ ေရစက္ခ်တာ ဆြမ္းေကြ်းတာေတြေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ေပ၊ သူ ့သိမ္အေၾကာင္းေတာ့ အေမ သည္ စကားစပ္မိတိုင္း ေျပာေလသည္၊ ထိုအခ ါစစ္အတြင္း က ဘယ္လို ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ရပံု ငွက္ေပ်ာရြာ မွာ ဘယ္လိုေနရပံု၊ ဘုန္းၾကီးေတြ က သူ႔ကို ျမိဳ႔သူမို႔ ထင္းေခြ ေရခတ္ မလိုက္ရပံုေတြ ပါတတ္သည္၊ ကြ်န္ေတာ္ကား ဘုန္းဘုန္းတို႔ ၏ ေက်းဇူးကို နားရည္၀ေနေလျပီ၊
ဆရာေတာ္ၾကီးဦးေမဒါ က ကြ်န္ေတာ္ကို သူ႔ေက်ာင္းထဲမွာ မေမြးသည့္တိုင္ ကြ်န္ေတာ္ ငယ္နာမည္ကိုေခၚ၍ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္၊ အေမေဆာက္သြားေသာ သိမ္သည္ ယခုအခါ ယိုသည့္ေနရာယို ေပါက္သည့္ေနရာေပါက္ ျဖစ္ေနေလျပီ၊ အကာအရံမရွိတာကိုလည္းအုတ္ တက္ခ်င္ေနသည္အေပၚက အမိုးကို ဘံု သံုးဆင့္ျဖစ္ေအာင္ တက္ခ်င္သည္၊၊ “ မင္းတာ၀န္ယူႏိုင္ပါ့မလား ” ေမးသည္၊ ကြ်န္ေတာ္က မဆိုင္းမတြ “ တပည့္ေတာ္ ျပင္ပါ့မယ္ ဘုရား “ ဟုေလ်ာက္ေလသည္၊ ျမန္မာ တို႔၏ဓေလ့ မွာအဘယ္မွ်ခ်စ္စရာေကာင္းပါသနည္း၊ အေမေဆာက္သြား ေသာ သိမ္ကိုျပဳျပင္ရန္အတြက္ အေမ့သားသမီး ေတြ ကို ဘုန္းဘုန္းက အရင္ေတြ႔ေအာင္ရွာေလသည္၊ ဘုန္းၾကီးက ပိုင္ရွင္ သား ေတြ ဘယ္မွာလဲ ေမးသည္ကို ကြ်န္ေတာ့္ထံ သတင္းေရာက္ေအာင္ပိ့႔ေပး သူေတြ ကိုေက်းဇူးတင္ရ ေတာ့ သည္၊
(၃)
“ မင္းအေမတို႔စစ္အတြင္းက ေန သြားတာဒီေက်ာင္းေနရာေပါ့ကြာ” ဟုဆိုသည္၊ ဆရာေတာ္ သတင္းသံုးရာ အုပ္ႏွစ္ထပ္ ေက်ာင္း မွာ ၾကီးက်ယ္ခန္႔ျငားပါသည္၊ “ မင့္အေမက မာနလဲၾကီးသကြ။ ငါတို႔ ဆရာေတာ္ၾကီး ကလဲ မင္းအေမကို ခင္ပါတယ္” ၊ စစ္ေျပးစဥ္ က ဒုကၡ အဖံုဖံုကို ကြ်န္ေတာ္ေတြးၾကည့္မိသည္၊ အေမသည္ သူတပါးကို အားမကိုးလို၊ အလုပ္အကိုင္မရွိဘဲ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမွာ ခိုကပ္စားေသာက္ရေသာဘ၀ ကို အဘယ္မွာ အေမ ႏွစ္သက္ လက္ခံ ႏိုင္ပါမည္နည္း၊ ေခတ္ က မေကာင္းဘူးဆိုေတာ့ လည္း ဘာမွ မတတ္ ႏိုင္ျပီ၊ ကေလးေတြ ေဘးရန္ကင္း ကြာေနႏိုင္ေရးအတြက္ အေမ သည္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာသာ စစ္ အတြင္း ကာလ ေနခဲ့ပံုရသည္၊
ကြ်န္ေတာ့္ နံပါတ္ ၄ အစ္ကိုမွာ ငွက္ေပ်ာရြာမွာဘဲေမြးသည္၊ ဂ်ပန္ေတြ တက္လာတံုးေမြးသျဖင့္ ဂ်ပန္၊ ဂ်ပန္ၾကီး ကိုပန္ၾကီး ဟုေခၚၾကေလသည္၊ ဆရာေတာ္ဘုရားက “ အခုဒီ ကျမင္ရတဲ့ အိမ္ေတြ ေနရာမွာ ေရ ကန္ၾကီးကြ၊ မင္းအေမတို႔ ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္လုပ္ရတာ ဒီေရကန္ဘဲ” ဟု ျပေနသည္၊ ယခုအခါ ကန္ၾကီးက ေကာေနပါျပီ လူေနအိမ္ေတြ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲေတြ႔ေနရ၏၊ ကြ်န္ေတာ္သည္ အေမ့ ကိုသတိရမိျပီး ပင္ပမ္းဆင္းရဲစြာ ရုန္းကန္ လႈတ္ယွားရပံုမ်ားကိုေတြး မိေလသည္၊ စစ္အတြင္း က ဘယ္ေလာက္ ဆင္းရဲခဲ့တာဟုေျပာတာမၾကားရစဖူး၊ အစ္ကိုအၾကီးဆံုးက ၀က္သားဟင္းစားခ်င္ေသာေၾကာင့္ ပူစာသျဖင့္ ၀က္သားဟင္းဆီျပန္ တအိုးလံုးခ်က္ျပီး စားစမ္းဟဲ့လို႔ဆိုကာ ေၾကြး ခဲ့ပံု အေမေျပာဘူးတာကို ၾကားေယာင္လာသည္၊
စကၤာပူျပန္ေရာက္ေသာ္ ပထမ သိန္း ၃၀ ပို႔ ရပါသည္၊ ေနာက္ထပ္ ၁၀ သိန္းထပ္မံပို႔ရပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္ပို႔ ေသာ ေငြမွာ အုတ၊္ သဲ၊ ေက်ာက္ စသည္ျဖင့္ ပစၥည္းဘိုးေတြသာ ျဖစ္ပါသည္၊ လက္ခက မကုန္ပါ၊ ရြာထဲက ပန္းရံေတြ။ လက္သမားေတြမွာ ဆရာေတာ္ ေခၚသည္ဆိုသည္ႏွင့္ အေရာက္လာျပီး အကူအညီ ေပးၾကပါသည္၊ ဆရာေတာ္က ဆင့္လ်င္ မအားဘူးဟူ၍ မရွိၾကေပ၊ မိမိ အလုပ္ရွိလ်င္ ထိုအလုပ္ကိုပစ္ျပီး လာၾကရသည္၊
ဘာမွ်မၾကာလိုက္၊ အၾကမ္းထည္ျပီးေနျပီဟု၄င္း၊ အမိုးလုပ္ေနျပီ၊ ေဆးသုတ္ေနျပီ စသည္ျဖင့္ ၾကားေနရသည္၊ တလအတြင္းမွာပင္ အားလံုးျပီးျပီ ေရစက္ခ်ဘို႔ လာႏိုင္ပါျပီ ဟုဆိုသည္၊ ဘယ္ေန႔ အေရာက္လာပါဟု မဆို ပါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဆင္ေျပသည့္အခ်ိန္တြင္လာႏိုင္ျပီဟုဆိုသည္၊ အလုပ္မျပတ္ႏိုင္ေသာကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေအးေအးေဆးေဆး၊
(၄)
တေန႔ေသာ္ မေမွ်ာ္လင့္ ဘဲ ကြ်န္ေတာ့္ဆိုင္သို႔ အပ္ျခည္မွ်င္ ဆရာေတာ္ၾကြလာေလသည္၊ ဆရာေတာ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ မသိပါ၊ ဒကာ မိတ္ေဆြတေယာက္ က ဆရာေတာ္ကို လွည့္လည္ျပရင္း ဆြမ္းကပ္ခ်င္ေသာ ေၾကာင့္ ေနရာကေလးခဏ သံုးခ်င္ပါသည္ဆိုျပီး ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ပါ၏၊ ဆရာေတာ္မွာ စကားေျပာလ်ငိျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး ျဖင့္ ခ်င္ခင္စရာေကာင္းသည္၊ သူအသက္ ၅၀ အထိဘဲလူ႔ေဘာင္ထဲမွာေနမည္၊ အသက္ ၅၀ ျပည့္ျပီး သည္ႏွင့္ ေတာထြက္ တရားရွာေတာ့မည္ဟုဆိုသည္၊ ( ၂၀၁၄ ခု ေဖဖ၀ါရီ လက ဆရာေတာ္ ေမြးေန႔ပြဲ က်င္းပ ၾကသည္ဟုၾကားလိုက္ရ၏၊ ေနာက္မ်ားမၾကာမီ ဆရာေတာ္ ဘ၀နတ္ထံ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားရွာျပီ ဟု ၾကားရ ေလသည္ ) ကြ်န္ေတာ္တို႔ က ၀မ္းပမ္းတသာ ခရီးဦးၾကိဳျပဳ ေနရာေပးပါသည္၊ ဆြမ္းကပ္ျပီးေသာ္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ အလာပ၊ သလာပ ႏွစ္နာရီခန္႔ စကားေျပာခ်ိန္ ရလိုက္ပါသည္၊
ကြ်န္ေတာ္သည္ ဘယ္ဘ၀ ၀ဋ္ေၾကြးဟူ၍မသိ၊ မိမိကိုယ္ကို အိမ္အသစ္ ႏွင့္ မေနရ၊ ကားအသစ္ မစီးရဘူးဟု စြဲေနေလသည္၊ ကြ်န္ေတာ္အင္ဂ်င္နီယာ လုပ္စဥ္က ေရႊျပည္သာ မွာ အစ္ကိုအတြက္ရေသာ ေျမကြက္တြင္ အိမ္ တလံုးေဆာက္ဖူးသည္၊ အိမ္အၾကမ္းထည္အျပီး ပစၥည္းေတြ ထည့္ေနခ်ိန္မွာ အစ္ကို ရုတ္တရက္ ကြယ္လြန္ သြားသည္၊ က်န္ရစ္သူ အစ္ကို ႔ဇနီးက ထိုအိမ္ကို သူပိုင္ပါသည္ဆို၍ အိမ္ကိုရဲလႊတ္ တရားရံုးႏွင့္ ခ်ိန္းေခ်ာက္ လာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္လက္လႊတ္လိုက္ရပါသည္၊ ေမျမိဳ႔အနီး သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ေဆာင္က်ဥ္းေပးသျဖင့္ ေျမတကြက္ ရရာ လယ္ေစာင့္ တဲကေလးထိုးဘူးသည္၊ ထိုတဲမွာ အိပ္မည္စီစဥ္ရာ ျပန္ေပးေတြဆြဲေနသည္၊ ညအိပ္ဖို႔ စိတ္မခ်ရဘူးဆို၍ တဲအသစ္မွာကြ်န္ေတာ္မအိပ္ရပါ၊ ပုဂံ၊ ေညာင္ဦးမွ ဇနီးသည္ ရေသာေျမကြက္တြင္ ေနျဖစ္ရံု အိမ္ကေလး ေဆာက္အျပီး အိပ္မည္ဟု ေရာက္သြားေသာ္ ေရမသြယ္ရေသး၊ မီးမရွိဘူးဆိုျပီး ေဟာ္တယ္ မွာသာကြ်န္ေတာ္အိပ္ခဲ့ရေလသည္၊ စကၤာပူမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ပီအာ ေတြမွာ အိမ္သစ္၀ယ္ခြင့္မရွိ အိပ္၊ဒီ၊ဘီ ကေဆာက္ေသာ သူမ်ားေနျပီးသား အိမ္အေဟာင္းကိုသာ၀ယ္ပိုင္ခြင့္ရွိေလသည္၊
အလုပ္ခြင္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကားအသစ္ ရၾကေသာ္လည္း တခါမွ်ကြ်န္ေတာ္ ကားအသစ္ မစီးခဲ့ဘူးရေပ၊ စကၤာပူျမိဳ႔တြင္ ကားအသစ္ႏွင့္ ၆ လ တႏွစ္ စီးျပီးသား ကားအေဟာင္းမွာ ေစ်းက ကားအသစ္၀ယ္မစီးခ်င္ ေလာက္ေအာင္ကြာေလသည္၊ အယူသီးသည္ဟုဘဲဆိုဆို ကြ်န္ေတာ္သည္ ပစၥည္းအသစ္ႏွင့္ ထိုက္တန္ သူမဟုတ္ ဟူ၍ စြဲေနေလသည္၊
“အရွင္ဘုရား ဘာ့လို႔လဲ ဘုရား အတိတ္၀ဋ္ေၾကြးဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္သလား “ ဟုေမးမိသည္၊ ဆရာေတာ္က “ဒကာၾကီးလိုလူေတြ ေလာကမွာအမ်ားၾကီး” ဟုဆိုသည္၊” ေျပခ်င္ရင္ေတာ့ ေက်ာင္း ကန္ဇရပ္လႈေပေတာ့ဗ်ာ” ဟုေျပာသည္၊ ထိုအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေဆာက္ေသာ သိမ္ကို ေရစက္ခ်ရန္ ကြ်န္ေတာ္ သတိရမိေလသည္၊
(၅)
ခ်က္ျခင္းဆံုးျဖတ္သည္ဆိုေသာ္လည္း ေနာင္သံုးေလးလ ၾကာမွ ငွက္ေပ်ာရြာကို ေရစက္ခ်ရန္ေရာက္ရပါ သည္၊ ဘုန္းၾကီးက မနက္ ဂ နာရီအေရာက္လာရန္ေခၚေသာ္လည္း နံနက္ ရ နာရီ မထိုးမွီမွာပင္ ေက်ာင္းေပၚကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္သြားပါသည္၊ မေန႔က ငွက္ေပ်ာရြာမွာ ဗ်ိဳ ႔ဟစ္သည္၊ ဗိ်ဳ ႔ ဟစ္သည္ဆိုျခင္းမွာ ရြာထဲလမ္း ေပါင္းစံု လွည့္ခါ မနက္ျဖန္ တြင္ အလႈဒါယိကာ ဘယ္သူ ဒါယိကာမ ဘယ္သူတို႔က ဆြမ္းလုပ္ေကြ်းပါမည္၊ ဆြမ္းေၾကြး ၾကြေရာက္ၾကပါဟု အိမ္တိုင္းၾကားေအာင္ ဖိတ္ေခၚရျခင္းျဖစ္ပါသည္၊
ငွက္ေပ်ာရြာမွာ အိမ္ေျခ ၂၀၀ ထက္ မပိုပါ၊ နံနက္ ဂနာရီထိုးေသာ္ ေက်ာင္း၀န္းတခုလံုး လူေတြေျပ ႔လ်ံေနေပျပီ၊ အလႈရွင္ဘယ္သူဆိုတာအေရး မၾကီး အလႈကို အားေပးရန္ အိမ္မွာ ထမင္းမခ်က္ေတာ့ဘဲ မီးခိုးတိတ္ဘုန္းေတာ္ ၾကီး ေက်ာင္းသို႔ လာ ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ ရြာပရိတ္သတ္ကို ၾကမ္းေပၚမွာ ထိုင္ျပီး စားပြဲ၀ိုင္းေတြ ႏွင့္ေၾကြးေသာ္ လည္း အလႈရွင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကို ဇြမ္း ခရင္း စားပြဲ ကုလားထိုင္ႏွင့္ေကြ်းေလသည္၊ အသားဟင္း၊ တို႔စရာ၊ ဟင္းခ်ိဳဟင္းေတြ ႏွင့္ စားပြဲ၀ိုင္းမွာ စားစရာေတြျမိဳင္လွသည္၊ ဟင္းခြက္စံုေအာင္ပင္ကြ်န္ေတာ္တို႔ မႏိႈက္ႏိုင္ေပ၊
ဘုန္းၾကီး၏အစီအမံျဖင့္ ရြာထဲမွ တာ၀န္က်သူေတြက ညဥ့္ဦးပိုင္းကထည္းက ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ ခ်က္ၾကရ ျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလႈရွင္မိသားစုမွာ မီးပူလည္းမခံရ၊ေခြ်းလည္းမထြက္လိုက္ရေပ၊
ထမင္းစားျပီးေသာ္ ေရစက္ခ်ဘို႔လာပါဟုေခၚ၍ အသစ္ စက္စက္သိမ္အတြင္းကို ကြ်န္ေတာ္တို႔သြားရပါသည္၊ ေရစက္ခ်ေပးမည့္ကိုယ္ေတာ္ေလးမွာ အသက္မၾကီးေသး ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ အမ်ားၾကီး ငယ္ပါလိမ့္မည္၊ ဦးပဇင္းမွာ စာေမးပြဲေတြ အမ်ားၾကီးေအာင္ေသာ စာခ် ကိုယ္ေတာ္ျဖစ္မည္ထင္သည္၊ ေရစက္မခ်မီ သိမ္ကို ေဆာက္ လုပ္လႈဒါန္းရျခင္းမွာ အလြန္ မြန္ျမတ္ေသာ အလႈ ျဖစ္ၾကာင္း က်မ္းဂံေတြ၊ စာေပေတြ ကိုရည္ညႊန္းျပီး တရားေဟာျပေလသည္၊ တရားေဟာတာၾကာရွည္ေသာ္ ပရိတ္သတ္ ကပ်င္းလွျပီ၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အေတြး ေတြ မဆံုးႏိုင္ေပ၊ ကြယ္လြန္သြားၾကျပီျဖစ္ေသာ အေမႏွင့္အေဖ၊ အစ္မ ႏွင့္ အစ္ကို ေတြ ကို သတိရမိသည္၊
သိမ္ဆိုသည္မွာ ဘုရားေက်ာင္းကန္ ဇရပ္ရွိရာေနရာတိုင္းမွာ ရွိသင့္ပါသည္၊ ျမင္ျမတ္ေသာ ရဟန္းေဘာင္ ကို တက္ႏိုင္ရန္ ျမင့္ျမတ္ေသာ သိမ္ ရွိရမည္ဟုဆိုၾကပါသည္၊ ပရိတ္သတ္မွာ မ်ားျပားလွေသာေၾကာင့္ ေဆာက္ ထားေသာသိမ္ႏွင့္ မဆန္႔ေပ၊ သိမ္အျပင္ မွာ ဖ်ာခင္းျပီး ထိုင္ၾကရသည္၊ ဤျမတ္ေသာေနရာ၌ ေနာင္တြင္ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ ရဟန္းျမတ္ တို႔သည္ ျမင့္ျမတ္လွေသာ ရဟန္းေဘာင္သို႔ တက္ေရာက္ႏိုင္ ၾကေပေတာ့ မည္၊ ကြ်န္ေတာ္သည္ မိမိ အလႈ အတြက္ ၾကည္ႏူး မဆံုးႏိုင္ေတာ့ေပ၊ မိမိအလႈေအာင္ျပီဟူ၍လည္း စိတ္ ထဲမွာတဖြဖြ ရြတ္ဆိုေနမိေတာ့သည္၊
ကြ်န္ေတာ္သည္ ေရစက္ခြက္ကို လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ ရိုေသစြာ ကိုင္ပါသည္၊ သကၠစၥ ေျမာက္မေျမာက္ ကား ကြ်န္ေတာ္မသိ၊ ေဘးက ဇနီးသည္ကေတာ့ ေပ်ာ္တျပံးျပံဳး၊ ေက်ာင္းကန္ဇရပ္ လႈဒါန္းရျခင္း၏ ရႊင္လန္း ၀မ္းေျမာက္ ရမႈမွာ ေရစက္ခြက္ကိုင္ ေရစက္ခ်ဘူးသူတို႔သာသိၾကပါေလသည္၊
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
