တကၠသိုလ္ေရႊရီဝင္း ● အင္ဒါဆင္၏ ဒ႑ာရီ အျဖစ္

“အင္ဒါဆင္အတြက္ ရရိွသည့္ဆုလာဘ္မွာ ကမာ႓႕လူသားတို႔ထံမွ ခ်စ္ခင္မႈျဖစ္သည္။”

အင္ဒါဆင္ {Hans Andersen – (1805 – 1875)}

အင္ဒါဆင္ကို ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံတြင္ ၁၈ဝ၅ ခုႏွစ္တြင္ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ သူေရးသားေသာ နတ္သမီးပံုျပင္တခုျဖစ္သည့္ အရုပ္ ဆိုးေသာဘဲကေလး (Ugly Duckling) ဇာတ္လမ္းကဲ့သုိ႔ပင္ သူ႔ဘဝမွာလည္း အလြန္ဆင္းရဲ၍ အရုပ္ဆိ္ုးေသာ လူငယ္ေလး တေယာက္အျဖစ္မွ အလြန္နာမည္ႀကီးေသာ စာေရးဆရာႀကီးအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရိွခဲ့သည္။ သူ၏ ေက်ာ္ၾကားမႈမ်ားမွာလည္း သူကုိယ္တိုင္က အေရးမႀကီးဟု ထင္ခဲ့ေသာ ရိုးရာပံုျပင္၊ စိတ္ကူးယဥ္ နတ္သမီးပံုျပင္မ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ သူေရး သားေသာ ဝတၳဳႏွင့္ကဗ်ာမ်ားကို သူအေလးထားေသာ္လည္း ထုိကဗ်ာႏွင့္ဝတၳဳတို႔မွာ လူသိနည္းခဲ့သည္။ သူသည္ ျပဇာတ္ ေလာကကုိ အလြန္စိတ္ဝင္စား ျမတ္ႏိုးသည့္အေလ်ာက္ သူစာေရးျခင္းအတတ္ပညာကို မစတင္မီ၊ ဇာတ္ခံုတြင္ သီခ်င္း ဆိုျခင္း၊ ကျခင္း၊ သရုပ္ေဆာင္ျခင္း စသည့္အတတ္ကုိ ႀကိဳးစားျပီး သင္ယူကာ ေျဖေဖ်ာ္ခဲ့သည္။

● အရုပ္ဆိုးေသာ ဘဲကေလး
တခါက ဘဲမႀကီးသည္ သူဝပ္ထားေသာဥမ်ား အေကာင္ေပါက္ခ်ိန္သို႔ေရာက္ေသာအခါတြင္ ဥတလံုးမွာ အေကာင္မ ေပါက္ ေသးဘဲ က်န္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထုိဥမွ အေကာင္ေပါက္လာေသာအခါတြင္ အျခားဘဲမ်ားႏွင့္မတူဘဲ အေကာင္မွာ ႀကီးႀကီး၊ အရုပ္လည္း အလြန္ဆိုးေနသည္။

မိခင္ဘဲမႀကီးသည္ ထုိကေလးကို ၾကက္ဆင္ျဖစ္ေနမည္ဆိုး၍ ေရထဲခ်ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ၊ ေရေကာင္းေကာင္းကူး တတ္သည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ဘဲရုပ္ဆိုးကေလးမွာ အေပါင္းအသင္းဘဲတို႔၏ ႏိွမ္ျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းကို ခံရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕မိသားစုႏွင့္ မေနေတာ့ဘဲ၊ တေကာင္တည္း စြန္႔စားၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။

လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ စြန္႔စားခန္းမ်ား မ်ဳိးစံုႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခဲ့သည္။ ေဆာင္းတြင္း လြန္ေျမာက္၍ ေႏြရာသီသို႔ေရာက္လာေသာအခါ ဘဲရုပ္ဆိုးေလးမွာ အလြန္ထြားလာသည္။ သူသည္ ေခ်ာင္းထဲသို႔ ေရကူးရန္ ဆင္းလုိက္စဥ္၊ အလြန္လွေသာ ဘဲငန္းမ်ားက သူ႔ထံသုိ႔ ဝမ္းသာအားရ ကူးလာၾကသည္။ ထုိအခါ ဘဲရုပ္ဆိုးေလးမွာ အံ့ၾသသြားျပီး၊ ထြက္ေျပးရန္ႀကိဳးစားစဥ္၊ သူ၏ အရိပ္ကုိ ေရထဲတြင္ လွမ္း၍ျမင္သြားသည္။ ေရထဲရိွ သူ၏အရိပ္မွာ အလြန္လွပေသာ ေငြေရာင္ဘဲငန္းႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ ဘဲရုပ္ဆုိး ေလးမွာ အလြန္ဝမ္းသာသြားသည္။

ေအာက္တြင္ ေဖာ္ျပမည့္အေၾကာင္းအရာေလးမွာ အင္ဒါဆင္၏ တကယ့္ဘဝတြင္ ေတြ႕ၾကံဳရပံု အျဖစ္အပ်က္ေလးျဖစ္ျပီး၊ သူေရးသားေသာ နာမည္ေက်ာ္ အရုပ္ဆုိးေသာဘဲေလးဇာတ္လမ္းႏွင့္ အလြန္နီးစပ္သည္ကုိျပသရန္ ပံုျပင္သ႑ာန္ ေရးသား ထားျခင္းျဖစ္သည္။

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားလင္မယားတြင္ သားေလးတေယာက္ ရိွသည္။ ထုိသူငယ္၏ဖခင္ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားသည္ သူငယ္စဥ္ကပင္ ကြယ္လြန္သြားသျဖင့္ မိခင္မုဆိုးမႏွင့္ ဆင္းရဲစြာေနထိုင္ရသည္။ မိခင္မွာ ေနာက္အိ္မ္ေထာင္ျပဳခဲ့သည္။

ထိုဆင္းရဲသားေလးသည္ သူ၏ဘဝတက္လမ္းအတြက္ နန္းေတာ္သို႔သြားကာ၊ အိမ္ေရွ႕မင္းသားကုိ သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုသည္။ အိမ္ေရွ႕မင္းသား၏ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ၊ ဘုရင့္ဘုန္းေတာ္ဘဲြ႕စပ္ဆိုထားေသာ သီခ်င္းမ်ားကို သီဆုိေဖ်ာ္ ေျဖသည္။

အိမ္ေရွ႕မင္းသားက ထုိသူဆင္းရဲသားေလးကို သနားသျဖင့္၊ မည္သည့္အလုပ္ လုပ္လုိေၾကာင္း ေမးသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ မရိွေသာ ေတာသားေလးသည္ ရဲဝံ႔စြာျဖင့္ “ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးကို နန္းတြင္းကဇာတ္တြင္ ပါဝင္ကျပအသံုးေတာ္ခံခြင့္ ေပးသနားပါ” ဟု ေလွ်ာက္ေလသည္။

အိမ္ေရွ႕မင္းသားက ေတာသားေလးကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေသာအခါ၊ အခ်ိဳးအစား မက်နလွေသာ ကိုယ္ခႏၶာႏွင့္ ႏွာေခါင္းႀကီး ႀကီးပိုင္ရွင္၊ သနားစဖြယ္ လုလင္ငယ္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထုိ္႔ေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕မင္းသားက အလြန္ယထာဘူတက်ေသာ အ ေျဖကို ေပးလုိက္သည္။

“မင္းနဲ႔ကိုက္မယ့္ လက္သမားအတတ္ကို သင္ပါလား၊ အဲဒီအလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းလုပ္ရင္ မင္းအတြက္ အ ေကာင္းဆံုးပဲ” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးမားေသာ လူငယ္သည္ သူ႕အိမ္သို႔ ျပန္သြားကာ၊ သူ႕မိခင္ႏွင့္ပေထြးျဖစ္သူကုိ ႏႈတ္ဆက္ျပီး၊ သူ႕ေရွ႕ေရး အတြက္ အလုပ္ရွာထြက္ခဲ့သည္။

သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာလွ်င္၊ သူ႕နာမည္ ‘ဟင္း အင္ဒါဆင္’ (Hans Andersen) သည္ လူတိုင္းပါးစပ္ ဖ်ားတြင္ ေရးပန္းစားေနရမည္ဟု ယံုၾကည္ေနသည္။ သူ႕နာမည္သည္ ကမ႓ာတြင္ရစ္မည္ဟု ယံုၾကည္ေနသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ယံုၾကည္ျခင္းမွာလည္း သူသည္ နတ္သမီးပံုျပင္မ်ားကို ယံုၾကည္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ထုိ္နတ္သမီးပံုျပင္မ်ားမွာလည္း သူ႕ဖခင္ထံမွ သူၾကားခဲ့ဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။

သူငယ္စဥ္က သူ႕ဖခင္သည္ အိပ္ရာဝင္ ပံုျပင္မ်ားအျဖစ္ တေထာင့္္တညပံုျပင္မ်ားကို အသံက်ယ္က်ယ္ထြက္၍ ဖတ္ျပခဲ့ သည္။ ထုိပံုျပင္မ်ားကုိ ညတိုင္းနားေထာင္ျပီး၊ သူ႕ဖခင္ ဖတ္ျပေသာ ပံုျပင္မ်ားကုိ တလံုးမက်န္ သူမွတ္မိေနသည္။ ၎ျပင္ ေန႔လည္ေန႔ခင္းတြင္လည္း အိမ္နီးနားခ်င္း၊ လက္လုပ္လက္စား၊ အိမ္ေထာင္ရွင္မမ်ား ဗိုင္းငင္ခ်ည္ရစ္ရင္း ေျပာၾကေသာ ရိုးရာပံုျပင္ဇာတ္လမ္းမ်ားကို နားေထာင္ခဲ့ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အင္ဒါဆင္သည္ ထုိရိုးရာပံုျပင္မ်ား၊ နတ္သမီးပံုျပင္မ်ားကို အလြန္ သေဘာက် ယံုၾကည္ေလသည္။

ပံုျပင္မ်ားထဲတြင္ မျဖစ္ႏုိင္သည့္အရာ မရိွပါ။ ႀကိဳးစားလွ်င္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္သည့္အတုိင္း ျဖစ္ရသည္ခ်ည္းပင္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူၾကားဖူးေသာပံုုျပင္မ်ားထဲကအတိုင္း ေနာင္တေန႔တြင္ သူသည္လည္း နာမည္ေက်ာ္ၾကားေသာ စာ ေရးဆရာႀကီး ျဖစ္မည္ဟု ယံုၾကည္သည္။

ထိုအခ်ိန္က ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံတြင္ ေရွးရိုးရာပံုျပင္မ်ား အလြန္ေပါႂကြယ္ခဲ့သည္။ ထုိပံုျပင္မ်ားထဲမွ အင္ဒါဆင္ ေမြးဖြားရာ ‘အိုဒင္း’ (Odense) ၿမိဳ႕ရိွ ပံုျပင္တခုမွာ — နတ္သမီးေလးတပါးသည္ လူေယာင္ဖန္ဆင္း၍ သူ႕ခ်စ္သူလူသားႏွင့္ လူ႕ျပည္တြင္ မၾကာ မၾကာ ေတြ႕ဆံုသည္။ တေန႔တြင္ နတ္သမီးေလးသည္ ဘဝတူသြားေစရန္၊ ကပြဲတခုတြင္ တြဲ၍ကၾကရင္း၊ လူသားမွာ မနား တမ္းကရသျဖင့္၊ ေမာပန္းလာကာ အသက္ေသဆံုးသြားရသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေနာင္ဘဝတြင္ ေပါင္းဆံုၾကရ ေလသည္ — ဟူသည့္ ဇာတ္လမ္းတခုလည္း ပါဝင္သည္။

အင္ဒါဆင္အတြက္ ပံုျပင္ေရးစရာ ဘဝႏွင့္ယွဥ္ျပီးေတြ႕ၾကံဳရသည့္ ဇာတ္လမ္းမ်ားလည္း ရိွသည္။ တေန႔တြင္ လူကံုထံအမ်ဳိး သမီးတဦးသည္ အင္ဒါဆင္၏ ဖခင္ထံသုိ႔ ပိုးသားအနီေရာင္ ဖိနပ္တရံ လာ၍အပ္ႏွံသည္။ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားတေယာက္အဖုိ႔ ဤမွ် တန္ဖိုးရိွေသာဖိနပ္တရံကုိ ခ်ဳပ္ေပးရမည္ဆုိပါက ေငြေၾကးမ်ားစြာ ရမည္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း အလြန္လွပေသာ ပိုးသားဖိနပ္နီေလးကို လွပစြာခ်ဳပ္ေပးခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ လူကံုထံအမ်ဳိးသမီးသည္ ဖိနပ္ခ်ဳပ္ခကို မေပးဘဲ ေနေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမား၏သားငယ္သည္ သူ႕ဖခင္၏လုပ္အားခကို ေခါင္းပံုျဖတ္သြားေသာ အမ်ဳိးသမီးအေပၚ မေက်မ နပ္ႏွင့္ သူၾကားဖူးျပီး အလြတ္ရေနေသာ အိုဒင္းအရပ္ရိွ ရိုးရာပံုျပင္ကို ေပါင္းစပ္ျပီး၊ ဇာတ္လမ္းမ်ား ေရးေလေတာ့သည္။

ထုိဇာတ္လမ္းသည္ ယခုအခါတြင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ဖူးျပီး၊ ရုပ္ရွင္အျဖစ္ျပသခဲ့ေသာ နာမည္ေက်ာ္ၾကားေသာ ‘ဖိနပ္နီနီေလး’ (Red Shoes) ဇာတ္လမ္းပင္ ျဖစ္သည္။
ပင္ကိုထူးခြၽန္မႈ အႏုပညာအေျခခံရိွေသာ အင္ဒါဆင္အတြက္ သူၾကားဖူးခဲ့ေသာ နတ္သမီးပံုျပင္ေလးမ်ားကို လူ႕ဘဝႏွင့္ ေပါင္းစပ္၍ ဇာတ္လမ္းမ်ား ေရးသားျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း သူ႔ပံုျပင္မ်ားတြင္ အမွန္တရားသည္ အျမဲပါဝင္လ်က္ ရိွသည္။

ဟင္း အင္ဒါဆင္၏မိခင္သည္ ငယ္စဥ္က ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ရန္အတြက္ လမ္းေပၚသို႔ ႏွင္ထုတ္ျခင္းခံရသည္။ ေတာင္း ရမ္းစားေသာက္ရန္ရွက္ေသာ ထုိမိန္းကေလးသည္ တံတားေအာက္တြင္ပုန္းရင္း ခ်မ္းေအးမႈဒဏ္ကုိ အလူးအလဲ ခံခဲ့ရေလ သည္။ အိ္မ္သုိ႔လည္း မျပန္ရဲေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ထုိမိန္းကေလး၏ဘဝသည္ မလွပခဲ့ေခ်။ အင္ဒါဆင္သည္ မိခင္၏အျဖစ္ကို သနားသည္။ ေလာကႀကီးကိုလည္း စိတ္နာခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္သူ၏ နာၾကည္းမႈကိုေဖာ္က်ဴးေသာ “ဘဝေပးမေကာင္း သူေလး” (She Is No Good) ဇာတ္လမ္းႏွင့္ “မီးျခစ္သည္မေလး” (The Little Match Girl) ဇာတ္လမ္းကုိ ေရးခဲ့သည္။

အင္ဒါဆင္၏ ဖခင္၏ က်န္းမာေရးမွာ မေကာင္းလွေခ်။ တေန႔တြင္ သူသည္ ျပတင္းေပါက္မွေန၍ ဆီးႏွင္းမ်ားက်ေနသည္ကို စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေနစဥ္၊ သူ႕ဖခင္က အျဖဴေရာင္ မိန္းမပံုသ႑ာန္တခုကို လက္ညိႇဳးထုိး၍ ျပခဲ့သည္။ “အဲဒါ ႏွင္းဘုရင္မပဲ၊ အဲဒီ ႏွင္းဘုရင္မဟာ မၾကာခင္ ငါ့ဆီကိုလာလိမ့္မယ္” ဟု ဖခင္ျဖစ္သူက ေျပာခဲ့ေလသည္။ လမ်ားမၾကာမီ သူ႕ဖခင္ ေသ ဆံုးသြားခဲ့သည္။ ကေလးဘဝသာရိွေသးေသာ အင္ဒါဆင္အတြက္ ငယ္စဥ္ကပင္ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ေသာ အျဖစ္အပ်က္ကို တကယ့္အျဖစ္အပ်က္အျဖစ္ ေတြ႕ရေလသည္။

အင္ဒါဆင္ အသက္ (၁၄) ႏွစ္တြင္ ၾကင္နာမႈေခါင္းပါးေသာ ပေထြးႏွင့္ သူ႕ကို လက္သမားအတတ္သင္ရန္ အၾကံျပဳေသာ အိမ္ေရွ႕မင္းသားကုိ မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ၊ သူ႕ေရွ႕ေရးအတြက္ အလုပ္ရွာရန္ ခရီးထြက္ခဲ့သည္။ သူသည္ အလုပ္အတြက္ ေနရာမေရြး သြားေရာက္ကာ အလုပ္ရွာခဲ့သည္။ အကပညာရွင္ အမ်ဳိးသမီးတဦးထံတြင္ အကပညာကို သင္သကဲ့သို႔ ျပဇာတ္ ဇာတ္လမ္းမ်ားကိုလည္း ေရးျပ၊ ဖတ္ျပသည္မွာ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ေပ။ သူ႕ဖခင္ ထုလုပ္ေပးေသာ ရုပ္ေသးရုပ္မ်ားကို အသံုးျပဳကာ၊ ဇာတ္လမ္းမ်ား ေရးသား၍ တင္ျပခဲ့သည္။

အင္ဒါဆင္ ေနရေသာေနရာမွာ အိမ္တအိမ္၏ အေပၚဆံုးထပ္ အထပ္ခိုးေလးတြင္ ျဖစ္သည္။ ထုိအထပ္ခိုးေလးမွတဆင့္ ျမိဳ႕၏ျမင္ကြင္းကုိဆီး၍ေကာင္းေကာင္းျမင္ရသည္။ ထုိ႔အျပင္ လမင္းႀကီးႏွင့္လည္း ရင္းႏွီးမႈရခဲ့သည္။ ထုိအေတြ႕အၾကံဳမွ “လ မင္းႀကီး၏ ျမင္ကြင္း” (What The Moon Saw) ဇာတ္လမ္းမ်ား ေရးခဲ့သည္။ ၎ျပင္ “လမ္းေဘးမီးတိုင္” (The Old Street Lamp) ဇာတ္လမ္းလည္း ေရးသားခဲ့သည္။

အင္ဒါဆင္သည္ သူ၏အႏုပညာတန္ဖိုးကို မသိခဲ့ပါ။ သူ႕ကဗ်ာမ်ား၊ လြမ္းေဆြးဖြယ္ရာ ဇာတ္လမ္းမ်ားႏွင့္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း မ်ားသည္ ျပန္ေျပာမ်ားဟုသာ ထင္ခဲ့သည္။ ထုိေရွးပံုျပင္ ဇာတ္လမ္းမ်ား၏ တန္ဖိုးကို အင္ဒါဆင္ မသိခဲ့ပါ။

ထိုဇာတ္လမ္းမ်ားထဲတြင္ အဖိုးတန္ေသာအရာမ်ား ျပည့္ေနသည္ဟု ျမင္ေသာသူမွာ နန္းတြင္းျပဇာတ္ရံုမွ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈး ဂ်ဳိနပ္ေကာလင္း (Jonas Collin) ျဖစ္သည္။ ထုိအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈးက စာေရးဆရာေပါက္စ အင္ဒါဆင္အတြက္ ပညာသင္စရိတ္ ေထာက္ပံ့မႈရေအာင္ ကူညီခဲ့သည္။

အင္ဒါဆင္သည္ အဲဆီႏို(Elsinore) နန္းေတာ္အတြင္းရိွ ေက်ာင္းတြင္ ပညာဆည္းပူးခဲ့သည္။ ထုိေက်ာင္းတြင္ သူ၏ဆရာမွာ ဆုိင္မြန္ေမးစလင္း (Simon Meisling) ျဖစ္သည္။ မေအာင္ျမင္ေသာ ကဗ်ာဆရာ ဆို္င္မြန္ေမးစလင္းသည္ အင္ဒါဆင္၏ ေမြးရာပါပညာကို သတိထားမိေသာအခါ အင္ဒါဆင္ကို ႏိွမ္ရန္အတြက္ ၁ဝ ႏွစ္ေအာက္ကေလးမ်ား တက္ေသာသင္တန္းကို တက္ေစသည္။ ထုိသင္တန္းတြင္ အကၡရာသခ်ၤာ၊ ဂီၾသေမၾတီ၊ ဂရိႏွင့္ ဟီးဗ႐ူးဘာသာ သဒၵါမ်ားကို သင္ၾကားေစသည္။

အင္ဒါဆင္သည္ သူႏွင့္မဆိုင္ေသာဘာသာကုိပင္ ေကာင္းမြန္စြာ သင္ၾကားခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေမးစလင္းသည္ သူ႕ကို စာ ေမးပြဲ မေအာင္ျမင္ဟု ႏိွမ္ခ်ကာ ေျပာဆိုခဲ့သည္။ စိတ္ေကာင္းမရိွသူအဘိုးႀကီးသည္ တဖက္ကလည္း အင္ဒါဆင္ကို လက္ လြတ္မခံႏုိင္ေခ်။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထုိအဘုိးႀကီး၏သားငယ္သည္ အင္ဒါဆင္၏ေပါင္ေပၚတြင္ထုိင္ကာ၊ အင္ဒါဆင္ ေျပာျပသမွ် နတ္သမီးပံုုျပင္မ်ားကို ျငိမ္သက္စြာ စိတ္ပါဝင္စားျပီး၊ နားေထာင္ခဲ့၍ ျဖစ္သည္။

ထိုပံုျပင္မ်ားသည္ ေနာင္အခါတြင္ ကမ႓ာ႕ဂႏၲဝင္စာေပမ်ား ျဖစ္လာမည္ကို ထုိကေလးငယ္ေရာ၊ အင္ဒါဆင္ပါ မသိခဲ့ေခ်။

ထုိမွ အင္ဒါဆင္သည္ ကိုပင္ေဟဂင္ရိွ ေက်ာင္းသို႔ေရြ႕ေျပာင္းခဲ့သည္။ ထုိေနရာတြင္လည္း အင္ဒါဆင္အတြက္ အဆင္ေျပျပီး၊ ခင္မင္မႈရသည္မွာ ကေလးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ထိုအရြယ္စံုကေလးမ်ားက သူ႕ေပါင္ေပၚတြင္ထုိင္ကာ ပံုျပင္ေျပာျပရန္ ပူဆာ ခဲ့ၾကသည္။

အင္ဒါဆင္သည္ သူစိတ္ကူးရရာ စြန္႔စားခန္းပံုဝတၳဳမ်ားကို ေျပာခဲ့သည္။ ၎တို႔ထဲတြင္ “ႏွင္းလူ” (A Snow Man)၊ “ခရစၥမတ္ သစ္ပင္” (A Christmas Tree)၊ “ဒိန္းမတ္သဲလူ” (The Danish Sandman)၊ “သံျဖဴရုပ္စစ္သား” (Tin Soldier)၊ “ေရသူ မေလး” (The Mermaid) ႏွင့္ “မ်က္စိပိတ္ႀကီး” (Ole Shut-eye) တို႔ပါဝင္သည္။

သူေျပာျပေသာ ပံုျပင္မ်ားသည္ အလြန္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းသျဖင့္ နားေထာင္သူတုိ႔သည္ သံျဖဴစစ္သားေလး၏ စစ္ခ်ီသံ၊ နန္းတြင္းရိွ ျမင္းသည္ေတာ္တုိ႔၏ ျမင္းခြာသံမ်ားကိုု နားထဲတြင္ ၾကားေယာင္ၿပီး၊ မ်က္စိထဲတြင္လည္း ျမင္ေစႏိုင္သည္အထိ အစြမ္းထက္ေလသည္။ ၎ျပင္ စကၠဴအ႐ုပ္မ်ဳိးစံုကုိလည္း ကိုယ္တိုင္ညႇပ္၍ ပံုျပင္မ်ား ေျပာျပတတ္သည္။ ထုိစကၠဴပံုမ်ားသည္ အိုဒင္းျမိဳ႕ရိွ အင္ဒါဆင္ျပတုိက္ (Andersen Museum) တြင္ ယေန႔တုိင္ ေတြ႕ရိွႏိုင္သည္။

ေကာလင္းမိသားစုတုိ႔သည္ အင္ဒါဆင္အေပၚတြင္ မ်ဳိးဆက္သံုးဆက္တုိင္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ သူတို႔သည္ အင္ဒါဆင္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ေသာ စာေရးသားျခင္းကို စြန္႔လႊတ္ရန္ တုိက္တြန္းသည္။ အင္ဒါဆင္ကုိ နန္းေတာ္တြင္ သြားေရာက္ကာ အမႈထမ္းေစလုိသည္။ အင္ဒါဆင္က လက္မခံခဲ့ပါ။

အန္ဒါဆင္၏ ပထမဦးဆုံးေသာ နတ္သမီးပုံျပင္ကို ၁၈၈၅ တြင္ စတင္ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ အလြန္ မသပ္မရပ္ႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ထြက္လာေသာ စာအုပ္တအုပ္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးလူငယ္မ်ားက အလြန္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကကာ၊ ထုိကဲ့သို႔  ပံုျပင္စာ အုပ္မ်ဳိးကို ထပ္မံေတာင္းဆုိလာၾကသည္။ အင္ဒါဆင္သည္ သူ႕ပညာကို အထင္တႀကီး ေတာင့္တၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရသျဖင့္ သူ၏ ပံုျပင္ေရးသားျခင္းအလုပ္ကို အထင္ႀကီးလာသည္။ ေလးစားမႈရိွလာသည္။ “အင္း– အခုေတာ့ က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆုိတာ သိပါျပီ။ က်ဳပ္က လူႀကီးေတြအတြက္ စိတ္ကူးျပီး အၾကံဉာဏ္ေပးစရာေတြ ရွာရမယ္။ ေနာက္ျပီး အဲဒီ အေၾကာင္းအရာေတြကို ကေလးေတြအတြက္ ေရးျပရတယ္။ တကယ္က ကေလးေတြအတြက္ ေရးတာဆုိေပမယ့္ ဒီအ ေၾကာင္းေတြကို ကေလးေတြရဲ႕ မိဘေတြက နားေထာင္ေနၾကတယ္ဆိုတာ သိထားဖုိ႔လုိတယ္”

ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ႏွစ္ေပါင္း ၁၇ ႏွစ္တိုင္တုိင္ ခရစၥမတ္အခ်ိန္တိုင္းတြင္ ဟင္း အင္ဒါဆင္၏ နတ္သမီးပံုုုျပင္မ်ား စာအုပ္အသစ္မ်ား ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ထုိပံုျပင္မ်ားထဲတြင္ အလြန္လွပျပီး၊ ေရာင္စံုျခယ္မႈန္းထားေသာ တကယ့္ျဖစ္ရပ္ႏွင့္ဆက္ႏြယ္ေနေသာ ပံုမ်ား၊ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းေသာ ဝတၱဳဇာတ္လမ္းမ်ား၊ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္စရာႏွင့္ မွတ္သားစရာေကာင္းေသာ  အျဖစ္အ ပ်က္မ်ားကို ကေလးမ်ား မၾကားဖူးေသးေသာ ဇာတ္လမ္းသစ္မ်ားျဖင့္ တန္ဆာဆင္ ေရးသားထားေလသည္။

အင္ဒါဆင္၏ ပံုျပင္မ်ားသည္ လူ႕ဘဝႏွင့္ နီးစပ္၍ မွန္ကန္မႈမ်ားကို ေဖာ္က်ဴးၾကသည္။ ဥပမာေျပာရလွ်င္ စာဖတ္သူတို႕အားလံုး ရယ္ေမာႏွစ္ျခိဳက္ၾကရေသာ—“ဘုရင္ဧကရာဇ္၏ ဝတ္လဲေတာ္အသစ္” (The Emperor’s New Clothes) ပံုျပင္ဆုိလွ်င္ အလြန္နာမည္ႀကီး၍ သင္ခန္းစာေပးေသာ ပံုျပင္ေလး ျဖစ္ခဲ့သည္။

ထုိပံုျပင္ထဲတြင္ ဘုရင္ႀကီး၏ ေစခိုင္းခ်က္အရ ပညာလည္းမရိွ၊ စဥ္းစားဥာဏ္လည္း နည္းပါးေသာ လူလိမ္ႏွစ္ေယာက္က ဘုရင္မင္းျမတ္အတြက္ ဝတ္လဲေတာ္အသစ္တစံု ရက္လုပ္ၾကေလသည္။ နန္းတြင္းသူ၊ နန္းတြင္းသားတုိ႔သည္ ရက္ကန္း စင္တြင္ ခ်ည္လံုးဝမပါဘဲ ဝတ္လဲေတာ္ရက္လုပ္ေနၾကသည္ကို တအံ့တၾသႏွင့္ ခ်ီးမြမ္းၾကသည္။ တကယ့္အျဖစ္မွန္ ကို ေျပာလွ်င္ အထင္ေသးခံရမည္၊ အျပစ္တင္ခံရမည္စိုး၍ ဟန္ေဆာင္ကာ ေနၾကသည္။ ဘုရင္ႀကီးမွာလည္း သူကိုယ္တိုင္မွ ဘာမွမျမင္ရေသာ ဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္ကာ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ခဲ့သည္။ ထုိအခါ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကလည္း ဘုရင့္ကိုယ္ ေပၚတြင္ အဝတ္အစားမပါသည္ကို သိေသာ္လည္း၊ တကယ့္အဝတ္အစား လွလွပပ ဝတ္ဆင္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသကဲ့သုိ႔ ဟန္ေဆာင္ကာ အံ့ၾသတႀကီး ခ်ီးမြမ္းၾကသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ လိမ္ညာေျပာဆုိသူမ်ားထဲတြင္ မပါဝင္သည္မွာ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ ကေလးငယ္တေယာက္သာ ရိွသည္။ ထုိကေလးက “ေမေမ ဟိုမွာ ဘုရင္ႀကီး ဘာမွလည္း မဝတ္ထားပါလား” ဟု ေျပာခဲ့ သည္။ ထုိပံုျပင္ေလးသည္ ေလာကႀကီးတြင္ ဟန္ေဆာင္မႈမ်ား မ်ားျပားလာသည့္အခါတိုင္း၊ ဆန္းသစ္ကာ မရိုးႏိုင္ေသာ ပံုျပင္ေလး ျဖစ္ခဲ့သည္။

အင္ဒါဆင္သည္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားလာသည့္အခ်ိန္တြင္ သူငယ္စဥ္က နန္းေတာ္တြင္ အလုပ္သြားေတာင္းခဲ့ေသာ ဘုရင့္ သားေတာ္ အိမ္ေရွ႕မင္းသားမွာ ဘုရင္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေနျပီျဖစ္သည္။ ထုိဘုရင္ႀကီးသည္ အင္ဒါဆင္ကို နန္းေတာ္တြင္လာ ေရာက္အမႈထမ္းရန္ အေခၚလႊတ္ခဲ့သည္။ ထုိအခါတြင္လည္း အင္ဒါဆင္က “ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးမွာ အလုပ္ရိွပါျပီ” ဟု ရိုးသားစြာ ျပန္ေျဖခဲ့သည္။

အင္ဒါဆင္အတြက္ ရရိွသည့္ဆုလာဘ္မွာ ကမ႓ာ႕လူသားတုိ႔ထံမွ ခ်စ္ခင္မႈ ျဖစ္သည္။ ရုပ္မလွေသာ္လည္း ခ်ိဳသာေသာ မ်က္ ႏွာပိုင္ရွင္ အင္ဒါဆင္ကို သူ႔မိတ္ေဆြကေလးအေပါင္းက အလြန္ခ်စ္ခင္ၾကသည္။ သူ႕ပံုကို ေတြ႕လုိက္သည္ႏွင့့္ မွတ္မိၾက သည္။ သူေရးသားေသာ ပံုျပင္စာအုပ္မ်ားသည္ သမၼာက်မ္းစာအုပ္ျပီးလွ်င္ ဘာသာစကားေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ဘာသာျပန္ဆိုျခင္း ခံရေသာ စာအုပ္စာရင္းတြင္ ထိပ္က ပါဝင္သည္။ ဥေရာပနန္းတြင္းတြင္လည္း သူ႕ကို တေလးတစားျဖင့္ ေနရာေပးကာ ခ်ီးျမွင့္ေျမွာက္စားျခင္းခံရသည္။ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားျဖစ္ေသာ ခ်ားလ္ဒစ္ကင္း (Charles Dickens 1812 – 1870)၊ ဗစ္တာဟူးဂိုး (Victor Hugo 1802 – 1885) တုိ႔က သူ႕ကုိ စာေရးဆရာတေယာက္ဟု အသိအမွတ္ျပဳၾကသည္။

သူေမြးဖြားရာဇာတိ အိုဒင္းသုိ႔ အင္ဒါဆင္ ျပန္ေရာက္ေသာအခ်ိန္သည္ သူ ထုိျမိဳ႕မွ ထြက္ခြာျပီး ႏွစ္ေပါင္း (၅ဝ) ေက်ာ္ျပီးမွ ျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္သည္ သူ႕အတြက္ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္မ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္။ အိုဒင္းျမိဳ႕သားအားလံုးသည္ သူ႔ကို ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမား၏သား တျဖစ္လဲ နတ္သမီးပံုျပင္မ်ား၏ ဖန္တီးရွင္ မင္းသားေလးအျဖစ္ တခမ္းတနား ၾကိဳဆိုၾကသည္။ ထုိအခါတြင္ သူ႕ရင္ထဲမွထြက္ေပၚလာေသာ စကားမွာ “ဘုရားသခင္ႏွင့္ လူသားအားလံုးကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေမတၱာပို႔ပါတယ္” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

(1952 ခုႏွစ္ထုတ္ Reader’s Digest မွ Donald and Louise Peattie ၏ Hans Christian Andersen’s Own Fairy Tale ကို ျပန္ဆိုပါသည္။)
                                    
တကၠသိုလ္ေရႊရီဝင္း

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ